Onderscheidingsvermogen, is de weg nu smal, lang, breed en/of kort?

[TTC 1.564]

Op 10-11-2024 om 14:12 zei Hopper:

Alleen in de wereld voor mij zijn er oude en nieuwe dingen.   In het eeuwig nu is er nooit verandering, dus ook niets nieuws.

Ik vrees een beetje dat het ons spontaan onmachtig zal maken, omdat elk discours hierover vrijwel onbewust betrokken wordt in het samenspel van these-antithese, waarvan we nu weten dat het altijd strijd is door de opeenstapeling en bijhorende spanningsvelden van tegengestelden. Hierin vinden we dan ook de dubbelheid van diverse ggz-tools, het zegt niet dat ze ons niet kunnen helpen om hierin op een redelijk doordachte manier meer inzicht te realiseren, het zegt tegelijk dat we al doende getuige worden van een vanuit die beleving mensonterend schouwspel dat ons kan raken in het diepste van onze welzijnsbeleving, in onze harten, onze emotie beroerend, in ons simpele niet eens kwaadwillige menszijn.

[TTC 1.564]

Op 22-12-2024 om 18:54 zei Figulus:

Wel eerlijk blijven he, en niet mijn woorden verdraaien.

Beelddenken, waarbij de nadruk ligt op het denken in beelden in plaats van in woorden of lineaire concepten, roept gemengde reacties op binnen onderwijs en wetenschap. Het concept biedt interessante inzichten in hoe mensen informatie verwerken en problemen oplossen, maar het blijft omstreden vanwege methodologische beperkingen en de moeilijkheid om het fenomeen empirisch te toetsen.

[TTC 1.564]

Op 20-12-2024 om 20:01 zei Figulus:

Ik kan, ondanks mijn gevorderde leeftijd, nog steeds opgaan in het moment. Dat is zo fijn! Anderzijds is het alweer bijna eindejaar, en de tijd lijkt voorbij gevlogen... 

Humor is als een zachte bries die de zwaarte van reflectie en zelfonderzoek lichter maakt.

[TTC 1.564]

Op 1-7-2023 om 18:49 zei Hopper:

Je bent blijven hangen in de gesprekjes , vermoed ik zo maar.

Grasduinend in wat MBCL precies wil zeggen, maar kan het allemaal niet zo goed meer volgen eigenlijk.

[TTC 1.564]

Op 1-7-2023 om 19:10 zei Hopper:

Die oude wijzen waren zo gek nog niet.

Kernwoorden kunnen worden beschouwd als een soort conceptuele sleutel binnen een communicatief proces. Ze functioneren op een vergelijkbare manier als cryptografische sleutels, maar dan binnen een welbepaalde context van betekenis en interpretatie.

[Tomega 311]

6 uur geleden zei TTC:

Kernwoorden kunnen worden beschouwd als een soort conceptuele sleutel binnen een communicatief proces. Ze functioneren op een vergelijkbare manier als cryptografische sleutels, maar dan binnen een welbepaalde context van betekenis en interpretatie.

Jammer alleen waar context en interpretatie heersen over de sleutels. Daar worden sleutels passend op vele sloten, en betekenissen bloeien als bloemrijke boeketten van dieper begrip. Daar wordt noodzaak van eenvoud als een prangende pers tot puinruimen, hoewel de behoefte daaraan steeds kleiner wordt. Want het puin wordt geadoreerd en de pers draagt daar juist bij aan veelzijdige schakeringen van geestelijk geachte rijkdom. Tot die schijnbare geestelijke rijkdom met haar werken wordt verpletterd als door een onvermijdbare natuurramp. Toch zijn daar ankers en bootjes en opvarenden op een koers naar een oplichtend verdwijnpunt, en  hen wens ik een goed 2025 en een behouden aankomst. Bedenk, om vrij naar Marcus Aurelius te spreken, dat de fouten van het kind, door het falen is van de broeder. De meeste fouten van koers, komen voort uit zelf goed zien en zelf eigen omgeving beheersen en zelf de boot bijsturen. Met als onvermijdbaar logisch gevolg dat talloze bootjes zichtbaar dobberend doelloos liggen te draaien. Maar zoals bootje draaien een ongeestelijke variant is van glaasje draaien, zo is roeien met de riemen die je hebt, een geestelijke variant van één lichaam zijn, met het hoofd in hogere sferen. Stokken slaan daar als peddels in het water. Beter zicht is daar gericht op eigen plaats en slag. Het kwaad wordt van weggevaren en het goede geeft richting. En hoop ontstaat waar de boot niet meer draait om het kwaad te keren. Daar ontstaat zicht op de gemeenschappelijke deler. En zijn we terug bij af. Want de deler is de sleutel en de sleutel opent niet alle harten, maar deze breekt alle harten, om te komen tot een weg en een waarheid en een leven, en die weg en die waarheid en dat leven plaatst ons weer terug in datzelfde bootje. Tot de dood er op volgt. Maar nu voelt het anders. Is dat zo? Wat zien we aan de horizon?

