Redactie

Je hebt je leven lang al een droom: je wilt met je zangtalent mensen raken, ontroeren, ze meeslepen in jouw verhaal. Je kunt dan ook aardig goed zingen en besluit er daarom al vroeg werk van te maken. Je begint heel klein, heel eenvoudig. Optreden voor familie en vrienden en tijdens plaatselijke talentenjachten, nummers op YouTube zetten en demo’s sturen naar platenmaatschappijen. In de hoop dat je misschien ooit nog beroemd wordt.

Op een gegeven moment, na vele jaren hard werken en veel optreden en met het maken van de juiste vrienden, is er eindelijk echt contact met een platenmaatschappij. Ze hebben je een beetje gevolgd en willen meer van je horen. Je doet auditie en men is laaiend enthousiast over je performance. Vanaf dat moment komt er schot in de zaak. Je mag nu een CD uitbrengen en optreden in grotere zalen en je krijgt louter lovende recensies in de belangrijkere media.

Je eerste gouden plaat is binnen. Niet veel later volgt platina. Wel moet je steeds harder werken en eisen de optredens steeds meer van je lichaam. Je reist het hele land door, waarbij je vele interviews en urenlange signeersessies geeft. In de tussentijd raken je concerten steeds vaker uitverkocht, is Ahoy niet ver meer weg en wordt je aan alle kanten bejubeld. Ook heb je duizenden volgers op Facebook en Twitter. Je bent eindelijk echt beroemd geworden.

Verzoeken die je hebt worden meteen ingewilligd. Je hebt een complete hofhouding om je heen die met je meereist op tournee, altijd voor je klaarstaat en je nooit echt tegenspreekt. Ook niet als je een oppeppend middeltje van een goede vriend aangereikt krijgt, waardoor de vermoeidheid een stuk minder wordt en je het nog veel langer lijkt uit te houden. Lijkt, want algauw kun je niet meer zonder het middel en heb je steeds meer nodig.

Je hebt je leven lang al een droom: je wilt met je zangtalent mensen meeslepen in jouw verhaal. Maar jouw verhaal wordt grilliger, dramatischer en rauwer. Je staat bevend op het podium, de roddelpers sabelt je genadeloos neer, de cd-verkoop loopt terug en je voelt je steeds ellendiger. Uitgeput plof je neer op het bed van een eenzame hotelkamer, met op de televisie een grote nationale talentenjacht waarin mensen binnen drie maanden echt beroemd worden.

Robert

In het Bijbelboek Numeri (Hoofdstuk 13-14) lezen we het tragische verhaal van de 12 verkenners. De Israëlieten hebben een doortocht door de woestijn van 40 dagen om in een land van melk en honing te komen, oftewel een land dat elke droom te boven gaat. Vlak voordat ze het land intrekken, krijgen ze de opdracht van God om het land eerst te verkennen. Het land blijkt nog mooier te zijn dan gedacht en de verkenners laten allerlei vruchten zien die in het land groeien. Gods belofte van een eigen land lijkt werkelijkheid te worden, totdat een aantal van de verkenners de gevaren van het land beginnen op te noemen: “Er wonen reuzenâ€, “Ze hebben versterkte stedenâ€, “We kunnen het nooit van hen winnen,ze zijn te sterkâ€. Op twee mannen na verspreiden alle verkenner slechte verhalen over het land. God is toch niet zo goed als ze dachten, want deze verhalen zijn behoorlijk ernstig. Kaleb en Jozua blijven het volk aanmoedigen dat het land makkelijk ingenomen kan worden en zetten alles op alles om een goede boodschap te brengen. Het volk verliest echter elke hoop en men stookt elkaar op om een andere leider te kiezen en hen terug te leiden naar Egypte. Snel daarna verliest het volk hun kans om het beloofde land nog in te gaan. God laat hen namelijk terug trekken richting de Rode Zee. Het volk was er niet klaar voor om het land in te trekken. Ze waren te bang.

Het volk had elk geloof verloren in Gods belofte om hen naar een nieuw land te leiden. De Israëlieten geloofden werkelijk dat het land waar ze naartoe zouden gaan te gevaarlijk was voor hen, zelfs met God aan hun zijde zouden ze het niet redden. Dit is helaas ook hoe wij zelf soms in het leven kunnen staan. Iemand verteld dan over de kracht van God om te genezen en al snel denk je bij jezelf:  Maar wat als het niet gebeurd? Of als iemand verteld dat God ons wil beschermen, zoals in de Bijbel staat beschreven. Dan denken we misschien al snel: Maar hoe zit het dan met al die mensen die vroegtijdig zijn overleden en ook in die belofte geloofden? Op zo’n moment zegt de Hebreeënbrief schrijver:
 
Horen jullie vandaag zijn stem,
wees dan niet koppig, als tijdens de opstand,
toen jullie mij beproefden in de woestijn,
waar jullie voorouders mij op de proef stelden en tartten,
hoewel ze mijn daden hadden gezien.

De stem die ze hoorden zei tegen Israël: “ga naar het beloofde land†Het ging bij Gods stem daarom om Gods belofte. We mogen gaan beseffen dat als God een belofte geeft, en daar staat de Bijbel vol mee, we hierin ook mogen geloven en net als Kaleb en Jozua mogen zeggen: “Het is mogelijk, we kunnen Gods belofte ontvangen.†Zo mogen ook wij geloven in Gods beloften en ook tegen alles in blijven hopen dat God zijn beloftes waar maakt. “Maar dat betekent dat mensen mij belachelijk kunnen maken omdat ik zoiets geloof.†Klopt! Dat is het risico dat je loopt, maar als God echt God is, komt hij zijn beloftes na.

Nou staat er in Hebreeën 4 dat de Israëlieten ongehoorzaam waren. Je zou kunnen denken dat die ongehoorzaamheid in verkeerde daden ligt. Dit blijkt echter helemaal niet het geval te zijn. Hetgeen waarin de Israëlieten echter ongehoorzaam waren, was dat ze geloofden dat God zijn beloften niet echt waar zou maken. Zo denken wij misschien ook vaak dat we ongehoorzaam zijn in onze daden, terwijl het hier helemaal niet om daden gaat. We mogen juist gehoorzaam worden door te geloven in Gods beloften. Dan geloven we dat God goed is en weten we dat Hij niet zomaar wat zegt, maar trouw is aan wat hij zegt.

Uiteindelijk betekent dit dat we geloven dat God een goed karakter heeft, want als dat niet zo was, zou hij zijn beloften niet nakomen. In de Hebreeënbrief staat dat als we God gehoorzamen door te blijven vertrouwen, we Zijn rust in zullen gaan. Die rust zullen we ervaren als we geloven in Zijn beloften.

Jezus heeft voor ons de zware taak van zwoegen op zich genomen, waardoor wij niet meer hoeven te zwoegen. Gods beloften van liefde, zegen, voorspoed, wonderen, wijsheid, gezondheid, opstanindingskracht, vrede en nog veel meer zijn dan ook niet te verdienen. Jezus heeft deze voor ons verdient. Doordat Jezus ons werk heeft gedaan, door te sterven, mogen wij rusten van ons eigen werk door te leven. Dit betekent dat we niet meer bezig zijn met onze eigen inspanningen en werken om God tevreden te stellen, maar dat we bezig zijn met geloven dat God zijn beloften nakomt, doordat hij naar Jezus’ inspanning kijkt. Toen zei Jezus: “Het is volbrachtâ€.

‘Kribbig en cynisch’ noem ik mijzelf in mijn biografietje. Dat is een bewuste keuze. In mijn nog vrij korte leven als christen ben ik veel kwijtgeraakt, op de levensweg achter mij liggen vele stukken ‘christelijke uitrusting’ die ik na verloop van tijd niet langer mee kon dragen.

Ik herinner mij dat ik naar bijbelstudies ging van een theoloog en directeur van een zendingsorganisatie, die vertelde waarom de bijbel onfeilbaar was. Ik geloofde dat in die tijd nog met heel mijn hoofd en heel mijn hart. Maar zelfs toen al vond ik zijn argumenten ondeugdelijk, vooral omdat ik van mening was dat zijn citaten uit de eerste brief van Timotheüs hooguit op het Oude Testament konden slaan, maar nooit op het nieuwe. Misschien was dat wel het moment waarop het met mijn geloof bergafwaarts ging.

