Ignatius Maria

Dus als ik straks weg ben wordt een van die linkerhanden rechts?

Ik ben een man en heb geen gereedschapskist... ik noem het emancipatie.

Hartelijk bedankt lieve mensen. Sorry voor de late reactie, maar ik heb mijn verjaardag dit jaar in de eeuwige stad gevierd dus ik zie het nu pas. En ik zie een aantal van jullie vast en zeker om nog eens een drankje te doen.

Ik geloof in navolging van Sint Paulus en Sint Ignatius dat wie Judaisme leert in plaats van christendom zichzelf maar moet castreren.

Dat deed jij in onze discussie over hermeneutiek ook, dus zoals het een goed christen betaamt eigen ik me het recht toe je op eenzelfde wijze te behandelen. En eigenlijk heb ik zelfs dat niet nodig, daar mijn vrijheid zelf me genoeg is te handelen zoals ik wil.

Ik gaf in de vorige post ook al aan dat factoren binnen het nature / nurture debat mij niet interesseren omdat de subjectopvatting waarbinnen ze fungeren wezenlijk tekort schiet. Dit betekent niet dat alle (geestes) wetenschappen daarmee onwaar zouden zijn, net zo min als dat de ontdekkingen binnen het positivistische kader door ditzelfde verkeerde kentheoretische fundament daardoor onwaar zou

worden. De fenomenale werkelijkheid blijkt echter breder te zijn.

Misschien zou je zelf eens wat literatuur of artikelen moeten doornemen over de fenomenologie. Ik probeer in een paar alinea's een aantal lijnen aan te geven, maar daarin kan ik onmogelijk recht doen aan de nalatenschap van een Husserl, Heidegger of Sartre. Of zoek zelfs wat breder op het onderwerp epistemologie, zelfs Kant was al op het spoor van een aantal wezenlijke inzichten die later in de fenomenologie ten volle uitgediept werden.

Natuurlijk zou het in alledaags opzicht geen enkel probleem zijn. Maar als geboren en getogen postmodernist ga ik me toch niet gewillig de ongegronde reducties van het positivisme op laten leggen?

Basic: wat wij 'ik' noemen is nooit als onderzoeksobject voorhanden, maar is een secundaire ontdekking / constructie die we handhaven omwille van de eenheid van onze ervaringen. Vooraf aan zelfontdekking gaat altijd ervaring, of anders: bewustzijn gaat altijd vooraf aan zelfbewustzijn. Dit zelfbewustzijn is wat we 'ik' noemen en als een taart in puntjes verdelen of op andere manieren uitleggen / invullen. Echter, hoe je dit zelfbewustzijn, het reflexieve cogito, ook typeert het is per definitie secundair omdat het noodzakelijk bewustzijn veronderstelt waarin ik een 'zelf' ontdek.

Wat is dan het prereflexieve bewustzijn? Bewustzijn voorafgaand aan de introductie van het 'ik' is altijd bewust te zijn van iets. Of het nou een film, lied, verzonken in gedachten, aangetrokken door een vrouw of verveeld in een collegebank is, het bewustzijn heeft wezenlijk het karakter van verwijzing. Bewustzijn is dus buiten zichzelf, wat Heidegger in-de-wereld-zijn noemt. Het is dus niet zichzelf, maar verwijst altijd naar zijn inhoud. Er is nooit een 'zuiver denken' of 'leeg bewustzijn', op die momenten noemen we iemand bewusteloos, ofwel: zonder bewustzijn.

Op het moment dat ik mezelf ontdek als een ervarende van iets, een bewustzijn van iets, ontstaat een zelfbewustzijn wat we 'ik' noemen. Maar hoe kunnen we dit 'ik' omschrijven? Zoals we in de discussie zien komen daarvoor taartpunten in aanmerking en andere voorbeelden. Echter, daarmee negeer je een wezenlijk verschil tussen het bewustzijn en zijn inhoud. Namelijk dat het zijn van de fenomenen die mij toeschijnen in het geheel samenvalt met zichzelf. En wat is nu de aard van het bewustzijn? Juist precies het tegenover -gestelde. De dingen vallen samen met zichzelf, zijn hun eigen grond. Het eigene van bewustzijn is zijn eigen grondeloosheid. Het valt nooit samen met zichzelf, of als je dat op positieve wijze wilt formuleren valt het bewustzijn samen met zijn eigen niet.

Het is dus ook zeer begrijpelijk dat wanneer het reflexieve cogito zich wil omschrijven het dit doet naar de aard van het prereflexieve dat altijd buiten zich is, en dus zichzelf vergelijkt met biljartballen of andere dingen die met zichzelf samenvallen en op die wijze (meer of minder) determineerbaar zijn. Echter, de mogelijkheidsvoorwaarde om zichzelf op die wijze met fenomenen te vereenzelvigen bestaat nu juist in het feit dat het prereflexieve bewustzijn zijn eigen niet is, ofwel altijd een verwijzing is. Het is dan ook hierom dat Heidegger het menselijk zijn als volgt definieert: de essentie van het Dasein (lees voor het gemak: bewustzijn) is zijn existentie. Met andere woorden, dat wat het bewustzijn definieert is niet een bereken - bare substantie, maar juist het ontbreken daarvan. Het prereflexief bewustzijn is zijn eigen niet, en wanneer het reflexief wordt miskent het juist door die aard dat niet. We springen steevast over dat wat

ons het meest nabij is heen, en menen dat (zoals Descartes) denken het zijn bepaald in plaats van andersom.

