Hendrik-NG

Deze spreekt me het meeste aan... Hij doet beseffen dat die opwekking gaande is daar waar de Kerk is... Als je dat ten volle beseft, dan kan je ook opgewekt zijn in een krimpende kerkgemeenschap...

Mijn eerste kop koffie maakte me vanochtend weer bijzonder opgewekt... Maar misschien is wat uitleg van het begrip "Great Awakening" wel op zijn plek? En misschien moet het begrip wat breder getrokken worden dan de ("evangelisch") Protestantse invulling ervan... Door ook aan b.v de beweging van Cluny, de Moderne Devotie, de Reformatie, de Gemeenschap van Taizé (enz enz) te denken?? Ik zou zeggen: a) c) en d)....

Een heel belangrijk woord in het woordenboek van de arts!!

Die verplichting "dingen te doen waar je het niet mee eens bent" vloeit voort uit het dienstverband dat je bent aangegaan, waarbij ook het begrip "bedongen arbeid" trouwens een rol speelt: een werknemer kan echt niet tot elke denkbare vorm van arbeid gedwongen worden... Hooguit de arbeid die "bedongen" is... Wat betreft de arts in loondienst: die zal weliswaar een tegenprestatie moeten leveren omdat hij/zij een salaris krijgt... Maar de arts heeft (als hij/zij "slim" is en zich aan de eigen beroepsrichtlijnen houdt) bij aanvang dienstverband de professionele onafhankelijkheid in het contract

Die "vrijheden" staan onder druk in deze maatschappij... (En met een KNMG die alleen maar "blij" is dat artsen niet gedwongen worden om tegen hun eigen beroepscodes in te gaan, gaan we echt "de oorlog niet winnen"...)

GroenLinks handhaaft de visie dat voor artsen een doorverwijsplicht moet bestaan bij verzoeken om euthanasie die de arts niet wil inwilligen: Men bepleit het recht op euthanasie en de plicht van artsen om hieraan mee te werken... Men heeft, naar aanleiding van een vergadering van de partijraad op 17 december 2011, een verslag geschreven over het onderwerp (http://organisatie.groenlinks.nl/files/ ... 2011_0.pdf) waaruit ik citeer: Men kiest nadrukkelijk dus niet de weg (die men nota bene wel oppert!) van het "in het leven roepen van een speciale beroepsgroep: de stervensbegeleider", maar

Daarbij eens een aantal voorbeelden hoe dat debat gevoerd wordt (let wel: de uitkomst van het debat is - hier - niet een situatie van "dwang"; maar het gaat me om de 'input' van het debat; het feit dat er over "dwang" werd nagedacht en er partijen zijn die "macht" willen aanwenden om het gewenste doel te bereiken): De KNMG uit haar dankbaarheid jegens de minister dat deze haar "macht en invloed" niet heeft aangewend om artsen te dwingen te verwijzen... (!) Let wel: die KNMG schrijft in haar standpunt "De rol van de arts bij het zelfgekozen levenseinde" wat de professionele standaard van de

En het spreken in superlatieven kleurt een discussie niet?? Ja, dat kleurt ook ja. Zo je wilt: in reactie op jouw voorbeelden die niet zo veel met het punt te maken hadden. Snap je nu dat dat wat de samenleving wenst wel degelijk invloed heeft op beroepsrichtlijnen etc? En dat dit los van allerlei voorbeelden over dwang etc gewoon gebeurt op een relatief normale wijze via overleg en als reactie op wat er leeft in de samenleving?

