Hongerige Wolf

O ik heb destijds toen ik in een studentenhuis woonde een roestig vriezertje in de fusie gezet (want als inclusief-hurende student denk je niet na over stroomverbruik), dat ik geregeld had via gratisaftehalen.nl of zoiets. Ik reserveerde twee van de drie laden voor mezelf (meestal zat er een lade vol erwtensoep waar ik één keer per winter altijd een gigantische pan vol van maak, traditie hè) en de derde mochten mijn huisgenoten gebruiken. Dat was echt een goede investering. Inmiddels woon ik samen en hebben we een energiezuiniger apparaat gekocht. Wij gebruiken het ding eigenlijk uitsluitend voor kliekjes, groente en vlees die we krijgen van mensen met een moestuin of een jachtakte, en er zit altijd een lade vol vleesvervangers uit de Bonus en biologisch vlees met 35%-stickers. Ik ben namelijk een chronische krent.

En vandaag aten we gebakken Japanse schar (een vis die wat op schol lijkt, best lekker) met gegrilde courgette en bulghursalade met citroen, peterselie, munt en koriander.

Op dinsdag 06 oktober 2009 15:29:14 schreef Bumblebee het volgende: Worst in de waterkoker? Ik ben al weer jaaaaren student-af maar ik leer hier ook nog bij!

Zakjes saté in de waterkoker gaat ook prima. Het is me één keer overkomen dat het mis ging en toen kon ik mijn waterkoker ontvetten, dat was minder. De thee smaakte nog weken naar pinda.

Ik eet zo een kliek macaroni uit de vriezer. Ik ben zo krenterig dat ik alle restjes invries, en er dan uiteindelijk een keer een weekje gratis en gemakkelijk van ga eten. En die week is deze week.

Ik leef niet koosjer, maar ik vind het wel een interessante manier van leven voor zover ik dat bij Joodse vrienden thuis zie. Ik denk dat het bij het individu veel bewustwording aanwakkert over hoe je leeft. In die zin vind ik het wel het overwegen waard. Maar ik denk wel dat dat hele koosjere eten nu minder relevant is, omdat wij nu koelkasten enzovoorts hebben, en überhaupt kennis van hygiëne. Ik neem wel vanuit mijn geloof bepaalde zelfgeformuleerde regels in acht voor wat betreft mijn eetgewoonten, dit heeft dan meer te maken met zoveel mogelijk biologisch eten, duurzame vis, zo min mogelijk afval produceren, enzovoorts.

Ik kan me trouwens aardig vinden in wat Barbapapa zegt. Ik heb ook altijd iets tegen de smaak van varkensvlees gehad en dat zul je bij ons dan ook sowieso niet op tafel zien komen. Varkens eten vind ik eigenlijk ook een ergens een beetje 'n vorm van kannibalisme, omdat ze zo pienter en sociaal zijn. 't Komt misschien ook wel doordat mijn oom en tante vroeger een varkensfokkerij hadden, en ik gewoon teveel van die stopcontacten van een lekker koekje heb voorzien als kind. Andere onreine meuk (kreeft, garnalen, paling, Food, glorious food!) vind ik dan wel weer héél erg lekker.

Ja, maar is natuurlijk niet toepasbaar op (bijvoorbeeld) kleine kinderen. Ik vraag me dan af wat het gevolg is van ongedoopt sterven. Waarom is het heilsnoodzakelijk? Wat is de reden van deze heilsnoodzakelijkheid?

Houdt dat in dat je op enigerlei wijze de sigaar bent als het niet gebeurt? Ik begrijp eigenlijk ook niet goed waarom het dan in "normale" gevallen, zonder levensgevaar, met alle geweld door een priester of diaken (?) gedaan moet worden.

Wat de zondagsplicht betreft: ik moet niks. Ik mag. En ik vind het een logisch antwoord op Gods liefde dat je op gezette tijden naar Zijn huis gaat.

Toch vraag je regelmatig naar statistische gegevens bijvoorbeeld. Je mag daar zelf even naar zoeken, maar ik neem aan dat je niet aan geheugenverlies lijdt. Ik vind eerlijk gezegd dat je nu met twee maten aan het meten bent. Het is oké als jij naar de harde feiten vraagt, maar een ander mag dat niet. Bovendien zie ik geen bijbelse onderbouwing voor dat goudstof dus dan zou dit sowieso al een non-issue zijn.

Ik zie hierin een soort voortzetting van het Middeleeuws geloof dat goede werken de Genade bewerkstelligen. Geloof (in wonderen bijvoorbeeld, of dat de Aarde echt in zes dagen geschapen is, of dat de slang echt sprak...) is een prestatie. Hoe bizarder de dingen waarin je gelooft, hoe christelijker je bent, hoe meer Genade. Men zegt dat dat dat laatste niet waar is omdat de Genade een feit is, maar vervolgens is een christen die deze zaken minder zwaar opneemt een "mindere" christen of een kleingelovige. Deze twee dingen zijn m.i. met elkaar in tegenspraak, want waarom moeten we dan in die zaken "geloven"? Geloof (bijvoorbeeld in wonderen) wordt zo een substituut voor de verkeerde interpretatie van de roep om goede werken.

