Onderscheidingsvermogen, is de weg nu smal, lang, breed en/of kort?

[Tomega 311]

Op 2-1-2025 om 09:50 zei TTC:

Escher's werk is een schitterend voorbeeld van hoe kunst zich kan buigen over concepten als oneindigheid, perceptie, en het ongrijpbare. Zijn litho's en houtsneden spelen met ruimtelijke logica en laten ons een wereld zien die de grenzen van wat wij als mogelijk beschouwen tart.

Kunst is dan wel om niet te blijven hangen in het verwonderend beschouwen van het schier onmogelijke, maar om te bedenken wat het is dat we hebben gemist, dat onze zinnen buiten de platgetreden paden worden getrokken. Want een schilderij of muziekstuk of algoritme heeft gemeenschappelijk met een eeuwige draad, dat het in staat wordt bevonden om te raken en los te maken wat zich net buiten de lineaire voorstelling bevindt. Hoewel dat lineaire in zichzelf staat als een rots, en wel zodanig dat ook de verlossing daarvan bij tijden er een is van steniging: een steen voor een aanstoot.

De kunst is dus om te bezien en te zien wat het karakter is van de raking en de geraaktheid. In principe is elk woord en zelfs elke letter en zelfs elke pennestreek van elke letter, een lineaire boodschap. Hoe meer de boodschap wil zeggen in een woord, hoe groter de lading is van dat woord en die boodschap. Hier zie je het natuurlijke fenomeen en natuurwet, dat de lading haaks staat op de richting van het woord. Ga maar na: hoe meer je in een woord wilt meegeven, hoe groter de afstand in de richting van dat woord, terwijl ook een spanning optreedt in de richting van de ontvanger. En hoe minder je in een woord meegeeft, hoe directer en hoe minder lading in dat woord besloten ligt. Dit alles is niet raar of diep, maar triviaal. En we spreken dan ook van op iemands golflengte zitten, en we weten ook allemaal dat meer begrip ook snellere verbinding geeft. Alsof je dezelfde workshop hebt gevolgd. Niet dat de boodschap helderder is, maar doordat in de richting van de boodschap een patroon is gevormd van interactie en afstemming waardoor hetzelfde trilgetal ontstaat.

En de boodschap is dus om niet te blijven hangen in de taferelen van Escher, maar om juist met die taferelen te bezinnen, wat het is dat we missen, waardoor we menen dat iets ongerijmds zich manifesteert als een gerijmdheid. En het geloof dat daar is benodigd, is dit, dat de natuur geen ongerijmdheden kent. Niet in het groot en niet in het klein. Niet in leven en niet in de dood. Niet in het zijn en niet in het denken. Wij missen iets. Want God dobbelt niet.

2 uur geleden zei TTC:

In essentie fungeert fundamenteel onderzoek als een kompas in een voortdurend veranderende wereld, waarbij het de diepste waarheden probeert te ontrafelen. Het geeft een onveranderlijke basis waarop innovatie en begrip voortbouwen.

Treffend aan het beeld van een kompas, is dat deze draad als het ware een bepaalde inductieve lading in stand houdt, zonder veel voorwaarts te bewegen. Een kompas biedt daar de richting van de lading. En lading biedt nut, want het brengt iets met kracht. Maar inhoudelijk wordt de slag van lading naar voorwaartse beweging niet gemaakt of althans gecommuniceerd. Hier is het woord essentieel en fundamenteel en wezenlijk. Want een lading richt iets uit zonder dat het nut heeft of althans overbrengt. Lading is als een zuiver abstract kunstwerk, en als het spreken in vreemde talen. En de lading hier, heeft de boodschap dat we iets missen in ons zo helder voorgesteld plaatje. Dat plaatje wringt. Heb de moed om daar iets van te vinden en te zeggen. De Geest is lading en die is niet stom en niet dwaas en niet tandloos en niet zonder boodschap. Maar de Geest heeft een mond, en wat de mond heeft gezegd is het woord, en wie dat woord verwerpt, kan wel geestelijk bevonden worden, maar hij is in het woord niet, of hij is daarin een leugenaar. Want woord en geest en lading zijn een, en het is daarom dat de schrift gebiedt om alle vormen van geest en raking en bezieling te toetsen aan hetgeen in het woord reeds is geopenbaard. Het is de schepping die ons betuigt met grote kracht en precisie van de eenheid van alles in alles. En het is het woord, dat daarin spreekt, en het is het woord dat ook de lading geeft om de mens meer in voorwaartse richting te krijgen. Voorwaarts gaan, is teruggrijpen naar het begin. Nu kan het nog. Elk moment kan de boot kapseizen en de lading ten onder gaan in vreemde talen.

