"de bekeerling"

[Jyoti 0]

Hoi allemaal,

Ik zat daarstraks terwijl mijn aldi-soyaballetjes op het vuur stonden (geen aanrader trouwens, wat een droge boel zeg) eens na te denken over het fenomeen van, u raadt het al, de bekeerling. Je weet wel, iemand die bekeerd is tot een nieuwe religie of een nieuwe denominatie ofzo en daar zo heel erg, nuja, bekéérd door gaat doen. Je weet wel, dat hele cliché van iemand die niet kan zwijgen over zijn/haar nieuwe overtuiging, te pas en te onpas moet laten weten dat hij/zij nu *insert geloof naar keuze* is, extreem zwart-wit in alle standpunten, radicaal en compromisloos, en liefst een beetje neerkijken op/natrappen naar de vorige overtuiging.

Tenminste, dat is het cliché. Ik vroeg me af of jullie het herkennen. Ik meen het bij anderen soms wel te zien, hoewel ik wel het idee heb dat het bij mij zelf wel meevalt (maar dat kan ook een gigantische blinde vlek zijn hoor dus please correct me if I'm wrong. ) Maar in hoeverre is het de realiteit, of alleen maar een clichébeeld? En als het echt vaak voorkomt, hoe komt dat dan en hoe ga je daar het beste mee om?

Ik zet dit topic in levensbeschouwing omdat ik ook ruimte wil geven voor andere bekeringen dan naar het christendom, ik kan me namelijk voorstellen dat zoiets voor een kersverse atheïst (of hindoe of jood of moslim of wicca enzovoort) net zo goed geldt.

[Kurt 0]

FOUT!!!! "(...) iemand die bekeert is (...)"?

[Olorin 155]

Ow heel herkenbaar. Ze zijn bijna net zo vervelend als nieuwe verliefden enzo. Te vol van waar ze gek op zijn.

Overigens zie het ook ook sub-schaal, bij mensen die van kerk A naar B overgelopen zijn. Ze zijn er helemaal vol van en zien de negatieve kanten niet.

En de cradle mensen zijn zeurpieten die een halve platonische relatie opgebouwd hebben en vooral de negatieve kanten zien.

[dingo 166]

Het is inderdaad een cliché want een bekeerling die zich niet zo gedraagt zal niet zo opvallen. Het geldt overigens niet alleen voor bekeerlingen van levensovertuigingen maar ook bijvoorbeeld voor mensen die gestopt zijn met roken.

Voor mij komt het over als het overschreeuwen van eigen onzekerheden tenminste de bekeerlingen die ik ken zijn hetzelfde soort mensen. Over het algemeen trek ik me er niet zoveel van aan. Al kan ik me wel ergeren zoals gisteren in de buurt van Centraal Station waar iemand een liedje over Jezus staat te schreeuwen in plaats van gewoon te zingen. Dan denk ik verzin iets beters.

[Olorin 155]

Denk dat Dingo ook wel een punt heeft.

[Josephina 0]

Als ik naar mezelf kijk zie ik dat niet zo (maar goed, zoals Iria al zei, misschien zie je zoiets van jezelf ook helemaal niet) Vooral de eerste maanden in de kerk zat ik er omdat ik, nadat ik al een tijdje wat meer met het geloof bezig was geweest, het gevoel had dat ik naar de kerk moest gaan. Ik werd er zeker wel geraakt door veel dingen (dat ik er terug bleef komen zegt opzich wel genoeg natuurlijk) maar er waren ook zo ontzettend veel dingen waar ik me helemaal niet zo goed bij voelde en waarvan ik echt niet wist wat ik ermee moest of wilde. De kerk zag ik pas voor het eerst als een plek waar ik me echt thuisvoelde nadat ik er het Paastriduüm had gevierd. Hoewel ik toen al een hele tijd bezig was met doopcatechese begreep ik toen pas voor het eerst waar het geloof écht om draait en hoe belangrijk de Kerk hierin is. Ik moet wel zeggen dat ik toen wel een paar weken ontzettend vol geweest ben van m'n geloof, maar toen kwam ik dus al wel bijna een jaar lang wekelijks in de kerk.

