Redactie

Superfood recept voor Gojibessen-smoothie met Stevia

Vraatzucht. Daar wordt eigenlijk helemaal niet zoveel over geschreven of gepreekt, maar het is nogal een actuele hoofdzonde. Achteloos wordt er veel te veel gegeten en wordt er jaarlijks tonnen en tonnen aan uitstekend voedsel weggegooid, in huishoudens en in horeca. Het begint al op kinderleeftijd, als kinderen het meegekregen brood nog weleens zomaar weggooien om patat te kunnen eten, zonder dat moeder het door zou hebben.

Deze vraatzucht is niet zo moeilijk te bestrijden: gewoon flink matigen met eten, gezond en gepast koken en zo weinig mogelijk weggooien. Er is echter nu ook een andere vorm van vraatzucht op komst, die veel moeilijker te bestrijden is en ook veel enger is om te zien. Welkom in de wereld van superfood, de wereld van onuitsprekelijke groenten, de meest exotische smoothies en van de meest wonderlijke gezondheidsclaims.

Met superfood tracht men zo duurzaam en gezond mogelijk te eten, zonder allerlei vetten, “snelle†koolhydraten, E-nummers, etc. Het is een vrij wetenschappelijk aandoende discipline, waarbij voedsel als medicatie wordt behandeld. Kenmerken zijn de religieus aandoende fanatiekheid bij veel aanhangers, een diepe, onredelijke afgunst voor het voedsel in de supermarkt en het eten van de meest vreemde ingrediënten en combinaties.

Hierin bestaat de vraatzucht dat men, en soms echt letterlijk, de hele dag met het eten bezig kan zijn, dat men zich graag verheft boven hen die gewoon boerenkool eten en geen boerenkoolchips (ja, dat bestaat dus echt) en dat men het anderen dus heel moeilijk maakt om voor hen te koken, tenzij die anderen ook aan superfood doen. Het eten wordt een tweede religie, waarbij het nog maar de vraag is of het allemaal wel zo gezond is.

Het is helemaal niet goed en ook niet natuurlijk om zo medicinaal met voedsel om te gaan. Gezond en duurzaam eten is zeker te prijzen, maar er is meer in het leven. Het idee van eten is gewoon dat je genoeg energie hebt om je werk te doen, meer niet. Daar zijn geen ingewikkelde diëten, groenten en termen voor nodig. Gebruik je gezonde verstand, dank de Heer voor het dagelijks brood en laat je niet zomaar van alles wijsmaken.

Robert

We geloven dat God ons, door de Here Jezus, heeft gered door ons geloof. En dat is uit genade (zie Efeze 2:8). Ergens anders in de Bijbel staat dat ons geloof zonder werken dood is (Jakobus 2:26). Dat lijkt elkaar tegen te spreken. Hoe zit dat dan, met die goede werken?

Het gaat bij Jakobus niet om werken die nodig zijn voor onze redding. Het gaat hier om werken die een gevolg zijn van ons geloof. We ontvangen redding door geloof en de werken maken dit zichtbaar.

Jakobus zegt dat deze werken zichtbaar moeten worden. Laat je goede werken zien, zegt hij, zodat mensen kunnen zien dat je gerechtvaardigd bent. Dat zegt de Heer Zelf ook (in Matteüs 5:26). De vraag is nu: "Hoe kunnen we op een juiste manier onze goede werken laten zien?" Er staat in Jakobus 3:13 (HSV-vertaling):

"13 Wie is wijs en verstandig onder u? Laat hij uit zijn goede levenswandel zijn werken laten zien, in zachtmoedige wijsheid."

Niet de daden maar de wandel

In het hoofdstuk ervoor - hoofdstuk 2 - heeft Jakobus gesproken over dood geloof. Dat is geloof dat niets voortbrengt. Het is geloof dat ons niet kan veranderen en dus ook niet rechtvaardigen. Er is daarom ook niets naar buiten gekomen dat zichtbaar is voor andere mensen.

Nu zegt Jakobus in hoofdstuk 3:13 dat we wijs en verstandig zijn als we een goede levenswandel hebben. Wat is die goede levenswandel? Dit is een levenswandel die het gevolg is van ons geloof in Jezus Christus. Het is het resultaat van onze gehoorzaamheid aan Jezus Christus. Dit is daarom onze verantwoordelijkheid: Niet alleen dat we geloven in de Here Jezus, maar Hem gehoorzamen en met Hem wandelen; in Zijn voetspoor.

Gehoorzaamheid aan Jezus is een uitdrukking van ons geloof in Jezus als onze Heer.

Goede werken zijn een gevolg

Het gevolg van onze dagelijkse wandel met Jezus Christus wordt dus zichtbaar in onze goede werken. Net als een goede waterbron geen slecht water kan voortbrengen (zie Jakobus 3:12) en een goede boom geen slechte vruchten (zie Matteüs 12:33), zo zal onze goede levenswandel goede werken voortbrengen.

Die goede werken mogen zichtbaar worden. Is dat in tegenspraak met andere uitspraken uit de Bijbel? Bijvoorbeeld: Wanneer we iets aan iemand schenken, laat dan de ene hand niet weten wat de andere doet. Dat betekent toch dat niemand het mag weten? Dit is ten dele waar. Het gaat er vooral om dat we niet trots mogen zijn op onze goede daad. Goede daden zijn bedoeld voor andere mensen, maar moeten altijd tot eer van God zijn (dus niet voor onze eigen eer).

Alle goede daden in het geheim doen is niet nodig. Het kan zelfs lastig zijn en een "stiekem gedoe" worden. Daarom mogen goede werken zichtbaar worden. Dat kán ook niet anders, want het zijn werken die we doen voor andere mensen, tot eer van God. (Zie voor een aantal voorbeelden wat Jakobus verder schrijft in 1:27, 2:6, 2:16 en 4:17).

Zachtmoedigheid en wijsheid

We zijn tot de conclusie gekomen dat Goede werken, wanneer ze een gevolg zijn van onze wandel met de Here Jezus, zichtbaar mogen zijn voor mensen. Hoe doe je dat op een goede manier? Daar zijn twee dingen voor nodig, zegt Jakobus (in 3:13): namelijk zachtmoedigheid en wijsheid.

Zachtmoedige mensen scheppen niet op over hun werken en treden er niet mee op de voorgrond. Zachtmoedigheid ligt echter meestal niet in onze natuur. We hebben daarom Gods wijsheid nodig om Zijn wil te doen in deze wereld, zonder daarbij de aandacht op onszelf te vestigen. Bid bij het goede, dat we willen doen, daarom om Gods wijsheid: Hoe kan ik die ander zegenen? Hoe zal ik dit doen? Hoe ontvangt U eer?

Samengevat: We zijn gered en zijn daarom gehoorzaam aan onze Heer. Dit zorgt voor een goede levenswandel. Door die levenswandel laten we goede daden zien. Dat doen we in zachtmoedige wijsheid.

Dit is de balans tussen gered zijn uit genade en de goede werken die daar uit voortkomen. We mogen God danken voor vergeving door genade, voor verandering door gehoorzaamheid en voor wijsheid om goed om te gaan met onze goede werken. Alle eer aan God!

Steven Verhorst - ZijnWoord.nl

Wacht roept publiek bij monument tot de orde

De Tomb of the Unknown Soldier is een Amerikaans monument voor drie onbekende soldaten die sneuvelden gedurende de Vietnamoorlog. Het staat nu echter ook symbool voor alle soldaten die het leven lieten in de strijd. Zodoende wordt het monument met de grootste vorm van respect onderhouden en bewaakt. Je zou denken dat mensen zoiets wel aanvoelen, maar dat blijkt niet zo te zijn. De wacht moet ze streng tot de orde roepen.

Meerdere filmpjes staan er op internet waarbij de wacht mensen tot de orde roept. En niet alleen bij dit monument, maar ook bij andere belangrijke plaatsen. Zelfs nog filmpjes waarbij de wacht mensen tot drie maal toe streng moet oproepen niet over een hek te klimmen. Tot drie maal toe. Het is vreemd dat in een ogenschijnlijk beschaafde samenleving veel mensen iets heel fundamenteels lijken te missen. Namelijk decorum en fijnzinnigheid.

In de kerk gaat het al niet veel anders. Als er bijvoorbeeld een eerste communieviering is, waarbij dus veel niet-gelovigen in de kerkbanken zitten, dan verloopt de viering vaak een heel stuk rumoeriger. Mensen kletsen gewoon door het gebed heen, bellen mobiel, lopen naar buiten om te roken, etc. De mate van overlast verschilt wel per parochie, maar het is toch een bekend verschijnsel. En als priester tot stilte manen helpt dan ook niet altijd.

Blijkbaar vinden veel mensen het totaal niet belangrijk wat andere mensen willen, als zij hun eigen behoeften maar meteen kunnen bevredigen. Als zij een ritueel belangrijk vinden, zoals de dodenherdenking of misschien een of ander yogaritueel, dan moet iedereen natuurlijk heel respectvol handelen en dat ook aanvoelen. Maar zodra iemand anders een ritueel of plaats belangrijk vindt, dan geld dat ineens niet meer voor hen.

