Is euthanasie oké?

[eclammers 0]

Ik heb vrijdag mijn vriend verloren op 76 jarige leeftijd. Hij was mijn strijdmakker in het geloof.

Hij werd na 2 herseninfarcen verlamd en kon zijn hele lichaam niet meer bewegen, alleen zijn ogen.

Zijn chirurg heeft hem zijn situatie uitgelegd en hem gevraagd d.m.v. oogbewegingen aan te geven of hij zó wilde leven of te stoppen met behandeling en op gang houden van levensfuncties.

Hij gaf aan niet meer verder te willen leven en te stoppen met behandeling.

Zijn vrouw vroeg hem ook nog "mau mati" (Indonesisch) wil je sterven/niet meer leven. Zijn ogen bewogen bevestigend. Mijn vriend zat gevangen in zijn eigen lichaam (locked in syndroom).

De medische staf heeft daarop mijn vriend afgekoppeld van alle aparatuur.

Passieve euthanasie: levensbeëindiging door het stoppen van levensonderhoudende behandeling.

Uit het filmpje hieronder begrijp ik dat het lichaam het niet meer doet maar verder de meeste andere functies wel werken, zien, horen, denken, redeneren, etc.

http://www.youtube.com/watch?v=almNOMDqm64

Het lichaam is losgekoppeld van de geest.

Het is voor mij aannemelijk dat passieve euthanasie voor God acceptabel is maar ik heb grote twijfels over actieve euthanasie.

[Robert Frans 1.653]

Mijn deelneming, Eclammers...

[eclammers 0]

Hartelijk dank Robert Frans.

Ed

[gewoon Paul 8]

Gecondoleerd, Eclammers.

[Lobke 467]

Heel veel sterkte Ed!

[bernard 3 30]

Dat zijn jouw woorden, Bernard. Wij geloven dat men niemand van het leven mag beroven, maar dat men wel iemands pijn mag stillen. Zo eenvoudig is dat. Wij geloven ook dat, vooral als het om leven en dood gaat, we inderdaad heel zorgvuldig en zo exact mogelijk moeten formuleren, om te voorkomen dat we goedwillende mensen onterecht beschuldigen van moord. En als dat dan soms tot arbitraire situaties leidt, dan is dat de prijs die we daarvoor dan maar moeten betalen.

Ongetwijfeld zijn er christenen die menen dat die eeuwenoude discussies over medische ethiek volstrekt overbodig zijn, omdat zij na één middagje grasduinen in de Schrift toch allang een complete ethiek en wettenstelsel hebben gevonden, zodat al die theologen en geleerden maar dom, dwaas en wettisch bezig zijn.

Het punt is niet wat bepaalde mensen, zij het nu schtiftgeleerden ten tijde van Christus of hedendaagse theologen, al dan niet geloven( of anderen verplichten te aanvaarden) maar wel wat de Bijbel over bepaalde zaken leert.

In het OT zien wij hoe profeten mensen doodden of bevel ertoe gaven (wat in feite hetzelfde is)net zoals Petrus het deed in het NT.

......

Dat bepaalde mensen nu om verschillende en verscheidene redenen dit niet aanvaarden en afwijkende leerstellingen leren is niet nieuw.

Doch ik dacht dat de oorspronkelijke vraag gesteld werd door iemand die in de eerste plaats op zoek is naar hetgeen God in zijn Woord onderwijst en niet wat bepaalde groepen menen te moeten verkondigen.

Dit topic raakt doorregen van opportunisme.

Juist door die arbitaire grenzen.

Het lijkt wel of elke arbiter hier zijn eigen grenzen aangeeft, die bepaald worden door opportunistische gevoelens en niet door achterliggende gegevens/feiten.

Misschien juist, omdat het zo teer ligt en misschien juist, omdat wij als empathisch gerichte mensen soms niet eens zijn met datgene wat er toch duidelijk wordt gesteld in de Bijbel/Kerk.

Verantwoordelijkheid voor eigen beleving en de argumenten daarvoor overlaten aan een "leer" of aan een "traditie" verheldert niet de discussie over wat nu iemand zelf persoonlijk denkt.

En ik dacht, dat het toch ook daarom ging in deze discussie.

Wat de Kerk leert weten we wel.

Het wordt wel steeds duidelijker binnen deze discussie, dat er niet wordt ingegaan en zelfs dat er overheen gelezen wordt, wat anderen schrijven.

