Chaim

Het is 'ejn sof' & betekent letterlijk 'er is geen eind' -- niet 'het absolute niets'. Het is evenmin het oorspronkelijke Joodse weten, maar een term uit de Joodse Kabbalah, een vrij late esoterische stroming binnen het Judaisme. En of het de natuurkunde overstijgt hangt simpelweg af van het al-dan-niet bestaan ervan. Ik zie geen reden erin te geloven & heb evenmin aanwijzingen voor het bestaan ervan. 

Ik neem aan dat dit vrij bekende info is. Maar goed, omdat je erom vraagt: https://en.wikipedia.org/wiki/Jesus_in_Islam
En zou je a.u.b., voordat je simpelweg verdergaat met een hele religie ongefundeerd te beschuldigen op de meest grove wijze, eerst antwoord kunnen geven op de vragen die ik je stelde? 

Daar je over de eucharistie spreekt, zal ik dus de katholieke mis voor je proberen te duiden. De zondag is een eigen feestdag en staat los van de sabbat, die wij als niet-joden niet vieren. Op de zondag vieren we de verrijzenis van Christus en het heil dat Hij ons geschonken heeft. Hoogtepunt daarbij is de mis, hoewel deze dagelijks opgedragen kan worden. Tijdens de zondag mag geen zwaar werk worden verricht en dient men indien mogelijk de mis bij te wonen. De zondagsrust is dus niet zo streng als bij veel protestanten en bij veel joden gedurende de sabbat.
De mis heeft inderdaad veel raakvlakken met zowel de joodse tempeldienst als de joodse synagogedienst. Liturgische kleuren en kleding, een eigen liturgische taal, gezongen gebeden, een tabernakel met godslamp die wel wat weg heeft van de "thorakast" in de synagoge, een altaar, de centrale rol van de psalmen tijdens de gebeden, etc. Waarbij in het tabernakel werkelijk het Woord van God en het hemelse Manna verblijft, namelijk Christus zelf in de gedaante van geconsecreerd brood (de wijn mag niet worden bewaard).
De mis kent twee hoofddelen: de liturgie of dienst van het woord en de eucharistische liturgie. De liturgie van het woord heeft iets weg van de synagogedienst: er wordt gelezen uit de Schrift, met extra plechtigheid bij de lezing uit het Evangelie, het geloof wordt beleden, voorbeden worden verricht en er wordt ook een soort preek gehouden, genaamd de homilie.
De eucharistische liturgie lijkt echter meer op de tempeldienst. Het altaar wordt gereedgemaakt, brood en wijn worden aangebracht en opgedragen en het zeer plechtige eucharistische gebed wordt aangeheven, afgewisseld met enige voornamelijk vaste gezangen.
Hier wordt het Offer van Christus tegenwoordiggesteld en worden brood en wijn geconsecreerd tot het Lichaam en Bloed van Christus. Het tabernakel gaat open om het alreeds geconsecreerde Brood eruit te halen, er wordt meer gewierookt en met altaarbellen gerinkeld en voor een groot deel wordt er geknield. Uiteindelijk wordt de communie uitgereikt, nadat onder meer het onze vader is gebeden en we elkaar de vrede hebben toegewenst.
Christus wordt beleden als de Bruidegom en de Kerk als de Bruid. Met name op de belangrijkste hoogfeesten is de mis dus niet alleen plechtig, maar ook heel klassiek feestelijk van karakter. Een parochie kan flink uitpakken met wierook, luisterrijke gewaden, uitgebreide koorwerken, uitbundige bloemstukken en brandende kaarsen, processies met vaandels, gezangen en fanfares, bij eerste communievieringen bruidskleding voor de communicantjes, noem maar op.
Tijdens de mis delen we werkelijk in de dood en verrijzenis van Christus en nuttigen we werkelijk zijn Lichaam en Bloed. En het tabernakel is altijd voorzien van het Brood, dag en nacht, gemarkeerd met het godslampje, behalve op Goede Vrijdag en Stille Zaterdag. Christus is dus altijd aanwezig in de kerk, net zoals God altijd aanwezig was in het tabernakel destijds. Het is de meest volmaakte aanbidding die we God kunnen schenken en het grootste geschenk van God aan de mensheid. Want wat kan God immers meer geven dan zichzelf?

