MaartenV

Mijn punt gaat vooral over onmisbare rol van eigen innerlijke ervaring: Vergelijking met Kung Fu: De analogie gaat ervan uit dat kung fu alleen kan worden geleerd door een sensei in een dojo. Maar zelfs in zo’n context komt de échte beheersing pas wanneer de beoefenaar zélf de subtiele nuances in zijn eigen lichaam en geest ontdekt. Een leraar kan je de basistechnieken aanreiken, maar de meest persoonlijke en diepgaande inzichten ontstaan “van binnenuit”. In spirituele zin wijst dat erop dat, hoewel er richtlijnen, teksten en leringen kunnen bestaan, de ultieme transformatie pas

Een psychonaut die 5MeO-DMT had gebruikt, wat 'The Godmolecule' wordt genoemd, zei: God leren kennen via de Bijbel of een andere autoriteit dan door 'naar binnen te gaan' via een spirituele techniek, is als Kung Fu leren bemeesteren door er een boek over te lezen... Deze technieken zijn inderdaad gevaarlijk. Maar door dit leven te leven, zijn wij in een gebroken wereld volgens mij, afgesneden en (schijnbaar) afgescheiden van de Eenheid met het Goddelijke. Dat is wat volgens mij die spirituele tradities uit het Oosten en de christelijke mystici ons leren. Door zelf 'te ste

Even terug over de spirituele technieken: Yogische Technieken: Traditionele hindoeïstische yogapraktijken met exotische ademhalingstechnieken en mentale manipulaties om eenheid met God te bereiken. Extreme voorbeelden zijn het doorsnijden van het tongriempje, zodat de tong naar achteren in de keel kan worden gekruld voor efficiëntere ademhaling om sneller eenheid met het goddelijke te bereiken. Dit is vergelijkbaar met holotropisch ademwerk om via hyperventilatie een constrictie van de bloedvaten in het brein kan bereiken waardoor men een stervend brein imiteert en daarbij dichter bi

Ja, tegenwoordig kan dat makkelijker omdat je in een vrij Westers land leeft, waar vrijheid van levensbeschouwing als individu binnen de gemeenschap mogelijk is. Maar als je in een Islamtische gemeenschap bijvoorbeeld bent ingebed is het voor velen niet zo evident om zijn of haar eigen godsdienst te gaan ontwikkelen los van de gemeenschap waar men in opgroeit. Zoals Robert zegt: je bent daar gegrond binnen een cultuur en gemeenschap.

Je moet het ruimer bekijken dan enkel Jezus. Kijk ook naar Mohamed, Siddhartha, en andere stichters van godsdiensten. Door je blik te verruimen en uit te zoomen naar een breder perspectief zie je het terugkerende patroon beter bij die verschillende stichters. Door eng te hangen aan 1 persoon, zie je niet dat hij deel uitmaakt van een patroonmatig verschijnsel bij mensen: namelijk iemand die via een ingeving contact had met het goddelijke en andere die hem daarvoor addoreerden. Tot nu toe hing je spiritualiteit af van de locatie waar je geboren was. Was je geboren in Tibet, dan

Was Jezus gegrond in 'externe dogma's'? Was Jezus zelf Christen en volgde hij de leer van de katholieke kerk? Was Jezus gegrond in zijn cultuur en paste hij zich in in de hiërarchische structuur die door zijn samenleving werd opgelegd, of volgde hij zijn eigen spirituele pad? Hij volgde zijn allerindividueelste spiritualiteit. Was Mohamed moslim en gegrond in de Islam? Of volgde Mohamed zijn eigen weg ingegeven door zijn directe relatie met het Goddelijke via zijn allerindividueelste spirituele ervaringen? Was Siddhartha Gautama (boedha) gegrond in zijn cultuur, of volgde hij zijn ei

Het volgende kwam in mijn gedachten, na het lezen van geschriften over advaita vedanta, boedhisme en wat ook terug te vinden is in Christelijke mystiek. Waar mystici van allerlei religies over spreken: Een religie ontstaat soms uit een diepe spirituele ervaring met een ego-interpretatie achteraf van die ervaring en heeft gelovigen en volgers die deze spirituele ervaring zelf niet gehad hebben. Een spirituele leraar daarentegen zet zoekenden zelf aan tot hun eigen spirituele ervaring via spirituele praktijken die de beoefenaar leiden tot de Godservaring. Zoals yoga, meditatie

Bij mannen staat gevoel volgens mij ook voorop, ze uiten dat echter anders. Onze stijl van uiten verschilt van die van vrouwen. Waarom waren de profeten dan allen mannen? Dat klopt niet wat je zegt. Dicht bij God staan heeft niet te maken met man of vrouw zijn, maar met je ingesteldheid als mens.