Een ander moment waarop het misschien wel ‘fout’ is gegaan, vond plaats toen ik gedurende langere tijd onderdeel was van twee kerken. In het begin onbewust, later steeds bewuster, ging ik de beide kerken vergelijken. Altijd leuk, als twee kerken die zich bijbelgetrouw noemen elkaar finaal tegenspreken, op basis van dezelfde bijbel. Dat valt dan ook snel genoeg op. Ik heb in die tijd soms hartelijk gelachen om de manier waarop passages die niet in de boodschap die zij wilden brengen vakkundig werden ontweken, soms zelfs door een deel van een hoofdstuk te citeren, een deel over te slaan en dan het laatste stukje van het hoofdstuk te citeren, waarbij het deel dat in tegenspraak was met de boodschap net niet voorgelezen werd. Prachtig, dan was het weer tijd om met een biertje in de hand over de preek na te praten. Soms mis ik die tijd ook wel.

Maar misschien verloor ik nog wel het meeste van mijn geloof toen ik realiseerde hoeveel ik de bijbel lees met mijn eigen (westers-evangelische) bril op. Vanaf dat moment ben ik steeds meer gaan proberen de bijbel te lezen zoals, tsja, hoe eigenlijk? Soms kies ik voor een meer wetenschappelijke benadering, die natuurlijk ook heel erg westers georiënteerd is, soms probeer ik te lezen volgens een historisch-kritische methode. Dan weer probeer ik de bijbel op een genuanceerde wijze te lezen. Wat is die genuanceerde wijze? Ik gooi dan het bijltje erbij neer en roep in frustratie dat ik er niets meer van begrijp.

Wat ik in deze tijd verloren heb is in ieder geval mijn geloof in een onfeilbare bijbel. Niet omdat anderen mij dat vertelt hebben, maar doordat ik steeds vaker in de bijbel passages tegenkwam die volgens mij in tegenspraak zijn met andere delen. De bijbel is volgens mij mensenwerk, geschreven door mensen die in hun schrijven fouten hebben gemaakt, die soms vanuit een eenzijdig perspectief schreven, die voor het schrijven gebruik maken van bronnen, maar het verhaal brengen als ooggetuigenverslagen.  Toch raakt het boek mij nog steeds.

Wat ik ergens ook ben kwijtgeraakt is mijn geloof in God. Beter gezegd: de God waar ik vroeger in geloofde, die bestaat niet meer. Die God is dood. En welk beeld van God daarvoor in de plaats moet komen, dat weet ik nog niet zo. Daarvoor hebben de beelden van God die ik in de bijbel en daarbuiten tegenkom te weinig samenhang.

Ik weet dus steeds meer niet. Ik ben veel kwijtgeraakt, misschien wel meer dan ik zou willen. Ignorance is bliss. Soms kan een mens daar cynisch van worden, en ergens ben ik dat ook. Kribbig ben ik altijd al geweest. Maar nog altijd wordt mijn cynisme overstemd door de vele vragen die ik heb, aan God, aan de kerk, aan mijzelf. En kan ik zelfs over mijn kribbige ‘ik’ heenkijken wanneer ik  in en door de bijbel verrast wordt. Ik hoop dat mijn vragen die van jullie zijn.

'Altijd leuk', reageerde Matthias op  Schrijf er een blog over! Wel ja. Je vriend kan je niet negeren natuurlijk dus ook vandaar, weer een blog paraat in de reeks antwoorden op deze blog. Reinier Sonneveld schreef ooit "Als je zondigt geniet je te weinig". Hm. Mee eens. Ik heb een goede vriend, Tim, en die kan genieten. Zijn opa heeft een ven en hij woont in het mooie Lunteren, en hij gaat ook bijna op werkvakantie naar het zuiden van Afrika. Ja, klink ik nu niet heel jaloers? Ik ben jaloers. Niet op de locatie (doe mij maar Scandinavië) maar op de mogelijkheden. De kansen. De wil. De vrijheid om te gaan, ook al zal er vast hard gewerkt moeten worden.

Maar goed, mijn tijd zal ook nog komen. Ik heb een boek op mijn 20e geschreven, dat is ook pas genieten! (Zo, dat is een mooie compensatie) Tip: bedenk nu voor jezelf waarvan jij geniet (en deel dat in een reactie!)

Zouden christenen echt te weinig genieten?

Ja, ik denk van wel. We zijn zo snel geneigd om wanneer het over drank en alcohol gaat met opgeheven vingertje te staan zwaaien. Terwijl Jezus zo even iets meer dan 300L water in wijn veranderde. En je maakt mij niet wijs dat Hij stilletjes aan de kant bleef staan. Nee, Jezus was (is) een genieter. Dat wil Hij ons ook laten zien. Ofwel, we staan te snel klaar met oordeel zonder te beseffen dat het daar in eerste instantie helemaal niet om gaat. Mij gaat het in elk geval niet om een flinke discussie over dit onderwerp. Mij gaat het om genieten.

Genieten is aanstekelijk

Jezus zette de polonaise in, even voortbordurend op dat beeld van Zijn eerste wonder. En iedereen deed mee, want Hij was nieuw. Deed iets ongelooflijks wonderlijk en dat sprak aan. Genieten kan aanstekelijk werken. Een reis naar Zuid Afrika en mijn gedachten gaan al uit naar wat ik wil in de zomervakantie. Hmmmm....

Het is dus zonde om niet te genieten. Genieten in Gods wegen lijkt me ondoorgrondelijk mooi. En ontzettend avontuurlijk, dat niet te vergeten. Met het zicht op een blanco toekomst, dat vind ik een geweldige uitdaging. Genieten van Gods plan ook al weet je niet welke route Hij maakt voor je! Wauw! Zonde om je daar niets van aan te trekken. Zonde om te denken dat je het zelf beter weet.

En zo beantwoord ik hiermee ook Marjoke's reactie, denk ik, 'genieten is de meest pure aanbidding voor God'. Ja, ik geloof van wel. Genieten van wat God geeft, dat koppelen aan dankbaarheid en de berusting daarvan en daarin. En, niet zelf stoppen maar God die vrijheid geven om in jouw leven te doen wat Hij wilt. Oh ja, ik geloof dat ik dan heel erg genieten ga!

God is als mens in jouw leven binnengegaan

Waarom vier jij kerstfeest? De gezelligheid waarschijnlijk! Of omdat een aantal millenia geleden de vader van ons geloof is geboren? Geen probleem als je dit viert voor de gezelligheid, maar misschien kun je met nog meer kracht dit feest vieren als je weet wat deze geboorte voor jou en voor de mensheid betekende.

Om dat te zien, moeten we even een stapje terugnemen en als een soort panorama naar de wereld gaan kijken. Overal ter wereld zijn er namelijk mensen die proberen goed te leven voor God. Zij vinden er vreugde in als zij goed leven, maar als zij een slechte dag hebben en in bepaalde dingen falen, balen zij van zichzelf. Hun leven is als een golfbeweging die meegaat met hun goede of slechte gedrag. Toch is het niet zo zwart-wit zoals ik het beschrijf, want veel van deze mensen zoeken met een oprecht hart naar God. Ze denken echter dat het vinden van God in hun goede of slechte daden zit. Ze worden echter meegesleurd door deze manier van geloven, waarin het puur draait om hun eigen inspanningen. Ook de schrijver van Psalm 119 op zoek naar het gehoorzamen van God.  Lees maar:

Ps 119:29 ‘Laat de weg van de leugen van mij wijken, schenk mij genadig Uw wet. ‘

Psalm 119 wordt wel eens de lofzang aan de wet genoemd, toch is het goed om de psalm even iets beter te lezen. Als je psalm 119 leest zie je dat de schrijver eigenlijk nog niet tevreden was en constant smeekt dat God genade schenkt. Hij vraagt dat zijn ogen worden geopend voor Gods wet. Zo zegt hij: “Schenk mij genadig Uw wet.†Vraag: Had de schrijver van psalm 119 de wet al? Ja, deze had hij al. Waarom vraagt hij dan om de genade van God dat Hij zijn wet zou schenken?

