Chris Walters

On topic was nu juist ons voorstellingsvermogen, naar analogie van de Mona Lisa. Dat iemand zich niet kan voorstellen dat de Mona Lisa is gemaakt ondat het zo kunstig gemaakt is, is niet iets abnormaals. Ik weet het zeker, maar ik moet afblijven van die zekerheid voor iemand die dat niet bevatten kan, en dus is het dan niet zeker, voor diegene die het niet vat. Ook al bevatten wij als onbegrijpende nietskunners niet hoe dat mogelijk is. De schepping is Mona Lisa in het kwadraat.
Een zwart gat bestaat niet anders dan in een ongeldige formule voor de relativiteit, wat eenduidig een schepping is van een onnavolgbare mensenziel, zonder dat een verklaring werd gevraagd of geeist. Zelfs Hawking heeft nog bijgedragen aan de relativiteit van zwaartekracht op de rand van eem zwart gat. Alles wordt geaccepteerd in onnavolgbaarheden in abstracties, zolang geen tegenbewijs komt die even abstract en onnavolgbaar is. 
Maar de schepping bewijst zichzelf door er te zijn, dat het is gemaakt of geworden. Ons onvoorstellingsvermogen, kan niet om de feitelijkheid van deze logisch noodzakelijke  wording heen. Want wat er vandaag is, was er gisteren niet, en zal er morgen ook niet zijn.

Vraag je ook wetenschappelijke neutraliteit bij de beoordeling of de Mona Lisa is gemaakt, of anderszins geworden? Meen je dat nu werkelijk? Wetenschappelijk neutraal is je confronteren met het wetenschappelijke werk dat op dat punt relevant is. Wetenschappelijk neutraal, kan er helemaal geen logica bestaan in eenvoudigheid, omdat over alles wel wetenschappelijke studies bestaan. Beetje jammer dat dogmatische wetenschappelijkheid wordt gevraagd, terwijl eenvoudige alternatieven ontoelaatbaar worden geacht, en dat bij een eenvoudige niet wetenschappelijke vergelijking tussen twee ingewikkelde producten. Volgens mij doe je gewoon onnodig moeilijk.
De schepping is gemaakt, of anderszins geworden, zei ik, en jij vond dat maar niets. Dus vooruit, jij mag het zeggen: welke andere opties zou jij nog willen onderscheiden?
Het is van twee mogelijkheden een: gemaakt, of geworden. In de optie 'geworden' is het onverklaard hoe in dode materie iets levends is ontstaan. Dat hoeft niet te volgen uit wat er voor staat, maar dat volgt uit het feit dat zonder leven, een geworden heelal, nog steeds levenloos is. De stap van dood naar leven, is nogal principieel weet je, vooral als dat leven wordt geacht in heel het wordingsproces steeds nieuwe levensvormen te kunnen vormen. Dat is gewoon een maaksel dat zichzelf tot maker is, met niet eenmaal iets onverklaards, maar een aaneenschakeling van onverklaarbaarheden. Dat alles bespaar ik je, door het bij eenmaal levenopwekking te houden voorafgaande aan dat wonderlijke zelfscheppingsproces dat wetenschappelijk neutraal wordt geacht.
Maar graag zie ik jouw persoonlijk gevoelde neutrale weergave van deze voorstelling.
En voor de optie 'gemaakt' is het al helemaal eenvoudig: het leven is er al, dus is het uitgangspunt wetenschappelijk al voorzien van een verklaring. Toegegeven dat het gemaakt zijn een aanname kan zijn, maar tot die mogelijke uitkomst kom ik en jij ook, noodgedwongen als je het alternatief er serieus zonder vooringenomenheid naast legt.
En dan ben ik je nog terwille door de onzin die wetenschappelijk als steekhoudend geldt, te accepteren om naast de optie 'gemaakt' te mogen staan. Want dat is het verworven recht, als je eenvoudig werkt met de vergelijking, en de mogelijke opties. Kom maar op met je betere opties, en dan hoeft het echt niet wetenschappelijk neutraal en doortimmerd te zijn. Maar wel gewoon nuchter, waardig om ook een vergelijking met de Mona Lisa te kunnen doorstaan.

Geloof je dan uit liefde of uit angst?
Het Engelse 'to offer' betekent aanbieden. Een geschenk dus. Bijbels gezien: genade.
Moet je eens voorstellen dat iemand je een cadeau aanbiedt. En er bij zegt: 'maar o wee als je dit cadeau niet aanneemt. Dan zul je het berouwen.'
Hoe reageer je dan?

Hoe zat het ook weer met die molensteen in jullie religie? 

Met je zogenaamde waarschuwingen heb je nog niet genoeg schade aangericht?  Het gepreek van een haatgod?

Doet mij weer terugdenken aan mijn verknipte jeugd, vol van Jesus-beweging.
One way Jesus.
Maar 'constructief' was het een onzinnige tijd van aanbidding van een onbereikbaar fenomeen, waarbij het een gedweep van, door en voor de massa was in plaats van een innige bewustwording.