Carter Lindberg legt het duidelijker uit:

"Faith is trust and confidence in God's promise of acceptance in spite of being unacceptable. Faith is not belief in particular doctrines. Faith is a relationship with God based on trust in God. The tendency among Protestants to speak of "salvation by faith alone" can lead to the misunderstanding that faith itself is an achievement. The confusion of faith with intellectual belief in particular doctrines or in biblical stories may lead to a kind of "can you top this" contest in which the person who believes the most unbelievable things is considered the most Christian. Then faith becomes the intellectual or psychological equivalent of medieval good works. This is far afield from Luther's understanding. "Faith is not a paltry and petty matter...; but it is a heartfelt confidence in God through Christ that Christ's suffering and death pertain to you and should belong to you" (LW 22:369)"

(Carter Lindberg: The European Reformations, p. 68)

Knuppel + hoenderhok.

Alsof het kruis niet genoeg is.

Dus is er niets mis mee om bijvoorbeeld in het geval van stukjes goudkleurig plastic die uit een Bijbel zouden spatten kritisch te zijn en de boel eens grondig te onderzoeken. Zeker als deze kritische houding consistent is en zich niet beperkt tot de overtuigingen van "de ander" maar ook die van jezelf. Dit lijkt mij een zeer gezonde houding.

Bovendien is bovenstaand weer iets héél anders dan wat je eerst zei. Eerst zeg je dat het niet oké is dat mensen alles maar willen controleren, vervolgens krabbel je terug en maak je er van dat mensen weliswaar wel dingen "mogen" controleren van jou maar ze moeten alleen het discutabele gebeuren niet op voorhand verwerpen. Hoe zit het nou? Wat vind je nou echt?

Toch vraag jij vaak "Heb je daar bewijzen voor?". Wat is het verschil?

Lalala. Ik spot niet met de beloofde tegenwoordigheid.

Deductie is het in ieder geval zeker niet. Ik denk dat ik voor het beantwoorden van je vraag eerst moet weten of je vraagt naar de term voor het mentale proces, hoe je zelf in je hoofd tot de propositie komt, of voor de argumentatiestructuur, dus hoe je het mentale proces vervolgens presenteert. Ik hoop het laatste want van het eerste heb ik weinig kaas gegeten.

pwn.

Op zondag 12 juli 2009 15:22:56 schreef Esther het volgende: De zeven Donders...? Zo ken ik er ook nog wel een paar.

Het klinkt ook zeer bekend. Als in 'Suske en Wiske en de Zeven Donders'.

Tja, het is lastig. Moet je excuses altijd expliciet verwoorden? Als ik Kelly was (wat ik God zij dank niet ben) zou ik in zijn woorden wel een excuus lezen.

Trouwens, Manuel is nu wel een beetje het "zwarte schaap". Toepasselijk.

link

Even los van het geklets over Mammon, hebberigheid, prosperity preaching enzovoorts, ik denk dat het er wel gewoon heel vet uitziet, dat goudstof. Mooie show.

Maar:

1. Deed hij dit met de intentie haar te kwetsen?;

2. Heeft hij voor zijn onnadenkendheid niet reeds zijn excuses aangeboden zoals ik in mijn voorlaatste bericht zei?

Haha. Ik had hem niet eens gezien.

Ik hanteer de regel: zondag = feestdag, Dies Domini, de Dag des Heren waarop ik de opstanding van Christus gedenk, en dat gaat gepaard met kerkbezoek, leuke dingen doen met vrienden en geen huishoudelijke of studiegerelateerde taken. Op zondag besteed ik vaak ook wat meer aandacht aan Bijbel lezen of gebed.

Ik vond het wel een mooie reportage, en vooral indrukwekkend dat die kinderen (want dat zijn het) zo open en eerlijk hun verhaal durfden te doen op het kijkglas. Ongeacht wat de Bijbel "zegt" (alsof er één visie is) vind ik het mooi dat zij, met de kanttekening dat we niet weten wat de oorzaak van transgender-zijn is en ik niet kan bepalen hoe oprecht hun transgendergevoelens zijn, blijk geven van zin hebben in het leven door de problematiek heen. Heel positief. Hoe je er ook tegenover staat: daar kunnen we wel iets van leren.

Manuel lijkt mij doorgaans niet de beroerdste als het gaat om dit soort onderwerpen. In dat licht klinkt "Ik baal er enorm van dat het haar zo persoonlijk raakt want dat was helemaal niet mijn bedoeling" dan ook in mijn oren redelijk als "sorry, ik bedoelde het niet zo".

Op maandag 21 september 2009 17:15:31 schreef Cornelius van Wijck het volgende: [...] De meeste hebben telefoon in de pastorie

En wat als je vijf minuten van tevoren bedenkt dat je naar de Mis gaat? De koster - of iemand anders die daar rondloopt - vragen?

Ik heb hetzelfde probleem ook weleens gehad en ben toen maar niet gegaan. Maar weet je, hoe krijg je die priester dan van tevoren te spreken? Daar is niet altijd gelegenheid voor.

