Re: Kinderen slaan?

[Kyron 0]

Quote:

Op zondag 22 april 2007 15:38:30 schreef Audiophile het volgende: Onmacht is niet anders kunnen en dat is iets essentieels anders dan niet willen.

Dat zeg ik zelf ook. Als je toevallig ouderbegeleider bent is het dan ook de taak om die ouders minder machteloos te maken. Een kind met moeilijk gedrag hebben en er toch niet erop los slaan, (of zachter uitgedrukt: een tik geven), dat is de kunst.

[Taam 1]

Quote:

Op zondag 22 april 2007 15:36:42 schreef Kyron het volgende: [...] Beste TamarM , Ik twijfel er niet aan dat je ouders liefdevolle mensen zijn, tevens als je zegt dat ze na een tik jouw altijd laten weten hebben dat ze jouw niet willen slaan, komt me deze actie over als onmacht. Niet weten hoe ze jouw anders aan moesten pakken.

Kan je nagaan hoe erg is was. Hoe ver mijn gedrag ging. Dat ik mijn ouders zo ver gekregen heb dat ze uit onmacht niks anders konden.

Daarbij heb ik ervan geleerd en ben en blijf ik zeggen dat het rechtvaardig was. Ik was eropuit mijn ouders het bloed onder hun nagels vandaan te halen, ik ging geheel bewust te ver.

Je kan het zien als onmacht, ik zie het als corrigerende tik, me terugzetten op mijn plaats.

[Jipperd 0]

Uit religieuze overwegingen zou ik zeggen dat kinderen geslagen mogen worden, dat staat in de Bijbel en is naar mijn idee ook wel degelijk pedagogisch verantwoord.

Uit mijn eigen zelf ik zeg ik echter "nee". daarvoor is er teveel gebeurd

ik weet mijn standpunt dus niet precies.

[Kyron 0]

Quote:

Op zondag 22 april 2007 16:22:45 schreef TamarM het volgende: [...] Kan je nagaan hoe erg is was. Hoe ver mijn gedrag ging. Dat ik mijn ouders zo ver gekregen heb dat ze uit onmacht niks anders konden. Daarbij heb ik ervan geleerd en ben en blijf ik zeggen dat het rechtvaardig was. Ik was eropuit mijn ouders het bloed onder hun nagels vandaan te halen, ik ging geheel bewust te ver. Je kan het zien als onmacht, ik zie het als corrigerende tik, me terugzetten op mijn plaats.

Ja hoor, ik geloof heus wel dat je toen een vervelend ettertje was. Dus in jouw extreem geval, was (een corrigerende tik) om het in jouw woorden te zeggen, volgens jouw zeggen het enige wat hielp?

Daar geloof ik helemaal niks van. Jij wel?

[Taam 1]

Quote:

Op zondag 22 april 2007 16:40:21 schreef Kyron het volgende: [...] volgens jouw zeggen het enige wat hielp? Daar geloof ik helemaal niks van. Jij wel?

Als je mijn post goed leest, ja het was het enige wat hielp.

[Kyron 0]

Quote:

Op zondag 22 april 2007 16:56:41 schreef TamarM het volgende: [...] Als je mijn post goed leest, ja het was het enige wat hielp.

Ik wou zeker weten dat ik je goed begrepen had, daarom stelde ik die vraag. Wil je dan wat meer vertellen van wat jouw op dat moment zo onhandelbaar maakte, dat een pets het enige alternatief was?

[Eli7 0]

Het slaan van kinderen tot aan blauwe plekken aan toe is in mijn ogen zeker niet te verantwoorden. En ik denk ook niet dat het direct de bedoeling is geweest van de Bijbelschrijvers om het toe te staan. Als je van je kind houdt, dan tuchtig je je kind is wat er staat. Maar tuchtigen is nog niet hetzelfde als in onmacht er maar op los slaan. Het idee van tuchtigen is dat je de consequenties laat merken van ongewenst gedrag en het is duidelijk niet het botvieren van de eigen frustraties.

Ik heb zelf vroeger wel een tik over de vingers of een pak voor mijn broek gehad en daar heb ik zelf helemaal niets aan overgehouden. Wel werd mij duidelijk dat mijn gedrag op die punten dus niet bepaald gewenst was. Voor mij was het duidelijk dat de tik een straf was op mijn ongehoorzaamheid en dus geen teken van onmacht was van mijn ouders. Als je nog jong bent trek je je vaak nog niet zo heel veel aan van een toespraakje oid, een beetje pijn voel je echter wel. Ook al zal het vaak veel meer het psychologische effect zijn dat de pijn geeft, dan de tik zelf.

