TTC

Speelt allemaal geen rol, er is niets dat laat vermoeden dat het morgen anders zou zijn.

Was ook je bedoeling, als het maar kapot kan.

Kanker. Stephen Karpman is psychiater en heeft bijna zijn hele carrière samengewerkt met Eric Berne, grondlegger van de transactionele analyse.

In termen van kwetsbaarheid komt het ARS-concept me toe als een ver doorgedreven simplificatie, alsof we niet meer dan een stofje zouden kunnen zijn, zonder content, zonder context.

Het kan zelfs zomaar een gegeven zijn, als een fonkelend sterretje. En zo kunnen we heel de kosmos afreizen, tegelijk die kern missen.

Ja, zo geldt het ook voor simplificaties, het zijn betekenisdragers die pas betekenis krijgen wanneer er aandacht voor bestaat.

Een quettabyte kan ik maar moeilijk bevatten, is dat omzetbaar naar mensentaal om daar een beter begrip over te kunnen vormen?

Heb het aantal fotonen nog niet geteld, misschien meer iets voor Tomegas' logica.

Binnen het ACT-kader, zo leert het doorlopen van diverse workshops, trachten zorg- en hulpverleners ervaringswerkers, leek en klant, tot hun goede verbeelding te brengen. En net omdat geen pad hetzelfde is kan de uitkomst van een variëteit aan oefeningen ook tot diverse resultaten leiden. Dit is afhankelijk van zoveel factoren dat generalisaties ongepast lijken, toch kunnen we in allerhande visualisaties een gedeelde grondslag bespeuren die innerlijk hoop en meer verbondenheid kan cultiveren.

Zoals je zegt, er valt niets aan te verhelpen, dat is hopeloos.

Als het maar kapot kan, er valt niets aan te verhelpen.

Als het maar kapot kan, dan zit het goed.

Ja, het ARS-complex is flexibel in gebruik, door niemand bedacht.

Alles aan flarden, dat is het motto.

Ja, in termen van kwetsbaarheid kan dat wel tellen, er blijft niets van over.

Aan het ARS-complex en het pardoeseffect kan het niet liggen, wat eenvoud vermag.

Ja, ga maar weer wandelen, geniet ervan.

En dat is maar een voorbeeld, over basiskennis.

Ja, misschien is het werkelijk magie, dat getal is plots verdwenen.

Het is als 300 pagina's reduceren tot, bijvoorbeeld 543210, een getal, en dan denken dat het om magie gaat.

Het is als verbindende communicatie, de kunst om zo dicht mogelijk langs elkaar heen te praten.

Ja, de takken van een boom leiden naar de stam, zowel in natuurkundige als in metaforische zin. En niet veel later zien we het bos door de bomen niet meer, het aantal variaties ontelbaar.

Zelfs met een kerk lukt dat al niet, terwijl het topic over simpele dingen gaat.

Ja, bijpassende visualisaties kunnen dan wel als universeel gezien worden, het zegt niet dat er ook aandacht voor bestaat. Ja, natuurkundigen reduceren heel de wereld tot een punt, het thema van onderzoek komt dan anders te liggen.

In mensentaal komt het me toe alsof we basiskennis kunnen vergeten dan wel betrokken raken in een kluwen aan meningen waarin die basiskennis nog amper aan bod komt. En wie dat in alle nuchterheid opmerkt heeft nog een groter probleem, in de vorm van onmacht om die vergetelheid onder de aandacht te brengen. Maar dat op zichzelf is, net omwille van basiskennis, een soort van eeuwige kwestie.