Vertrouwen is geloven?

[Jettalientje 0]

Laatst ging de preek bij ons over vertrouwen. Het kwam erop neer dat je levensgeluk niet afhangt van de last die je te dragen hebt, maar van je vertrouwen op God.

Maar wat is dat vertrouwen dan? Is het geloof het vertrouwen?

Kan je wel helemaal blind op God vertrouwen? Lijkt me heerlijk, dan zou je een kalme gemoedsrust hebben.. Maar hoe doe je dat dan? Iedereen twijfelt toch wel eens? Maar dat zou dan niet meer mogen want dan vertrouw je niet..

Je mag toch soms twijfels hebben? Maar hoe zit dat dan met vertrouwen in God? Twijfels en vertrouwen gaan niet samen toch?

Hoe kan ik deze eindeloze gedachtenstroom een halt toeroepen?

[Lobke 467]

Twijfels en vertrouwen kan op zijn tijd best samengaan is mijn ervaring. Lees de psalmen van David eens?

[dingo 166]

Je kan altijd op God vertrouwen, Hij is betrouwbaar. Maar wij zijn mensen dus wij twijfelen en zijn niet altijd betrouwbaar. Als je dus ondanks je twijfels toch van Hem verwacht dat Hij je ook met je twijfels zal helpen, gaan twijfel en vertrouwen toch samen.

[Sanne69 28]

Het geloof waar de Bijbel het over heeft, is niet een blind geloof of een blind vertrouwen. Zo staat in Hebreeën 11:1 een definitie van geloof, namelijk: "Het geloof nu is de zekerheid der dingen, die men hoopt, en het bewijs der dingen, die men niet ziet.

Het Griekse woord dat hier met "zekerheid der dingen" is vertaald, zou ook vertaald kunnen worden met "eigendomsakte". Stel je hebt een huis gekocht dat nog gebouwd moet worden. Als je de koopakte hebt getekend, heb je het bewijs in handen dat datgene wat je nog niet ziet, van jou zal worden.

En ook wat vertaald is met "het bewijs der dingen", laat zien dat er bewijzen zijn aangevoerd om je tot een overtuiging te brengen.

Dus Bijbelstudie in combinatie met gebed is noodzakelijk om zo'n geloof op te bouwen. En verder ook de ervaring van de uitwerking van het gebed, zoals dat staat in Filippenzen 4:6,7.

[cobybryant 0]

Laatst ging de preek bij ons over vertrouwen. Het kwam erop neer dat je levensgeluk niet afhangt van de last die je te dragen hebt, maar van je vertrouwen op God.

Maar wat is dat vertrouwen dan? Is het geloof het vertrouwen?

Kan je wel helemaal blind op God vertrouwen? Lijkt me heerlijk, dan zou je een kalme gemoedsrust hebben.. Maar hoe doe je dat dan? Iedereen twijfelt toch wel eens? Maar dat zou dan niet meer mogen want dan vertrouw je niet..

Je mag toch soms twijfels hebben? Maar hoe zit dat dan met vertrouwen in God? Twijfels en vertrouwen gaan niet samen toch?

Hoe kan ik deze eindeloze gedachtenstroom een halt toeroepen?

Het is net zoiets. Geloof is zeker weten, maar vertrouwen drukt ook meer van een relatie uit. Je vertrouwt iemand, omdat je 'm kent.

Je geloof kan groeien, als een mosterdzaad. Je gelooft misschien gewoon dat God bestaat, maar ik bedoel geloven dat Hij iets doet als je Hem vraagt naar Zijn wil. Geloof komt door het horen en horen van het Woord van Christus: veel de Bijbel horen over wat Zijn wil is m.b.t. een bepaald onderwerp, zorgt dat je geloof groeit.

'Heer ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp', vind ik altijd wel een goed gebed, als je denkt dat je niet genoeg geloof hebt. Dat is trouwens onzin: iedereen ontvangt als je God aanneemt, de mate van het geloof. Dat is een mosterdzaad en is genoeg. Je moet het alleen water geven: Gods Woord. Dan kan het groeien.

Vertrouwen groeit hier ook door, maar ook door een persoonlijke relatie met Hem te ontwikkelen.

Het is niet dat twijfelen niet mag. Als je kijkt naar Petrus: die werd eerst genoemd: kleingelovige, waarom zijt gij gaan twijfelen? Jezus zei niet: dat mag niet, maar Hij trok 'm uit het water. Later was zijn geloof toch wel groot te noemen, toen er mensen genazen in zijn schaduw.

Deze eindeloze gedachtestroom een halt toeroepen: wordt hervormmd door de vernieuwing van je denken door te erkennen wat de wil van God is: het goede, welgevallige en volkomene. Die wil kom je te weten als je Zijn Woord leest of onderwijs krijgt erover.

[Ursa 1]

Maar wat is dat vertrouwen dan? Is het geloof het vertrouwen?

Kan je wel helemaal blind op God vertrouwen? Lijkt me heerlijk, dan zou je een kalme gemoedsrust hebben.. Maar hoe doe je dat dan? Iedereen twijfelt toch wel eens? Maar dat zou dan niet meer mogen want dan vertrouw je niet..

Je mag toch soms twijfels hebben? Maar hoe zit dat dan met vertrouwen in God? Twijfels en vertrouwen gaan niet samen toch?

