TTC

Het richten van aandacht op objecten in de omgeving zorgt ervoor dat wij die objecten scherper waarnemen. Dat heeft echter ook een keerzijde, namelijk dat prikkels die geen aandacht krijgen minder goed of soms in het geheel niet worden waargenomen. Het lijkt wel of we dan 'blind' zijn voor die prikkels.

Er bestaan verschillende specifieke vormen van agnosie, zoals problemen met het herkennen van kleuren, vormen, teksten, muziek of bepaalde voorwerpen. In tegenstelling tot wat vroeger gedacht werd, is er soms ook sprake van stoornissen in de visuele waarneming.

Van verwarring zijn we verzekerd wanneer we van één bol twee bollen maken, en blijkt dat die twee bollen in nog een andere bol passen. Ergo, het is die andere bol waar het om gaat, dat is bronkennis.

Misschien dat we van die brug beter een tunnel kunnen maken, anders moeten we eerst nog een kuil graven om die berg weg te krijgen.

Gaat meestal zo met onveranderlijke abstracties, het zijn gratis fenomenen die ons tijdloos vergezellen.

Redelijk absurd is om in een grot van een eilandmodel een maquette te maken, om dan een verhandeling te schrijven over verborgen werelden.

Nu we onze automatische patronen kennen, leren we vanuit mindful observeren wat er in dit hier en nu is.

Lezing van de theorie schept alvast de indicatieve contouren, finaal een kluwen waarin het onpersoonlijk simpele schittert.

Denk dat we al van geluk mogen spreken dat abstracties onveranderlijk blijven, anders zouden we ze kunnen vergeten.

Stel dat je nadien rustig wil terugzwemmen, blijken die doorzichtige wanden prompt van staal. In het kielzog van een tanker is het vrij lastig om de helderheid van abstracties op te merken, noch is het in alle bedachtzaamheid hulpvragen stellen over een aantal anomalieën een prettige bezigheid.

Voor open deuren hebben we geen sleutel nodig, beetje als zeggen dat alles een kwestie van perceptie is en het daarbij laten.

Alsmaar op je bord krijgen wat je net hebt losgelaten, is zelden prettig.

In beeldspraak lijkt positieve desintegratie sterk op een proces waarbij we in een wilde rivier stappen en proberen de overkant te bereiken, zij het niet-wetend dat iets verder ook een brug ligt.

Sinds de eerste positieve resultaten van Kabat-Zinn zijn er steeds meer psychologen geïnteresseerd geraakt in experimenteren met mindfulness.

Vederlicht zijn de loodzware kladjes, dat is hoop, liefde en ethiek.

Moest je per abuis aan iets twijfelen, hoef je er niet absoluut een hulpvraag over te stellen.

In termen van licht en duister krijgen we een ander verhaal, het Dunning-Krugereffect.

Beetje als zeggen dat de atomen van ons lichaam op het eind van het jaar nagenoeg allemaal vervangen zijn, met als bijkomende vraag wie er dan precies voorbij gewandeld is? In de lectuur staat het beter gekend als Het Schip van Theseus, niet meer dan een gedachte-experiment.

Ander fenomeen is dat binnen de wetenschappen het wiskundige bewijs ook enige twijfel kan opwekken, maar ook maar enkel dan wanneer er aandacht voor gevonden kan worden.

Hyperbolische twijfel zegt zoveel dat men niet zeker kan zijn dat de dingen die men ziet echt zijn, maar men lijkt toch zeker te zijn van de wiskunde.

In de voor leken hoopvol aanlokkelijke titel stond nochtans positieve desintegratie, niet marginalisatie.

Veel plezier in de woestijn, vergeet die zandkorrels niet even te tellen onderweg. Je kent het, ggz-adviezen die tussen de ‘soep en de patatten’ gedeeld worden, alsof het allemaal in een handomdraai doorlopen zou kunnen worden.

Als het te ingewikkeld is, is het misschien raadzaam om het eerst te proberen alvorens er iets over te kunnen zeggen. Zo werkt de kracht van eenvoud en kleine dingen nu eenmaal, op een dieper/hoger systemniveau waarop downchunken volgt, simpel.

Abstractie is de eenvoud zelve, het toepassingsgebied een ander.

Chunken is de techniek om te veranderen van abstractie niveau. Het bewegen van een abstract naar een concreter niveau noemen we downchunken en het bewegen van een concreet naar een abstracter niveau noemen we upchunken. Het horizontaal bewegen over hetzelfde abstractieniveau noemen we lateralchunken.