Ignatius Maria

Is het één een kernmerk van het ander?

Eensch, groovy.

Op maandag 23 juni 2008 15:39:06 schreef Liset het volgende: [...] dan vraag ik me af hoe ze het zouden vinden als op die manier over hun moeder of zusje gesproken wordt. Maarja goed, daar zullen ze vást niet over nadenken

Eigenlijk hoor ik toch wel om me heen dat mannen in feite daar wel consequent in zijn, dus dat ze heel goed begrijpen dat hun jonge zusje bijvoorbeeld er vrij 'sletterig' bij loopt.

Ja, volgens mij is het inderdaad een beetje twee maten verhaal. Ik kan me ook een keer een cabaretier herinneren die vertelde dat hij een lied had geschreven waarom mannen zo stom zijn en dood moesten, dat vond iedereen geweldig. Daarna maakt hij een grap over vrouwen, een of ander cliche ofzo, ik weet het niet meer. En meteen begint het publiek te morren, want dat kan dan niet... mja, frustraties uit het verleden bieden misschien wel garanties voor de toekomst.

Heel veel, maar ik durf er niks over zeggen want dan ga jij me weer vertellen dat dat wetenschappelijk gezien niet klopt, en dan kunnen we weer helemaal opnieuw beginnen.

Ik wist niet dat liefde ruilbaar was.

Het is inderdaad symbolisch taalgebruik. Het probleem daarmee is echter dat dan iedereen over me valt omdat het dan niet meer 'echt' zou zijn. Maar zoals ik al zei is hetgeen wat echt is niet de woorden zelf, maar waarin de woorden je kunnen opnemen. Op existentieel niveau gebeurt er wel degelijk iets 'echts'

maar dat is een mogelijkheid van die woorden die niet iedereen exploreert. Voor mij als gelovige is het symbool toegang tot meer, voor een ongelovige is het slechts een symbool. Voor de katholiek wordt hier trouwens ook een link zichtbaar naar werking van sacramenten. Dat terzijde.

Ik heb dat gewoon allemaal met internet gedaan...

Op zondag 22 juni 2008 11:52:45 schreef Ignatius Maria het volgende: Mijn patroon is er vrij duidelijk over.

Dat was een serieuze opmerking he? Ignatius was bisschop van Antiochie en we hebben een stuk of 7 brieven van hem van rond het jaar 110, daar staan een aantal interessante dingen over hoe het katholieke priester - schap zich toen al heeft ontwikkeld. De eerste brief van Clemens, bisschop van Rome uit het jaar 95 zegt ook belangrijke dingen over het ambt.

Hij kan misschien beter een spiegel kopen, hebben wij er tenminste geen last van.

Ik ben gewoon katholiek dus noem een willekeurig credo en ik beaam het. Wat wel eigen is aan mijn denkwijze is mijn filosofische orientatie op het existentialisme en mijn theologische orientatie op de negatieve theologie.

Wat mij te denken geeft is vooral de motieven voor je vraag. Theologisch gezien is vanuit onze traditie niet moeilijk te beargumenteren waarom Mohammed geen profeet zou kunnen zijn. Persoonlijk vind ik het uitdagender je in plaats daarvan eens meer te verdiepen in waarom moslims Mohammed wel als profeet zien. Wat ze in hem en zijn boodschap vinden en wat wij daarin delen, dat is veel spannender.

Mijn patroon is er vrij duidelijk over.

Goede vraag.

Als een aanvulling op mezelf. Het is heel interessant om te zien dat een atheistisch existentialist als Sartre heel wat theatherstukken en verhalen heeft geschreven. Hij heeft begrepen wat religieuzen al wisten, namelijk dat verhalen en beelden iets kunnen uitdrukken over ons zelfverstaan wat de simpele constatering niet kan. Het is vergelijkbaar met wat Kopland heeft gezegd over dichten, namelijk dat 'gevoelens terugdeinzen voor woorden.' Met andere woorden, als ik iemand deelgenoot wil maken van bijvoorbeeld het gevoel woede helpt het niets als ik simpelweg zeg 'ik ben heel boos,' dat doet nog eerder kinderlijk en lachwekkend aan als dat het mij zou opnemen in dat gemoed. Verhalen en woorden kunnen dat echter wel. Hoe komt dat? Volgens Ricoeur kunnen verhalen en beelden die dingen uitdrukken wat constateringen niet kunnen doordat wij mensen onze identiteit als narratief beschouwen. Dat betekent dat wij onszelf en ons leven in de meest brede zin beschouwen als een verhaal. En dat merk je ook als iemand ons vraagt naar

onze identiteit, onze idealen en noem maar op. We gaan dan verhalen over ons leven en brengen lijnen daarin aan en trekken vergelijkingen met andere en dergelijke. En men verwacht ook van ons dat we een 'levensverhaal' te vertellen hebben.

Nou, daar gaan we weer. Time to whoop some sovjet ass.

Respect voor Guus. We need Robben...

Ja, gelukkig worden wij knapper als we ouder worden.

Ik vind trouwens de titel wel heel leuk: vrouwen die op mannen vallen... bizar.

