Een getuigenis van hoe God kan genezen

[Chiel Fernig 75]

Graag wil ik een getuigenis geven van Jezus, mijn God, hoe zijn goedheid zich over mij ontfermt en hoe ik genezing ontvangen heb

Op 34-jarige leeftijd ben ik ernstig ziek geworden, een ziekte die Schizofrenie bleek te zijn en waardoor ik niet in staat was Sociaal te functioneren. Voordat ik ziek werd ondervond ik al dat ik in de omgang met mensen, vooral groepen, geen aansluiting kon vinden. Dit ervoer ik als een ernstige handicap. Aanvankelijk was het te dragen, ik kan mij herinneren hoe ik, als tiener, met mijn ouders aan tafel zat en dat er druk gesproken werd maar dat ik niet de kracht had om mee te praten. Later op de universiteit werd ik lid van de roeivereniging Argo, maar het trof mij dat anderen veel met elkaar praatten maar het lukte mij niet om daaraan deel te nemen ondanks pogingen die ik daartoe in het werk stelde. Wel was het leuk om bij feesten de hele nacht te swingen tussen anderen of een team te vormen als roeiploeg, zo zie ik daar toch de hand van God in hoe Hij mij toch iets gaf waaraan ik genoegen kon beleven, maar de vraag bleef, hoe krijgen anderen het voor elkaar om zo met elkaar om te gaan en hoe lukt het mij om mee te doen. Maar een antwoord daarop kreeg ik niet. Ik deed wel velerlei pogingen om bevredigende gesprekken te voeren, maar faalde daar even zovele malen in. Wel ben ik bij de roeiclub terecht gekomen doordat een vriend mij daar, met behoorlijk aandringen bij gesleept had. Achteraf ben ik de Heer zeer dankbaar daarvoor, anders was ik wellicht door gebrek aan sociaal contact weggekwijnd. Ook op de universiteit bleek bij een opdracht om als team een werkstuk te schrijven mijn handicap, ik begreep niet waar de anderen het over hadden, al het overleg kon ik niet volgen. Ik voelde mij erbuiten staan en moest de besluiten aan anderen overlaten. Mij werd door hen een bepaald gedeelte om te schrijven toegedicht en gelukkig kon ik daar mee uit de voeten. Ook hiervan zeg ik dat het een zegen was toch een aandeel te kunnen leveren en niet geheel buitenspel te staan, ook hierin zie ik de hand van God die me toch iets gaf dat ik kon. Langzaam bouwde de spanning zich op, het verlangen om bij mensen te zijn, deel te nemen, en er bij te horen, maar het lukte niet. Zo kan ik mij herinneren hoe ik vlak voordat ik ziek werd op een christelijke conferentie was waarbij ik op een afgelegen plek mijn tentje had opgeslagen, dichter bij de mensen was te eng. Ik herinner mij hoe ik sterk verlangde naar contact met de anderen, er werd mij nog een handreiking gedaan door de Heer toen de vader van een gezin dat net iets verderop kampeerde, mij zag en naar mij toe kwam en mij uitnodigde om bij hen te komen. Ondanks mijn hevige verlangen om deel te nemen sloeg ik het aanbod af omdat ik te bang was. Tegelijkertijd was ik enige tijd daarvoor geïnspireerd door een conferentie over mime waarbij ook het gebruik van vlaggen beoefend werd. De conferentie was geweldig, het was fijn om bij mensen te zijn en iets te hebben dat mij inspireerde, ook lukte het wel om een contact te maken maar voldoende was het niet. Maar God liet mij niet in de steek. Op dezelfde conferentie werd ik gedoopt in de Heilige Geest, het was een zalige gebeurtenis waarbij enorme blijdschap mij vervulde, het was alsof de Heer een heel goede grap had vertelt. Later, op de conferentie waar ik kampeerde gaf God mij een gelegenheid zoals die bij mij paste, Ik had mijn vlaggen meegenomen en ik werd door de Heilige Geest gedreven om op te gaan treden bij de eerstvolgende dienst. Mijn twijfel erover loste ik op door tegen de Heer te zeggen "ik vraag aan de mensen die de dienst organiseren of zij het goed vinden dat ik met de vlaggen optreedt en als het goed is beschouw ik het als een woord van U". Zo gezegd zo gedaan, en het antwoord was positief. Tijdens de dienst voelde ik een enorme zalving van de Heilige Geest op mij toen ik naar voren kwam. Na de dienst echter begonnen mensen te bidden met elkaar en toen werd ik weer getroffen door het idee dat ik mee wilde doen maar geen aansluiting kon vinden, het leek niet genoeg te zijn. God greep in door een voorganger die mij bij de hand nam en mij naar een rustige plek leidde. Toen ik een week later thuis was en naar de zondagsdienst wilde gaan begonnen ideeën en gedachten in mijn hoofd te komen die vreemd waren. De dienst heb ik nooit bereikt want onderweg deed ik rare dingen, ik reed met de auto over een fietspad omdat ik de gedachte kreeg een fietseer te zijn, ik raakte in de war en koos het fietspad in plaats van de weg. Opnieuw greep God in, want toevallig werd ik gezien door een politiemotoragent. Ik was in een psychose geraakt en tijdens het gesprek met de agent raakte ik mijn positieven totaal kwijt. Ik werd met een ambulance naar de psychiatrische afdeling ven het ziekenhuis gebracht en opgenomen op de gesloten afdeling. Ik wist niet wat mij overkwam, maar op de afdeling draaide ik opwekkingsliederen en had daar veel genoegen in. Later kwam ik in een revalidatiecentrum terecht, toen ik een beetje opgeknapt was, en daar realiseerde ik mij dat als ik zou gaan doen wat de Heer tegen mij zei, dat ik zou genezen, want er stond in zijn woord dat Hij mijn geneesheer was. Dat ben ik gaan doen en ik kan mij herinneren hoe ik in de bus van Wageningen naar Tiel zat en begreep dat Hij wilde; dat ik een praatje met de chauffeur maakte. Na heel veel denken en ideeën over wat mis kon gaan begon ik dat te doen en het werkte, het pakte zeer goed uit. Het was een zegen om zo'n praatje te maken. In een periode van meerdere jaren werd ik vier keer psychotisch, maar iedere keer kwam het herstel sneller. Het lukte mij om een voorbereidende cursus voor programmeur te doen, op die manier kreeg ik de kans iets te doen dat bij mij paste, ik werkte vanuit het idee om mijn aandeel en verantwoordelijkheid in de maatschappij te nemen en daarvoor te doen wat ik kon. Heel mijn leven was ik in staat geweest om goed te leren, God gunde mij dat ik mijn talent om in afzondering bezig zijn met creativiteit en kennis in praktijk te brengen, daarnaast werkte Hij geduldig aan het ontwikkelen van mijn sociale vermogen. zo waren de ziekenhuisopnamen als een warm waterbad waarin ik de veiligheid en warmte van het gezinsleven mocht beleven. Dat werkte genezend. Langzaam groeide mijn vermogen om gesprekjes te voeren met anderen. Er waren echter ook moeilijke