1 januari bewerkt door Tomega

[TTC 1.564]

1 uur geleden zei Tomega:

Jammer alleen waar context en interpretatie heersen over de sleutels. Daar worden sleutels passend op vele sloten, en betekenissen bloeien als bloemrijke boeketten van dieper begrip. Daar wordt noodzaak van eenvoud als een prangende pers tot puinruimen, hoewel de behoefte daaraan steeds kleiner wordt. Want het puin wordt geadoreerd en de pers draagt daar juist bij aan veelzijdige schakeringen van geestelijk geachte rijkdom. Tot die schijnbare geestelijke rijkdom met haar werken wordt verpletterd als door een onvermijdbare natuurramp. Toch zijn daar ankers en bootjes en opvarenden op een koers naar een oplichtend verdwijnpunt, en  hen wens ik een goed 2025 en een behouden aankomst. Bedenk, om vrij naar Marcus Aurelius te spreken, dat de fouten van het kind, door het falen is van de broeder. De meeste fouten van koers, komen voort uit zelf goed zien en zelf eigen omgeving beheersen en zelf de boot bijsturen. Met als onvermijdbaar logisch gevolg dat talloze bootjes zichtbaar dobberend doelloos liggen te draaien. Maar zoals bootje draaien een ongeestelijke variant is van glaasje draaien, zo is roeien met de riemen die je hebt, een geestelijke variant van één lichaam zijn, met het hoofd in hogere sferen. Stokken slaan daar als peddels in het water. Beter zicht is daar gericht op eigen plaats en slag. Het kwaad wordt van weggevaren en het goede geeft richting. En hoop ontstaat waar de boot niet meer draait om het kwaad te keren. Daar ontstaat zicht op de gemeenschappelijke deler. En zijn we terug bij af. Want de deler is de sleutel en de sleutel opent niet alle harten, maar deze breekt alle harten, om te komen tot een weg en een waarheid en een leven, en die weg en die waarheid en dat leven plaatst ons weer terug in datzelfde bootje. Tot de dood er op volgt. Maar nu voelt het anders. Is dat zo? Wat zien we aan de horizon?

Mooie synthese, je bijdrage meermaals doorlezend, misschien zien we aan de horizon het verleden, hier en nu.

[TTC 1.564]

Op 10-11-2024 om 14:12 zei Hopper:

Alleen in de wereld voor mij zijn er oude en nieuwe dingen.   In het eeuwig nu is er nooit verandering, dus ook niets nieuws.

Een ander woord voor corpus geniculatum laterale is de buitenste knievormige kern.

[Tomega 311]

38 minuten geleden zei TTC:

Mooie synthese, je bijdrage meermaals doorlezend, misschien zien we aan de horizon het verleden, hier en nu.

Hoewel ook ik niet kan overzien hoe het verleden als heden geldt in de toekomst, heb jij zelf bewezen bij het formuleren van tijdloosheid van bewegingen, dat de tijd nog altijd een onbegrepen fenomeen is. Als de tijd omnipresent is en de mens is een punt, dan is de tijd voor de mens van voorbijgaande aard. Maar voor de tijd is de mens slechts een beschrijvende beweging in een ruimte. Wat het van hogere orde en begrip maakt, is dat die vanuit omnipresentie beschouwde beweging van de mens, een lijn trekt, zoals een penseel een lijn trekt op een schildersdoek. Dat is een onzinnige gedachte, omdat immers geen enkele waarnemer omnipresent is, en ook niemand een andere tijd ziet dan het heden. Maar het laat tegelijk onverlet de mogelijkheid, dat heden, verleden, en toekomst wel volgtijdig zijn, maar gelijktijdig met een meer omvattend geheel, een geheel dat onze tijd ziet als beweging, en daardoor alle tijd heeft om daar eens op gemak bij stil te staan.