Dit filmpje laat daarvan dan ook een bijzonder dramatische en wanstaltige uiting zien. Ik bedoel, lachen en grapjes maken bij zo’n monument? Dat kinderen en verstandelijk beperkten dat niet altijd aanvoelen, dat is te begrijpen, maar de meeste mensen bij zo’n monument of in de kerk zijn dat niet. De vraag is of mensen dan wel echt decorum en fijnzinnigheid missen, of dat ze niet gewoon vooral egoïstisch en onbeschoft bezig zijn.

Robert

Scène uit de film Gangs of New York

In de film Gangs of New York komen twee bendeleiders uit het New York van begin negentiende eeuw tegenover elkaar te staan. De ene bendeleider vermoordde tijdens een gevecht de vader van de ander, toen deze nog een jongetje was. Na allerlei ontwikkelingen in deze prachtige film, staan ze nu tegenover elkaar. En dat terwijl het volk ondertussen massaal begint te protesteren tegen de nieuwe dienstplicht, opgelegd door de Unie.

De bendes in die tijd waren er niet voor de lol. De Ierse immigranten stroomden massaal binnen en werden bepaald niet door iedereen verwelkomd. Omdat het leven op straat keihard was en er nog nauwelijks serieuze politie was, zocht men bescherming en kameraadschap bij elkaar in bendes, die zo ook probeerden buurten veilig te stellen. Hier zie je de twee bendeleden bidden en een rijk gezin, dat een overvloedig maal gaat nuttigen.

Het is bijzonder om te zien waar deze drie personen om bidden en welke eigenschappen van God ze benadrukken. De twee bendeleden bidden om zijn wraak en leggen nadruk op zijn kracht, strijdlust en vergelding. De rijkelingen bidden om zegen over hun maaltijd en leggen nadruk op zijn goedheid en genade. Niet zo vreemd ook, want ze zijn financieel goed voorzien en hun zonen konden de dienstplicht vrij gemakkelijk afkopen.

Het kan dan heel eenvoudig zijn om de gebeden van die twee bendeleiders af te keuren en die van de rijken al meer welwillend te bezien. Zo wordt er ook nog weleens met gefronste wenkbrauwen naar het oude testament gekeken. Deze film laat echter, soms ook op humoristische wijze, zien dat op veel plaatsen het leven heel zwaar en gevaarlijk kan zijn. Dat heel veel mensen voortdurend moeten vechten voor een eigen plaats en bestaan.

In een goed verwarmd huis in een welvarend land is het niet zo moeilijk om vooral over Gods liefde en mildheid te spreken. Maar als dat allemaal wegvalt en als op elke hoek van de straat je beroofd of vermoord kan worden, dan is het helemaal niet vreemd of verkeerd om God te hulp te roepen bij de strijd om het bestaan. Om op zijn kracht, wraak en rechtvaardigheid te vertrouwen. Want de strijd is nu eenmaal niet altijd innerlijk.

Robert

Zomaar een nieuwsbericht over Syrië op het journaal. Ik kijk ernaar, luister aandachtig en wordt vervolgens weer afgeleid door het volgende bericht. Als het journaal voorbij is, ga ik weer wat anders doen en ben ik het nieuwsbericht al voor de helft vergeten. Het zet mij niet stil, net zoals alle andere berichten over geweld en onrecht. Ik voel geen tranen, geen woede, maar enkel enige desinteresse, verveling. Het zoveelste bericht hierover.

Vermissingen, moorden, ongelukken, oorlogen, ik kijk er onbewogen naar. En dat raakt mij dan weer. Mijn geest is blijkbaar goed gepantserd hiertegen. Erg goed. Sommige mensen zeggen niet tegen onrecht te kunnen. De waarheid is echter dat ik niet de enige ben die zonder emoties dergelijke berichten kan zien, horen of lezen. Heel veel mensen kunnen verbazingwekkend goed tegen onrecht en werken er zelfs nog volop aan mee.

Terwijl ik voor mijzelf af en toe per ongeluk iets teveel kook, sterven er per dag duizenden kinderen aan honger. Maar het zegt mij niets. Ik voel geen tranen, geen besef van zonde, niets. Ja, af en toe misschien even, maar verder niet. Terwijl er genoeg voedsel is voor iedereen, laten we rustig kinderen sterven van de honger. We weten dat het gebeurt, we weten dat het volstrekt niet nodig is, maar het kan ons heel weinig tot niets schelen.

Sommigen menen dat dat pantser alleen maar goed is. Je kunt immers niet alle leed van de wereld dragen. Maar ik vraag me af of onverschilligheid niet veel erger is dan onpeilbare droefheid over al dat leed dat ook door mijn schuld veroorzaakt wordt. Jezus wil in onze naasten herkend worden en wie weet bonkt Hij niet alreeds met miljoenen vuisten tegen het pantser. Huilend, schreeuwend, smekend. Maar we laten Hem niet binnen.

Velen verwarren Gods vrede zo met deze onverschilligheid. Christus volgen betekent echter met Hem sterven en weer verrijzen. Dat pantser, dat moet weg. Laat alles maar binnenkomen, ga maar eens echt kapot van bitter verdriet en van schuldgevoel. Sluit de werkelijkheid niet langer meer buiten. Dan pas zul je ook echt het goede zien en zul je Jezus ontmoeten. En Hij zal je vergeven, je zijn vrede schenken en je leren het goede te doen.

Robert Frans

Trailer van de film Dead Poets Society

Het bijzondere van deze film is de nuance. Het speelt zich af in een traditionele kostschool eind jaren vijftig, waar de nieuwe leraar Engels de studenten wil leren zelf na te denken, een heel eigen mening te ontwikkelen. Niet dat deze school dat niet wil, maar zij meent dat dat iets voor later is, nadat ze eerst voldoende kennis en inzicht hebben opgedaan tijdens de lessen en studiegroepen. Haar pijlers zijn traditie, eer, discipline en uitmuntendheid.

Wie heeft er gelijk? De film geeft daar geen oordeel over. Ze vertelt het verhaal van een groep jongeren die helemaal opgaan in het gedachtegoed van die leraar, waarbij het uiteindelijk op een groot drama uitloopt en de leraar wordt ontslagen. De eindscène, waarin de studenten op eigen wijze afscheid nemen van hem, is ontroerend mooi. Maar de beginscène, waarin de traditionele opening van het schooljaar wordt getoond, is net zo mooi.

Zowel de school als de leraar lijken gelijk te hebben. Een goede mening is gefundeerd op kennis, op inzicht. Dat lijkt de leraar te zijn vergeten, want hij slaat allerlei stromingen in de poëzie over en geeft enkel les in associatieve poëzie. Maar zaken als poëzie zijn meer dan enkel middelen voor kennis; ze stuwen de mens voort. Dat lijkt de school te zijn vergeten, als het de studenten een wel erg technische inleiding over poëzie laat voorlezen.

Er zijn meer films met een dergelijke “strijd†tussen traditie en creativiteit. Meestal zijn die films erg zwart-wit en wordt er uiteraard partij gekozen voor de creativiteit. Er is dan vaak geen ruimte meer om toch voor de traditie te kiezen. Dat komt ook terug in de film Mona Lisa Smiles. Een van de studentes kiest toch voor het traditionele rollenpatroon, maar de nieuwe lerares accepteert dat niet. Want dat zou geen echte vrije keuze kunnen zijn.

Wie heeft er gelijk? Kan er dan altijd maar één iemand gelijk hebben? In dit geval hoeft dat zeker niet zo te zijn. Poëzie is meer dan enkel maar neerzetten wat in je opkomt in vrije regelval. Maar het is ook meer dan enkel een kunstje, een technisch handigheidje. Net zoals een goede mening meer is dan enkel een paar gevoelsuitspraken, maar ook meer dan enkel een handjevol feiten. Kennis en kunst vullen elkaar nu juist volmaakt aan.

Robert Frans

Wie twijfelt staat op een kruispunt. Je moet een keus maken maar weet niet zeker welke kant je op moet. Of je twijfelt omdat je niet zeker weet of iets waar is, of betrouwbaar.

Twijfel kan omgezet worden in actie. Twijfel betekent namelijk niet dat je geloof niet klopt, maar het is juist het moment om je geloof in te gaan zetten.

Er staat in 1 Koningen 17:14-16 (NBG-vertaling):

"14 want dit zegt de HEER, de God van Israël: Tot op de dag dat ik weer regen op de aarde zal laten vallen, zal er meel in de pot zijn en zal de oliekruik niet leeg raken.’ 15 De vrouw ging naar huis en deed wat Elia had gezegd. En ze hadden elke dag te eten, zij, Elia en haar familie. 16 Er was meel in de pot en de oliekruik raakte niet leeg, zoals de HEER bij monde van Elia had beloofd."

Geen reden om te twijfelen?
Elia had in korte tijd veel wonderen gezien. Als je de eerste verzen van dit hoofdstuk leest, zul je zien dat Elia bad en het regende ruim 3 jaar niet. Hij kreeg eten van raven die door God werden gezonden. Hij sprak en de meel en olie van een weduwe raakte niet op.