De schrijver van psalm 119 merkte in zijn eigen leven dat hij nog niet de volheid van Gods wet had begrepen. De schrijver had een constante roep om meer, om volledig volgens Gods wet te leven. Je ziet dat het de schrijver niet lukt om zo te leven.

Wat was dan die volheid van de wet? Om daar achter te komen moeten we kijken naar Jezus die zegt: “Ik ben gekomen om de wet te vervullen.†Jezus had de wet zo verzadigd, zo gevuld, dat er niks meer aan toe te voegen was. Hij was volledig heilig en werd als onze zonde en stierf zo alsof hij de wet volledig had overtreden. Daarmee schakelde hij alle zonde uit. Volgens de wet kon hij daarom zeggen: “Het is volbrachtâ€. Wij hoeven daarom zelf niet meer te zwoegen om de wet te vervullen, deze is namelijk al vol. Wij hoeven enkel te geloven in de vervulling van de wet, namelijk Jezus. Toen de schrijver van psalm 119 uit genade vroeg om Gods wet, bad hij eigenlijk voor de komst van Jezus, de ware Wet. Hij bad voor de komst van kerstmis. Je kunt daarom stoppen met het zelf proberen goed te doen. En vertrouwen op de goedheid van Jezus in onze plaats.

Maar wat betekent Jezus’ geboorte dan, want we lijken wel een beetje afgedwaald te zijn van het kerstverhaal? Klopt, maar Jezus had alleen de wet kunnen vervullen als hij mens was geworden. Hij moest namelijk als mens sterven om als ons te worden als onze zonde. Alleen een mens kan namelijk een eerlijke ruil zijn voor de mensheid. Alleen een mens kan onze verleidingen meemaken en op die manier beproefd worden. Daarover staat er ook iets in de Bijbel:

Hebreëen 4: 14-15: ‘Nu wij dan een grote Hogepriester hebben, Die de hemelen is doorgegaan, namelijk Jezus, de Zoon van God, laten wij aan deze belijdenis vasthouden. Want wij hebben geen Hogepriester Die geen medelijden kan hebben met onze zwakheden, maar Een Die in alles op dezelfde wijze als wij is verzocht, maar zonder zonde. ‘

Bij het kerstfeest kun je God danken dat Hij zijn Zoon stuurde die Zijn Godheid aflegde en volledig mens werd. Je kunt dan niet meer zeggen: God U weet niet hoe ik mij voel. Jezus voelde namelijk alle verleidingen en beproevingen zoals wij die kenden. Dat Jezus geboren werd is voor ons een teken dat hij een persoonlijke God is. Een God waarmee je op jouw niveau mee kunt praten. Daarnaast kan jouw menselijke leven gevuld worden met Jezus, omdat hij ook mens is. Je kunt nu net als de schrijver van psalm 119 vragen: schenk mij genadig uw Wet en God bedanken dat Hij Jezus in plaats van de wet heeft gegeven, namelijk de vervulling van de wet. “Bedankt God dat wij vergeven zijn en dat we in een leven van vrijheid en heerlijkheid met U mogen staan, een leven vol van Jezus. “

Ik weet 't. Het is zo'n typische feel good movie uitspraak: live life to the max. Zo'n bijnaongristelijke waarbij we dan automatisch aan veel drank en de hunk (of chick) van je leven scoren denken. Gepaard met veel party en weinig slaap. Maar hè, ik heb ook ooit van dat leven geproefd en kwam tot de conclusie dat 'live life to the max' dat NIET is.

Wat is het dan wel?
Regelmatig post ik nog eens een leuke one-line of quote op mijn eigen site:  www.woordwapen.wordpress.com. Ik hou van wijsheden op een tegeltje of een leuk klein citaten boekje, vol raad en eigenzinnigheid. Ik stuitte op 'live life to the max' in zo'n soortgelijk boekje en ik dacht bij mezelf hoe breed je perspectief kan zijn, als het gaat om 'alles er uithalen wat erin zit' (met Jezus). Alsof je een skyline ziet, die van Rotterdam. Met veel lichtjes het liefst en de oneindige opening om heel veel te doen in je leven. Dat als je denkt dat je nu wilt emigreren dat je dat ook gaat doen. Of je hebt zin om iets geks, out of the box te doen op school, dat je dat ook gewoon doet. Tegendraads, tegen alle verwachtingen in. Daar hoort je lam zuipen dan niet meer bij. Want dat is zo gewoon

Jezus leefde ook tot de max
Jezus kwam, gaf Zichzelf, genoot van het leven, zuipte Zich niet lam maar dronk met mate, genoot van Zijn vrienden, nam de tijd voor rust, en diende de mens. En uiteindelijk werd Hij als een terrorist veroordeeld en aan een kruis genageld. Dat is wel 'de max' als je het mij vraagt. Of Hem.
Ik merk vaak bij mezelf hoe graag ik dingen wil maar hoe snel ik me laat tegenhouden door mijn eigen onzekerheid, twijfels of aarzelingen. 'Maar als..' 'wat als..' enzovoort. Juist wanneer we ons 'live life to the max' perspectief naar Jezus toe draaien komen we tot de conclusie dat Hij van ons vraagt om zonder duidelijk plan met Hem in Zijn bootje te stappen. Die skyline op te varen, en (belangrijkst!) te ervaren hoe dat leven is. Hoe dat geleefd gaat worden. Tot de max!

"Ik vertrek." Vader en zoon kuieren samen over het melkwegstelsel. "Dat ziet er naar uit, ja", antwoordt vader (of maak er gerust ‘pa’ van. Geeft een heerlijk geruite kiel-gevoel). Met een berustende blik: "Ik zal je missen."
"Ik jou ook pa."
De twee lopen verder, hemelse rust heerst nog, daarboven. Enkele ogenblikken later zou Jezus naar de aarde gaan, vergezeld door wat engelen. Alsof niemand er wat van merkte. Maar vader wist het.

De TROS heeft een leuk programma en dat heet Ik vertrek. Ik vertrek gaat over Nederlanders die op het punt staan een toekomst op te bouwen in een ander land. Zweden, Frankrijk, Spanje... Er komt van alles voorbij. Inclusief huilende kinderen en dominante ouders, beslist een aanrader maar niet bepaald aantrekkelijk als je zelf wilt gaan emigreren.
Jezus 'emigreerde' ook, voor een bepaalde tijd in Zijn leven. Hij die met Zijn Vader in de hemel met de wilde dieren speelde, verruilde de hemel voor de aarde. En liep niet tussen de leeuwen of engelen, maar tussen de mensen. Mensen die Hem aanbaden en mensen die Hem het liefste (dood) achter het behang wilden plakken.
De ongelukkigste campinghouder is er niets bij, hoe geliefd ook op het platteland. Jezus vertrok en zorgde voor opschudding. Zieken die genazen, Hij dreef demonen uit, Hij veranderde water in wijn, Hij was divers. Hij was daadkrachtig. Hij had Zijn mondje wel bij. Hij speelde niet de toerist maar ging op in het volk. Hij had vrienden (meer dan 12) en vijanden. En uiteindelijk vertrok Hij opnieuw maar Hij liet een presentje achter. De Heilige Geest.

Kerst nadert. De kunstbomen zag ik vandaag in de HEMA alweer staan. Versierd met rood en goud, de ouderwetse kleuren. Traditioneel getrouw gaat de buurvrouw van 3 huizen verderop naar de kerk. De tweede keer van het jaar, na Pasen. Ik hoop dat ze de rest van het jaar ook de kerk ontmoet, christenen die de moeite nemen om een praatje te maken. Oeps! Kom ik automatisch bij mijzelf uit. Met Kerst moeten we ons niet afvragen wie er op aarde kwam, maar wanneer we zelf vertrokken. Zo druk met onze 'eigen toekomst' om ons vervolgens nauwelijks om de boodschap van Jezus te bekommeren: Dienen. Redden. Behouden.

Soms sloof je je helemaal uit voor iemand om te laten merken dat je om die persoon geeft, maar lijkt de ander totaal niet onder de indruk. Heel irritant, maar er is een goede reden voor. Niet iedereen spreekt namelijk dezelfde ‘liefdestaal’. Terwijl de ene alleen een knuffel nodig heeft, heeft een ander behoefte aan een lang gesprek. Welke liefdestaal spreek jij?