Hoe kan ik deze eindeloze gedachtenstroom een halt toeroepen?

Wat versta je onder 'blind op God vertrouwen'? Dat je zelf niks meer doet of nadenkt en vertrouwt? Je mag zeker zelf blijven denken en twijfels moet je ook niet wegstoppen. Die laten zich al niet zo gauw oplossen? Beter is je twijfels bij God te brengen. Vertrouwen op God is weten in alle onzekerheden van je leven, dat je op Hem kunt bouwen. Dat is wat ik denk dan.

[Olorin 155]

Je mag toch soms twijfels hebben? Maar hoe zit dat dan met vertrouwen in God? Twijfels en vertrouwen gaan niet samen toch?

Misschien dat God ook wel bepaalde twijfel bewust toelaat? Als je twijfelt bent je iig wel met je geloof bezig. Twijfelen is ook niet verkeerd vind ik, al lijkt me dat als je er in wilt 'blijven hangen' het ongezonder kan worden. Je kunt ook vertrouwen op God, juist in tijden van twijfel. Dan vraagt vertrouwen om iets meer.

Wat overigens niet betekent dat je geen antwoorden zou moeten zoeken. Twijfel kan ook een moment zijn als aanleiding om met een bepaald aspect van je geloof bezig te zijn en er uiteindelijk sterker uit te komen.

[Jettalientje 0]

Wat versta je onder 'blind op God vertrouwen'? Dat je zelf niks meer doet of nadenkt en vertrouwt? Je mag zeker zelf blijven denken en twijfels moet je ook niet wegstoppen. Die laten zich al niet zo gauw oplossen? Beter is je twijfels bij God te brengen. Vertrouwen op God is weten in alle onzekerheden van je leven, dat je op Hem kunt bouwen. Dat is wat ik denk dan.

En wat dan als je keer op keer teleurgesteld wordt in God? Of in Zijn gemeente?

Dan blijkt dat uit het feit dat je je twijfels bij Hem legt, niks goeds komt. Dan ga je toch twijfelen of je wel op Hem kunt bouwen?

Doe je dan iets fouts? Vertrouw je dan als het erop aankomt niet genoeg? Weet dat sommigen er niet van houden om dat zo te zeggen, maar er komt meerdere keren terug in de bijbel dat zij die vertrouwden het goede kregen.

En dit dan?

Jezus zei tegen hen: ‘Heb vertrouwen in God. 23 Ik verzeker jullie: als iemand tegen die berg zegt: “Kom van je plaats en stort je in zee,†en niet twijfelt in zijn hart, maar gelooft dat gebeuren zal wat hij zegt, dan zal het ook gebeuren. 24 Daarom zeg ik jullie: alles waarom jullie bidden en vragen, geloof dat je het al ontvangen hebt, en je zult het krijgen. Marcus 11:22-24

Interpreteer ik dit fout en hoe kan je het wel lezen..?

[Ursa 1]

Beste Jettalientje, ik weet niet wat je situatie is. Ik wil je ook niet voor het hoofd stoten. Zelf ervaar ik het zo dat God me altijd opvangt. Dat hoeft niet te betekenen dat alles goed gaat, integendeel. Genoeg moeiten en problemen. Maar ik moet zelf ook wat van mijn leven maken.

Ik weet niet of je teleurgesteld bent in God, of wat je van Hem verwacht. Misschien is dat wat persoonlijk ook. Als je dat wilt beantwoorden, waarin ervaar je die teleurstelling?

[Chappo 0]

Ik denk dat geloven niet per se hoeft te betekenen dat je blind vaart op Gods beloften en daarbij geen enkele onrust, angst of twijfel meer kent. Neem als voorbeeld Jezus. Hij is in Gethsemane, daar zegt Hij: Uw wil geschiede. Hij vertrouwt er dus blijkbaar op dat Gods het wil beste is. Ondertussen is Hij doodsbang en vraagt Hij of het toch anders kan.

Ik had het hier een tijdje terug met mijn vader over. Is twijfel nu zonde. Het ligt denk best lastig, want als je opzettelijk en nadrukkelijk blijft twijfelen aan God en zijn beloften doe je Hem wel te kort. Maar ik denk niet dat je kunt stellen dat elke twijfel, angst en onrust nu gelijk al zonde is. Stel dat een kind met zijn vader door een donker bos loopt en zegt: papa, ik ben bang. Dan zegt de vader: kom maar, hou mijn hand vast. Ik zorg wel dat we veilig thuiskomen. Dan zullen de meeste kinderen de hand van hun vader pakken en er op vertrouwen dat hij voor ze zal zorgen. Betekent dit dan dat ze volledig op hun gemak zijn en de rest van de toch huppelend en fluitend vervolgen? Ze zijn waarschijnlijk nog steeds gespannen en bang zodra er iets kraakt in de bosjes.

