Tomega

Maar jij gaat ervan uit dat dat nieuws is. Hoewel je dat onwaarschijnlijker maakt door steeds een bron te quoten. Maar voor wie de kennis heeft, is er geen nieuws onder de zon. Maar wel nieuw en nieuwer tot doordrammens toe tot het zelf als verschijnsel weer veroudert en zichzelf verobsoleteerd, is de ondertussen doorgaande rijping van waarheid en kennis in het vlees, zonder dat het vlees in staat is om zichzelf er vrij van te houden, dan wel er tenminste een redelijke stelling tegen in te doen nemen.

Dat is maar welk licht je erop schijnt: want het is inhoudelijk hetzelfde als: Niemand kan gered worden, tenzij je denkt dat er iemand is die gered kan worden.
En dat is ook de logische uitgangspositie. Want iedereen gaat zeker dood en verloren in stof, tenzij je denkt dat er uitredding mogelijk is.
Jij hebt het gemakkelijk, als je zou denken dat er geen uitredding mogelijk is van de dood. Want de dood bewijst je gelijk.
Maar; die eenvoud helpt je niet echt veel verder. Want je kunt in je leven dingen doen van geestelijke rijkdom, en ook van geestelijke armoede.
En de keuze wordt bepaalt door je wens om nog even meer te leven in een leven (dat zeker eindigt met de dood),
of door je wens om te leven naar hogere idealen, aangezien je leven toch eindigt met de dood.
In beide gevallen levert dat een situatie op dat je 'eeuwig' bezig kunt blijven, dat wil zeggen zolang je er bent.
En ongeacht wat je vindt van God; of Hij van jou.
Dus eigenlijk gaat dit dan dus helemaal niet over God.

Je beseft dat die soort slachtoffercitaatjes wel een gevoel oproepen, maar inhoudelijk ondertussen totaal leeg zijn?
Het is niet nodig om het aan onverstand toe te rekenen, als iemand iets niet begrijpt. En dan nog: aan welke kant zoek je het. 
Maar inhoudelijk is aan de orde of je iets concreter kunt zijn. En dat mag je zelf bepalen.
Overigens was het ook inhoudelijk niet Jezus, maar Paulus die die woorden bezigde, en wel in een bepaalde context:
Romeinen 10: 3-11
Want ik geef hun getuigenis, dat zij een ijver tot God hebben, maar niet met verstand.
Want alzo zij de rechtvaardigheid Gods niet kennen, en hun eigen gerechtigheid zoeken op te richten,
zo zijn zij der rechtvaardigheid Gods niet onderworpen.
Want het einde der wet is Christus, tot rechtvaardigheid een iegelijk, die gelooft.
Want Mozes beschrijft de rechtvaardigheid, die uit de wet is, zeggende: De mens, die deze dingen doet, zal door dezelve leven.
Maar de rechtvaardigheid, die uit het geloof is, spreekt aldus: Zeg niet in uw hart: Wie zal in den hemel opklimmen? Hetzelve is Christus van boven afbrengen.
Of, wie zal in den afgrond nederdalen? Hetzelve is Christus uit de doden opbrengen.
Maar wat zegt zij? Nabij u is het Woord, in uw mond en in uw hart. Dit is het Woord des geloofs, hetwelk wij prediken.
Namelijk, indien gij met uw mond zult belijden den Heere Jezus, en met uw hart geloven, dat God Hem uit de doden opgewekt heeft, zo zult gij zalig worden.
Want met het hart gelooft men ter rechtvaardigheid en met den mond belijdt men ter zaligheid.
Want de Schrift zegt: Een iegelijk, die in Hem gelooft, die zal niet beschaamd worden.

Het is totaal niet eenvoudig. Ook voor jou niet. Het fundament dat het zo eenvoudig zou moeten maken is een geloof, waarvan je geen zekerheden hebt.
En het is niet eens goed identificeerbaar.  Ik heb het tenminste nog niet één keer concreet van jou gehoord.
Wat ik van je begrijp, is dat je kijkt, en ziet, en ontdekt dat er niets te zien is in het licht.
Maar; wat zie je dan wel? Dat is een vraag van 'zijn'.
Het zijn de ogen waarmee je kijkt, die bepalen wat je ziet.
Maar; hoe bepaal je de identiteit van de blik van je ogen?
Is die identiteit af te leiden, uit wat je voor ogen ziet?
Jouw onderwerp; jouw woorden.
Wat vind jij? Is dat wat je ziet?

Eens even grondig kijken.. tijd vinden, met een objectieve blik, kan pijnlijk zijn..
Duidelijk ! Snijd je vingers er niet aan !

1. Een echte huichelaar is iemand die iets zegt met gezag en lading, en dat daarna keihard verloochent. Dat is dus nog niet eens iemand die in het vlees anders doet dan hij zegt. Als dat laatste maar is in erkende zwakheid en gebrokenheid tot de eigen norm. Want de beoordeling van de norm, gaat op het niveau van het willen. En dat daarbij het vlees beproeft en aan de kaak stelt dat het doen ook tot ontluistering en ontheiliging is van de norm, dat is waar. Maar dat geldt volgens mij overal.
2. De meeste denominaties hebben  hun eigen leerpunten waarover zij onverzoenlijk en onverzettelijk van benadering verschillen met andersdenkenden.
Huichelen wordt dat pas als je niet doet wat je leert. Maar als je het leerpunt afrekent met andere punten, dan vallen volgens mij alle denominaties onder jouw definitie van huichelaars. Merk op dat het technisch gezien een vorm van huichelen  (uit de wet vallen) is, als je één wet houdt, en andere wetten breekt.
3. Dus een iets meer constructieve benadering is: beproef alles en behoud daarvan het goede en heilige, en leer dat ook aan anderen, maar laat het oordeel van die andere dienstknechten over aan hun eigen heer. En gij: oordeelt gij wat binnen is (je eigen denominatie) en die buiten zijn, oordeelt God. 
Wat niet betekent dat alles maar goed is (integendeel!), maar wel dat alle strijd wordt gestreden in heilige felheid, maar naar de Geest van openbaarmaking van alles tot onderzoek en lering en beproeving tot groei in de kennis van God en tot eer van wat alles wat heilig is in Zijn Naam.
 

Dat is niet waar. God wil dat wij consequenties trekken uit het goede en het waarachtige en het liefdevolle en uit het barmhartige.
En hoe minder wij dat doen, hoe meer wij het verbruien voor deze aarde, en ook voor onze eigen toekomst van de eeuwigheid.
Nee; ik zeg wat ik toepasselijk vind bij jouw vraag. Wie het goede zoekt, kiest niet uit slechte keuzes het goede antwoord. Dat is tegennatuurlijk.
Het voorbeeld leidt af van de norm die eronder ligt. Maar voorbeelden zijn altijd geput in het vlees, namelijk uit de praktijk van zondige mensen.
Door je voor je morele waarden te laten inspireren door de praktijk, worden je morele waarden meer vleselijk en minder geestelijk.
 

Goed? Wat is er zó goed op deze aarde, dat het niet tot stof zal zijn?
Ik zou niet de fout maken te denken dat ik, door in dienst te gaan, in dienst ben van Gods engelenleger.
Waarom zou jij je denken laten hinderen en beheersen door onheilige praktijkvoorbeeldjes,
die jouw denken losweken van de morele principes die zo goed en zo voedend voor je kunnen zijn?

