Autistische discriminatie

[Lobke 467]

1 minuut geleden zei Kaasjeskruid:

Vaker dan mensen zonder autisme waag ik te betwijfelen. Maar als ze aanwezig zijn, dan hoor je waarschijnlijk wel veel van ze. Het werkt namelijk isolement doorbrekend terwijl er van direct fysiek contact geen sprake is.

Precies dat!!

[Kaasjeskruid 994]

10 minuten geleden zei Lobke:

Precies dat!!

Je hebt introverte en extraverte autisten. Ik vermoed dat de extraverte autist wat minder moeite heeft met profileren.

[antoon 298]

47 minuten geleden zei Lobke:

Een vraag voor autisten onder ons; -ik weet dat niet alle autisten hetzelfde gedrag vertonen- klopt het dat autisten vaker op fora schrijven, mijn ervaring is dat het klopt. Ik ben geen autist maar feestjes en alle ander soort gezellig heden ben ik vrij snel beu en kruip dan liever voor mijn laptop. Oh ja,  ik heb wel wat angststoornissen.  #ooiteennormaalmensgezienenhoebevielhet#

Voor mij is het ook een weg tot contact waarin ik de vrijheid proef om al dan niet aanwezig te zijn, in het algemeen werken met een computer is voor mij geest verruimend, ik denk weleens waar zou ik zijn in een tijdperk zonder computers, het zou voor lotgenoten een van de redenen tot zelfmoord kunnen zijn, voor mij zeker tenminste.

[Lobke 467]

13 minuten geleden zei antoon:

Voor mij is het ook een weg tot contact waarin ik de vrijheid proef om al dan niet aanwezig te zijn, in het algemeen werken met een computer is voor mij geest verruimend, ik denk weleens waar zou ik zijn in een tijdperk zonder computers, het zou voor lotgenoten een van de redenen tot zelfmoord kunnen zijn, voor mij zeker tenminste.

Hoewel ik een digibeet ben, begrijp en ervaar ik gedeeltelijk ook wat jij aangeeft antoon. Ik kan me verdiepen in allerlei onderwerpen zonder dat ik in gezelschap hoef te wezen, wat me soms zoveel moeite kost. Ik denk dat het digitale tijdperk voor veel mensen een uitkomst is, ondanks al het gemopper erop. -En nu bedoel ik niet constant met de mobiel voor je neus in gezelschap-. In tijden dat ik veel rugpijn heb ben ik God dankbaar voor de pc.....en de wetenschap ook natuurlijk.

6 juli 2019 bewerkt door Lobke

[Kaasjeskruid 994]

https://autismecoaching.nu/misverstanden-over-autisme-en-hoog-sensitieve-personen/

[antoon 298]

9 minuten geleden zei Lobke:

Hoewel ik een digibeet ben, begrijp en ervaar ik gedeeltelijk ook wat jij aangeeft antoon. Ik kan me verdiepen in allerlei onderwerpen zonder dat ik in gezelschap hoef te wezen, wat me soms zoveel moeite kost. Ik denk dat het digitale tijdperk voor veel mensen een uitkomst is, ondanks al het gemopper erop. En nu bedoel ik niet constant met de mobiel voor je neus in gezelschap. In tijden dat ik veel rugpijn heb dan ben ik God dankbaar voor de pc.....en de wetenschap ook natuurlijk.

Amen.

ik ben zeer  toevallig via werk  in de computerwereld beland op iets oudere leeftijd, het was voor mij een verademing, ik kon vrijelijk praten/typen natuurlijk over wetenschap, problemen van mij , en meer, ik voelde mij niet meer afhankelijk van verschrikkelijke feestjes, ik hoefde mensen niet meer aan te kijken, ik hoefde mij niet meer publiekelijk ergens voor te verantwoorden, te lang heb ik in die sleur gezeten, alleen maar om de schijn voor de buitenwereld op te houden.

Nu doe ik zo goed als alles, mailen, bankieren, kasboek bijhouden, mijn slimme energie meter  op de voet volgen, images  creëren chronologische schema's maken, mensen benaderen via mail enz.

 

6 juli 2019 bewerkt door antoon

[Thorgrem 430]

3 uur geleden zei Kaasjeskruid:

Staat die stoornis ook in de DSM?

Een inhoudelijk antwoord is teveel gevraagd?