momenten, een keer kreeg ik het zwaar met gedachten en druk op mijn geest, als ik thuis was moest ik mij voortdurend inspannen om het hoofd boven water houden, als ik de straat opging moest ik alle zeilen bijzetten om bijvoorbeeld mijn boodschappen te doen en behouden weer thuis te komen. Dit duurde vier weken lang totdat ik de Heer smeekte om rust. Toen was plotseling op één dag alles volkomen rustig. Het was een gezalfde dag, daarna duurde het nog drie weken waarna de spanning weg bleef, ik was er doorheen. Zo gingen verschijnselen langzaam over. Wonderlijk daarbij was dat wanneer ik in het gebouw van onze kerk was ik bijna totale rust ervoer, helaas kon ik daar niet altijd blijven. Ook maakte ik een periode mee waarin ik in mijn auto naar mijn ouders reisde en om de paar minuten dacht “zal ik maar tegen een boom aanrijden”, maar ook dacht ik “nog een klein stukje verder rijden”, en zo arriveerde ik bij mijn ouders en waren deze gedachten weg. Medicijnen hebben mij zeer geholpen maar genezing brengen zij niet, wel zie ik het als een genade van God dat ze je helpen om het leven nog enigszins leefbaar te houden, maar ik beschouwde mijn echte medicijn als het doen van Zijn wil. Eén maal heb ik proberen te stoppen maar ik begon mij zo beroert te voelen dat ik ze snel weer ben gaan gebruiken, het gevoel dat ik kreeg was op de grens van wat ondraaglijk was. Een half jaar later overtuigde de Geest van God mij dat het nu wel tijd was om te stoppen. In de twee weken daarna beleefde ik situaties in mijn leven die emotioneel waren, twee weken lang dacht ik daaraan en verwerkte wat in mijn geheugen was opgeslagen, toen het na twee weken rustig werd in mijn gemoed wist ik dat ik het medicijn niet meer nodig had, en zo is het tot op de dag van vandaag. De situaties die ik verwerkt had waren fijne situaties, maar mijn gevoel was niet in staat ze te verwerken. Een keer zat ik in een bar en had een biertje en een glas cola bestelt, men had mij ooit vertelt dat je erg ziek kon worden van het drinken van de combinatie, dat bleek te kloppen, maar aanvankelijk nam ik een klein slokje van het één en dan een klein slokje van het ander, na een slokje bier voelde ik mij helemaal wee worden, dan wachtte ik totdat ik weer normaal was en dan nam ik een slokje cola met het effect dat ik me woest voelde worden. Maar ik ontdekte dat als ik de gevoelens verwerkte en liet zakken voordat ik verder ging, ik niet ziek werd. Trouwens dat je er ziek van kan worden klopt, want de laatste slokjes voordat ik naar huis ging sloeg ik achterover en ik was net op tijd thuis om te voorkomen dat ik moest braken. Zo volgde ik de inspiratie van de Heer, want hij was het die mij die ingeving gegeven had. De inspiratie om de stem van de Heer te kunnen verstaan werd bij mij geboren toen een voorganger uit onze kerk verhalen vertelde over hoe hij boodschappen van de Heer ontving en persoonlijke boodschappen voor hemzelf. Dat vond ik zo aantrekkelijk dat ik dat ook heel graag wilde, dat heb ik Hem gevraagd en het heeft een tijd geduurd, maar op een gegeven moment begon hij mondjesmaat te spreken en langzaam groeide dat uit tot meer. Achteraf zeg ik dat hij, ook al kende ik zijn stem niet (bewust) hij toch met mij bezig was. Mijn vader getuigde onlangs dat ik als kind al profetische boodschappen doorgaf en de buren, die een strenge variant van het christendom aanhingen straalden een vriendelijkheid uit die aangenaam was. Door mijn opleiding in de wetenschap geloofde ik dat alles toeval was en wij alleen maar een verzameling moleculen waren, maar ik miste de warmte daarin. Tijdens een vakantie werd ik door God gegrepen en kwam het verlangen in mij op om warmte in mijn leven te ervaren. Ik begreep niet veel van god, maar ik begreep drie dingen, je moest het maar geloven, hij kon alles, maar hij had liefde, dus ook warmte. Daarentegen was de wetenschap koud en ongevoelig, maar ik realiseerde mij dat je het ook maar moest geloven, want de leraren en de boeken vertelden het en ik nam het gewoon aan. Daardoor ging ik nadenken over die christelijke god en een vriend, die ook in god geïnteresseerd was geraakt zette mij op het spoor van de bijbel en daarin las ik een verhaal van liefde en zorg dat mij de tranen over de wangen deed stromen, dit was wat ik zocht. In de komende maanden bleef ik de bijbel lezen als een spons die zich helemaal vol drinkt. Ondertussen gebeurden er wonderlijke dingen, mijn omgeving reageerde op mijn gedachten. Dat kon ik niet wetenschappelijk verklaren want het was statistisch niet meer te verklaren, het gebeurde zo veel dat het geen toeval meer kon zijn. Als ik bijvoorbeeld naar college ging was ik altijd te laat, maar dan beloofde ik god dat ik de volgende keer op tijd zou zijn en als ik bij het stoplicht kwam was het altijd groen. Maar, na veel groene stoplichten dacht ik “als ik tegen god zeg dat ik spijt heb dan helpt hij mij en staat het licht op groen”, helaas bleef het rood, “toen realiseerde ik mij dat ik het wel moest menen, en echt mijn best moest blijven doen om mijn verantwoordelijkheid te blijven nemen. Ik bekeerde mij en zei dat ik echt mijn best zou gaan doen en onmiddellijk werd het licht groen, overigens was ik doorgaans toch te laat maar de heer regelde dat ik toch op tijd was omdat de leraar ook te laat was. Daardoor merkte ik dat het toeval bestuurd werd door iemand, en dat moest god zijn. Af en toe begon de twijfel aan mij te knagen en dan ging ik na wat er gebeurd was en kwam ik tot de conclusie dat hij toch bestond, want hoe konden deze dingen anders gebeuren, wie kon mijn gedachten kennen en mijn omgeving beïnvloeden, want er gebeurde veel meer dan alleen een stoplicht dat rood of groen was. Na drie jaar was de twijfel weg en was ik ten volle overtuigd dat hij bestond en vanaf dat moment hielden ook deze wonderlijke gebeurtenissen op. Maar het bleek het begin te zijn van een leven waarin ik de liefde en de ontferming mocht ontvangen en begrijpen. Het heeft nog een hele tijd geduurd voordat ik in staat was deze warmte, die het onder de mensen zijn met zich meebrengt, echt goed kon beleven. Inmiddels ben ik in staat om bij vrienden te zijn, mee te doen met gesprekken en te begrijpen wat ze zeiden, ik kan het gevoel beleven dat ik er bij hoor en dat ik ook iets in te brengen heb. Het heeft veel voeten in de aarde gehad, maar god is trouw gebleven en ik verwacht nog meer genezing van hem als ik doe wat hij zegt.