 

Er zijn vijf talen van liefde die helpen je om in het gezin waar je woont duidelijk te communiceren, grenzen te respecteren en liefde te tonen. We zetten ze even op een rijtje voor je.

 

Liefdestaal 1: positieve woorden

Het geven van lieve, warme en oprechte opmerkingen. Acceptatie zoals je bent door je ouders is heel belangrijk.

 

Liefdestaal 2: samen zijn

Doe dingen samen. Eet tenminste een keer per dag een maaltijd met elkaar (zonder dat de tv aanstaat!). Bid eerst, wees dankbaar. Deel drie dingen van de dag met de anderen en vertel hoe je je hierbij voelt.

 

Liefdestaal 3: cadeaus krijgen/geven

Er zijn mensen die niet warm worden van positieve woorden of ‘samen zijn’ maar wél van het geven en/of krijgen van cadeautjes. Een cadeau kan een hele emotionele waarde hebben. Het is een zichtbaar, tastbaar bewijs aan de liefde van de ander voor jou.

 

Liefdestaal 4: dienen

Iets voor de ander doen… een lekkere maaltijd klaarmaken bijvoorbeeld!

 

Liefdestaal 5: lichamelijk contact

Geef elkaar vaker een knuffel, om te laten zien dat je van de ander houdt en je zelf ook geliefd voelt.

 

Wil je meer weten over de vijf talen van de liefde? Ga dan naar: www.fivelovelanguages.com/start.html

 

Het politieke klimaat voor Christenen in Egypte en Syrië

Een Arabische Lente? Da’s een kwestie van vriezen of dooien, althans voor de midden-oosterse christenen.
Ja, het gonst, gist, rommelt, bliksemt en dondert in de Arabische wereld. Al een jaar lang. Dictators vallen, letterlijk of figuurlijk. Tunesië, Libië, en vooralsnog met minder resultaat Jemen. In die landen wonen geen of amper christenen.  Maar wel in Egypte. Na een volksopstand vanaf begin 2011 moest president Moebarak het veld ruimen. Koptische christenen in het land namen een afwachtende houding aan. ‘Wat hiervan te verwachten?’ Velen overwonnen hun schroom en sloten zich alsnog aan bij de revolte op het Tahrirplein te Caïro. Caïro was later, na Moebaraks val, nog vaak het toneel van bloedige confrontaties tussen demonstranten en de ‘voorlopige’ machthebbers van de militaire overgangsregering. Bijvoorbeeld half oktober, toen Kopten in de Egyptische hoofdstad protesteerden tegen gewelddadigheden in Zuid-Egypte (in een dorp was een christelijke gebedsruimte belaagd). Pantservoertuigen van de militaire politie overreden in Caïro demonstranten. Er waren tientallen doden. 

Later zouden algemene demonstaties in Caïro eveneens uitlopen op doden en gewonden. Hier was niet de religieuze vrijheid van christenen in het geding, maar vrijheid überhaupt. Wat had de gewone Egyptenaar nu gewonnen sinds de militairen aan de macht Arabische Lente?  Het kan vriezen of dooien, waarschijnlik voor elke gewone Egyptenaar, moslim of christen. Maar in elk geval voor de christen. ‘Zal een nieuw bewind in Egypte ja dan nee rabiate moslimfundamentalisten aan de macht brengen?’ Anders gezegd: ‘Zal tijdens de Arabische Lente ook voor christenen de vrijheid ontbloeien?’ Christenen komen er immers al tientallen jaren lang bekaaid af in het land van de Nijl. Tweede-rangsburgers,  gediscrimineerd.

Zo niet in Syrië. Christenen worden daar niet gediscrimineerd. Of het zou positieve discriminatie moeten zijn. Christenen, een minderheid van bijna 10%, hebben een streepje voor bij het regiem.  Dat regiem steunt zelf in belangrijke mate op een  minderheid, namelijk van de alawieten. Dat zijn liberale moslims. Dat verhindert velen onder hen niet om, eenmaal aan de macht vanaf de jaren ’60, een uitermate wrede politiek voor te staan. Ook alawieten vormen 10% van de bevolking, net als de christenen. ‘Samen staan we sterk’, lijkt hun gemeenschappelijke leus. Het seculiere (= niet op religie gebaseerde) regiem speelde jarenlang de kaart van opgelegde religieuze tolerantie. Moslimfundamentalisme werd en wordt daarbij genadeloos de kop ingedrukt.

Maar zelfs in dit seculiere Syrië heerst een verwarrende paradox. Met zijn niettemin overwegend islamitische bevolking stoot ook hier de christen wettelijk op onoverkomelijke beperkingen. Eén voorbeeld! Bij de overgang van moslims naar het christendom  blijven ze voor de burgerlijke stand moslims. In het familierecht van de staat gelden de wetten van de godsdienst. Omdat voor de islam een moslima niet kan trouwen met een christenman, kan een christin geworden maar niet als zodanig erkende (van oorsprong islamitische) vrouw niet  trouwen met een christelijke man uit haar nieuwe geloofsgemeenschap. Die positieve discriminatie van de christenen heeft dus een zwart randje. Toch ‘n beetje tweede-rangsburgerschap! Lichtelijk een spagaat, die de christenen van Syrië graag voor lief nemen. Het is best onder dictator Bashar Assad. Zo van:‘Kijk eens hoe het ging in Irak, na de val van Saddam Hoessein: de oorlog van allen tegen allen brak er uit en de Irakese christenen delfden als kwestbare minderheid het onderspit.’ Trouwens, velen  vluchtten naar… Syrië. Ieder weet dat daar intussen ook de opstand is uitgebroken. Wie zijn oren te luisteren legt bij midden-oosterse christenen, uit Syrië zelf of afkomstig uit omringende landen,… enig enthousiasme voor de opstand in Syrië is er amper te vinden. Want wat komt er na Assad? Bijltjesdag voor de christenen die uit overlevingsdrang kozen voor het – in hun ogen – minst slechte: liever een seculiere dictatuur dan een moslimfundamentalistische. De Assad-dictatuur speelt hierop in, door juist de mensen die van haar relatieve vrijheid hebben kunnen genieten, bang te maken voor dreigend religieus extremisme.

Toch is het de vraag of het per se die kant op zal gaan. Zoals in Irak waar de complete sektarische chaos uitbrak? Of zoals in Egypte waar de al jarenlange discriminatie van christenen nog steeds niet is verdwenen? Het is denkbaar dat het religieus vreedzame samenleven in Syrië niet alleen te danken is aan het Assadbewind, maar ook aan de geest van verdraagzaamheid die zo kenmerkend is geweest voor het Syrië van de laatste 150 jaar. Kortom, dat er leven is na Assad, ook voor christenen.

Je dit allemaal afvragen, hier in het westen met zijn aanhoudende zomer van vrijheid, is een intellectuele exercitie. En eentje vanuit een riante positie.  In Syrië heeft ‘het kan vriezen, het kan dooien’ voor álle burgers een ietwat existentiëler gehalte. Zeker voor de christenen. Hun situatie van fundamentele onzekerheid is bepaald niet te benijden. Die ene zwaluw van de Arabische Lente kondigt voor de christenen in Syrië, maar ook in Egypte, nog lang niet de zomer aan.

Leo van Leijsen,
Medewerker Oosterse Kerken
Katholieke Vereniging voor Oecumene

[Fotobijschrift]
Kerkdienst van oosterse christenen in Noord-oost-Syrië.  Al in de jaren dertig van de vorige eeuw vluchtten christenen uit Irak naar het vrijere klimaat in Syrië. De laatste tien jaar volgden weer nieuwe golven christelijke vluchtelingen vanuit Irak naar Syrië. Sinds de troebelen in Syrië zelf trekken christenen verder, richting Turkije en Europa. (Foto: L. van Leijsen)

Mocht je denken, huh, ik mis deel 1? Dat kan kloppen, ik ben begonnen aan een drieluik. Deel 1 (De ex) kun je terug lezen op www.woordwapen.wordpress.com
Succes!