Ik neig meer naar het Bahai geloof, alhoewel ik opgegroeid ben in een Christelijke traditie en geen praktiserend Bahai aanhanger ben, geloof ik wel in een aantal van hun ideeën: waar men elke profetie als een progressie in openbaring ziet en al die profeten een deel van de sluier oplichten. Niemand kent de gehele Waarheid. God is onkenbaar voor ons en is in het verborgene en tegelijk is God all pervasive in reality. Dus ik erken de Bijbel niet als enige Woord van God. Ik leg het naast andere ervan onafhankeljjke overleveringen en openbaringen en zie wat ze gemeenschappelijk hebben. Maar i

Het schijnt dat men het zich plots herinnert als van voor dit Aardse leven. Als Iemand die er altijd al geweest was en er altijd zal zijn. Een plotse herinnering en herkenning. Men herkent de 'Beings of Light' plots, wat door de sluier vergeten was hier op Aarde. Zoals een oud verhaal van een man die naar Egypte ging en zijn doel vergat en vergat wie hij werkelijk was omdat zoveel zaken hem afleidden in Egypte. Toen hij terugkeerde naar zijn land van oorsprong herinnerde hij zich plots wie hij in essentie was en wat zijn doelen waren in Egypte. Er is een soort sluier (veil in het Eng

Ik denk niet dat dat juist is, wat je zegt. Dat wordt inderdaad gezegd, maar ik ken verhalen van mensen die een positieve BDE hadden bij hun zelfmoord en ontvangen werden in de Liefde van het Licht van God, waar ze geheeld werden en een hernieuwde hoop in het leven meekregen. Ze ontvingen Liefde en hoop over de dood heen. En de liefdeloosheid van de wereld deed hen eerst naar de dood keren. En God zou God niet zijn mocht hij hen niet tegemoetkomen en helpen in hun diepste nood. Dus dat klopt niet wat je zegt.

Maar kan het niet de taak zijn van ons om trachten vrede te brengen in deze woestenij? Om trachten 'Gods Koninkrijk' te realiseren op Aarde, ieder op zijn eigen manier en binnen eigen capaciteiten?

Ik vind dat mooi verwoord en het lijkt over één te komen met wat heel wat Bijna Dood Ervaarders zeggen. Men voelde alsof men terug naar Huis keerde, maar zijn of haar ware thuis. (my true Home, lees ik vaak in het Engels). Vaak lees ik ook dat wij een deel van dat Goddelijke Licht in ons dragen of 'zijn' dat dan vrijkomt na onze dood en zich weer verenigt met Het Licht van God. Ik denk dat we goed moeten luisteren naar die 'hedendaagse openbaringen', zoals ik ze noem, omdat ze onvertekend gezamenlijk een beeld laten zien van wat ons wellicht allen te wachten staat na dit l leven.

Het is ook bijna onmogelijk over een ervaring te spreken waarvan de mensen zelf zeggen dat ze het bijna niet in woorden kunnen zeggen.

Ten eerste, wanneer ik het heb over een 'verruimd bewustzijn', bedoel ik niet alleen een toename van het bewustzijn van een enkel moment, maar een ervaring die volgens velen buiten de normale menselijke ervaringen valt. Er zijn talloze getuigenissen van mensen die tijdens een BDE beweren dat ze een ongelooflijke hoeveelheid informatie tegelijkertijd ervaren hebben, iets wat onze huidige begripsvorming over het menselijk bewustzijn tart. Het lijkt erop dat je bewustzijn ziet als een soort "spotlight" die slechts één ding tegelijk kan verlichten. Dit is een begrijpelijke metafoor, maar het

Ja, daar ben ik het wel mee eens. Mensen herinneren zich het niet altijd.