[Kaasjeskruid 994]

30 minuten geleden zei Chiel Fernig:

Ondertussen gebeurden er wonderlijke dingen, mijn omgeving reageerde op mijn gedachten. Dat kon ik niet wetenschappelijk verklaren want het was statistisch niet meer te verklaren, het gebeurde zo veel dat het geen toeval meer kon zijn. Als ik bijvoorbeeld naar college ging was ik altijd te laat, maar dan beloofde ik god dat ik de volgende keer op tijd zou zijn en als ik bij het stoplicht kwam was het altijd groen. Maar, na veel groene stoplichten dacht ik “als ik tegen god zeg dat ik spijt heb dan helpt hij mij en staat het licht op groen”, helaas bleef het rood, “toen realiseerde ik mij dat ik het wel moest menen, en echt mijn best moest blijven doen om mijn verantwoordelijkheid te blijven nemen. Ik bekeerde mij en zei dat ik echt mijn best zou gaan doen en onmiddellijk werd het licht groen,

Volgens mij kun je het beste even bellen met de betreffende gemeente en doorgeven dat er een stoplicht defect is. Ik denk niet dat het een goed idee is om God iets te beloven om iets voor elkaar te krijgen. En als je God iets belooft:

Wees niet te snel met uw mond, en laat uw hart zich niet haasten een woord te uiten voor het aangezicht van God. Want God is in de hemel en u bent op de aarde. Laat daarom uw woorden weinig in aantal zijn. Want zoals de droom komt door veel bezigheid, zo ook het gepraat van de dwaas door veelheid van woorden. Wanneer u aan God een gelofte doet, stel dan niet uit die na te komen, want Hij heeft geen welgevallen aan dwazen. Kom na wat u belooft. Het is beter dat u niet belooft, dan dat u belooft maar niet nakomt. Sta uw mond niet toe, uw vlees te doen zondigen. Zeg ook niet in de tegenwoordigheid van de engel: dat was een vergissing. Waarom zou God zeer toornig worden om wat u zegt, en het werk van uw handen te gronde richten? Want zoals er in een veelheid aan dromen veel vluchtigs is, zo is het ook met de veelheid van woorden.

Daarom: vrees God!

[Wouter Philippaerts 87]

56 minuten geleden zei Chiel Fernig:

Graag wil ik een getuigenis geven van Jezus, mijn God, hoe zijn goedheid zich over mij ontfermt en hoe ik genezing ontvangen heb