De buurman

Net op het moment toen ze besloot om op te nemen hield de telefoon op. Hij had zelf de hoorn er op gesmeten. Vast en zeker omdat hij het helemaal zat was. Ze wachtte een minuut of twee maar de tijd verstreek zonder nieuwe telefoontjes, of iemand die aanbelde om verhaal te halen.

De dag ging voorbij, het werd nacht

Het was zo'n nacht uit duizenden. Eentje waarin ze licht sliep, half wakker eigenlijk. Oren gespitst op elk geluid wat niet thuis hoorde. De strijd en de verlangens naar hem of naar anderen wisselden zich af. In zijn huis was het altijd rustig, altijd vredig. Maar hoe kwam ze er? Nee, nee, niet gaan duwden andere gedachten in haar hart het verlangen terug. Hij is niet voor niets je ex. Ja, ja, dat was ook weer waar. De nacht sleepte zich voort, letterlijk.

'Ding dong'

In bed blijven liggen was geen optie. Op haar blote voeten sloop ze naar de trap en gluurde naar de deur. Een streepje licht aan de onderkant. Twee voeten op de galerij? Maar van wie? Ze wilde niet bang zijn maar ze was ook geen heldin. Ze aarzelde om naar beneden te gaan. Misschien als ze meer geluid zou maken, wie weet zou degene-aan-de-andere-kant dan bang worden en wegrennen.

Zij waren het niet!

'Goedemorgen. Ik wilde me even komen voorstellen'. Twee paar blauwe ogen, een kinderlijk gezicht en toch ook weer niet. Gestoken in een colbert van de Hennis, als ze zich niet vergiste en een lichte jeans. 'En u bent?' vroeg ze achterdochtig terug. Ze wilde niet achterdochtig zijn maar haar hart klopte in haar keel en het voelde alsof iemand de douche boven haar hoofd had aangezet. 'Oh ik ben de nieuwe buurman van nummertje 24', zei hij al glimlachend. 'Ik heb koekjes gebakken ter kennismaking, wilt u er een paar mevrouw eh...?'
De nieuwe buurman. 'Maar waar is familie Duivenbode dan gebleven? Ik heb ze helemaal niet zien verhuizen!' Nu was ze de laatste tijd ook niet thuis geweest maar toch. Dat hoefde hij niet te weten met zijn verbrande koekjes. Goed bedoeld maar bakken kon hij niet, dat was duidelijk. 'Oh geen idee, eerlijk gezegd woon ik er al een tijdje maar u was niet thuis'.
Vast en zeker anti-kraak of zo. Ze bloosde even bij zijn constatering. 'Dat kan, ik was eh op vakantie'.

Op reis met mezelf

Voor ze het wist zaten ze samen in de woonkamer. Ondanks de verbrande koekjes had hij de natuurlijke uitstraling van iemand die zich het overal gemakkelijk wist te maken, zonder brutaal te wezen. Ze vond het ook niet erg. Anti-kraak of niet, verbrande koekjes of niet, en of hij haar naam nou inmiddels al wist of niet, ze waren beland in een gesprek over kerstbomen. Kerst naderde alweer nadat de man in de rode jas met zijn knol was weggereden en de chocoladeletters in de uitverkoop lagen te beschimmelen. De vraag was of ze een kerstboom in huis wilde of niet. En nadat ze er allebei over eens waren dat het veel naalden achterliet maar eigenlijk heel gezellig bleef, vroeg hij wat ze vond van kerst. Wat het voor haar betekende.

Hij keek zo eerlijk

In eerste instantie vond ze het een stomme vraag. Maar hij keek er zo eerlijk bij. Zijn blauwe ogen leken op die van haar ex, alsof hij er bijna zelf zat. Alleen was de buurman stukken ouder. Ze zag dat de buurvrouw van nummer 22 langs het keukenraam liep en een snelle blik naar binnen wierp. Ze zou wel denken, zuchtte ze. Wat moest haar jonge buurmeisje met een man van dik in de vijftig op de bank? En ze zaten nog naast elkaar ook. De roddels zouden wel weer de flat doorvliegen. De zoveelste man. De zoveelste keer.
'Kerst', zei ze langzaam, 'betekent iets te veel voor me. Misschien hou ik daarom ook niet van kerstbomen. Mijn ouders hadden vroeger altijd een boom staan thuis, en dan moesten we de twee weken voor eerste kerstdag direct thuiskomen van school. Mama zorgde voor krukjes en papa klom op zolder om de dozen versiering weg te halen". Ze sloot haar ogen bij die waardevolle herinnering. Zo lang geleden... Alsof het een heel andere wereld was. "En dan kwam hij terug, onder het stof en dan lachten we er allemaal terwijl papa naar onze benen greep en op handen en voeten door de kamer kroop. Mama zorgde dan voor iets lekkers en warme chocolademelk en dan bespraken we welke ballen er niet of wel in kwamen. De rode en zilveren slingers mocht mama doen en ik hing alle ballen op met mijn broer Steve, Steve tilde me op als de piek er op moest en zo waren we wel een uur zoet met versieren. Papa pakte dan na afloop zijn gitaar en dan zongen we kerstliederen'.
'Dat is een mooie Kerst', zei hij langzaam alsof hij over de woorden nadacht. 'Waarom doet het zoveel met je?'

Waarom stelde hij verdorie al die vragen?
(wordt vervolgd)
 

Naar wat voor partner ben jij op zoek? Hoe moet zij of hij er uit zien? Blond, blank? Bruin, rood? Goed humeur hebben? Vriendelijk en lief zijn? Dezelfde hobby’s als jij hebben? Zelfde interesses? Als het gaat om verkering, wie zou voor jou dan dé ware kunnen zijn? Ff een testje voor jezelf. Maak de volgende zin af: “De ware voor mij, is iemand die …………….., ………………, ……………., …………………., ……………. is.â€

Wat jij hebt opgeschreven zegt veel over jezelf. De eigenschappen die jij in de ander wilt zien, zijn eigenschappen die jij belangrijk vindt. Zo’n lijstje werkt niet. Als je allemaal eisen hebt waaraan je verkering moet voldoen, kom je hem/haar waarschijnlijk nooit tegen. Ook is het een hele foute manier om naar ‘de ware’ te kijken.

In een relatie moet het er niet om gaan of jij de ware vindt, maar of jij de ware voor iemand anders bent. Dan is het belangrijk of jij het ervoor over hebt om misschien je dromen en doelen voor de toekomst op te geven omwille van de belangen van die ander. Stel dat jouw vriend/vriendin als doel heeft om te gaan werken voor een organisatie in Zuid-Afrika, en jouw droom is om later een eigen bedrijf in Nederland op te zetten. Dan heb je twee verschillende doelen. Welk doel is het belangrijkst? De ware zijn betekent jezelf afvragen of je bereid bent om te kiezen voor haar/zijn doel. Heb je het er voor over om je droom aan te passen aan die van de ander? Wil je de ware zijn voor de ander?

In een relatie draait het om de bereidheid om offers (dingen die je opgeeft of accepteert ten gunste van die ander) te brengen. Je wordt uitgedaagd om de ware te zijn juist op de momenten dat je ontzettend moeite hebt met die ander. Bijvoorbeeld als je verkering vervelende trekjes, een héél andere mening, enzovoort, heeft. Dat betekent niet dat je alles zomaar moet accepteren, maar het is wel belangrijk dat je niet alleen oog hebt voor je eigen belangen. Dat maakt jou de ware ‘ware’!

Van alles waarover je waakt, waak vooral over je hart, het is de bron van je leven (Spreuken 4:23)

Het is ergerlijk. Probeer ik een gesprek op een hoger niveau dan de oppervlakkigheid te tillen en dan reageert hij/zij er niet eens op. Met sommige mensen is dat helaas onvermijdelijk. Ik moet er in dit soort gevallen voor waken niet te veel van mezelf weg te geven. Deze tekst in Spreuken roept op vooral over je hart te waken.

Waarschuwing!
Waarom? Waarom VOORAL over je hart? Omdat je hart de plek is waaruit je mag ontdekken wie je bent (liefst in Christus). In gesprekken met anderen kan je open staan voor meningen. Ik denk altijd: onderzoek alles en behoud het goede. Of wel, neem niet de ander zijn/haar foute mening over, laat je alleen beïnvloedden op een gezonde manier. Waak er dus voor om niet zomaar een mening over te nemen, voordat je die mening in je hart op slaat. De hart is de bron van je leven, de oorsprong. Het startpunt. Het is een waarschuwing, een preventie om te voorkomen dat je hart een moordkuil wordt, dat je met de eerste de beste windhoos wordt meegezogen door allerlei meningen. Waar hou je dan nog aan vast?