Prima. Dan doe ik de aanname dat er idd geen sprake is van discriminatie. 

[Kaasjeskruid 994]

4 uur geleden zei Dolce Vita:

Wat ik zo enorm leuk vond aan het werken met kinderen met autisme is hun vaak briljante humor en ook hun vermogen tot out-of-the-box denken.

Ik heb in een ver verleden ook gewerkt op een autistencluster (eigenlijk meervoudig gehandicapten), zowel op de begeleidende als op de observerende/behandelende afdeling. Met mijn MBO diplomaatje (een drie jarige opleiding waar ik na vijf jaar ternauwernood voor slaagde, was het vaak oneens met de lesstof) op de werkvloer waar enkel HBO en hoger gewenst was maakte ik ze allemaal in met dammen. Eens kwam ik op het werk en had een van de autisten de tuinslang via zijn gulp gedaan en stond met een sigaret in de mond de plantjes water te geven. Heb hem gezegd niet te hard te pissen, want de plantjes moeten wel rechtop blijven staan. Ik heb veel gelachen daarzo, maar ook met regelmaat fors moeten ingrijpen omdat ze werkelijk waar soms zo ontzettend impulsief kunnen handelen dat het gewoon levensgevaarlijk wordt.

Ook heb ik er eentje 1 op 1 begeleid middels de EAT (Electro-aversie therapie). Uitzonderlijk geval waar men dus mee bezig ging dmv negatieve conditionering. Er waren er destijds maar drie in heel Nederland die op deze wijze werden behandeld. Kon nooit een lachje vanaf, behalve toen ik met scooter en al de ruimte in kwam rijden om koffie te drinken. Uniek dat deze persoon lachte, dat had men nog niet eerder kunnen constateren. Soms moet je ze gewoon even wakker schudden.

Als er werk is dat voorrang krijgt bij mij op het salaris, dan is het wel dat werk.

6 juli 2019 bewerkt door Kaasjeskruid

[Dolce Vita 346]

2 uur geleden zei Kaasjeskruid:

https://autismecoaching.nu/misverstanden-over-autisme-en-hoog-sensitieve-personen/

Die site slaat de plank naar mijn mening (en kennis plus ervaring) nogal mis. Er zitten wel dingen bij die enigszins juist zijn maar er klopt meer niet dan wel. Maar ik heb geen zin noch de energie om dat allemaal verder uit te pluizen. Ik houd me niet meer bezig met die dingen. Typisch new age verhaaltje met roze bril. In mijn optiek geschreven door iemand met autisme die zichzelf nog niet heeft geaccepteerd maar wel doet alsof dat wel zo is.

6 juli 2019 bewerkt door Dolce Vita

[Kaasjeskruid 994]

1 minuut geleden zei Dolce Vita:

Die site slaat de plank ten diepste nogal erg mis. Maar ik heb geen zin om dat verder uit te pluizen. Typisch new age verhaaltje.

Vreemd, want dat filter ik niet uit de opmerking:

Citaat

In het geval van HSP laten we ons dan leiden door new age-beunhazen die alleen het licht en de liefde willen zien en de moeizame kant van het leven uit de weg gaan.

 

[Dolce Vita 346]

3 minuten geleden zei Kaasjeskruid:

Vreemd, want dat filter ik niet uit de opmerking:

 

Je kijkt naar een detail, ik bezie in dit geval het geheel. Maar ik laat het hierbij.

1 ding dan nog: autisme is geen "vorm van hsp".   Maar een sterke vorm van hooggevoeligheid is wel aanwezig bij autisme.  Dat is iets anders.

6 juli 2019 bewerkt door Dolce Vita

[Kaasjeskruid 994]

Zojuist zei Dolce Vita:

Je kijkt naar een detail, ik bezie in dit geval het geheel.

Hmmm, ik deel je mening niet en begrijp niet hoe je op het idee van new age achtige toestanden komt. Waaruit maak jij dat wel op dan? Of geef je aan dat je geen zin hebt om dit te verklaren omdat het er simpelweg niet in te lezen valt?

[Dolce Vita 346]

6 minuten geleden zei Kaasjeskruid:

Hmmm, ik deel je mening niet en begrijp niet hoe je op het idee van new age achtige toestanden komt. Waaruit maak jij dat wel op dan? Of geef je aan dat je geen zin hebt om dit te verklaren omdat het er simpelweg niet in te lezen valt?

