pyro

Houd je er maar verre van. Het is een vervangingsleer wat ons afdwaalt van het onvoorwaardelijk delen.

Die gemeenten die ik ken (cq heb gekend) die de tiende als geloofsartikel presenteren, hebben geld nodig. Meestal voor een nieuw kerkgebouw. De gedachtengang die erachter zit is dus vrij prozaïsch, althans in de mij bekende gevallen. Er zullen ook best voorgangers zijn die dit ideëengoed propageren met minder of geen belangenverstrengeling in het spel. In elk geval, vaak wordt zo'n leer ook nog gekoppeld aan een heel welvaartsevangelie, en dat kan best wel ver gaan... nee ik ga het hier maar niet uitdiepen verder. Maar het is niet mijn ding, noch die verplichte tiende noch een vanzelfsprekende koppeling van geloof met materiële welstand.
 

Nu begrijp ik je beter inderdaad en kan ik me ook wel voorstellen dat je in die context wat cynisch naar dergelijke protesten kijkt. Ik vermoed alleen wel dat die cijfers de sterfte van ongeboren kinderen niet meerekent, of pas vanaf een bepaalde draagtijd.
Als je namelijk abortus ziet zoals ik het zie, dan kan het niet anders dan dat de kindersterfte ineens veel hoger wordt bij staten die abortus toestaan. Want volgens mij neemt het aantal abortussen wel degelijk toe met pro-wetgeving.
Mijns inziens vertekent dat natuurlijk wel het beeld van kindersterfte, maar dan nog begrijp én deel ik wel je opvatting dat als je kinderen wil beschermen, je dat ook ná hun geboorte moet doen door ervoor te zorgen dat ze in een gezonde, veilige omgeving kunnen opgroeien.
Maar inderdaad, in filosofische discussies is die context minder relevant en daarbij is de tegenstand jegens abortus bepaald geen exclusief, Amerikaans iets. Ik las laatst een artikel waarin de schrijfster het tussen neus en lippen door weer eens probeerde af te schuiven op de "witte man," maar de tegenstand kom je echt in alle lagen, levensbeschouwingen, culturen, talen, kleuren en geslachten tegen, vanuit allerlei uiteenlopende motivaties en bedoelingen.
Noem het maar een beetje pastorale irrationaliteit. Ik beschrijf het dan ook iets waarmee ik redelijk kan leven, omdat ik het wel kan begrijpen. Maar dus niet als een normale, laat staan ideale oplossing.
In het ideale geval, die mijns inziens ook best te realiseren is met voldoende goede wil, wordt zo'n vrouw indien door haar gewenst natuurlijk professioneel en liefdevol opgevangen en geholpen bij het dragen en daarna het verzorgen en opvoeden van het kind. Of wordt ze geholpen in het zoeken van goede adoptie-ouders, als zijzelf het kind niet kan verzorgen.
En dient de verkrachter natuurlijk zijn leven lang forse alimentatie te betalen aan een speciaal daarvoor op te richten landelijk fonds, waarvan de vrouw (en haar eventuele toekomstige partner) wel of geen gebruik van kan maken. Wat mij betreft mogen zelfs álle verkrachters dat verplicht doen, ook zij die géén kind verwekten, zodat het fonds mooi gevuld blijft.
Toch heb ik vooral medelijden met zo'n vrouw en kan ik het heel goed begrijpen als zij het kind echt niet kan dragen. Gelukkig gebeurt zwangerschap door verkrachting heel weinig en zijn er ook vrouwen die het kind vervolgens juist wél willen houden, maar dat maakt de situatie niet minder dramatisch.
Natuurlijk is de dood van een (onschuldig!) kind technisch gezien veel erger dan de psychologische schade van zo'n vrouw, maar ik vrees dat ik er niet louter technisch naar kan kijken. Daarin ben ik misschien minder streng dan de officiële kerkelijke leer, hoe fel ik ook tegen abortus ben, maar dat is misschien dan ook katholiek-eigen.
Weet je, het is nog niet eens zozeer de abortus zelf die mij de kriebels geeft, hoe erg dat al is. Het zijn vooral die voorstanders die het als een exclusief vrouwenrecht proberen te framen en daarin nog slagen ook. Alsof het kind gewoon een deel van hun lichaam is en een abortus gewoon een medische behandeling.
En het gegeven dat zowel in ook onze wetgeving als in die discussie de vader echt schandelijk achtergesteld wordt. Terecht bij verkrachting, volstrekt onterecht bij gewone verwekking. Omdat de moeder het kind negen maanden moet dragen, mag zij blijkbaar de vader ongestraft zijn leven lang (!) zijn kind op wel heel brute wijze afnemen. Mijns inziens is die balans echt volkomen scheefgegroeid.
Tenslotte vind ik het echt heel verschrikkelijk dat vooral kinderen met een beperking of ziekte de klos zijn, ook als de ziekte prima te dragen is. Zeventig procent van alle Down-kinderen...
Het zijn altijd weer de zwakkeren, de zogenaamd ongewensten, die eraan moeten geloven en ouders die zo'n kind gewoon houden worden er zelfs nog op aangesproken ook, ook door wildvreemden op straat. Dat stemt mij misschien nog het meest verdrietig.

