Euthanasie bij depressie?

[Henriëtte 0]

Laatst kwam ik het ineens tegen: het onderwerp euthanasie in combinatie met depressie. Ik weet niet meer waar, wanneer en hoe maar het is me bijgebleven.

Euthanasie mag in Nederland bij uitzichtloos lijden, maar gebeurt eigenlijk uitsluitend bij fysiek aandoeningen. Maar bij bijvoorbeeld dementie kun je van tevoren een euthanasieverklaring afleggen, en terwijl dit natuurlijk fysiek is, is het ook een psychisch probleem.

Nu mijn overpeinzingen: waarom wordt bij depressie dan eigenlijk nooit euthanasie gepleegd, terwijl het net zo goed ondragelijk, uitzichtloos lijden kan zijn? Als je alles hebt geprobeerd en niets helpt, zou de wet dan ook voor jou mogen gelden? Of moet je door blijven strijden totdat je wél beter wordt? Waar ligt dan de grens? Komt nog bij dat meestal het alternatief suïcide is, moet je dat ook in gedachten houden? Etc etc.

Ik heb net even gegoogled en ik kwam dit tegen, misschien interessant om te lezen:

http://www.pallialine.nl/index.php?pagi ... ijn_id=745

Overigens weet ik dat veel christenen, en dus ook hier op het forum, tegenstanders zijn van euthanasie. Maar omdat ik toch heel benieuwd ben wat men hierover denkt, toch maar een topic in levensbeschouwing.

[dingo 166]

Er zijn twee gedocumenteerde gevallen van euthanasie bij depressie zover ik weet. Namelijk een patiente van psychiater Chabot en de euthanasie op Edward Brongersma door Soterius. Chabot werd schuldig verklaard wegens onzorgvuldigheid maar zonder strafoplegging. Iets soortgelijks gold ook voor Soterius.

Kennelijk is het moeilijk om twee gelijkdenkenden psychiaters te vinden op het vlak van ondragelijk lijden. In veel gevallen komen mensen ook pas bij een psychiater terecht als ze al een suïcide poging gedaan hebben.

Als christen ga ik er vanuit dat je niet zelf de baas bent over je leven. Aan de andere kant kan ik me ook voorstellen dat iemand een keer uitbehandeld is en je stopt met de behandeling. Maar bij depressie? Depressies in zichzelf kan voor je zelf heel goed als ondragelijk lijden voelen. Maar ik zie toch heel veel depressieven weer opknappen en ik kan me goed voorstellen dat een psychiater er zich niet aan wil wagen om bij het de één uitzichtloos te noemen en bij een ander niet.

[MasterJapie 0]

Er moet echt sprake zijn van een uitzichtloze toekomst met alleen maar leed in het verschiet. Als je je depressief voelt kan je je eigen toekomst op dat moment misschien niet meer zien zitten, maar zoals dingo zei knappen deze mensen regelmatig weer op. Bij de 1 is het moeilijker dan bij de ander, maar aangezien het subjectieve gevoelens betreft kan je het als arts volgens mij niet maken om iemand te helpen met euthanasie. Je moet je ook altijd even inleven in een ander als je bij dit soort dingen een mening wilt geven. Als er sprake is van fysiek lijden door een ongeneeslijke ziekte, dan zou ik als dat mijzelf zou betreffen graag de mogelijkheid hebben om eruit te stappen zonder nog meer te hoeven lijden. Ik zou ook niet graag dement door het leven willen gaan, en hoewel die transitie waarschijnlijk erger is dan de dementie zelf zal ik mezelf gewoon niet meer zijn en zou ik het ook niet verkeerd vinden om er eerder uit te stappen. Maar als ik later depressief word (verlies van vrouw of kind bijvoorbeeld) en ik zou euthanasie ter sprake brengen, dan zou ik juist willen dat een psychiater mijn gedachten daarvan af haalt en mij laat zien dat m'n toekomst helemaal niet zo uitzichtloos is.