Uit heel veel.   Maar zoals ik al zei, ik ga er niet op in.  Waarom niet, eerst en vooral omdat mij dat terugzuigt in (het me moeten bezighouden met) een inhoud en een tijd die ik noodzakelijkerwijs achter me heb gelaten.  

6 juli 2019 bewerkt door Dolce Vita

[Kaasjeskruid 994]

Zojuist zei Dolce Vita:

Uit heel veel.   Maar zoals ik al zei, ik ga er niet op in.  Waarom niet, omdat mij dat terugzuigt in een inhoud en een tijd die ik achter me heb gelaten. 

Wel poneren maar niet discussiëren. Jammer, je zou me misschien wat wijzer kunnen maken.

[Robert Frans 1.653]

5 uur geleden zei Dolce Vita:

Ook hiervoor geldt, in zwakheid wordt Christus krachtig.

Het is eigenlijk alsof je een kruis draagt met veel te lange armen, zonder dat je inziet hoe lang die armen precies zijn (en hoe bizar het kruis er wellicht uitziet). Jijzelf hebt dan nog niet zozeer last van het kruis zelf, maar wel mensen die te dichtbij komen en zich tegen de armen stoten.
Ook zorgen die armen er natuurlijk voor dat je niet overal zomaar kan komen, want de meeste wegen zijn gemaakt voor normale kruizen, met normale armen.

Je probeert daarom enige afstand te houden en vindt het heel erg als mensen zich er zo hard tegen stoten, dat ze niet meer met je kunnen of willen omgaan. Niet zelden zonder dat je het zag aankomen, omdat het nu juist zo mooi en goed leek te gaan.
Je wil mensen niet kwetsen, beledigen of afschrikken, je wil ze geen klap geven met dat kruis, maar het gebeurt toch. Hoe je ook je best doet om dat te voorkomen.
Je probeert daarom zo duidelijk mogelijk koers te bepalen, in rechtere lijnen, maar mensen blijken alle kanten op te schieten, zodat ze zich alsnog stoten. En klagen dat jij dan ook wel erg stug, inflexibel bent in je koers.
Je probeert je aan te passen, je in te houden, maar je kunt er nooit op vertrouwen dat je het goed doet. Of je bent zo formeel en afstandelijk dat mensen zich eraan ergeren, of je bent juist net iets te vrij en te onaangepast, waardoor je soms zelfs dingen zegt die je helemaal niet zo wilde zeggen. Of waardoor luchtig bedoelde opmerkingen van jou kant uit ineens heel zwaar worden opgenomen.

Veel mooie dingen zou je willen doen, maar ze zijn voor jou niet weggelegd. En dingen die je misschien wel zou kunnen, vind je niet interessant. En zelfs dingen die ogenschijnlijk heel geschikt zouden lijken, blijken door ingewikkeld mensengedoe toch weer te, ja, ingewikkeld.
Misschien verlang je wel naar het kloosterleven. In stille afzondering een duidelijk bepaald dagritme volgen van gebed, studie en werk, bezig zijn met onderwerpen die jou het meest bijzonder interesseren.
Maar mystieke boeken en ervaringsverhalen over het kloosterleven schrikken je af, omdat ze zo heftig zijn, omdat ze erin peperen dat een klooster een intensieve samenleving in het klein is, zonder vluchtwegen en gebaseerd op versterving, waar je met elkaar op de lip zit.
En in de samenleving kun je je toch al zo moeilijk handhaven. De kerk zelf is zelfs soms al lastig genoeg, als zij ogenschijnlijk duidelijk bepaalde basisprincipes aan de laars lapt, zodat je niet altijd weet waar je nu aan toe bent en het geloven daardoor soms wat eenzaam voelt.
Bovendien zou het minimaal tien jaren volstrekte onzekerheid en vele verbrande schepen opleveren voordat je überhaupt monnik of moniaal wordt, en als je íéts niet kan hebben...