[TTC 1.564]

28 minuten geleden zei Tomega:

Hoewel ook ik niet kan overzien hoe het verleden als heden geldt in de toekomst, heb jij zelf bewezen bij het formuleren van tijdloosheid van bewegingen, dat de tijd nog altijd een onbegrepen fenomeen is. Als de tijd omnipresent is en de mens is een punt, dan is de tijd voor de mens van voorbijgaande aard. Maar voor de tijd is de mens slechts een beschrijvende beweging in een ruimte. Wat het van hogere orde en begrip maakt, is dat die vanuit omnipresentie beschouwde beweging van de mens, een lijn trekt, zoals een penseel een lijn trekt op een schildersdoek. Dat is een onzinnige gedachte, omdat immers geen enkele waarnemer omnipresent is, en ook niemand een andere tijd ziet dan het heden. Maar het laat tegelijk onverlet de mogelijkheid, dat heden, verleden, en toekomst wel volgtijdig zijn, maar gelijktijdig met een meer omvattend geheel, een geheel dat onze tijd ziet als beweging, en daardoor alle tijd heeft om daar eens op gemak bij stil te staan.

Ja, het maakt het mogelijk een universele stimulus te presenteren met in de periferie een vraag over horizonversmelting.

1 januari bewerkt door TTC

[TTC 1.564]

Op 5-11-2024 om 08:09 zei Figulus:

Je bedoelt het spanningsveld tussen objectief en subjectief? Objectief kan heel rigide uitpakken, terwijl subjectief met alle winden mee lijkt te waaien.

Onze hersenen zijn ongelooflijk complex en werken op manieren die vaak intuïtief aanvoelen, maar wetenschappelijk gezien behoorlijk ingewikkeld zijn. Begrippen zoals de thalamus, mindfulness, en filtertheorie raken precies aan dat snijvlak tussen wetenschap en ervaring, waar de logica van biologie en de subjectieve beleving van het mens-zijn samenkomen.

[TTC 1.564]

Op 1-7-2023 om 19:13 zei Hopper:

Inderdaad, ik heb nul kennis van wat je nu schrijft.

Vaak tergend, kwetsbare mensen zijn vaak mooie zieltjes die helemaal niet bezig zijn met winstbejag en de nogal geijkte geplogenheden die systeemtechnisch grotendeels zichzelf voeden. Ze worden wel bedacht met allerhande labels nu net omdat ze hier gevoeliger voor zijn. Ter compensatie of als afleiding trachten ze misschien een en ander om te zetten in kunst, ze blijven veel vaker echter onbeholpen en onbegrepen achter, met alle gevolgen van dien.

[TTC 1.564]

15 uur geleden zei Tomega:

Maar het laat tegelijk onverlet de mogelijkheid, dat heden, verleden, en toekomst wel volgtijdig zijn, maar gelijktijdig met een meer omvattend geheel, een geheel dat onze tijd ziet als beweging, en daardoor alle tijd heeft om daar eens op gemak bij stil te staan.

Escher's werk is een schitterend voorbeeld van hoe kunst zich kan buigen over concepten als oneindigheid, perceptie, en het ongrijpbare. Zijn litho's en houtsneden spelen met ruimtelijke logica en laten ons een wereld zien die de grenzen van wat wij als mogelijk beschouwen tart.

[TTC 1.564]

Op 30-12-2024 om 11:43 zei Hopper:

Panta Rhei is niet alles wat samenhangt.

Dit is, denk ik, ook wat in zekere zin door de positieve desintegratie theorie gezegd wil worden, als een hypergevoelig proces van bewustwording en daarmee ook een zich gradueel ontluikende complexiteit die het navigerende zelf overweldigen kan. En hoe dan om te gaan met de verschillende vormen van overprikkeling en zoveel subtiele nuances allerminst, zoniet quasi onmogelijk, een eenvoudige opdracht, ondanks een overvloed aan ggz-tools die aan de klant, leek niet-expert, oprecht goedwillend aanbevolen worden.

[TTC 1.564]

Op 25-12-2024 om 13:44 zei Figulus:

Een 'fluweelzachte paradigmashift' klinkt mooi, maar wat betekent het concreet?