Mijn interesse raakt verlamd, als ik steeds dit soort opportunistische antwoorden krijg, met steeds weer tegenstellingen en aanpassen van gegevens en dat zelfs binnen deze ene discussie.

Even praktisch dan maar :

Gedurende de Tweede Wereldoorlog vertrok een vliegtuig vanuit Canada naar Italie.

Vanwege de straalstroom (Toen nog onbekend) was de piloot twee uur vroeger boven de verduisterde stad. Hij vertrouwde zijn instrumenten niet, vloog door, raakte zonder brandstof en stortte neer midden in de woestijn.

Alle inzittenden overleefden (enkelen weliswaar zwaargewond), stierven vervolgens van ontbering en hun lijken werden jaren later gevonden. Waarbij één persoon enkele kilometers daarvandaan waarschijnlijk was hij op zoek geweest om hulp.

Vertrekkende van dit waar gebeurd feit is nu mijn vraag:

Stel u bent één van de overlevenden, de kapitein is zwaar gewond en schreeuwt het uit van de pijn. Hij geeft u zijn pistool en smeekt u hem te doden (uit zijn lijden te verlossen).

Wat doet u en kan u uw houding Bijbels verantwoorden?

[MasterJapie 0]

Vertrekkende van dit waar gebeurd feit is nu mijn vraag:

Stel u bent één van de overlevenden, de kapitein is zwaar gewond en schreeuwt het uit van de pijn. Hij geeft u zijn pistool en smeekt u hem te doden (uit zijn lijden te verlossen).

Wat doet u en kan u uw houding Bijbels verantwoorden?

Dat ligt aan zijn verwondingen. Pijn is best relatief en hoort nou eenmaal bij een verwonding, of deze nou zwaar is of niet. Als iemand met een verloren been smeekt om hem uit z'n lijden te verlossen zal ik moeten weigeren omdat hij nog prima zal kunnen leven, ook al heeft hij enorm veel pijn op het moment. Als iemand daarentegen z'n gezicht verliest en z'n nek hangt scheef en al z'n ledematen hangen nog slechts aan draadjes en hij is langzaam aan het doodbloeden terwijl hij tussen het gorgelen door alleen nog "verlos me" kan uitbrengen, dan zou het volgens mij juist immoreel zijn om hem nog langer te laten lijden.

[MysticNetherlands 298]

De grote vraag is natuurlijk of je in zo'n situatie ook zo koelbliedig bent om dit soory rationele afwegingen te maken. Laat staan een evt euthanasie toe te passen. Maar goed, what if scenarios zijn ook niet veel meer dan dat.

[Lobke 467]

Zoals Masterjapie de situatie schetst is het: mededogen, barmhartigheid. Dat is Bijbels heel goed te verantwoorden.

[Maria K. 51]

Hij gaf aan niet meer verder te willen leven en te stoppen met behandeling.

Zijn vrouw vroeg hem ook nog "mau mati" (Indonesisch) wil je sterven/niet meer leven. Zijn ogen bewogen bevestigend. Mijn vriend zat gevangen in zijn eigen lichaam (locked in syndroom).

Keiharde beslissing voor de omstaanders, maar ingeval van doorleven, dankzij apparatuur is dit zeer te begrijpen.

Ik wens omstaanders (familie en vrienden) veel sterkte bij het verwerken van dit verlies, mede door de manier waarop.

Zij kunnen altijd nog terugvallen op de wens van de overledene.

[Maria K. 51]

Het punt is niet wat bepaalde mensen, zij het nu schtiftgeleerden ten tijde van Christus of hedendaagse theologen, al dan niet geloven( of anderen verplichten te aanvaarden) maar wel wat de Bijbel over bepaalde zaken leert.

In het OT zien wij hoe profeten mensen doodden of bevel ertoe gaven (wat in feite hetzelfde is)net zoals Petrus het deed in het NT.

......

Dat bepaalde mensen nu om verschillende en verscheidene redenen dit niet aanvaarden en afwijkende leerstellingen leren is niet nieuw.

Doch ik dacht dat de oorspronkelijke vraag gesteld werd door iemand die in de eerste plaats op zoek is naar hetgeen God in zijn Woord onderwijst en niet wat bepaalde groepen menen te moeten verkondigen.

Dit topic raakt doorregen van opportunisme.

Juist door die arbitaire grenzen.