Het moeilijke met het geloof is denk ik dat het soms zo in lijkt te gaan tegen wat je om je heen ziet. Ik weet niet zo goed op welk gebied jij teleurgesteld bent in God. Ik merk bij mezelf dat ik daar soms ook ontzettend veel moeite mee hebt als je je leven ziet om dan vast te houden aan de beloften die God geeft. Eerlijk gezegd weet ik niet zo heel goed hoe je daar mee om moet gaan, ik denk dat een strijd is die eigen is aan het geloofsleven. Je ziet het in de psalmen al zo vaak terug komen. Een mooi voorbeeld hiervan vind ik bijv. psalm 89. De psalm begint met te zingen over de grote daden van God, de wonderen die Hij deed en de trouw die Hij toonde. Dan slaat het ineens om, de dichter ziet dat God ook toornt op zijn volk en Hij begrijpt er niks meer van. Is God nog wel trouw, maar hij eindigt dan alsnog met "De HEERE zij voor eeuwig geloofd. Amen, ja, amen."

Even los van de tekst die je aanhaalt, ik denk niet dat als je gelooft God je problemen altijd oplost. Ik hoorde tijdje een terug een preek uit (wederom) Hebreeën hierover en die heeft me flink aan het denken gezet. Hebreeën 11 werd al een keer aangehaald hier over wat geloof is. Maar je moet de rest van het hoofdstuk eens lezen. Dan komen er allerlei mensen uit het Oude Testament langs die door het geloof leefden. In eerste instantie lijkt het alsof deze mensen enkel grootse daden verrichten door het geloof en dat hebben ze ook gedaan. Je krijgt het idee dat als je gelooft er dus wonderen gebeuren en het je voor de wind gaat. Aan het eind stelt de auteur dat er te veel voorbeelden zijn om op te noemen en gaat hij samenvatten:

32 En wat zal ik nog meer zeggen? Want de tijd ontbreekt mij om te vertellen over Gideon, Barak, Simson, Jefta, David en Samuel en de profeten. 33 Zij hebben door het geloof koninkrijken overwonnen, gerechtigheid in praktijk gebracht, beloften verkregen, muilen van leeuwen gesloten. 34 Zij hebben de kracht van het vuur geblust, zij zijn aan de scherpte van het zwaard ontkomen, zij hebben in zwakheid kracht ontvangen, zij zijn machtig geworden in de oorlog, legers van vreemden hebben zij op de vlucht gejaagd. 35 Vrouwen hebben hun doden teruggekregen door opstanding uit de dood. Maar anderen zijn gefolterd en namen de aangeboden verlossing niet aan, opdat zij een betere opstanding verkrijgen zouden. 36 En weer anderen hebben spot en geselslagen verdragen, ja zelfs boeien en gevangenis. 37 Zij zijn gestenigd, in stukken gezaagd, in verzoeking gebracht, met het zwaard ter dood gebracht. Zij hebben rondgelopen in schapenvachten en geitenvellen. Zij leden gebrek, werden verdrukt en mishandeld. 38 De wereld was hen niet waard. Zij dwaalden rond in afgelegen plaatsen en verbleven op bergen, in grotten en in holen in de aarde. 39 En deze allen hebben, hoewel zij door het geloof een goed getuigenis van God gekregen hebben, de vervulling van de belofte niet verkregen,

40 daar God met het oog op ons iets beters voorzien had, opdat zij zonder ons niet tot de volmaaktheid zouden komen.

Mensen zoals Mozes hebben inderdaad door het geloof een volk uit Egypte geleid dwars door een zee heen. Anderen vochten met leeuwen of kregen hun geliefden terug uit de dood. Er waren echter ook mensen die uit en door geloof leefden en die in stukjes werden gezaagd. Er waren er die gebrek leden, mishandeld werden en gedood zijn. Geloof leidt dus blijkbaar niet altijd tot de wonderen waar we op hopen, tot de verlossing die wij verwachten.

Maar voor hen allemaal staat vast. Ze vertrouwden op de beloften van God en zouden uiteindelijk iets beters krijgen.

Moraal van het verhaal: ik snap God ook niet altijd, meestal niet. Ik vind het ook moeilijk om Hem te vertrouwen. Maar een God die voor mij wil sterven, die wil ik wel proberen te vertrouwen. Dus leg ik mijn vragen elke keer maar bij Hem neer en vertrouw ik er op dat Hij me er door heen zal dragen. Tot nu toe heeft Hij me daarin nog nooit teleurgesteld.

[Jettalientje 0]

Is niet zozeer mijn eigen situatie, maar meer wat ik met regelmaat in mijn omgeving zie.. Twee dingen van de afgelopen tijd bijvoorbeeld:

Jong meisje, altijd bezig met haar geloof, tot drie keer toe kanker, nu overleden.

Man, zijn vrouw overleden aan kanker, zoon kreeg kanker, nu heeft hij kanker.

Tuurlijk, niet alles hoeft goed te gaan en iedereen kent zijn kruisjes, maar als je leven van kruisje naar kruisje loopt, houdt het toch een keer op? Hoe houd je dan vertrouwen als keer op keer dat vertrouwen geschaad wordt? Of ga je dan toch steeds weer je eigen weg en wacht God tot je je echt helemaal overgeeft..? Volg je me nog?

[Jettalientje 0]

Moraal van het verhaal: ik snap God ook niet altijd, meestal niet. Ik vind het ook moeilijk om Hem te vertrouwen. Maar een God die voor mij wil sterven, die wil ik wel proberen te vertrouwen. Dus leg ik mijn vragen elke keer maar bij Hem neer en vertrouw ik er op dat Hij me er door heen zal dragen. Tot nu toe heeft Hij me daarin nog nooit teleurgesteld.

