Schrijf jij ook?

[martijn vw 0]

hey

ik heb idd niet egt op de spelling gelet, en zal daar wat meer op gaan letten

en pius, ksnapte het niet helemaal maar voorzover ik het wel snapte iig bedankt

[Kurt 0]

'Hey' moet met een hoofdletter en erna moet een komma staan.

'Ik' moet met een hoofdletter.

'Idd' is 'inderdaad'.

'Egt' is 'echt'.

Na 'letten' moet een punt.

'En' moet met een hoofdletter.

'Pius' moet met een hoofdletter.

'Ksnapte' is 'ik snapte'.

Na 'helemaal' zou je een komma kunnen zetten voor de duidelijkheid.

'Iig' is 'in ieder geval' en erna is een komma op zijn plaats.

Na 'bedankt' moet een punt.

[Jyoti 0]

Jep, die dingen, maar ook uitdrukkingen als 'me leven', zo'n spreektaal vloekt voor mij een beetje. Maar het is vooral iets persoonlijks hoor, naar mijn aanvoelen werkt zoiets niet helemaal in dit soort gedicht, maar als de schrijver het liever zo doet moet hij dat vooral zelf weten, ik ben denk ik een tikje ouderwets in die dingen.

[Minimal 0]

was ook begonnen aan een verhaal maar ben een klein beetje vastgelopen, miss dat ik weer snel inspiratie krijg .

leek me wel leuk wat gaan schrijven!

[Nynthe 1]

Ik ben gisteren (weer) begonnen aan een droom van mij: Een boek schrijven. Het is een lastig, confronterend en soms zelfs vernederend onderwerp, maar heb het idee dat als mensen het zouden lezen ze zich er wel in zouden herkennen. Eerst maar eens de proloog uitbreiden en dan kijken hoever ik kom. Heb nog niet zoveel zin om er dingen van te laten lezen omdat het best moeilijk is soms, maar dat zal ongetwijfeld later wel komen als het echt vorm gaat krijgen.

Hieronder de proloog van een ander stuk wat ik ongeveer 5 jaar geleden schreef:

Proloog

De muziek zwelt aan terwijl de tonen van het slotstuk weerkaatsen tegen de stenen muren en zo de hele ruimte vullen. Het geluid klinkt statig en zwaar, maar tegelijkertijd is de intense pijn van de componist duidelijk voelbaar in iedere vezel van mijn lijf. Ik kijk om me heen, naar een zaal vol ernstige, bedrukte en verdrietige gezichten. Ik zie alleen de gezichten, want het lijkt alsof er een waas voor mijn ogen hangt. Ik sluit mijn ogen en ga op in de muziek om even te ontsnappen aan de gespannen sfeer. Het benauwt me hier, ik wil hier niet zijn. De kleren die ik aan heb zijn ongemakkelijk en ik voel het jeuken over mijn hele lichaam. De overheersende geur van wierrook dringt zich aan mij op, maakt me misselijk. Wanneer ik mijn ogen weer opendoe is de waas nog niet opgetrokken. Naast me zie ik een bezorgde blik de uiteindelijk van mijn moeder blijkt te zijn. De blik kijkt onderzoekend en vragend maar ik weet geen antwoorden meer. Die blik, ik snap het niet. Er is toch zeker niets met me aan de hand? Terwijl ik probeer te ontsnappen aan de doordringende blik van mijn moeder, kijk ik de zaal rond, zoekend naar het gezicht van mijn vriendin. Een onheilspellend gevoel bekruipt me. Ze zou er toch moeten zijn? Ze is immers altijd waar ik ben? Zij en ik, twee handen op een buik.

Dansende tonen van een nieuw nummer nemen haast onmerkbaar de plaats in van het oude. Het lievelingsnummer van Mirthe! Op mijn horloge zie ik dat ze al 10 minuten te laat is. Iets wat helemaal haar stijl niet is.

