TTC

Om de waarheid te zeggen valt er over niets niets te zeggen, dat wist zelfs Socrates al. Ideaal aan tijdloze concepten is dat ze eeuwig herhaalbaar zijn, wat echter niets zegt over de toepassing en het onbegrip dat hierover kan bestaan.

Aan wie leg je uit dat debet langs rechts staat, en credit langs links?

Gegeven de context is wat chaostheoretici beweren haast ongeloofwaardig, en net daarom misschien ook de reden om er dan maar geen aandacht aan te besteden, zelfs weggehoond. Kortom, minieme fluctuaties, zaadjes, steentjes, of hoe ook benoemd, kunnen een wereld van verschil betekenen, geen garantie.

Apart is de bedenking dat verschillende groeisnelheden ertoe leiden dat de vanzelfsprekendheid van de ene de verwondering kan worden van de andere, wat ondanks alle hoop gekoppeld aan elaboratieprocessen echter geen garantie biedt op een vreedzaam verloop. Redenen genoeg om er in alle bedachtzaamheid ggz-experten over te interpelleren, ervaringswerkers zijn immers geen experten, doch sterkte.

De proef op de som maakt snel duidelijk dat veel theorieën met betrekking tot het menselijke groeipotentieel gebaseerd zijn op ervaringskennis, ondanks uniek qua beleving toch steeds verwijzend naar dezelfde grondwaarden en/of basismechanismen. Het bijzondere is dat deze basismechanismen uit de collectieve aandacht kunnen verdrongen worden, eerder simplistische herinnering kan dan ook leiden tot een idealiter vreedzame paradigmashift wanneer hier meer interesse voor zou bestaan.

Een Delphi-studie is een onderzoeksmethode waarbij de meningen van een groot aantal experts wordt gevraagd ten aanzien van een onderwerp waar geen consensus over bestaat. Door de antwoorden van de andere experts anoniem terug te koppelen wordt in een aantal rondes geprobeerd tot consensus te komen.

Fascinerend is het fenomeen dat we helder kunnen maken wat aanvankelijk vaag en mistig is, maar misschien net daarom ook vereenzaming in de hand werkend, averechts. En dat is geen zaak van gelijk willen halen of niet, maar een congruente beschrijving van een proces waar het unieke zelf nietsvermoedend in betrokken kan raken, finaal met hoop in het hart simultaan de ervaren machteloosheid het betrokken zelf verterend. De wereld draait door, weet dat je niet alleen bent, sterkte.

Ik merk dat zonder elaboratie veel zaken volstrekt betekenisloos voor me zijn, op deze manier kan ik onmogelijk correct inschatten of ze geen betekenis zouden kunnen hebben.

Basics veranderen niet omdat ze op verschillende manieren kunnen aangewend worden, we kunnen ze gaandeweg wel vergeten.

Alles heeft voor- en nadelen, ontworstelen uit a-logische verstrengelingen een andere zaak.

De derde onzichtbare hand dient in een vroeg werk van Smith over astronomie ter behandeling van een primitieve vorm van religie. Een ideeënstelsel waarin de gewone gebeurtenissen regelmatige patronen vertonen, terwijl de uitzonderlijke verklaard worden als gestuurd door de onzichtbare hand van Jupiter. Sommige Smith-interpreten hebben deze onzichtbare hand aangegrepen om een ironische lezing van zijn latere werk te geven.

Veel van deze processen worden accuraat beschreven door de geesteswetenschappen, niet iedereen raakt aangenaam gecharmeerd om de weg te belopen.

Sommigen zien beren op de weg, anderen een olifant waardoor er geen weg meer is.

Fascinerend is een proces dat de nood tot co-creatie spontaan opwerpt in de mate dat we alles eenvoudiger maken, maar vaak ook geen doorgang vindt door het gemis aan aandacht voor wat we legitiem als basics kunnen inschrijven.

Dat is waar het correctiemechanisme voor bedoeld is geweest, alsof iemand destijds al wist wat er telkens zou gebeuren. Zoeken naar schuldigen lijkt me een quasi onmogelijke opdracht, tenzij je daar snel een antwoord op zou weten? Het is maar de vraag plichtsgetrouw jegens wie of wat, denk ik.

Behalve over dat waarover niets gezegd wordt, mag je alles zeggen.

Absurd lijkende stellingen dat alle getallen gelijk zijn aan elkaar, bevestigt des te meer hoe belangrijk het is om ook de context te begrijpen waarbinnen ze geopperd worden.

De panarchisten der aarde maakten zich er snel vanaf met een aantal simulaties om er vervolgens vanuit te gaan dat het wel vanzelf opgelost zou worden, maar de theorie pakte toch net iets anders uit dan wat ze in hun filosofische beschouwingen dachten mogelijk te kunnen zijn.

Niet alle prentjes bereiken de zones waarop ze van toepassing zouden kunnen zijn, zodat het begint te lijken alsof er verschillende werelden naast elkaar zouden kunnen bestaan.

Als het maar niet te lastig is, dat is ongepast.

Ja, doordacht zou dat kunnen betekenen dat we strijden tegen een probleem dat in werkelijkheid niet bestaat, maar nog liever in blijven geloven zodat het bij hen die het wel onderzoeken tot een gewetenslast kan verworden. Ambivalentie troef, er getuige van worden dat morgen de wereld in elkaar stuikt om een probleem dat niet bestaat, niet alleen quasi onbegrijpelijk maar ook tragisch absurd.

Het epistemologische obstakel is een concept dat is uitgevonden door de filosoof Gaston Bachelard in The Formation of the Scientific Spirit in 1938, waarmee wordt aangegeven wat er komt tussen het verlangen van de wetenschapper om te weten en het object dat hij bestudeert. Dit obstakel misleidt hem over wat hij denkt te weten over het fenomeen in kwestie. Voor Bachelard is het innerlijk van het weten, aangezien het de geest is die verklaringen voor dingen bedenkt.

Eens een Jubeljaartje inlassen, iedereen kent het alsof we het zelf bedacht zouden kunnen hebben, vanzelfsprekend.

Volhardend, de maalstroom stopt ook niet door hem te ontleden, twee verschillende dingen.

Kinderlijke speelsheid is een belediging voor het soort ego dat we bewonderen, het verschil tussen star en zacht dualisme.