Helemaal jezelf zijn kan eigenlijk nooit. Dat is enkel gegeven aan de écht zware autisten, die zich daar niet meer bewust van zijn. Zalig de onwetenden inderdaad. Het is soms net als met dementie: je kunt het beter volledig zijn dan deels, want in het laatste geval weet je het. En dat doet pijn. Niet altijd, maar toch.
Dus draag je voorzichtig manoevrerend het kruis. Probeer je er in een zo beschermde omgeving het beste ervan te maken en de dingen te doen die je wél kan. Oog voor detail, gevoel voor structuur, een wat strenger geweten, een rotsvaste integriteit, hoe mooi als dat allemaal ineens op zijn plaats valt en je daarin gewaardeerd wordt en zelfs persoonlijke groeit, ook al doe je dan geen betaald werk en werkt je verstrooidheid ook niet altijd mee.
Daar probeer je geluk in te vinden, je navolging van Christus, en gelukkig is het dan ook niet enkel somberheid of wat dan ook. Tevreden zijn met het kleine, dankbaar voor het goede, dat lukt vaak echt wel, maar elke fout dompelt je weer in die somberheid. Dat kruis weer...
Het is daarbij maar te hopen dat het zo mag blijven. Dat je je uitkering mag houden, dat de politiek na vier jaar niet opnieuw gaat bepalen wat je nu weer wel of niet mag of moet doen. Omdat je voor haar nu eenmaal geen hardwerkende, normale Nederlander bent, maar een kostenpost, omdat de zorg te duur wordt en daarom onder het mom van zelfredzaamheid je het maar zelf uit moet zien te zoeken.

Het kruis heeft te lange armen. En sommigen komen daar pas veel later achter. En dan besef je je: het lag al die tijd aan mij. Het pestverleden, de mislukte studies en pogingen tot werk, de ruzies, het onbegrip, het lag aan mij. Ik was de gek, zo denk je, of dat nu redelijk is of niet. Ik was de gek. En ik kom er nooit meer vanaf.

[Kaasjeskruid 994]

13 minuten geleden zei Dolce Vita:

1 ding dan nog: autisme is geen "vorm van hsp".   Maar een sterke vorm van hooggevoeligheid is wel aanwezig bij autisme.  Dat is iets anders.

Aha, je voelt je op je teentjes getrapt.

[Dolce Vita 346]

2 minuten geleden zei Kaasjeskruid:

Aha, je voelt je op je teentjes getrapt.

Geenszins.  

[Kaasjeskruid 994]

Zojuist zei Dolce Vita:

Geenszins.  

Jawel, volgens mij ben je zelf de new ager die gewoon een ander valselijk van hetzelfde beticht.

[Dolce Vita 346]

1 minuut geleden zei Kaasjeskruid:

Jawel, volgens mij ben je zelf de new ager die gewoon een ander valselijk van hetzelfde beticht.

Geenszins. Dit is projectie van jouw eigen schaduwzijde. Ik heb geen negatieve kijk op new age, ik heb alleen de zin van de onzin gescheiden in mijn eigen leven.  En dat mag ieder mens zelf gaan doen. 

Ik heb je aangegeven waarom ik er niet verder op in ga. Leer dat respecteren. Je kunt niet altijd alles op jouw tijd en wijze krijgen.  

 

6 juli 2019 bewerkt door Dolce Vita

[Kaasjeskruid 994]

2 minuten geleden zei Dolce Vita:

Dit is projectie van jouw eigen schaduwzijde.

Dit klinkt heel new age achtig en jungiaans.

[Dolce Vita 346]

1 uur geleden zei Robert Frans:

Het is eigenlijk alsof je een kruis draagt met veel te lange armen, zonder dat je inziet hoe lang die armen precies zijn (en hoe bizar het kruis er wellicht uitziet). Jijzelf hebt dan nog niet zozeer last van het kruis zelf, maar wel mensen die te dichtbij komen en zich tegen de armen stoten.
Ook zorgen die armen er natuurlijk voor dat je niet overal zomaar kan komen, want de meeste wegen zijn gemaakt voor normale kruizen, met normale armen.

Je probeert daarom enige afstand te houden en vindt het heel erg als mensen zich er zo hard tegen stoten, dat ze niet meer met je kunnen of willen omgaan. Niet zelden zonder dat je het zag aankomen, omdat het nu juist zo mooi en goed leek te gaan.
Je wil mensen niet kwetsen, beledigen of afschrikken, je wil ze geen klap geven met dat kruis, maar het gebeurt toch. Hoe je ook je best doet om dat te voorkomen.
Je probeert daarom zo duidelijk mogelijk koers te bepalen, in rechtere lijnen, maar mensen blijken alle kanten op te schieten, zodat ze zich alsnog stoten. En klagen dat jij dan ook wel erg stug, inflexibel bent in je koers.
Je probeert je aan te passen, je in te houden, maar je kunt er nooit op vertrouwen dat je het goed doet. Of je bent zo formeel en afstandelijk dat mensen zich eraan ergeren, of je bent juist net iets te vrij en te onaangepast, waardoor je soms zelfs dingen zegt die je helemaal niet zo wilde zeggen. Of waardoor luchtig bedoelde opmerkingen van jou kant uit ineens heel zwaar worden opgenomen.