Als alle goede mensen zichzelf een Jodenster op hadden geplakt, waren de Joden en de christenen broeders geweest in de ware zin van het woord, en was de oorlog anders verlopen.

Dat klopt inderdaad. Dat gewelf is er, en het heet: Koninkrijk van God.
Jezus is de weg en de waarheid en het leven. Maar dat wil niet zeggen dat wij de waarheid kennen. De waarheid is veel meer dan de eerste kennismaking. Ons kennen is beperkt en ons weten is ten dele. Daarom is het dat een mens zijn leven vult met het leren kennen en het komen te weten, onderwijl niet verzakende te doen wat wordt gekend en geweten.

Ik begrijp het wel. De wet heeft een geestelijke betekenis gekregen. En dat geldt ook voor de sabbat. Dat je niet mag doodslaan heeft als geestelijke betekenis dat je iemand zelfs geen letsel mag wensen. De sabbat houden heeft als geestelijke betekenis dat ook God een feitelijke tijdsbestek van een dag heeft aangehouden om te rusten en dat God er een feestdag van maakte, en aan de mens heeft gezegd: wat ik doe dat doen jullie ook. Die feestdag dan koppelen aan het vergeefs gestorven zijn van Christus, is buitengewoon bijzonder. 
Stel dat Koningsdag niet meer verplicht is, want Rutte zegt dat hij de mensen niet wil verplichten om blij en vrij te zijn. En dan zeggen wij: Oh jongens, de wet is afgeschaft, dus dat feest vieren is totaal nonsens. Volgens mij ben je dan een beetje de greep kwijt over wat het onderwerp was van die wet. En volgens mij  ben je dan ook het geestelijke denken kwijtgeraakt. Want wie geestelijk denkt, denkt niet in plusjes en minnetjes, maar in het branden van de Geest die één wil zijn met God de Vader, en die ons vlees aanspoort om toch wat méér te doen wat de Vader  vraagt.
En dan praten we niet meer als onvolwassenen eensgezind over het totaal onmogelijke van het onderhouden van al die geboden van de Joden, maar dan pakken we zelfs de suftse geboden van de Joden erbij, en we vragen ons serieus af: wat is het wat God ons nu weer, en met dit gebod wil zeggen? Want als die Joden het al moesten doen in het vlees, zou dat dan bij ons niet tenminste een aansporing zijn om te leren kennen wat het is in de Geest?? We hoeven het niet eens te doen; als we het maar willen! Sterk die zwakke knieën toch liever en kom overeind uit de ligstoel en pak dat kruis op. Zo zwaar is 'ie echt niet op een rustdag.

Ik zeg ja. En het lijkt me mooi om hierover verder te praten, echter hier lijkt het mij offtopic. Zullen we een topic starten met dit als onderwerp? Hoewel het niet perse offtopic hoeft te zijn besef ik me nu.
 

1. Om de Wil van de Vader te doen;
2. Nergens; maar wel voor hen gespecificeerd (de wet is om de overtreding openbaarder te maken, en de norm heiliger;
3. De uiterlijke vormen die leren hoe de innerlijke norm doorwerkt in alles. Ceremonieel is om te laten zien. Moreel is als voeding van binnenuit.
4. Bij de sabbat loopt dat (3.) door elkaar heen omdat de Sabbat een uiterlijke norm geeft: een hele dag bestemmen tot eer van Gods Rust.
Jezus leert dat de morele wet dieper en ingrijpender en ook juist zichtbaarder is dan de zichtbare wet.
Jezus leert dat ze niet zijn afgeschaft als norm, maar dat het overtreden ervan niet meer tot de dodelijke wetmatigheid van het oordeel leidt.
Als Jezus wèl de afschaffing zou leren, dan zou Zijn komst de wetteloosheid inbrengen in Gods nabijheid. Dat mag je niet eens bedenken.
Dat mag je niet eens voor mogelijk houden. Want dan zou Christus' offer nodeloos zijn, en Gods rechtvaardigheid eindig.
Dus: waarop baseer jij op dat ze alletwee afgeschaft zijn en vervangen?
- Als er staat: dood waar is uw prikkel, dan betekent dat niet dat de dood is afgeschaft, maar dat zij geen verandering meer brengt,
omdat de dood is omgezet in Leven, dat ook nooit meer weggenomen wordt in Christus. Ook niet door de nog komende dood.
- Als er staat: oud en de verdwijning nabij, dan betekent dat niet dat de wet is afgeschaft, maar dat zij geen verandering meer brengt,
omdat de overtreding is omgezet in vervulling, die ook nooit meer weggenomen wordt in Christus. Ook niet door de nog komende overtreding.  
Maar:
- Hoe kun je de dood overwonnen hebben, als je begeert en kiest om wat dood is (het vlees) in leven te houden en ruimte te geven?
- Hoe kun je de vervulling gewonnen hebben, als je begeert en kiest om de overtreding in leven te houden en ruimte te geven?
Wat wèl is afgeschaft, is het zichtbare (ceremoniële), als een norm met een meetbaar resultaat, 
en een meetbare genoegdoening en een meetbare heiliging en een meetbare reiniging en een meetbare verzoeningg.
Dat werkt niet meer. En dat werkte ook al niet voor de ziel, omdat het steeds moest worden herhaald, en dus tijdelijk was.
Maar het voorhangsel van de wet is gescheurd en een eeuwig geldend eenmalig offer gebracht.
God ziet en oordeelt door bemiddelling van Christus naar de diepste emotie en de diepste ellende,
gecombineerd met de diepste reiniging en de diepste heiliging en de diepste verzoening, 
die zó onpeilbaar diep in het hart zit, dat zelfs de ziel er niet altijd weet van heeft.
En de heilige Geest in de ziel, begeleidt de ziel om die daarin tot kennis en inzicht,
en tot de verbogen diepten te brengen, waar de ziel zelf geen benul van had.
Maar die ziel zelf bepaalt of de weg naar het vlees is, of naar de Geest.
Doordenker: is het dan verfoeilijk om de Wet te doen in in stand te houden? Jazeker.
Niet om die te doen, want het blijft Gods Wet, maar wel om die in stand te houden naar het vlees;
want God oordeelt niet meer naar het vlees, sinds het offer van Christus.
De dankbaarheid doet dus een christen leven naar de heiligheid van de Joodse wet,
onder een voortdurend besliste afwijzing van de letterlijkheid van die wet.
En zo zouden christenen en Joden elkaar scherp moeten houden:
de Joden als geen wazige, maar een scherpe spiegel, van het beeld dat God geeft;
en de christenen als heilige doorwerkingen van het geestelijke in het vlees.
De christen moet dus geen wazige spiegel zien en zijn,
maar juist in beide gevallen een zeer scherpe heldere spiegel.
Daarom is het dat wie ondanks Christus' Verlossing toch leeft naar het vlees en in overtreding; 
die de weg van het Kruis in Christus niet van harte en uit liefde volgt, (naar de geest van lijdzaamheid),
die niet de naleving van de geboden van God van harte en uit liefde naleeft (naar de geest van volgzaamheid);
dat diegene ook inderdaad wordt vergeleken en kwalijker gesteld,
dan de onbekeerlijkheid van het volk, dat zich verhardde in de woestijn.

