MaartenV

Ik raad je de Inleiding van het boek Job aan uit de Willibrordvertaling. Het gaat over de vraag van de zin van het lijden van de onschuldige of van het onverdiende lijden in het leven in het algemeen. Job heeft altijd Gods weg gevolgd, maar het leven laat hem lijden. Hij heeft veel tegenslag en moet het bijna met de dood bekopen. Volgens de oude vergeldingsleer was het zo dat mensen die Gods weg volgden beloond werden tijdens het leven en zij die Gods weg niet volgden bestraft werden. Zijn vrienden houden vol aan die leer en stellen dat Job wellicht gestraft wordt door God, maar Job probeert

Ik denk dat je 'satan' moet interpreteren als een archetype voor de materiële verleidingen zoals geld, kledij, rijkdom, reputatie, macht enz.in deze wereld. Terwijl Gods woord geestelijk is. Het legt de nadruk op wijsheid, naastenliefde, je houding tegenover anderen, goede intenties enz.. Het koninkrijk van God is geestelijk, dat van Satan aards en materieel. Zo interpreteer ik het.

Ja, ik denk het ook. Weet je, ik zoek al lang naar een vereniging tussen wetenschap en religie. En volgens mij kan God, of welke namen wij Hem/Haar/Het ook geven, zich enkel in het spirituele bevinden. Want in de materie vinden wij God niet. Zo kwam ik gaandeweg tot die inzichten. Door voeling te hebben met 'je eerlijk voelen' kan je in alle religieuze teksten 'Woord van God' scheiden van culturele temporele invloeden uit de tijd waarin het geschreven werd.

Ja, ik kan dat niet ontkennen hé. Het voelt zo schoon en goed dat ik dit moet meegeven. Dit komt (waarschijnlijk) van de Allerhoogste. Ik ben dus fier in het schrijven. Maar ik ben niet speciaal hoor. Weet je: ik ben een Woordgevoelige. Ik ben gevoelig voor goed geschreven zinnen en goed geschreven teksten. Iets dat mooi gezegd is, dat voel ik goed aan. Dat is mijn gift, zeg maar. Anderen zijn misschien veel beter dan mij in het doen. Zij zeggen niet, maar tonen. Dus ik ben niet speciaal. Ik maak veel fouten in mijn leven. De tekst zegt het: zoek God of welke schone namen wij Hem/Ha

Zowel de Koranische verzen als de Hebreeuwse verzen zijn een mengeling van mens en geest. Volgende verzen die tot mij kwamen zeggen: Ook Mohamed was twee personen (ook de oude profeten, Jezus en anderen) Zichzelf en voor Wie hij sprak Ook hij was slapeloos Terwijl hij kennis kreeg Wij zijn altijd twee Zo kom Ik in de wereld Dit gaf mij kennis van God, geloof ik. Hij bestaat buiten ruimte en tijd, maar beheerst ruimte en tijd. Wij zijn de naamgevers. Maar de boodschap zelf is altijd een mix van de mens en de boodschap.

Ik leid soms aan psychoses, maar die zijn soms zo schoon, dat het 'valideren' van deze inzichten als psychose het onrecht aandoet. Zo kwamen mij schone verzen tot mij met mooie muziek op de achtergrond. Het kwam als uit het Niets. Er was muziek op de achtergrond alsof mijn geest geleid werd. Volgend schrijven kwam als vanzelf: Wie ben Ik Ik ben in U Ik ben het Eerlijk Voelen Daar is Mijn Leiding Wie mij vertrouwt Die wordt vertrouwd Elk Woord kent zijn plaats Elke zin zijn orde Ik beheers ruimte en tijd Een Woordgevoelige kies Ik Zijn geest leid Ik Ik ben naamloos Voor u onuit