Suzzle

Ja.. Als het zo makkelijk was... Maar ik wil helemaal niet rommelen... En ik wil mijn leven ook (nog) helemaal niet delen met een man. Daarvoor zit nog teveel angst, teveel gebrokenheid. De mannen die er nu voor me zijn verbazen me elke keer opnieuw.. Dat mannen ook gewoon oprecht geïnteresseerd kunnen zijn, dat ze met liefde zonder iets terug te verwachten naar mij vragen, luisteren, helpen... Zelfs als ik het allemaal wel alleen denk te kunnen. En ik kan ook veel alleen. Maar ook als ik het niet kan, ik durf niet om hulp te vragen. Zelfs niet als het aangeboden wordt. Deze 2

@Lobke En daarom wordt ik dus ook zo getikt van mezelf ik wil helemaal niet zo zijn. En ik begrijp ook niet waar het vandaan komt... Of hoe ik er weer vanaf raak. Als ik er niet zo in de war van raakte had ik ook niet op een forum om advies gevraagd. Ja ik weet dat t een bizar verhaal is. Ik kan zelf ook nauwelijks geloven dat dit waar is en over mij gaat. En ja ik ben een christen. En nee ik ben niet perfect. Daarom heb ik Jezus juist zo nodig. @MysticNetherlands ja wel een gescheiden papa inderdaad.. @vredestichter thnx, die ga ik idd eens op

En.. Ik wordt een beetje getikt van mezelf Het lijkt erop dat IK een probleem heb? De vriend waar ik het over had is niet de enige die mijn aandacht vraagt... Blijkbaar geef ik een of ander signaal af ofzo? Ik heb zelf niet het idee dat ik loop te flirten. Maar ondertussen zijn er 3 (het waren er zelfs 4.. Help! Maar 1tje was wel heel direct en duidelijk alleen uit op seks. Wel eerlijk... Maar daar kon ik dus niks mee, haha) Maar nu dus 2 mannen die mij graag komen helpen klussen in mijn nieuwe huisje... Daarbij de nodige complimentjes en knuffels geven en me daarmee een beetje

Ja.. Ik ben bang dat jullie gelijk hebben... Maar het is zo moeilijk dit te stoppen. Op een bepaalde manier hou ik echt van die man...

Oeps. Ik was jullie een beetje vergeten, sorry @DeThomas nee hij hoeft van mij niet te gaan geloven. Ik hoef ook geen atheïst te worden. Maar ik wil wél graag mijn geloof kunnen delen. En in de opvoeding van de kinderen speelt dit dan ook wel een rol. Ook dingen als samen bidden, bijbellezen zijn dagelijks terugkerende zaken. Ik kan met hem heel goed praten over het geloof. We respecteren elkaar hierin volledig. Maar hij zou er wel moeite mee hebben als hij dagelijks geconfronteerd zou worden met zaken waarin hij zich niet kan vinden. Daarnaast zit hij in een relatie, ope

Ok.. Ik heb gevraagd om de mening van medechristenen. Omdat ik er vanuit ging dat die vooral hier te vinden zijn. Wil niet zeggen dat ik niet open sta voor de mening van niet-christenen. Ik vind het helemaal geen vreemde reactie van DeThomas, of iets wat ik niet vind kunnen. Ben het er alleen niet mee eens dat geloof moet wijken voor relatie Juist na mijn scheiding heb ik het gevoel eindelijk te kunnen en mogen leven met God. Zijn liefde te mogen delen met de mensen om me heen. Terwijl ik daarvoor jarenlang 'uitgestaan' heb. Daar laat ik geen relatie meer tussenstaan. Ik

@Onbemind nee. Ik wil mijn lichaam niet met hem delen. Geen seks. Ja dat heb ik 10 jaar geleden wel gedaan. Ik ben ouder en wijzer geworden. Ben hier volgens mij ook steeds duidelijk over geweest naar hem. Een kusje moet wat mij betreft kunnen, zolang ik geen andere relatie heb. Maar niet als dat verkeerde verwachtingen of gevoelens opwekt bij hem. Maar gewoon een mooie vriendschap, elkaar alles toevertrouwen, een arm om je heen, samen lachen, samen huilen... Dat moet toch niet onmogelijk zijn tussen een man en een vrouw? Of heb ik nu echt onrealistische verwachtingen?

Hij is niet gelovig, echt anti-religie. Is niet getrouwd en woont samen met zijn vriendin omdat dat nou eenmaal zo gelopen is en ze elkaar niet in de weg zitten. Toen hij destijds onze affaire bekende aan haar, bekende zij al een jaar een relatie naast hem te hebben. Destijds hebben we de keuze gemaakt beide voor onze relatie te vechten en elkaar los te laten. Bij hem is dat uitgemond in een 'open relatie', bij mij uiteindelijk jaren later toch in een scheiding. Niet met het vreemdgaan als reden overigens, dat was eerder een gevolg dan een oorzaak. Nee ik ben er niet trot

Slik... Ja dit is eigenlijk precies wat hij vanochtend zei. En toch... Ik kan het niet. Er is iets wat me tegenhoud. Angst? Trauma uit mijn eerdere huwelijk? Ik weet het niet. Hoewel hij echt een schat is, lijkt een relatie met hem me heel moeilijk. Een totaal andere instelling in het leven, geen gezamelijke interesses, een totaal andere levenservaring... Maar wel hetzelfde zorgzame karakter en een enorme aantrekkingskracht. Ik vind; we zijn geen pubers meer, hebben beide gezond verstand en moeten dat ook gebruiken. Hij vind; we leven in het hier en nu, houden op een be

Wow... Ik heb even snel door de reacties heengescrolled. Vandaag geen tijd gehad om eerder te lezen, laat staan reageren. Even vooropgesteld dat ik idd mijn eigen keuzes maak, vind ik het wel fijn om wanneer ik twijfel (en ja dat doe ik over deze situatie) meningen van anderen te lezen. Ik kan hier niet mijn volledige levensverhaal neerschrijven (dan ben ik nog wel even bezig ;)) dus logisch dat jullie enige info missen. Gisteravond en vandaag heftige discussie gehad met hem (over de app overigens, heb hem niet irl gesproken)... Wat hem betreft kan en mag er veel meer gebeuren

Ik ben nieuw hier op de site en heb me nog niet heel erg ingelezen wat voor soort mensen hier komen. Ik zit in een lastige situatie wat vriendschap betreft... En ben benieuwd hoe andere christenen hierover denken. Tot waar gaat een vriendschap en wanneer noem je het een relatie? En zit er voor jullie verschil in hoe je met vrienden omgaat als je wel of niet een relatie hebt? Situatie is ingewikkeld... In het verleden foute keuzes gemaakt. Getrouwd geweest, tienermoeder, lang en heftig verhaal, op dit moment niet van toepassing. Op dit moment geen relatie, wel een he