Ja, prima; maar dat is toch wel weer eenzijdig belicht. Want Jezus noemt zichzelf zoon der mensen en hij noemt Zijn Vader, meer dan hem. Hoe kan Jezus serieus zeggen dat sommige zaken niet aan hem zijn, maar aan de Vader? Aan de Vader is het wie bekeerd kunnen worden. Aan de Vader is het om de tijden te bepalen. Hoe kan Jezus aan de rechterhand zitten van de vader als hij de Vader zelf is? Hoe kan Hij Middelaar zijn en Hogepriester, als de Vader geen hogere macht is? Hoe kan Jezus de kandelaar zijn en licht tegelijk, als de schrift zegt dat de Vader de macht van het licht van de kandelaar is?
Ik denk daarom dat het Woord van God  de scheppende macht van God is, welke God levend heeft gemaakt in een mens tot de geboorte van een Zoon van mensen die vereenzelvigd kan worden met de Scheppende kracht van God (Woord), waardoor Gods kracht en macht en majesteit werd verbonden aan Een geboren uit een mens. Dat bewijst dat een mensenziel eeuwig leven heeft.
Maar vervolgens is de Scheppende kracht van God, nog wel eerst mensenkind, en Zoon en Hogepriester en Koning, en pas later wordt heel de Schepping aan zijn voeten gelegd. Dat is logica, omdat de Vader Geest is en geen mens, en een verterend vuur is en geen mens, terwijl zijn Zoon wel mens is en wel Zoon en Hogepriester en Koning. En dat bewijst dat de mens na de opstanding geen Goddelijk geestelijk lichaam krijgt, maar een ander lichaam welke ook Christus krijgt, maar toch anders zal zijn dan God de Vader als een verterend ongenaakbaar vuur een lichaam heeft. 
En dan kun je terecht opmerken dat de mens eens met God kan samenzijn, dus ook met het verterende vuur. Dat is zo. De Kandelaar van de toekomst is onze Koning Christus, en vanuit Hem gaat het verterend vuur. Het verterende vuur dat er nu al is zal dus zichtbaar worden voor de mens in Christus die de Kandelaar is. Maar eerst wordt heel de schepping aan Zijn voeten gelegd.
..denk ik.
Colossenzen1:15 Dewelke het Beeld is des onzienlijken Gods, de Eerstgeborene aller creaturen.
1Corinthiërs 15:23 Maar een iegelijk in zijn orde: de eersteling Christus, daarna die van Christus zijn, in Zijn toekomst. 
Daarna zal het einde zijn, wanneer Hij het Koninkrijk aan God en den Vader zal overgegeven hebben;
wanneer Hij zal te niet gedaan hebben alle heerschappij, en alle macht en kracht.
Want Hij moet als Koning heersen, totdat Hij al de vijanden onder Zijn voeten zal gelegd hebben.
De laatste vijand, die te niet gedaan wordt, is de dood. Want Hij heeft alle dingen Zijn voeten onderworpen. Doch wanneer Hij zegt, dat Hem alle dingen onderworpen zijn, zo is het openbaar, dat Hij uitgenomen wordt, Die Hem alle dingen onderworpen heeft.
En wanneer Hem alle dingen zullen onderworpen zijn, dan zal ook de Zoon Zelf onderworpen worden Dien, Die Hem alle dingen onderworpen heeft, opdat God zij alles in allen.
Hoe dan ook; in alle gevallen is het m.i. een beeje geforceerd om discussies te voeren over wat en wie Jezus was tijdens zijn omgang op aarde. Het gaat erom wat IN hem is en wat zijn Koningschap inhoudt en Wat en Wie Hij als Verlosser was en Wat en Wie Hij zal zijn over hemel en/of aarde. Want hijzelf benadrukt vaak genoeg dat hij de zoon der mensen is. Ik denk de eniggeboren zoon en erfgenaam, aangezien alle andere zonen in zonde zijn geboren en ook Adam niet begiftigd is met de scheppende kracht van God. Stel nu dat Jezus een engel is, wat hij niet is (dat kan ook niet en is ook laster, omdat de engelen door de mensen zullen worden geregeerd) en dan alsdan KONING wordt over hemel en aarde. Dan heb je echt een schijndiscussie en een ontheiliging als je dat gaat beschouwen als iets minder hoog dan het hoogste, want immers een hogere macht en een grotere koning dan wat zich als GOD_Koning zal manifesteren zal nooit bestaan. De discussie is dus net zo onecht als het verschil tussen volwassendoop en kinderdoop: hoe je ermee omgaat bepaalt wat het is en de labels hebben in beide gevallen een correctie nodig om de andere kant van hetzelfde ook te belichten.  
Maar: alle waarheid wordt naar hartelust gebogen en gebroken, en dat is waarom de kerk van alle eeuwen hier en daar een duidelijke streep en enkele duidelijke punten heeft gemaakt, om te voorkomen dat in elke eeuw opnieuw alle dwalingen en verleidingen tot wanzekerheid en minzichten worden.
Kijk naar de Joden en wat ze deden: eerst hun geloof vaststellen en op basis daarvan een 'bijbel' samenstellen. Precies wat je zegt.
En elke profeet opnieuw brak met hun eigengemaakte 'bijbels' en kwam als een onverwachte steen des aanstoots zaken verkondigen en dingen opleggen, waar ze niet van gediend waren. Elke profeet was een Reformator. Alle profeten werden niet door de kerk omarmd, maar vervolgd, zegt Jezus zelf.
En de boeken er geschiedenissen ervan, die waren er tegen wil en dank. Er was geen keus. Erkenning van Gods Hand doet pijn.
En de leidinggevende sturing is er ook bijgeleverd: Altijd wijst elke Reformator terug naar wat God zei in het begin.
Bekering is altijd een terug gaan naar het begin dat God gaf. En God spreekt zichzelf niet tegen.
Wat wil je dan met je meest logische manier van doen''  bewijzen?
Wees liever bezorgd dat er nog maar één Reformatie (Profeet) is onderkend !