Deterministen zijn naar mijn weten de overduidelijke minderheid en danken hun bestaan aan modernistische opvattingen. Noem mij buiten de modernisten en aanverwanten maar een stroming die een determinisme bepleit. Zowel de klassieke (Augustinus) als de middeleeuwse (Thomas) christelijke filosofie heeft de vrije geleerd, hetzelfde geldt voor het Griekse fatum dat ook door Nietzsche weer is opgepakt en voor het postmodernisme (Heidegger, Sartre). Zelfs de vaderen van het modernisme (Descartes, Kant) leerden

de vrije wil.

Niets, het is een mogelijke Kantiaanse kritiek op het verabsoluteren van de redelijke categorien.

Mijn kritiek slaat niet op de categorien, eigenschappen of invloeden die je wel of niet wilt erkennen. Wat je daaraan zou kunnen toevoegen heeft voor mij geen belang. Het punt is dat het zelfreflectieve cogito, dat het modernisme veronderstelt wezenlijk tekort schiet om het prereflexieve recht te doen en daarom dus een ongegronde reductie is. Het gaat dus niet om een 'taartpuntje' meer of minder, maar om de taart als zodanig. De taart is namelijk het reflexieve cogito. Maar de mogelijkheidsvoorwaarde voor dit zelf reflecterend bewustzijn is het prereflectief bewustzijn. Alle puntjes van de taart passen (misschien),

maar je beschrijft een secundair bewustzijn. Een absolute claim zoals je die doet behoeft dus een oorspronkelijker analyse.

Ik denk dat dat wel meevalt. Als jij een bewering doet over 'alle theologen zus' of 'alle filosofen zo,' mag ik daar toch best een correctie op doen, zonder te bedoelen dat ik daarmee de gehele discussie heb beslecht of iets dergelijks? Het is mijn ervaring dat zoals ik als katholiek over sommige overwerpen nauwelijks tot een werkelijke dialoog kan komen met protestanten bij gebrek aan een gemeenschappelijke grond, dat ook hier het geval is. Zij het hier niet op basis van theologische gronden, maar kentheoretische. De discussies over eigenschappen en werkingen van de mens begeven zich hier steeds in het cartesiaanse denken van het reflexieve cogito (ergo sum), en dat is een kentheoretische subjectopvatting die ik principieel niet deel.

En daardoor ontbreekt volgens mij de grond voor een opbouwende dialoog.

Zeker niet. Ik corrigeer enkel een onjuistheid in de post van Pascalpas. Ik pretendeer geenszins hiermee antwoord te geven op zijn vraag of me op enige andere wijze (wederom) in de discussie te begeven.

Dat doen ongeveer enkel de modernisten en wat er van hun stuiptrekkingen is overgebleven in deze tijd.

Done.

Waarlijk, het einde van een tijdperk voltrekt zich voor onze ogen met de val van deze helden. Moge de goede Heer hen behoeden, en ons allen leiden in deze weerbarstige uren.

Op zaterdag 26 juli 2008 02:04:09 schreef Tantastic het volgende: Oké, Ik ben weer een beetje aan het proberen om te schrijven. Verwacht niet de jackpot Ben gewoon benieuwd wat jullie vinden!! "1000 words No answer 1000 thoughts No conclusion 1000 people Nothing in comment 1000 lovers No one to love"

Die mag ik wel. Maar moet dat trouwens niet 'nothing in common' zijn, of ligt het aan mij?

Ja, inderdaad... Liset en Levi vallen toch echt in de categorie foute mannen en die mogen gerust mee.

De ironie wil dat de exegese die veel protestanten als vrijzinnig of zelfs totaal onchristelijk zouden bestempelen (historisch) vrucht zijn van hun eigen bodem.

True, wie enkel de rede (in de modernistische vorm) als maatgevend acht voor wat waar of werkelijk is,

kan ofwel daarop bouwen en een vorm van positivisme aanhangen, ofwel de redelijkheid bedenken van de grenzen van de rede en een vorm van nihilisme aanhangen. Persoonlijk vind ik de tweede optie dan veel gewaagder en ook logischer dan dat saaie 'praktisch materialisme' van veel mensen uit puur gemakzucht.

Zeker van die driedelige serie van A.F.J. Klijn? Ik heb daarvan het tweede deel weten te bemachtigen, maar helaas het is inderdaad zeer moeilijk aan te komen...

Feli.

Als je niet te werelds bent, ben je wel wereldvreemd...

Ik wens dan ook dat deze users snel verdwijnen. Nee, zat gewoon niet op te letten...

1. Pius_XII

2. Bonaventura

3. Machiavelli

4. Olorin

5. Iriacynthe

"Wat nu de inzameling voor de heiligen betreft, doet ook gij, evenals ik het in de gemeenten van Galatië geregeld heb: elke eerste dag der week legge ieder uwer naar vermogen thuis iets weg, en hij spare dit op, opdat er niet eerst na mijn komst inzamelingen moeten gehouden worden." 1 Kor. 16

"Want als de bereidvaardigheid aanwezig is, is zij welkom naar hetgeen zij heeft, niet naar hetgeen zij

niet heeft." 2 Kor. 8