RFT laat veel associaties toe, met heel soms quasi onnavolgbare verbindingen voor wie niet in dezelfde workshop aanwezig was.

[TTC 1.564]

Op 10-11-2024 om 17:08 zei Hopper:

Geliefden ontmoeten elkaar niet ergens, maar ontmoeten elkaar in elkaar.

De naam 'thalamus' komt van het Oudgriekse woord θάλαμος wat 'slaapkamer' of 'binnenkamer' betekent.

[TTC 1.564]

Op 29-12-2024 om 12:20 zei Figulus:

En we hebben weer een paradox te pakken bij zijn kloten: de paradox van de ervaring van continuïteit versus de formele, meetkundige definitie. 

Akinetisch mutisme is een neurologische aandoening die wordt gekenmerkt door een combinatie van bewegingsarmoede en stilzwijgendheid. Mensen met deze aandoening zijn fysiek in staat om te bewegen en te spreken, maar doen dit niet of nauwelijks, ondanks dat ze vaak wakker en alert lijken.

[TTC 1.564]

Op 1-1-2025 om 15:09 zei Tomega:

Daar ontstaat zicht op de gemeenschappelijke deler. En zijn we terug bij af.

In essentie fungeert fundamenteel onderzoek als een kompas in een voortdurend veranderende wereld, waarbij het de diepste waarheden probeert te ontrafelen. Het geeft een onveranderlijke basis waarop innovatie en begrip voortbouwen.

[Tomega 311]

Op 2-1-2025 om 09:50 zei TTC:

Escher's werk is een schitterend voorbeeld van hoe kunst zich kan buigen over concepten als oneindigheid, perceptie, en het ongrijpbare. Zijn litho's en houtsneden spelen met ruimtelijke logica en laten ons een wereld zien die de grenzen van wat wij als mogelijk beschouwen tart.

Kunst is dan wel om niet te blijven hangen in het verwonderend beschouwen van het schier onmogelijke, maar om te bedenken wat het is dat we hebben gemist, dat onze zinnen buiten de platgetreden paden worden getrokken. Want een schilderij of muziekstuk of algoritme heeft gemeenschappelijk met een eeuwige draad, dat het in staat wordt bevonden om te raken en los te maken wat zich net buiten de lineaire voorstelling bevindt. Hoewel dat lineaire in zichzelf staat als een rots, en wel zodanig dat ook de verlossing daarvan bij tijden er een is van steniging: een steen voor een aanstoot.

De kunst is dus om te bezien en te zien wat het karakter is van de raking en de geraaktheid. In principe is elk woord en zelfs elke letter en zelfs elke pennestreek van elke letter, een lineaire boodschap. Hoe meer de boodschap wil zeggen in een woord, hoe groter de lading is van dat woord en die boodschap. Hier zie je het natuurlijke fenomeen en natuurwet, dat de lading haaks staat op de richting van het woord. Ga maar na: hoe meer je in een woord wilt meegeven, hoe groter de afstand in de richting van dat woord, terwijl ook een spanning optreedt in de richting van de ontvanger. En hoe minder je in een woord meegeeft, hoe directer en hoe minder lading in dat woord besloten ligt. Dit alles is niet raar of diep, maar triviaal. En we spreken dan ook van op iemands golflengte zitten, en we weten ook allemaal dat meer begrip ook snellere verbinding geeft. Alsof je dezelfde workshop hebt gevolgd. Niet dat de boodschap helderder is, maar doordat in de richting van de boodschap een patroon is gevormd van interactie en afstemming waardoor hetzelfde trilgetal ontstaat.

En de boodschap is dus om niet te blijven hangen in de taferelen van Escher, maar om juist met die taferelen te bezinnen, wat het is dat we missen, waardoor we menen dat iets ongerijmds zich manifesteert als een gerijmdheid. En het geloof dat daar is benodigd, is dit, dat de natuur geen ongerijmdheden kent. Niet in het groot en niet in het klein. Niet in leven en niet in de dood. Niet in het zijn en niet in het denken. Wij missen iets. Want God dobbelt niet.

2 uur geleden zei TTC:

In essentie fungeert fundamenteel onderzoek als een kompas in een voortdurend veranderende wereld, waarbij het de diepste waarheden probeert te ontrafelen. Het geeft een onveranderlijke basis waarop innovatie en begrip voortbouwen.