3Johannes 3 Ik heb geen meerdere blijdschap dan hierin, dat ik hoor, dat mijn kinderen in de waarheid wandelen.
Efeziërs 4:17 
Ik zeg dan dit, en betuig het in den Heere, dat gij niet meer wandelt, gelijk als de andere heidenen wandelen in de ijdelheid huns gemoeds.
Verduisterd in het verstand, vervreemd zijnde van het leven Gods, door de onwetendheid, die in hen is, door de verharding huns harten;
Welke, ongevoelig geworden zijnde, zichzelven hebben overgegeven tot ontuchtigheid, om alle onreinigheid gieriglijk te bedrijven.
Doch gij hebt Christus alzo niet geleerd;
Indien gij naar Hem gehoord hebt,
en door Hem geleerd zijt,
gelijk de waarheid in Jezus is;
1. Een vertaling kan aleen als communicatietechniek worden gebruikt, als je zelf de grondtaal zodanig meester bent, dat je de teskt begrijpt, en ten tweede als je daarin ook het begrip en de leer hebt  geduid, die door die grondtaal wordt gebezigd. Maar zelfs dan is het een communicatiemiddel van de mens aan de mens, en dat is wezenlijk iets anders dan van God aan de mens.
2. Mag ik je er aan helpen herinneren dat de Reformatie zich heeft gedistantieerd van de toenmalige kerkleiding? Dat heeft tot gevolg dat de Schriften (opnieuw) des te belangrijker werden. Maar zoals jij het nu beschrijft, is de vertaling ten diepste in handen van de kerkleiding, die inderdaad zelf en authentiek kan kiezen hoe zij de leer onder woorden brengen. Zie ik daarom als iets van de eesrte kerk.
3. Is een vertaling exact gelijk voor ongelovige en gelovige en voor schriftgeleerde en niet-schriftgeleerde? Nee.
Daarom is een vertaling nooit neutraal.
4. Heeft God geen Bijbel heeft gegeven aan de kerk? Jawel, dat heeft God wel.
Daarom is de bijbel geen communicatiemiddel van mensen, en moet ook de vertaling zo zuiver mogelijk zijn. 
De vertaling hier niet meer zien als Gods Woord, is in wezen de kerk weer de bijbel afpakken en het kerkvolk weer terug in de armen drijven van de kerkleiding.
Dat is misschien wel nuttig en goed. Maar niet als het om de verkeerde redenen is.
De bijbel is Gods Woord. En de vertaling is zodanig zuiver, als het goed is, dat men oprecht kan zeggen dat het ook Gods Woord is. En waar er twijfel is kijk je naar de grondtekst, die met goddelijk gezag heerst over onduidelijke vertalingen. Hoe meer een vertaling zuiver en betrouwbaar is, hoe meer de vertaling ook status van gezag en van Gods Woord zal krijgen. Dat is logica en heeft niest met verering of surreële statustoekenning te maken. Dat is dus geen formele statische zaak van onderscheiding, maar een organische levende zaak van onderscheid van de geest, erkennende dat iets uit God is, of niet.
En het zou geen betog behoeven dat er geen enkele excuus of argument is om het Waarachtige Pantservoertuig van God tegen de satan en het Handboek soldaat van de Christenstrijder, om te bouwen tot een cabriolet der hemelrijders en een streekroman voor de christenromantici. 

Ik denk dat je hier de spijker op de kop slaat en mij terecht verbetert. Het staat er niet volkomen los van. Precies om de reden die je geeft.
Hoe weten wij en beoordelen wij wanneer ze in de hemel blij zijn?
Hanteren wij zelf de goddelijke balans van heiliging, rechtvaardigheid, waarheid, barmhartigheid tot een ideale mix? 
Ik heb de indruk dat jij de vertaling als iets ziet van de mens zelf; de mens heeft iets en kan daar vrij mee omgaan tot zijn eigen heil of profijt.
Maar volgens mij is de bijbel volgens de leer, de overlevering en ook volgens de Schrift zelf,
iets wat typisch niet behoort tot iets van de mens, maar iets heiligs is van God Zelf.
En als je dan niet gelooft dat het intrinsiek heilig is,
neemt dat niet weg dat je er heilig mee om kunt gaan:
In gebed, overweging, studie, en samenspraak met de heiligen.
Want zonder de heilige Geest en Gods Eigen Toezicht, wordt het niets.
Het heel erg mooie en heilige, kan zo levend watergruwel worden.

Ik rol er een beetje in zonder te weten  waar het hier om draait, maar bij mij komen vragen op n.a.v. deze bijdrage:
Dat is wel een mooi voorbeeld dat je geeft. De beide zonen van Aäron werden door vuur uit de hemel verteerd, vanwege hun onheilige invulling van het ambt. Zou daarin ook niet besloten liggen dat de heilige Geest ook opvolgers van de kerkleiding verteert en schuldig stelt, als zij zich misgaan? Of zou het beeld van toen, niet meer kunnen gelden in geestelijke zin?
Zou anderszins ook het vervallen van de dagelijks offerdienst van Aärons nageslacht, ook niet betekenis kunnen hebben in geestelijke zin?
Of zou anderszins ook het nieuwe optreden van Christus, in geestelijke zin ook niet een nieuwe generatie van Levieten inluiden?
Of zou anderszins ook het elkaar niet meer leren, want allen worden gekend door God en geleerd door God, niet ergens in geestelijke zin betekenis krijgen?
Ik geloof in de roeping en het nut van geestelijke leiding en de taakstelling tot behoud en bestuur van zielen.
Maar; als het lichaam van Christus is geboren in Bethlehem, dan blijkt dat wat het oog ziet, niet altijd wordt gedekt door de realiteit:
Bethlehem werd ontdaan van alle mogelijke koningszonen, en de ware koningszoon trad op als een Galileër.
Wat is, gaat dus niet altijd in de gedaante van het uiterlijke.
Zou dat geestelijk niet ook gewoon materieel werkelijkheid kunnen zijn?