Ga eens teruglezen, misschien vind je dan zelf het antwoord

Het geloof biedt een ankerplaats voor de ziel. Het is de ziel die zich vebindt met een macht of kracht of hoger zijn, dan zichzelf. Vanuit de aard van zelfgerichtheid van de ziel, zoekt de ziel in vrijheid naar wat hem het meeste past of behaagt. Pas als een ziel verstandiger wordt, identificeert de ziel algemene hogerheden en waarheden, die zich bij tijd en wijle ook tegen de ziel keren. En vanuit de aard van verlorenheid in afhankelijkheid laat de ziel zich nogal eens misbruiken door machten en krachten die de ziel verleiden of juist door schrik en beven onderwerpt.
Een god is persoonlijk, en is relationeel. Een god die wordt geidentificeerd met hogere waarheden van recht, waarheid, en barmhartigheid, die kan helemaal niet relationeel zijn, omdat de ziel zondigt en zich tegen hem keert. God kan dus wel een ankerplaats bieden, maar dat anker betekent ook de dood van de ziel. Dat is waarom zielen zoeken naar afgoden. 
God bood in het volk Israel een ankerplaats. Wie de wet leeft en leert kan voor een rechtvaardige doorgaan, vanwege de verzoening en reiniging op de gezette tijden. Maar God deed meer: Hij gaf een anker. Een anker van verbinding: persoonlijk en relationeel. Dat anker is Jezus Christus. Wie zich verbindt met Jezus Christus, wordt op de door God gezette tijd binnengehaald. Tot dat moment is wie zich verbindt met het anker, een boei van God. 
Maar lees dan terug: de ankerplaats is nog steeds die van recht en waarheid van de hoogste graad van heiligheid, die zich tegen de ziel keert. Wie zich daarom Christus wil toeeigenen, die dient ook een ankerplaats te bieden: dood aan alle begeerte en eer aan alle heiligheid, zuiverheid, waarheid en recht.
Het anker dat God neerliet was dus Jezus Christus, en we lijken het eens te zijn. Maar er is een verschil: je kunt Jezus Christus niet kennen zonder de bijbel. Of beter geformuleerd: Jezus Christus identificeert zich volkomen met de bijbel (Mozes en de profeten). En daar knelt het. De wereld kan God benaderen door van zichzelf een ankerplaats van God te maken: met recht, waarheid, zuiverheid, gezag, barmhartige rechtvaardigheid. Maar het anker dat God neerliet, was zijn woord, dat wat wij kennen als Mozes en de profeten en in Christus ook vervuld. Christus is een vervulde profetie., en de zendbrieven geven de getuigenissen. 
Zo beschouwd, is Christus aannemen, uitsluitend en enkel een set dogma's, axioma's en stellingen. Dat vervolgens niemand daaraan genoeg heeft, neemt niet de waarheid van de dogmatiek weg. Dat vervolgens elke zoeker en melkspijsnuttiger gelijk telt als de hoogste heiligste profeet, neemt de gewenste heiligheid van eenieder niet weg. Dat zonder de liefde niemand verbetert, spreekt voor zich. Maar: wat bepaalt de liefde? Wat bepaalt recht? Wat bepaalt hoe mensen omgaan met waarheid en gezag en elkaar? Niet Christus. Want Christus is in elke gelovige vertegenwoordigt door de heilige geest  naar de maat van kennis en omstandigheden. Maar normatief voor wie Christus is, is de bijbel. Dat is waarom Christus zegt dat hij gekomen is en geboren, om van de waarheid getuigenis te geven. 
De werkelijkheid van deze wereld, is recht, waarheid, zuiverheid, en een getuigenis van iets dat zonder uitleg is ontstaan en zonder einde blijft bestaan, als we zelfvernietigende effecten niet meetellen. En het zijn de zelfvernietigende effecten die ons ook onze afstand laten zien tot wat aan ons wordt getuigt dat er normatief en kenbaar wel moet zijn, maar duidelijk niet wordt bereikt. De werkelijkheid heeft niet een persoonlijk relationeel kader nodig, om van zichzelf overtuigend te getuigen, dat het IS.

Als je het hoofd wordt van een intelligent netwerk en er zijn genoeg intelligente mensen op dat netwerk, dan kun je met hen samenwerken om van hen en jou betere mensen te maken.
Daarom is het gezin de hoeksteen van de samenleving.

Een goddelijke vrouw heeft één hoogste ambitie en dat is Echtgenote zijn.  Dat betekent wel dat haar libido verdwijnt als ze een moeder, een vader of een kind van haar man moet zijn, of een slaaf. 

De hoogste ambitie van een goddelijke man is Echtgenoot te zijn. Daar moet hij dus Volwassen voor willen zijn of worden. Dat betekent open staan voor zelfkritiek, zichzelf beteugelen, en ook laten beteugelen. Haar kritiek serieus nemen maar met een rechte rug. En dus niet beledigd zijn en koste wat kost gelijk willen hebben.
Dat betekent dat beiden elkaar niet moeten willen kleineren. En dat je altijd zorgt dat je na een meningsverschil of onenigheid of desnoods een knallende ruzie,  het bijlegt voor je gaat slapen. 
En nooit elkaar willen overheersen dus. Dat kan niet als je ruimte wilt behouden voor seksualiteit.  
Kwaliteit gaat dan ver boven kwantiteit.
Waar iets anders tussen die hoogste Ambitie komt te staan vindt echtbreuk plaats.
Dan heb ik het niet eens over echtscheiding maar overspel in geestelijke zin.
Echtscheiding vloeit daar dan uiteindelijk uit voort.

Zien is geloven.