Hoe ver kan een vriendschap gaan?

[dingo 166]

Ik heb zo'n vaag vermoeden dat als wat je zegt is waar (en ik snap het wantrouwen van Lobke) het de behoefte aan waardering en warmte is die je drijft. Het zal ongetwijfeld je ego strelen dat één of meerdere mannen naar je omkijken en meer willen. Denk alleen niet dat je er gelukkig van gaat worden. Zoek gewoon één goede vent in plaats van wat aan te rommelen. 

[Suzzle 2]

Ja.. Als het zo makkelijk was...

Maar ik wil helemaal niet rommelen... En ik wil mijn leven ook (nog) helemaal niet delen met een man. Daarvoor zit nog teveel angst, teveel gebrokenheid. 

De mannen die er nu voor me zijn verbazen me elke keer opnieuw.. Dat mannen ook gewoon oprecht geïnteresseerd kunnen zijn, dat ze met liefde zonder iets terug te verwachten naar mij vragen, luisteren, helpen... Zelfs als ik het allemaal wel alleen denk te kunnen. En ik kan ook veel alleen. 

Maar ook als ik het niet kan, ik durf niet om hulp te vragen. Zelfs niet als het aangeboden wordt. Deze 2 hadden dat door... En nodigden gewoon zichzelf uit. En ik durfde niet te weigeren. 

Maar als ze er dan zijn is het zo fijn om dingen gewoon samen aan te kunnen pakken. En als je bezig bent komen er zulke fijne gesprekken op gang... Geven ze mij het vertrouwen dat ik het goed doe.. Ondanks mijn twijfels... En is er soms net even een aanraking die tintelingen veroorzaakt. 

Aan de ene kant geven ze mij dus juist zelfvertrouwen dat ik goed ben zoals ik ben.. Maar aan de andere kant maken ze me juist onzeker. Want wat zijn hun bedoelingen hierachter? Is het toch eigenbelang en alleen maar uit zijn op intimiteit? Of is hun interesse echt oprecht? 

En wat maakt dan dat ze het zo leuk vinden om in contact met mij te zijn? Waarom is er zoveel lichamelijke aantrekkingskracht? Zo bijzonder ben ik niet... Ik heb een prima figuur, maar ben verder heel gewoon, eenvoudig. 

[DeThomas 35]

Als ik het zo lees: Eigenbelang van hun kant uit. Dat heeft vooral te maken met het feit dat ieder mens handelt om zelf zo gelukkig mogelijk te worden. Hoe zij gelukkig worden, of dat is met heftige, jaloersmakende seks of met een platonische liefdesrelatie, is niet in te schatten. Vermoedelijk om iets er tussen in. En ze hebben al het recht. Oordelen of hun motieven zuiver zijn schiet niet op. Maar mannen houden nu eenmaal van vrouwen. Om mee te praten, maar ook om dat andere mee te doen. Volgorde van zaken wisselt per man.

Maar goed, ik lees voortdurend: jij wil geen liefdesrelatie. Maak dat duidelijk. Zeg gewoon: geen liefde, geen seks, alleen vriendschap. Als ze blijven, willen zij ook alleen vriendschap, of ze hebben te weinig ballen om te zeggen waar het ze werkelijk om te doen is, en dan moeten ze ook niet zeuren (een beetje zorgvuldig omgaan met hun gevoelens zou netjes zijn, maar dat ben je niet verplicht). Dan houdt ook het geflirt vanzelf op.

Als jij wel hun aandacht, complimentjes en aanrakingen wil, tja, dan ga lekker zo door met de heren een "definitief misschien" geven. Als het echte mannen zijn (exemplaren met ballen)  krijgen ze vanzelf genoeg daarvan en zeggen zij wel waar het op staat. Als beide partijen lekker vaag blijven doen, is dat ook goed, maar hou dan op met advies vragen. Je hebt van vrijwel iedereen hetzelfde advies gekregen, het is aan jou wat je er mee wil doen.

Of geef, zowaar op de valreep schiet me nog een advies te binnen. Accepteer dat je een libido hebt, deze aandacht leuk vindt en dat er misschien iets meer gebeurt dan toevallig handjes die elkaar raken. Dat is niet het eind van de wereld. Ik denk dat je een relatie met iemand kan hebben zonder dat je meteen een slechte christen bent.