Op 34-jarige leeftijd ben ik ernstig ziek geworden, een ziekte die Schizofrenie bleek te zijn en waardoor ik niet in staat was Sociaal te functioneren. Voordat ik ziek werd ondervond ik al dat ik in de omgang met mensen, vooral groepen, geen aansluiting kon vinden. Dit ervoer ik als een ernstige handicap. Aanvankelijk was het te dragen, ik kan mij herinneren hoe ik, als tiener, met mijn ouders aan tafel zat en dat er druk gesproken werd maar dat ik niet de kracht had om mee te praten. Later op de universiteit werd ik lid van de roeivereniging Argo, maar het trof mij dat anderen veel met elkaar praatten maar het lukte mij niet om daaraan deel te nemen ondanks pogingen die ik daartoe in het werk stelde. Wel was het leuk om bij feesten de hele nacht te swingen tussen anderen of een team te vormen als roeiploeg, zo zie ik daar toch de hand van God in hoe Hij mij toch iets gaf waaraan ik genoegen kon beleven, maar de vraag bleef, hoe krijgen anderen het voor elkaar om zo met elkaar om te gaan en hoe lukt het mij om mee te doen. Maar een antwoord daarop kreeg ik niet. Ik deed wel velerlei pogingen om bevredigende gesprekken te voeren, maar faalde daar even zovele malen in. Wel ben ik bij de roeiclub terecht gekomen doordat een vriend mij daar, met behoorlijk aandringen bij gesleept had. Achteraf ben ik de Heer zeer dankbaar daarvoor, anders was ik wellicht door gebrek aan sociaal contact weggekwijnd. Ook op de universiteit bleek bij een opdracht om als team een werkstuk te schrijven mijn handicap, ik begreep niet waar de anderen het over hadden, al het overleg kon ik niet volgen. Ik voelde mij erbuiten staan en moest de besluiten aan anderen overlaten. Mij werd door hen een bepaald gedeelte om te schrijven toegedicht en gelukkig kon ik daar mee uit de voeten. Ook hiervan zeg ik dat het een zegen was toch een aandeel te kunnen leveren en niet geheel buitenspel te staan, ook hierin zie ik de hand van God die me toch iets gaf dat ik kon. Langzaam bouwde de spanning zich op, het verlangen om bij mensen te zijn, deel te nemen, en er bij te horen, maar het lukte niet. Zo kan ik mij herinneren hoe ik vlak voordat ik ziek werd op een christelijke conferentie was waarbij ik op een afgelegen plek mijn tentje had opgeslagen, dichter bij de mensen was te eng. Ik herinner mij hoe ik sterk verlangde naar contact met de anderen, er werd mij nog een handreiking gedaan door de Heer toen de vader van een gezin dat net iets verderop kampeerde, mij zag en naar mij toe kwam en mij uitnodigde om bij hen te komen. Ondanks mijn hevige verlangen om deel te nemen sloeg ik het aanbod af omdat ik te bang was. Tegelijkertijd was ik enige tijd daarvoor geïnspireerd door een conferentie over mime waarbij ook het gebruik van vlaggen beoefend werd. De conferentie was geweldig, het was fijn om bij mensen te zijn en iets te hebben dat mij inspireerde, ook lukte het wel om een contact te maken maar voldoende was het niet. Maar God liet mij niet in de steek. Op dezelfde conferentie werd ik gedoopt in de Heilige Geest, het was een zalige gebeurtenis waarbij enorme blijdschap mij vervulde, het was alsof de Heer een heel goede grap had vertelt. Later, op de conferentie waar ik kampeerde gaf God mij een gelegenheid zoals die bij mij paste, Ik had mijn vlaggen meegenomen en ik werd door de Heilige Geest gedreven om op te gaan treden bij de eerstvolgende dienst. Mijn twijfel erover loste ik op door tegen de Heer te zeggen "ik vraag aan de mensen die de dienst organiseren of zij het goed vinden dat ik met de vlaggen optreedt en als het goed is beschouw ik het als een woord van U". Zo gezegd zo gedaan, en het antwoord was positief. Tijdens de dienst voelde ik een enorme zalving van de Heilige Geest op mij toen ik naar voren kwam. Na de dienst echter begonnen mensen te bidden met elkaar en toen werd ik weer getroffen door het idee dat ik mee wilde doen maar geen aansluiting kon vinden, het leek niet genoeg te zijn. God greep in door een voorganger die mij bij de hand nam en mij naar een rustige plek leidde. Toen ik een week later thuis was en naar de zondagsdienst wilde gaan begonnen ideeën en gedachten in mijn hoofd te komen die vreemd waren. De dienst heb ik nooit bereikt want onderweg deed ik rare dingen, ik reed met de auto over een fietspad omdat ik de gedachte kreeg een fietseer te zijn, ik raakte in de war en koos het fietspad in plaats van de weg. Opnieuw greep God in, want toevallig werd ik gezien door een politiemotoragent. Ik was in een psychose geraakt en tijdens het gesprek met de agent raakte ik mijn positieven totaal kwijt. Ik werd met een ambulance naar de psychiatrische afdeling ven het ziekenhuis gebracht en opgenomen op de gesloten afdeling. Ik wist niet wat mij overkwam, maar op de afdeling draaide ik opwekkingsliederen en had daar veel genoegen in. Later kwam ik in een revalidatiecentrum terecht, toen ik een beetje opgeknapt was, en daar realiseerde ik mij dat als ik zou gaan doen wat de Heer tegen mij zei, dat ik zou genezen, want er stond in zijn woord dat Hij mijn geneesheer was. Dat ben ik gaan doen en ik kan mij herinneren hoe ik in de bus van Wageningen naar Tiel zat en begreep dat Hij wilde; dat ik een praatje met de chauffeur maakte. Na heel veel denken en ideeën over wat mis kon gaan begon ik dat te doen en het werkte, het pakte zeer goed uit. Het was een zegen om zo'n praatje te maken. In een periode van meerdere jaren werd ik vier keer psychotisch, maar iedere keer kwam het herstel sneller. Het lukte mij om een voorbereidende cursus voor programmeur te doen, op die manier kreeg ik de kans iets te doen dat bij mij paste, ik werkte vanuit het idee om mijn aandeel en verantwoordelijkheid in de maatschappij te nemen en daarvoor te doen wat ik kon. Heel mijn leven was ik in staat geweest om goed te leren, God gunde mij dat ik mijn talent om in afzondering bezig zijn met creativiteit en kennis in praktijk te brengen, daarnaast werkte Hij geduldig aan het ontwikkelen van mijn sociale vermogen. zo waren de ziekenhuisopnamen als een warm waterbad waarin ik de veiligheid en warmte van het gezinsleven mocht beleven. Dat werkte genezend. Langzaam groeide mijn vermogen om gesprekjes te voeren met anderen. Er waren echter ook moeilijke momenten, een keer kreeg ik het zwaar met gedachten en druk op mijn geest, als ik thuis was moest ik mij voortdurend inspannen om het hoofd boven water houden, als ik de straat opging moest ik alle zeilen bijzetten om bijvoorbeeld mijn boodschappen te doen en behouden weer thuis te komen. Dit duurde vier weken lang totdat ik de Heer smeekte om rust. Toen was plotseling op één dag alles volkomen rustig. Het was een gezalfde dag, daarna duurde het nog drie weken waarna de spanning weg bleef, ik was er doorheen. Zo gingen verschijnselen langzaam over. Wonderlijk daarbij was dat wanneer ik in het gebouw van onze kerk was ik bijna totale rust ervoer, helaas kon ik daar niet altijd blijven. Ook maakte ik een periode mee waarin ik in mijn auto naar mijn ouders reisde en om de paar minuten dacht “zal ik maar tegen een boom aanrijden”, maar ook dacht ik “nog een klein stukje verder rijden”, en zo arriveerde ik bij mijn ouders en waren deze gedachten weg. Medicijnen hebben mij zeer geholpen maar genezing brengen zij niet, wel zie ik het als een genade van God dat ze je helpen om het leven nog enigszins leefbaar te houden, maar ik beschouwde mijn echte medicijn als het doen van Zijn wil. Eén maal heb ik proberen te stoppen maar ik begon mij zo beroert te voelen dat ik ze snel weer ben gaan gebruiken, het gevoel dat ik kreeg was op de grens van wat ondraaglijk was. Een half jaar later overtuigde de Geest van God mij dat het nu wel tijd was om te stoppen. In de twee weken daarna beleefde ik situaties in mijn leven die emotioneel waren, twee weken lang dacht ik daaraan en verwerkte wat in mijn geheugen was opgeslagen, toen het na twee weken rustig werd in mijn gemoed wist ik dat ik het medicijn niet meer nodig had, en zo is het tot op de dag van vandaag. De situaties die ik verwerkt had waren fijne situaties, maar mijn gevoel was niet in staat ze te verwerken. Een keer zat ik in een bar en had een biertje en een glas cola bestelt, men had mij ooit vertelt dat je erg ziek kon worden van het drinken van de combinatie, dat bleek te kloppen, maar aanvankelijk nam ik een klein slokje van het één en dan een klein slokje van het ander, na een slokje bier voelde ik mij helemaal wee worden, dan wachtte ik totdat ik weer normaal was en dan nam ik een slokje cola met het effect dat ik me woest voelde worden. Maar ik ontdekte dat als ik de gevoelens verwerkte en liet zakken voordat ik verder ging, ik niet ziek werd. Trouwens dat je er ziek van kan worden klopt, want de laatste slokjes voordat ik naar huis ging sloeg ik achterover en ik was net op tijd thuis om te voorkomen dat ik moest braken. Zo volgde ik de inspiratie van de Heer, want hij was het die mij die ingeving gegeven had. De inspiratie om de stem van de Heer te kunnen verstaan werd bij mij geboren toen een voorganger uit onze kerk verhalen vertelde over hoe hij boodschappen van de Heer ontving en persoonlijke boodschappen voor hemzelf. Dat vond ik zo aantrekkelijk dat ik dat ook heel graag wilde, dat heb ik Hem gevraagd en het heeft een tijd geduurd, maar op een gegeven moment begon hij mondjesmaat te spreken en langzaam groeide dat uit tot meer. Achteraf zeg ik dat hij, ook al kende ik zijn stem niet (bewust) hij toch met mij bezig was. Mijn vader getuigde onlangs dat ik als kind al profetische boodschappen doorgaf en de buren, die een strenge variant van het christendom aanhingen straalden een vriendelijkheid uit die aangenaam was. Door mijn opleiding in de wetenschap geloofde ik dat alles toeval was en wij alleen maar een verzameling moleculen waren, maar ik miste de warmte daarin. Tijdens een vakantie werd ik door God gegrepen en kwam het verlangen in mij op om warmte in mijn leven te ervaren. Ik begreep niet veel van god, maar ik begreep drie dingen, je moest het maar geloven, hij kon alles, maar hij had liefde, dus ook warmte. Daarentegen was de wetenschap koud en ongevoelig, maar ik realiseerde mij dat je het ook maar moest geloven, want de leraren en de boeken vertelden het en ik nam het gewoon aan. Daardoor ging ik nadenken over die christelijke god en een vriend, die ook in god geïnteresseerd was geraakt zette mij op het spoor van de bijbel en daarin las ik een verhaal van liefde en zorg dat mij de tranen over de wangen deed stromen, dit was wat ik zocht. In de komende maanden bleef ik de bijbel lezen als een spons die zich helemaal vol drinkt. Ondertussen gebeurden er wonderlijke dingen, mijn omgeving reageerde op mijn gedachten. Dat kon ik niet wetenschappelijk verklaren want het was statistisch niet meer te verklaren, het gebeurde zo veel dat het geen toeval meer kon zijn. Als ik bijvoorbeeld naar college ging was ik altijd te laat, maar dan beloofde ik god dat ik de volgende keer op tijd zou zijn en als ik bij het stoplicht kwam was het altijd groen. Maar, na veel groene stoplichten dacht ik “als ik tegen god zeg dat ik spijt heb dan helpt hij mij en staat het licht op groen”, helaas bleef het rood, “toen realiseerde ik mij dat ik het wel moest menen, en echt mijn best moest blijven doen om mijn verantwoordelijkheid te blijven nemen. Ik bekeerde mij en zei dat ik echt mijn best zou gaan doen en onmiddellijk werd het licht groen, overigens was ik doorgaans toch te laat maar de heer regelde dat ik toch op tijd was omdat de leraar ook te laat was. Daardoor merkte ik dat het toeval bestuurd werd door iemand, en dat moest god zijn. Af en toe begon de twijfel aan mij te knagen en dan ging ik na wat er gebeurd was en kwam ik tot de conclusie dat hij toch bestond, want hoe konden deze dingen anders gebeuren, wie kon mijn gedachten kennen en mijn omgeving beïnvloeden, want er gebeurde veel meer dan alleen een stoplicht dat rood of groen was. Na drie jaar was de twijfel weg en was ik ten volle overtuigd dat hij bestond en vanaf dat moment hielden ook deze wonderlijke gebeurtenissen op. Maar het bleek het begin te zijn van een leven waarin ik de liefde en de ontferming mocht ontvangen en begrijpen. Het heeft nog een hele tijd geduurd voordat ik in staat was deze warmte, die het onder de mensen zijn met zich meebrengt, echt goed kon beleven. Inmiddels ben ik in staat om bij vrienden te zijn, mee te doen met gesprekken en te begrijpen wat ze zeiden, ik kan het gevoel beleven dat ik er bij hoor en dat ik ook iets in te brengen heb. Het heeft veel voeten in de aarde gehad, maar god is trouw gebleven en ik verwacht nog meer genezing van hem als ik doe wat hij zegt.