Veel mooie dingen zou je willen doen, maar ze zijn voor jou niet weggelegd. En dingen die je misschien wel zou kunnen, vind je niet interessant. En zelfs dingen die ogenschijnlijk heel geschikt zouden lijken, blijken door ingewikkeld mensengedoe toch weer te, ja, ingewikkeld.
Misschien verlang je wel naar het kloosterleven. In stille afzondering een duidelijk bepaald dagritme volgen van gebed, studie en werk, bezig zijn met onderwerpen die jou het meest bijzonder interesseren.
Maar mystieke boeken en ervaringsverhalen over het kloosterleven schrikken je af, omdat ze zo heftig zijn, omdat ze erin peperen dat een klooster een intensieve samenleving in het klein is, zonder vluchtwegen en gebaseerd op versterving, waar je met elkaar op de lip zit.
En in de samenleving kun je je toch al zo moeilijk handhaven. De kerk zelf is zelfs soms al lastig genoeg, als zij ogenschijnlijk duidelijk bepaalde basisprincipes aan de laars lapt, zodat je niet altijd weet waar je nu aan toe bent en het geloven daardoor soms wat eenzaam voelt.
Bovendien zou het minimaal tien jaren volstrekte onzekerheid en vele verbrande schepen opleveren voordat je überhaupt monnik of moniaal wordt, en als je íéts niet kan hebben...

Helemaal jezelf zijn kan eigenlijk nooit. Dat is enkel gegeven aan de écht zware autisten, die zich daar niet meer bewust van zijn. Zalig de onwetenden inderdaad. Het is soms net als met dementie: je kunt het beter volledig zijn dan deels, want in het laatste geval weet je het. En dat doet pijn. Niet altijd, maar toch.
Dus draag je voorzichtig manoevrerend het kruis. Probeer je er in een zo beschermde omgeving het beste ervan te maken en de dingen te doen die je wél kan. Oog voor detail, gevoel voor structuur, een wat strenger geweten, een rotsvaste integriteit, hoe mooi als dat allemaal ineens op zijn plaats valt en je daarin gewaardeerd wordt en zelfs persoonlijke groeit, ook al doe je dan geen betaald werk en werkt je verstrooidheid ook niet altijd mee.
Daar probeer je geluk in te vinden, je navolging van Christus, en gelukkig is het dan ook niet enkel somberheid of wat dan ook. Tevreden zijn met het kleine, dankbaar voor het goede, dat lukt vaak echt wel, maar elke fout dompelt je weer in die somberheid. Dat kruis weer...
Het is daarbij maar te hopen dat het zo mag blijven. Dat je je uitkering mag houden, dat de politiek na vier jaar niet opnieuw gaat bepalen wat je nu weer wel of niet mag of moet doen. Omdat je voor haar nu eenmaal geen hardwerkende, normale Nederlander bent, maar een kostenpost, omdat de zorg te duur wordt en daarom onder het mom van zelfredzaamheid je het maar zelf uit moet zien te zoeken.

Het kruis heeft te lange armen. En sommigen komen daar pas veel later achter. En dan besef je je: het lag al die tijd aan mij. Het pestverleden, de mislukte studies en pogingen tot werk, de ruzies, het onbegrip, het lag aan mij. Ik was de gek, zo denk je, of dat nu redelijk is of niet. Ik was de gek. En ik kom er nooit meer vanaf.

Het duurde (door overprikkeling van mijzelf) even voor ik begreep dat je iets gevoeligs deelt over jezelf. Zeer hartelijk dank voor het delen van dit heldere gevoelige en mooie persoonlijke verhaal.    (Mijn likes voor vandaag zijn op).