Als ik dat zou meemaken, dan zou ik niet meer twijfelen. Dan is er geen reden om te twijfelen aan Gods grootheid, Zijn wonderen en Zijn zorg voor ons. Toch?

Als het moeilijk wordt
In de tijd dat Elia woonde bij de weduwe sterft haar zoon. De vrouw twijfelt meteen.

“18 Toen zei de vrouw tegen Elia: ‘Wat heb ik u misdaan, godsman? Bent u soms naar me toe gekomen om mijn zonden aan het licht te brengen en mijn zoon te doden?’â€.

Elia heeft geen kant en klaar antwoord. Wat doen wij, wanneer er iets gebeurt wat we niet leuk vinden? Of erger nog, als er iets gebeurt wat we echt niet kunnen begrijpen? Iets dat niet past bij het beeld, dat we hebben van God?
Elia, die zo bijzonder door God wordt gebruikt, heeft ook zijn vragen!

20 Toen riep hij de HEER aan en vroeg: ‘HEER, mijn God, waarom treft u juist deze weduwe, die mij gastvrijheid verleent, door haar zoon te doden?’

Dit is precies wat veel van ons ook zouden doen. Vragen stellen aan God. Veelgehoorde vragen zijn: “God, als U liefde bent…?†Of “God, waarom ik?â€

Twijfel omzetten in daden
Dan komt er een omkeerpunt. De twijfel, de vragen, de boosheid of machteloosheid, die zitten allemaal in ons denken, of in ons gevoel. Elia besluit om niet op zijn eigen denken af te gaan (Gods gedachten zijn hoger dan onze gedachten). Hij wil ook niet op zijn gevoel sturen. Hij gaat zijn geloof inschakelen.

Elia bidt en vraagt of God een wonder wil doen. God hoort zijn gebed en de jongen komt weer tot leven (dat lees je in vers 22).

Het gaat er niet eens om dat onze gebeden worden verhoord (hoewel dat geweldig is natuurlijk). Ze worden gehoord. Waar gaat dan het wel om? Twijfel mag er zijn. Maar laten we herkennen dat die zich afspeelt in ons denken en ons gevoel. Wie daar blijft ronddraaien zal geen oplossing vinden. De oplossing zit in onze relatie met God – in onze wedergeboren geest dus.

Wankelend geloof of actief geloof
Wanneer we vragen hebben, vrees dan niet dat je geloof wankelt. Je geloof gaat pas wankelen als je doorgaat met denken en voelen. Er moet een moment komen dat je zegt: En nu ga ik vertrouwen op God. Laat Hem het maar oplossen. En dat zal Hij ook doen, op Zijn manier en op Zijn tijd.

Van ons worden geen resultaten verwacht. Wel dat we onze weg op de Heer wentelen (Psalm 37:5), en altijd op Hem vertrouwen. Dat is actief geloof!

Steven Verhorst - ZijnWoord.nl

Music of the night - Phantom of the Opera

Eindelijk heeft ze haar Engel van Muziek ontmoet, die haar zoveel succes bracht. Een mysterieuze, gemaskerde man, die haar nu meeneemt naar zijn domein en absolute overgave van haar vraagt. Overgave aan de nacht, aan niets dan hem en haar. Geen vrome gedachten, geen afleidende herinneringen, geen bijzondere ervaringen, maar enkel hem, de muziek, de vervoering. Enkel hetgeen dat beiden tot eenzame hoogten stuwt.

Ja, zijn liefde voor haar gaat zo ver dat hij er alles voor doet om haar te veroveren. Een ieder die zijn oogappel tegenwerkt of in de weg staat, wordt gruwelijk vermoord. Een ieder die niet aan zijn wensen voldoet, krijgt met rampspoed te maken. Hij wordt gevreesd of veracht door hen die hem niet begrijpen, maar zij wordt heen en weer getrokken door de liefde voor hem en… de liefde voor die ander. Die andere man, haar jeugdliefde.

Een groot geheim draagt hij mee, achter zijn masker. Tekenen van een lijden zo gruwelijk, dat men elkaar vermaant de handen op ooghoogte te houden als men hem ziet. Niemand kan zijn echte werkelijkheid zien en in leven blijven. Ook haar jeugdliefde waarschuwt haar. Geesten bestaan niet en hij is levensgevaarlijk. Maar zij trok ooit het masker van het gezicht weg en zij heeft gezien. Zij kan nooit meer vrij zijn, zo riep hij woedend.

Hij duldt hem dan ook niet aan zijn zijde en wil hem uit de weg ruimen. Uiteindelijk, na een list, dwingt hij haar te kiezen. Kiest ze voor die allesverloochenende liefde, kiest ze voor volledige overgave aan de muziek van de nacht, door het lijden heen? Of kiest ze toch voor de meer alledaagse liefde, die minder dodelijk is, maar ook minder verheffend? Zal ze de man achter het masker ooit begrijpen? Ze kiest voor de ander.

Als ze hem, recht op het door lijden getekende gezicht, dan een kus geeft, breekt hij en laat hij haar gaan. Hij verdwijnt, maar niemand weet waarheen. Zij weet het echter wel. Hij is in haar hart, in haar lijden. En wie ze ook zal beminnen, wie ze ook zal liefhebben, het zal altijd met de liefde van de nacht zijn, met de duistere liefde van het lijden. Nooit zal hij meer sterven, altijd zal hij in en met haar verblijven. Zij is het masker dat hij draagt.

Robert Frans

Insanity. Een nieuwe fitnessmethode, waarbij je in zestig dagen een strak lijf krijgt. Daarvoor moet je elke dag een uur lang zulke loodzware oefeningen doen, dat je volledig uitgeput raakt en het zweet in watervallen je lichaam uit stroomt. Iemand die ik ken doet het nu ook en kon na drie dagen al nauwelijks lopen. Niets rustig opbouwen en vormen, maar gelijk jezelf helemaal slopen voor het door de commercie gewenste resultaat.

Natuurlijk komt deze fitnessmethode niet als een verrassing. Alles moet immers snel en op korte termijn gedaan of opgelost worden. Het kabinet moet in vier jaar alles doen wat wij willen, anders ligt zij eruit. Diëten moeten binnen een week al resultaat bieden, pubers moeten in een paar maanden beroemd worden en studenten moeten exact binnen de gestelde termijn afgestudeerd zijn op straffe van hoge boetes. Tijd is immers geld.

Ook binnen de kerk kom je die mentaliteit helaas nog eens tegen. Nieuwe ideeën moeten vooral zo snel mogelijk worden ingevoerd en ingewikkelde problemen zo snel mogelijk opgelost, want we zijn immers een dynamische, moderne kerk. En als iemand zich bekeert, dan behoort hij in bepaalde kringen eigenlijk direct zo vroom en radicaal mogelijk te leven. Anders zou hij hypocriet zijn, want hij gelooft het ene, maar doet nog het andere.

Insanity. Jezelf helemaal kapotbeuken voor snel resultaat. Het is in elk geval niet iets waar God om gevraagd zou hebben. God is altijd al van de lange termijn geweest; vorig jaar schreef ik hier al over de heilige traagheid. Uiteindelijk ontwikkelt de kerk zich maar langzaam en blijkt bekering toch altijd een levenslang proces te zijn. Ja, je mag jezelf helemaal geven, opofferen aan God. Maar wel alles op zijn tijd. Rustig aan, stukje bij beetje.

Sommigen vinden het idee van een vagevuur maar vreemd. Maar ik vind het wel iets moois hebben. God heeft écht de eeuwigheid de tijd, zelfs je dood kan daar niets aan veranderen. Wat nu niet afkomt, zal daarna alsnog in alle rust worden afgemaakt. Je hoeft niet metéén als een heilige te leven, maar mag dat rustig opbouwen. Zonder jezelf kapot te beuken, zonder jezelf uit te putten. Je hebt daarvoor meer dan zestig eeuwen de tijd.

Robert Frans

God beloofde in het Oude Testament al aan Zijn volk, dat Hij in hun midden zou wonen. Hoe onbegrijpelijk het misschien ook is, de Almachtige God Die hemel en aarde gemaakt heeft wil dicht bij mensen zijn. Christenen hebben, als het goed is, niets met religie. We hebben iets met God. Geen religie maar relatie.

Deze relatie met God mag een intieme relatie zijn. Als Christenen mogen we ons daarnaar uitstrekken, ons daarin verheugen en daarvan genieten. Hopelijk zorgt deze Bijbelstudie voor meer honger naar Gods nabijheid.
Er staat in 1 Korintiërs 1:9 (NBG-vertaling):

"God is getrouw, door wie gij zijt geroepen tot gemeenschap met zijn Zoon Jezus Christus, onze Here".

God altijd dichtbij
Vele jaren geleden zei iemand tegen mij: “Soms ervaar ik echt de nabijheid van God.†Dan was ik een beetje jaloers. Later zei iemand anders tegen mij: “Als ik bid, en mijn ogen dichtdoe, dan is God zo dichtbij.†Met ontzag keek ik tegen die persoon op.