Dat laatste is nu juist het punt, wat als je wel keer op keer teleurgesteld wordt? Hoe zou je er dan in staan?

[Robert Frans 1.653]

Wat doe je bij een goede vriend die jou teleursteld Jettalientje, en wat voor vertrouwen is daarvoor nodig?

[Hendrik-NG 220]

Wat versta je onder 'blind op God vertrouwen'? Dat je zelf niks meer doet of nadenkt en vertrouwt? Je mag zeker zelf blijven denken en twijfels moet je ook niet wegstoppen. Die laten zich al niet zo gauw oplossen? Beter is je twijfels bij God te brengen. Vertrouwen op God is weten in alle onzekerheden van je leven, dat je op Hem kunt bouwen. Dat is wat ik denk dan.

En wat dan als je keer op keer teleurgesteld wordt in God? Of in Zijn gemeente?

Dan blijkt dat uit het feit dat je je twijfels bij Hem legt, niks goeds komt. Dan ga je toch twijfelen of je wel op Hem kunt bouwen?

Doe je dan iets fouts? Vertrouw je dan als het erop aankomt niet genoeg? Weet dat sommigen er niet van houden om dat zo te zeggen, maar er komt meerdere keren terug in de bijbel dat zij die vertrouwden het goede kregen.

En dit dan?

Jezus zei tegen hen: ‘Heb vertrouwen in God. 23 Ik verzeker jullie: als iemand tegen die berg zegt: “Kom van je plaats en stort je in zee,†en niet twijfelt in zijn hart, maar gelooft dat gebeuren zal wat hij zegt, dan zal het ook gebeuren. 24 Daarom zeg ik jullie: alles waarom jullie bidden en vragen, geloof dat je het al ontvangen hebt, en je zult het krijgen. Marcus 11:22-24

Interpreteer ik dit fout en hoe kan je het wel lezen..?

Ik moest bij je opmerkingen over "geloof" en "twijfel" denken aan die geschiedenis van Jezus en Petrus op (letterlijk op) het meer:

Mat 14:22 En [terstond] dwong Hij de discipelen in het schip te gaan en Hem vooruit te varen naar de overkant, totdat Hij de scharen zou hebben weggezonden. 23 En toen Hij de scharen weggezonden had, ging Hij de berg op om in de eenzaamheid te bidden. Bij het vallen van de avond was Hij daar alleen. 24 Doch het schip was reeds vele stadiën van het land verwijderd, geteisterd door de golven, want de wind was tegen. 25 In de vierde nachtwake kwam Hij tot hen, gaande over de zee. 26 Toen de discipelen Hem over de zee zagen gaan, werden zij verbijsterd en zeiden: Het is een spook! En zij schreeuwden van vrees. 27 Terstond sprak [Jezus] hen aan en zeide: Houdt moed, Ik ben het, weest niet bevreesd! 28 Petrus antwoordde Hem en zeide: Here, als Gij het zijt, beveel mij dan tot U te komen over het water. 29 En Hij zeide: Kom! En Petrus ging uit het schip en liep over het water en ging naar Jezus. 30 Maar toen hij zag op de wind, werd hij bevreesd en begon te zinken en hij schreeuwde: Here, red mij! 31 Terstond stak Jezus hem de hand toe en greep hem en zeide tot hem: Kleingelovige, waarom zijt gij gaan twijfelen? 32 En toen zij in het schip geklommen waren, ging de wind liggen. 33 Die in het schip waren, vielen voor hem neder en zeiden: Waarlijk, Gij zijt Gods Zoon!

Ik vond er een preek over van Jos Douma waar ik je graag op wijs: http://www.josdouma.nl/gelovenmetpetrus/gelovenmetpetruspreek2.pdf

Met zijn opmerkingen over de herkomst van het woord "twijfel" lijkt hij een punt te hebben (zie: http://www.etymologiebank.nl/trefwoord/twijfel): het "hinken op twee gedachten"...)

NB: wat je in deze geschiedenis ziet is een hinken op twee gedachten in tegenwoordigheid van God - wat die twijfel nog een extra bijzonder karakter geeft... Of ik moet zeggen: twijfel over "de aanwezigheid van God in hun midden" (kijk maar eens wat het thema is van de voorgaande 2 hoofdstukken!)...

Maar zelfs in die omstandigheden, waarbij wij achteraf zeggen: "ze hadden het toch kunnen weten!", slaat de twijfel toe onder de leerlingen van Jezus... Het "hinken op twee gedachten"...

Die geschiedenis toont ons dus weliswaar de noodzaak aan van een volkomen geloof, een volkomen godsvertrouwen, maar sterkt ons ook met de gedachte dat het blijkbaar buitengewoon moeilijk is om zo op God te vertrouwen als Jezus deed...

Waarschijnlijk zullen we in dit leven blijven twijfelen tot het moment waarop we "ooit" echt "oog in oog staan met onze Schepper" (1 Kor 13)... Waarbij we dat moment hopelijk wel bereiken in het volle besef dat ons bestaan enkel grond kan vinden in Hem... En die gedachte uitspreken is volgens mij ook een vorm van "geloofsbelijdenis": een uitroep als "Heer, naar wie zullen wij heengaan? U hebt woorden van eeuwig leven...!"

Maar het is een vorm van "blijvend uitroepen": Here, red mij!