Laagje stof
Er is nog iets anders met de bron van je leven, ondervond ik toen ik de tekst las. Nee, je kunt het  er niet zo 1,2,3 uit opmaken maar ik bedacht me dat God ons veel beloften geeft. Dromen, passies, roepingen, bedieningen. Misschien gebruikt jouw kerk een andere term hiervoor maar we begrijpen allemaal wat ik bedoel. Ik sla dat soort dromen en passies op in mijn hart. Ik geloof dat God spreekt door mensen, dat Hij met Zijn Geest ons dingen (profetisch bijvoorbeeld) kan vertellen. Als iemand naar me toekomt met een woord 'van de Heer' dan leg ik het bij Hem neer. En als er nog eens, en nog eens iemand komt dan geloof ik dat Hij het echt aan me beloofd! Misschien heb je zelf ook wel zoiets meegemaakt. God doet een belofte - maar wat doe ik er mee? Soms duurt het zo lang. Dan ligt het maar in mijn hart, te verstoffen. Ik pak het niet uit de kast omdat ik met twijfels zit, vol ongeduld omdat het allemaal zo lang duurt.

Waak er dus voor dat je hart met alle winden mee waait. Waak er ook voor dat je hart stil ligt en niet meer in beweging komt, in beweging waar God je voor geroepen heeft!

 

Mooie titel voor een boek, dacht ik toen ik deze omschrijving van iemand las op Twitter. 'Ik ben een Prinses want ik ben een Dochter van de Koning'. Wauw. Dat besef ik me vaak niet nagenoeg. En jij? Besef jij dat je een Zoon of Dochter bent van God, de Koning?
Ik vind dat ook zo mooi verwerkt in de verhalen van C.S Lewis, de Narnia kronieken. Daarin heten de kinderen Peter, Edmund, Susan en Lucy de 'dochters en zonen van Adam en Eva'. Prachtig toch?

Autoriteit

Een kind van de Koning heeft autoriteit. Macht. Status. Toch beseffen we het vaak niet zo. Hoe vaak laat ik me wel niet leiden door angst? Ik onderwerp me er aan. Prinses? Macht? Autoriteit in Jezus? Dat pas ik lang niet altijd toe. Jezus zegt in Matteüs 10 tot zijn leerlingen dat ze er op uit mogen gaan, de macht hebben om demonen uit te drijven en de zieken de handen op te leggen. Veel christenen denken dat zoiets niet is weggelegd voor hen. Ik vraag me af hoe we aan die leugens komen. Het zou toch raar wezen als je een ziek iemand op straat ziet liggen en je loopt er langs en mompelt 'sorry, ik heb die gave niet'. Dat is bizar! Net als in het Narnia verhaal zijn we veel meer toe in staat dan dat we denken, we mogen het alleen gaan grijpen! Ons er naar uit strekken!

Rode lopers, toeters en bellen?

Het gekke is met onze God dat alles wat niet aantrekkelijk is in eerste instantie, ontzettend aantrekkelijk wordt omdat Hij het uitgekozen heeft. De wereld ziet het aan voor dwaas maar in Zijn ogen is het wijs, het grootste goed. Verwacht dus geen rode loper voor je poezelige voeten in deze wereld. De weg van een christen gaat vaak niet gepaard met vlaggetjes of confetti, eerder met toeters en bellen (in negatieve zin). God blijft ons prikkelen! Ik vind het mooi om te zien bij mezelf of bij anderen hoe onze geest meer en meer word afgestemd met Zijn Geest. Dat kan betekenen dat je tot bepaalde (Bijbelse) inzichten komt, die je gaat begrijpen met je hoofd en je hart. En dan ineens denk je zus of zo en dat resulteert in het feit dat jouw geest steeds meer wordt afgestemd met die van Hem. Zie het als een radio antenne die op de juiste golf mee gaat, steeds minder ruis...

Dus, dochters en zonen van de Koning! Trek je lofgewaad aan, prijs Hem met je koninklijke houding Hij is het meer dan waard! Verwacht geen rode lopers, ja, pas op de dag dat Hij zal komen zullen we een grote stoet vormen achter Hem en zingend en juichend achter Hem aan lopen. Net als bij Narnia, wanneer Aslan terugkomt en de witte heks is verslagen. Dan zal er veel feest zijn, een groot feest. Een feest waar we soms een glimpje van meekrijgen!

JA MAAR zal de eerste de beste theoloog brullen, ZO WERKT HET TOCH NIET? Hoor, de twijfel klinkt in zijn stem. Ik geef toe, dit is niet de makkelijkste tekst (of toch ook weer wel) maar toch wil ik het er vandaag even over hebben. Want hoe zit het nou?

Het klinkt een beetje magisch. 'Alles waarom jullie je in gebeden om vragen, zullen jullie krijgen: als je maar gelooft'. Ik zie vol overgave sommige christenen zich in die ene tekst storten en als ze niet krijgen wat ze willen van God, zijn ze teleurgesteld. Want dan schort er toch iets aan je geloof?

'Als je niet genezen wordt – nou, dan geloof je niet goed genoeg!' is iets wat ik vaker hoor. Redelijk bot natuurlijk want als Jantje nog steeds verlamd is, wil je dat dan wel horen? En is dat wel de oorzaak? De ene christen is ruw, de andere bagatelliseert de boel en raakt in een klaagmodus en zo schieten we granaten op elkaar en zijn we geen stap verder. In geloof dan.

Wie gelooft er zonder te twijfelen? Ik niet. Twijfel is mijn dagelijkse strijd in grote en kleine geloofszaken – en van welke christen man/vrouw niet? Toch blijft Jezus mijn Rots en zie ik geen scheuren door de twijfel, maar juist fundament. Want twijfel is een potje worstelen met de Allerhoogste en nog eens dichterbij komen ook. Tenminste, als je er vol oprecht geloof (of wat er daarvan nog over is) instapt. Als je vastbesloten bent om God onderuit te halen met je bijdehante gedoe, ja, dan kan je het wel vergeten. Even kort en krachtig gezegd, maar zo is het vaak wel. Om over je twijfel heen te komen is moed, vertrouwen en rust nodig. In de chaos van je gedachten kan het maar al te vaak hard stormen en dat zal je alle kanten op doen waaien. Behalve als je je aan die lantaarnpaal (Jezus) vast houdt, en Hem vast klampt. Misschien waai je dan samen wel ergens naar toe maar dan is het goed want Jezus houdt jou vast en je hebt het zelf misschien amper door.

Terug naar de tekst. Dus hoe zit het nou? Geen idee. Twijfel kan dus goed zijn maar veel twijfel heb je niet nodig als je wilt dat er dingen gebeuren door geloof. Dikke garantie dat het dan niet gebeurd. Misschien hè, moet je dus wel eerst langs al die twijfel om zo een sterker geloof te kneden. En dan gaan er dingen gebeuren, dat weet ik zeker. Twijfel is rammelen met het bakje, net als de orgeldraaier. Er blijft altijd wel Wat in zitten. God gaat niet zomaar weg. En geloven is dan dat iedereen er wat instopt en je met een volle bak naar Huis kan.

Paul van der Kolk schrijft vanaf deze maand maandelijks voor Credible een blog. Hij is 10 jaar verslaafd geweest aan drugs en verteld daar regelmatig wat over. Deze blog is de eerste op Credible en is eerder verschenen op zijn eigen site.