Het klopt dat een BDE zeldzaam is. Zo'n 10 procent van de mensen die een hart aanval hebben, beleven een BDE al dan niet met een levensterugblik. Dat het om wroeging gaat, denk ik niet. Mensen hebben een sterk verruimd bewustzijn en zij zijn in een 'ruimte' waar er geen tijd is. Alles gebeurt tegelijk. Ze kunnen het bijna niet verwoorden eens ze terug zijn. De onverwoordelijkheid van God. Er zijn eigenlijk geen woorden voor om de ervaring te beschrijven, aangezien wij hier op Aarde geen vergelijkbare referentie ervaring hebben waardoor men er met woorden naar kan wijzen. In dat sterk

De levensterugblik die mensen ervaren bij een Bijna-Dood Ervaring leert ons volgens mij iets over onze 'taak' waarnaar vaak wordt verwezen wanneer mensen worden teruggestuurd uit die ervaring naar hun lichaam. Men zegt daar dan: 'je bent nog niet klaar, je hebt nog een taak te doen'. Uit die BDE's blijkt dat alledaagse kleine daden van vriendelijkheid volstaan. Die dingen zijn heel belangrijk 'daarginds'. Een glimlach tav een vreemde, een vriendelijk woord, een helpende hand, een kleine attentie. Enzovoort. Een kleine schijnbaar onooglijke daad van altruïsme, is 'daarginds' enorm te waard

Ja, de man beschrijft ook dat we voor onze geboorte ons lichaam en onze ouders kiezen. Daar heb ik het wat moeilijker mee, omdat ik denk dat we als baby nog alles moeten leren. We moeten zelfs leren wat dieptezicht is en wat kleuren en vormen zijn. Dus er is een mechanisme dat ons dat alles doet vergeten. De geïnterviewde zegt ook zich plots alles te herinneren van voor de geboorte tijdens zijn BDE (pre-birth memories) alsof hij ze werkelijk heeft meegemaakt. Hij schrijft ook dat het daar meer werkelijk aanvoelt dan hier.

Ik denk dat door inzicht in 'na de dood' te krijgen, je plots beter begrijpt wat ons te doen staat hier en nu. Het is alsof je dan het grotere kader begrijpt waarbinnen dit alles hier betekenis en zin krijgt. Hoe ruimer je kan kijken, tot over de dood heen, hoe beter je je situatie waar je nu bent kan kaderen binnen een groter geheel waardoor je ook de algehele zin begint te zien. In dit geval: een moreel goed leven proberen leiden waardoor je naar God en de Engelen of Lichtwezens toe kan groeien.

Je moet het dan ook niet letterlijk interpreteren zoals het aan iemand van zes jaar werd geopenbaard. De geïnterviewde was zes jaar toen hij die ervaring ontving. Vertaald wil het zeggen dat ieders Licht zich mag verenigen tot het Goddelijke Licht als voltooiing van diens spirituele ontwikkeling met behoud van de eigen individualiteit.

Ik wil duidelijk maken dat ik zeker niet wil aanzetten tot gebruik van psychedelische stoffen. Wat ik met de verwijzing naar die studies wil aantonen is dat er wetenschappelijke aanwijzingen zijn dat bij een stervende brein we opgaan in het Transcendente.

Wat bedoel je met 'uit het evidente iets afleiden uit het onbegrepene'? Hoe heeft dat betrekking op het Licht dat mensen zijn tijdens een BDE, waarover ik het hier had? En wat bedoel je met 'om iets binnen te leiden, dat van zichzelf buiten staat'? Wat wordt waar 'binnengeleid' en op welke manier staat het buiten en waarbuiten precies? Aub: wees meer specifiek, dank u.

Ja, ik zou Het Licht zeker niet gelijk stellen aan Satan. Als je er voor staat, en het is onze Schepper, dan zouden atheisten het zien als 'resterende hersenactiviteit' en te voorzichtige mensen het zien als 'Satan als Engel van licht vermomd' waardoor men de eigen Schepper miskent. Trouwens Paulus zou zelf ook een BDE hebben ervaren op weg naar Damascus. Mensen ervaren ook vaak een levensterugblik (in het Engels: Lifereview) waarbij zij de loop van hun voorbije leven herbeleven, maar ook de emoties voelen van wat anderen voelden bij wat zij deden. Zij voelen tijdens zo'n levensterug

Mensen spreken over de schoonste puurheid van het witte Licht. Oneindig onbaatzuchtige liefde afgevend. Zoiets 'van Satan' noemen voelt dan volledig fout aan. En ten tweede zegt men dat het meer werkelijk aan voelt dan deze werkelijkheid. En meer 'profound'. (meer fundamenteel). Als Satan zo goed is, heeft niemand hier maar een schijn van kans om het daartegen op te nemen. Het Licht is zo zuiver en puur en liefdevol volgens BDE-ers (Bijna-Dood Ervaarders) dat het geheel en al ontwapenend is. Het stokt elk greintje agressie dat je nog in je had. Je stopt elk haatgevoel dat je no