Kortom, slaan uit frustratie is absoluut niet verantwoord. Een tik ter correctie moet in mijn ogen gewoon toegestaan zijn.

[Dwarrel 43]

Het enige probleem is dan nog; die ouders die denken dat hun blauwe-plekke-acties het zelfde zijn als corrigerende tik...

[Eli7 0]

Quote:

Op zondag 22 april 2007 17:08:40 schreef Dwarrel het volgende: Het enige probleem is dan nog; die ouders die denken dat hun blauwe-plekke-acties het zelfde zijn als corrigerende tik...

Het verschil is in mijn ogen dat een tik uit liefde hoort te zijn en het echte slaan geen liefde is, maar de eigen frustratie en daarbij eigenlijk egoïstisch, omdat het om je eigen behoeftenbevrediging gaat. Een corrigerende tik doe je als het goed is wel voor je kind, om hem/haar daarmee iets te leren, wat hem kan helpen een beter mens te worden.

[Dostojevski 0]

...

[Taam 1]

Quote:

Op zondag 22 april 2007 17:04:40 schreef Kyron het volgende: [...] Ik wilde zeker weten dat ik je goed begrepen had, daarom stelde ik die vraag. Wil je dan wat meer vertellen van wat jouw op dat moment zo onhandelbaar maakte, dat een pets het enige alternatief was?

Ik was gewoon een verschrikkelijke puber die maar doorging en doorging en doorging en doorging en scheldwoorden produceerde die ik hier niet eens gecensureerd neer kan zetten en dingen zei die heel erg kwetsend en heel erg gemeen en heel erg slecht waren...en daar ook mee doorging.

Waarom? omdat in mijn pubertijd mijn gevoel voor grenzen kwijtwas.

Mijn ouders zijn geen mensen die om elk wissewasje een knal verkopen, geheel niet. Ze zijn sowieso absoluut niet makkelijk boos te krijgen, of zover te krijgen dat ze slaan. Ik heb in mijn hele leven (voor zover die al geduurd heeft) niet meer dan 5 keer een tik van mijn ouders gekregen. Het is ook besproken met mijn ouders waarom ze het gedaan hebben, wat zij erbij voelden, wat ik erbij voelde.

Vooral het waarom ze het deden bespreken heeft mij doen realiseren dat ik te ver ging. De tik zelf (want slaan kan je het niet noemen) bracht me terug op aarde, liet me realiseren dat ik zo ver was gegaan dat mijn ouders ook daadwerkelijk niet anders konden.

Ik kreeg niet zomaar een tik omdat ik zomaar iets fout deed. Ik heb misschien het idee gegeven dat mijn ouders uit onmacht sloegen, maar op het moment zelf was ik gewoon te ver gegaan, met opmerkingen, scheldwoorden en dingen die ik zei. Ze konden niet anders dan me uit liefde een tik verkopen om te laten zien dat wat ik deed fout was en goed fout was.

Ik sluit me ook bij TimonK aan, mijn ouders gaven me een corrigerende tik. Het heeft me geleerd dat er grenzen zijn. Ik heb er niks aan overgehouden, buiten het feit dat ik er nu dus achter sta dat je je kinderen uit liefde een corrigerende tik verkopen mag omdat ik uit ervaring weet dat het soms niet anders kan.

En ja ik weet dat als mijn kinderen te ver gaan, ik ze een corrigerende tik zal geven. (ik hoop overigens dat ze niet zo ver gaan dat dat moet)

Taam

[Jyoti 0]

Ik kan me zelf eigenlijk echt niet indenken hoe een mep, een tik, of wat je er ook van wilt maken, nu de enige oplossing kan zijn. Ik kreeg zelf van mijn moeder geen tikken als kind, en mijn broertjes voor zo ver ik weet ook niet, maar ik weet wel dat wij mijn moeder ontzettend respecteerden (en dat overigens nog altijd doen), en als mijn moeder grenzen stelde deed ze dat met een autoriteit die er voor zorgde dat die grenzen voor ons een evidentie werden. Al bij al kan ik zeggen dat mijn moeder een prima moeder is, en dat wij ook alledrie prima jongeren geworden zijn, zonder dat daar een tik aan te pas moest komen. Ik denk dat er altijd andere en betere manieren zijn om je kinderen iets duidelijk te maken.

