Holla

Quote: Op dinsdag 24 november 2009 14:44:09 schreef Piebe het volgende: [...] Sorry hoor, maar dat vind ik nu een typische smoes van vrouwen die liever lui dan moe zijn! Even zijn ego strelen zodat jij kan blijven zitten, maar daar trappen we mooi niet in! Haha, het werkt wel zo hoor. Dan moeten er planken opgehangen worden en zeg ik stoer dat ik ook wil boren en dan krijg ik uitleg en doe ik een poging en dan is de muur hard en ben ik een half uur aan het prutsen en is er nog niets gebeurd. Komt manlief eraan en bevestigd die plank in no-time aan de muur. Dat soort voorva

Vaak lopen zulke dingen vanzelf wel wanneer je eenmaal samen in één huis woont. Bij ons is het zo dat manlief meer opruimt, de badkamer & wc schoonmaakt, alle technische dingen doet. Ik doe de was. En de rest van de dingen doen we ongeveer even vaak of samen. Quote: Op maandag 23 november 2009 15:08:23 schreef hopeloos het volgende: Niet omdat Mark niets wil doen, maar meer omdat ik me erger aan de rotzooi en altijd uit mezelf begin met opruimen. Mannen zien dat soort dingen kennelijk niet De mijne wel Ik hang altijd nog lui op de bank wanneer hij begint op te ruim

Jammer Henriette! Het lijkt me wel lastig om de motivatie op te brengen om te gaan wanneer je je er niet echt thuis voelt en iedereen om je heen ook niet gaat.. Ik weet niet of ik me thuisvoel. Ik leer meer mensen kennen en er gaan veel medestudenten naar de kerk dus het is in de kerk en op cathechesatie best gezellig. Maar deze kerk verschilt ontzettend met de gemeente waarin ik ben opgegroeid en hoe langer ik hier zit, hoe meer ik me afvraag in hoeverre de overstap nu echt een vooruitgang is. Maarja, manlief is diaken hier (daardoor hoor ik wellicht ook meer zaken waarover ik mijn wenkbra

Een briefje uit de hemel krijg je waarschijnlijk nooit, zoals dagmar al zegt: het is een keuze. God heeft jullie al samen gebracht en je kunt nu zelf kiezen om voor elkaar te gaan. En over trouwen: ik ben student (moet nog wel zo'n 3 jaar studeren) en mijn man ook (heeft ook nog wel een jaar nodig om zijn studie af te ronden) en we zijn net getrouwd. De bruiloft was goedkoop maar geweldig

Quote: Op maandag 19 oktober 2009 19:30:15 schreef Naeva het volgende: kweenie, ik ben nog even gek op mijn man als 8 jaar geleden. de liefde heeft wel meer kleuren/seizoenen/dimensies gekregen. of er echt sprake is van fases, dat kan ik (nog) niet zeggen. eerlijk gezegd zegt dat me sowieso niet zoveel. Goed, bij mij is er nog geen sprake van 8 jaar (nog lang niet) maar verder is dit herkenbaar. Ik kan ook niet zoveel met begrippen verliefdheid en liefde en het verschil daartussen.

Heb een relatie gehad met iemand die ik via credible heb leren kennen. Maar ben nu getrouwd met iemand die wel op credible zit, maar daar zich pas aan heeft gemeld toen wij al lang en breed wat hadden. Niet erg actief though.

(bovenstaande post is dus van Holla) Leuk om al die verhalen te lezen Ik heb een fijne tijd gehad. Ik was best slim maar moest wel altijd in de pauze binnen blijven om sommen te maken met de dommere kinderen - niet omdat ik ze niet begreep maar omdat ik zó ontzéttend traag was. Ik zat gewoon meer in de lucht te staren en te dromen dan te rekenen. Dat typeert die hele tijd wel - ik was lief en stil en dromerig. Ik was niet echt de populairste maar werd ook niet gepest en had een supertijd want ik was altijd samen met mijn allerbeste vriendinnetje. We waren echt niet uit elkaar te slaan.