 Zelf zit ik er door omstandigheden even doorheen kwa energie en weerbaarheid. Ook mijn kruis heeft lange armen, maar de inhoud is deels anders.  Het effect in veel opzichten hetzelfde. De opgedane indrukken in het centrum van de stad, waar ik net vandaan kwam, en daarna de uitwisseling met Kaasjeskruid, doen mij even de das om. Ben even helemaal leeg. Even afstand nemen en weer opladen.  Tot later.

6 juli 2019 bewerkt door Dolce Vita

[Lobke 467]

18 minuten geleden zei Robert Frans:

Het is eigenlijk alsof je een kruis draagt met veel te lange armen, zonder dat je inziet hoe lang die armen precies zijn (en hoe bizar het kruis er wellicht uitziet). Jijzelf hebt dan nog niet zozeer last van het kruis zelf, maar wel mensen die te dichtbij komen en zich tegen de armen stoten.
Ook zorgen die armen er natuurlijk voor dat je niet overal zomaar kan komen, want de meeste wegen zijn gemaakt voor normale kruizen, met normale armen.

Je probeert daarom enige afstand te houden en vindt het heel erg als mensen zich er zo hard tegen stoten, dat ze niet meer met je kunnen of willen omgaan. Niet zelden zonder dat je het zag aankomen, omdat het nu juist zo mooi en goed leek te gaan.
Je wil mensen niet kwetsen, beledigen of afschrikken, je wil ze geen klap geven met dat kruis, maar het gebeurt toch. Hoe je ook je best doet om dat te voorkomen.
Je probeert daarom zo duidelijk mogelijk koers te bepalen, in rechtere lijnen, maar mensen blijken alle kanten op te schieten, zodat ze zich alsnog stoten. En klagen dat jij dan ook wel erg stug, inflexibel bent in je koers.
Je probeert je aan te passen, je in te houden, maar je kunt er nooit op vertrouwen dat je het goed doet. Of je bent zo formeel en afstandelijk dat mensen zich eraan ergeren, of je bent juist net iets te vrij en te onaangepast, waardoor je soms zelfs dingen zegt die je helemaal niet zo wilde zeggen. Of waardoor luchtig bedoelde opmerkingen van jou kant uit ineens heel zwaar worden opgenomen.

Veel mooie dingen zou je willen doen, maar ze zijn voor jou niet weggelegd. En dingen die je misschien wel zou kunnen, vind je niet interessant. En zelfs dingen die ogenschijnlijk heel geschikt zouden lijken, blijken door ingewikkeld mensengedoe toch weer te, ja, ingewikkeld.
Misschien verlang je wel naar het kloosterleven. In stille afzondering een duidelijk bepaald dagritme volgen van gebed, studie en werk, bezig zijn met onderwerpen die jou het meest bijzonder interesseren.
Maar mystieke boeken en ervaringsverhalen over het kloosterleven schrikken je af, omdat ze zo heftig zijn, omdat ze erin peperen dat een klooster een intensieve samenleving in het klein is, zonder vluchtwegen en gebaseerd op versterving, waar je met elkaar op de lip zit.
En in de samenleving kun je je toch al zo moeilijk handhaven. De kerk zelf is zelfs soms al lastig genoeg, als zij ogenschijnlijk duidelijk bepaalde basisprincipes aan de laars lapt, zodat je niet altijd weet waar je nu aan toe bent en het geloven daardoor soms wat eenzaam voelt.
Bovendien zou het minimaal tien jaren volstrekte onzekerheid en vele verbrande schepen opleveren voordat je überhaupt monnik of moniaal wordt, en als je íéts niet kan hebben...

Helemaal jezelf zijn kan eigenlijk nooit. Dat is enkel gegeven aan de écht zware autisten, die zich daar niet meer bewust van zijn. Zalig de onwetenden inderdaad. Het is soms net als met dementie: je kunt het beter volledig zijn dan deels, want in het laatste geval weet je het. En dat doet pijn. Niet altijd, maar toch.
Dus draag je voorzichtig manoevrerend het kruis. Probeer je er in een zo beschermde omgeving het beste ervan te maken en de dingen te doen die je wél kan. Oog voor detail, gevoel voor structuur, een wat strenger geweten, een rotsvaste integriteit, hoe mooi als dat allemaal ineens op zijn plaats valt en je daarin gewaardeerd wordt en zelfs persoonlijke groeit, ook al doe je dan geen betaald werk en werkt je verstrooidheid ook niet altijd mee.
Daar probeer je geluk in te vinden, je navolging van Christus, en gelukkig is het dan ook niet enkel somberheid of wat dan ook. Tevreden zijn met het kleine, dankbaar voor het goede, dat lukt vaak echt wel, maar elke fout dompelt je weer in die somberheid. Dat kruis weer...
Het is daarbij maar te hopen dat het zo mag blijven. Dat je je uitkering mag houden, dat de politiek na vier jaar niet opnieuw gaat bepalen wat je nu weer wel of niet mag of moet doen. Omdat je voor haar nu eenmaal geen hardwerkende, normale Nederlander bent, maar een kostenpost, omdat de zorg te duur wordt en daarom onder het mom van zelfredzaamheid je het maar zelf uit moet zien te zoeken.