Inmiddels heb ik iets bijzonders ontdekt. Als ik mijn ogen dicht doe, is God dichtbij. Als ik ze weer open doe is God ook dichtbij. God is immers overal tegelijk (alomtegenwoordig)! Dus Hij is altijd oneindig dicht bij mij, dichter dan ikzelf, zou je kunnen zeggen.

Ons probleem is misschien dat we denken dat dit niet waar is, wanneer we het niet voelen. Maar voelen zit in onze ziel, terwijl onze gemeenschap met God (zoals die in 1 Korintiërs 1:9 bedoeld wordt) in onze geest plaats vindt. God is geest (Johannes 4:24). Alleen onze eigen wedergeboren (splinternieuwe) geest kan intiem contact hebben met God, Die geest is.

Geroepen tot gemeenschap
Zoals je in onze uitgangstekst kunt lezen hebben we allemaal een roeping. Namelijk om gemeenschap te hebben met Jezus Christus, Gods Zoon, onze Heer. In de NBV vertaling staat dat we geroepen zijn om één te zijn met Hem. Dat kan alleen maar wanneer Hij werkelijk onze Heer is. Het is een oproep tot een intieme geestelijke relatie met Jezus Christus. Ook het feit dat God Zich onze Vader noemt, en dat we Hem Abba mogen noemen (Romeinen 8:15 en Galaten 4:6), duidt op een oproep tot intimiteit.

Het initiatief komt dus helemaal bij Gods vandaan. Wij mogen Hem liefhebben omdat Hij ons eerst heeft liefgehad (zie 1 Johannes 4:19). Het is Gods grote verlangen dat wij die oproep tot intimiteit beantwoorden.

De praktijk van intimiteit
Allereerst is het belangrijk dat we weten en geloven dat God verlangt naar intimiteit met ons. God wil graag dat we genieten van Zijn aanwezigheid. Hij wil ons laten zien hoe groot Hij is en hoe lief Hij ons heeft. In  Johannes 4:24 staat het volgende (NBG-vertaling):

"maar de ure komt en is nu, dat de waarachtige aanbidders de Vader aanbidden zullen in geest en in waarheid; want de Vader zoekt zulke aanbidders"

Het tweede, wat we uit hetzelfde Bijbelvers kunnen leren, is dat aanbidding en intimiteit met God een geestelijke zaak is. Het is geweldig wanneer ons gevoel daarin helemaal mee kan gaan, maar echte aanbidding vindt plaats in onze geest.

Onze geest is immers opnieuw geboren. Onze ziel (ons gevoel, wil en verstand) zijn nog niet vernieuwd. Laat daarom het gevoel meegaan met de geest, en niet andersom.

Tot slot is intimiteit met God een zaak van het inzetten van onze wil. Het gebeurt niet vanzelf. We moeten keuzes maken om een intieme relatie met God te kunnen hebben. Deze keuzes hebben te maken met onze leefstijl (met wie gaan we om, welke muziek beïnvloedt ons, waar kijken we naar). Die keuzes hebben ook te maken met hoe we onze tijd indelen (wat heeft prioriteit, nemen we tijd voor elkaar, voor Gods Woord, voor contact met andere Christenen). En het gaat om onze keuze om werkelijk intiem met God te willen zijn.

Weet dat God intiem met ons wil omgaan. Tijdens onze gebeden, ons Bijbellezen, ons werk van elke dag, is Hij oneindig dicht bij ons. We mogen bidden dat we in onze geest daar altijd diep van doordrongen mogen zijn. Gods vrede en "dichtbijheid" toegewenst.
 

Steven Verhorst - ZijnWoord.nl

Mannen en vrouwen. Er zijn oneindig veel boeken geschreven over hun onderlinge verhouding. Laat ik ook mijn bijdrage leveren aan de eeuwenoude discussie door drie belangrijke Bijbelteksten die er iets over zeggen kort langs te gaan. Ter afsluiting deel 3: Efeziërs 5

Efeziers 5:24,25
24 En zoals de kerk het gezag van Christus erkent, zo moeten vrouwen in ieder opzicht het gezag van hun man erkennen. 25 Mannen, heb uw vrouw lief, zoals Christus de kerk heeft liefgehad en zich voor haar heeft prijsgegeven

Dé tekst die de verhouding tussen mannen en vrouwen in het Nieuwe Testament beschrijft als geen ander. Ook deze tekst hebben theologen volledig onterecht op de één of andere manier weten te misbruiken om de overheersing door de man te rechtvaardigen. Dit soort Bijbelmisbruik is stuitend, aangezien de tekst eigenlijk zo duidelijk anders is bedoeld.

In de verzen 24 en 25 wordt volgens mij de kern van de kwestie mannen en vrouwen heel helder beschreven. Hieruit blijkt dat de man inderdaad een bepaalde mate van leiding heeft in het huwelijk. Hij is gemaakt als een initiatiefnemer. En dat gezag van de man moet de vrouw erkennen. Ze moet hem in zijn waarde laten in die rol en die niet voor hem invullen. Ze moet respect hebben voor de man en zich aan hem toevertrouwen, zoals ze zich aan Christus toe moeten vertrouwen.

Maar daarbij houdt het niet op. De man krijgt immers ook een opdracht. Hij krijgt de opdracht om zijn vrouw lief te hebben zoals Christus Zijn gemeente heeft liefgehad. En hoe had Christus zijn gemeente lief? Terwijl hij het verdiende om gediend te worden, diende Hij de gemeente. Zijn liefde was totaal zelfopofferend. Niet Zijn eigen belang ging voor, maar het belang van de gemeente en de wil van de Vader. Hij ging omwille van de gemeente een gruwelijke lijdensweg tegemoet, ja zelfs tot in de dood.

De man krijgt de opdracht om diezelfde liefde naar de vrouw toe te hebben. Dan mag hij wel een bepaalde mate van initiatief, eindverantwoordelijkheid of gezag hebben, maar hij wordt opgeroepen om deze in te zetten in de dienst van de onbaatzuchtige liefde naar zijn vrouw. De man wordt geroepen om net zoals Jezus de gemeente vrij heeft gezet, de vrouw in de vrijheid te leiden. Dat zet het erkennen van het gezag van de man door de vrouw in het juiste perspectief. Natuurlijk zal ze zich aan hem toevertrouwen als hij op die manier de leiding neemt om haar volkomen tot haar recht te laten komen.

Man en vrouw zijn daarom niet gelijk, maar wel absoluut gelijkwaardig. In hun wezen, hun hart, zijn ze verschillend en juist daarom vullen ze elkaar zo goed aan. De taken verschillen, maar de positie is gelijkwaardig.

Timon

Toen paus Franciscus uitsprak dat ook atheïsten volop het goede kunnen doen en dat zij door het goede ook God kunnen vinden en de medemens, werd zijn spreken erg positief tot enthousiast ontvangen. Sommigen meenden zelfs dat hij zei dat atheïsten niet naar de hel zullen gaan als zij het goede doen. Het Vaticaan temperde echter die vreugde weer een beetje door aan te geven dat dát nu ook weer niet de bedoeling was.

Je zag dat ook toen de vorige paus in een lang interview met journalist Peter Seewald, gepubliceerd in het boek Licht van de wereld, het condoomstandpunt van de Kerk nuanceerde. Sommigen meenden daardoor dat hij condooms toch nog toestond, maar ook hier gaf het Vaticaan aan dat dat dus enkel in bepaalde gevallen van toepassing kon zijn. Heel begrijpelijk en verstandig natuurlijk, maar soms toch ook wel een beetje jammer.

Een dergelijk enthousiasme, hoe onterecht misschien ook, kan namelijk een opening zijn tot verder gesprek, of tot verdere verdieping. Mij lijkt het niet verkeerd om eens vooral de positieve en ruimhartige aspecten van het geloof te benadrukken. Daarna kun je, als iemand zich er verder in wil verdiepen, nog altijd de nuances erin aanbrengen. Deze paus lijkt dat heel graag te willen doen, om zo de harten van vele mensen te bereiken.

We leven in een tijd waar nuances niet graag worden gehoord, waar men liever het zwartwitdenken aanhangt. Het is dan heel verstandig om daarin mee te gaan. Dat klinkt misschien gek, maar ik geloof dat God altijd bereid is zich aan te passen aan de tijdsgeest. Zo begon Hij bij Israël ook als een soort oorlogszuchtige stamgod, omdat dat nu eenmaal gewoon was in die tijd. Pas later kwamen de nuanceringen, werd de horizon breder.

Dus als andersgelovigen door het idee dat zij niet naar de hel gaan enthousiast worden over God, laat dat dan maar gebeuren. Geloven vanuit angst voor de hel is sowieso nooit echt goed, dus die hele hel hoef je feitelijk niet eens te noemen. Dat komt later wel, als het nodig is. Spreek daarom ook eens ongenuanceerd dankbaar en blij over al het goede in het leven. Daarin kun je al verschil maken te midden van al het cynisme.

