Piet met de Pet

Ik denk dat ieder mens, niemand uitgezonderd, wel eens een beroerde ervaring heeft gehad met een ander. Dat kan zijn in een winkel, in het verkeer, bij feestjes, op het werk en het kan zeker ook in de kerk. Maar daarmee is nog niet gezegd dat hieraan rechten kunnen worden ontleend.
Dit forum wil niet maar kan ook onmogelijk als soort van klachten- of consumentenlijn fungeren.
Ook heeft het geen zin om een bepaalde stroming via dit forum trachten te scharen onder de noemer sektarisch, niet in de laatste plaats omdat de mening van het individu er weinig toe doet (inclusief die van u). Ik adviseer om via social media een poll te starten om meer inzicht in het bestaan van een draagvlak voor uw visie te krijgen.
 
Tja ik heb er zelf ook een hekel aan als feestjes worden benut, lees misbruikt, voor persoonlijke networking. Maar daar maakt ook de tupperware- en avon verkoper zich schuldig aan hoor. Trouwens het kan ook andersom! Op feestjes is er altijd wel iemand die wat lacherig begint over mijn geloof. Een hele goede vriend, die vrijwel altijd ook op deze feestjes is, werkt bij de belastingdienst.... ook een gewild onderwerp voor misplaatste grappen en zoal meer.
Voor wat betreft het antwoord "afgewezen natuurlijk" mbt het bidden voor een ander: degene die het rendement van een half uur gebed kan vaststellen moet ik nog tegenkomen! Maar als je het echt niet wilt, behoort men dat te respecteren.

Vind ik een beetje vaag eerlijk gezegd. Tuurlijk heb je je "eigen" regels. En redding in het christendom an zich is best belangrijk. Notabene rede dat Jezus is geboren, gestorven en is opgestaan. En de basis daarvan is genade. Of voor mijn part liefde. 
 
Ik denk dat je oecumene breed en smal kunt hebben. Smal is dat je zo erg op elkaar lijkt dat je in feite de verschillen vast op te lossen zijn. Dat zie je binnen bepaalde gereformeerde stromingen (tussen gkv en nkg, of bij de pin), en bij kerken met traditie insteek (rkk, orthodoxie, etc.). Je hebt ook de brede zin, dat je weliswaar niet één  clubje kunt vormen, maar wel veel overeenkomsten tussen elkaar ziet en daarin met elkaar kunt optrekken. Katholieken en pinkstergemeenten hebben bijvoorbeeld best dat soort dingen, evangelische kerken en gereformeerden ook, protestenten en katholieken ook. Taize vind ik een mooi voorbeeld. En je hebt dingen die er wellicht tussenin zitten. Stappen die heel mooi zijn, maar waarvan we zeggen dat we er nog niet zijn. Bijvoorbeeld de Lutherse Kerk en de Katholieke Kerk op het punt van de rechtvaardigingsleer. Tegenwoordig zeggen we dat dit verschil niet meer bestaat, vroeger was dat één van de grote reformatie hangijzers. 
Eigenlijk is dat een punt waar je van kunt zeggen dat eigenlijk inhoudelijk niet zoveel veranderd is, maar dat we elkaar beter zijn gaan begrijpen. Praten met elkaar doet dan toch elkaar leren kennen en tot de conclusie komen van "hmm, eigenlijk geloven we het zelfde..."
Ik geloof oprecht dat in deze tijd Luther Katholiek gebleven zou zijn.  Maar dat is mijn mening.  Luther wilde nl. helemaal niet afsplitsen, maar hij was een heethoofd en in het bestuur van de katholieke kerk zaten een aantal eveneens heethoofden en er waren nogal wat corrupte figuren binnen de geestelijkheid. Ik denk dat als Luther een paar pilletjes had genomen en je een paus Franciscus zou hebben ipv een corrupte bende, dat het vast wel goed gekomen zou zijn. 