Het lijkt wel of elke arbiter hier zijn eigen grenzen aangeeft, die bepaald worden door opportunistische gevoelens en niet door achterliggende gegevens/feiten.

Misschien juist, omdat het zo teer ligt en misschien juist, omdat wij als empathisch gerichte mensen soms niet eens zijn met datgene wat er toch duidelijk wordt gesteld in de Bijbel/Kerk.

Verantwoordelijkheid voor eigen beleving en de argumenten daarvoor overlaten aan een "leer" of aan een "traditie" verheldert niet de discussie over wat nu iemand zelf persoonlijk denkt.

En ik dacht, dat het toch ook daarom ging in deze discussie.

Wat de Kerk leert weten we wel.

Het wordt wel steeds duidelijker binnen deze discussie, dat er niet wordt ingegaan en zelfs dat er overheen gelezen wordt, wat anderen schrijven.

Mijn interesse raakt verlamd, als ik steeds dit soort opportunistische antwoorden krijg, met steeds weer tegenstellingen en aanpassen van gegevens en dat zelfs binnen deze ene discussie.

Even praktisch dan maar :

Gedurende de Tweede Wereldoorlog vertrok een vliegtuig vanuit Canada naar Italie.

Vanwege de straalstroom (Toen nog onbekend) was de piloot twee uur vroeger boven de verduisterde stad. Hij vertrouwde zijn instrumenten niet, vloog door, raakte zonder brandstof en stortte neer midden in de woestijn.

Alle inzittenden overleefden (enkelen weliswaar zwaargewond), stierven vervolgens van ontbering en hun lijken werden jaren later gevonden. Waarbij één persoon enkele kilometers daarvandaan waarschijnlijk was hij op zoek geweest om hulp.

Vertrekkende van dit waar gebeurd feit is nu mijn vraag:

Stel u bent één van de overlevenden, de kapitein is zwaar gewond en schreeuwt het uit van de pijn. Hij geeft u zijn pistool en smeekt u hem te doden (uit zijn lijden te verlossen).

Wat doet u en kan u uw houding Bijbels verantwoorden?

Het lijkt, alsof je deze vraag aan mij richt.

Waarom weet ik niet.

Juist ik heb niet overal een antwoord op.

Ik geloof dat dit soort vragen niet eerlijk zijn, daar ik in alle nuchtere veiligheid, daar nooit antwoord op kan en wil geven, daar elk antwoord waarschijnlijk of ethisch of theologisch altijd fout zou zijn.

Als ik gedwongen zou worden tot een antwoord, dan zou dat waarschijnlijk niet veel verschillen van de voorgaande inzenders.

@ MasterJapie

Ik weet dat ik dan in zo'n situatie een persoonlijk waardeoordeel zou creëren, maar in mijn herinnering zijn er situaties geweest, waardoor ik weet dat ik dan het juiste zou doen: Hoe dan ook.

@ MysticNetherlands

Helemaal terecht opgemerkt.

@ Lobke

Dit is wel, waar ik aan twijfel, maar daar voor mij de Bijbel niet meer als absolute waarheid gezien wordt, zal ik het met mijn eigen ethische gevoel moeten doen, voor wat ik voor ultieme liefde houd.

Dan zal ik dit volledig kunnen omschrijven.

Maar of ik het zou kunnen?

Maar zoals ik al schreef.

Pin me niet vast.

Een eenduidig antwoord is er niet.

[bernard 3 30]

Dit topic raakt doorregen van opportunisme.

Juist door die arbitaire grenzen.

Het lijkt wel of elke arbiter hier zijn eigen grenzen aangeeft, die bepaald worden door opportunistische gevoelens en niet door achterliggende gegevens/feiten.

Misschien juist, omdat het zo teer ligt en misschien juist, omdat wij als empathisch gerichte mensen soms niet eens zijn met datgene wat er toch duidelijk wordt gesteld in de Bijbel/Kerk.

Verantwoordelijkheid voor eigen beleving en de argumenten daarvoor overlaten aan een "leer" of aan een "traditie" verheldert niet de discussie over wat nu iemand zelf persoonlijk denkt.

En ik dacht, dat het toch ook daarom ging in deze discussie.

Wat de Kerk leert weten we wel.

Het wordt wel steeds duidelijker binnen deze discussie, dat er niet wordt ingegaan en zelfs dat er overheen gelezen wordt, wat anderen schrijven.