bewerkt door Tomega

[TTC 1.560]

21 minuten geleden zei Tomega:

Kunst is dan wel om niet te blijven hangen in het verwonderend beschouwen van het schier onmogelijke, maar om te bedenken wat het is dat we hebben gemist, dat onze zinnen buiten de platgetreden paden worden getrokken. Want een schilderij of muziekstuk of algoritme heeft gemeenschappelijk met een eeuwige draad, dat het in staat wordt bevonden om te raken en los te maken wat zich net buiten de linaiare voorstelling bevindt. Hoewel dat lineaire in zichzelf staat als een rots, en wel zodanig dat ook de verlossing daarvan bij tijden er een is van steniging: een steen voor een aanstoot. De kunst is dus om te bezien en te zien wat het karakter is van de raking en de geraaktheid. In principe is elk woord en zelfs elke letter en zelfs elke pennestreek van elke letter, een lineaire boodschap. Hoe meer de boodschap wil zeggen in een woord, hoe groter de lading is van dat woord en die boodschap. Hier zie je het natuurlijke fenomeen en natuurwet, dat de lading haaks staat op de richting van het woord. Ga maar na: hoe meer je in een woord wilt meegeven, hoe groter de afstand in de richting van dat woord, terwijl ook een spanning optreedt in ce richting van de ontvanger. En hoe minder je in een woord meegeeft, hoe directer en hoe minder lading in dat woord besloten ligt. Dit alles is niet raar of diep, maar triviaal. En we spreken dan ook van op iemands golflengte zitten, en we weten ook allemaal dat meer begrip ook snellere verbinding geeft. Alsof je dezelfde workshop hebt gevolgd. Niet dat de boodschap helderder is, maar doordat in de richting van de boodschap een patroon is gevormd van interactie en afstemming waardoor hetzelfde trilgetal ontstaat. En de boodschap is dus om niet te blijven hangen in de taferelen van Escher, maar om juist met die taferelen te bezinnen, wat het is dat we missen, waardoor we menen dat iets ongerijmds zich manifesteert als een gerijmdheid. En het geloof dat daar is benodigd, is dit, dat de natuur geen ongerijmdheden kent. Niet in het groot en niet in het klein. Niet in leven en niet in de dood. Niet in het zijn en niet in het denken. Wij missen iets. Want God dobbelt niet. Treffend aan het beeld van een kompas, is dat deze draad als het ware een bepaalde inductieve lading in stand houdt, zonder veel voorwaarts te bewegen. Een kompas biedt daar de richting van de lading. En lading biedt nut, want het brengt iets met kracht. Maar inhoudelijk wordt de slag van lading naar voorwaartse beweging niet gemaakt of althans gecommuniceerd. Hier is het woord essentieel en fundamenteel en wezenlijk. Want een lading richt iets uit zonder dat het nut heeft of althans overbrengt. Lading is als een zuiver abstract kunstwerk, en als het spreken in vreemde talen. En de lading hier, heeft de boodschap dat we iets missen in ons zo helder voorgesteld plaatje. Dat plaatje wringt. Heb de moed om daar iets van te vinden en te zeggen. De Geest is lading en die is niet stom en niet dwaas en niet tandloos en niet zonder boodschap. Maar de Geest heeft een mond, en wat de mond heeft gezegd is het woord, en wie dat woord verwerpt, kan wel geestelijk bevonden worden, maar hij is in het woord niet, of hij is daarin een leugenaar. Want woord en geest en lading zijn een, en het is daarom dat de schrift gebiedt om alle vormen van geest en raking en bezieling te toetsen aan hetgeen in het woord reeds is geopenbaard. Het is de schepping die ons betuigt met grote kracht en precisie van de eenheid van alles in alles. En het is het woord, dat daarin spreekt, en het is het woord dat ook de lading geeft om de mens meer in voorwaartse richting te krijgen. Voorwaarts gaan, is teruggrijpen naar het begin. Nu kan het nog. Elk moment kan de boot kapseizen en de lading ten onder gaan in vreemde talen.