In de eerste periode dat ik in de kerk kwam had ik dus vooral twijfels en vroeg ik me 's zondags soms echt wel af wat ik daar nu eigenlijk zat te doen. Eigenlijk begreep ik helemaal niet wat me nu precies zo raakte. Uiteindelijk besloot ik dat ik misschien voor één keer ook maar eens niet moest proberen alles op een rationele manier te verklaren en gewoon op mijn gevoel af te gaan en elke zondag naar de kerk zou gaan. Het was ook niet zo dat ik ineens geraakt werd door de kerk; eigenlijk vond ik de kerk van kleins af aan al machtig interessant, zonder dat ik weet waar dat nu precies door ontstaan is.

De afgelopen maanden heb ik natuurlijk ook wel wat mensen gesproken die zich ''bekeerd'' hebben, en vaak zeiden zij dat dit hun manier van in het leven staan totaal veranderd heeft. Zelf ervaar ik dit helemaal niet zo. De enige verandering die ik echt zie is dat ik wat vaker in de Bijbel lees en in een kerk te vinden ben. Maar misschien komt dit ook wel omdat ik altijd (maar dan op een wat minder concrete manier) wel in God geloofd heb. Soms ben ik ergens wel jaloers als mensen zo ontzettend geraakt zijn door het leven van Jezus dat ze op een andere manier in het leven gaan staan. Ik vraag me soms wel eens af wat het geloof nu werkelijk aan m'n leven toevoegt en in hoeverre ik mij in mijn leven laat leiden door iets waarvan ik zeg het belangrijk te vinden.

Ik geloof dat dit ondertussen een beetje een vaag verhaal is geworden? Ik weet ook niet zo goed hoe ik dit helderder moet omschrijven, vooral omdat het voor mezelf ook niet allemaal even duidelijk is. Ik zie wel eventjes of mijn post een bijdrage aan dit topic blijkt te zijn en anders zal ik hem nog wel eventjes proberen aan te passen of editen.

[Propje 0]

Quote:

Op zaterdag 02 oktober 2010 00:07:11 schreef Olorin het volgende: Overigens zie het ook ook sub-schaal, bij mensen die van kerk A naar B overgelopen zijn. Ze zijn er helemaal vol van en zien de negatieve kanten niet.

idd.. maar vaak zie je ook bij dit soort mensen dat t nieuwe er na een tijdje van wegebt en dat ze dan overgaan naar kerk C en vaak ook nog naar kerk D en E.. daarna begint het cirkeltje vaak weer opnieuw..

Ik heb altijd wat wantrouwen tegen de echtheid van dit soort 'bekeringen' omdat ik te vaak zie dat de focus na een tijdje weer ergens anders op gericht wordt..

[Eli7 0]

Als het gaat om mensen die van niet-gelovig tot geloof komen, is het ook voor een belangrijk deel een kwestie van 'wie veel is vergeven, zal ook meer dankbaar zijn'. Hoe groter het verschil is tussen het oude leven en wat het leven met God is, hoe voller een persoon er vaak over zal zijn. En waar het hart vol van is, daar stroomt de mond nu eenmaal van over.

Wat dat betreft: ik heb totaal geen problemen met mensen die niet kunnen ophouden om over God te praten. Ik zou soms willen dat ik dat ook had, het laat namelijk iets zien van wat er in het hart van die mensen leeft. Maar aan de andere kant heb ik dan weer vrij weinig met mensen die nu eindelijk de 'enige ware kerk' gevonden hebben. Dergelijke 'bekeringen' willen nog wel eens gepaard gaan met het half verketteren van iig de voormalige kerkelijke stroming waar ze vandaan komen.

Maar als het hart vol is van God, wat kan er dan mis mee zijn?

[Eulogía 0]

De vergelijking van Olorin vind ik wel van toepassing. Het is te vergelijken met iemand die verliefd is geworden. Daar kunnen mensen op twee manieren op reageren: je kan het irritant vinden, er boos om worden, er aanstoot aan nemen of jaloers zijn, óf je kan blij zijn voor de ander.

Zo is het ook met gelovigen. Als ik nieuw bekeerde mensen zie en hun nieuwe vurigheid en hun ongeremde enthousiasme zie, kan ik alleen maar blij worden. Ik vind dat prachtig om te zien. Ik vind het jammer als anderen zich daar aan gaan storen.Ik vind het dan wat meer zeggen over degenen die zich eraan storen.

Ik vind het niets te maken hebben met 'overschreeuwen van onzekerheden'. Als iemand de Rots Jezus Christus heeft gevonden, heeft diegene geen onzekerheid meer, maar heeft juist de absolute zekerheid in Christus gevonden.