In de charismatische samenkomsten denk ik, draait het meer om de bewustwording, van God's aanwezigheid, en is een vrije invulling gewenst, zodat iedereen, die een volgeling van Jezus is, iets kan doorgeven, een woord, een beeld, een tong met uitleg, maar ook aanbidding door middel van dans, muziek, zang, en creativiteit (bijv schilderij), met als gevolg een diepere openbaring van God zelf (het kennen van Jezus) en de hemelse reactie die vaak plaats vind, herstel naar geest ziel en lichaam van de bijwoners van de samenkomst.
die bewust wording kan natuurlijk altijd 24x7 maar de manifestatie van God, zijn tijdens samenkomsten met meerdere mensen toch weer anders.
we geloven niet dat bepaalde dagen meer geestelijk zijn dan andere, maar op zondag  en door de weeks s'avonds hebben de meeste mensen vrij, dus dat is alleen maar praktisch,
regelmatig zijn er doop feesten, (dat is niet overal hetzelfde)  dagelijks, wekelijks, vieren we de maaltijd van de Heer
als er gasten die bezeten zijn, kunnen er ook bevrijdingen van demonen plaatsvinden
ook het gebouw is voor ons niet interessant, mits het natuurlijk wel voldoet aan de wettelijke normen en voorschriften, want we beseffen dat wij nu de tempel zijn, zijn bruid, zijn kinderen, zijn koninklijke Familie..
door de tijdens de samenkomst opgedane inspiratie, wordt dit vaak op een hele spontane manier door gegeven op alle plekken waar we functioneren in deze maatschappij (licht van de wereld zijn)
om zo het evangelie van het Koninkrijk, gestalte te doen geven..
 

Er bestaan geen geschreven werken uit de tijd van Jezus' leven, al is het aannemelijk dat ze wel bestaan hebben. Maar we weten van de kerkvaders over het bestaan van andersdenkende volgers van Jezus uit hun tijd -- we weten eveneens dat deze groeperingen geschriften hadden. Het Paulinische Christendom was zeker niet de enige vorm van Christendom, aangezien Paulus al schrijft over Judaiserende volgelingen van Jezus. Deze volgelingen kwamen uit Jehoedah (Judea) waar toendertijd Jezus' apostelen nog leefden. Ze ageerden tegen het Paulinische Christendom, zoals de Ebionieten uit de tijd van de kerkvaders. Paulus is de eerste auteur van de huidige canon. Ik vermoed inderdaad niet dat het Paulinische Christendom de origínele vorm was, maar op het moment dat je het over 'Jezus' hebt, begeef je je al in het hypothetische. Wetenschappers zijn het maar over een paar zaken eens & komen samen niet veel verder dan dat hij - indien historisch - Joods was, volgelingen had, in Israel leefde & waarschijnlijk gekruisigd was.
Het verschil tussen Jezus & Paulus is evident en we kunnen de historische Jezus niet betrouwbaar uit de Christelijke Canon destileren; ervan uitgaande dat Jezus historisch was. Daaruit kan echter niet worden afgeleid dat Jezus dus een mysticus was. In werken van geleerden als Geza Vermes, Burton Mack, john dominic crossan, etc, totaan het meer sensationalistische oeuvre van Robert Funk en de zijnen, kom je verschillende soorten Jezussen tegen: Jezus de cynische filosoof, Jezus de sociaal revolutionair, Jezus de chassied, Jezus de rebelse religieuze iconoclast, Jezus de humanistische mediterrane reiziger, etc.
Waarschijnlijk bedoel je 'Jesjoe'a haNotsrie'.
'HaNotsrie' is vrij zeker, aangezien dat 'de Nazarener' betekent in het Hebreeuws & Aramees. Wat betreft zijn naam moeten we het helaas doen met de Koine Griekse naam Ἰησοῦς -- dat kan in het Hebreeuws zowel Jehosjoe'a, Joshoe'a & Hoshe'a zijn, aangezien de LXX al deze namen uit de T'NaCH als Ἰησοῦς in het Grieks vertaalt.

De חקי en משפטי zijn dezelfde voorschriften & geboden die Israel overtrad zeven verzen eerder, in 11:12. De profeet Jezechki'el zegt hier dat er een tijd komt waarin Israel als volk weer samenkomt en terugkeert naar het land Israel. Ons hart zal weer empatisch zijn en we zullen ons weer aan Gods voorschriften & geboden houden.