Omdat het in de kiem smoren van volstrekt onschuldig, uiterst kwetsbaar en onmondig menselijk leven mij bijzonder tegenstaat, ben ik in principe tegen abortus. Tenzij er medische gronden voor zijn. Ook kan ik me voorstellen dat er bij verkrachting geldige psychologische redenen aan te voeren zijn. Een tijdje geleden zag ik op facebook een observatie-camera filmpje van een jonge vrouw die bezig was haar baby pijn te doen. Het verhaal erbij was dat zij door verkrachting zwanger was geworden, psychologisch niet in staat bleek voor het kind te zorgen en nu uit de ouderlijke macht was ontzet. Het betrof een land waar abortus in zulke gevallen verboden was. Ik kon het niet aanzien, heb betreffende bevriende facebook gebruiker gevraagd het filmpje weg te halen wat ook gebeurde. Maar dat terzijde.
Een ander geval is wanneer de foetus al levensvatbaar is. Ik hoorde eens een abortuskliniek verhaal waar de baby er in slaagde te huilen voordat het werd gedood, tot volslagen ontzetting van de moeder natuurlijk. Mogelijk was dit een pro-life horrorverhaal, maar het idee van het doden van een levensvatbare foetus is gevoelsmatig toch iets van een andere orde dan het verwijderen van een paar bevruchte celletjes. Dat illustreert het wel. Waar je technisch gezien de grens zou moeten leggen weet ik niet precies, overigens.
Ook al ben ik dus in principe tegen abortus, wil dat nog niet zeggen dat ik vind dat zo'n standpunt wettelijk aan iedereen opgelegd zou moeten worden. Ik neig eerder tot de gedachte dat het de persoonlijke keuze en verantwoordelijkheid van de vrouw is. De eerder genoemde morele overwegingen zoals levensvatbaarheid mogen wat mij betreft wel in de wet worden vastgelegd.

Ik neem de vrijheid mijn standpunten te illustreren zoals mij goeddunkt. Ik verzoek je je pogingen mijn bijdragen te modereren op te geven.

Bij christelijk geloven gaat het om openbaringskennis denk ik, voor een deel kan je het rationeel beredeneren en voor een ander deel schiet de ratio gewoon te kort, is het God die je verstand verlicht met een besef / begrip wat voor jezelf te hoog zou zijn. Het is iets wat je gegeven is maar dat stelt je tegelijkertijd in een nederige positie. Er is een mate van geloofsopenbaring, net naar gelang God het geeft. Het maakt je tot een schuldenaar tegenover degenen die God om welke reden dan ook zo'n besef (nog) niet heeft gegeven. Een schuldenaar zijn is natuurlijk iets anders dan de houding van, wel even komen vertellen hoe het allemaal zit. Het blijft lastig een mysterie in een dogma te vatten, zowel qua inhoud als qua houding. Ik denk dat het van twee kanten fout zou kunnen gaan - je vindt dat je het mysterie kent, en dan ga je het vanuit de hoogte prediken. Of je kent het mysterie niet, maar je gaat het niet-kennen als norm stellen of het dogma zelfs bestrijden. In beide gevallen is er denk ik een gebrek aan eerbied voor de geloofs mysteriëen en daarmee een verkeerd omgaan met de dingen die God aan eenieder persoonlijk geeft...

