TTC

Economische systemen functioneren als dynamische mechanismen met een aanzienlijke mate van adaptiviteit en onverwachte uitkomsten. Ze bevatten paradoxen en laten vaak zien hoe beperkte menselijke perceptie of aannames ons begrip ervan vormen. Uiteindelijk speelt de balans tussen flexibiliteit en rigiditeit een sleutelrol in hoe deze systemen overleven en evolueren. De metafoor van een systeem dat 'een loopje met ons neemt' vat treffend samen hoe ongrijpbaar en complex economische processen kunnen zijn, ondanks onze beste inspanningen om ze te beheersen.

Ja, dat zal het zijn, de rest vergeten we snel.

Hoe hoger dieper kan zijn, is me nog steeds een volkomen raadsel.

Er zijn in de geschiedenis veel voorbeelden waarin economische druk en handelsbelemmeringen aan de basis lagen van latere conflicten, zoals in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog, waar het embargobeleid en de economische sancties tegen Japan uiteindelijk bijdroegen aan de escalatie. Handelsbeleid kan dus zowel een preventiemiddel als een escalatiefactor zijn, afhankelijk van hoe ver landen bereid zijn te gaan om hun belangen veilig te stellen.

Een kanttekening staat net omwille van het asynchrone verloop van dergelijke processen echter gepast, net zoals we van een glaskikker maar moeilijk kunnen verwachten de kunst van kleiduifschieten ooit volledig onder de knie te krijgen.

Binnen het kader van groei- en/of hersteltrajecten mag het duidelijk zijn dat we in wezen allen uniek zijn, dit betekent dat zowel naar ervaringskennis, trauma en/of interesses individuen er sterk verschillende percepties en/of overtuigingen op kunnen nahouden. In die zin kunnen we het leven beschouwen als een ontdekkingsreis voor het navigerende zelf, in meer of mindere mate bewust zoekend naar meer verbondenheid, harmonie of zingeving. De variëteit aan niches en/of percepties is echter dermate overweldigend dat het als kwetsbare nietige ikjes simpelweg onmogelijk wordt om alle mogelijke zien

Ja, en de zoeker is het gezochte wellicht, wat niet anders kan wanneer er alleen maar geest blijkt te zijn. Wereld en aarde zijn strikt gesproken verschillende dingen, wat nogal eens tot verwarring kan leiden.

Soms denkend dat wanneer Plato in moderner tijden had geleefd, hij misschien wel master in de computerwetenschappen was geworden.

Je bedoelt hiermee de kosmos zoals gemanifesteerd in oneindigheid, of enkel de aarde?

Dat nog aan toe, het gaat vlotjes.

En dan hebben we het nog niet eens over een concrete toepassing in het eeuwige nu gehad, kan je nagaan.

Ja, dat soort hypergevoeligheden vergen op z'n minst enige aandacht om degelijk geïntegreerd te kunnen worden.

Je zou bijna gaan denken dat het iets nieuws is, en het ligt gewoon voor de hand. WikiKids heeft nog geen artikel over Cucuio, haast onbegrijpelijk.

Maakt niet uit, kunnen we in alle rust en sereniteit verder, geen probleem.

Geen probleem, dan kunnen we die non-lineaire katalysatoren in alle rust en sereniteit eens nader beschouwen.

Sorry, je voelde je wellicht aangesproken, het is Grace Hopper.

Hopper was een pionier in de vroege ontwikkeling van computertechnologie en -programmering. Haar idee om subroutines op te slaan in het geheugensysteem was inderdaad revolutionair, omdat dit de basis legde voor efficiënter en modulair programmeren.

M'n kennis over elektriciteit beperkt zich tot vloeken wanneer de lamp stuk is.

Binnen dat kader kan de modulaire opbouw ons niet ontgaan zijn, zodat we er makkelijk omheen kunnen fietsen.

Telkens opnieuw tegen die mijlpalen lopen, is een hachelijke bezigheid.

Het onderzoek spitst zich vooral toe op het gericht bezorgen van medicatie op die plekken in het lichaam waar deze het meest werkzaam is, in plaats van medicatie maar min of meer lukraak in het lichaam te brengen. Men zoekt daarvoor naar vectoren, nanostructuren die als voertuig kunnen dienen.

Pas in de tweede helft van de 20e eeuw werden schattingen van de aantallen synapsen op basis van elektronenmicroscopisch onderzoek werkelijkheid, en de bevinding dat het brein uit miljarden synapsen bestaat, werd algemeen aanvaard in de neurowetenschappen.

De aspidochelone is een fascinerend wezen uit de middeleeuwse bestiaria en mythologie, soms ook bekend als de asp-turtle of aspidochelone. In oude teksten wordt het beschreven als een gigantische schildpad of vis die vaak verkeerd wordt ingeschat door zeelieden als een eiland. Schepen zouden soms zelfs aanmeren of ankeren op zijn rug, waarna de aspidochelone zou ontwaken en weer de diepte in zou duiken, waardoor het schip en bemanning vaak ten onder zouden gaan.

Derhalve kunnen we vrij eenvoudig patronen herkennen, net zoals binnen dat kader op verschillende domeinen kloven kunnen ontstaan. En dat is geen veroordeling van het leven op zich, het stelt dat evolutie een kroniek is van goede en slechte dagen, met als optie er meer inzicht in te realiseren in functie van het geheel, de volledige spiraal.

Redelijk afleidbaar is dat alles begrepen kan worden binnen het kader van een universele stimulus, die binnen de gegeven context op zichzelf tijdloos is.