Treffend aan het beeld van een kompas, is dat deze draad als het ware een bepaalde inductieve lading in stand houdt, zonder veel voorwaarts te bewegen. Een kompas biedt daar de richting van de lading. En lading biedt nut, want het brengt iets met kracht. Maar inhoudelijk wordt de slag van lading naar voorwaartse beweging niet gemaakt of althans gecommuniceerd. Hier is het woord essentieel en fundamenteel en wezenlijk. Want een lading richt iets uit zonder dat het nut heeft of althans overbrengt. Lading is als een zuiver abstract kunstwerk, en als het spreken in vreemde talen. En de lading hier, heeft de boodschap dat we iets missen in ons zo helder voorgesteld plaatje. Dat plaatje wringt. Heb de moed om daar iets van te vinden en te zeggen. De Geest is lading en die is niet stom en niet dwaas en niet tandloos en niet zonder boodschap. Maar de Geest heeft een mond, en wat de mond heeft gezegd is het woord, en wie dat woord verwerpt, kan wel geestelijk bevonden worden, maar hij is in het woord niet, of hij is daarin een leugenaar. Want woord en geest en lading zijn een, en het is daarom dat de schrift gebiedt om alle vormen van geest en raking en bezieling te toetsen aan hetgeen in het woord reeds is geopenbaard. Het is de schepping die ons betuigt met grote kracht en precisie van de eenheid van alles in alles. En het is het woord, dat daarin spreekt, en het is het woord dat ook de lading geeft om de mens meer in voorwaartse richting te krijgen. Voorwaarts gaan, is teruggrijpen naar het begin. Nu kan het nog. Elk moment kan de boot kapseizen en de lading ten onder gaan in vreemde talen.

3 januari bewerkt door Tomega

[TTC 1.564]

21 minuten geleden zei Tomega:

Kunst is dan wel om niet te blijven hangen in het verwonderend beschouwen van het schier onmogelijke, maar om te bedenken wat het is dat we hebben gemist, dat onze zinnen buiten de platgetreden paden worden getrokken. Want een schilderij of muziekstuk of algoritme heeft gemeenschappelijk met een eeuwige draad, dat het in staat wordt bevonden om te raken en los te maken wat zich net buiten de linaiare voorstelling bevindt. Hoewel dat lineaire in zichzelf staat als een rots, en wel zodanig dat ook de verlossing daarvan bij tijden er een is van steniging: een steen voor een aanstoot. De kunst is dus om te bezien en te zien wat het karakter is van de raking en de geraaktheid. In principe is elk woord en zelfs elke letter en zelfs elke pennestreek van elke letter, een lineaire boodschap. Hoe meer de boodschap wil zeggen in een woord, hoe groter de lading is van dat woord en die boodschap. Hier zie je het natuurlijke fenomeen en natuurwet, dat de lading haaks staat op de richting van het woord. Ga maar na: hoe meer je in een woord wilt meegeven, hoe groter de afstand in de richting van dat woord, terwijl ook een spanning optreedt in ce richting van de ontvanger. En hoe minder je in een woord meegeeft, hoe directer en hoe minder lading in dat woord besloten ligt. Dit alles is niet raar of diep, maar triviaal. En we spreken dan ook van op iemands golflengte zitten, en we weten ook allemaal dat meer begrip ook snellere verbinding geeft. Alsof je dezelfde workshop hebt gevolgd. Niet dat de boodschap helderder is, maar doordat in de richting van de boodschap een patroon is gevormd van interactie en afstemming waardoor hetzelfde trilgetal ontstaat. En de boodschap is dus om niet te blijven hangen in de taferelen van Escher, maar om juist met die taferelen te bezinnen, wat het is dat we missen, waardoor we menen dat iets ongerijmds zich manifesteert als een gerijmdheid. En het geloof dat daar is benodigd, is dit, dat de natuur geen ongerijmdheden kent. Niet in het groot en niet in het klein. Niet in leven en niet in de dood. Niet in het zijn en niet in het denken. Wij missen iets. Want God dobbelt niet. Treffend aan het beeld van een kompas, is dat deze draad als het ware een bepaalde inductieve lading in stand houdt, zonder veel voorwaarts te bewegen. Een kompas biedt daar de richting van de lading. En lading biedt nut, want het brengt iets met kracht. Maar inhoudelijk wordt de slag van lading naar voorwaartse beweging niet gemaakt of althans gecommuniceerd. Hier is het woord essentieel en fundamenteel en wezenlijk. Want een lading richt iets uit zonder dat het nut heeft of althans overbrengt. Lading is als een zuiver abstract kunstwerk, en als het spreken in vreemde talen. En de lading hier, heeft de boodschap dat we iets missen in ons zo helder voorgesteld plaatje. Dat plaatje wringt. Heb de moed om daar iets van te vinden en te zeggen. De Geest is lading en die is niet stom en niet dwaas en niet tandloos en niet zonder boodschap. Maar de Geest heeft een mond, en wat de mond heeft gezegd is het woord, en wie dat woord verwerpt, kan wel geestelijk bevonden worden, maar hij is in het woord niet, of hij is daarin een leugenaar. Want woord en geest en lading zijn een, en het is daarom dat de schrift gebiedt om alle vormen van geest en raking en bezieling te toetsen aan hetgeen in het woord reeds is geopenbaard. Het is de schepping die ons betuigt met grote kracht en precisie van de eenheid van alles in alles. En het is het woord, dat daarin spreekt, en het is het woord dat ook de lading geeft om de mens meer in voorwaartse richting te krijgen. Voorwaarts gaan, is teruggrijpen naar het begin. Nu kan het nog. Elk moment kan de boot kapseizen en de lading ten onder gaan in vreemde talen.