Robert Frans

Op zaterdag 29 juni organiseert De Hoop opnieuw een Dag van Hoop in Dordrecht. Het thema van de dag is: ‘Heel de wereld moet het weten!’ De Dag van Hoop biedt ook dit jaar weer een doorlopend en afwisselend programma. Hoofdspreker op de dag is coach en counselor Arie de Rover.

Seminars
Je kunt deelnemen aan seminars en doorlopende presentaties over bijvoorbeeld verslaving, ADHD, rouwverwerking of pesten. Cliënten laten je zien hoe zij wonen en vertellen over hun leven bij De Hoop. Er is een speciaal programma voor kinderen met onder andere luchtkussens en een kinderboerderij.

Nieuw: kofferbakverkoop
Het hoofdprogramma van de Dag van Hoop duurt van 12:30 tot 16:30 uur. Vanaf 11:00 uur  ben je al welkom bij de braderie en de kofferbakverkoop. De dag zal afgesloten worden met een samenzangavond in de buitenlucht. Marcel en Lydia Zimmer en spreker Martin Koonstra zullen hieraan hun medewerking verlenen.

Meer informatie
Op www.dehoop.org/dagvanhoop staat alle informatie over de Dag van Hoop. Hier kun je jezelf ook opgeven. Jij komt toch ook?

De Hoop is een evangelische hulpverleningsinstelling voor psychiatrische problemen en verslavingsproblemen bij volwassenen, jeugdigen en kinderen. Daarnaast biedt De Hoop ouder-/partnerwerk, maatschappelijke opvang en pastorale counseling.

Het liedje Birds van Anouk werd tijdens het Eurovisie Songfestival van tevoren ook door een vakjury beoordeeld. Het lied werd erg gewaardeerd, alleen was er toch discussie ontstaan. En wel over de tekst. Men was het er niet over eens of de tekst nu complete onzin was, of dat het toch iets zinnigs had te melden. En aangezien de jury nu wel genoeg complete onzinteksten had gehoord, was het ook de vraag of het lied wel goed genoeg was.

Het begon al bij het eerste couplet. Verschillende juryleden vonden de zin “Clouds have taken all the light†volstrekte onzin. Wolken kunnen immers geen licht opnemen, maar hoogstens dempen of tegenhouden. Anderen zeiden echter dat wolken het licht wel degelijk opnemen. Het licht komt immers in de wolken terecht, maar gaat vervolgens niet verder. Dus nemen de wolken het licht op. Maar dat zou slechts visueel bedrog zijn.

Ook het refrein werd bekritiseerd. “Birds falling down the rooftops†zegt immers dat vogels van daken vallen, terwijl dat aantoonbaar niet het geval is. Op het eind wordt zelfs beweerd dat “birds don’t fly,†terwijl vogels wel degelijk vliegen. Een onzinstelling dus. Daar werd echter tegenin gebracht dat lang niet alle vogels vliegen en dat Anouk dus op de niet-vliegende vogels zal hebben gedoeld. Maar dat zou niet duidelijk uit de tekst blijken.

In de brug zingt Anouk over “trees and flowers and some sunlight, where memories are made.†Daarop werd gesteld dat natuurelementen geen herinneringen scheppen, maar dat enkel de hersenen dat doen. Andere juryleden echter zeiden dat de hersenen daarvoor wel die bomen en bloemen nodig heeft, dus dat die in feite wel degelijk herinneringen scheppen. En de tekst zou ook niet per se zeggen dat die bomen en bloemen dat doen.

Men kwam er maar niet uit, zeker niet toen ze bij de tekst kwamen dat Anouk “one wing†zou hebben. Is Anouk dan geen mens, of is dat het eerste stadium van de evolutie van vleugels bij mensen? In dat geval zouden er méér mensen zo’n vleugel moeten hebben. Er was echter geen tijd om dat verder te onderzoeken. Uiteindelijk besloten ze maar dat er toch niemand echt naar de teksten luistert en dat het lied daarom goed genoeg was hier.

 

Robert Frans

Zelf kijk ik regelmatig een film en koop elke film ook gewoon op DVD. Wat mij dan opvalt en soms ook ergert, is dat ik daar een beetje voor wordt bestraft. Want hoewel ik toch echt betaal voor de film, heb ik het minder prettig dan de filmpiraat. Want ik moet me meestal door allerlei vervelende copyrightmeldingen, trailers en traag geanimeerde menu’s werken voordat ik eens de film mag kijken. De filmpiraat hoeft dat allemaal niet.

Apart hè? Zelfs de pornokijker heeft meer gemak dan ik. Die kan zijn films vaak tegen betaling rechtstreeks downloaden of streamen van een website die daarvoor wel veilig genoeg wordt gemaakt. Veiliger zelfs dan christelijke websites, zo las ik eens. De piraat en de pornokijker kunnen direct genieten van de nieuwste technieken en mediavormen, terwijl de gewone filmindustrie daar maar achteraan hobbelt en mij lastig valt.

Waarom is dat toch? Ik bedoel, wat is er moreel op tegen om ook de brave filmkijker datzelfde gemak te bieden? Ik denk dat het een beetje vanuit de arrogantie komt die bravelingen nogal eens kunnen hebben. Zij menen dat zij goed doen, dat iedereen onvoorwaardelijk zo goed moet doen en dat zij daarom absoluut niet hun best hoeven te doen om dat goede aantrekkelijker te maken. Liever maar een extra, vervelende waarschuwing geven.

Binnen sommige kerken zie je dat ook. Zij menen dat zij hun erediensten of manieren van preken vooral niet aantrekkelijk hoeven te maken, want het gaat om de boodschap. Goed doen behoort uit het hart te komen, uit een oprechte bekering tot God, en niet vanuit de behoefte tot vermaak. Daarbij gaat het erom wat God wil en niet wat de mens wil. Gelukkig zijn er ook veel kerken die allang weten dat God wil dat we mensen echt aanspreken.

Een bijzondere uitspraak van Jezus is dat de kinderen van deze wereld onderling handiger te werk gaan dan de kinderen van het licht. De pornostudio en de filmpiraat gaan handiger en gewiekster om met de nieuwste technieken en weten hun “boodschap†beter te brengen dan de kerk of de filmstudio. Vaak ook op manieren die moreel gezien absoluut niet slecht zijn. Waarom laten wij ons dan toch zo beperken door die arrogante goedheid?

Robert

Dit jaar wordt in mijn parochie alle kerken gesloten, op één kerk na dan. Een heel tragisch verhaal en tijdens Hemelvaart werd dat tijdens de mis in die kerk op wat vreemde wijze gesymboliseerd. Men besloot het ritueel van Witte Donderdag over te doen en de zegen te geven in de parochietuin naast de kerk. Dus het altaar en het tabernakel werden leeggehaald en de kerk werd afgesloten toen we met zijn allen naar buiten waren gegaan.

Pas met Pinksteren wordt de kerk weer geopend, met alles erop en eraan. Aankomende zondag wordt de Mis dus in die tuin gevierd. Nu zal dat best wel bijzonder zijn, een openluchtmis, maar vreemd is dit wel. Alsof je met Pasen kerstliederen gaat zingen. De kerk is nu dus net zo leeg als dat zij altijd met Goede Vrijdag en Stille Zaterdag is. Met als boodschap: hier slechts tijdelijk, maar in de andere kerken voorgoed. En dat doet pijn.

Hier en daar hoorde ik ook wat gemopper over dat al die kerken moeten sluiten. Het is ook vreemd dat ongeveer een halve eeuw geleden de kerken nog behoorlijk vol zaten en er elke dag wel een of meerdere missen werden opgedragen, maar dat in een paar decennia tijd de kerken zo massaal zijn leeggelopen. Deels omdat mensen door ontwikkelingen het katholieke geloof niet meer herkenden in hun eigen kerk, deels door nare ervaringen.

Mijn vorige pastoor merkte terecht al op dat het niet de bisschop is die de kerken sluit. Dat doen wijzelf. Ondanks de enorme rijkdommen en genaden die we hebben ontvangen, zijn we blijkbaar niet meer in staat om mensen aan te spreken en zijn we vooral met navelstaarderij bezig. En als in een kerk nauwelijks geloof en nauwelijks volk meer te vinden is, dan heeft de bisschop weinig keuze. Niet alles komt ons zomaar automatisch toe.

Het is mogelijk ervoor te zorgen dat al die gesloten kerken weer geopend moeten worden voordat ze verpauperd zijn. Aan God ligt het zeker niet, aan het geloof ligt het ook niet, dus ligt de bal bij ons. In Openbaringen worden zeven gemeenten erop gewezen dat God de kandelaar kan wegnemen als men zich niet bekeert. Dat kan Hij nog steeds. We kunnen misschien beter maar bidden dat God ons al die lege kerken niet te zwaar aanrekent.