Quote: Op maandag 21 september 2009 13:28:45 schreef Étoile het volgende: [...] Nou, als je daadwerkelijk gewoon gaat slapen lijkt het me nou geen levensgroot probleem. Al ligt het er misschien ook wel aan in welke situatie je zit en welk beeld je wilt afgeven Exact. Voor elk stel is het ook weer anders, de ene persoon kan beter tegen verleiding dan de andere. Wij slapen vanaf week 1 al op 1 kamer en hebben geen seks voor het huwelijk gehad. Maar als je het jezelf makkelijk wilt maken en geen risico wilt lopen is het wellicht wel verstandig om apart te slapen

Ik denk dat we, met de discussie over gearrangeerde huwelijken, wel enigszins van het onderwerp afdwalen..

Tja ik weet niet hoor. Heel veel mensen vinden binnen 2 jaar ook veel te vroeg. Wat ik bij stellen in mijn omgeving echter ook merk, is de angst om te trouwen. 3 jaar een relatie en het toch niet aandurven, want tja, eigenlijk weten ze het toch niet 100 % zeker. Maar als je 100% zekerheid wil hebben kun je beter maar niet trouwen Ik ben ook niet voor onbezonnen het huwelijk binnenrennen, maar wie kan nu voor een ander beslissen hoeveel tijd diegene nodig heeft om zijn/haar partner te leren kennen? De meeste mensen onder de 20 zijn inderdaad niet volwassen genoeg om zulke beslissingen te ove

Ik ben van 8/9 naar 1 gegaan in een paar jaar tijd. In het verleden keek ik zeker dagelijks en vaak de hele dag door. Terwijl er nu haast altijd een week tussen zit voordat ik weer kijk Er is nog hoop dus!

Ik, als ook jong trouwende (21) en na een betrekkelijk korte relatie (minder dan 2 jaar) heb wel het idee dat het heel erg verschilt in wat voor fase je zit. Sommige mensen hebben veel meer tijd om hun eigen leven vorm te geven en zichzelf en hun vriend(in) te leren kennen. Ik voel me toch wel vaak volwassen in vergelijking met sommige leeftijdgenoten die het vaak raar vinden dat ik nu al wil trouwen

Over het samen bidden: wat ik vooral erg belangrijk vind in een relatie is dat je God direct bij je leven betrekt. Soms in je relatie kom je mooie en slechte dingen tegen, problemen en moeilijkheden maar ook ontzettend veel geluk. En vaak praat je daar samen over en dan is het goed omdat direct ook bij God te brengen. Dus wanneer je over een probleem oid hebt gepraat, je ook meteen samen God bidt om Zijn hulp. Dat verdiept de relatie met elkaar en met God.

Aangezien je weet dat ze tegen seks voor het huwelijk is, heb je er al wel even over gepraat? Waar ben je precies bang voor? Erover praten kan altijd toch?

Ben geen single maar single zijn is best fijn hoor. Geen huge schoonfamilie (dus ook geen bijbehorende sociale verplichtingen waardoor je agenda ineens dubbel zo vol is) bijv. Nu heb ik het nogal getroffen met mijn schoonfamilie maar ik hoor de laatste tijd nogal wat ellendige verhalen over schoonfamilies. Dus prijs je gelukkig: ondanks het soms missen van een maatje en dat soort dingen heb je ook geen last van bijkomende problemen. (om het even in perspectief te zetten: op onze bruiloft komen er overdag alleen al 24 mensen waarvan de helft onder de 10 jaar uit het gezin van mijn vriend; ben

Aan de ene kant ben ik het met jullie eens, met persoonlijke getuigenissen mag/moet je voorzichtig zijn. Het is vaak op gevoel gericht waardoor het bij anderen heel anders (soms juist afstotend) kan werken. Maar aan de andere kant is het toch ook goed en mooi om te getuigen van de grote daden die God gedaan heeft aan je ziel? M.i. hoort dat inderdaad niet in de eredienst thuis, al ben ik van mening dat het goed is wanneer de predikant laat merken hetgeen wat hij preekt ook bevonden/zelf meegemaakt te hebben. Dat hoeft niet met explicite verhalen maar kan ook door zijn manier van spreken zijn,