Even ter vergelijking: mijn vader gaf ons wel eens een tik (en dan bedoel ik dus ook echt een tik, hij heeft ons nooit in mekaar geslagen ofzo), en naar hem luisterden we ook, maar dat was uit angst voor die tik, eerder dan uit respect. Na de dood van mijn vader ging het in ons gezin zelfs een stuk vlotter en waren we eigenlijk braver dan voordien, omdat toen tenminste wel alles geregeld kon worden met woorden.

[Dostojevski 0]

...

[Jyoti 0]

Het was toch meer dan enkel angst voor een straf. Van mijn moeder kregen we ook wel eens straffen (zelfs nu volgen er nog sancties als ik iets mispeuter, en dat zal allicht zo blijven zo lang ik thuis woon, en dat lijkt me ook normaal), en daar hadden we natuurlijk ook wel schrik voor, maar toch op een andere manier. Als ik terugdenk aan mijn vader was de angst voor de straf bij hem overheersend, terwijl bij mijn moeder de liefde en het respect toch op de eerste plaats kwamen, en als we dan straf kregen waren we daar op dat moment wel bang voor, maar konden we dat achteraf best relativeren als iets wat we gewoon zelf verdiend hadden door ons slecht te gedragen. Ik heb achteraf niet de indruk dat die tikken die we soms kregen een goede invloed op ons gehad hebben, terwijl andere straffen dat achteraf gezien vaak wel hadden, ook al waren ze op het moment zelf alles behalve leuk.

De situatie die jij beschrijft, van ouders die hun kinderen niet in de hand kunnen houden zonder zo'n tik, lijkt me eigenlijk best zorgwekkend, je kinderen luisteren dan misschien wel uit angst, maar het lijkt me eigenlijk geen goede manier (net zoals het met andere straffen overigens ook zo is, als kinderen alléén luisteren uit angst voor een straf is er denk ik iets mis).

[Kyron 0]

Quote:

Op zondag 22 april 2007 16:40:21 schreef Jipke het volgende: Uit religieuze overwegingen zou ik zeggen dat kinderen geslagen mogen worden, dat staat in de Bijbel en is naar mijn idee ook wel degelijk pedagogisch verantwoord. Uit mijn eigen zelf ik zeg ik echter "nee". daarvoor is er teveel gebeurd ik weet mijn standpunt dus niet precies.

@Jipke

In het oude testament staat ook dat overspelige vrouwen gestenigd moeten worden. Dat is ook niet pedagogisch verantwoord. Dus dit argument maakt op mij weinig indruk.

In ieder geval schrijf je verder (ik had je verhaal nog net gelezen alvorens je jouw verhaal wiste) wel een verhaal dat getuigd hoe slaan wel ernstige gevolgen kunnen hebben, zelfs met verbaal geweld. Ik voel me een beetje machteloos op dit moment omdat ik je een veilige plek wil toewensen en ik niks kan doen.

Hopelijk gebeuren deze toestanden niet al te vaak?

---

Samengevoegd:

Quote:

Op zondag 22 april 2007 17:14:04 schreef TimonK het volgende: [...] Het verschil is in mijn ogen dat een tik uit liefde hoort te zijn en het echte slaan geen liefde is, maar de eigen frustratie en daarbij eigenlijk egoïstisch, omdat het om je eigen behoeftenbevrediging gaat. Een corrigerende tik doe je als het goed is wel voor je kind, om hem/haar daarmee iets te leren, wat hem kan helpen een beter mens te worden.

@TimonK

Geef jij een vriend of vriendin van jou ook een pets om hem / haar te helpen een beter mens te worden?

