TTC

Ben je ook bereid het voorbeeld van Jezus te volgen door jezelf te offeren? Of is dat een brug te ver?

Ik ken die gesprekken met JG, doorgaans zijn ze niet bereid om het over concrete zaken te hebben waardoor ze aan geloofwaardigheid missen. Het is zoals je terecht stelt, het blijft bij lippendienst met veel vluchtwegen waardoor ze het menselijke lijden niet voelen. Uiteraard, het is geen alleenrecht van JG. Maar je bent nu eenmaal met je job bezig natuurlijk, zoals het programma voorschrijft. En sterker, bepaalde domeinen zijn zelfs verboden terrein, beetje als een appel zonder klokhuis.

Enkel niets zou dan perfect zijn, bij afwezigheid van al het andere?

Ik geloof dat religie gekaapt wordt door tribalisme waardoor allerhande misvattingen ontstaan, met in het kielzog een pad van verschrikking waardoor bezwaarlijk nog over religie kan gesproken worden. Religie pretendeert verbondenheid, niet elkaar afslachten in de naam van God.

Naar wat je schrijft komt het over van wel, wie Jezus niet (h)erkend als messias is een achterlijke godsdienst die dringend verbannen/bekeerd moet worden.

Volgens onderstaand exploot heeft Sjeool of Hades al miljarden doden/zielen opgeslokt en het raakt niet verzadigd, wachten al deze zielen op een opstanding op deze aarde? Wat voor plaats wordt er dan met Sjeool bedoeld? Uit Gods Woord blijkt dat met Sjeool of Hades iets bedoeld wordt dat nog veel omvangrijker is dan zelfs een groot massagraf. Volgens Jesaja 5:14 bijvoorbeeld heeft Sjeool zich „ruim gemaakt en haar mond grenzeloos wijd geopend”. Sjeool heeft al miljarden doden opgeslokt, maar lijkt altijd hongerig naar meer (Spreuken 30:15, 16). In tegenstelling tot een letterlijke begraaf

Kunnen we vandaag al een 'ticketje' bekomen voor dat toekomstige paradijs? Dienen we dan bepaalde richtlijnen te volgen om tot de uitverkorenen te mogen behoren?

En wat is er dan niet perfect waardoor we zo hunkeren naar dat vredesrijk? Beschouw je jezelf ook als een wegbereider? Met andere woorden, ga je ook effectief helpen om die Satan te vangen? Hoe pak je zoiets aan?

Het topic handelt hierover, zie de vele slachtoffers die in de naam van God werden geofferd. Zou je zelf ook niet liefst andere godsdiensten uit het wereldbeeld liquideren opdat Christus kan zegevieren? God is toch jouw vriend die je daartoe inspireert? De bijbel helpt je daarbij, niet?

Zo gezien zou het probleem van de overbevolking zichzelf oplossen na verloop van tijd, de wereld zal dan enkel bevolkt zijn met de uitverkorenen die het eeuwige leven werd toebedeeld door Jehovah. Zij zullen dan leven in een paradijs op aarde die geleid wordt door een wereldregering die ontdaan werd van machtswellust en bijhorende strategieën die deze wereld typeren. Heb je enig idee over hoeveel zielen we dan spreken in totaal?

Het gaat om jouw stelling Sjako, kunnen de wedergeboren zielen sterven of kennen zij een eeuwig leven?

Zo gezien sterft de ziel tijdelijk, zo heeft iedereen gelijk naargelang de fase waarin we het debat situeren. Kunnen we dan ook niet zeggen dat de ziel tijdelijk buiten bewustzijn is, hij heeft op dat moment geen notie van z'n bestaan en wacht tot er opnieuw leven in geblazen wordt. En zoals je zegt, enkel Jehovah beslist over een eventuele wedergeboorte, de rest blijft voor eeuwig dood zonder herkansing om het goed te maken jegens Jehovah.

Sjako stelt dat de ziel sterfelijk is, niet onsterfelijk voortlevend in een paradijs.

Het strookt niet met het idee van Sjako en de sterfelijke ziel, maar als je er troost in vindt dan is het natuurlijk een mooi vooruitzicht. Zou je dan ook niet sneller naar huis willen? Kan je dat niet op een of andere manier bespoedigen? Die tocht zou volgens een aantal meer dan biljoenen jaren kunnen duren, ik weet echter niet hoe ze dat berekend hebben maar het is verdomd lang. Ook hier wordt gesproken over een paradijs, een Tusita hemel ...... De weg die de bodhisatta hierna nog moet doorlopen is uiterst lang; het is een weg van zelf-perfectie die biljoenen jaren en zeer veel leven

Niemand weet het, is dat nu net niet het wonderbaarlijke dat we schijnbaar keer op keer missen? Op die manier is iedereen onsterfelijkheid, zoals je aangeeft keren we terug naar de bewustwording van wat we niet zijn maar aangenomen hebben om het leven mogelijk te maken. Filosofie is dan ook niet voor doetjes, het is durven sterven en opgaan in dat wat we al waren voor onze geboorte. Waarom zou je willen wachten om terug naar huis te gaan? Welke zin heeft dat? Of is die thuis moeilijk te vinden?

Bekeken vanuit de 'onsterfelijke' ziel is dat paradijs natuurlijk een gedachte om te koesteren, het staat in schril contrast met het aardse leven waar geld, macht en bezitsdrang dominant zijn. Maar dat is nog steeds duaal bekeken en mi niet waar Sjako naar verwijzen wil, ook de ziel zou een vergankelijke entiteit zijn waardoor z'n onsterfelijkheid betwist wordt. En wat vergankelijk is kan per definitie niet waar zijn, net zoals dat geldt voor een vermeend paradijs elders in de kosmos. Maar wat als de ziel effectief sterft, is dat werkelijk sterven of simpelweg versmelten met de bron van waarui

Dan zou je ook een paradijs moeten hebben dat onsterfelijk is, niet? Bestaat zoiets werkelijk of is het ook een manifestatie die verschijnt in de geest?

Hier werden eerder al vragen over gesteld aan Sjako, wat bv met de psychische dood die zich tijdens het leven kan manifesteren?

Sjako?

Mensen met piekervaringen zijn er in overvloed, vaak blijven ze hopeloos ontredderd en vertwijfeld achter met alle gevolgen van dien. Je verwijst hier naar een bijzonder proces dat op veel manieren omschreven wordt, de lokroep Gods refereert hieraan. Maar wat betekent dit in functie van dat vredesrijk?

Zo gezien is God ook een verkeerde vriend, door zijn toedoen is het immers altijd godsdienstoorlog. Of hoe religie ontaardt in een nachtmerrie? Vergeten we niet iets?

Leidt de zonde een eigen leven, zoiets als een virus dat zich in onze breinen nestelt en zondig gedrag veroorzaakt? Zou bijzonder zijn, we zouden dan allemaal ziek zijn, niet?

Is duidelijk, eenheid in verscheidenheid waardoor de geest in verwarring kan raken. Binnen de context van het lijden herinner ik me Schopenhauer nog, wat mensen hun noodlot noemen is doorgaans veroorzaakt door hun eigen stommiteiten. Gaat geloof uit van Zijn dat aan de grondslag ligt?

Kan mi beiden wel, kunnen misschien ook zeggen dat het Zijn denkt, tenzij het in rust is.

Bestaat er dan ook zoiets als 'het denkende' dat los staat van de mens?