Bij christelijk geloven gaat het om openbaringskennis denk ik, voor een deel kan je het rationeel beredeneren en voor een ander deel schiet de ratio gewoon te kort, is het God die je verstand verlicht met een besef / begrip wat voor jezelf te hoog zou zijn. Het is iets wat je gegeven is maar dat stelt je tegelijkertijd in een nederige positie. Er is een mate van geloofsopenbaring, net naar gelang God het geeft. Het maakt je tot een schuldenaar tegenover degenen die God om welke reden dan ook zo'n besef (nog) niet heeft gegeven. Een schuldenaar zijn is natuurlijk iets anders dan de houding van, wel even komen vertellen hoe het allemaal zit. Het blijft lastig een mysterie in een dogma te vatten, zowel qua inhoud als qua houding. Ik denk dat het van twee kanten fout zou kunnen gaan - je vindt dat je het mysterie kent, en dan ga je het vanuit de hoogte prediken. Of je kent het mysterie niet, maar je gaat het niet-kennen als norm stellen of het dogma zelfs bestrijden. In beide gevallen is er denk ik een gebrek aan eerbied voor de geloofs mysteriëen en daarmee een verkeerd omgaan met de dingen die God aan eenieder persoonlijk geeft...

Adam en Eva verkeerden in een toestand van onschuld, schuldloze onwetendheid. Of ze nu aten of niet van de boom van kennis van goed en kwaad, in beide gevallen zouden ze tot kennis komen. Dus die functie had die boom sowieso. In geval van gehoorzaamheid aan God door de leugen van satan af te wijzen en te ontmaskeren, zouden ze tot objectieve kennis van goed en kwaad zijn gekomen. Ze waren niet geheiligd, maar door die daad van gerechtigheid zouden ze zich geheiligd hebben tot God.  Echter ze hebben geluisterd naar de slang en kwamen tot een subjectieve kennis van goed en kwaad; het kwaad kwam niet alleen maar van buiten af naar hen toe, maar nestelde zich ook in hen; geen gerechtigheid, maar zonde! Met alle vernietigende gevolgen van dien...
Wellicht ook hierom dat God het toestond dat de duivel zich bemoeide met de mens: ze moest geheiligd worden. Dat konden ze toen nog zelf doen, maar nu kunnen wij dat niet meer en hebben wij die Tweede Adam nodig. Vertrouwen op God en het werk van Zijn Zoon Jezus Christus maakt je heilig en leidt tot objectieve kennis van goed en kwaad. In tegenstelling tot het verbod om te eten van de vrucht van de boom des Levens, wat zelfs onmogelijk werd gemaakt door God in het paradijs door de mens te verdrijven uit dat paradijs, raadt en moedigt God ons nu ten zeerste aan om wel te eten van die vrucht! Die vrucht heet Jezus, Hij heeft gehangen aan het hout van een boom om de weg naar God weer te ontsluiten. Dat kruis is de boom des Levens!

