Onderscheidingsvermogen, is de weg nu smal, lang, breed en/of kort?

[TTC 1.564]

10 minuten geleden zei Figulus:

Psychologen zijn hoeren. Eigenlijk komt de beste hulp van een vriend die je goed kent. De meest effectieve “therapie” ontstaat vaak in een relatie waarin je je écht gekend voelt. Want echte betrokkenheid is onbetaalbaar. Een betaalde vriend — de essentie van een psycholoog — is in dit licht niets anders dan een hoer. Als affectie, steun of nabijheid commercieel wordt, verandert de essentie van de relatie. Het wordt een transactie in plaats van een wederkerige verbondenheid. Dus: dood aan de hoererende moderne sjamanen. Ik zeg gewoon “Hallo” tegen iedereen. Zonder hallo terug te verwachten. Een simpele groet kan al iemand een beetje genezing of verlichting brengen. Daarmee ben ik dan mijn eigen soort sjamaan of gids — maar dan zonder ritueel, zonder diploma, zonder commerciële ruis. Doe maar gewoon, denk ik dan gewoonlijk.

Je zegt als het commercieel wordt, wellicht met inbegrip van een reeks paradoxen die haast onzichtbaar zijn. 

[Figulus 150]

5 minuten geleden zei TTC:

Je zegt als het commercieel wordt, wellicht met inbegrip van een reeks paradoxen die haast onzichtbaar zijn. 

Je bent een subtiele. Maar paradoxen of niet, een betaalde vriend verandert de dynamiek fundamenteel. Waar echte betrokkenheid vrijwillig en wederkerig is, is commercie altijd een transactie. Punt.

[Figulus 150]

Ik heb liever mijn hond dan een psycholoog. Een hond vraagt niet naar mijn verleden, maar gewoon of ik meega. Hij kost geen honderd euro per uur, maar geeft meer echte aanwezigheid dan welke therapeut ook. Hij analyseert me niet, maakt geen notities, maar legt simpelweg zijn kop op mijn knie. Dat werkt beter dan elke vorm van therapie. Een psycholoog is een afspraak; mijn hond is een band. En dat verschil zegt eigenlijk alles.

[Figulus 150]

Vertrouwen mag nooit een transactie zijn.

Ik vraag regelmatig aan hem wanneer ik eens een kop koffie van hem krijg, of wat lekkers. Want hij krijgt dat wel van mij. Maar dat zeg ik uiteraard ongemeend en voor de grap. Ik krijg wat anders terug van hem. Namelijk een soort vriendschap waarin geven en nemen totaal iets anders betekent dan bij mensen. Ik geef hem koffie-grappen en lekkers, hij geeft mij iets dat niet te kopen of te vragen is: aanwezigheid, vertrouwen, eenvoud, en die blik van “ik ben er” en "waar gaan we naar toe?".

Hij betaalt me terug op zijn eigen manier: met zijn kop op me knie, zijn enthousiasme als ik thuiskom, zijn stilte wanneer ik stilte nodig heb, en zijn waakzaamheid wanneer ik wandel. We weten allebei dat een grapje een grapje is, maar achter de humor zit iets heel echts: hij is mijn maat, geen consument.

Hehehe, daar kunnen mensen een puntje aan zuigen. Het laat enkel zien hoe ingewikkeld we het onszelf maken. Hij heet dan ook niet voor niets "Kaleb"; zo trouw als een hond. Het is geen naam, het is een karakterverklaring.

Ode aan de Hond

Voor jou, die zonder woorden spreekt,
die er altijd is, ongeacht de zon of de regen.
Die niet vraagt naar het verleden,
maar simpelweg naast me loopt.

Voor jou, die trouw is zonder voorwaarden,
die stilte draaglijk maakt, en vreugde eenvoudig.
Die niet analyseert, niet oordeelt,
maar me begrijpt zonder uitleg.

Voor jou, Kaleb,
zo trouw als een hond,
zo aanwezig als het leven zelf.

Lang leve het leven.

1 minuut geleden bewerkt door Figulus