[Hongerige Wolf 0]

Quote:

Op zaterdag 02 oktober 2010 12:26:29 schreef Eli7 het volgende: Maar als het hart vol is van God, wat kan er dan mis mee zijn?

Er is natuurlijk niets mis mee indien je hart vol is van God. Maar op het moment dat het anderen juist verder van Hem wegjaagt, klopt er iets niet aan je tactiek. Het doel heiligt de middelen pertinent niet, wanneer het doel daardoor juist verder achter de horizon verdwijnt.

[Eli7 0]

Quote:

Op zaterdag 02 oktober 2010 13:32:03 schreef Hongerige Wolf het volgende: [...] Er is natuurlijk niets mis mee indien je hart vol is van God. Maar op het moment dat het anderen juist verder van Hem wegjaagt, klopt er iets niet aan je tactiek. Het doel heiligt de middelen pertinent niet, wanneer het doel daardoor juist verder achter de horizon verdwijnt.

Terwijl je anderen juist van je wegjaagt omdat het geloof je kennelijk te weinig doet. Niet iedereen komt inderdaad tot geloof door dergelijke enthousiaste bekeerlingen. Anderen echter juist weer wel.

En los daarvan moeten we denk ik niet vergeten dat niet wij het zijn die mensen bekeren, maar dat het Gods Geest is die dat doet en daar mensen voor gebruikt. En mijns inziens heeft God vaak de neiging om daar mensen voor te gebruiken die wij als minder geschikt zouden zien.

[Hongerige Wolf 0]

Quote:

Op zaterdag 02 oktober 2010 14:29:54 schreef Eli7 het volgende: [...] Terwijl je anderen juist van je wegjaagt omdat het geloof je kennelijk te weinig doet. Niet iedereen komt inderdaad tot geloof door dergelijke enthousiaste bekeerlingen. Anderen echter juist weer wel.

Dus kortom, er is zoiets als a) tactiek en nuance.

Quote:

En los daarvan moeten we denk ik niet vergeten dat niet wij het zijn die mensen bekeren, maar dat het Gods Geest is die dat doet en daar mensen voor gebruikt. En mijns inziens heeft God vaak de neiging om daar mensen voor te gebruiken die wij als minder geschikt zouden zien.

Ja. Maar dat Gods Geest het is die mensen bekeert wil niet zeggen dat je daar zelf niet ook nog een beetje bij bent hè.

[Jyoti 0]

Quote:

Op zaterdag 02 oktober 2010 12:58:10 schreef Eulogía het volgende: De vergelijking van Olorin vind ik wel van toepassing. Het is te vergelijken met iemand die verliefd is geworden. Daar kunnen mensen op twee manieren op reageren: je kan het irritant vinden, er boos om worden, er aanstoot aan nemen of jaloers zijn, óf je kan blij zijn voor de ander. Zo is het ook met gelovigen. Als ik nieuw bekeerde mensen zie en hun nieuwe vurigheid en hun ongeremde enthousiasme zie, kan ik alleen maar blij worden. Ik vind dat prachtig om te zien. Ik vind het jammer als anderen zich daar aan gaan storen.Ik vind het dan wat meer zeggen over degenen die zich eraan storen. Ik vind het niets te maken hebben met 'overschreeuwen van onzekerheden'. Als iemand de Rots Jezus Christus heeft gevonden, heeft diegene geen onzekerheid meer, maar heeft juist de absolute zekerheid in Christus gevonden.

Hmja, heel mooi enzo, dat het gaat over de absolute zekerheid in Christus, maar je ziet het zelfde fenomeen bij pasbekeerde moslims, atheïsten of hare krishna's, het lijkt me toch ook gewoon een typisch menselijk fenomeen om onredelijk hard en rechtlijnig op te willen gaan in een nieuwe overtuiging. Ik denk dat de vergelijking met verliefdheid wel een goede is en, net zoals ik verliefden hun verliefdheid gun, gun ik bekeerlingen ook hun enthousiasme, maar dat wil niet zeggen dat het niet goed kan zijn om eens na te denken over hoe dat allemaal komt. Volgens mij heeft het namelijk ook negatieve kanten.