---

Samengevoegd:

Quote:

Op zondag 22 april 2007 17:31:06 schreef TamarM het volgende: [...] Ik was gewoon een verschrikkelijke puber die maar doorging en doorging en doorging en doorging en scheldwoorden produceerde die ik hier niet eens gecensureerd neer kan zetten en dingen zei die heel erg kwetsend en heel erg gemeen en heel erg slecht waren...en daar ook mee doorging. Waarom? omdat in mijn pubertijd mijn gevoel voor grenzen kwijtwas. Mijn ouders zijn geen mensen die om elk wissewasje een knal verkopen, geheel niet. Ze zijn sowieso absoluut niet makkelijk boos te krijgen, of zover te krijgen dat ze slaan. Ik heb in mijn hele leven (voor zover die al geduurd heeft) niet meer dan 5 keer een tik van mijn ouders gekregen. Het is ook besproken met mijn ouders waarom ze het gedaan hebben, wat zij erbij voelden, wat ik erbij voelde. Vooral het waarom ze het deden bespreken heeft mij doen realiseren dat ik te ver ging. De tik zelf (want slaan kan je het niet noemen) bracht me terug op aarde, liet me realiseren dat ik zo ver was gegaan dat mijn ouders ook daadwerkelijk niet anders konden. Ik kreeg niet zomaar een tik omdat ik zomaar iets fout deed. Ik heb misschien het idee gegeven dat mijn ouders uit onmacht sloegen, maar op het moment zelf was ik gewoon te ver gegaan, met opmerkingen, scheldwoorden en dingen die ik zei. Ze konden niet anders dan me uit liefde een tik verkopen om te laten zien dat wat ik deed fout was en goed fout was. Ik sluit me ook bij TimonK aan, mijn ouders gaven me een corrigerende tik. Het heeft me geleerd dat er grenzen zijn. Ik heb er niks aan overgehouden, buiten het feit dat ik er nu dus achter sta dat je je kinderen uit liefde een corrigerende tik verkopen mag omdat ik uit ervaring weet dat het soms niet anders kan. En ja ik weet dat als mijn kinderen te ver gaan, ik ze een corrigerende tik zal geven. (ik hoop overigens dat ze niet zo ver gaan dat dat moet) Taam

@TamarM

In ieder geval dank je wel voor jouw uitgebreid reageren:

Stel als ik die ouder was, zou ik dan gewoon tegen jou zeggen: Ik pik het niet dat je zo tegen me praat. Als je niet normaal met me kunt praten kunt praten, ga dan de kamer maar uit. Grenzen hoef je niet per sé door een pets aangegeven te worden.

Hoewel ik de zogenaamde pedagogische tik, een pedagogische zwakte vind, vind ik het wel positief dat jouw ouders erbij vertelde waarom ze het gedaan hebben, en wat ze erbij voelde.

Een corrigerende tik, met de filosofie (ik doe het voor je bestwil), daar geloof ik helemaal niet in.

Voorts hoef je van je zogenaamde ‘corrigerende tik’ niet altijd zware trauma’s aan over te houden, daar ben ik wel met je eens. Tevens blijf ik het een primitieve manier van opvoeden vinden.

Als mijn mening niet juist is, is er wellicht een andere mening die beter is. Maar dan zou ik die wel graag eens willen horen, van iemand.

[Dostojevski 0]

...

[Jyoti 0]

Ik vind het vooral zorgwekkend dat in zoveel gezinnen het evenwicht gewoon totaal zoek is. Ik zie best veel gezinnen waarin ouders totaal geen autoriteit hebben, waar kinderen helemaal geen respect hebben, en waar alles maar kan. Dat lijkt me sowieso een enorm negatieve situatie, waar niets goeds uit kan komen. In mijn ogen moet een goede opvoeding echter helemaal niet gepaard gaan met zo'n pedagogische tik, in tegendeel, het lijkt me des te beter als gezinnen goed kunnen functioneren zonder dat zo'n tikken nodig zijn. Een tik moet zeker niet traumatiserend zijn, dat ben ik met je eens, maar in mijn ogen blijft het gewoon een methode die te vermijden is. Het lijkt wel alsof sommigen in dit topic een goede opvoeding gelijk stellen met een opvoeding waarin wel eens tikken uitgedeeld worden, en dan leg je volgens mij de klemtoon gewoon fout. Ik zeg het nogmaals duidelijk: ik ben niet tegen autoriteit, ik ben niet tegen het gehoordzamen van je ouders, ik ben niet voor een opvoeding zonder grenzen, ik denk gewoon dat slaan niet de manier is.

[Eli7 0]

Quote:

Op zondag 22 april 2007 18:12:29 schreef Kyron het volgende: @TimonK Geef jij een vriend of vriendin van jou ook een pets om hem / haar te helpen een beter mens te worden?