Opeens verstommen de fluisterende gesprekken in de ruimte wanneer de zware deuren van de grauwe zaal openzwaaien. Grote, statige mannen dragen in zwarte pakken een kist de zaal in. De muziek wordt steeds droeviger en zwelt aan, de gezichten steeds waziger terwijl er beelden voor mijn ogen voorbij flitsen. Beelden van pijn, die me onbekend zijn. Toch bekruipt me het gevoel dat ik deze beelden eigenlijk zou moeten kennen. Wat doen we hier toch allemaal? Ik voel me opeens heel erg misselijk worden en zoek steun bij mijn moeder. Alsof er een enorme mistbank is neergedaald wordt alles om me heen wazig en onduidelijk. Kleren en gezichten vervagen tot er niets meer van over is. Ik hoor in de verte iemand mijn naam roepen. Ik open mijn mond om te zeggen dat alles goed gaat met me, maar er komt niets uit. Nog een keer probeer ik het, maar ik hoor mezelf alleen maar piepen. Een angst overvalt me waardoor paniek zich meerster maakt over mijn lichaam. Wat gebeurt in hemelsnaam met me? Ik besluit dat ik het beste weg kan gaan uit deze verstikkende ruimte, maar mijn benen werken niet mee. Ze voelen slap aan en de grond lijkt onder mijn voeten te zijn verander in drijfzand. Klamzweet rolt langs mijn rug terwijl mijn handen beginnen te jeuken. Ik probeer uit alle macht om de controle over mijn lichaam terug te vinden. Voor mijn ogen dansen paniekerige gezichten terwijl ik iemand om een dokter hoor vragen. Mirthe, waar ben je toch? Zij kent me door en door en zou dus ook precies weten wat ze nu zou moeten doen.

Als één levend wezen bewegen de mannen in hun pakken door het gangpad, terwijl de blik in hun ogen blijft staren naar een onbekend iets in de ruimte voor hen. De kist wordt voorin de zaal neergezet als een kunstwerk wat absoluut opgemerkt moet worden. Als in een horrorfilm vult de zaal zich opeens met een lange en ijzige kreet. Het is een doordringend geluid dat alle haren op mijn complete lichaam overeind zet. Opeens besef ik dat ik het ben die zo staat te gillen! In de kist ligt een voor mij oh zo bekende meid te slapen. Waarom slaapt ze in een kist? Mam, waarom ligt Mirthe daar in godsnaam?!

[Corientje123 0]

Als ik het stuk zo lees ben ik heel benieuwd naar je boek, Nynthe!

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 21 november 2008 11:53:37 schreef Corientje123 het volgende: Als ik het stuk zo lees ben ik heel benieuwd naar je boek, Nynthe!

Ik zou ook wel graag een boek willen schrijven, maarja...

[Olorin 155]

Quote:

Op vrijdag 21 november 2008 12:21:59 schreef Pius_XII het volgende: [...] Ik zou ook wel graag een boek willen schrijven, maarja...

Idem.

[Dagmar 0]

Speciaal voor CvW mijn verhaaltje over een kerstelfje, vannacht in een uurtje neergepend omdat ik nog een gedicht moest schrijven voor bij het cadeautje van m'n stiefzus maar daar geen inspiratie voor had

Er was eens, in een land hier ver vandaan, men heeft het nooit terug kunnen vinden maar iedereen is overtuigd van het bestaan, een elfje. Ze was eenzaam, want ze was niet zoals de andere elfen. Die waren groter dan zij, en lomper en sterker, en ze konden veel sneller werken. Zij was klein, mager en bleek, sommigen vonden haar zelfs een zweem van lila hebben. Ook had zij rare, spitse vingertjes, waarmee ze onmogelijk cadeautjes in kon pakken zonder ze met haar altijd scherpe nageltjes te beschadigen. En tenslotte had ze rare hoorntjes op haar hoofd en uitstulpinkjes op haar rug, vlakbij haar schouderblad. Zij was anders dan de andere elfen, die haar pestten om haar hoorntjes. In het kasteel van de kerstman werd ze nagekeken alsof ze iets smerigs was, om over de opmerkingen die de andere elfen maakten maar te zwijgen.

Op een dag, nadat ze de hele dag geprobeerd had cadeautjes in te pakken en lintjes te krullen, en alles, maar dan ook echt álles helemaal mislukt was, liep ze de Tuinen in. Hier ging ze vaak naartoe als ze verdrietig was. In het lange gras, tussen alle bloemen voelde ze zich thuis. Maar nu konden zelfs de rozen haar niet troosten. Ze liep door in de richting van het Grote Bos. Hier hield het het terrein van de kerstman op. Ze was nog nooit in het Bos geweest, maar nu liep ze door.