Wat doe je nu van werk? 

[Chiel Fernig 75]

 

7 minuten geleden zei Wouter Philippaerts:

Wat doe je nu van werk? 

Mijn genezing is nog gaande. Ik ben nog steeds afhankelijk van medicijnen. Mijn hart gaat uit naar de bijbel en onderwijs daaruit geven. Op het moment beschouw ik actief zijn op dit forum als mijn werk.

4 oktober 2020 bewerkt door Chiel Fernig

[Thinkfree 527]

@Chiel Fernig bedankt voor je verhaal, alleen jij weet werkelijk wat God allemaal voor je gedaan heeft. Prijs, loof en verheerlijkt hem dat is onze vreugd hij die ons het mooiste cadeau ooit gaf in zijn zoon, wat een God.

4 oktober 2020 bewerkt door Thinkfree

[Chiel Fernig 75]

27 minuten geleden zei Kaasjeskruid:

Volgens mij kun je het beste even bellen met de betreffende gemeente en doorgeven dat er een stoplicht defect is. Ik denk niet dat het een goed idee is om God iets te beloven om iets voor elkaar te krijgen. En als je God iets belooft:

Wees niet te snel met uw mond, en laat uw hart zich niet haasten een woord te uiten voor het aangezicht van God. Want God is in de hemel en u bent op de aarde. Laat daarom uw woorden weinig in aantal zijn. Want zoals de droom komt door veel bezigheid, zo ook het gepraat van de dwaas door veelheid van woorden. Wanneer u aan God een gelofte doet, stel dan niet uit die na te komen, want Hij heeft geen welgevallen aan dwazen. Kom na wat u belooft. Het is beter dat u niet belooft, dan dat u belooft maar niet nakomt. Sta uw mond niet toe, uw vlees te doen zondigen. Zeg ook niet in de tegenwoordigheid van de engel: dat was een vergissing. Waarom zou God zeer toornig worden om wat u zegt, en het werk van uw handen te gronde richten? Want zoals er in een veelheid aan dromen veel vluchtigs is, zo is het ook met de veelheid van woorden.

Daarom: vrees God!

Lees mijn verhaal nog een keer.

[Kaasjeskruid 994]

1 minuut geleden zei Chiel Fernig:

Lees mijn verhaal nog een keer.

Waarom?

[Gaitema 439]

Op 4-10-2020 om 09:08 zei Chiel Fernig:

Graag wil ik een getuigenis geven van Jezus, mijn God, hoe zijn goedheid zich over mij ontfermt en hoe ik genezing ontvangen heb