Er is een algemene waarheid die geldt als leidend voor het geloof, namelijk Jezus die zegt:
Ik ben de weg, de waarheid en het leven.
- de weg: Jezus verlossing (en lijdensweg) aannemen (God liefhebben boven alles) en dan concreet dat in Jezus erkennen.
- de waarheid: de waarheid liefhebben (eraan meewerken dat alle waarheid bekend wordt en ermee rekenen dat alles vereffend wordt) en dan concreet de waarheid van Jezus erkennen.
- het leven: erkenning dat alle levende ziel, uit God is, en daarom je daarvoor in te zetten alsof je één bent (je naaste liefhebben als jezelf) en erkennen dat Jezus daarvoor zorgt.
Je kunt dat heel ruim opvatten alsof alle waarheid en ale leven en alle wegen die via Jezus gaan, goed zijn.
En je kunt dat ook beperlt opvatten dat de concrete waarheid van Jezus aangenomen moet worden.
Maar ik denk dat het nog een evrder strekkende werking heeft: Alle waarheid is van God en al het leven is van God en alle lijdzaam doorploeteren vanwege de hogere bestemming is van God. Daarom moet alles en idereen die in Jezus wil zijn, ook staan voor de Weg van Jezus, en de Waarheid in het algemeen en het Leven als werkstuk van God.
Weh, Waarheid en Leven zijn dan drie onmisbare elementen die doorwerken in heel het leven en die je niet eventjes kunt weglaten uit het geheel. Als je dan toch één van deze elementen mist, kun je ver komen, maar ben je tegelijk ergens ook afgesneden van je bestemming. Daar is niet een vaste lijn te leggen, van goed en fout, maar wel een lijn dat wat je mist een serieus obstakel is.
Bijvoorbeeld: emotioneel vind ik het ernstiger van doen te hebben met een gelovige die niet in de waarheid wil zijn, dan met iemand die niet gelooft maar werkelijk de waarheid wil dienen alsof het iets heiligs is en/of werkelijk het leven erkent en hoogacht alsof het iets heiligs is. En Gods wet geeft daarvoor ook een handvat: wie van God is moet ook heiliger zijn en ook: wie meer kennis heeft, van hem word ook meer gevraagd. En ook: de ebrgrede legt geen normatieve maatstaf van leer, maar van doen. En/Maar de vruchten worden gerekend naar de kennis en de maat die iemand zelf aanlegt (naar beste weten).
Dus ook voor wie Jezus geldt als de redding geldt een ruimere wet van Weg, Waarheid en Leven: De te volgen levensweg loochenen, of de waarheid loochenen, of de medemenselijkheid loochenen is een ernstig obstakel.
En aangezien al het goede uit God is, zijn dus alle mensen van goede wil op één van de drie wegen, onderweg naar een bestemming in God. Maar of zij er aankomen is niet aan de kerk. De kerk moet oordelen wie binnen zijn, naar de leer van het geheel. En wat erbuiten is, is niet aan de kerk om over te oordelen. Maar wel zal het licht van voorbeeldig gedrag en voorbeeldige levenswegen en voorbeeldige lichtgevende normen een hele samenleving kunnen vorozien van algemene geande zoals de priesters de genade voor het volk bewaakten en zoals genoeg rechtvaardigen in ons vaderlands Sodom en Gomorra door hun geloof de aangezegde verschrikkingen over het loslaten van het heilige Sion in het aanziens van de stad kunnen afhouden. 
En dit denken heeft ook heel praktische leerkanten:
Wie denkt dat het leven en de weg wordt gevolgd, maar niet de waarheid vasthoudt die God heeft gegeven, die dwaalt ernstig.
De WEG - Een voorbeeld geven de kerken die de waarheid van het oude testament hebben losgelaten als kennisbron en spiegel voor heel het leven; en zo ontstaat een totaal nieuwe leer en een nieuwe weg, met zelfs nieuwe middelaars en nieuwe aanbiddingen in gebed. Kerstening is het woord en het impliceert heidense gebruiken inbedden in Gods koninkrijk. En het wordt getypeerd met op de stoel van het gezag van God gaan zitten, waardoor het gecommuniceerde gezag van God de Vader op afstand komt te staan en met gezag een nieuwe heilsgeschiedenis wordt geschreven die niet gespiegeld wordt vanuit het oude testament.
HET LEVEN - Een tweede voorbeeld geven de kerken die de waarheid van verlossing en werking van de heilige Geest hebben omarmd, maar daarin zich alléén door de Geest laten leiden. Charismatisch is het woord en het impliceert  volledige vrijheid voor de burgers van Gods koninkrijk. En hetw ordt getypeerd met op de stoel van het gezag van de heilige Geest te gaan zitten, waardoor het gecommuncieerde gezag van God de Vader op afstand komt te staan en met gezag een nieuwe heilsgeschiedenis wordt geschreven die niet gespiegeld wordt vanuit het oude testament. 
DE WAARHEID - Een derde voorbeeld geven de kerken die de waarheid van Gods Woord als gezaghebbend hebben omarmd, maar door synchronisatie met de wereld een afstemming hebben gevonden met de wereld waarbij al het gelovige via de kerkelijke denktanks geleidelijk wordt geharmoniseerd met de wereld er omheen, zodat van lieverlee de kerk de normen van de wereld volgt, en door voortdurende interpretaties van het gecommuniceerde gezag van God de Vader, de waarheid van de kerk langzaam afstemmen op de samenleving. Verkerkelijking is het woord en het impliceert dat de wereld wordt ingeleid in de kerk en via de kerk aan de gelovigen. En het wordt getypeerd door professoren die met gezag van de Waarheid van God goddeloosheid prediken en inbrengen in de kerk tot behoud van de gelovigen.
En dit denken heeft belangrijke nieuwe geloofskanten:
Niemand is er en iedereen is onderweg. Het zit al in het verhaal verwerkt, maar moet apart benoemd worden: wie denkt dat het voorgaande een kern raakt, die beseft dat dus bij de gelovigen heel belangrijke dwalingen kunnen voorkomen, die grote obstakels vormen om in te kunnen gaan door de deur van de hemel.
Maar ook dat er bij alle afwijkingen en bij ongelovigen belangrijke geloofsaspecten kunnen zijn die getuigen van het licht en het goede van God. Dat stemt tot inzicht en tot geduld en tot een alles beproeven om te bezien wat ervan uit God kan zijn. Maar daar is een scherpe lakmoesproef: het goede dat er buiten Christus en buiten de weg van Christus en buiten de waarheid van Christus en buiten het Leven in Christus is, dat kan er zijn, maar het kan de kerk niet leren. (Het kan de kerk wel beschamen.) De kerk kan er niet beter door worden. De enige weg van stroomlijning en afstemming is door Christus, en dat is wat Christus zegt: je moet via Mij en je moet via gehoorzaamheid aan God de Vader, zoals Christus gehoorzaam was aan God de Vader in lijdzaamheid getuigende van de waarheid die zó groot is en een zódanig heerlijke toekomst nu al verzekerd houdt, dat heel de levensweg er op wordt afgestemd. En dat betekent in ale gevallen voor de christenen niet een zich naar de wereld toedraaien, hoeveel goeds er ook in de wereld gekomen kan zijn. Maar het betekent een zich van de wereld (en zelfs eigen kinderen...) afdraaien tot afstemming op God: tot BEKERING. Je kunt de wereld en de nieuwe generatie niet winnen als je God niet wint. Want al het goede dat God in de wereld heeft gewerkt, dat is daar gekomen via de zegeningen van de paar gelovigen die invloed en doorwerkingen hebben gekregen in de maatschappij. Kijk naar Nederland, en je ziet wat er niet was voor de Romeinen kwamen, wat er was toen het Christendom kwam, en wat er komen gaat als het christendom zijn waarheid afstemt op de wereld. Eerst stemden we af op de wereldse geloven. Toen stemden we af op de wereldse waarheid. Dat is zo ongeveer klaar. En we staan dus aan de vooravond van afstemmen op een wereldse levensweg. Niemand kent de toekomst. Maar de spiegel voor het Nieuwe Testament, is wat er is gebeurd met de Joden en de afspiegeling van hun wetten, als (geen wazige maar) scherpe schaduwen en beelden van de meer geestelijk bedoelde westerse samenleving.
Hebreeën 3:4-11 Want een ieder huis wordt van iemand gebouwd; maar Die dit alles gebouwd heeft, is God.
En Mozes is wel getrouw geweest in geheel zijn huis, als een dienaar, tot getuiging der dingen, die daarna gesproken zouden worden; 
Maar Christus, als de Zoon over Zijn eigen huis; Wiens huis wij zijn, indien wij maar de vrijmoedigheid en den roem der hoop tot het einde toe vast behouden. Daarom, gelijk de Heilige Geest zegt: Heden, indien gij Zijn stem hoort, Zo verhardt uw harten niet, gelijk het geschied is in de verbittering, ten dage der verzoeking, in de woestijn; Alwaar Mij uw vaders verzocht hebben; zij hebben Mij beproefd, en hebben Mijn werken gezien, veertig jaren lang.
Daarom was Ik vertoornd over dat geslacht, en sprak: Altijd dwalen zij met het hart, en zij hebben Mijn wegen niet gekend.
Zo heb Ik dan gezworen in Mijn toorn; Indien zij in Mijn rust zullen ingaan!