Ja, en alles staat reeds beschreven zodat het lijkt dat we er niets nieuws aan kunnen toevoegen, tenzij misschien, maar dat is logischerwijs sterk afhankelijk van subjectief belopen paden, het tijdstip wanneer het onze interesse geniet. Het is als de vraag naar een kortere of langere weg zonder een specifiek doel te definiëren, het gaat niet alleen eindeloos door, maar ook alle kanten op. 

[Tomega 311]

6 uur geleden zei TTC:

Ja, en alles staat reeds beschreven zodat het lijkt dat we er niets nieuws aan kunnen toevoegen, tenzij misschien, maar dat is logischerwijs sterk afhankelijk van subjectief belopen paden, het tijdstip wanneer het onze interesse geniet. Het is als de vraag naar een kortere of langere weg zonder een specifiek doel te definiëren, het gaat niet alleen eindeloos door, maar ook alle kanten op. 

De weg van of naar de waarheid heeft geen stimulus nodig noch enig onderzoeksterrein. Want elke stap en elk woord dient als basis en als te beoordelen uitkomst van onderzoek. Problemen treden echter op waar de onderzoeker geen noodzaak voelt of moeite doet om elke stap en elk woord te zuiveren en te synchroniseren. Daardoor wordt het onderzochte meerkoppig en de onderzoeker minder zinnig. Horizonversmelting is dan een begrip die niet thuis hoort in de hermeneutiek en wel in de rommelpotterij die culturele antropologie wordt genoemd. Voor de hermeneutiek past mijns inziens beter om horizonversmelting te beperken tot zodanig ver vooruit kijken (dat is hetzelfde als stappen achteruit doen), dat de horizon de verschillen niet meer onderscheidt. En dan wordt ineens heel helder, waar je op afstevent. Welke methodologie in elke samenlevingsvorm of gemeenschap efficiënt kan zijn. Want het is beter om scherp te formuleren wat zeker wel in de juiste richting brengt, dan wollige constructies te breidelen van alles wat niet verdeeld, maar gemeenschappelijk is. Sommige onderwerpen zijn dan inderdaad minder geschikt, en andere onderwerpen zijn juist heel geschikt. Maar bij alle onderwerpen is er eenheid van benadering en omgang met het onderzochte. Want alles gaat door dezelfde mangel. En wat als heilige waarheid geldt voor de een, krijgt een plekje in het rariteitenkabinet van de ander. En dat kabinet krijgt langzaamaan vorm en betekenis met zingeving. Mits natuurlijk ergens iets van discipline wordt opgebracht om zuiver te zijn in het onderzoeksterrein, dat we hadden bevonden in elk woord en elke zingeving en zelfs in elke subjectieve uitspatting te kunnen zijn. Want elk woord is een vrucht van een boom.