Zodra ze het Bos binnenging verstomde al het geluid dat in de Tuinen te horen was. Het paste bij haar stemming: Ze voelde zich alleen, en nu wíst ze ook dat ze alleen was. Het elfje keek achterom, en hoewel ze nog maar een meter of drie het Bos ingelopen was kon ze de Tuinen en het Kasteel al niet meer zien. Ze kon niet meer terug, en die wetenschap maakte haar niet eens verdrietiger dan ze al was. Ze liep dieper het Bos in. Bij elke stap die ze zette leek het donkerder en kouder te worden. En de bomen, er was iets met de bomen. Wanneer ze langs de bomen liep liep leken ze te zuchten, waarna er een nevel uit hun wortels en bladeren leek te komen. Het rook niet onaangenaam en was een beetje zoetig wanneer ze het inademde, maar ze werd er wel slaperig van. Al snel werd ze zo duizelig van de slaap dat ze moest gaan zitten. Aan de voet van een dikke, oude boom viel ze in slaap, terwijl deze zijn takken als een cocon om haar heen vouwde en tenslotte helemaal insnoerde.

Toen het elfje weer wakker werd schrok ze. Het Donkere Bos waar ze in slaap was gevallen zag ze niet meer. Ze zat in een soort ei, dat gemaakt leek te zijn van een nevelig soort glas. Buiten zag ze vooral veel blauw, en in de verte een hoop kleuren die ze niet van elkaar kon onderscheiden. Het was doodstil binnen, ze kon alleen haar eigen hartje horen kloppen en zichzelf horen ademen. Ze strekte haar arm uit en raakte met haar spitse vingertjes, die al zoveel kerstcadeaus hadden vernield, de binnenkant van haar cocon aan. Meteen versplinterde die, en de duizenden stukjes werden steeds kleiner en kleiner, tot ze oplosten in de lucht. Ze zag nu dat ze boven Het Bos was. Ze stond bovenop de bomen, en het blauwe rondom haar was de lucht. En die kleuren in de verte, dat was een regenboog. Er kwam vrolijke muziek vandaan. Het elfje wilde naar die regenboog toe, maar ze durfde zich niet te bewegen, bang als ze was door de boomkruinen heen naar beneden te vallen. Ze keek naar haar voeten, en zag tot haar verbazing dat ze helemaal niet op de boomkruinen stond. De stompjes op haar rug waren uitgegroeid tot vleugels, felgekleurd als de regenboog in de verte, en hiermee zweefde ze boven de bomen. Opgetogen probeerde ze haar vleugels uit, ze fladderde wat heen en weer en maakte wat salto's in de lucht.

Blij met haar vleugels en opgelucht dat ze niet naar beneden kon vallen vloog ze naar de regenboog toe. Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer vrolijke geluiden ze hoorde. Bij de regenboog aangekomen keek ze door het tule gordijn dat hier hing. Tot haar verrassing zag ze nog meer elfjes rondvliegen. Elfjes zoals zij, allemaal bleeklila met felgekleurde vleugels. Ze ging het gordijn door en verwonderde zich over deze wereld, die op het terrein van de kerstman leek, maar dan gekleurder. Zelfs op de plek van het kasteel stond hier een paleis.

De elfjes die toevallig langs haar vlogen groetten haar vriendelijk, maar zelf kon ze van verrukking niet meer doen dan terugknikken. Terwijl ze met tranen in haar ogen om zich heen keek wist ze:

“Ik ben thuisâ€

[Asteraceae 0]

leuk

[Gast Anon_phpbb]

-

[Archillion 0]

Inmiddels heb ik twee boeken geschreven over een lief weerwolfje. Avontuur/horror/romantiek/humor/etc. Tot nu toe goede reacties over gekregen en met wat hulp van buitenaf in het process om het eerste boek te laten uitgeven. Ondertussen bezig met het uitwerken van een zeer ingewikkelde verhaallijn voor een derde en vierde boek in de serie.

Daarnaast heb ik nog teveel ideëen voor kinderboeken en een volwassen detective waar ik ook echt eens aan moet beginnen.

Ik hou dus van schrijven. Vind het heerlijk ontspannend en daarbij ook spannend om gehele nieuwe werelden en personen te verzinnen en toe te kijken hoe hun verhalen verlopen. Het lijkt soms automatisch te gaan. Ik schrijf het verhaal wel, maar het bedenken gaat vanzelf.