Robert

In het vorige deel stelde ik de vraag hoe we kijken naar hemelvaart. Of we het feest mee kunnen vieren met Jezus nadat hij is verhoogd tot zijn rechtmatige plaats of dat we toch vooral blijven steken in de vraag “what’s in it for me�

Als we de neiging hebben om er op die manier naar te kijken, doen we niks tegendraads. Het is heel menselijk om vooral te kijken naar wat dingen ons opleveren, dat ligt in het natuurlijke karakter van de mens. Wij willen het graag zelf goed hebben en controle hebben over hoe alles gaat. Mensen willen gelijk hebben en macht hebben over de ander. En de natuurlijke mens wordt door angst bewogen, de angst dat hij niet tot zijn recht komt en de mindere te moeten zijn.

Hoe anders was Jezus. Hij probeerde niet de macht te grijpen, maar legde die zelf af. Jezus nam de gestalte van een dienstknecht aan, terwijl de mens juist de heerschappij probeert te nemen. Hij koos voor vernedering, waar de mens zichzelf wil verhogen. Waar ongehoorzaamheid het wezen van de val van mens was, werd Jezus komst naar de aarde getypeerd door gehoorzaamheid tot in de dood. Hij ging tot de dood aan het kruis, waar de mens voor zichzelf de verhoging zoekt. De dood aan het kruis was niet alleen de meest gruwelijke, maar ook de meest vernederende dood was die er bestond. Een gekruisigde werd door de Joden als een door God vervloekte gezien op basis van Deuteronomium 21:23,23. Jezus werd werkelijk vernederd tot op het bot.

En, zo gaat Filippenzen verder, daarom. Daarom werd Jezus verhoogd. Had Hij dan als Zoon van God niet al het recht om verhoogd te worden überhaupt? Jawel, maar toch legt de tekst onmiskenbaar een verband met de hele weg van vernedering die Jezus is gegaan. Het lijkt wel een wetmatigheid te zijn bij God dat je na vernedering zal worden verhoogd. Althans in de Bijbel staan een aantal teksten die dat ook aangeven. Mat 23:12 “Wie zichzelf verhoogt zal worden vernederd, en wie zichzelf vernedert zal worden verhoogd.†Lucas 14:11 zegt precies hetzelfde. Jakobus 4:10 “Verneder u voor de Heer, dan zal hij u verheffen.†En 1 Pet 5:6 “Onderwerp u dus nederig aan Gods hoge gezag, dan zal hij u op de bestemde tijd een eervolle plaats geven.â€

Jezus krijgt de allerhoogste plaats, de Naam boven elke naam. Niet alleen om Zijn afkomst, niet alleen omdat Hij wezensgelijk is aan God. Die plaats heeft Hij ook meer dan verdiend door wat Hij allemaal voor ons heeft gedaan. Dat is wat hemelvaart betekent; onze Koning bestijgt Zijn rechtmatige Troon nadat Hij zichzelf voor ons heeft vernederd, is gemarteld en gekruisigd en daarmee de zonde en de dood heeft overwonnen.

Jezus had het volste recht om gewoon God te blijven en zich door de engelen te laten aanbidden. In plaats daarvan koos Hij om dat alles op te geven. Jezus heeft zijn hele bezit, Zichzelf en Zijn positie, aan de armen, de mensheid weg gegeven en daar mogen we hem diep dankbaar voor zijn.

Maar de weg die Jezus voor ons is gegaan is niet vrijblijvend. Want in vers 5 stond de clue van het verhaal. De weg die Jezus is gegaan is ook de weg waar wij toe worden opgeroepen. Zoals Jezus alles wilde afleggen waar Hij recht op had en de weg van gehoorzaamheid is gegaan, zo wordt ook van ons gevraagd niet onze positie als koningskinderen te gebruiken om achter over te leunen, dankbaar dat Jezus het werk voor ons gedaan heeft, maar Hem te volgen op die weg. Ook wij worden opgeroepen om de minste te zijn en niet zozeer onze eigen rechten te laten gelden. Dat we niet zozeer gericht zijn op onszelf en ons eigen voordeel, maar dat we vooral de Ander in het oog houden.

Dat gaat wel recht tegen onze cultuur in. Wij Nederlanders hebben meer de mentaliteit van opkomen voor je eigen rechten en zeggen wat je denkt. Niet over je heen laten lopen wordt als een grote waarde gezien. De weg van de nederigheid gaan, dat is toch niet van deze wereld?

Dat klopt, maar wij zijn dan ook niet van deze wereld. Hemelvaart betekent meer dan dat Jezus in de hemel is opgenomen. Toen Hij als mens in de hemel werd opgenomen was Hij de eerste van velen. Want, zo zegt Paulus in Efeziërs 2:6 “God heeft ons samen met Jezus uit de dood opgewekt en ons een plaats gegeven in de hemelsferen, in Christus Jezus.†In feite hebben wij ook al een hemelvaart meegemaakt en is onze positie in de hemel, zijn wij burgers van het Hemelse Koninkrijk. En daar gelden andere wetten dan op deze wereld. Daar geldt dat wie zich vernederd, zal worden verhoogd. Dat wie bereid is klein te zijn, uiteindelijk de grootste is en dat er juist recht wordt gedaan aan wie niet voor zijn eigen recht op komt. En dan leven we hier en nu op deze wereld. Maar in deze wereld worden we al geroepen om de regels van het Hemelse Koninkrijk naleven.

Daarmee laat je ook echt aan de mensen om je heen zien wie Jezus was en is. Daarmee ben je echt prikkelend anders. Een zoutend zout, een lichtend licht. Dan leven we vanuit hemelvaart, als burgers van een Hemels Koninkrijk, naar de regels van dat Koninkrijk. Dat is een spannende en lang niet altijd makkelijke weg. Maar wel een weg waar God ons toe oproept, een weg die ons steeds meer heiligt, een weg die iets laat zien van Jezus. Laten we die weg samen met Jezus en met elkaar bewandelen.

Timon

Dit is deel 2 van een tweeluik over Hemelvaart, vorige week werd deel1 gepubliceerd.

"Dankzij de Heer is het aantal Masai christenen afgelopen jaren tot 200.000 gegroeid. terwijl er 800.000 Masai zijn." Dat vertelt zendeling Opiyo uit Kenia. Hij werkt onder de Afrikanen om het Evangelie te verspreiden. "Ik werk al 16 jaar onder de Masai. In het begin stonden ze niet open voor Christus omdat ze vast zaten aan hun zwarte god Engai Narok en de rode god Engai Nanyokie. "De ene god zou hen zegen geven en de andere god crisis. Het was als zegen en vloek. Met dit uitgangspunt hebben wij hen de Bijbelse boodschap rondom dit onderwerp verteld." Jezus werd namelijk een vloek voor de mens om hen vrij te maken van de vloek. "Langzaam veranderden er dingen. Nu zijn er enorm veel kerken."

Ondanks dat er veel reden voor blijdschap is, is er ook bezorgdheid bij Tom Opiyo. "Het is jammer dat veel Afrikaanse christenen geen zendeling willen worden omdat ze vastzitten aan materiële dingen. Dit houdt de verspreiding van het Evangelie tegen. Toch heeft God me laten zien dat ik dit moet accepteren. Het heeft me geleerd om op God te wachten en meer op Hem te vertrouwen." 

Bron: CIP

 

We horen wel eens zeggen dat we, als Christenen, moeten gaan lijken op de Here Jezus. God verandert ons beetje bij beetje zodat we steeds meer op Hem gaan lijken. De vrucht van de Geest groeit in ons leven. We noemen het ook wel eens geestelijke groei.

Als we denken dat "geestelijk groeien" betekent dat wij moeten groeien, dan begrijpen we het verkeerd. De Bijbel leert ons dat wij juist kleiner moeten worden en dat de Heer in ons moet groeien.
Er staat in Johannes 3:30 (NBV-vertaling):
"Hij moet groter worden en ik kleiner".

Kleiner worden
De enige manier om geestelijk te groeien is door zelf kleiner te worden. Zolang wij een sterke wil hebben en onze daden en beslissingen laten sturen door die sterke wil, kan het leven van Jezus Christus niet naar buiten komen. Als wij sterke denkers zijn, en ons leven inrichten naar wat we ontdekken en begrijpen, kan het leven van geloof niet naar buiten komen en zichtbaar worden. Als wij gevoelsmensen zijn, en onze beslissingen baseren op ons gevoel en onze relatie met God afhankelijk is van ons gevoel, dan kan God ons niet leiden door Zijn Heilige Geest.

Mogen we niets voelen? Jawel, maar ons gevoel moet onder het gezag staan van de Heilige Geest Die in ons woont. Anders staat ons gevoel het geestelijk leven in de weg. Mogen we niet meer denken? Jawel, maar onze gedachten moeten we krijgsgevangen maken aan Christus (zie 2 Korintiërs 10:5). Gods gedachten zijn hoger dan onze gedachten. Hebben we dan geen vrije wil meer? Natuurlijk wel. Als we echter willen dat God alle eer krijgt in ons leven, laten we dan met onze vrije wil ervoor kiezen om gehoorzaam te zijn aan de wil van God.