Quote: Op zaterdag 04 april 2009 17:23:31 schreef Gilrea het volgende: Nu lijkt het echt net alsof alle vrouwen van credible grote borsten hebben.. Dat is ontmoedigend als je zelf niet heel veel hebt. Nou, ik moet zeggen dat ik er steeds vrolijker van wordt. Ik zou soms wel een cupje (of twee) bij willen maar kleine borsten lijkt me een stuk handiger dan grote. Ik ben de laatste tijd ook iets gezetter geworden en ik vind ze nu al in de weg zitten soms (en dat met een A-cup )

Nee, ik denk dat het dingen doen juist is waar het de meeste christenen aan ontbreekt. Natuurlijk zul je ook dingen moeten laten, maar daadkracht ontbreekt wel vaak. (geldt ook voor mij)

Quote: Op woensdag 11 maart 2009 17:16:45 schreef Pius_XII het volgende: Ik zat hier nog over te denken; Ja nu ja bij mij is het meestal ook een gevoel, dat je er óf om moet lachen, óf bijna vertederd raakt. Erdoor geraakt worden werkt eigenlijk alleen als je jezelf ervoor open stelt. Wat zou je hier nou voor houding tegen aan moeten nemen? (behalve je lachen inhouden en geen aai over de bol geven?). Ik bedoel als een pubermeid dit doet, dan is het misschien juist goed om je niet in te houden, leren ze alleen maar van. Wat leren ze er dan van? Quote: Maar aan

Getrouwd! Gefeliciteerd En ook gefeliciteerd met je piercing

Indrukwekkend verhaal mirt. Ik vraag me af of het stempel 'melaats' ook niet afhangt van over welke subcultuur je het hebt. Wellicht is een (ik doe zomaar een gok) volksbuurttype ook wel een 'melaatse' voor iemand die uit een rijke en voorname familie komt, en is het voor zo iemand ook wel zelfgave wanneer hij een volksbuurttype ontmoet en wil helpen/er door geholpen wordt/vriendschap zich ontwikkeld/iets anders. Maar idd, holocaustontkenners zijn in het algemeen wel 'melaats' in onze maatschappij. Sjonge, goed topic zeg

Ik heb het wel eens meegemaakt dat een jongen nog 2 anderen date-de en dat vond ik toen niet leuk. Hij vond mij wel de leukste van de drie dus dat streelde mijn ego maar het gaf mij ook het idee dat die positie maar heel wankel was. Ik heb me toen niet bepaald veilig gevoeld iig, het zou voor mij geen rustig & veilig begin van een relatie zijn. Een relatie heb je met z'n tweeen en ik hou graag vast aan de illusie dat er nooit meer potentiele partners zijn dan ik en vriendlief voor elkaar. En btw: ik ben niet jaloers aangelegd. Vriendlief gaat best met vrouwen om en heeft vriendinnen aan

Quote: Op dinsdag 24 februari 2009 17:18:56 schreef JoostG het volgende: Niets ten nadele van JG, hoor Maar ik bedoelde meer dat er dus wel een frustratiepunt vanuit de gelovige hoek zit. Wat er dan precies gebeurd is weet ik niet maar ik weet toch vrij zeker dat dit de reden is. Meteen een antwoord: heel vaak komen zulke reacties voort uit eerdere frustraties. Als je dat doorhebt kun je het zelf beter relativeren en naast je neerleggen. Ik heb het overigens ook nog nooit zo mee gemaakt, mensen zijn bij mij in de buurt meestal gematigd negatief tot positief of onverschill

Mooie getuigenis!

Mijn vriend is er een in de orde van hopeloos en anastasia's wederhelften. Zaterdag gingen we naar een afstudeerfeestje van een vriend van hem. Ik stap in de auto en krijg een doosje chocolaatjes in mijn hand gedrukt: 'ja, die kreeg ik er bij toen ik een boek kocht'. Maar vrijdag zijn we wel uit eten gegaan in een studentenrestaurant. Voor de tweede keer in onze relatie (1 jr en 2 mnd)