Het verval c.q. het verlaten van het (gezag in het) oorspronkeijke christendom leidt tot richtingen, stromingen, en allerlei tegenstrijdigheden.
- Wat oorspronkelijk is kan op twee manieren worden onderkend: de signalen van oorspronkelijke leidingevende instructies, en de signalen van het vasthouden, bewaren of terugkeren naar de oorspronkleijke leidinggevende instructies.
- Wat verdwaling of verval is, kan op één manier worden onderkend: dat het afwijkt van het oorspronkelijke.
- Wat in eigenwilligheid afdwaalt kan op één manier worden onderkend: dat het afwijkt onder beklemtoning en bevestiging van het oorspronkelijke.
De leer zelf kent maar één bijbelse richting om na te volgen: bekering. Dat is altijd een keren naar de leer en lessen van het Oude Testament, toegepast in geestelijke zin.
Natuurlijk was er een bepaalde verwachtingspatroon onder de Joden (en zelfs onder de discipelen) aan wie het evangelie werd verkondigd. Dat is waarom Johannes de Doper groot moest worden en Jezus zelf als Meester en waarom Jezus daarna binnen alle landpalen van Israël [70] apostelen uitzond om wonderen te doen als bewijs van een nieuwe tijd en vervulling van de profeteën over de komst van de Messias. Maar; dat is geen reden om te denken dat er nog een geloofsrichting moiezaam gevormd moest worden. Er was een leer en er was gezag en ook de heidenen werden erbij gerekend door de plaats en sturing [vooral van Petrus], en ook de oude wetten moesten van hun vleselijke gedaante worden ontdaan [vooral door de plaats en sturing van Paulus]. Dat was echter vanaf het begin van hun optreden helder.
En zo was het met alle dwalingen die zich daarna gingen voordoen op dezelfde voet: er was een richting en er was gezag en er was een gemeente die daar iets mee kon doen. En steeds is er de keuze om zichzelf te bekeren en weg te cijferen tot navolging van het oude; of er was de zelfverrijkende kracht van het beter weten, die leidde tot nieuw elan en nieuwe richtingen. De paradox is hier dat een sterke kerk dwaalt en stopt met luisteren; terwijl een 'verloren' zich kerk bekeert tot het aloude, en weer begint met luisteren.
En dan dringt zich op wat de argumenten eigenlijk zijn om te beginnen met verzinnen dat er een stromingenstrijd en afstemmende 'evolutie' heeft plaastgevonden.
- Er is helemaal geen sprake van een veelheid aan (verschillend luidende) evangeliën;
- De canon van de bijbel is altijd onveranderlijk geweest, en ook het omstreden deel is altijd [omstreden] onderdeel geweest van het oorspronkelijke christendom;
- Alle gemeenten hadden verschilende informatie op verschillende tijdstippen, maar ook toegang tot alle informatie die er was, bij elke gelegenheid van communicatie met andere gemeenten over de informatie die er was. 
Er is daarom imbo geen goede reden voor een stelling dat er zoiets als het oorspronkelijke christendom niet bestaat. Wel is er ontzettend veel te zeggen over de oorzaken en redenen waarom er niettemin zoveel richtingen zijn.
En als er dan sommigen menen dat er iets is van een eerste en tweede eeuw; Paulus leefde in de eerste eeuw. De apostelen ook. En Christus ook. Je zult dus eerst moeten aannemen dat de oorspronkelijke brieven niet bestaan hebben en niet verstuurd zijn, om te kunnen concluderen dat de brieven pas in de tweede eeuw zijn 'geland'. Je moet dus aannemen dat waar Paulus vele zendingsreizen ondernam, de postbezorging niet een dergelijke afstandoverbrugging kon realiseren. Je moet dus aannemen dat wat wij niet weten en zelf maar hebben ingevuld waarschijnlijker is, dan wat schriftelijk tenminste uit de tweede eeuw aan ons is overgeleverd. Je moet dus gewoon heel erg eigenwijs zijn voor dit soort luchtfietserijen. Of anders heel goede argumenten achter de hand hebben, die je nog maar even niet hebt ingebracht. 

Aha, ok; de JG zijn slachtoffer van de afgod die 'wetenschap' heet..  