Als je er niet in geloofd is het complete onzin, tenzij je kijkt naar de positieve ontwikkelingen bij die mensen. Van de drugs af bijvoorbeeld is zeer positief.
We geloven inderdaad dat de naam van Jezus aanroepen helpt. In de nood kan het een noodkreet zijn, gepaard met hevige emoties. Dat is logisch, als je het gevoel hebt met de rug tegen een muur te staan.
Ik kom zelf uit de evangelische gemeente, wat veel op de pinkstergemeente lijkt. Onze gemeente oogt alleen wat saaier mogelijk. Er is bij ons veel ruimte voor verschillende visies en belevingen. Het "pinkstergeloof" om het generaliserend zo te zeggen is wel een hoog gewaardeerde opvatting. veel sprekers en voorgangers hebben zo'n soort geloof. Sektarisch kan het zijn als mensen elkaar van alles gaan opleggen. Bij ons is het een regel dat ieder zijn persoonlijke geloof niet aan de andere mag opdringen. Toch zie je het bij sommigen soms mis gaan. Ik denk dat dit vooral wat zegt over de personen zelf, niet zozeer over de gemeente in zijn geheel. Wel kan het zijn dat een gemeente er misschien verkeerd mee om kan gaan. Een les van vallen en opstaan.
Iemand die ook net bekeerd is, wil daarin nogal eens super radicaal zijn en misschien wat doorschieten. Dat is eigenlijk met heel veel mensen in heel veel dingen zo. Gaande weg is het ook vaak zoeken naar de juiste balans en elk mens is ergens wel gekleurd in. Geen mens is daar gevrijwaard van. 
 
Echter is er ook een kloof tussen christelijk en seculier die nu eenmaal niet te overbruggen is. Om als voorbeeld te noemen: het uitgaanscultuur en de boodschappen van de media is vaak niet in de lijn met de levenswijze en de boodschappen van het christendom, haar cultuur en de muziek.

Dat ligt eraan. Er zijn verschillende soorten kloosters die gewoon tot dezelfde Kerk behoren. Ieder mens heeft, naast de algemene roeping waar je terecht op doelt, ook een eigen roeping in het persoonlijk leven. Een kloosterroeping zal natuurlijk lang niet iedereen hebben, dit topic is slechts hypothetisch bedoelt, maar je gaat wel een persoonlijke weg met God en legt daarin samen met Hem je eigen accenten.
Stel dat ik mij meer op gebed zou richten en jij meer op liefdadigheid, waarbij we beiden het andere natuurlijk niet nalaten, dan vullen we elkaar juist aan en hoeft er geen sprake van verdeeldheid te zijn. We hoeven daarom ook niet beiden precies dezelfde leefwijze aan te houden.

Dat is inderdaad interessant... Ooit heb ik ook zo gedacht, een beetje in het spoor van Luther zeg maar voor hij Romeinen had gelezen Maar Christen ben je niet door verdienste, maar door geloof. Volmaaktheid bestaat nu immers niet, en als je de bijbel leest wordt je al van heel in het begin om de oren geslagen met eigenlijk "vrienden" van God die niet deugden. Zelfs Abraham, onomwonden vriend van God genoemd deed verschillende keren dingen die God hem niet had gevraagd, interessant is dat God vaak op die tijdstippen gewoon stil was. Ook Paulus had een opvliegend kantje, was vrij jaloers (lees 2 Kor) en had een doorn in het vlees. Dus we zijn in goed gezelschap als niet volmaakte christenen
Hoe ik mijn christen-zijn in de praktijk breng?
Goh, daar kan ik zelf eigenlijk moeilijk op antwoorden, heel mijn leven is doordesemd van mijn overtuiging, zowel mijn spreken, mijn handelen en zelfs heel mijn zijn. Als christen-zijnde, hoe kan ik het niet in de praktijk brengen? Verder is het nergens waar ik kom een geheim dat ik christelijk gelovig ben, en als de gelegenheid zich voordoet, praat ik er wel over, ongedwongen... Ik hou absoluut niet van mensen die hun geloof opdringen en dat doe ik dan ook niet, maar ik hoef me ook niet te schamen voor mijn overtuiging.
Dat ik christen ben en het constant in de praktijk (probeer te) breng(en) wil niet zeggen dat ik een beter mens ben (al vind ik wel zelf dat ik door christen te worden een beter mens ben geworden, maar dat is persoonlijk), ik kan me nog altijd ergeren, nog altijd boos zijn en dingen zeggen waar ik later spijt van heb. Ik blijf naast christen ook nog altijd mens.

