Ambivalentie, verwarring en conflict troef.

[TTC 1.560]

2 uur geleden zei Flawless victory:

Klopt. Het verlossingsproces geschiedt in drie fasen. Eerst geschiedt het redden van de ziel door justification.  Dan volgt in de sanctification de verandering van de persoonlijkheid naar steeds meer gelijkvormigheid aan Jezus Christus en het groeien van de kennis van Jezus Christus en het gevangen nemen van elke gedachte om die aan de kennis van JC te onderwerpen. En als laatste de glorification, wanneer we ons nieuwe lichaam ontvangen. Beginnende christenen (ook al kunnen die soms al tientallen jaren christen zijn) maken nogal eens de fout dat ze de justification van een meer gevorderde christen (ook al kan die soms pas relatief kort christen zijn) in twijfel trekken. Ze nemen dan de rol van de aanklager aan, terwijl de schuld allang is afbetaald. Zo roepen ze bergen schuld in het leven die er niet zijn. Ambivalentie, verwarring en conflict troef.

Beetje als het verhaal van rups tot vlinder dat van romantische signature is, doch misschien net iets anders in praktijk beleefd wordt. 

[Hopper 813]

38 minuten geleden zei TTC:

Beetje als het verhaal van rups tot vlinder dat van romantische signature is, doch misschien net iets anders in praktijk beleefd wordt. 

Sterven als rups, wederopstaan als vlinder.  Te romantisch om waar te zijn, sterven is pijnlijk.

Om gestorven dood te gaan
is genade, maar wee hem die
als in dubbele agonie
levens- en stervenspijn
tegelijk voelt: hij moet het ravijn
des doods over zonder brug.

 

(Martinus Nijhoff)

 

De Christus helpt de mens over de brug, maar men blijft liever over het hiernamaals fantaseren.

[TTC 1.560]

3 uur geleden zei Flawless victory:

Zo roepen ze bergen schuld in het leven die er niet zijn. Ambivalentie, verwarring en conflict troef.

Wat binnen het kader van een paradigmashift vaak vergeten wordt zijn een aantal diep ingeburgerde platitudes die ons tot het vigerende economische denken brengen, de 'heilige huisjes' zeg maar. Op dat moment komen we tot namen zoals Nash, Gödel, Russel en Einstein, stuk voor stuk verwijzen ze naar het idee dat binnen die zones dialoog quasi onmogelijk zal blijken omwille van een aantal logicakwesties die onbewust het maatschappelijke discours domineren. Het kwetsbare zelf, of zij die bereid zijn geweest om hier gewetensvol onderzoek naar te doen, wordt hierdoor ondanks alle hoop buitenspel geplaatst. Wetenschappelijk perfect te verklaren wanneer daartoe de kans zou geboden worden, dit is zoals we uit traumatische ervaring weten in theorie makkelijker gezegd dan gedaan.