Colossenzen 2: tot kennis der verborgenheid van God en den Vader, en van Christus; In Denwelken al de schatten der wijsheid en der kennis verborgen zijn. En dit zeg ik, opdat niet iemand u misleide met beweegredenen, die een schijn hebben.
Ben je zo bang voor je eigen argumenten, dat je dit ongerichte schelden nodig hebt?
Logica in zingevende duiding >> wat is het nut van Paulus met zijn woorden? Ongericht schelden of iets concreters? Jij waardeert hoger de redenering dat Paulus onzinnigheden toewenst vanuit zijn emotie van tegenstand. Dat kun je toch geen raaskallen noemen? Zo staat het er feitelijk voor.
Dat bewijs vervalt, want wat je zegt klopt niet: het staat in heel de bijbel geen enkele keer. Wel staat er één keer bij Deuteronomium 23:1 dat woord in een Griekse vertaling. Dus er is een technische hoofdbetekenis (hakken van voeten en handen en touwen), en een specifieke betekenis in context in het Grieks (afgehakte van genitaliën) en er is ook een overdrachtelijke/figuurlijke betekenis. Namelijk een besnedene van hart (=onbesnedene) tegenover een onbesnedene van hart (=besnedene) vanuit het perspectief van een gelovige, dat dan dus een versnedene is (want besneden is hij al).
Begrijp je dit?
Ook dit klopt niet. Letterlijk slaat op oren en vingers en touwen en genitaliën. En in een cultuur waar de oren worden afgehakt heeft gesnedene een andere connotatie dan in een cultuur waarin genitaliën werden afgehakt. Daarom zul je in een dergelijke cultuur steeds de technsiche betekenis mee moeten tellen als mogelijkheid.
Dat het mannelijk geslachtsdeel in concreto erbij wordt gedacht, is jouw inbreng en jouw gedachtenspinsel en dan ook nog jouw inbreng om het dan ook maar in te voegen in de tekst. Dat is méér dan een jota of een titel. Maar je hebt geen bewijs dat het erin gelezen moet worden (maar wel het bewijs dat je het in de tekst erbij propt). Wel hebben wij het bewijs dat je vooral overdrachtelijk moet denken:
Bewijsgrond I: Collossenzen 2:11 In Welken gij ook besneden zijt met een besnijdenis, die zonder handen geschiedt, in de uittrekking van het lichaam der zonden des vleses, door de besnijdenis van Christus;
Bewijsgrond II: Filipenzen 3:2 Ziet op de honden, ziet op de kwade arbeiders, ziet op de versnijdenis.
Snijden is snijden of hakken en waar dat van is, wordt bepaald door de context. Dat is in elke tekst zo. Dat besprak ik hierboven. Herhaling biedt geen kracht maar verharding, daarom hier dan een nieuwe insteek:  
1 Timotheüs 4:13-16 Houd aan in het lezen, in het vermanen, in het leren, totdat ik kome.
Verzuim de gave niet, die in u is, die u gegeven is door de profetie, met oplegging der handen des ouderlingschaps.
Bedenk deze dingen, wees hierin bezig, opdat uw toenemen {prokope} openbaar zij in alles.
Heb acht op uzelven en op de leer; volhard daarin; want dat doende, zult gij en uzelven behouden, en die u horen.
Als pro-kope dan voortgang is van het evangelie (zie ook zo Filippenzen 1:12 en 25), dan is het een helder en vanzelfsprekende gedachtengang dat apo-kope de tegenwerking [van het evangelie] is. Dat is gewoon uit de aard van het woord. Dan is de betekenis van het afsnijden, ook niet meer het enige, maar moet je al meewegen dat het afsnijden ook afhakken of tegenhakken kan zijn. Dat zij tegengewerkt worden! Nu gaat het bij voortgang wel om een hakken als door een jungle, maar met de daaruit volgende volledige doorgang. Dus naar analogie zou ook het tegenwerken moeten worden begrepen tot de volledige wegwerking. En zo kom je heel eenvoudig opnieuw op wegwerken van die dwaalleraars. Gewoon met basisbegrip van Paulus' zijn woorden in samenhang met zijn woordwisselingen tussen besnijdenis, afsterven, versnijdenis, voortgang, etc.. en in het licht van een onmiskenbaar connotatie effect vanuit de eenvoudige tegenstelling apo <-> pro.
 En met jouw prima zijn er we eruit. Zo is het. Voor jou gaat het dan om hetzelfde, omdat je associatief leest. Maar er staat wat anders, en dat andere laten we ook staan, zodat het ook anders gelezen kan worden. En de grote vraag is dus: sta je jezelf toe om te veranderen om wat jij erin ziet dichter te benaderen (castreren), of ga je het laten staan zoals het er staat (hakken in meer mogelijkheden), met het aan zekerheid grenzende risico dat het merendeel der lezers niet meekrijgt wat jij erin ziet. Het wordt bevestigd: jij als vertaler gedraagt je als dominee, en legt een interpretatie op aan de nietsvermoedende lezer, die ermee rekent dat jij je houdt aan het heel strikte gebod om er zelfs geen tittel of jota aan te veranderen. 
Dat "van de gemeente" hoeft er niet bij te staan. De context is volstrekt helder. En de leer is helder. Afsterven en afleggen van de zonde en het vlees:
Want gij zijt gestorven, en uw leven is met Christus verborgen in God.
Wanneer nu Christus zal geopenbaard zijn, Die ons leven is, dan zult ook gij met Hem geopenbaard worden in heerlijkheid.
Doodt dan uw lichaamsdelen, die op de aarde zijn, namelijk hoererij, onreinigheid, schandelijke beweging, kwade begeerlijkheid, en de gierigheid, welke is afgodendienst. 
Maar nu legt ook gij dit alles af, namelijk gramschap, toornigheid, kwaadheid, lastering, vuil spreken uit uwen mond.
Liegt niet tegen elkander, dewijl gij uitgedaan hebt den ouden mens met zijn werken.
Sarcasme als vergaande vorm van besnijdenis, zou sprake van zijn ten opzichte van de mensen die zich willen laten besnijden: laat dan alles eraf snijden. Dat zou dan een gemene manier zijn van aangeven dat de besnijdenis niets doet. Maar ten opzichte van de mensen die al besneden zijn, slaat het nergens op. Zij hadden toch al nooit de bedoeling om iets te laten snijden bij zichzelf. Zij hadden de bedoeling om iets te laten snijden bij een ander. Om diegenen die een ander willen laten besnijden, dan op te roepen om dan maar er alles eraf te laten snijden, is gewoon een fout in de stijlfiguur: het slaat nergens op.
Graag mee eens. Dus 1) niet invullen maar de woorden zo zuiver mogelijk vertalen en 2) rekenen met context en leer en gebruikte vormen van het woord "hakken/snijden"
2 Petrus 3:15-17 En acht de lankmoedigheid onzes Heeren voor zaligheid; gelijkerwijs ook onze geliefde broeder Paulus, naar de wijsheid, die hem gegeven is, ulieden geschreven heeft; Gelijk ook in alle zendbrieven, daarin van deze dingen sprekende; in welke sommige dingen zwaar zijn om te verstaan, die de ongeleerde en onvaste mensen verdraaien, gelijk ook de andere Schriften, tot hun eigen verderf. Gij dan, geliefden, zulks te voren wetende, wacht u, dat gij niet door de verleiding der gruwelijke mensen mede afgerukt wordt, en uitvalt van uw vastigheid.
Het was dus bekend dat Paulus soms moeilijk schreef. Dat geeft een verplichting om welwillend te zijn ten aanzien van het vertalen, met in ogenschouw de leer en de gewenste mate van zedelijkheid en opbouwendheid.
Jacobus 1:19-22 Zo dan, mijn geliefde broeders, een iegelijk mens zij ras om te horen, traag om te spreken, traag tot toorn; Want de toorn des mans werkt Gods gerechtigheid niet. Daarom, afgelegd hebbende alle vuiligheid en overvloed van boosheid, ontvangt met zachtmoedigheid het Woord, dat in u geplant wordt, hetwelk uw zielen kan zaligmaken. En zijt daders des Woords, en niet alleen hoorders, uzelven met valse overlegging bedriegende.
Uit deze tekst in Jacobus weet je al dat jij in het geheel niet kunt gelden als vertaler (normatief gezien). Wil je een ander beoordelen op zijn woorden, dan zul je traag zijn om zijn woorden te verstaan als ongerichte uiting van het vlees, en haastig om zijn woorden te begrijpen in een context van heiligheid en vol van goede bedoelingen en opbouwendheid. Uit jouw benadering (sarcasme en scheldend iets ongerijmds toewensen dat je ook niet hard zou kunnen maken om het echt te doen of zelfs echt te wensen) weet je eigenlijk al dat je diskwalificeert als vertaler, en ook als christen. Want je gaat uit van het slechte, en bouwt daarop tot 'opbouw' van de gemeente. Dat is niet fraai.
Bij elk van die zogenaamde scheldwoorden, is er een ondertoon een een onderliggende laag van substantie. De honden zijn zij die trekken en scheuren om het levende lichaam ten val te brengen. Dat is reëel. De versnijdenis is de besnijdenis waardoor Paulus wordt vervolgt en de christenen geplaagd en de verlossing van Christus ongedaan gemaakt; dat is dus vanuit het christendom echt daadwerkelijk een versnijdenis. Dat is reëel. De vervloekingen zijn geheel reëel; zij gaan over de eeuwigheid van bepaalde of minder duidelijk bepaalde mensen: wie tegen de Christus is, die zal in het oordeel vallen! Dat is reëel. Niets hier is een stijlfiguur. Niets hierin is niet ernstig. Niets hierin probeert ook niet daadwerkelijk de gezonde zielen te beschermen. Dus; wat is je punt? Trek de lijn door en stel je vraag wat Paulus hier probeert aan de te vallen of te beschermen. Iemand zijn genitaliën?? Wie is het die hierom moet lachen? Wie drijft hier spot met iets?
Lees 'Galatians' van Frank J. Matera, p.185-187. Het absurde wordt bevestigd, voor wie antwoorden zoekt.
Waarom sta je nog niet eens een heel kort moment vast in waarheid? Wat is de geest die jou beheerst dat hij zo graag als leugengeest bekend wil worden?
Het ontbreken van bronvermedling maakt iets nog niet tot plagiaat. Niets van mijn 'plukkerijen' heb ik laten doorgaan als mijn eigen werk. Alleen al door openlijk ervan te spreken dat ik het pluk, bewijs ik volkomen jouw ongelijk. Vind je dat niet verdrietig? Bovendien heeft als het goed is, niets van mijn inbreng iets nieuws. Dus als het goed is zal ik steeds voor de conclusie rusten op de woorden van een ander. Vind je het dan niet mal, dat jij eist dat ik iets authentieks moet brengen?
Zolang jij je niet bekeert tot God of tot de waarheid, is ook dit gesprek oeverloos. Ik ga graag verder in geloof, ook zonder bereikbare oevers. Maar bewijs jij nu liever eerst in waarheid of in geloof te staan. De dwaalleraar moet worden gecastreerd, maar niet van zijn genitaliën, maar van zijn vleselijke kant die hem ter dood zal brengen. Dat gaat om een besnijdenis, die zonder handen geschiedt, in de uittrekking van het lichaam der zonden des vleses, door de besnijdenis van Christus.
Als je al wilt inleggen, dan kun je inleggen dat het vleselijke deel afgesneden moet worden dat die dwaalleraars brengen, zodat de ziel van die dwaalleraar gered kan worden. Zodat inderdad de dwaalleer tegengewerkt wordt (apo-kopte) en het evangelie voortgang krijgt (pro-kopte).