[The Black Mathematician 82]

Dubbel gevoel. Wellicht een leestip is het boekje "Door eigen hand: zelfmoord en de nabestaanden" van Joost Zwagerman. Dit is een verzameling essays en interviews met als onderwerp zelfmoord, het is niet al te dik en duur, maar wel erg interessant.

Met name het essay "Zelfmoord als handelswaar" dat in het boekje is opgenomen is de moeite waard, hierin betoogt Zwagerman dat we terughoudend moeten zijn met het verstrekken van pillen van Drion etc. voor depressieve mensen, vooral omdat je door een periode kan gaan waarbij je alleen zelfmoord als een uitweg kan zien, maar waar wel degelijk meer uitwegen zijn. Mijn eigen ervaringen wijken hier niet veel van af.

Aan de andere kant, de moeder van een klasgenoot heeft meerdere mislukte zelfmoordpogingen achter de rug, en heeft zichzelf uiteindelijk ten einde raad in de brand gestoken, een poging die wel lukte. Het lijkt me duidelijk dat voor dergelijke gevallen euthanasie gerechtvaardigd is. Zelfmoord door verbranding, dan moet je echt door een hel gaan als je dat als oplossing ziet. Zulke mensen zou je wat mij betreft mogen verlossen, maar ja, hoe bepaal je of geestelijk lijden echt uitzichtloos is? Ook hier neig ik er naar om Zwagerman te volgen: liever teveel uitzichtloos depressieve mensen euthanasie onthouden, dan mensen die er nog bovenop hadden komen helpen met hun zelfgekozen einde. Met euthanasie maak je de drempel echt een stuk lager. Zoals Zwagerman zegt: "Bij de oprichting van 1910 van het Weens Psychoanalytisch Genootschap zei David Oppenheim: 'Een geladen pistool zal de gedachte aan zelfmoord regelrecht opdringen bij de bezitter van zo'n wapen.' Uit de zelfmoordcijfers in Amerika blijkt hoe vaak zich die gedachte kan opdringen. Een pistool wordt er vaker voor zelfmoord dan voor moord gebruikt. En in de tien staten met de ruimste vuurwapenwetten ligt het aantal zelfmoorden gemiddeld tweemaal zo hoog als in de tien staten met de strengste wetten."

[Ursa 1]

Van het onderwerp alleen al rijzen me de nekharen te boven. Euthanasie is misschien te overwegen in situaties van ondragelijk lijden. Hoewel een depressie net zo goed een ziekte is geeft het een verstoord beeld van de werkelijkheid. Zoals TBM zegt: je denkt dat er één mogelijke uitweg is, maar er zijn meerdere uitwegen. Daarbij blijft het subjectief en kun je van een depressie wel degelijk genezen.

[Gast Anon_phpbb]

Ik heb er geen uitgesproken mening over. Ik heb van heel dichtbij mee gemaakt hoe iemand zich verhing vanwege een depressie, en nee, dat is niet een dood die je iemand gunt. Beter een "georganiseerd" einde, dan zoiets. Was ze te helpen geweest? Geen idee. Wie bepaalt dat? Wie bepaalt dat je verder moet?

Ik kan alleen voor mezelf hopen dat ik nooit die keuze zal maken, maar kan ik anderen opleggen wat ze wel en niet mogen of moeten? Ik weet het niet.

[Spons 0]

Laatst kwam ik het ineens tegen: het onderwerp euthanasie in combinatie met depressie. Ik weet niet meer waar, wanneer en hoe maar het is me bijgebleven.

Euthanasie mag in Nederland bij uitzichtloos lijden, maar gebeurt eigenlijk uitsluitend bij fysiek aandoeningen. Maar bij bijvoorbeeld dementie kun je van tevoren een euthanasieverklaring afleggen, en terwijl dit natuurlijk fysiek is, is het ook een psychisch probleem.

Nu mijn overpeinzingen: waarom wordt bij depressie dan eigenlijk nooit euthanasie gepleegd, terwijl het net zo goed ondragelijk, uitzichtloos lijden kan zijn? Als je alles hebt geprobeerd en niets helpt, zou de wet dan ook voor jou mogen gelden? Of moet je door blijven strijden totdat je wél beter wordt? Waar ligt dan de grens? Komt nog bij dat meestal het alternatief suïcide is, moet je dat ook in gedachten houden? Etc etc.