Ja, en alles staat reeds beschreven zodat het lijkt dat we er niets nieuws aan kunnen toevoegen, tenzij misschien, maar dat is logischerwijs sterk afhankelijk van subjectief belopen paden, het tijdstip wanneer het onze interesse geniet. Het is als de vraag naar een kortere of langere weg zonder een specifiek doel te definiëren, het gaat niet alleen eindeloos door, maar ook alle kanten op. 

[Tomega 311]

6 uur geleden zei TTC:

Ja, en alles staat reeds beschreven zodat het lijkt dat we er niets nieuws aan kunnen toevoegen, tenzij misschien, maar dat is logischerwijs sterk afhankelijk van subjectief belopen paden, het tijdstip wanneer het onze interesse geniet. Het is als de vraag naar een kortere of langere weg zonder een specifiek doel te definiëren, het gaat niet alleen eindeloos door, maar ook alle kanten op. 

De weg van of naar de waarheid heeft geen stimulus nodig noch enig onderzoeksterrein. Want elke stap en elk woord dient als basis en als te beoordelen uitkomst van onderzoek. Problemen treden echter op waar de onderzoeker geen noodzaak voelt of moeite doet om elke stap en elk woord te zuiveren en te synchroniseren. Daardoor wordt het onderzochte meerkoppig en de onderzoeker minder zinnig. Horizonversmelting is dan een begrip die niet thuis hoort in de hermeneutiek en wel in de rommelpotterij die culturele antropologie wordt genoemd. Voor de hermeneutiek past mijns inziens beter om horizonversmelting te beperken tot zodanig ver vooruit kijken (dat is hetzelfde als stappen achteruit doen), dat de horizon de verschillen niet meer onderscheidt. En dan wordt ineens heel helder, waar je op afstevent. Welke methodologie in elke samenlevingsvorm of gemeenschap efficiënt kan zijn. Want het is beter om scherp te formuleren wat zeker wel in de juiste richting brengt, dan wollige constructies te breidelen van alles wat niet verdeeld, maar gemeenschappelijk is. Sommige onderwerpen zijn dan inderdaad minder geschikt, en andere onderwerpen zijn juist heel geschikt. Maar bij alle onderwerpen is er eenheid van benadering en omgang met het onderzochte. Want alles gaat door dezelfde mangel. En wat als heilige waarheid geldt voor de een, krijgt een plekje in het rariteitenkabinet van de ander. En dat kabinet krijgt langzaamaan vorm en betekenis met zingeving. Mits natuurlijk ergens iets van discipline wordt opgebracht om zuiver te zijn in het onderzoeksterrein, dat we hadden bevonden in elk woord en elke zingeving en zelfs in elke subjectieve uitspatting te kunnen zijn. Want elk woord is een vrucht van een boom.

[TTC 1.560]

11 minuten geleden zei Tomega:

De weg van of naar de waarheid heeft geen stimulus nodig noch enig onderzoeksterrein. Want elke stap en elk woord dient als basis en als te beoordelen uitkomst van onderzoek. Problemen treden echter op waar de onderzoeker geen noodzaak voelt of moeite doet om elke stap en elk woord te zuiveren en te synchroniseren. Daardoor wordt het onderzochte meerkoppig en de onderzoeker minder zinnig. Horizonversmelting is dan een begrip die niet thuis hoort in de hermeneutiek en wel in de rommelpotterij die culturele antropologie wordt genoemd. Voor de hermeneutiek past mijns inziens beter om horizonversmelting te beperken tot zodanig ver vooruit kijken (dat is hetzelfde als stappen achteruit doen), dat de horizon de verschillen niet meer onderscheidt. En dan wordt ineens heel helder, waar je op afstevent. Welke methodologie in elke samenlevingsvorm of gemeenschap efficiënt kan zijn. Want het is beter om scherp te formuleren wat zeker wel in de juiste richting brengt, dan wollige constructies te breidelen van alles wat niet verdeeld, maar gemeenschappelijk is. Sommige onderwerpen zijn dan inderdaad minder geschikt, en andere onderwerpen zijn juist heel geschikt. Maar bij alle onderwerpen is er eenheid van benadering en omgang met het onderzochte. Want alles gaat door dezelfde mangel. En wat als heilige waarheid geldt voor de een, krijgt een plekje in het rariteitenkabinet van de ander. En dat kabinet krijgt langzaamaan vorm en betekenis met zingeving. Mits natuurlijk ergens iets van discipline wordt opgebracht om zuiver te zijn in het onderzoeksterrein, dat we hadden bevonden in elk woord en elke zingeving en zelfs in elke subjectieve uitspatting te kunnen zijn. Want elk woord is een vrucht van een boom.