Bij christelijk geloven gaat het om openbaringskennis denk ik, voor een deel kan je het rationeel beredeneren en voor een ander deel schiet de ratio gewoon te kort, is het God die je verstand verlicht met een besef / begrip wat voor jezelf te hoog zou zijn. Het is iets wat je gegeven is maar dat stelt je tegelijkertijd in een nederige positie. Er is een mate van geloofsopenbaring, net naar gelang God het geeft. Het maakt je tot een schuldenaar tegenover degenen die God om welke reden dan ook zo'n besef (nog) niet heeft gegeven. Een schuldenaar zijn is natuurlijk iets anders dan de houding van, wel even komen vertellen hoe het allemaal zit. Het blijft lastig een mysterie in een dogma te vatten, zowel qua inhoud als qua houding. Ik denk dat het van twee kanten fout zou kunnen gaan - je vindt dat je het mysterie kent, en dan ga je het vanuit de hoogte prediken. Of je kent het mysterie niet, maar je gaat het niet-kennen als norm stellen of het dogma zelfs bestrijden. In beide gevallen is er denk ik een gebrek aan eerbied voor de geloofs mysteriëen en daarmee een verkeerd omgaan met de dingen die God aan eenieder persoonlijk geeft...

Met 'absolute waarheid' kom je niet zo ver in de natuurlijke wereld. Als in Jesaja 55 bijvoorbeeld staat: 'de bomen in het veld zullen in hun handen klappen', komen weinigen op het idee dat bomen handen hebben in plaats van bladeren. En dat bergen en heuvels spraakorganen hebben om te kunnen juichen.

Meestal als in elk geval binnen de katholieke wereld mensen spreken over "eigentijds kerkzijn," dan krijg je zó een zouteloos en vaag-zweverig Huub Oosterhuis-gebeuren, vermengd met een maatschappelijk-politiek GroenLinks-sausje, dat je net zo goed niet katholiek kunt zijn.
Iets wat veel mensen inderdaad dan ook besloten in de jaren zestig en zeventig, toen die "eigentijdsen" iets teveel invloed kregen in teveel parochies en zo'n beetje alles afschafden en vernielden wat ook maar katholiek róók (zelfs letterlijk, want het bewieroken kon natuurlijk ook niet meer).
Hoeveel prachtige, handgemaakte kazuifels zijn er wel niet verbrand, hoeveel schitterende fresco's wel niet besmeurd met lagen witkalk, hoeveel eeuwenoude altaarstukken wel niet aan stukken geslagen? De tweede beeldenstorm inderdaad.
Nee, wie de wereld en de tijdsgeest slaafs wil volgen, zal ook niet méér dan de wereld en de tijdsgeest krijgen. Wat je geeft is wat je ontvangt en het is gemakkelijker te vernielen dan te repareren.

Je redeneert sterk vanuit een bepaalde noemer, een kring waar een zekere gelijkgestemdheid heerst. Dat is mooi, maar wel iets wat ik in de context van internet geloofsfora weinig tegenkom. Maar misschien verwacht ik teveel.

In het algemeen gesproken mag je dat vermogen als zegen van God verstaan, m.i.
Anderzijds als sex tot verplichte voortplanting zou moeten leiden, kan ik daar moeilijk een zegen in onderscheiden. Ik breng Gods zegen niet in verband met zo'n soort dwang.

Het begrip wedergeboorte is denk ik het bekendst uit Joh. 3:3. "Jezus antwoordde en zeide tot hem: Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, tenzij iemand wederom geboren wordt, kan hij het Koninkrijk Gods niet zien.” Het is met de theologische invulling van het begrip zo dat de charismatische beweging er op zeker moment een soort punt van onderscheid van heeft gemaakt tov andere christenen, die zouden 'niet wedergeboren' zijn, en de charismaten met hun 'terug-naar-de-Geest' vernieuwing natuurlijk juist wel. Dat is de onaangename associatie die je bedoelt, denk ik - tegen de achtergrond van een kerkscheuring die nog niet zo lang geleden heeft plaatsgevonden.

Brief aan de Tukkers 1:4 "God heeft geen hekel aan de mensen"
Tja... Gelukkig zou in de rest van de brief worden uitgewerkt waarom het idee dat God een hekel aan mensen zou hebben (kennelijk een probleem waar de Twentse gemeenten mee worstelen) niet klopt. Zie Tukkers 2:5 e.v.