Mijn interesse raakt verlamd, als ik steeds dit soort opportunistische antwoorden krijg, met steeds weer tegenstellingen en aanpassen van gegevens en dat zelfs binnen deze ene discussie.

Even praktisch dan maar :

Gedurende de Tweede Wereldoorlog vertrok een vliegtuig vanuit Canada naar Italie.

Vanwege de straalstroom (Toen nog onbekend) was de piloot twee uur vroeger boven de verduisterde stad. Hij vertrouwde zijn instrumenten niet, vloog door, raakte zonder brandstof en stortte neer midden in de woestijn.

Alle inzittenden overleefden (enkelen weliswaar zwaargewond), stierven vervolgens van ontbering en hun lijken werden jaren later gevonden. Waarbij één persoon enkele kilometers daarvandaan waarschijnlijk was hij op zoek geweest om hulp.

Vertrekkende van dit waar gebeurd feit is nu mijn vraag:

Stel u bent één van de overlevenden, de kapitein is zwaar gewond en schreeuwt het uit van de pijn. Hij geeft u zijn pistool en smeekt u hem te doden (uit zijn lijden te verlossen).

Wat doet u en kan u uw houding Bijbels verantwoorden?

Het lijkt, alsof je deze vraag aan mij richt.

Waarom weet ik niet.

Juist ik heb niet overal een antwoord op.

Ik geloof dat dit soort vragen niet eerlijk zijn, daar ik in alle nuchtere veiligheid, daar nooit antwoord op kan en wil geven, daar elk antwoord waarschijnlijk of ethisch of theologisch altijd fout zou zijn.

Als ik gedwongen zou worden tot een antwoord, dan zou dat waarschijnlijk niet veel verschillen van de voorgaande inzenders.

@ MasterJapie

Ik weet dat ik dan in zo'n situatie een persoonlijk waardeoordeel zou creëren, maar in mijn herinnering zijn er situaties geweest, waardoor ik weet dat ik dan het juiste zou doen: Hoe dan ook.

@ MysticNetherlands

Helemaal terecht opgemerkt.

@ Lobke

Dit is wel, waar ik aan twijfel, maar daar voor mij de Bijbel niet meer als absolute waarheid gezien wordt, zal ik het met mijn eigen ethische gevoel moeten doen, voor wat ik voor ultieme liefde houd.

Dan zal ik dit volledig kunnen omschrijven.

Maar of ik het zou kunnen?

Maar zoals ik al schreef.

Pin me niet vast.

Een eenduidig antwoord is er niet.

Toen ik tijdens een groepsgesprek geconfronteerd werd met dit voorval en deze vraag heb ik geprobeerd daarop een Bijbels antwoord te vinden en terzelfdertijd ook de persoonlijke verantwoordelijkheid van de mens in dergelijke omstandigheden niet te mimimaliseren.

In het kort was de conclusie als volgt:

1) doden op zich wordt in Gods Woord niet verboden

2) De mens heeft verstand en beoordelingsvermogen gekregen en dus ook daaraan verbonden een verantwoordelijkheid.

3) God heeft altijd de mogelijkheid om ,als het in zijn plan past, wonderbaarlijk tussen te komen.

Wanneer ik dan in bovenstaande omstandigheden door een een dodelijk (ongeneeslijk) gewond persoon in helse pijn gevraagd wordt hem van de pijn te verlossen door hem te doden zou ik mij in de eerste plaats biddend tot God richten.

Hem vragen om binnen een vastgestelde (korte) termijn tussen te komen (door de persoon te laten sterven of hulp van buitenaf te laten komen)

Gebeurd er niets na de bepaalde termijn dan neem ik dan ook aan dat de verantwoordelijkheid bij mij gelegd wordt en verlos ik mijn naaste uit zijn lijden.

[Wietse 0]

Als de seculiere medemens hier behoefte aan heeft heb ik er geen moeite mee. Als christen, kan ik dit niet aanraden om iemand euthanasie te plegen. Hoe verschrikkelijk ik euthanasie ook vind, vind ik wel dat dit door de juiste personen uitgevoerd dient te worden. Als er maar één blijk is dat de persoon in kwestie niet wilt, moet direct de uitvoering gestopt worden. Goede selectie procedure is belangrijk om "foute" personen met slechte bedoelingen tegen te gaan die dit "werk" willen uitvoeren. En letten op nabestaanden die profijt erbij hebben (erfenis) dat de persoon in kwestie overlijdt.

Ik denk dat humanisten hier met mij eens zijn.