Ik heb net even gegoogled en ik kwam dit tegen, misschien interessant om te lezen:

http://www.pallialine.nl/index.php?pagi ... ijn_id=745

Overigens weet ik dat veel christenen, en dus ook hier op het forum, tegenstanders zijn van euthanasie. Maar omdat ik toch heel benieuwd ben wat men hierover denkt, toch maar een topic in levensbeschouwing.

De wet geld inderdaad ook voor mensen die geestelijk ondragelijk lijden. Het probleem is alleen, hoe weet je zeker dat een persoon uitbehandeld is? Daarom durven artsen hun handen er niet aan te branden, omdat ze bang zijn om vervolgd te worden. Het is wel belangrijk om dit onderwerp in stand te houden. Er moeten regels en normen gemaakt worden voor het punt waarop we zeggen, een persoon is uitbehandeld, de kans op herstel is nagenoeg onmogelijk. En dit is niet alleen bij depressie, maar ook bij andere psychische ziekten zoals schizofrenie.

[Floes 0]

Ik kan me wel vinden in de mening van RK diaken. Ook ik heb het meegemaakt, een oude vriendin van mijn moeder. Niet opgehanden, maar wel zoutzuur gedronken. En idd, dan denk ik ook: beter een "georganiseerd einde", en ook zeker voor de nabestaanden die dan tenminste afscheid kunnen nemen als iemand zijn besluit toch vaststaat.

Maar het blijft een heel moeilijk punt.

[Maria K. 51]

Daarbij blijft het subjectief en kun je van een depressie wel degelijk genezen.

Inderdaad.

Ter aanvulling:

Lijden is altijd subjectief.

Vooral geestelijk lijden.

Het is aan te voelen door de buitenstaander, maar niet te meten.

Depressie als ziektebeeld niet verwarren met je depressief voelen om een bepaalde bekende reden.

Depressieve perioden gaan voorbij.

Depressie als ziektebeeld valt idd. niet onder de ongeneeslijke zieken met alleen ondraaglijk lijden in het verschiet.

De meeste depressies zijn te genezen, ook al kan het enige jaren duren en ook al kan het zich herhalen.

De depressie, die niet is te genezen, daarvan weet je het vaak pas na lange tijd inclusief behandeling.

Maar dan is het ook een duidelijke constitutionele depressie.

Zo ook de ouderdomsdepressie, waarmee beginnende en verder gevorderde dementie vaak gepaard gaat.

Ik denk, dat het mensvriendelijk is om die mensen "te laten gaan" en zelfs te helpen, als zij daar bij bewustzijn dringend om vragen.

Ingeval van dementie, als zij dat vooraf hebben laten vastleggen.

[Spons 0]

Van het onderwerp alleen al rijzen me de nekharen te boven. Euthanasie is misschien te overwegen in situaties van ondragelijk lijden. Hoewel een depressie net zo goed een ziekte is geeft het een verstoord beeld van de werkelijkheid. Zoals TBM zegt: je denkt dat er één mogelijke uitweg is, maar er zijn meerdere uitwegen. Daarbij blijft het subjectief en kun je van een depressie wel degelijk genezen.

Wat als je al 20 jaar een depressie hebt en alles al geprobeerd hebt, en niks werkt. Wat dan? Weer 20 jaar een depressie? De kwaliteit van leven van zo'n persoon is vrij laag, en mijn persoonlijke mening is dat iemand met zo'n lange depressie, uit het leven mag stappen, als hij of zij dat zelf wil. Sommige ziektes zoals depressie of schizofrenie zijn bij sommige mensen niet te genezen.

[dingo 166]

Van het onderwerp alleen al rijzen me de nekharen te boven. Euthanasie is misschien te overwegen in situaties van ondragelijk lijden. Hoewel een depressie net zo goed een ziekte is geeft het een verstoord beeld van de werkelijkheid. Zoals TBM zegt: je denkt dat er één mogelijke uitweg is, maar er zijn meerdere uitwegen. Daarbij blijft het subjectief en kun je van een depressie wel degelijk genezen.