Op 34-jarige leeftijd ben ik ernstig ziek geworden, een ziekte die Schizofrenie bleek te zijn en waardoor ik niet in staat was Sociaal te functioneren. Voordat ik ziek werd ondervond ik al dat ik in de omgang met mensen, vooral groepen, geen aansluiting kon vinden. Dit ervoer ik als een ernstige handicap. Aanvankelijk was het te dragen, ik kan mij herinneren hoe ik, als tiener, met mijn ouders aan tafel zat en dat er druk gesproken werd maar dat ik niet de kracht had om mee te praten. Later op de universiteit werd ik lid van de roeivereniging Argo, maar het trof mij dat anderen veel met elkaar praatten maar het lukte mij niet om daaraan deel te nemen ondanks pogingen die ik daartoe in het werk stelde. Wel was het leuk om bij feesten de hele nacht te swingen tussen anderen of een team te vormen als roeiploeg, zo zie ik daar toch de hand van God in hoe Hij mij toch iets gaf waaraan ik genoegen kon beleven, maar de vraag bleef, hoe krijgen anderen het voor elkaar om zo met elkaar om te gaan en hoe lukt het mij om mee te doen. Maar een antwoord daarop kreeg ik niet. Ik deed wel velerlei pogingen om bevredigende gesprekken te voeren, maar faalde daar even zovele malen in. Wel ben ik bij de roeiclub terecht gekomen doordat een vriend mij daar, met behoorlijk aandringen bij gesleept had. Achteraf ben ik de Heer zeer dankbaar daarvoor, anders was ik wellicht door gebrek aan sociaal contact weggekwijnd. Ook op de universiteit bleek bij een opdracht om als team een werkstuk te schrijven mijn handicap, ik begreep niet waar de anderen het over hadden, al het overleg kon ik niet volgen. Ik voelde mij erbuiten staan en moest de besluiten aan anderen overlaten. Mij werd door hen een bepaald gedeelte om te schrijven toegedicht en gelukkig kon ik daar mee uit de voeten. Ook hiervan zeg ik dat het een zegen was toch een aandeel te kunnen leveren en niet geheel buitenspel te staan, ook hierin zie ik de hand van God die me toch iets gaf dat ik kon. Langzaam bouwde de spanning zich op, het verlangen om bij mensen te zijn, deel te nemen, en er bij te horen, maar het lukte niet. Zo kan ik mij herinneren hoe ik vlak voordat ik ziek werd op een christelijke conferentie was waarbij ik op een afgelegen plek mijn tentje had opgeslagen, dichter bij de mensen was te eng. Ik herinner mij hoe ik sterk verlangde naar contact met de anderen, er werd mij nog een handreiking gedaan door de Heer toen de vader van een gezin dat net iets verderop kampeerde, mij zag en naar mij toe kwam en mij uitnodigde om bij hen te komen. Ondanks mijn hevige verlangen om deel te nemen sloeg ik het aanbod af omdat ik te bang was. Tegelijkertijd was ik enige tijd daarvoor geïnspireerd door een conferentie over mime waarbij ook het gebruik van vlaggen beoefend werd. De conferentie was geweldig, het was fijn om bij mensen te zijn en iets te hebben dat mij inspireerde, ook lukte het wel om een contact te maken maar voldoende was het niet. Maar God liet mij niet in de steek. Op dezelfde conferentie werd ik gedoopt in de Heilige Geest, het was een zalige gebeurtenis waarbij enorme blijdschap mij vervulde, het was alsof de Heer een heel goede grap had vertelt. Later, op de conferentie waar ik kampeerde gaf God mij een gelegenheid zoals die bij mij paste, Ik had mijn vlaggen meegenomen en ik werd door de Heilige Geest gedreven om op te gaan treden bij de eerstvolgende dienst. Mijn twijfel erover loste ik op door tegen de Heer te zeggen "ik vraag aan de mensen die de dienst organiseren of zij het goed vinden dat ik met de vlaggen optreedt en als het goed is beschouw ik het als een woord van U". Zo gezegd zo gedaan, en het antwoord was positief. Tijdens de dienst voelde ik een enorme zalving van de Heilige Geest op mij toen ik naar voren kwam. Na de dienst echter begonnen mensen te bidden met elkaar en toen werd ik weer getroffen door het idee dat ik mee wilde doen maar geen aansluiting kon vinden, het leek niet genoeg te zijn. God greep in door een voorganger die mij bij de hand nam en mij naar een rustige plek leidde. Toen ik een week later thuis was en naar de zondagsdienst wilde gaan begonnen ideeën en gedachten in mijn hoofd te komen die vreemd waren. De dienst heb ik nooit bereikt want onderweg deed ik rare dingen, ik reed met de auto over een fietspad omdat ik de gedachte kreeg een fietseer te zijn, ik raakte in de war en koos het fietspad in plaats van de weg. Opnieuw greep God in, want toevallig werd ik gezien door een politiemotoragent. Ik was in een psychose geraakt en tijdens het gesprek met de agent raakte ik mijn positieven totaal kwijt. Ik werd met een ambulance naar de psychiatrische afdeling ven het ziekenhuis gebracht en opgenomen op de gesloten afdeling. Ik wist niet wat mij overkwam, maar op de afdeling draaide ik opwekkingsliederen en had daar veel genoegen in. Later kwam ik in een revalidatiecentrum terecht, toen ik een beetje opgeknapt was, en daar realiseerde ik mij dat als ik zou gaan doen wat de Heer tegen mij zei, dat ik zou genezen, want er stond in zijn woord dat Hij mijn geneesheer was. Dat ben ik gaan doen en ik kan mij herinneren hoe ik in de bus van Wageningen naar Tiel zat en begreep dat Hij wilde; dat ik een praatje met de chauffeur maakte. Na heel veel denken en ideeën over wat mis kon gaan begon ik dat te doen en het werkte, het pakte zeer goed uit. Het was een zegen om zo'n praatje te maken. In een periode van meerdere jaren werd ik vier keer psychotisch, maar iedere keer kwam het herstel sneller. Het lukte mij om een voorbereidende cursus voor programmeur te doen, op die manier kreeg ik de kans iets te doen dat bij mij paste, ik werkte vanuit het idee om mijn aandeel en verantwoordelijkheid in de maatschappij te nemen en daarvoor te doen wat ik kon. Heel mijn leven was ik in staat geweest om goed te leren, God gunde mij dat ik mijn talent om in afzondering bezig zijn met creativiteit en kennis in praktijk te brengen, daarnaast werkte Hij geduldig aan het ontwikkelen van mijn sociale vermogen. zo waren de ziekenhuisopnamen als een warm waterbad waarin ik de veiligheid en warmte van het gezinsleven mocht beleven. Dat werkte genezend. Langzaam groeide mijn vermogen om gesprekjes te voeren met anderen. Er waren echter ook moeilijke momenten, een keer kreeg ik het zwaar met gedachten en druk op mijn geest, als ik thuis was moest ik