TTC

Voor liefhebbers zijn er nu ook medidatiematjes met antislip verkrijgbaar, om goed te kunnen gronden.

In kosmische termen zou je kunnen zeggen dat het universum zich niets aantrekt van verleden of toekomst. Sterren ontploffen, nieuwe worden geboren. Natuurwetten blijven onwankelbaar, ongeacht menselijke herinnering of geschiedenis. In die zin is het onverschillig, en dus 'geheugenloos'. Maar, dat 'geheugenloos' kan ook betekenen dat alles steeds opnieuw mogelijk is. Dat niets blijvend vastligt, dat het universum speelt, in processen zonder moreel oordeel of doel, behalve voortbeweging, verandering, cyclus.

De nul is als een poort en tegelijk als de ruimte zelf. Ze draagt in zich het mysterie van iets dat niets is, en van niets dat alles omvat. In de wiskunde is ze het beginpunt van assen, de neutrale speler in optelling en aftrekking, maar ze blijft ongrijpbaar als je haar wil bezitten. Ze is zowel aanwezigheid als afwezigheid, potentie én leegte.

Volgens dat model is het niet wenselijk om af te glijden in het kwadrant linksonder, bijtijds misschien echter wel het tragische lot van zij die ooit enthousiast aan de slag gingen met de andere kwadranten.

Bij wijze van vernederende of ridiculiserende opmerking gebruiken sommigen het woord bezigheidstherapie als aanduiding voor een activiteit die er volgens hen volkomen nutteloos uitziet. Een andere opvatting is, dat door deze bezigheid in een bepaald deel van de hersenen de creativiteit in positieve zin wordt gestimuleerd en ontwikkeld, wat te maken zou hebben met de lateraliteit van de beide hersenhelften.

In de kansrekening is een markovproces een stochastisch proces, een opeenvolging van toevallige gebeurtenissen, waarvoor geldt dat het verleden in een gegeven situatie irrelevant is om de toekomst te voorspellen.

Ja, misschien heb je dat onderweg ergens gemist, kan gebeuren.

Ja, die katalysatoren kunnen wel onder de motorkap zitten, aan de oppervlakte zien we het resultaat.

In het satirische sciencefictionverhaal van Douglas Adams is 42 het absurd-geniale antwoord dat een supercomputer berekent op 'the ultimate question of life, the universe, and everything'. Alleen, niemand weet wat de vraag eigenlijk was. Beetje als een knipoog naar het verlangen om alles in één simpel getal of concept te vatten.

Begrijp er eerlijk gezegd niks meer van, de overvloed aan lijstjes van die orde dat het quasi onmogelijk wordt om er zonder kleerscheuren wegwijs uit te raken, letterlijk overweldigend is het.

Raadselachtig is het getal 543210, don't try it at home.

Rittel en Webber omschreven het concept 'wicked problems' voor het eerst formeel in een traktaat, waarin zij deze 'ongestructureerde problemen' vergeleken met betrekkelijk tamme, oplosbare problemen in de wiskunde, het schaken of puzzelen.

Wanneer je met een morfologisch overzicht of morfologische analyse werkt, zoals ontwikkeld door Fritz Zwicky, dan heb je te maken met een veelvoud aan dimensies en parameters. En zodra het aantal variabelen én de mogelijke waarden per variabele toeneemt, ontstaat er een combinatorische explosie.

Een hulpstelling of lemma is in de wiskunde een stelling waarin een deelresultaat aangetoond wordt dat nodig is als onderdeel van het hoofdresultaat, de eigenlijke stelling of hoofdstelling. Hoewel een hulpstelling ook op zichzelf van belang kan zijn, is het resultaat van de hulpstelling meestal slechts van belang voor de hoofdstelling. Het begrip is derhalve relatief, en het hangt van het einddoel van een wiskundige af.

ACT is heden erg in trek, terwijl RFT toch iets minder expliciet benoemd wordt.

Interessant is dat sommige critici MI afdoen omdat het niet bewijsbaar is, maar tegelijk vergeten dat veel van wat werkt in de klas, de therapieruimte of het leven an sich, niet altijd reduceerbaar is tot experimentele data.

Kan me zoals altijd schromelijk vergissen, denk toch dat er wel meer mensen zijn die nog nooit van het swedenborgianisme, het semipelagianisme of het pelagianisme gehoord hebben.

Moustakas biedt een introspectieve kijk op eenzaamheid als een pad naar zelfontdekking, terwijl hedendaagse theorieën zoals die van Cacioppo de nadruk leggen op de sociale en biologische drijfveren achter het verlangen naar verbondenheid. Beide benaderingen bieden waardevolle inzichten in de complexe ervaring van eenzaamheid.

Zwemmen is verzet tegen verdrinking. In die fase is het zelfs amper mogelijk om überhaupt nog iets zinnigs te zeggen, en tegelijk mag je, wat mindfulness suggereert, proberen te leren surfen op de golven.

Binnen het kader van een paradigmashift lijkt me dat dialoog in milde overreding quasi onmogelijk te maken, en je hebt al een arendsoog nodig om een aantal maar al te vaak subtiele nuances op te merken. De perceptiekwestie komt hier tot uiting, net zoals dit kan leiden tot een nogal pijnlijke worsteling, misverstand en wantrouwen dat niet zelden sociale marginalisatie in de hand werkt zonder er werkelijk technisch de vinger op te kunnen leggen. Ook vaak ontaardend in een nogal arbitrair steekspel dat niet laat vermoeden dat enige concensus hierin zou kunnen gerealiseerd worden, zelfs vaag en m

Een bekend voorbeeld van symbolische antropologie is het werk van Clifford Geertz, die de cultuur beschreef als een web van betekenissen die mensen zelf hebben gespannen. Geertz betoogde dat de betekenis van cultuur niet alleen begrepen kan worden door het observeren van gedrag, maar dat het essentieel is om te begrijpen hoe mensen de symbolen en rituelen die ze gebruiken interpreteren.

Het bijzondere aan Vedic Art is dat het niet draait om techniek of esthetiek, maar om het proces van innerlijke expressie en herinnering aan wie je werkelijk bent. Sommigen beschouwen het zelfs als een moderne vorm van kunstzinnige sādhanā, een oefening waarbij je niet de kunst zelf beoefent, maar jezelf via de kunst herontdekt.

Verwijzen naar het getal nul zonder enige toelichting, is als een restaurant met een blanco menukaart.

Een andere benaming voor bifurcatietheorie is dynamische systeemtheorie, maar dit is verwarrend omdat dynamische systemen op zeer verschillende manieren worden beschreven.

Een leer die alles terugbrengt tot het niveau van bijvoorbeeld het strikt biologische of natuurkundige lijkt geen ruimte meer te bieden voor zoiets als rechtvaardiging. Vaak wordt dit probleem opgelost door een bepaald reductionisme tot zijn uiterste consequentie door te trekken en af te zien van iedere kritische reflectie, omdat zoiets als reflectie toch niet zou kunnen bestaan. Dit is een vorm van antifilosofie.