Interessante vergelijking. Zie je een vriend of vriendin op hetzelfde niveau staan als jouw zoon/dochter? Bij mij is er een groot verschil in hoe ik beiden zou behandelen. Het grote verschil is dat kleine kinderen het vaak lastiger vinden om je te begrijpen als je alleen zou praten. Zij zien dat namelijk niet als een straf. Als het doen van het verkeerde gewoon leuk is en er alleen maar een praatje van mama of papa tegenover staat. Dan zal die 'straf' vaak totaal niet opwegen tegen het leuke van het stoute doen. Dat is omdat kinderen veel simpeler nadenken. En in een dergelijk geval kan het zeer praktisch zijn om een andere manier van straf te geven die het kind wel begrijpt. En daarbij zie ik niet wat er mis is met een pedagogische tik.

Mijn vriendin zou ik geen tik geven, maar mijn vriendin zeg ik ook niet dat ze voor straf eerder naar bed moet. Dus in die zin vind ik het een lichtelijk vreemde vergelijking.

[danielle_v 0]

ik ben tegen het slaan van kinderen. als kind ben ik ook met regelmaat geslagen. het is goed als daar een wet tegen komt. zelf had ik nooit blauwe plekken of zo. niemand zag iets. van binnen ging ik dood. er valt ook weinig aan te doen als je een kind bent. je gaat niet zomaar naar iemand toe met je verhaal. al helemaal niet als je weet (op een latere leeftijd dan) dat de wet niet achter je staat. 1 keer was het zo erg dat ik 112 heb gebeld. ik was doodsbang. de politie kwam maar ze deden niets. tja daar zit je dan als de politie weg is. dan heb je een nog groter probleem.

ze moeten hier echt wat aan doen.

[Taam 1]

Quote:

Op zondag 22 april 2007 18:12:29 schreef Kyron het volgende: @TamarM In ieder geval dank je wel voor jouw uitgebreid reageren:

Geen dank

Quote:

Stel als ik die ouder was, zou ik dan gewoon tegen jou zeggen: Ik pik het niet dat je zo tegen me praat. Als je niet normaal met me kunt praten kunt praten, ga dan de kamer maar uit. Grenzen hoef je niet per sé door een pets aangegeven te worden.

Oh maar ik denk dat jij niet helemaal doorhebt wat voor ruzie er gaande zijn geweest op het moment dat ik naar mijn kamer gestuurd werd. Ik denk dat je de situatie in zijn geheel moet kennen om het te begrijpen, aangezien me dat te privé wordt hou ik het hier bij

Quote:

Hoewel ik de zogenaamde pedagogische tik, een pedagogische zwakte vind, vind ik het wel positief dat jouw ouders erbij vertelde waarom ze het gedaan hebben, en wat ze erbij voelde. Een corrigerende tik, met de filosofie (ik doe het voor je bestwil), daar geloof ik helemaal niet in. Voorts hoef je van je zogenaamde ‘corrigerende tik’ niet altijd zware trauma’s aan over te houden, daar ben ik wel met je eens. Tevens blijf ik het een primitieve manier van opvoeden vinden. Als mijn mening niet juist is, is er wellicht een andere mening die beter is. Maar dan zou ik die wel graag eens willen horen, van iemand.

Tsja, dat is het punt, wij delen allebei een andere mening, misschien op basis van gevoel, op basis van dingen die we zo in de bijbel interpreteren of op basis van dingen die zijn meegemaakt. Ik denk niet dat ik je kan overtuigen dat ik een corrigerende tik niet als zwakte maar als liefde zie.

Vrede, Taam

[Holla 0]

Quote:

Op zondag 22 april 2007 17:55:16 schreef Dostojevski het volgende: Nog een bericht dan: sommige mensen hebben nu eenmaal geen natuurlijk gezag, sommige mensen zijn rationeel niet sterk genoeg om hun kinderen in goede banen te leiden. Als die mensen geen tik mogen geven, ontsporen de kinderen, omdat de ouders hun enige middel om hun kinderen in te prenten wat goed is en wat fout, niet mogen gebruiken. Daarnaast heb je kinderen die niet gevoelig zijn voor preken of gezag, maar wel voor de veel "primairdere" prikkel van het slaan. Dat heb ik in mijn eigen ouderlijk gezin mogen aanschouwen. Ikzelf had genoeg aan een preek, het was genoeg om op mijn schuldgevoel te werken om mij tot inkeer te brengen als ik iets fout deed. Bij mijn broertje niet. Die had gewoon af en toe een flinke mep moeten hebben, heel simpel.