mij voortdurend inspannen om het hoofd boven water houden, als ik de straat opging moest ik alle zeilen bijzetten om bijvoorbeeld mijn boodschappen te doen en behouden weer thuis te komen. Dit duurde vier weken lang totdat ik de Heer smeekte om rust. Toen was plotseling op één dag alles volkomen rustig. Het was een gezalfde dag, daarna duurde het nog drie weken waarna de spanning weg bleef, ik was er doorheen. Zo gingen verschijnselen langzaam over. Wonderlijk daarbij was dat wanneer ik in het gebouw van onze kerk was ik bijna totale rust ervoer, helaas kon ik daar niet altijd blijven. Ook maakte ik een periode mee waarin ik in mijn auto naar mijn ouders reisde en om de paar minuten dacht “zal ik maar tegen een boom aanrijden”, maar ook dacht ik “nog een klein stukje verder rijden”, en zo arriveerde ik bij mijn ouders en waren deze gedachten weg. Medicijnen hebben mij zeer geholpen maar genezing brengen zij niet, wel zie ik het als een genade van God dat ze je helpen om het leven nog enigszins leefbaar te houden, maar ik beschouwde mijn echte medicijn als het doen van Zijn wil. Eén maal heb ik proberen te stoppen maar ik begon mij zo beroert te voelen dat ik ze snel weer ben gaan gebruiken, het gevoel dat ik kreeg was op de grens van wat ondraaglijk was. Een half jaar later overtuigde de Geest van God mij dat het nu wel tijd was om te stoppen. In de twee weken daarna beleefde ik situaties in mijn leven die emotioneel waren, twee weken lang dacht ik daaraan en verwerkte wat in mijn geheugen was opgeslagen, toen het na twee weken rustig werd in mijn gemoed wist ik dat ik het medicijn niet meer nodig had, en zo is het tot op de dag van vandaag. De situaties die ik verwerkt had waren fijne situaties, maar mijn gevoel was niet in staat ze te verwerken. Een keer zat ik in een bar en had een biertje en een glas cola bestelt, men had mij ooit vertelt dat je erg ziek kon worden van het drinken van de combinatie, dat bleek te kloppen, maar aanvankelijk nam ik een klein slokje van het één en dan een klein slokje van het ander, na een slokje bier voelde ik mij helemaal wee worden, dan wachtte ik totdat ik weer normaal was en dan nam ik een slokje cola met het effect dat ik me woest voelde worden. Maar ik ontdekte dat als ik de gevoelens verwerkte en liet zakken voordat ik verder ging, ik niet ziek werd. Trouwens dat je er ziek van kan worden klopt, want de laatste slokjes voordat ik naar huis ging sloeg ik achterover en ik was net op tijd thuis om te voorkomen dat ik moest braken. Zo volgde ik de inspiratie van de Heer, want hij was het die mij die ingeving gegeven had. De inspiratie om de stem van de Heer te kunnen verstaan werd bij mij geboren toen een voorganger uit onze kerk verhalen vertelde over hoe hij boodschappen van de Heer ontving en persoonlijke boodschappen voor hemzelf. Dat vond ik zo aantrekkelijk dat ik dat ook heel graag wilde, dat heb ik Hem gevraagd en het heeft een tijd geduurd, maar op een gegeven moment begon hij mondjesmaat te spreken en langzaam groeide dat uit tot meer. Achteraf zeg ik dat hij, ook al kende ik zijn stem niet (bewust) hij toch met mij bezig was. Mijn vader getuigde onlangs dat ik als kind al profetische boodschappen doorgaf en de buren, die een strenge variant van het christendom aanhingen straalden een vriendelijkheid uit die aangenaam was. Door mijn opleiding in de wetenschap geloofde ik dat alles toeval was en wij alleen maar een verzameling moleculen waren, maar ik miste de warmte daarin. Tijdens een vakantie werd ik door God gegrepen en kwam het verlangen in mij op om warmte in mijn leven te ervaren. Ik begreep niet veel van god, maar ik begreep drie dingen, je moest het maar geloven, hij kon alles, maar hij had liefde, dus ook warmte. Daarentegen was de wetenschap koud en ongevoelig, maar ik realiseerde mij dat je het ook maar moest geloven, want de leraren en de boeken vertelden het en ik nam het gewoon aan. Daardoor ging ik nadenken over die christelijke god en een vriend, die ook in god geïnteresseerd was geraakt zette mij op het spoor van de bijbel en daarin las ik een verhaal van liefde en zorg dat mij de tranen over de wangen deed stromen, dit was wat ik zocht. In de komende maanden bleef ik de bijbel lezen als een spons die zich helemaal vol drinkt. Ondertussen gebeurden er wonderlijke dingen, mijn omgeving reageerde op mijn gedachten. Dat kon ik niet wetenschappelijk verklaren want het was statistisch niet meer te verklaren, het gebeurde zo veel dat het geen toeval meer kon zijn. Als ik bijvoorbeeld naar college ging was ik altijd te laat, maar dan beloofde ik god dat ik de volgende keer op tijd zou zijn en als ik bij het stoplicht kwam was het altijd groen. Maar, na veel groene stoplichten dacht ik “als ik tegen god zeg dat ik spijt heb dan helpt hij mij en staat het licht op groen”, helaas bleef het rood, “toen realiseerde ik mij dat ik het wel moest menen, en echt mijn best moest blijven doen om mijn verantwoordelijkheid te blijven nemen. Ik bekeerde mij en zei dat ik echt mijn best zou gaan doen en onmiddellijk werd het licht groen, overigens was ik doorgaans toch te laat maar de heer regelde dat ik toch op tijd was omdat de leraar ook te laat was. Daardoor merkte ik dat het toeval bestuurd werd door iemand, en dat moest god zijn. Af en toe begon de twijfel aan mij te knagen en dan ging ik na wat er gebeurd was en kwam ik tot de conclusie dat hij toch bestond, want hoe konden deze dingen anders gebeuren, wie kon mijn gedachten kennen en mijn omgeving beïnvloeden, want er gebeurde veel meer dan alleen een stoplicht dat rood of groen was. Na drie jaar was de twijfel weg en was ik ten volle overtuigd dat hij bestond en vanaf dat moment hielden ook deze wonderlijke gebeurtenissen op. Maar het bleek het begin te zijn van een leven waarin ik de liefde en de ontferming mocht ontvangen en begrijpen. Het heeft nog een hele tijd geduurd voordat ik in staat was deze warmte, die het onder de mensen zijn met zich meebrengt, echt goed kon beleven. Inmiddels ben ik in staat om bij vrienden te zijn, mee te doen met gesprekken en te begrijpen wat ze zeiden, ik kan het gevoel beleven dat ik er bij hoor en dat ik ook iets in te brengen heb. Het heeft veel voeten in de aarde gehad, maar god is trouw gebleven en ik verwacht nog meer genezing van hem als ik doe wat hij zegt.