Tsja, dat laatste is natuurlijk onjuist. Je kleurt alles heel erg met woorden als 'dwang', 'druk' en je extreem gekleurde voorbeeld hieronder, maar... Laat dit nu net een redelijk "uit het leven gegrepen" voorbeeld zijn... (Trouwens: jij bent je blijkbaar ook bewust van het spanningsveld waar de arts zich in bevindt. Je schreef in ieder geval iets over "het spanningsveld tussen wat een arts wil en wat een patient wil"... Woorden als "dwang" en "druk" zijn dus echt geen woorden waarmee ik een realiteit wil "kleuren"... Ze zijn tekenend voor dat "spanningsveld" en hebben redelijk dezelfde "la

Tsja, dat laatste is natuurlijk onjuist. Je kleurt alles heel erg met woorden als 'dwang', 'druk' en je extreem gekleurde voorbeeld hieronder, maar er zijn ook natuurlijk ook gewoon normale manieren waarop eea functioneert. Waarin via het samenspel van voorkomende situaties, media, politiek, beroepsogrnaisaties etc etc er richtlijnen worden aangepast. Dat er uberhauptsinds een paar jaar beroepsrichtlijnen KNMG en KNMP bestaan voor euthanasie bevestigt alleen maar wat ik zeg,

Dat klopt, ik suggereer dat. Uiteraard want anders zie ik niet in waar je argument dan voor dient. Uitleg: ik vatte je "misschien moet de medische wereld de grenzen verleggen", samen met je "artsen staan in dienst van de maatschappij" op als een "die artsen moeten doen wat hun werkgever ("de maatschappij") van hen verlangt"... Ik: nee... Artsen zijn niet "in dienst van die maatschappij", zij "stellen zich continu in dienst van die maatschappij"... Zij "dienen" dus wel, maar opereren daarbij volledig onafhankelijk van "maatschappelijke druk". Tot zover de "beroepsrichtlijn"... En nu de prakti

Dus jij wilt beweren dat door dit grote verschil in de realiteit (ik zie graag wat onderbouwing hiervoor overigens ) de zorg zich nooit aanpast aan de wensen van de klant? Lijkt me niet. Zoals ik al zei is dat een continue process. Feit is, dat de gezagsverhouding zich steeds op het spanningsveld bevindt tussen wat een arts wilt en wat een patient wilt, en dat deze verhouding continu aan verandering onderhevig is. Feit is dat er euthanasieklinieken zijn, feit is dat de politiek debatten voert over dit soort moeilijke zaken, feit is dat er ontelbaar veel symposia over deze kwestie gehouden wor

In het topic "Ethiek in de medische wereld" startte Morphogenesis een discussie over de "grenzen van de medische ethiek rond het levenseinde" met de nadrukkelijke opmerking "Hoewel het het onderwerp euthanasie kan raken, gaat dit topic hier niet over"... Nu is het bij een discussie over het levenseinde, en de rol van artsen daarbij, onvermijdelijk om toch na te denken over de invulling van die artsenrol en de vraag of en op welke wijze het handelen van die arts van invloed is op het moment van overlijden van de patient en welke ethische afwegingen daarbij gemaakt moeten worden. Het onderwerp

En het spreken in superlatieven kleurt een discussie niet?? Laten we maar gewoon ophouden... Dat lijkt me beter... (En volgens mij hapert je toetsenbord...)

Tsja, dat laatste is natuurlijk onjuist. Je kleurt alles heel erg met woorden als 'dwang', 'druk' en je extreem gekleurde voorbeeld hieronder, maar... Laat dit nu net een redelijk "uit het leven gegrepen" voorbeeld zijn... Je wil niet weten hoeveel 'receptjes' voor nog weer eens een 'kuurtje antibiotica' volledig overbodig worden uitgeschreven, maar waarbij de arts tegemoet wil komen aan de wensen/verwachtingen/eisen van zijn patient... Deels valt dit nog onder "de geneeskunst", maar deels toch echt niet meer... (Trouwens: jij bent je blijkbaar ook bewust van het spanningsveld waar de arts

Ik somde enkele "zuiverder beweegredenen" op en wilde de opmerking voor zijn dat "respect voor het recht op zelfbeschikking van de patient" in houdt dat deze dus recht op elke medische bijstand kan doen gelden... Niet dus...