Juist als de relatie levend is, is er meer vitaliteit om ervoor te strijden. Maar; die strijdbaarheid moet van twee kanten komen. Die inzet moet van twee kanten komen. Het is dan inderdaad moreel niet fraai als je vanwege het opgebrand zijn van de relatie of vanwege zijn strijdbaarheid (vloeken kun je zien als een vorm van strijd voeren) de handdoek in de ring gooit. Hoe citeerde de vriend van zij van de shop around the corner het ook al weer uit de Godfather?: "Go to the matrasses" of zo. Ga het gevecht in, eerlijk en doelbewust en met 100% gerichtheid op het bij elkaar blijven. Weggaan mag dus niet een stok of de dreiging zijn. Want trouw is inderdaad onvoorwaardelijk. Maar; het vereist dezelfde opstelling ook van de andere kant. Maak daar een formeel/inhoudelijk (strijd)punt van. Op die manier wordt geharmoniseerd wat er misschien nog onvoldoende was dichtgetimmerd; en daarna is het dan ook zaak om de realiteit aan te pakken: een van de twee zit met iets waar de ander mee leven moet. Als je in de liefde bent, allebeide, en het gevecht aangaat, kom je ook uit op een gemeenschappelijke weg. Wat dat gaat zijn is van tevoren niet met zekerheid te bepalen. Bepaal je het wel vantevoren, dan is het ook geen oprecht eerlijke gemeenschappelijkheid meer.
Disclaimer: Besef goed dat het voor jou iets belangrijks is, maar ik schrijf zonder kennis goedbedoelend, maar uit de losse pols. Ga nooit af op praatjes van een forum inclusief die van mezelf, maar vraag iemand uit je omgeving die jullie beiden en dergelijke situaties goed kent.

Allemaal leuk en aardig van al dat begrip voor de atheïst die met een gelovige geconfronteerd wordt, maar ik lees in het verhaal onverminderd een ernstig tekort aan respect voor elkaar als mens. Wie de ander bewust probeert te beschadigen, is gewoon heel erg fout bezig. Dat staat los van het verschil geloof <->ongeloof. Toegeven aan een ander vanwege de eigen keuze of norm daarvoor, is nobel. Maar als je toegeeft vanwege onderdrukking of vanwege het niet meer opgewassen zijn tegen de treiterijen en irritaties of het kleineren, dan ben je moreel zelf fout bezig. Waar respect onbreekt, is de liefde weg. En dat weet de topicstarter ook best wel, als ik de reacties zo zie. Het is heel vervelend dat het leven kennelijk iets anders is dan de vriend dacht, maar hij zal ermee moeten dealen; het is zijn leven, waarin de topicstarter een centrale plaats heeft. Liefde is in dat opzicht niet iets vrijblijvends maar iets verplichtends. En als het in die liefde niet goed zit of komt, dan is al het andere zonder waarde. Geloof is dus denk ik hier wel een beproevingsding, maar is ten diepste helemaal niet de issue.  

Sommigen zullen eeuwig leven, en sommigen zullen eeuwig sterven. Dat klinkt belachelijk.
Dat is waarom zij die eeuwig leven hebben,
van alles zullen doen om te communiceren aan zij die eeuwig sterven,
dat er een eeuwig leven bestaat.
Kenmerk van het eeuwige leven:
1. Er bestaat een God;
2. Die is aanspreekbaar;
3. En die is voor je te winnen;
4. en bereid om jou iets heerlijkers te geven, dan waaraan je even mag proeven in dit leven.
Jou ouders hebben jou, en jij hebt vrienden. Stel dat alleen je vader gelooft.
Hoe communiceert jouw vader dan aan jou en via jou aan jouw vrienden en via jouw vrienden die niet geloven aan hun omgeving,
dat hij het eeuwige leven heeft, en dat ook aan jou mag geven?
Hij zal dingen doen. Mijlpalen zetten. Richting geven.
Goede diengen promoten en geode wetten stellen.
Maar niets van dat alles zal kunnen beiden wat hij heeft, namelijk het geloof zelf.
Dat geloof dat treft en dat valt en dat raakt en dat gaat buiten regels om.
je vader is machteloos; want hoe groot moet zijn geloof zijn, dat het jou ook raakt?
Hoezeer moet hij moeder Theresa zijn om je hart te bereiken?
Hoeveel vrede moet hij op aarde brengen zodat jij graag in zijn spoor volgt?
Hij is machteloos en overgeleverd aan Gods genade voor hem,
of iets daarvan ook jou ten deel zal vallen.
En daarom geeft hij zijn leven over aan de richtlijnen van de leer/schrift/kerk,
In de hoop dat het geheel jou ook bereikt,
Maar met het diepere doel dat jouw ziel en de zielen met wie jij optrekt,
iets van dat heerlijke losgekoppelde van deze aarde meekrijgen.
Jouw zondagsheiliging koppelt je los van deze aarde.
Doe er wat mee, tot eer van je ouders,
om te voorkomen dat het goede daarvan,
tot een smaad en aanklacht wordt voor het geloof
en de heilige naam die ermee is verbonden.
En als jij het alleen al doet tot eer van je ouders,
Is het daarin ook tot eer van God,
en tot een heilige koppeling met je ouders.
Val ze die dag maar "lastig" en beproef ze daarin op hun vruchten van hun geloof,
tot jouw lering en tot jouw behoud.
 
 

Inderdaad, dat valt mij ook op, en dat is ook opvallend aan de bergrede (Mattheüs 5).
Oordeelbesef  / geloof / barmhartigheid wordt gemeten naar de gegeven kennis (talenten).
Het gaat dus kennelijk om een meer inhoudelijke beoordeling, waardoor degenen die streven om 'het goede' te doen snel beter op weg zijn dan degenen  die denken dat het goede hen om niets gegeven wordt. Het gaat om de mate waarmee je er iets mee doet.
Wat allemaal niet wegneemt dat de wet blijft gelden als norm en richtsnoer voor de kennis wat goed en wat kwaad is.

Mattheüs 5:17 Meent niet, dat Ik gekomen ben, om de wet of de profeten te ontbinden; Ik ben niet gekomen, om die te ontbinden, maar te vervullen.
Mattheüs 5:16 Laat uw licht alzo schijnen voor de mensen, dat zij uw goede werken mogen zien, en uw Vader, Die in de hemelen is, verheerlijken.

Wees als een draak; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op. (Job 41)