(NB: Paulus zegt in 1 Kor 13:

13 En nu blijven geloof, hoop en liefde, deze drie,

maar de meeste van deze is de liefde.

Maar dan is het temidden van de Gemeente soms heel lastig om die liefde ook echt waar te nemen... Want hij valt niet altijd op, is bij sommigen zelfs afwezig, je krijgt niet altijd de liefde terug die je zelf toont of wil tonen, etc etc...

Maar soms is die liefde een nog grotere houvast dan dat geloof... Leer ik van Paulus... Die zegt: "richt je op de hoogste gaven van God" (12:31) En helpt het soms (mij wel in ieder geval) om te beseffen dat die Liefde van God afkomstig is, wederkerig is (jou "in vuur en vlam kan zetten", ook weer "over God") en via jou op een ander kan afstralen (zodat je die lichtglans die een ander "verlicht" weer ziet terugkaatsen)...

In de (minder zweverige) taal van "Spreuken":

De zegenende ziel zal vet gemaakt worden; en die bevochtigt, zal ook zelf een vroege regen worden.

(Spr 11:25 in de Statenvertaling)

En nog "hedendaagser":

Wie goed doet, goed ontmoet,

wie te drinken geeft, zal te drinken krijgen.

(zelfde vers in Groot Nieuws '96)

En op dat punt stapt Petrus de boot uit en wandelt op Jezus af... Hij doet dat gewoon... Op dat moment... Uit "pure liefde voor zijn Heer en Meester"...)

[Hendrik-NG 220]

Is niet zozeer mijn eigen situatie, maar meer wat ik met regelmaat in mijn omgeving zie.. Twee dingen van de afgelopen tijd bijvoorbeeld:

Jong meisje, altijd bezig met haar geloof, tot drie keer toe kanker, nu overleden.

Man, zijn vrouw overleden aan kanker, zoon kreeg kanker, nu heeft hij kanker.

Tuurlijk, niet alles hoeft goed te gaan en iedereen kent zijn kruisjes, maar als je leven van kruisje naar kruisje loopt, houdt het toch een keer op? Hoe houd je dan vertrouwen als keer op keer dat vertrouwen geschaad wordt? Of ga je dan toch steeds weer je eigen weg en wacht God tot je je echt helemaal overgeeft..? Volg je me nog?

Ik denk het wel... Maar ik zit hier wel met de vraag op welk punt je "goed" zou verwachten vanuit de gedachte "Wie goed doet goed ontmoet"...

Je twijfel klinkt als "wie God volgt MOET het wel voor de wind gaan...!!! Waarom zie ik dat dan niet bij dat meisje? Dat immers niet meer leeft..."

Maar de SV vertaalde met:

"De zegenende ziel zal vet gemaakt worden"...

Misschien heeft de schrijver hier wel onze geestelijke gezondheid op het oog... Vanuit een soortgelijk besef waarmee Paulus later zei:

Rom 8:38 Ik ben ervan overtuigd dat dood noch leven, engelen noch machten noch krachten, heden noch toekomst, 39 hoogte noch diepte, of wat er ook maar in de schepping is, ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die hij ons gegeven heeft in Christus Jezus, onze Heer.

Ook hier gaat het over lichamelijk lijden tegenover geestelijke gezondheid...

Net als (volgens mij) bij deze uitspraak van Jakobus:

5:14 Laat iemand die ziek is de oudsten van de gemeente bij zich roepen; laten ze voor hem bidden en hem met olie zalven in de naam van de Heer. 15 Het gelovige gebed zal de zieke redden, en de Heer zal hem laten opstaan. Wanneer hij gezondigd heeft, zal het hem vergeven worden.

Hier staat de zieke centraal en zijn redding (nee: "genezing" staat hier niet!!! Er staat "redding"...) - hij wordt getekend als "gevallen": door zijn ziekte slaat de twijfel toe, maar God zal hem "weer op zijn benen zetten"... Hij mag hopen op zijn redding - en op vergeving van zijn Schepper...

Ook hier stelt een apostel de geestelijke gezondheid van "godvrezenden in zwaar weer" centraal...

[Ursa 1]

Is niet zozeer mijn eigen situatie, maar meer wat ik met regelmaat in mijn omgeving zie.. Twee dingen van de afgelopen tijd bijvoorbeeld:

Jong meisje, altijd bezig met haar geloof, tot drie keer toe kanker, nu overleden.

Man, zijn vrouw overleden aan kanker, zoon kreeg kanker, nu heeft hij kanker.

Tuurlijk, niet alles hoeft goed te gaan en iedereen kent zijn kruisjes, maar als je leven van kruisje naar kruisje loopt, houdt het toch een keer op? Hoe houd je dan vertrouwen als keer op keer dat vertrouwen geschaad wordt? Of ga je dan toch steeds weer je eigen weg en wacht God tot je je echt helemaal overgeeft..? Volg je me nog?

Heftig Jettalientje. Dan is het inderdaad moeilijk te verkroppen dat God daarover leiding heeft. We weten lang niet altijd wat Zijn bedoeling is. Jaren geleden is mijn oom overleden aan kanker, amper een half jaar later plotseling zijn oudste dochter (zij werd 19). Allebei vertrouwden ze op God. En wat is dan het doel? Is er een doel? Wij haalden troost uit de gedachte dat ze nu bij elkaar mogen zijn. Maar soms kan het nog wel moeilijk zijn.