Wat als je al 20 jaar een depressie hebt en alles al geprobeerd hebt, en niks werkt. Wat dan? Weer 20 jaar een depressie? De kwaliteit van leven van zo'n persoon is vrij laag, en mijn persoonlijke mening is dat iemand met zo'n lange depressie, uit het leven mag stappen, als hij of zij dat zelf wil. Sommige ziektes zoals depressie of schizofrenie zijn bij sommige mensen niet te genezen.

Ik kan me slecht voorstellen dat iemand met een depressie van 20 jaar nog leeft eigenlijk maar misschien heb ik teveel "kort" depressieven op mijn netvlies.

[Gast Anon_phpbb]

Mijn familie grossiert in de psychische aandoeningen. Ik ben er een aantal vrij nabije familieleden door verloren. Maar ik ken daardoor ook voorbeelden van mensen die inderdaad twintig jaar en langer met depressie hebben geleefd. Schizofrenie evenzo.

Dat is niet het fijnste leven dat je je kan voorstellen.

[Floes 0]

Depressie kan chronisch zijn.

[Hans1961 0]

Ik heb erg geleden onder depressiviteit,zo erg dat ik dood wilde.

Stukje bij beetje ging ik langzaam dood van binnen,alsof je langzaam

afsterft,wegglijdt uit het leven.Heb in een bepaalde periode drie maanden

op bed gelegen,gelukkig ben ik er uit gekomen.Omdat ik mijn vrouw beloofde nog

eenmaal hulp te gaan zoeken,ben toen weer naar de huisarts gegaan,medicatie

weer proberen,en therapie.Wat me echt heeft geholpen is het geloof in Jezus

te vinden,banden te verbreken met het verleden waarin ik bezig was in het occultisme

en met als dieptepunt satanisme.Ik heb een tijdje een christelijke psychiater gehad

bij de Hoop.Wat me echt uit de duisternis van de depressie heeft gehaald is het geloof,

en dat zeg ik niet goedkoop,maar is echt zo.Ik heb rust in mijn hart gekregen,en vreugde.

en bovenal hoop en kracht om door te kunnen gaan,ik ben nog steeds vatbaar voor

somberheid,maar dat is niet zo vreemd,omdat net toen ik mijn draai een beetje begon te

vinden in het leven,en dan bedoel ik dat ik het gevoel kreeg dat ik misschien kon gaan

leven hoorde ik in januari 2012 dat ik stembandkanker had.Maar desondanks ben ik toch niet

somber geworden,of weer ernstig depressief,integendeel zelfs!

Het onderwerp is euthanasie bij depressie,ik heb vaak dood gewild,een eind aan mijn

geestelijk lijden,maar toch zeg ik nee!Geen euthanasie bij depressie.

Dat is puur mijn persoonlijke mening.Ik geloof niet dat God dat wil.

ook al begrijp ik niet waarom ik zo moet worstelen,ik heb een psychische aandoening

en ben vatbaar voor depressiviteit en ik vecht tegen kanker.Maar toch weet ik,

meen ik te weten dat God dat niet wil.God wil dat ik me tot Hem wend met mijn

pijn,ik schreeuw het uit naar Hem,en Hij draagt me,ik ben ondanks alle ellende

intens dankbaar,dankbaar voor elke dag,ik leef in genadetijd,ik ben dankbaar

voor mijn vrouw,mijn zoon en dochter,voor het gegeven dat ik kan horen,kan proeven,

kan luisteren,bemoedigende woorden kan spreken met mijn tong,dat ik kan kijken,

dat ik kan beminnen,ik ben dankbaar dat ik geen euthanasie in mijn zwarte nacht

heb gevraagd,want ook al ga ik door een donker dal.Gij zijt bij mij!