V: Hoe geef je je christen-zijn in de praktijk vorm?
A: Ik hoop ooit nog eens een christen te zijn. Ik ben wel al mijn hele leven lang bezig er een te worden. Het grote sleutelwoord hierbij is bekering. Ik zie dingen in mezelf die ik niet kan veranderen maar er zijn ook genoeg dingen die wel te veranderen zijn.
Voor de eerstgenoemde weet ik mij in het kostbaar bloed van Jezus gedragen (ik heb uitzicht op vergeving en moet ook accepteren dat Hij mij wil oprichten) en voor het laatste weet ik mij door Jezus' Woorden gemaand en geroepen.  Maar veranderen..... oh wat is dat moeilijk!!!!
Verder beschouw ik het voeden van mijn geloof als imperatief. Bijbel(studie), gebed en heel veel stilte....
 

 
V: Hoe speelt het een rol in je dagelijks leven, in de contacten met anderen die lang niet altijd christen zijn?
A: Ik leef vanuit de gedachte dat God de Schepper iets voor ogen had toen Hij mij de levensadem schonk. Dat is dus niet een supermens, een heilige of een engel maar simpelweg een mens … maar wel met een bedoeling.
Ik mag er zijn en ik hoor bij Zijn Schepping. Dat ik me op een uitzichtloos dood(lopend) spoor bevond, is door Jezus' onbeschrijflijk grote offer rechtgezet. Ik put daar niet alleen troost uit maar ook inspiratie. Mijn wezen en leven is door de hoogste autoriteit als kostbaar en de moeite waard gezien... Dan wil ik ook zoveel mogelijk me richten op die bedoeling.
Gekgenoeg kan ik het best met niet-gelovigen opschieten. Ik merk dat zij vaak met dezelfde vragen rondlopen als ikzelf . Ik ervaar het als verrijkend, verfrissend en zeker ook als een privilege dat mensen zich openstellen en zich durven te uiten wat zij zoal vinden.

 
V: Praat je er veel over of is het meer iets wat weliswaar je manier van leven bepaalt, maar waar je met anderen meestal niet over praat.
A: ik ben geen prediker noch een bekeerder. Wel is het zo, dat ik bepaalde dingen beslist niet niet tolereer. Zo wordt er in mijn bijzijn niet gevloekt, ook niet door hierarchisch hoger geplaatsten op mijn werk.  Ook loop ik hierom weg uit een bioscoop, bij een lezing of feestje.
Daarentegen praat ik erg veel over geloof binnen mijn gezin.... ook een weg van vele eenzaamheden maar “mama vindt het nu eenmaal belangrijk....”

Drie maal per dag bid ik het getijdengebed: lauden, vespers, completen. Elke zondag ga ik naar de mis en zo af en toe spreek ik de biecht als het nodig is. Nu in de veertigdagentijd leef ik ook iets soberder en straks in de Goede Week zal ik wel weer zo'n beetje elke dag in de kerk te vinden zijn met al die vieringen.
Daarnaast lees ik elke dag een of twee hoofdstukken uit de Schrift, uit de dagboekreeks Spreken met God bij het ontbijt, denk ik veel over levensbeschouwelijke onderwerpen na, ook letterlijk in stilte, en schrijf daar af en toe over op met name dit forum.
Ik probeer een vriendelijke, hulpvaardige en verantwoordelijke naaste te zijn voor de mensen om mij heen, tijdens mijn vrijwilligerswerk en daarbuiten. Soms heb ik met mensen bijzondere gesprekken over levensbeschouwelijke kwesties, waarin ik desgevraagd dan zo mooi en beeldend mogelijk uitleg wat ik geloof. Het gebruik van religieuze argumenten en beelden beperk ik dan tot een minimum en anderen veroordelen doe ik niet.
De meeste tijd leef ik echter alleen en werk ik veelal thuis, volgens een dagritme enigszins geïnspireerd op het monastieke leven. Ik leef ook bewust ongehuwd en wil dus geen relatie, omdat ik geen gezin wil en het alleen leven mij bijzonder bevalt.
Mijn visie op het dagelijks christelijk leven is deze: bid elke dag en belijd berouwvol je zonden, ga naar de eredienst van je kerk en gehoorzaam haar geboden, leef sober en doe alles wat je wil doen met mate, doe al je werk alsof je het voor God zelf doet, wees de meest vriendelijke en aangename versie van jezelf, bewaak en verleg steeds meer je grenzen en vertrouw in alles geheel op Gods voorzienigheid en barmhartigheid.
Zo vorm je, met hulp van Gods genade en bijstand, een gezonde voedingsbodem voor de verdere mystieke of spirituele verdieping van je geloof, naar gelang je roeping en je plaats in de wereld.
 