Om in de verliefdheidsvergelijking te blijven: ontzettend verliefd zijn is heerlijk, maar als je te blind bent voor de werkelijkheid en te sterk opgaat in de vlinders kan het ook een enorme klap zijn als die vlinders verdwijnen en je die high niet meer voelt en het moet doen met "gewone" liefde. Er zijn behoorlijk wat mensen die op zo'n punt een relatie afbreken omdat ze die intense gevoelens niet kunnen missen. Propje haalt iets vergelijkbaars aan met mensen die van kerk veranderen, het een tijdje helemaal fantastisch vinden, maar als het initiële enthousiasme wegzakt weer overstappen op de volgende tijdelijke ware kerk.

[Eulogía 0]

@Algemeen: als er mensen van mening zijn dat ze beter kunnen evangeliseren dan anderen, doe het dan, want er gaan anders miljoenen mensen verloren. Het is makkelijk om naar anderen te wijzen wat ze niet goed doen in hun ogen, maar het is belangrijk dat mensen worden bereikt met de goede boodschap, op welke manier dan ook.

@Iria: ook daarin vind ik de vergelijking nog steeds passend. Uit de vergelijking van de zaaier wordt ook duidelijk dat er mensen zijn die eerst erg enthousiast zijn, maar die al snel het geloof weer verliezen of die ontmoedigd raken door problemen. (Matth. 13)

Het is belangrijk dat gelovigen hun eerste liefde niet verliezen (Op. 2:4), maar ook diep geworteld raken in Christus (Ef. 3:17) en het huis bouwen op de rots (Luc. 6:48), zodat het geloof in alle omstandigheden standvastig blijft.

[anastasia 0]

Even zo goed moet je weten welke grond gechikt is om te zaaien en wat je er kunt zaaien. Die verliefde mensen, die bekeerlingen, proberen nog wel eens op rotsbodem graan te zaaien, in de toendra tropiche bananenbomen te planten en rijst in de woestijn.

[Eulogía 0]

Er zijn meerdere soorten verliefde mensen c.q. bekeerlingen.

Er zijn er die enthousiast zijn, maar hun enthousiasme later verliezen bij erge tegenstand en toch niet durven volhouden. Ook zijn er enthousiasten die vol blijven houden, maar zich laten verleiden en daardoor hun enthousiasme verliezen. Er zijn ook enthousiasten die tot het eind enthousiast en standvastig blijven en zich door niets laten tegenhouden.

Quote:

Matth. 13 3 En Hij sprak tot hen vele dingen in gelijkenissen en zeide: Zie, een zaaier ging uit om te zaaien. 4 En bij het zaaien viel een deel langs de weg en de vogels kwamen en aten het op. 5 Een ander deel viel op de steenachtige plaatsen, waar het niet veel aarde had, en terstond schoot het op, omdat het geen diepe aarde had, 6 maar toen de zon opkwam, verschroeide het en omdat het geen wortel had, verdorde het. 7 Een ander deel viel op de dorens en de dorens kwamen op en verstikten het. 8 Een ander deel viel in goede aarde en het gaf vrucht, deels honderd-, deels zestig-, deels dertigvoudig. 9 Wie oren heeft, die hore![...]18 Gij nu, hoort de gelijkenis van de zaaier. 19 Bij een ieder, die het woord van het Koninkrijk hoort en het niet verstaat, komt de boze en rooft wat in zijn hart gezaaid is: dat is de langs de weg gezaaide. 20 De op steenachtige plaatsen gezaaide is hij, die het woord hoort en het terstond met blijdschap aanneemt; 21 maar hij heeft geen wortel in zich, doch is iemand van het ogenblik; wanneer echter verdrukking of vervolging komt om der wille van het woord, komt hij terstond ten val. 22 De in de dorens gezaaide is hij, die het woord hoort, en de zorg van de wereld en het bedrog van de rijkdom verstikt het woord en hij wordt onvruchtbaar. 23 De in goede aarde gezaaide is hij, die het woord hoort en verstaat, die dan ook vrucht draagt en oplevert, deels honderd-, deels zestig-, deels dertigvoudig.

De mensen die zaaien, kijken zelf niet waar ze precies zaaien. Ze zaaien het zelf over een groter gebied uit. De hoorders zijn zelf verantwoordelijk over hoe ze het gehoorde woord ontvangen, of ze een verhard hart blijven houden, of ze het aannemen, of ze standvastig blijven enz. .

[anastasia 0]

Sommige zaaiers vergeten het zaaigoed te sorteren en beschadigen daarbij mensen met al het grind wat er nog tussen zit.