Ik hield iig wel veel meer van een paar tikken. Mijn moeder (vooral) is erg goed in preken, en ik had dan het gevoel dat ik het helemaal verknald had, en dat het niet meer goed kwam. Terwijl, wanneer ik een tik had gehad, dan wist ik dat ik fout had gezeten, ik straf gehad had en het daarna weer goed was. En bovendien duurde het niet zo lang . Woorden raakten mij meer dan een pedagogische tik.

En toch ben ik zelf niet voor slaan, ik zou het te snel uit frustratie of onmacht doen, denk ik. Ik vind niets mis met een pedagogische tik, maar ik zou er niet zo heel goed in zijn. En bovendien vind ik dat ik het ook op zou moeten kunnen lossen met praten of een andere manier van straffen.

[Kyron 0]

Quote:

Op zondag 22 april 2007 19:41:39 schreef TamarM het volgende: [...] Geen dank [...] Oh maar ik denk dat jij niet helemaal doorhebt wat voor ruzie er gaande zijn geweest op het moment dat ik naar mijn kamer gestuurd werd. Ik denk dat je de situatie in zijn geheel moet kennen om het te begrijpen, aangezien me dat te privé wordt hou ik het hier bij [...] Tsja, dat is het punt, wij delen allebei een andere mening, misschien op basis van gevoel, op basis van dingen die we zo in de bijbel interpreteren of op basis van dingen die zijn meegemaakt. Ik denk niet dat ik je kan overtuigen dat ik een corrigerende tik niet als zwakte maar als liefde zie. Vrede, Taam

Uiteraard, ik baseer me alleen op wat je hierzo schrijft, en op deze letters reageer ik op. Ik wou met mijn reactie aantonen dat er zeker ander en beter methodes zijn dan een pets. Daarom vroeg ik jou rond deze concrete situatie door. Ik denk ook wel dat jouw verhaal ingewikkelder in elkaar zit dan je op zo een openbaar forum als dit prijsgeeft. Tevens dan nog ben ik ervan overtuigd dat er beter methodes bestaan dan een pets, die werkelijk effectief zijn en aangenamer voor jezelf als ouder, voor het kind, en ten slotte voor heel het gezin.

We verschillen inderdaad van mening, al snap ik jouw gedachten wel, want een aantal jaren geleden dacht ik er ook zo over. Ook ik heb in het verleden tikken gekregen, niet zo dat ik er trauma’s aan over heb gehouden. (Tenminste, niet van dat.) Vroeger dacht ik automatisch ‘wie niet horen wil moet voelen’… Logisch want ik wist niet beter. Net zoals het even normaal is, ouders die hun kinderen tikken geven, die kinderen zullen later weer hun kinderen tikken geven. Tenzij, de persoon kritisch naar hun opvoeding heeft gekeken.

Hoewel mijn ouders er uiteindelijk wel liefdevol uitkomen. Want er zijn meer plussen dan minnen.

Voorts heeft het denk ik inderdaad weinig zin om mij van het tegendeel te overtuigen, daar heb je zeker gelijk ik. Je kunt alleen degene overtuigen die al overtuigd zijn in jou levensconcept.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op zondag 22 april 2007 18:46:57 schreef TimonK het volgende: [...] Interessante vergelijking. Zie je een vriend of vriendin op hetzelfde niveau staan als jouw zoon/dochter? Bij mij is er een groot verschil in hoe ik beiden zou behandelen. Het grote verschil is dat kleine kinderen het vaak lastiger vinden om je te begrijpen als je alleen zou praten. Zij zien dat namelijk niet als een straf. Als het doen van het verkeerde gewoon leuk is en er alleen maar een praatje van mama of papa tegenover staat. Dan zal die 'straf' vaak totaal niet opwegen tegen het leuke van het stoute doen. Dat is omdat kinderen veel simpeler nadenken. En in een dergelijk geval kan het zeer praktisch zijn om een andere manier van straf te geven die het kind wel begrijpt. En daarbij zie ik niet wat er mis is met een pedagogische tik. Mijn vriendin zou ik geen tik geven, maar mijn vriendin zeg ik ook niet dat ze voor straf eerder naar bed moet. Dus in die zin vind ik het een lichtelijk vreemde vergelijking.

Ik snap wel dat je het een licht vreemdelijke vergelijking vind. Ik heb je verhaal gelezen, ik denk er anders over in die zin zeg jij dat bij jou er een groot verschil zit in hoe je beiden (kinderen en volwassenen) zou behandelen. Bij mij niet, vandaar is het niet meer dan logisch dat mijn vraag je enige bevreemding wekt.