Afgelopen juni mocht ik mijn getuigenis vertellen bij Assen Zoekt, en volgende maand mag ik weer opnieuw mijn verhaal vertellen aan jong belijdende leden van GKV Assen-West. Ontzettend mooi dat ik dit werk voor God mag doen. Ondanks ik vaak probeer de boodschap over te brengen dat de verslaving een lange worsteling met jezelf is, wordt lang niet altijd begrepen. Dat is jammer. Ik zie regelmatig mede verslaafden terug vallen of uitglijden in het gebruik van middelen. Keuze’s zijn dit, vaak kort termijn keuze’s die je maakt. Veelal licht de aanleiding al ergens voordat je daadwerkelijk besluit om een bepaald middel weer te gebruiken. Je moet dus eigenlijk constant scherp zijn en alles reflecteren. Wat levert gebruik op? Wat als ik niet gebruik? Ben je dan echt ongelukkig? Het zijn wel zaken waar ik regelmatig bijvoorbeeld bij Zelfhulpgroepen mee te maken krijg. De worsteling van mijzelf, en andere mede-verslaafden.

Onlangs hoorde ik iemand nog zeggen dat hij zich eenzaam voelt, juist doordat die persoon geen middelen gebruikte viel zijn sociale leven ook weg. Het is een kwestie van opnieuw je sociale leven opbouwen en eigenlijk weer beginnen bij het nulpunt. En dat is, zeker als je al wat ouder bent, lang niet altijd even gemakkelijk. En hoe gemakkelijk is het eigenlijk niet om in oude gewoontes terug te vallen. Daarom moet je je eigenlijk als verslaafde constant weer op scherp gezet worden en de omgeving voor jezelf zo veilig mogelijk houden.

Als ik naar mezelf kijk, ik heb God mogen leren kennen, ik heb een hele fijne groep vrienden ervoor terug gekregen en via de kerkelijke gemeenschap een grote familie erbij. Maar makkelijk was dit niet aan het begin. Maar het is een keuze die ik gemaakt heb, middelen-vrij en met God het leven door. En eerlijk gezegd, ondanks ik heus wel eens moeilijke dagen heb, ben ik blij met deze keuze, en God dankbaar dat hij mij hier iedere dag weer bij helpt.

Eigenlijk moest ik een paar weken terug best wel lachen om iets wat mij overkwam. Het blijkt maar weer eens van de bekrompenheid van mensen hoe deze tegen verslaafden aan kijken. Ik kwam ‘s avonds thuis en parkeerde de auto op de parkeerplaats. Toen ik naar de entree liep van de flat, stond er een oudere dame buiten met haar hondje. Bij de entree binnen stond een getinte rasta-jongen. Ik weet dat die rasta-jongen, die hier ook in de flat woont, eveneens verslaafd is. De oudere dame voor de flat komt op mij aflopen en vraagt mij vriendelijk of ik met haar de flat in wil lopen. “Die jongen is een junk, dat vindt ik eng,†zegt ze tegen mij. Zonder dat ik over mijn eigen verslavingsachtergrond begin begeleid ik de oudere dame naar binnen. Even samenvattend dus, ik als verslaafde die niet gebruik, breng een oudere dame de flat binnen omdat ze bang is voor een gebruikende verslaafde. Right.. Die rasta-jongen daar in tegen is een hele vriendelijke jongen. Hoewel ik hem thuis niet zo snel zou uitnodigen groeten we elkaar wel altijd. Maar het valt me wel eens op hoe snel mensen bevooroordeeld zijn en echt de meeste vreemde ideeën hebben over verslaafden. Meest gehoord is nog wel het criminelen argument of paupers, daklozen. Terwijl destijds ik in de kliniek zat, er ook mensen zaten met top banen. Het komt in elke bevolkingslaag voor, maar daar wordt veelal omheen gekeken.

Verlossing door je moeiten naar God te brengen!
Onlangs had ik nog een gesprek met wat christelijke jongeren over verslaving en de genezing ervan door in Hem te zijn. Het was een interessant gesprek. Men stelde dat zolang je in Jezus blijft, je totale genezing kan ervaren van je verslaving. Tot op zekere hoogte ben ik het hier mee eens. Maar verslaving blijft een strijd. Totale genezing is zeker mogelijk, hierover kan je veel lezen in de Bijbel. Maar die totale genezing zal er zeker komen wanneer mijn aarde bestaan ooit zal eindigen. Tot die tijd blijf je regelmatig in strijd leven. Want in het aardse bestaan is de duivel ook actief, en deze zal je bij voorspoed, of op een zwak moment, je wederom proberen verslaafd te krijgen. God is met mij, hij heeft me verlost van de verslaving, ik heb Hem opnieuw mogen leren kennen. Maar nu is het aan mij de taak, om standvastig te blijven in me geloof. Zie ook Efeziërs 6:11-17 (stukje uit “Houd Standâ€). Trekt daarom dus de wapenuitrusting van God aan, om stand te houden en te wapen in de strijd. Of het verslavingen zijn, moeiten in het leven, verlies van dierbare, zieken, of waar je ook maar onder gebukt gaat, breng het naar God!

Een briefje uit de hemel

VERTROUWELIJK

CHRIST ID
Betreft: uw daden
Kenmerk: CHRIST ID / 7x70
Telefoon: (0800-023-04-35)

Hemel, 12 oktober 2011

Lief Kind van Me,

U bent vier jaar geleden christen geworden. We hebben toen een dik feest gevierd. Met deze brief stellen wij het op prijs als uw woorden uw woorden blijven maar uw woorden ook worden omgezet in daden. Hieronder vindt u de activeringscode waarmee uw uw CHRIST ID kunt activeren op moeder aarde:

"Gelukkig zijn de mensen die een zuiver leven leiden en zich houden aan de wet van de Heer. Gelukkig zijn de mensen die Hem dienen en Zijn woord bewaren in hun hart" - Psalm 119: 1-2
Mocht het niet lukken om te activeren dan ligt er studiemateriaal klaar, geïnspireerd door H.G. Een vereiste is dat u een wedergeboren christen bent.

Heeft u nog vragen over het activeren van uw CHRIST ID? Bekijk dan de rubriek vraag en antwoord in de Bijbel of neem contact op met J.C of G.O.D. Zij zijn 24u per dag bereikbaar via de helpdesk. U kunt ze bereiken door stil te worden, uw ogen te sluiten en uw handen te vouwen.
Let op! Er werken maar 3 medewerkers bij CHRIST ID. Dat zijn de Vader, Zijn Zoon en de Geest.

Met vriendelijke groet,

CHRIST ID 

De muziek van Dirty Money (je weet wel, die ene) zorgde gisterenavond voor flink wat inspiratie. Deze blog gaat vandaag over His comeback. Van wie? Van Dirty Money? Nee, van Jezus. Onze Koning.

Waar blijft Hij nou?
Als kind dacht ik er vaak over na. Rond Pasen zei de zondagsschooljuf dan met een dromerige glimlach 'maar straks komt Hij terug en dan zijn we allemaal gelukkig'. Dat leek mij ook wel wat. Maar wanneer was 'straks' ? Dat wist niemand. Nu ik jong ben en het idee heb nu pas met mijn leven te beginnen vind ik het ergens niet erg dat het zolang duurt. Want ik wil nog 100 dingen doen en bereiken, dus .. Eh, blijft U nog even weg?
En tegelijkertijd, als ik niet naar mezelf kijk maar naar onze wereld, de ellende constateer en de trauma's tel dan wens en bid ik heel hard dat Hij terug komt. Ik niet alleen, ik denk dat kinderen in Afrika die op dit moment lijden aan de hongersnood er nog meer naar snakken. Als ze Hem al kennen. Maar dat is onze taak toch? Tot Zijn terugkeer Hem kennen en bekend maken.

Kom in beweging!
Omdat Hij vandaag of morgen nog niet voor onze deur staat is het niet de bedoeling dat we achterover leunen en een beetje luieren. Nee, het is de bedoeling dat we in beweging komen! Dat we Zijn koninkrijk uitbreiden als het ware! Ik geloof dat God ons dromen geeft om in te gaan leven. Als klein meisje droomde ik er van om in de zending te gaan, ik weet niet hoe God die weg gaat nemen want ik ben op dit moment met een heel andere studie bezig maar ik geloof nog steeds in die droom. Het is niet verdwenen, nee, wanneer ik andere mensen spreek die in de zending hebben gewerkt dan roept dat zoveel passie op in me! Ik geloof dat God me gaat laten zien hoe en wat. Ik geloof dat het de bedoeling is dat we op allerlei mogelijke manieren onszelf inzetten voor Hem – tot Hij terugkomt. Maar niemand weet wanneer. Zelfs Jezus Zelf niet.