Ook al weet ik uit ervaring een echte depressie is een hel.God heeft overal een

bedoeling mee,ook al begrijp ik die niet altijd.Ik kan nu te midden van de stormen

Zijn rust die de wereld niet geven kan voelen!Of blijdschap ervaren,vreugde ondanks

ziekte.En natuurlijk heb ik ook nog moeilijke momenten,elke 6 weken moet ik naar

het ziekenhuis op controle,elke keer weer spanning.Vorig jaar in november was ik

2 weken redelijk somber,niet gek na een degelijk jaar met 30 bestralingen e.d.

Maar Heer help mij!......en niet dood verlos mij.

[Ken Yehuwdiy 0]

Euthanasie plegen bij een depressie lijkt me geen goed idee op zijn zachts gezegd.

dan zou ik juist willen dat een psychiater mijn gedachten daarvan af haalt en mij laat zien dat m'n toekomst helemaal niet zo uitzichtloos is.

Niet geloven in het hiernamaals vind ik anders behoorlijk uitzichtloos.

[Floes 0]

Als je zo zwaar depressief bent dat je geen uitweg meer ziet en er een einde aan wilt maken... Als je in zo'n ver stadium zit, gaat een psychiater daar nog weinig aan kunnen veranderen. Want dan neem je ook niet meer aan dat er nog verbetering kan zijn.

En ook gelovigen kunnen depressief zijn. Soms willen zij net het einde versnellen om dan eindelijk gelukkig te kunnen zijn bij de Heer omdat ze het in dit leven niet meer kunnen. Dat is ook geen uitzondering.

[Spons 0]

Niet geloven in het hiernamaals vind ik anders behoorlijk uitzichtloos.

Of juist niet! Het glas is halfvol of halfleeg. Als je denkt, ik heb maar 1 leven, dan ga je het proberen om alles te halen uit dat ene leven. In plaats van hopen op het leven na de dood, wat op zijn minst onzeker is.

[The Black Mathematician 82]

Ken Yehuwdiy schreef:

Niet geloven in het hiernamaals vind ik anders behoorlijk uitzichtloos.

Ik heb het als een verlossing beschouwd om tot de conclusie te komen dat ik niet geloof in een leven na de dood. Ik heb een tijdje in reïncarnatie geloofd. Als je depressief bent, is dat geen prettig geloof: ben je eindelijk dood, word je opnieuw geboren, een nieuw k-leven...

En ik vraag me af in hoeverre het geloven in het bestaan van de hemel nou zo'n mooi uitzicht is als je depressief bent. Depressie kan gepaard gaan met een grote zelfhaat. In zo'n geval lijkt het met niet verrassend als zo iemand verwacht niet naar die hemel te mogen.

[Ursa 1]

Indrukwekkende getuigenis, Hans1961.

[MasterJapie 0]

Euthanasie plegen bij een depressie lijkt me geen goed idee op zijn zachts gezegd.

dan zou ik juist willen dat een psychiater mijn gedachten daarvan af haalt en mij laat zien dat m'n toekomst helemaal niet zo uitzichtloos is.

Niet geloven in het hiernamaals vind ik anders behoorlijk uitzichtloos.

Jammer dat je dat zo ziet. Als ik iemand help die vervolgens geïnspireerd is om op zijn beurt iemand te gaan helpen dan kan dat een kettingreactie van goede daden in de wereld veroorzaken dat door kan gaan tot lang na mijn dood. Kinderen krijgen wiens kinderen op hun beurt ook anderen helpen, en ga zo maar door. Dat lijkt me niet echt uitzichtloos. Of heeft het leven voor jou alleen waarde als je het zelf eeuwig kan ervaren? Lijkt mij nogal saai namelijk. Of zou het in het hiernamaals alleen maar leuk en vrolijk zijn? Iedereen die constant met een glimlach rondvliegt? Dat zou me na een dag of 2 ook flink gaan irriteren. Een eeuwig leven zonder risico, spanning, etc; alleen maar blijheid en vrolijkheid. Maar dat zou de norm worden, dus kan je die dingen ook niet meer waarderen. Dan zit je daar, voor eeuwig, in een vrolijke roes...behoorlijk uitzichtloos...