Dat is al harstikke goed. In Lukas 19 vertelt Jezus over een man van hoge afkomst die op reis moest gaan. Hij gaf zijn slaven een mine in zilver. Hij zei: doe er zaken mee totdat ik kom. Na lange tijd kwam hij terug en hij riep de slaven ter verantwoording wat ze met die mine hadden gedaan. De ene slaaf had er tien mines van gemaakt de andere 5. De derde slaaf had er niks mee gedaan, niet eens op de bank gezet bij wijze van spreken. Die derde slaaf werd veroordeeld. 
Jezus was de man van hoge afkomst, de slaven zijn discipelen of zijn volgers. Hier laat Jezus toch zien dat je wat met je mine moet doen die je van Hem hebt gekregen. Je moet het Koninkrijk vermeerderen.

Eigenlijk wel ja. Het maakt ook niet uit wanneer we tot geloof zijn gekomen. Iemand die heel zijn leven God heeft gediend krijgt geen betere positie in het Koninkrijk dan die bijv maar een paar jaar God heeft leren kennen en Hem is gaan dienen. We kunnen hem nooit terug betalen. We kunnen wel onze dankbaarheid tonen. 
Ik vind de prediking van Gods Koninkrijk belangrijk, voor m’n medemens zorgen, wat bijv zich kan uiten door ouderen te bezoeken. Je moet eerlijk zijn en leven naar de instructies die onze Heer ons gegeven heeft.
Jullie geven het bijv ook vorm door op deze site te redeneren met andere mensen. 

Je bent niet vervelend. Natuurlijk praten we met mensen over het geloof, en natuurlijk bidden we met mensen. Praktisch betekent het dat we oplossingen voor problemen, van iedere aard, dus uit geloof oplossen, ofwel bidden met en voor mensen die ziek zijn, mensen onderwijzen, bidden met en voor mensen die geen werk hebben, ofwel dat praktiseren wat we in de Bijbel lezen. Concreet voorbeeld: er staat geschreven: "En zo wat gij begeren zult in Mijn Naam, dat zal Ik doen; opdat de Vader in den Zoon verheerlijkt worde". Dat betekent dat wanneer we overeenkomstig Gods Wil bidden, het zal geschieden. Is het Gods Wil dat mensen ziek zijn? Nee, natuurlijk niet. Is het Gods Wil dat mensen armoedig leven? Nee, natuurlijk niet. Dit zijn dus kwesties die in ons leven spelen.

Ik wil niet vervelend zijn, maar daarmee heb je nog steeds geen van de topicvragen beantwoord. 
Een concreet antwoord bijvoorbeeld kunnen zijn dat je tijd maakt voor het invullen van je website en het reageren op fora. En of je met buren of familie over het geloof praat, of je bidt op je werk, etc. 
Zelf merk ik dat het integreren van mijn geloof in mijn leven steeds makkelijker is. Als jongere was is veel bezig met: wat geloof ik eigenlijk? Wat vinden anderen? Wat doe ik wel of niet? Die vragen heb ik nu minder, het is verweven met wie ik ben. Ik ben niet iemand die niet snel uit zichzelf begint over kerk of geloof. Het is een kwetsbaar onderwerp wat ik niet te grabbel gooi. Op mijn werk bid ik bijvoorbeeld ook niet openlijk voor mijn eten. Maar desgevraagd, of als een gesprek over geloof gaat, ben ik wel open over wat ik geloof en wat dat voor me betekent. Ik merk dat als mensen eenmaal weten dat je gelovig bent, ze ook wel eens met serieuze vragen komen of hun eigen twijfels of verlangens delen. Dat vind ik echt een kadootje, heel mooi. Verder speelt onze gemeente een grote rol in ons leven. We gaan op zondagochtend naar de kerk en hebben veel contacten en taken in de gemeente. Diaconie en hulpverlening vinden we erg belangrijk als het gaat om onze uitgaven. Onze kinderen gaan ook naar activiteiten van de kerk (kinderclub, kindermidddagen) en nemen daar wel eens een vriendinnetje mee naartoe mee. Zo al met al is het dus concreet aanwezig in alle aspecten van ons leven.

Ik denk dat het een wel samenhangt met het ander. Als je goede werken doet omdat je bij God in het krijt staat, dan ben je bezig met verwerven van eigen heil. En staat dus alles wat je doet (praktisch) in het teken van zelfheiliging dmv terugbetalen door het doen van goede werken. Vandaar mij vraag.