Tevens is het wel zo dat vele ouders ook een groot verschil zien hoe ze beiden ouders en kinderen zouden behandelen.

Een voorbeeld: Stel als jouw kind later met vuil voeten op je pasgekochte nieuwe zetels met je duurverdiende eurotjes gekocht hebt, dan zal menig ouder roepen: Haal onmiddellijk je voeten van mijn stoel af. Of: Als ik jou was, zou ik maar eens gauw mijn voeten van die stoel halen.

Waar het een vriend of kennis betreft, klinkt dat natuurlijk belachelijk, omdat de meeste mensen hun kennissen met meer respect behandelen. Volwassenen willen niet dat hun kennissen hun gezicht verliezen. Ze nemen eveneens aan dat een kennis verstandig genoeg is om zelf een oplossing voor uw probleem te vinden, zodra men hem verteld heeft, wat het probleem is. Een volwassene zou die kennis gewoon zijn gevoelens vertellen. Hij zou het aan de ander overlaten om naar behoren te reageren en aannemen dat de ander attent genoeg zal zijn om zijn gevoelens te eerbiedigen. De eigenaar van de stoel zou waarschijnlijk zoiets zeggen als: Ik ben bang dat je mijn nieuwe stoel vuil maakt.

- Ik zit op hete kolen, want ik zie steeds je schoenen op mijn nieuwe stoel.

- Ik vind het wel vervelend om te zeggen, maar die stoelen zijn net nieuwe ik zou het niet fair vinden als de bekleding vuil werd.

Hierbij wou Ik mijn twijfel aantonen waarom ik vind dat het verschil tussen kind en volwassene te maximaliseren zo een goede aanpak is.

[Dostojevski 0]

...

[Robert Frans 1.653]

Het belangrijkste is, of je nu slaat of preekt, dat je de straf niet uit woede of onmacht verricht, maar als een welbewust pedagogisch en redelijk instrument om het kind te vormen. Waarbij het voor het kind volkomen duidelijk is wanneer het welke straf krijgt en hoe hij de straf kan ontlopen. Ik heb weleens een documentaire gezien over een vrouw gezien die haar kinderen ook sloeg, met zelfs een takje.

Dat klinkt nogal heftig, maar zoals zij het deed, was het zowaar netjes te noemen. Als het kind iets misdeed, dan kreeg hij (of zij) eerst van haar een verbale en duidelijke waarschuwing. Deed het kind het nog een keer, of deed hij het terwijl hij heel goed wist dat het niet mocht (zoals liegen), dan zei ze dat hij iets verkeerd gedaan had, daarvoor nu straf kreeg en liet ze hem zeggen wat hij verkeerd gedaan had. Ook gaf ze hem een vermaning dat niet meer te doen.

Daarna nam ze hem netjes mee naar een andere kamer, uit het zicht van de anderen en uit het zicht van de camera, waar ze hem enkele beheersde tikken op de billen gaf. Daarna kon hij het weer met haar, en eventueel met degene die hij benadeeld had, goedmaken en was alles weer in orde. Natuurlijk, de tikken deden pijn, maar voor zo'n gestructureerde en consequente wijze van straffen heb ik meer waardering dan bijvoorbeeld zomaar een kind naar zijn kamer sturen na een misdoening.

Er kwamen meer ouders in die documentaire aan bod die op een dergelijke manier sloegen, en allen hadden dezelfde boodschap: "Not with anger." En ik denk dat daarin dé sleutel van een juiste, pedagogisch verantwoorde straf zit: niet uit woede, maar uit een welbewuste, gestructureerde regeling. Als je als ouder die regel ter harte neemt en daarbij ook redelijk blijft, dan maakt het mijns inziens weinig meer uit of je nu enkele tikken geeft, of het kind naar zijn kamer stuurt.

[T.G.W 0]

ik stemde nee.

er zit een vershil tussen slaan en iemand een tik given.

Onder slaan zie ik echt iemand pijn doen door echt te slaan.

en een kind slaan vind ik dan echt niet kunnen.

maar een kind een tik geven op iets waar die vaker een fout maakt moet wel kunnen maar dan op hand of hooftje.

maar echt slaan kan er bij gewoon echt niet in ik vind dat echt niet kunnen.