@Gaitema je zegt ergens dat vertalers wedergeboren christenen moeten zijn. Ten eerste vraag ik me dan af hoe je dat gaat vaststellen zonder in sektarisme te vervallen. Ten tweede raak je dan in de problemen bij vertalingen die in de kerk vanaf het begin hebben gefunctioneerd, zoals de Septuagint die door Joden betaald is. Ten derde is vertalen geen individueel proces. Een goede vertaling wordt door verschillende mensen uit de breedte van de kerk vertaald en beoordeeld. Vervolgens beslissen kerkelijke vergaderingen of de vertaling geschikt is. Ik denk dat je de Geest minstens evenveel daar moet zoeken als bij een individuele vertaler.

Ach zo. Ik vind dat het antwoord van Desid het nodige houd snijdt. Ze zijn in de hemel blij met liefde en gerechtigheid, zulks temeer als iemand zich daartoe bekeert. Een vertaling die daar afbreuk aan doet zou in dat verband een probleem zijn. Persoonlijk denk ik dat een vertaling wel bizar slecht moet zijn voor het zover is.

Ach zo. Ik vind dat het antwoord van Desid het nodige houd snijdt. Ze zijn in de hemel blij met liefde en gerechtigheid, zulks temeer als iemand zich daartoe bekeert. Een vertaling die daar afbreuk aan doet zou in dat verband een probleem zijn. Persoonlijk denk ik dat een vertaling wel bizar slecht moet zijn voor het zover is.

Ik denk dat God blij is met een zondaar die zich bekeert. Dat geschiedt door het levende Woord, ofwel Christus, die verkondigd en uitgedeeld wordt. Hier heeft de Bijbel natuurlijk wel indirect mee te maken, maar of de concreet gebruikte bijbel wel helemaal correct is, is van ondergeschikt belang. Sterker nog, er bestaat nergens concreet op aarde een 100% correcte Bijbel.
Met dit in gedachten is het natuurlijk wel goed om zoveel mogelijk te streven naar een zo zorgvuldig mogelijke Bijbel en bijbelvertaling. De bijbelgenootschappen die aangesloten zijn bij de UBS vertalen daarom interconfessioneel, wat concreet inhoudt dat een vertaling niet maar één geloofsrichting moet bedienen. Een bijbel zonder deuterocanonieken voldoet niet, bijvoorbeeld.

Het is in het Hindi

Heb het idee, en ook weleens in een nieuwsitem gezien, dat kinderen over het algemeen een stuk volwassener hierop reageren dan de grote mensen zelf. Voor het gemiddelde kind maakt de kleur daarbij echt niet zoveel uit, zolang er maar pepernoten worden geleverd. Een vrij pragmatische benadering dus.

Neuh. Sinterklaas werd als NL feest in suriname geadopteerd en heeft daar nooit voor problemen gezorgd - mijn surinaamse vrouw vindt dat ook en die weet waarover ze praat, heeft daar dertig jaar gewoond. Actiegroepjes die een podium zoeken (terecht of niet) voor het slavernij verleden zijn op geld uit, schade vergoeding o.i.d. Ik denk persoonlijk niet dat er veel meer dan dat achter zit.
Zelf herinner ik me een voorval uit de jaren zeventig, ik was nog klein. Sinterklaas met zwarte piet in een winkelcentrum, toen Sinterklaas werd aangevallen door een man van zo te zien noordafrikaanse herkomst. Ik snapte dat toen niet, maar als volwassene kan ik de achtergrond van die agressie beter plaatsen inmiddels.

Toevallig kwam gisteren een bezoek aan het graf van mijn grootouders ter sprake, samen met mijn zus en ouders. Dat is wel erg toeval, want ik kan me niet herinneren hier ooit eerder over te hebben gesproken. Vandaag ga ik maar eens naar een requiemmis luisteren denk ik.

Nou, als Christen wil je de zegen over je relatie voordat je met sex begint: de inzegening van je huwelijk. Dat is in de traditie altijd zo geweest en dat is niet voor niks. Zonder nou direct aan afgekeurd worden te denken, geeft de beschreven gang van zaken, 'sex gelegitimeerd door een geregistreerd partnerschap' me wel de indruk van een devaluatie van iets heiligs.