Mooie getuigenis! Welkom! 😀

[Dat beloof ik 990]

Op 4-10-2020 om 10:11 zei Chiel Fernig:

 

Mijn genezing is nog gaande. Ik ben nog steeds afhankelijk van medicijnen. Mijn hart gaat uit naar de bijbel en onderwijs daaruit geven. Op het moment beschouw ik actief zijn op dit forum als mijn werk.

Dan klopt je verhaal dus niet.  Daarin schreef je dat je geen medicijnen met gebruikte. 

Op 4-10-2020 om 09:08 zei Chiel Fernig:

Medicijnen hebben mij zeer geholpen maar genezing brengen zij niet, wel zie ik het als een genade van God dat ze je helpen om het leven nog enigszins leefbaar te houden, maar ik beschouwde mijn echte medicijn als het doen van Zijn wil. Eén maal heb ik proberen te stoppen maar ik begon mij zo beroert te voelen dat ik ze snel weer ben gaan gebruiken, het gevoel dat ik kreeg was op de grens van wat ondraaglijk was. Een half jaar later overtuigde de Geest van God mij dat het nu wel tijd was om te stoppen. In de twee weken daarna beleefde ik situaties in mijn leven die emotioneel waren, twee weken lang dacht ik daaraan en verwerkte wat in mijn geheugen was opgeslagen, toen het na twee weken rustig werd in mijn gemoed wist ik dat ik het medicijn niet meer nodig had, en zo is het tot op de dag van vandaag

Er zijn meer punten uit het verhaal waaruit blijkt dat het in elkaar is gezet. Ik hou het bij deze overduidelijke, die zegt al genoeg.