Ik weet niet hoe het zit met dat meisje en die man. Ik hoop dat zij in vertrouwen gestorven is. Want daar draait het om m.i.: niet, wat had God in het verleden moeten doen maar wat kan ik nu doen en betekenen voor mijn naaste, mijn familie. Het vertrouwen van mijn oom was en is een voorbeeld voor mij. Want juist in zwakte zie je de werkelijke kracht.

En wat moet je doen als je God niet vertrouwt? Is Hij er dan gewoon niet? God bestaat niet opeens minder omdat ik boos ben op Hem.

[maran 0]

Is niet zozeer mijn eigen situatie, maar meer wat ik met regelmaat in mijn omgeving zie.. Twee dingen van de afgelopen tijd bijvoorbeeld:

Jong meisje, altijd bezig met haar geloof, tot drie keer toe kanker, nu overleden.

Man, zijn vrouw overleden aan kanker, zoon kreeg kanker, nu heeft hij kanker.

Tuurlijk, niet alles hoeft goed te gaan en iedereen kent zijn kruisjes, maar als je leven van kruisje naar kruisje loopt, houdt het toch een keer op? Hoe houd je dan vertrouwen als keer op keer dat vertrouwen geschaad wordt? Of ga je dan toch steeds weer je eigen weg en wacht God tot je je echt helemaal overgeeft..? Volg je me nog?

of je nu wel of niet gelooft, ziektes en rampen kunnen een ieder treffen, gelovig of niet.

ziektes maken geen onderscheid wat dat betreft.

de gelovige krijgt ook kanker en hun kinderen worden helaas ook vaak getroffen door kanker en andere ziektes en handicaps.

dus wat dat betreft hebben gelovigen geen streepje voor op ongelovigen of andersgelovigen.

er is geen beloning voor gelovigen zoals in de vorm van een document ter vrijwaring van ziektes, ongemak en ongeluk als je gelooft.

iedereen is hierin gelijk.

de een heeft geluk en de ander pech.

het probleem lijkt me pas te ontstaan als je daar God verantwoordelijk voor houdt.

als je dat idee loslaat ben je al een stap verder denk ik.

anders blijft dat een muur vormen tussen jou en God-- door de verwijten naar God toe.

en dat is juist iets wat je niet wilt.....toch?

dat je je in de steek gelaten voelt op zo'n moment lijkt me heel normaal.

maar dat dat de schuld van God is?

nee, waarom zou God mensen zo straffen?

zelfs als je gelooft of goed leeft en je iedereen [je naaste] liefhebt?

lijkt me niet logisch.

maar goed.

je hebt het maar te aanvaarden en te ondergaan.

[ dat kun je ook zien als een vorm van jezelf overgeven.]

het is een proces, waardoor je ook leert.

door hetgeen je meemaakt en doormaakt kun je ook kleinere en simpele dingen gaan waarderen, die je normaal gesproken over het hoofd ziet of hebt gezien, doordat alles je jarenlang maar voor de wind ging en dat vanzelfsprekend leek.

ziektes en ongelukken was zoiets als ver van je bed, dat overkwam anderen en niet jou en diegenen die je na staan.

ik spreek uit ervaring - heb ook een heel naar jaar gehad.

maar dat gaat niet van de een op de andere dag.

het is een proces.

alles op zijn tijd -

eerst ben je boos, erg kwaad zelfs en vertwijfeld en voel je je machteloos....verdrietig

waarom ik, waarom hij of zij, waarom zo jong, wat is de zin, waaraan heb ik dit verdiend.... etc....enz.

allemaal vragen, waarop je geen antwoord krijgt en de grond zakt onder je voeten weg lijkt het.

maar het is nl. zoals het is en het gaat zoals het gaat.

zo is het leven.

je kunt niet met de vinger wijzen naar iemand of naar God

en zo zal het waarschijnlijk ook met jouw geloof zijn [op dit moment] vermoed ik.

maar komt tijd, komt raad en kracht.

sterkte....

[Chappo 0]

Is niet zozeer mijn eigen situatie, maar meer wat ik met regelmaat in mijn omgeving zie.. Twee dingen van de afgelopen tijd bijvoorbeeld:

Jong meisje, altijd bezig met haar geloof, tot drie keer toe kanker, nu overleden.

Man, zijn vrouw overleden aan kanker, zoon kreeg kanker, nu heeft hij kanker.

Tuurlijk, niet alles hoeft goed te gaan en iedereen kent zijn kruisjes, maar als je leven van kruisje naar kruisje loopt, houdt het toch een keer op? Hoe houd je dan vertrouwen als keer op keer dat vertrouwen geschaad wordt? Of ga je dan toch steeds weer je eigen weg en wacht God tot je je echt helemaal overgeeft..? Volg je me nog?

Moraal van het verhaal: ik snap God ook niet altijd, meestal niet. Ik vind het ook moeilijk om Hem te vertrouwen. Maar een God die voor mij wil sterven, die wil ik wel proberen te vertrouwen. Dus leg ik mijn vragen elke keer maar bij Hem neer en vertrouw ik er op dat Hij me er door heen zal dragen. Tot nu toe heeft Hij me daarin nog nooit teleurgesteld.