Niet ik maar Christus in mij
Paulus zegt hetzelfde heel duidelijk in zijn brief aan de Galaten (2:20): "ikzelf leef niet meer, maar Christus leeft in mij".

Op de dag dat we tot geloof gekomen zijn (ons overgegeven hebben aan Jezus Christus), is God met Zijn Heilige Geest in ons komen wonen. (Verwar dit niet met de doop met de Heilige Geest). Jezus Christus woont in ons hart (zegt de Heer Zelf in Johannes 14:23). Ons oude ik sterft (aan het kruis met Christus, zie 2 Korintiërs 5:14-15) en daarom zegt Paulus: Ikzelf leef niet meer. Het is Christus Die in mij leeft.

Hoe God ons verandert
God verandert ons beetje bij beetje, zodat we steeds meer op Jezus Christus gaan lijken. Dit doet Hij niet door steeds meer van de Here Jezus in ons hart te plaatsen, of iets dergelijks. We hebben in Christus de volheid van God al in ons! (Zie Kolossenzen 2:10).

God geeft niet steeds meer van Christus in ons, maar God breekt ons eigen ik beetje bij beetje af. De Bijbel noemt dit verbrokenheid. We worden niet door God kapot gemaakt, of verwoest of verpletterd, maar verbroken, zodat Hij Zelf (door de nieuwe openingen heen) meer zichtbaar wordt.

Het is niet de bedoeling dat we als Christenen leven vanuit onze ziel, maar vanuit ons nieuwe Leven (ons geestelijke leven). We zijn namelijk geestelijke mensen. We zijn opnieuw geboren, wedergeboren, ofwel uit God geboren. Gods Geest heeft zich in ons binnenste (onze geest) met ons verbonden. Zodra wij verbroken worden (in onze ziel, dat is onze wil, ons denken en ons gevoel), dan kan het Leven met een hoofdletter beter naar buiten stromen. Het Leven is er al. Het wil naar buiten breken als een fontein (Johannes 4:14).

Geestelijk groeien betekent God toestaan ons te verbreken. Zoals een graankorrel in de aarde valt en sterft (het buitenste sterft, het nieuwe leven in de kern sterft niet!), zo mogen ook wij  verbroken worden onder Gods hand. Hij laat dingen in ons leven toe die ons verbreken. Wie Hij liefheeft, Die tuchtigt Hij (Hebreeën 12:6). Dan gaan we op Christus lijken en wordt het nieuwe Leven zichtbaar.

Steven Verhorst - ZijnWoord.nl

Er gaan stemmen op om de dodenherdenking over twee dagen uitsluitend weer over de tweede wereldoorlog te laten gaan. Sinds de jaren zestig worden ook veteranen uit oorlogen daarna herdacht en wordt er meer over het gedenken van oorlogsellende in het algemeen gesproken, maar sommigen vinden dat geen recht meer doen aan de dodenherdenking. Op zich geen onbegrijpelijke stelling, maar je kunt je afvragen of dat wel zo verstandig is.

Als een feest of herdenking naar aanleiding van een specifieke gebeurtenis maar lang genoeg wordt gevierd, dan kunnen er twee dingen gebeuren. De plechtigheid verdwijnt uiteindelijk omdat de betreffende geschiedenis niet meer echt leeft in de harten of simpelweg niet meer echt gekend wordt, of het krijgt een bredere, tijdloze betekenis zodat het toch nog gevierd kan blijven worden. Die brede betekenis houdt het feest dan uiteindelijk in stand.

Het kerstfeest is zo ook van betekenis veranderd, tot tweemaal toe zelfs. Eerst was het een heidens lichtfeest, vervolgens werd het gekerstend tot het geboortefeest van Christus en vandaag de dag wordt het ook als seculier winterfeest gevierd. Ook het joodse Pesach kreeg al snel een meer tijdloze betekenis. Men begon ook de hedendaagse bevrijding uit de slavernij van het kwaad te vieren, met de bijbelse verhalen als verwoordingen daarvan.

Dat kan dus ook precies zo gebeuren met de dodenherdenking en dat proces is dus al in gang gezet. De tweede wereldoorlog zal steeds meer het nationale verhaal, de gezamenlijke metafoor bij uitstek worden om de ervaring dat vrijheid niet vanzelfsprekend is te verwoorden. Een heel bijzonder verhaal dat altijd dicht bij het hart zal blijven, omdat we er echte beelden en verhalen van hebben. Het is echte geschiedenis en het zal ook altijd echt heden blijven.

Als je dat proces wil tegenhouden, dan is de kans groot dat de herdenking uiteindelijk zal verdwijnen. Als de tweede wereldoorlog niet meer mag verhalen over grote offers, gruwelijk kwaad en echte vrijheid, maar uitsluitend over de oorlog zelf, dan zal de oorlog een stille dood sterven. Net zoals zelfs de Schrift ook uiteindelijk verdwenen zou zijn als de verhalen daarin enkel over de gebeurtenissen zelf zouden gaan en niet ook over onze ervaringen.

RobertF

Filippenzen 2:5-11:
5 Laat onder u de gezindheid heersen die Christus Jezus had. 6 Hij die de gestalte van God had, hield zijn gelijkheid aan God niet vast, 7 maar deed er afstand van. Hij nam de gestalte aan van een slaaf en werd gelijk aan een mens. En als mens verschenen, 8 heeft hij zich vernederd en werd gehoorzaam tot in de dood – de dood aan het kruis. 9 Daarom heeft God hem hoog verheven en hem de naam geschonken die elke naam te boven gaat, 10 opdat in de naam van Jezus elke knie zich zal buigen, in de hemel, op de aarde en onder de aarde, 11 en elke tong zal belijden: ‘Jezus Christus is Heer,’ tot eer van God, de Vader

Hemelvaart is toch een beetje het ondergeschoven kindje van de christelijke feestdagen. Tussen al die hoogtijdagen is het toch een beetje een vreemde eend in de bijt. Want ga maar eens na: Kerst is een prachtig hoogtepunt, een feest van sfeer en gezelligheid. Als mensen één keer per jaar naar de kerk gaan is het met kerst als we vieren dat Jezus naar de aarde is gekomen als mens. De almachtige God legde Zijn heerlijkheid af om onder ons te wonen.

Of Pasen, waarmee we vorige maand de opstanding van Jezus Christus uit de dood hebben gevierd. De absolute kern van ons geloof. Jezus heeft ons van zonden gereinigd, de weg naar de Vader vrijgemaakt. Jezus heeft de dood overwonnen en door Hem mogen we leven met God!

En neem nou Pinksteren wat we 10 dagen later vieren. De uitstorting van de Heilige Geest is in feite het belangrijkste feest voor het dagelijks leven van een christen omdat we nu de Heilige Geest hebben die ons leidt, steeds meer wil veranderen naar hoe Jezus is en daarmee heiliging in ons bewerkt. Stuk voor stuk prachtige feestdagen waar we wel iets mee kunnen.

En in dat rijtje lijkt hemelvaart dan toch een beetje uit de toon te vallen. Wat moeten we daar nou weer mee? Jezus ging van ons weg, moeten we daar nou blij om zijn? Vaak benoemen we een klein lichtpuntje in al die narigheid. Want als Jezus niet naar de hemel was gegaan, kon de Heilige Geest niet komen. En Jezus kon maar op één plek tegelijk zijn, terwijl de Heilige Geest in ons allemaal kan leven. Dus uiteindelijk gaan we er met de Heilige Geest toch wel op vooruit ten opzichte van de aanwezigheid van de mens Jezus.

Dat het beter is dat de Heilige Geest in ons woont dan dat Jezus op aarde zou zijn klopt helemaal. Maar in die uitleg heeft hemelvaart op zichzelf geen enkele waarde en is het eigenlijk een “noodzakelijk kwaad†dat moest gebeuren zodat Pinksteren kon komen. Hemelvaart is dan alleen maar een feest in het licht van Pinksteren. Ik denk dat we daar hemelvaart mee tekort doen, dat we dan maar gedeeltelijk hebben begrepen hoe mooi ook dit feest is en dat het zeker niet misstaat tussen die andere grote feesten.

Wat me opvalt bij het denken op die manier over de christelijke feestdagen is dat we vooral kijken wat wij er aan hebben, wat het ons oplevert. What’s in it for us?  Met kerst horen we de troostvolle boodschap dat God mens wilde worden uit liefde voor ons en het levert ons een gezellig sfeerfeest op, Pasen betekent onze redding en met Pinksteren vieren we dat de Heilige Geest in ons leeft. Maar hemelvaart levert ons niks op. Hemelvaart neemt alleen Jezus van ons weg. Dat was dan noodzakelijk, dus dat moet dan maar. Maar op zich hebben we niet echt iets te vieren met hemelvaart als we er zo naar kijken. Hoezo feestdag?

Maar volgens mij missen we dan het belangrijkste punt van hemelvaart. Bij hemelvaart staat namelijk niet centraal wat het ons oplevert, maar wat het Jezus oplevert. Na alles wat Hij voor ons heeft overgehad, mogen we ook echt blij zijn en het feest met Hem meevieren. Of draait onze relatie met God toch eigenlijk alleen om onszelf wat het ons oplevert?