Dat klopt, ik suggereer dat. Uiteraard want anders zie ik niet in waar je argument dan voor dient. Uitleg: ik vatte je "misschien moet de medische wereld de grenzen verleggen", samen met je "artsen staan in dienst van de maatschappij" op als een "die artsen moeten doen wat hun werkgever ("de maatschappij") van hen verlangt"... Ik: nee... Artsen zijn niet "in dienst van die maatschappij", zij "stellen zich continu in dienst van die maatschappij"... Zij "dienen" dus wel, maar opereren daarbij volledig onafhankelijk van "maatschappelijke druk". Tot zover de "beroepsrichtlijn"... En nu de prakti

Je mag vinden dat het een niet haaks staat op het ander, in de realiteit is er een groot verschil tussen "jezelf voortdurend in dienst stellen van..." en "in dienst staan van"... En het verschil zit hem nu net in de gezagsverhouding als het gaat om het nemen van medische beslissingen... Dus jij wilt beweren dat door dit grote verschil in de realiteit (ik zie graag wat onderbouwing hiervoor overigens ) de zorg zich nooit aanpast aan de wensen van de klant? Lijkt me niet. Zoals ik al zei is dat een continue process. Feit is, dat de gezagsverhouding zich steeds op het spanningsveld bevindt tuss

Tja, ik zie dus niet waarom dat een hele andere kwestie is In beide gevallen wordt er voor God gespeeld, dus het zou of beiden slecht moeten zijn, of beiden goed. Misschien wordt er niet in beide gevallen "voor God gespeeld" en gaat je argument niet op... Het is maar net de vraag hoe ver "het mandaat van de mens" reikt...

Je mag vinden dat het een niet haaks staat op het ander, in de realiteit is er een groot verschil tussen "jezelf voortdurend in dienst stellen van..." en "in dienst staan van"... En het verschil zit hem nu net in de gezagsverhouding als het gaat om het nemen van medische beslissingen...

Niet goed want het is onnatuurlijk? Alles wat een arts doet is onnatuurlijk. Heb ik iets anders beweerd, dan? En bovendien schreef ik niet natuurlijk maar "natuurlijk"... (Ik denk hier niet aan de natuur als "materiële werkelijkheid waarin wij verkeren en waaraan wij verbonden zijn" - maar wil er mee de "ideële onderlaag" aanstippen: niet hoe de natuur zich laat zien, maar hoe hij zou moeten zijn... En, ja, daar zit een levensbeschouwelijke component in. Maar dat is ook het geval als je een materialistische visie op de natuur hebt...) Je brengt (met die laatste woorden over "verlengen")

Morpho gaf een grens aan en ik probeer met argumenten aan te geven dat ik die grenzen herken... Juist door een onderscheid aan te geven tussen euthanasie enerzijds en het staken van zinloze behandelingen/palliatie anderzijds kan het achterliggende vraagstuk verhelderd worden: "Waar ligt de grens tussen het actief zoeken van de dood en het "accepteren" van de dood...??"

Kan toch? "Niet verdrietig zijn omdat ik dood ben, vier feest omdat ik geleefd heb." Als je zo een instelling kan hebben op het moment dat je sterft, dan getuigt dat van een enorm karakter. En juist gelovigen zouden dit goed kunnen doen, want de overledene betreedt z'n nieuwe leven in de hemel. Als dat niet feest-waardig is dan weet ik het ook niet meer Een enorm karakter...? Misschien wel een behoefte om over je eigen graf heen te regeren...?! NB: voor mij geldt dat die dood iets "onnatuurlijks" is... Joh 11:32 Zodra dan Maria kwam waar Jezus was, en Hem zag, viel zij aan Zijn voeten e

Nee. Die medische gemeenschap stelt zichzelf in dienst van de maatschappij... Dat is heel iets anders dan dat die gemeenschap in dienst genomen is door de maatschappij en er een "wie betaalt bepaalt" zou gelden!!

Niet onder dwang van de omgeving... (Dit uitgangspunt maakt trouwens ook onderdeel uit van de beroepsethiek!!) In de "gedragsregels voor artsen" staat o.a. opgenomen: - De arts is - ongeacht of hij als vrije beroepsbeoefenaar, in dienstverband of enig ander organisatorisch kader werkzaam is - te allen tijde vrij in en persoonlijk verantwoordelijk voor de hulpverlening.