Als een dief in de nacht
We kunnen geen precieze datum geven wanneer Jezus komt. En echt belangrijk is dat eigenlijk niet (vind ik) want het gaat er naar mijn idee veel meer om wat jou 'aanloop' naar die dag is. Ben je net als die slimme meisjes die hun lampolie wel op voorraad hadden en zo op tijd naar het feest van de Bruidegom konden? Of ben je een dom meisje, die vergeet prioriteiten te stellen en zo het belangrijkste feest mist?
Als Jezus ons leven hier op aarde straks binnensluipt als een dief in de nacht – sta jij dan klaar? Als ik weet dat er morgenochtend hier word ingebroken dan zorg ik dat ik thuis ben. Als jij weet dat we misschien al in de eindtijd leven, zorg jij dan dat je klaar bent? Dat je 'thuis' bent als Hij je straat binnensluipt? 

Veel mensen zouden graag terug in de tijd reizen om in de tijd van Jezus te zijn. Dan zouden zij Hem als mens in levende lijve te ontmoeten. “Zou het niet super gaaf zijn om te zien hoe hij in het echt is?†Als dat zou kunnen zou je samen met de discipelen van Jezus mee kunnen genieten. Je zou aanwezig kunnen zijn bij toespraken van Jezus, maar je zou ook persoonlijk met hem kunnen praten. Je zou niet langer meer die onpersoonlijke band met Hem hoeven te hebben en je zou al je moeilijke vragen kunnen voorleggen.

Jezus sprakt tot de discipelen en zei:  “Voorwaar, Ik zeg u: Vele profeten en rechtvaardigen hebben begeerd te zien wat gij ziet, en zij hebben het niet gezien, en te horen wat gij hoort, en zij hebben het niet gehoord.†Matteus 13:17 De discipelen kregen te zien wat de profeten van God al eeuwen van te voren aan het profeteren waren. Zei spraken over een messias die het volk van God in overwinning zou leiden. Op het moment dat de discipelen met Jezus spraken, waren zij zelf bij de persoon die de wereld zou verlossen.  

Toch is er iets wat in glorie nog verder vooruitstrekt dan het zien van Jezus als mens op aarde. Op het moment dat de discipelen bij Jezus in de buurt waren was Hij nog niet gestorven voor de zonde van de wereld. Ook was hij nog niet opgestaan in volle heerlijkheid in overwinning op de dood. Dit moest allemaal nog gaan gebeuren. Jezus sprak echter over een tijd dat deze dingen zouden gaan gebeuren. Hij sprak ook van de Heilige Geest die zou komen in zijn discipelen als Hijzelf zou verdwijnen. “Nog een korte tijd en de wereld ziet Mij niet meer, maar gij ziet Mij, want Ik leef en gij zult leven. Te dien dage zult gij weten, dat Ik in mijn Vader ben en gij in Mij en Ik in u.†(Johannes 14:19-20). Deze tekst laat zien dat wij God zullen kennen, ondanks dat wij hem als mens lichamelijk op aarde zien rondlopen. Ik wil je dan ook aanmoedigen om te gaan verlangen naar dit kennen van God. Hij is met ons en we kunnen Hem meer persoonlijk gaan kennen dan toen Jezus nog op aarde liep. In de tijd van de discipelen kon men Jezus nog missen. Jezus kon ver weg lopen en je zou hem eerst moeten zoeken voor je met hem zou kunnen spreken. Toen beloofde Jezus: “En zie, Ik ben met u al de dagen tot aan de voleinding der wereld.†Matteus 28:20. Door de Heilige Geest is Jezus altijd in ons. Het is nu dus mogelijk om altijd met Hem te spreken en Hem te leren kennen. Strek je naar Hem uit en besef dat Hij echt persoonlijk is tot ons. Dat Hij ons wil leren kennen en wij Hem kunnen leren kennen.

Het is belangrijk om te beseffen dat Hij ons nooit zal verlaten. Dit is namelijk niet altijd zo geweest. In de tijd van het oude verbond konden mensen nog verlaten worden door de Geest van God. Zo sprakt David in psalm 51:13 “verwerp mij niet van uw aangezicht, en neem uw heilige Geest niet van mijâ€. David zong deze psalm voor de gemeente, want hij had overspel gepleegd met Batseba. Nu mogen we beseffen dat de Heilige Geest in ons woont en ons bijblijft zelfs als wij zondigen. Dit komt omdat onze zonde op Jezus is gekomen. Wij kunnen nog denken dat God ons maar beter kan verlaten, omdat we het er zo slecht van af brengen. Dit is echter niet nodig. De Heilige Geest ziet naar ons en maakt ons bewust dat we vergeven zijn. Daarom is Hij altijd bij ons en verlaat Hij ons zelfs niet als we ‘niet zo heilig’ leven. Hij blijft geloof in ons houden. Blijf dus vertrouwen dat Hij bij je is om je te steunen. Veel succes in jouw leven met het ontdekken van wie Jezus persoonlijk is. 

Wilfried van Meerveld

 

Jacobus 5 : 16
'Beken elkaar uw zonden, en bid voor elkaar, dan zult u genezen. Want het gebed van een rechtvaardige is krachtig en mist zijn uitwerking niet'

Even de tekst ontleden voordat we het verkeerd opvatten. 'Beken elkaar uw fouten', lijkt me vrij simpel. Piet vertelt Jan dat hij Lies heeft geslagen. Hij heeft er spijt van, belijdt zijn zonde. Helder? Mooi. Volgende gedeelte: bid voor elkaar.
Dat doen we om elkaar te bemoedigen, om naar God toe te gaan.
'Dan zult u genezen', dit slaat niet op ziekte maar op innerlijk herstel. Piet heeft er spijt van, hij heeft in zijn opvoeding geen goed voorbeeld gehad. Dat verklaard zijn losse handjes. Piet heeft herstel in die emoties nodig, daarvan zal hij genezen.
'Want het gebed van een rechtvaardige'. Wie zijn er rechtvaardig? Dat zijn wij, want wij zijn geheiligd en gerechtvaardigd door het bloed van Jezus Christus.
'En mist zijn uitwerking niet'. Je mag er dan vanuit gaan dat God er mee aan de slag gaat!

Je vraagt je vast af: waar wil je heen met deze tekst? Waar gaat deze blog over?
Nou, weet je, die BlackBerrie storing, geen idee of jij er de dupe van was (ik niet) maar ik vond het verrassend om te zien. Op het 20.00 uur journaal was een jongen te zien te midden van zijn klasgenoten, al roepende 'nu kan ik niet sociaal doen'. Frappant, vind je niet? Ik bedoel, als mensen aan me vragen: hoi, hoe gaat het? Dan is het al vaak zo gehaast dat ik me afvraag of de pure belangstelling er wel überhaupt is. Ik ken mezelf en weet dat ik het soms vraag uit oprechtheid en soms niet. Omdat het zo verwacht word. Omdat je het nu eenmaal vraagt. Omdat het beleefd is.

Hoeveel christenen biechten elkaar hun zonden nog op? En hoeveel christenen bidden er nog voor elkaar? Zonder de ander eerst flink veroordeeld te hebben. Zonder schaamte. Pijn mag, schaamte niet. Dat zouden we niet bij elkaar moeten hebben – helaas, we leven in een wereld (ook binnen de kerk) waar we op onszelf gericht zijn. En zo redeneren. En vaak ook nog voor een ander van alles invullen.

Pingen, What's Appen, chatten.. Ik vind het allemaal maar oppervlakkig. En ergens nog diep triest ook dat we zo geschokt op een storing kunnen reageren. Alsof ons leven als een kaartenhuis in elkaar valt. Wat een onzin! Jacobus daagt ons uit om imperfect te zijn. Om niet op de ping te doen alsof ons leven 1 groot feest is, ook niet om schreeuwerig om aandacht te vragen maar wel om gewoon oprecht te zijn. Volgens mij geeft het ons veel meer vrijheid om eerlijk te zijn, praten over je problemen, delen wat je op je lever hebt. Volgens mij geeft ons dat minder kramp. Dus, last van de storing? Maak er gebruik van. Kom naar buiten, deel je hart. Wees open. Laat je niet storen...