Dat laatste is nu juist het punt, wat als je wel keer op keer teleurgesteld wordt? Hoe zou je er dan in staan?

Allereerst, dat zijn heftige dingen. Ik vind het altijd beetje eng om er over te praten. Echte oplossingen heb ik sowieso niet, maar dat ik er wel over praat betekent niet dat ik er makkelijk over denk. Ik ken de verhalen ook, die zijn precies hetzelfde alleen misschien met andere namen.

Ik denk dat je mij niet helemaal goed hebt begrepen. Dat ik namelijk zei dat God me nog nooit heeft teleurgesteld betekent niet dat het leven altijd gaat zoals ik wil dat het gaat. Nu wil ik hier niet zielig gaan doen, want ik heb een gelukkig leven. Maar juist de afgelopen tijd waren er wel wat lastige dingen die niet liepen zoals ik wilde dat ze gingen. Wat ik bedoelde dat God me nooit teleurstelt is dat Hij me er door heen draagt. Dat betekent nog niet altijd dat als het dan lastig is je gelijk een fijn warm gevoel in je hart krijgt of zo. Soms doet het leven zeer en schreeuw je naar de hemel en lijkt het gewoon stil te blijven.

Wat ik echter geloof is dit. Ik leef hier niet om maar gewoon gelukkig te zijn. Ik leef hier niet om te genieten van gezondheid, vrienden en familie. God heeft me ook geen leven beloofd waar Hij me al deze dingen onvoorwaardelijk beloofd. Begrijp me hier nu niet verkeerd. Natuurlijk hoop ik te genieten van gezondheid en lieve mensen om mij heen. Dat doe ik met volle teugen als God dat geeft, maar dat is niet waar ik voor gemaakt ben. Dat is ook niet wat God mij beloofd en Hij is dus niet ontrouw als Hij me dat niet geeft.

Waar God mij voor heeft gemaakt is om Hem te kennen. Dan kan het leven soms compleet scheef gaan lopen en een grote, pijnlijke chaos zijn. Maar er blijft altijd 1 ding staan. In deze gebroken wereld stond ooit een kruis. Aan dat kruis hing een God die oneindig goed en mooi is. Deze prachtige God, die liefde en vreugde in zichzelf heeft schiep deze wereld. Hij schiep deze wereld om Zijn grootheid te reflecteren en te bezingen. Waarom? Omdat het leven pas leven is als je Gods goedheid ziet en daar zo vol van bent dat je je in Hem verheugd. Deze God schiep jou en mij naar zijn evenbeeld. Alle sterren, bloemen, bergen en vissen lieten iets zien van Zijn wijsheid en grootheid. Jij en ik kunnen Hem kennen als geen ander, zelfs de engelen hebben dat niet gekregen. Ondanks al die voorrechten, besloten we voor ons zelf te gaan leven. Leven buiten God te zoeken. Dat leidde tot de dood, ware het niet dat God achter ons aan kwam. Hij werd mens en ging aan een kruis hangen. Hij stierf. Na 3 dagen stond Hij weer op uit de dood en daarmee werd voor eens en voor altijd duidelijk. Deze wereld is kapot, maar God zal nieuw leven geven. Als je Hem vertrouwt, komt er een dag dat Hij je thuis zal roepen. Dat is de reden dat ik God kan blijven vertrouwen. Niet omdat ik altijd zie dat het leven hier en nu zo makkelijk is, maar omdat ik zie dat God wel het beste met mij voor heeft. Ik mag Hem kennen en dat is echte vrijheid en leven. Soms is dat ook moeilijk om te zien, maar Hij wilde er voor sterven. Hij leeft nu in mij en geeft me zijn liefde.

Dat geeft lang niet altijd antwoorden op waarom dingen in het leven lopen zoals ze doen. Ik weet en geloof alleen rotsvast dat mijn God van me houdt en mij niet onnodig gaat lopen pesten. Hij is het die mij dit leven geeft, Hij is die mij ooit zal opnemen in heerlijkheid. Tot dan toe wil ik Hem vertrouwen.

Iets wat mij zelf vaak moed geeft, maar ik vind het lastig naar andere mensen toe. Is een stukje uit Romeinen 8:

28 En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede, voor hen namelijk die overeenkomstig Zijn voornemen geroepen zijn. 29 Want hen die Hij van tevoren gekend heeft, heeft Hij er ook van tevoren toe bestemd om aan het beeld van Zijn Zoon gelijkvormig te zijn, opdat Hij de Eerstgeborene zou zijn onder vele broeders. 30 En hen die Hij er van tevoren toe bestemd heeft, die heeft Hij ook geroepen, en hen die Hij geroepen heeft, die heeft Hij ook gerechtvaardigd, en hen die Hij gerechtvaardigd heeft, die heeft Hij ook verheerlijkt.

Dit geeft me hoop, omdat alles meewerkt ten goede. Volgens mij kun je uit deze tekst opmaken dat dit 'goede' is dat God je vormt naar het beeld van Jezus. Ook dit geeft uiteraard geen sluitende antwoorden altijd. De reden dat ik het lastig vind is omdat ik het nog kan zeggen. Het lijden dat mij is overkomen is niks in vergelijking wat anderen overkomt. Ik weet niet of ik het zou kunnen zeggen als ik in zo een situatie zou zitten..