Schilderen was voor constructivisten in de eerste plaats een objectieve studie, een halsstarrig doorvoeren van de strengste vereenvoudiging van de schilderkunstige middelen, tot er ten slotte niets overbleef dan het bekende vierkante zwarte vlak van Malevitsj. 

bewerkt door TTC

[Tomega 311]

11 minuten geleden zei TTC:

Schilderen was voor constructivisten in de eerste plaats een objectieve studie, een halsstarrig doorvoeren van de strengste vereenvoudiging van de schilderkunstige middelen, tot er ten slotte niets overbleef dan het bekende vierkante zwarte vlak van Malevitsj. 

Abstractie is niets mis mee mits dan maar de moeite wordt gedaan om de abstractie in te zetten voor iets constructiefs. Ik met lego ben meer dan Malevitsj. Dat meer waardering voor Malevitsj is, is meer een kwestie van tijdgeest, en van het eenvoudige dat ik in de kern plagiaat pleeg met een legoblokje. Maar dat was dan ook voor mij geen punt. En als ik iets constructiefs ermee doe en bijvoorbeeld pi in legoblokjes sluitend beschrijf, ben ik ook in waardering meer. Dus eigenlijk ben ik niet zo onder de indruk van jouw inbreng over constructief en halstarrig streng vereenvoudigen.

bewerkt door Tomega

[TTC 1.560]

27 minuten geleden zei Tomega:

Abstractie is niets mis mee mits dan maar de moeite wordt gedaan om de abstractie in te zetten voor iets constructiefs. Ik met lego ben meer dan Malevitsj. Dat meer waardering voor Malevitsj is, is meer een kwestie van tijdgeest, en van het eenvoudige dat ik in de kern plagiaat pleeg met een legoblokje. Maar dat was dan ook voor mij geen punt. En als ik iets constructiefs ermee doe en bijvoorbeeld pi in legoblokjes sluitend beschrijf, ben ik ook in waardering meer. Dus eigenlijk ben ik niet zo onder de indruk van jouw inbreng over constructief en halstarrig streng vereenvoudigen.

Ja, met dat zwart vierkant wou Malevich verwijzen naar een absolute nul, de legoblokjes zijn later pas gekomen.

[Tomega 311]

25 minuten geleden zei TTC:

Ja, met dat zwart vierkant wou Malevich verwijzen naar een absolute nul, de legoblokjes zijn later pas gekomen.

Ja, en de vraag die je dan zelfspiegelend overhoudt, is welk deel constructivisme was en welk deel toch meer suprematisme. Tatlin zou wellicht anders oordelen dan jij. Maar dat is misschien meer een kwestie van gevoel.

[TTC 1.560]

4 minuten geleden zei Tomega:

Ja, en de vraag die je dan zelfspiegelend overhoudt, is welk deel constructivisme was en welk deel toch meer suprematisme. Tatlin zou wellicht anders oordelen dan jij. Maar dat is misschien meer een kwestie van gevoel.

Zeer zeker, binnen kunst zijn de verschillende vormen en interpretatiemogelijkheden zo divers dat we er een punthoofd van kunnen krijgen, maar dat is voor veel andere zaken net zo. Specifiek voor zelfreferentie denk ik even aan Hofstadter, wellicht ook niet de enige.

bewerkt door TTC

[Tomega 311]

50 minuten geleden zei TTC:

Zeer zeker, binnen kunst zijn de verschillende vormen en interpretatiemogelijkheden zo divers dat we er een punthoofd van kunnen krijgen, maar dat is voor veel andere zaken net zo. Specifiek voor zelfreferentie denk ik even aan Hofstadter, wellicht ook niet de enige.