Wat je zegt doet me denken aan wat Javier Guzman een keer bij Pauw en Witteman zei. Hij maakte

zich druk over subsidies voor kerkelijke instellingen of iets dergelijks en zei toen dat de overheid ook de wetenschap zou moeten subsidieren, want de wetenschap was zijn geloof. Ik geloof in de wetenschap, zei hij. Ik vond het werkelijk waar tenenkrommend om naar te luisteren. Waarom? Omdat informatie over bijvoorbeeld evolutie of big bang helemaal geen concurent is van het scheppingsverhaal. Ik ben net zo

goed van mening dat als de wetenschap dat het meest plausibel acht, dat het geval is. Met andere

woorden, wetenschappelijk gezien heb ik hetzelfde wereldbeeld als een willekeurige ongelovige.

Als ik spreek over schepping bedoel ik dus niet iets te zeggen over biologie of natuurkundige feiten, die delen we allemaal. Ik belijd daarmee hoe ik mezelf en de wereld versta. Dus hoe de informatie over het bestaan van de wereld ook mag ontwikkelen of hoeveel ik er nog over bij zou leren, dat voegt niks toe

en draagt niks bij aan wat ik belijd als ik spreek over schepping. Het wezenlijke van mijn wereldbeeld

ligt namelijk niet in de wereld als zodanig, maar mijn 'zijn' in die wereld. Dat is trouwens niet specifiek eigen aan het christelijke denken, maar aan ieder denken dat zich plaatst in het perspectief van uiteindelijkheid.

Ik zie niet in waarom mijn wereldbeeld percee falsifieerbaar moet zijn; tot nu toe is geen enkel wereldbeeld dat voor de volle 100%. Tevens vind ik het een vreemde vraag op een forum als dit; in welk opzicht is theïsme falsifieerbaar? Het is ook gewoonweg een stroom van informatie die er voor heeft gezorgd dat ik de zaken op deze manier zie en mijn attitude zo is veranderd.. de waarde ervan wordt op die manier natuurlijk wel in twijfel getrokken; maar op het moment dat ik er zelf mee in de weer ga bestaat er natuurlijk weer een kans dat de wijzer zomaar weer eens om kan slaan

O, nee ik bedoelde ook niet je wereldbeeld. Ik bedoelde op het feit dat je verwijst naar onbewuste psychische processen. Op het moment dat je ieder willekeurig fenomeen daarbinnen kan passen, zonder dat er een falsificatiemogelijkheid is van je theorie, doet dat nogal af aan de (absolute) geldigheid ervan.

Informatie in de echt breedste zin van het woord; 'input'.. welke zintuigelijke weg het ook kiest. [...] Ik kan op dit moment weinig met het woord 'hermeneutiek'.. ik vind het woord een te brede definitie hebben om te te passen in deze context.. sorry

Hoe wil je spreken over het begrijpen van teksten zonder hermeneutiek? Dat is als spreken over wiskunde zonder cijfers ofzo...

Het marxisme en / of atheistisch existentialisme zijn misschien wel vergelijkbaar.

Wij zijn gewoon simpel, als we speelgoed zien willen we spelen. Is dat nou zo moeilijk?

Op zaterdag 21 juni 2008 11:46:58 schreef Zion13 het volgende: Leuk, IM. Maar wat is jouw definitie van God dan?

"Wie meent dat hij God kent, en hij kent dan iets, dan kent hij God niet."

Nee. Het is niet het geval dat ik op basis van allerlei verschillende factoren een soort berekening maak die bij genoeg 'punten' verandert in een geloof in iets waarin ik daarvoor niet geloofde. Dat zou het simpelweg gaan om een vorm van overtuiging. Eerst heb ik mening A, en bij genoeg info en dergelijke wordt het dan mening B.

Is dit falcificeerbaar? Het doet me namelijk denken aan het volgende: als ik je gelijk geef heb je gelijk, doe ik dat niet dan ben ik in ontkenning van processen die voor mij onbewust zijn, maar voor jou wel zichtbaar. Er is niets wat je theorie onhoudbaar maakt.

Het ligt eraan wat je met informatie bedoelt, in de meest brede zin praten we over hetzelfde, anders niet. Dawkins vertoont hetzelfde probleem als de meeste modernisten, namelijk het niet erkennen van de dubbelzinnigheid van religieus taalgebruik.

Wat? Ik zeg juist tegen je dat ik meen geen zinnig woord over zoiets als 'transcendente wisselwerking' te kunnen zeggen, als het al zou bestaan. Maar dat het gaat om hermeneutiek. Of denk je dat dat woord iets transcendents aanduid?

Ik denk dat geloven inderdaad met houding te maken heeft, dat heb ik eerder ook al aangegeven. Maar het laat zich niet definieren door de vergelijking met meningen. De vergelijking met relaties doet het meer recht, en in het licht daarvan wordt de weddenschap van Ricoeur misschien begrijpelijker. Namelijk dat de existentiele laag pas ontdekt kan worden als je, jezelf erin betrekt zoals de betekenis van een relatie met iemand pas ten volle begrepen kan worden door een relatie met die persoon aan te gaan.