Timon

Dit is deel 1 van een tweeluik over Hemelvaart, volgende week wordt deel 2 gepubliceerd.

Als volgende week de koning wordt ingehuldigd, dan komt daar veel traditie en plechtigheid bij kijken. De koning draagt dan de hermelijnen mantel, op een tafel voor de troonstoel staan enkele regalia en als hij binnentreedt, zal hij begeleid worden met enkele vaandels, het rijkszwaard en met erewachten. Daarna zal hij een toespraak houden, de eed afleggen, waarna vervolgens alle leden van de Staten-Generaal de eed kunnen afleggen.

Nog veel meer liturgie en plechtigheid kun je zien als in Groot-Brittannië de koning wordt gezalfd en gekroond. Een enorm luisterrijk en middeleeuws aandoende kerkdienst, met de meest prachtige mantels, vaandels, muziekstukken en natuurlijk een kroon die ook echt gedragen wordt. Alleen de vraag is: waar is al dat ritueel nou eigenlijk voor? Natuurlijk, het is prachtig en het geeft kleur, maar wat betekenen ze nu eigenlijk nog?

Al deze rituelen waren vroeger vooral bedoeld om de macht en status van de koning uit te drukken. Hier in Nederland is men echter vooral bezig de rol van de koning steeds meer te beperken tot een ceremoniële rol. De macht ligt bij de regering, bij de ministers, niet bij hem. De betekenis van al die luister is dus eigenlijk grotendeels verloren gegaan. Maar toch blijft men de plechtigheid aanhouden en hecht men er veel waarde aan.

Het is eigenlijk heel bijzonder om te zien hoe rituelen uit een andere tijd, een andere cultuur dan de hedendaagse, toch mensen blijft aanspreken. Mensen blijven toch wel betekenis hechten aan dergelijke tradities, al zijn dat misschien heel andere betekenissen dan die van destijds. Hieruit zou je kunnen concluderen dat rituelen en ceremonies al betekenis en waarde in zichzelf hebben, zeker als ze al wat langer bestaan en tot traditie verworden.

Daarom kan iets als zenmeditatie toch populair zijn. Het past volstrekt niet in onze cultuur en filosofische traditie, maar toch zijn er Hollanders die het graag doen. Maar rituelen blijven wel nog altijd het meest tot hun recht komen in de geëigende context. Zou de koning hier echt nog de macht hebben, dan was 30 april een echt intense en betekenisvolle dag geweest. En had men misschien ook nooit zo’n koningslied kunnen schrijven.

Robert

De titel van een boek zegt vaak genoeg. Zo ook in het geval van "De ontdekking van het Avondmaal". Toen ik begon met lezen vond ik het vrij taaie kost, maar dat vond ik in dit geval niet zo een punt. Ondanks de taaiheid en alle nieuwe informatie die ik tot me kreeg, las het boek goed. Geen zware moeilijke woorden, om het geheel zo laagdrempelig mogelijk te houden.

Door het boek heen komt veel informatie over het Avondmaal naar voren, waar ik me over verbaas. Ik durf zelfs te stellen dat dit boek in sommige gevallen religieuze klompen kan breken, zoals we dat bij mij in de kerk noemen. Vooral dat de schrijver aangeeft, dat het avondmaal niet perse in de kerk gevierd hoeft te worden, was voor mij een eye-opener. Avondmaal vieren kan net zo goed in een gevangenis, of aan de keukentafel. Zolang er maar brood wordt gebroken en wijn (of druivensap of iets dergelijks) wordt toegenomen tot nagedachtenis aan het lijden van Jezus.

Ik ga verder niet inhoudelijk op het boek in, omdat ik je uit wil dagen het zelf te lezen. Het levert je, dat kan ik je nu al vertellen, sowieso nieuwe inzichten op over het avondmaal. In mijn geval ook inspiratie om het avondmaal op andere manieren te vieren, door het bijvoorbeeld wat ontspannener te maken. In de kerk gaat het allemaal redelijk officieel ter vergelijking met wat in het boek aangegeven word, de manier waarop de eerste kerk het vierde.

Ik geef het boek 3 vissen, aan de ene kant omdat het vrij taai is, aan de andere kant omdat er droge informatie word gegeven, die voor mij vrij nieuw is.

GewoonPaul

In de roman 1984 staat het hoofdpersonage alleen op een station en komt er een man naast hem staan. En die spreekt hem bezorgd aan over het gegeven dat hij alleen is. De journalist Patrick Paauw ging voor zijn boek Salaam een jaar in de leer bij zeer strenge, salafistische moslims en daar kreeg hij ook te horen dat je vooral nooit alleen moest zijn. En het boek Genesis is ook in het begin vrij duidelijk: het is niet goed dat de mens alleen is.

Vooral binnen strengere, meer totalitaire ideologieën of godsdiensten wordt het alleen zijn als verdacht beschouwd. Af en toe alleen zijn mag dan best, maar voor lange tijd je terugtrekken in de eenzaamheid is gevaarlijk. Je kunt dan zomaar eigen gedachten ontwikkelen die niet stroken met de leer en je krijgt dan met allerlei verleidingen van doen, zonder dat een broeder of zuster je kan corrigeren. Maar niet alleen daar is alleen zijn verdacht.

Ook op scholen lijkt het soms erg verdacht te zijn als je een project gewoon helemaal alleen wil doen. Samenwerken wordt toch wel als essentieel gezien binnen vele opleidingen, ook als dat niet eens nodig is. Daarnaast moet je het liefst toch wel voortdurend bereikbaar zijn via mobieltje of internet, want men kan geen dag of uur zonder jouw bereikbaarheid. Zelfs in onze samenleving wordt vaak alleen zijn dus als negatief gezien.

In de eenzaamheid leer je echter jezelf kennen, kun je in de stilte Gods stem verstaan en leer je de naaste werkelijk vrij te laten, omdat je dan immers ook in je eentje je tijd zinvol kunt besteden. Christus zelf zocht ook regelmatig de eenzaamheid op, Paulus schreef ook positief over ongehuwd leven en sommigen worden zelfs geroepen tot het kluizenaarsleven. Wie zijn wij dan om het huwelijk en het samenzijn zo op te dringen?

Natuurlijk is veel alleen zijn niet zonder risico. Maar veel met andere mensen zijn is dat ook niet. En ook het huwelijk kent net zoveel valkuilen en gevaren. Alleen het huwelijk wordt geromantiseerd en het alleen leven niet. Moet het eenzame leven dan ook geromantiseerd worden? Integendeel, het huwelijk zou eens wat minder opgehemeld kunnen worden. Wie weet hoeveel rijkdommen je dan ontdekt als het mobieltje eens een tijd uit is.

Robert

Mannen en vrouwen. Er zijn oneindig veel boeken geschreven over hun onderlinge verhouding. Laat ik ook mijn bijdrage leveren aan de eeuwenoude discussie door drie belangrijke Bijbelteksten die er iets over zeggen kort langs te gaan. Om te beginnen deel 1: Genesis 2

Genesis 2: 22,23
22 Uit de rib die hij bij de mens had weggenomen, bouwde God, de HEER, een vrouw en hij bracht haar bij de mens. 23 Toen riep de mens uit: ‘Eindelijk een gelijk aan mij, mijn eigen gebeente, mijn eigen vlees, een die zal heten: vrouw, een uit een man gebouwd.’

Als we willen weten hoe man en vrouw geschapen zijn en in welke verhouding ze tot elkaar staan in de scheppingsorde, ligt het voor de hand om te kijken naar het verhaal van de schepping van man en vrouw. Theologen hebben eeuwenlang volgehouden dat de man over de vrouw moest heersen, omdat hij eerst is gemaakt, maar nauwkeurige bestudering van de tekst wijst een andere verhouding aan.

De man is inderdaad als eerst gemaakt als een initiatiefnemer of leider. God liet de man de dieren namen geven en liet de mens over de dieren heersen. De mens wandelde met God in het paradijs. En toch was niet alles goed. God zegt dat in vers 18. Hij dacht dat het niet goed was dat de mens alleen was en maakte een helper voor hem die bij hem paste. Ãœberhaupt is dit een tekst die de waarde van de vrouw laat zien. Zelfs toen de mens met God wandelde in het paradijs, was het ontbreken voor de vrouw een merkbaar gemis.

Maar ook de term “hulp†is eeuwenlang verkeerd uitgelegd. De vrouw werd gezien als een veredelde slaaf. Volkomen onterecht, zo blijkt, na een studie van de schrift. De term voor “hulp†is in de grondtekst “ezer kenegdoâ€. Deze term komt in de Bijbel vaker voor. In Psalm 27:9 en Psalm 121:1,2 wordt de Here God zelf met die term benoemd als “hulp†van de mens. Absoluut geen veredelde slaaf dus, maar een onmisbare helpende hand. Een redder. Niet voor niets roept Adam het vol blijdschap uit: “Eindelijk een gelijk aan mij. Been van mijn gebeente, vlees van mijn vleesâ€.

Timon