Sommige zaaiers weten donders goed dat ze rijst aan het zaaien zijn in de woestijn en blijven voedsel verspillen.

De zaaier, hoe enthousiast ook, heeft wel degelijk een verantwoordelijkheid voor wat hij waar zaait. De bijbel zegt immers ook dat je geen paarlen voord e zwijnen moet gooien en dat je, als je niet welkom bent, dat je het stof van je schoenen meot schudden en verder gaan.

[Eulogía 0]

Zoals in Matth. 13 staat, wordt het zaad ook gestrooid in de woesternij, op rotsachtige grond. God houdt van alle mensen en de boodschap zal overal worden gebracht. Inderdaad zal worden opgehouden met het brengen van het woord op plaatsen waar het daarna niet opkomt. Maar het kan voorkomen dat anderen blijven schoffelen op stugge bodem en er later opnieuw zaaiers langskomen om opnieuw de boodschap te brengen. God wil dat niemand verloren gaat, dus Hij zal de goede boodschap blijven brengen.

De boodschap is voor de niet-geestelijke mens een dwaasheid en deze zal zich blijven storen aan de boodschap. Alleen het zachte hart van een hoorder zal de boodschap ontvangen.

Verschillende soorten evangelisten bereiken ook verschillende soorten hoorders. De ene persoon zal zich storen aan een evangelist en zijn methode, maar zal het uiteindelijk aannemen van een andere evangelist met een andere methode. Terwijl een andere hoorder juist geraakt wordt door de eerste evangelist.

Beginnende enthousiaste gelovigen weten juist vaak veel mensen in het begin te bereiken. Soms komen ze tot geloof en komt daarna gelijk hun hele familie en omgeving tot geloof.

[Olorin 155]

Ik heb de indruk dat er wel mensen bestaan die een nieuwe liefde vinden in een nieuwe (sub)stroming of gemeente. Dat als die kalverliefde over is, ze weer naar een nieuwe kick zoeken. Of, ze denken dat die 'kick' is zoals het hoort. Je hebt ook bekeerden die niet weg gaan, maar een 'Roomser dan de paus' houding hebben en daar dan cradle christenen mee irriteren die vinden dat ze doorslaan naar het extreme en de nuances missen en dus daar de fout in gaan. Ook daar is het een stukje veel te zwart-wit zien en dan de bal niet bij zichzelf leggen, dat ze zelf misschien wat meer moeten groeien. Aldus wat stereotypes. Er zijn ook bekeerlingen waar dit helemaal niet het geval is. Maar ik denk dat er ergens wel een waarheid in zit, in de zin dat het een valkuil kan zijn, zeker bij pas bekeerden met een radicale kering.

Anderzijds kun je ook van die dingen zeggen over cradle geloven. Van die mensen die vooral de negatieve kanten van hun eigen beweging onder de loep leggen, of veel te snel water bij de wijn doen, of cynisch geworden zijn en nieuwe initiatieven bij voorbaat als mislukkingen zien, of enorm conservatief zijn en bang zijn voor veranderingen ongeacht wat het is.

[Annatar 0]

Neo's zijn irritant.

[Eulogía 0]

Er zijn inderdaad vele soorten christenen.

Ik denk dat Paulus een goed voorbeeld is van een extreme man die heftig tot bekering kwam en zeer radicaal bleef, mensen overal irriteerde, extreem veel verdrukking doorstond voor Jezus en enorm veel liefde, geduld en ijver had voor zijn broeders, zusters en voor ongelovigen.

[Annatar 0]

Als Paulus nu leefde waren we waarschijnlijk geen vrienden geworden. Dat is duidelijk.

[Olorin 155]

Quote:

Op zaterdag 02 oktober 2010 23:36:01 schreef Bonaventura het volgende: Neo's zijn irritant.

Absoluut, al helemaal als ze ook nog gelijk hebben.

[Annatar 0]

Quote:

Op zaterdag 02 oktober 2010 23:42:12 schreef Olorin het volgende: [...] Absoluut, al helemaal als ze ook nog gelijk hebben.

Gelukkig is dat een zeldzaamheid. Ik ben het in elk geval nog nooit tegengekomen.

[Olorin 155]

Admod note: Bot graag, dit is geen koffiebar topic.

(Enkele offtopic posts verwijderd.)