[TTC 1.564]

11 minuten geleden zei Tomega:

De weg van of naar de waarheid heeft geen stimulus nodig noch enig onderzoeksterrein. Want elke stap en elk woord dient als basis en als te beoordelen uitkomst van onderzoek. Problemen treden echter op waar de onderzoeker geen noodzaak voelt of moeite doet om elke stap en elk woord te zuiveren en te synchroniseren. Daardoor wordt het onderzochte meerkoppig en de onderzoeker minder zinnig. Horizonversmelting is dan een begrip die niet thuis hoort in de hermeneutiek en wel in de rommelpotterij die culturele antropologie wordt genoemd. Voor de hermeneutiek past mijns inziens beter om horizonversmelting te beperken tot zodanig ver vooruit kijken (dat is hetzelfde als stappen achteruit doen), dat de horizon de verschillen niet meer onderscheidt. En dan wordt ineens heel helder, waar je op afstevent. Welke methodologie in elke samenlevingsvorm of gemeenschap efficiënt kan zijn. Want het is beter om scherp te formuleren wat zeker wel in de juiste richting brengt, dan wollige constructies te breidelen van alles wat niet verdeeld, maar gemeenschappelijk is. Sommige onderwerpen zijn dan inderdaad minder geschikt, en andere onderwerpen zijn juist heel geschikt. Maar bij alle onderwerpen is er eenheid van benadering en omgang met het onderzochte. Want alles gaat door dezelfde mangel. En wat als heilige waarheid geldt voor de een, krijgt een plekje in het rariteitenkabinet van de ander. En dat kabinet krijgt langzaamaan vorm en betekenis met zingeving. Mits natuurlijk ergens iets van discipline wordt opgebracht om zuiver te zijn in het onderzoeksterrein, dat we hadden bevonden in elk woord en elke zingeving en zelfs in elke subjectieve uitspatting te kunnen zijn. Want elk woord is een vrucht van een boom.

Schilderen was voor constructivisten in de eerste plaats een objectieve studie, een halsstarrig doorvoeren van de strengste vereenvoudiging van de schilderkunstige middelen, tot er ten slotte niets overbleef dan het bekende vierkante zwarte vlak van Malevitsj. 

3 januari bewerkt door TTC

[Tomega 311]

11 minuten geleden zei TTC:

Schilderen was voor constructivisten in de eerste plaats een objectieve studie, een halsstarrig doorvoeren van de strengste vereenvoudiging van de schilderkunstige middelen, tot er ten slotte niets overbleef dan het bekende vierkante zwarte vlak van Malevitsj. 

Abstractie is niets mis mee mits dan maar de moeite wordt gedaan om de abstractie in te zetten voor iets constructiefs. Ik met lego ben meer dan Malevitsj. Dat meer waardering voor Malevitsj is, is meer een kwestie van tijdgeest, en van het eenvoudige dat ik in de kern plagiaat pleeg met een legoblokje. Maar dat was dan ook voor mij geen punt. En als ik iets constructiefs ermee doe en bijvoorbeeld pi in legoblokjes sluitend beschrijf, ben ik ook in waardering meer. Dus eigenlijk ben ik niet zo onder de indruk van jouw inbreng over constructief en halstarrig streng vereenvoudigen.

3 januari bewerkt door Tomega

[TTC 1.564]

27 minuten geleden zei Tomega:

Abstractie is niets mis mee mits dan maar de moeite wordt gedaan om de abstractie in te zetten voor iets constructiefs. Ik met lego ben meer dan Malevitsj. Dat meer waardering voor Malevitsj is, is meer een kwestie van tijdgeest, en van het eenvoudige dat ik in de kern plagiaat pleeg met een legoblokje. Maar dat was dan ook voor mij geen punt. En als ik iets constructiefs ermee doe en bijvoorbeeld pi in legoblokjes sluitend beschrijf, ben ik ook in waardering meer. Dus eigenlijk ben ik niet zo onder de indruk van jouw inbreng over constructief en halstarrig streng vereenvoudigen.

Ja, met dat zwart vierkant wou Malevich verwijzen naar een absolute nul, de legoblokjes zijn later pas gekomen.

[Tomega 311]

25 minuten geleden zei TTC:

Ja, met dat zwart vierkant wou Malevich verwijzen naar een absolute nul, de legoblokjes zijn later pas gekomen.

Ja, en de vraag die je dan zelfspiegelend overhoudt, is welk deel constructivisme was en welk deel toch meer suprematisme. Tatlin zou wellicht anders oordelen dan jij. Maar dat is misschien meer een kwestie van gevoel.