Ik kan me dat voorstellen. Ik heb geen idee waar het schip gaat stranden en tot welke categorie ik dan behoor, maar ik zie wel. Ik heb geen haast. En ik heb me zelden zo onverward gevoeld, dus heb geen zorgen.

Dat is zo en dat verliest men vaak helaas uit het oog, maar dat gegeven wil nog niet zeggen dat men een hypothese die nog niet voldoende onderzocht is als waarheid kan gaan verkondigen, alsof dat wél "volstrekt helder" is. Dat snap jij hopelijk zelf ook wel.

Is er recent onderzoek waaruit blijkt dat een kind een vader en een moeder nodig heeft?

Daarnaast, wat is het alternatief dan? Als je homoseksueel bent, maar het alleen-zijn, de situatie waarin je niet mag liefhebben, niet aan kunt? Tandjes op elkaar? Toch alleen blijven? Depressie? Zelfmoord(neigingen)? Dat kán het resultaat zijn; een mensenleven kan geheel in de soep lopen. Hoe je de homoteksten ook exegetiseert, of in hoeverre je homoseksualiteit ziet als intrinsiek ongeordend (wat ieders goed recht is), er blijft toch een spanningsveld tussen leer en praktijk in veel gevallen. Ik merk dat we in de kerkelijke discussie, ook binnen de orthodoxere kerkgenootschappen gelukkig, ons gaandeweg meer gaan concentreren op het pastorale aspect, en dat vind ik een hoopvol gegeven. Ik ben inmiddels wel een beetje klaar met de theoretische discussie. Afhankelijk van je Schriftvisie en je wereldbeeld (natuurlijk of niet) kies je een kant, akkoord. Maar stopt het daar? Het fenomeen zal er niet door verdwijnen, het eventuele probleem ook niet.

Hoe denkt de TS er trouwens zelf over inmiddels? Ben je al wijzer geworden van het gekrakeel, Freedom?

Dat denk ik ook wel, dus ik ben absoluut niet beledigd hoor. Maar wat ik eigenlijk bedoel is dat ik op papier (zullen we maar zeggen) niet katholiek ben; qua overtuiging ben ik katholieker dan ik vroeger dacht, heb ik ontdekt.

Trouwens. Ik vroeg me af, in het kader van de zaak Goldschmeding, wat de RKK eigenlijk zegt over de pedagogische tik en kindermishandeling, en met name over de grens hiertussen. Ik heb in de Catechismus gekeken maar kan niet echt iets vinden.

Interessante vraag, eigenlijk zijn het er meerdere.

a. In hoeverre kunnen wij levende mensen God beïnvloeden door middel van gebed?

Volgens mij beïnvloeden wij God niet, maar beïnvloedt God ons wanneer wij bidden. Door het gebed voegen wij ons naar Zijn wil, in Christus' naam. De "blokkades" in ons die ons er van weerhouden aan Zijn wil mee te werken worden opgeheven. Daar waar Zijn wil geschiedt, is ons christelijk gebed verhoord. Ik heb deze uitleg ooit eens gelezen in - ik meen - De Nieuwe Katechismus, en dit is eigenlijk de enige uitleg waar ik echt iets mee kan. Verder heeft CvW natuurlijk gelijk waar hij zegt dat wij het ten diepste gewoonweg niet weten. Maar het zit in de menselijke natuur om het onweetbare toch te willen weten, om het te kunnen plaatsen. Toch mag je op den duur ook er van doordrongen raken dat je gewoon op God mag vertrouwen, ook al begrijp je het soms niet.

b. In hoeverre heeft gebed invloed op ons verblijf in het vagevuur?

Ik vind het vagevuur altijd maar een lastig concept, toch geloof ik er wel in. Ik zie het altijd maar als het moment waarop je door de dood heen je zonden achter je laat. Het beeld van een louterend vuur geeft dat mooi weer. En zonden achter je laten, dat weten we allemaal, doet pijn. Ik zie het niet als straf waar God eventueel een soort gratie voor kan verlenen doordat anderen voor je bidden, het is gewoon een logisch proces waar je doorheen moet. Ik bid zelf voor overledenen, en hoop ze op deze manier bij te staan in dit proces. Of dat echt kan weet ik niet. Waar het om gaat is dat het een liefdedaad is, die je denk ik als achterblijver ook kan helpen in het rouwproces misschien.

c. Wat is de rol van de heiligen in het gebed?

Heiligen zijn voorbeelden, en niet alleen voorbeelden maar ook mensen waarvan ik door hun voorbeeldig leven geloof dat ze al bij God zijn. Wat hun rol in het gebed precies is begrijp ik niet. Misschien kan ik mijn gebed zo meer gericht maken? Ondanks het feit dat ik het niet begrijp bid ik soms wel tot de heiligen, zoals Franciscus, Clara en Ignatius. Ik zie ze als een brug tussen mij en God, door hun bijzondere positie.

En dat allemaal komende van een niet-Katholiek, het moet niet gekker worden.

Gefeliciteerd!