[Ursa 1]

Van het onderwerp alleen al rijzen me de nekharen te boven. Euthanasie is misschien te overwegen in situaties van ondragelijk lijden. Hoewel een depressie net zo goed een ziekte is geeft het een verstoord beeld van de werkelijkheid. Zoals TBM zegt: je denkt dat er één mogelijke uitweg is, maar er zijn meerdere uitwegen. Daarbij blijft het subjectief en kun je van een depressie wel degelijk genezen.

Wat als je al 20 jaar een depressie hebt en alles al geprobeerd hebt, en niks werkt. Wat dan? Weer 20 jaar een depressie? De kwaliteit van leven van zo'n persoon is vrij laag, en mijn persoonlijke mening is dat iemand met zo'n lange depressie, uit het leven mag stappen, als hij of zij dat zelf wil. Sommige ziektes zoals depressie of schizofrenie zijn bij sommige mensen niet te genezen.

Ik heb heel veel respect voor mensen met een depressie. Een aantal mensen die me in dit leven nabij staan, lijden in meer of mindere mate onder (chronische) depressie. Als zij zouden zeggen voor een euthanasie-ingreep te zijn, wie ben ik om dat te weerspreken. Ik vind het een zeer zware beslissing, één waar je alleen maar spijt van kunt krijgen. Het liefst zou ik zulke mensen elke dag vertellen dat hun leven de moeite waard is, dat hun duistere gedachten niet kloppen, dat er mensen om hen heen zijn die om hen geven. Maar wie ben ik, ik weet ook niet hoe het is.

[Gast Anon_phpbb]

Ik heb geen idee of ooit iemand uit een depressie is gekomen doordat mensen hem of haar vertelden dat het leven de moeite waard is. Uit mijn eigen ervaring en waarneming blijkt dat niet. Zoals evenmin blijkt dat wel of juist niet geloven in een eeuwig leven helpt. Maar het is mijn vak niet, ik heb er geen verstand van. Ik kan alleen vanuit mijn waarneming constateren dat geestelijk lijden een leven totaal kan verwoesten, en dat de dood een verlossing kan zijn.

[Ken Yehuwdiy 0]

Niet geloven in het hiernamaals vind ik anders behoorlijk uitzichtloos.

Of juist niet! Het glas is halfvol of halfleeg. Als je denkt, ik heb maar 1 leven, dan ga je het proberen om alles te halen uit dat ene leven. In plaats van hopen op het leven na de dood, wat op zijn minst onzeker is.

Wat is een leven zonder hoop? En hoop die we zien is geen hoop, want wat iemand ziet, waarom zou hij dat nog hopen? Het leven is ook onzeker, het enige wat we zeker weten is dat we dood gaan.

[Lobke 467]

Wanneer je ernstig depressief bent komt meestal de gedachte aan zelfdoding wel in je op. Misschien niet omdat je dood wil maar omdat je dit lijden niet meer aan kan. Niet weet hoe je de dag weer door moet komen, ach we kennen allemaal wel depressieve mensen of zijn dit zelf geweest.2x 2 jaar was ik depressief en ik zal het nooit kunnen bagetaliseren het is een vreselijke ziekte.

Toch zou ik het moeilijk vinden euthanesie bij depressies zelfs al zou ik niet gelovig zijn. Het kan beter gaan er zijn medicatie en therapieen die misschien aanslaan. Geloof kan soms steun geven. Maar helaas zijn er ook mensen die een leven van depressies hebben, constant. Een hel op aarde, ik zou hier geen mening over durven geven, moeilijk.

[The Black Mathematician 82]

Ik heb geen idee of ooit iemand uit een depressie is gekomen doordat mensen hem of haar vertelden dat het leven de moeite waard is.

Ik zou het ook niet weten. Ik denk wel dat uitspreken dat iemands leven waarde heeft de betreffende persoon de kracht kan geven door te gaan. Dat is in ieder geval mijn eigen ervaring. De ervaring weer echt gelukkig te kunnen zijn kwam echt een tijd later.