Bespaar jezelf een punthoofd, het constructivisme - afgaande op je antwoord- is niet je sterkste kant en ik wed dat Aristoteles en Gödel niet jouw zelfreferentie in een gouden band zouden plaatsen. Dat levert gewoon meer chaos op dan orde, hoewel ontegenzeggelijk de bespiegelingen inspirerend zijn. Het probleem zit in complexiteit. Wie daarin de vlucht neemt, die ontsnapt daarmee aan sluitende verklaringen en blijft eenzaam en alleen in een trein en postulaat der vooruitgang, die horizonnen biedt die de verbeelding in positieve zin tarten, maar die het station van zingeving, communicatie en erkenning reeds is gepasseerd. Beter zou zijn om de klompen stevig in de Hollandse klei te zetten, en geen stap te doen zonder constructieve basis en onderbouwing.

bewerkt door Tomega

[TTC 1.560]

9 uur geleden zei Tomega:

Bespaar jezelf een punthoofd, het constructivisme - afgaande op je antwoord- is niet je sterkste kant en ik wed dat Aristoteles en Gödel niet jouw zelfreferentie in een gouden band zouden plaatsen. Dat levert gewoon meer chaos op dan orde, hoewel ontegenzeggelijk de bespiegelingen inspirerend zijn. Het probleem zit in complexiteit. Wie daarin de vlucht neemt, die ontsnapt daarmee aan sluitende verklaringen en blijft eenzaam en alleen in een trein en postulaat der vooruitgang, die horizonnen biedt die de verbeelding in positieve zin tarten, maar die het station van zingeving, communicatie en erkenning reeds is gepasseerd. Beter zou zijn om de klompen stevig in de Hollandse klei te zetten, en geen stap te doen zonder constructieve basis en onderbouwing.

Ja, verschillende onderwerpen door elkaar heen halen heeft weinig zin, verwarring des levens. 

gisteren om 05:00 bewerkt door TTC

[TTC 1.560]

Op 22-12-2024 om 11:45 zei Figulus:

Mijn stelling is dat alle paradoxen naar God leiden, bij Hem kunnen we terecht als we tegen onze beperkingen aan lopen.

De metafoor van het jongleren nodigt ons uit om lichtvoetig te blijven, ondanks de soms zware thema’s waarmee we te maken krijgen. Het toont aan dat speelsheid, flexibiliteit en creativiteit niet alleen hulpmiddelen zijn, maar ook fundamentele eigenschappen van bewustwording en groei.

[TTC 1.560]

13 uur geleden zei Tomega:

Bespaar jezelf een punthoofd, het constructivisme - afgaande op je antwoord- is niet je sterkste kant en ik wed dat Aristoteles en Gödel niet jouw zelfreferentie in een gouden band zouden plaatsen.

Ik denk dat het raakt aan, ook een metafoor die verwijst naar een berg, het ijsbergmodel uit de geesteswetenschappen. Het heikele punt is misschien dat aan de oppervlakte een aantal inzichten altijd 'weggespoeld' worden, met in het verlengde, niet zelden arbitrair zonder meer, steeds meer verklaringen die stuk voor stuk een deelaspect belichten, maar door de overvloed nu net ook dat 'wegspoelen' bekrachtigen.

[Monachos 509]

Ja, speculaasjes zijn ook lekker op brood.

[TTC 1.560]

17 minuten geleden zei Monachos:

Ja, speculaasjes zijn ook lekker op brood.

Aanvankelijk stonden er paardenstallen in de steeg, maar deze werden omgebouwd tot twaalf arbeiderswoningen.

[TTC 1.560]

Op 22-12-2024 om 10:17 zei Figulus:

De paradox van de vrije wil en voorbestemming. Als alles al is bepaald, hoe kunnen keuzes dan vrij zijn? En als keuzes volledig vrij zijn, hoe kan voorbestemming dan bestaan?

Je weet maar nooit dat ze dat zo gemaakt hebben om ons ook een kans te gunnen, want verstrikt raken in een niet-aflatende stroom van haast onuitsprekelijke woorden is zelden prettig.

[TTC 1.560]

Op 30-10-2024 om 23:36 zei Hopper:

Zeker wel, wat we niet kunnen waarnemen kunnen we gewaar worden.

Het concept van diepe tijd heeft ons geholpen de immense tijdschaal van het universum te begrijpen. Technische innovaties, zoals geologische datering en astronomische observatietechnieken, bieden ons een virtueel tijdreismiddel waarmee we inzicht krijgen in periodes ver vóór het ontstaan van de mensheid.