Het kruis heeft te lange armen. En sommigen komen daar pas veel later achter. En dan besef je je: het lag al die tijd aan mij. Het pestverleden, de mislukte studies en pogingen tot werk, de ruzies, het onbegrip, het lag aan mij. Ik was de gek, zo denk je, of dat nu redelijk is of niet. Ik was de gek. En ik kom er nooit meer vanaf.

@Robert Frans, ik weet niet wat jouw doorn in het vlees is. Je gaf wel eens aan dat een huwelijk voor jou geen optie was, te moeilijk om met iemand samen te leven. Is het autisme? Jij die zo invoelend en geduldig bent, jij die me liet zien dat God er was en dat ik niet bang hoefde zijn voor twijfel. Jij die zo eerlijk bent dat ik alle trollen vergeet. In de tijd dat ik me zo vervreemd van geloof wist las ik jouw bijdrage als een soort baken in de storm van mijn leven. Ja het kan autisme zijn, wat is het dan fantastisch dat er een forum is waar dat er helemaal niet toe doet. Ik hoef je niet in de ogen te kijken want ik keek in je hart, iets wat soms op een forum veel makkelijker is. Bedankt dat je dat toestaat; bedankt voor je eerlijkheid maar ook bedankt voor je geloof dat laat zien dat liefde de bron is.

[Dat beloof ik 990]

6 uur geleden zei Fundamenteel:

Maar @Dat beloof ik zegt dat de wereld zich niet moet aanpassen op de autist. En ergens is dat prima.

Dat is een keiharde leugen. Dat zeg ik niet. En zo denk ik er ook niet over. 

6 juli 2019 bewerkt door Dat beloof ik

[Lobke 467]

16 minuten geleden zei Dat beloof ik:

Dat is een keiharde leugen. Dat zeg ik niet. En zo denk ik er ook niet over. 

@Fundamenteel, waar lees je dat? De wereld kan zich niet altijd aan de autist, de angstgestoorde, de depressieveling etc. aanpassen. Er kan hulp geboden worden als dat nodig is; gelijkwaardigheid betekend in dit geval niet dat je dezelfde opleiding, dezelfde groepsgrote dezelfde etc.  krijgt/ nodig hebt.

[Fundamenteel 1.017]

Op 2-7-2019 om 18:04 zei Dat beloof ik:

 

Waarom zou het de omgeving moeten zijn die zich aanpast door rekening te houden met de autist?
Andersom mag ook wel wat worden verwacht, ik zou niet weten waarom niet. 

 

Een leugen zou ik dat niet noemen. Je kan toch moeilijk iemands handicap veranderen? Dat is als verwachten dat een blinde moet kunnen zien als ze de omgeving aanpassen op zijn blindheid.

19 uur geleden zei Lobke:

Een vraag voor autisten onder ons; -ik weet dat niet alle autisten hetzelfde gedrag vertonen- klopt het dat autisten vaker op fora schrijven, mijn ervaring is dat het klopt. Ik ben geen autist maar feestjes en alle ander soort gezellig heden ben ik vrij snel beu en kruip dan liever voor mijn laptop. Oh ja,  ik heb wel wat angststoornissen.  #ooiteennormaalmensgezienenhoebevielhet#

 

Ja ik communiceer beter via een forum dan irl. Irl ben ik een olifant in een porseleinenkasje. Iets met stereotype gedrag ofzo.

Ik kan in principe alles, maar niets in normale omstandigheden. Ik moet mijn geest hervormen naargelang de situatie. Zoals Alice dat ook moest doen in Wonderland om voorbij de obstakels te geraken en de natuur tot haar begint te spreken, }-)