Onderscheidingsvermogen, is de weg nu smal, lang, breed en/of kort?

[TTC 1.564]

10 minuten geleden zei Figulus:

Psychologen zijn hoeren. Eigenlijk komt de beste hulp van een vriend die je goed kent. De meest effectieve “therapie” ontstaat vaak in een relatie waarin je je écht gekend voelt. Want echte betrokkenheid is onbetaalbaar. Een betaalde vriend — de essentie van een psycholoog — is in dit licht niets anders dan een hoer. Als affectie, steun of nabijheid commercieel wordt, verandert de essentie van de relatie. Het wordt een transactie in plaats van een wederkerige verbondenheid. Dus: dood aan de hoererende moderne sjamanen. Ik zeg gewoon “Hallo” tegen iedereen. Zonder hallo terug te verwachten. Een simpele groet kan al iemand een beetje genezing of verlichting brengen. Daarmee ben ik dan mijn eigen soort sjamaan of gids — maar dan zonder ritueel, zonder diploma, zonder commerciële ruis. Doe maar gewoon, denk ik dan gewoonlijk.

Je zegt als het commercieel wordt, wellicht met inbegrip van een reeks paradoxen die haast onzichtbaar zijn. 

[Figulus 150]

5 minuten geleden zei TTC:

Je zegt als het commercieel wordt, wellicht met inbegrip van een reeks paradoxen die haast onzichtbaar zijn. 

Je bent een subtiele. Maar paradoxen of niet, een betaalde vriend verandert de dynamiek fundamenteel. Waar echte betrokkenheid vrijwillig en wederkerig is, is commercie altijd een transactie. Punt.

[Figulus 150]

Ik heb liever mijn hond dan een psycholoog. Een hond vraagt niet naar mijn verleden, maar gewoon of ik meega. Hij kost geen honderd euro per uur, maar geeft meer echte aanwezigheid dan welke therapeut ook. Hij analyseert me niet, maakt geen notities, maar legt simpelweg zijn kop op mijn knie. Dat werkt beter dan elke vorm van therapie. Een psycholoog is een afspraak; mijn hond is een band. En dat verschil zegt eigenlijk alles.