[TTC 1.560]

8 uur geleden zei Monachos:

Ja, speculaasjes zijn ook lekker op brood.

FOMO is een relatief modern begrip dat vooral in de context van de sociale media en het digitale tijdperk populair is geworden. Toch zijn er oudere en alternatieve termen en concepten die een vergelijkbare angst of onrust beschrijven.

[TTC 1.560]

Op 1-7-2023 om 19:10 zei Hopper:

Je zit weer in je wiskundige modus, zoals je weet is het getal nul een recente uitvinding.

Computersimulaties maken het mogelijk om oude klimaten, continenten en ecosystemen visueel te reconstrueren, waardoor we kunnen 'zien' hoe de aarde er miljoenen jaren geleden uitzag.

[TTC 1.560]

Op 22-12-2024 om 15:11 zei Figulus:

Is het mogelijk om betekenis te vinden in iets dat we impliciet begrijpen maar niet expliciet kunnen definiëren?

Iedereen die het principe toepast, projecteert zijn eigen overtuigingen, voorkeuren en ervaringen erin. Een filosoof, een kunstenaar, een wetenschapper, of een politicus kan elk op zijn eigen manier een these-antithese-synthese-patroon herkennen en invullen, passend bij hun context.

[TTC 1.560]

Op 22-12-2024 om 10:25 zei Figulus:

Het is de vraag of ze zijn bedacht. Ik denk van niet namelijk. Paradoxen kunnen evengoed een eigenschap van de werkelijkheid zijn, waar we tegenaan lopen zodra we proberen die werkelijkheid te begrijpen of te ordenen.

Paronomasie is een woordspeling die berust op gedeeltelijke klankovereenkomst. Het is daarmee het samenbrengen van woorden die voor het gehoor min of meer gelijk zijn en tevens tot dezelfde woordsoort of tot verschillende woordsoorten behoren, meestal binnen hetzelfde zinsdeel.

[TTC 1.560]

Op 31-10-2024 om 10:17 zei Hopper:

Wie kan de gedachte loslaten dat hij in het verleden bestaat?

Een zeugma is een vorm van coördinatie die in wezen, althans op het eerste gezicht, niet verkeerd lijkt.

[Figulus 133]

2 uur geleden zei TTC:

Paronomasie is een woordspeling die berust op gedeeltelijke klankovereenkomst. Het is daarmee het samenbrengen van woorden die voor het gehoor min of meer gelijk zijn en tevens tot dezelfde woordsoort of tot verschillende woordsoorten behoren, meestal binnen hetzelfde zinsdeel.

Ik was zo bezig met het oplossen van een paradox dat ik vergat wat ik wilde zeggen. Hoe tegenstrijdig is dat?

59 minuten geleden zei TTC:

Een zeugma is een vorm van coördinatie die in wezen, althans op het eerste gezicht, niet verkeerd lijkt.

Hij zag een paradox in de redenering en zijn koffie koud worden. Dat moeten we natuurlijk niet hebben, zonde van de koffie en de logica.

[Figulus 133]

6 uur geleden zei TTC:

Iedereen die het principe toepast, projecteert zijn eigen overtuigingen, voorkeuren en ervaringen erin. Een filosoof, een kunstenaar, een wetenschapper, of een politicus kan elk op zijn eigen manier een these-antithese-synthese-patroon herkennen en invullen, passend bij hun context.

Cognitieve flexibiliteit als creatieve stimulus.

[TTC 1.560]

1 uur geleden zei Figulus:

Cognitieve flexibiliteit als creatieve stimulus.

Alwaar de klant door traumatische ervaringskennis nog amper een woord durft zeggen, biedt een overvloed aan stijlfiguren geen soelaas om de scherven nog gelijmd te krijgen.

[Figulus 133]

8 minuten geleden zei TTC:

Alwaar de klant door traumatische ervaringskennis nog amper een woord durft zeggen, biedt een overvloed aan stijlfiguren geen soelaas om de scherven nog gelijmd te krijgen.

Een galgknoop biedt soms soelaas voor sommigen, hoewel ik betwijfel of het wel echt een oplossing is. Meer dan een tragische illusie van een uitweg zal het niet blijken te zijn.