[Hendrik-NG 220]

of je nu wel of niet gelooft, ziektes en rampen kunnen een ieder treffen, gelovig of niet.

ziektes maken geen onderscheid wat dat betreft.

de gelovige krijgt ook kanker en hun kinderen worden helaas ook vaak getroffen door kanker en andere ziektes en handicaps.

dus wat dat betreft hebben gelovigen geen streepje voor op ongelovigen of andersgelovigen.

er is geen beloning voor gelovigen zoals in de vorm van een document ter vrijwaring van ziektes, ongemak en ongeluk als je gelooft.

iedereen is hierin gelijk.

de een heeft geluk en de ander pech.

het probleem lijkt me pas te ontstaan als je daar God verantwoordelijk voor houdt.

als je dat idee loslaat ben je al een stap verder denk ik.

anders blijft dat een muur vormen tussen jou en God-- door de verwijten naar God toe.

en dat is juist iets wat je niet wilt.....toch?

dat je je in de steek gelaten voelt op zo'n moment lijkt me heel normaal.

maar dat dat de schuld van God is?

nee, waarom zou God mensen zo straffen?

Ik zie Jezus dit punt ook aanvoeren... Met alleen wel een insteek die de kwesties 180 graden omdraait:

Mat 5:43 Jullie hebben gehoord dat gezegd werd: “Je moet je naaste liefhebben en je vijand haten.†44 En ik zeg jullie: heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen, 45 alleen dan zijn jullie werkelijk kinderen van je Vader in de hemel. Hij laat zijn zon immers opgaan over goede en slechte mensen en laat het regenen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen. 46 Is het een verdienste als je liefhebt wie jou liefheeft? Doen de tollenaars niet net zo? 47 En als jullie alleen je broeders en zusters vriendelijk bejegenen, wat voor uitzonderlijks doe je dan? Doen de heidenen niet net zo? 48 Wees dus volmaakt, zoals jullie hemelse Vader volmaakt is.

"Je Vader in de hemel laat zijn zon immers opgaan over goede en slechte mensen en laat het regenen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen"...

En dan niet in de zin "nu eens zon, dan eens regen" als "nu eens iets goeds (zonneschijn), dan eens iets kwaads (regen)"... Nee: zowel regen als zon geven vruchtbaarheid, zijn beide tekenen van Gods goedheid, die Hij gelijkelijk verdeelt over goeden en slechten...

Want: "heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen, alleen dan zijn jullie werkelijk kinderen van je Vader in de hemel. Die immers..."

Alleen op die manier passen beide uitspraken m.i. bij elkaar: God heeft zijn vijanden lief, in die zin: Hij maakt bij het uitdelen van zijn goedheid op dit moment geen onderscheid... Ook de slechten onder ons geeft Hij regen en zonneschijn...!!

(Waarbij de gedachte in de lucht blijft hangen: "die ziekte en dood komen misschien wel ergens anders vandaan"?!!)

[Jettalientje 0]

Lieve mensen,

Allemaal bedankt voor jullie reacties.. veel om over na te denken..

Ik heb nu geen tijd meer om overal op te reageren, eerst een weekje op vakantie.

Maar ik lees alles nog eens na en allemaal bedankt in elk geval!

[Eulogía 0]

Laatst ging de preek bij ons over vertrouwen. Het kwam erop neer dat je levensgeluk niet afhangt van de last die je te dragen hebt, maar van je vertrouwen op God.

Maar wat is dat vertrouwen dan? Is het geloof het vertrouwen?

Kan je wel helemaal blind op God vertrouwen? Lijkt me heerlijk, dan zou je een kalme gemoedsrust hebben.. Maar hoe doe je dat dan? Iedereen twijfelt toch wel eens? Maar dat zou dan niet meer mogen want dan vertrouw je niet..

Je mag toch soms twijfels hebben? Maar hoe zit dat dan met vertrouwen in God? Twijfels en vertrouwen gaan niet samen toch?

Hoe kan ik deze eindeloze gedachtenstroom een halt toeroepen?

'Geloven' en 'vertrouwen' zijn in de Griekse grondtekst van het NT een woord: pisteuo ( πιστεÏω ).

Geloven/vertrouwen is het tegenovergestelde van twijfel/ongeloof.

Mat. 21:21

Maar Jezus antwoordde en zeide tot hen: Voorwaar, Ik zeg u, indien gij geloof hebt en niet twijfelt, zult gij niet alleen doen wat met de vijgeboom is gebeurd, maar zelfs indien gij tot deze berg zegt: Hef u op en werp u in de zee, het zal geschieden.

Jak. 1:6-8

Maar hij moet bidden in geloof, in geen enkel opzicht twijfelende, want wie twijfelt, gelijkt op een golf der zee, die door de wind aangedreven en opgejaagd wordt. Want zulk een mens moet niet menen, dat hij iets van de Here zal ontvangen, innerlijk verdeeld als hij is, ongestadig op al zijn wegen.

Niemand hoeft hierdoor ontmoedigd te zijn, want er staat geschreven:

Mat. 17:20

Hij zeide tot hen: Vanwege uw klein geloof. Want voorwaar, Ik zeg u, indien gij een geloof hebt als een mosterdzaad, zult gij tot deze berg zeggen: Verplaats u vanhier daarheen en hij zal zich verplaatsen en niets zal u onmogelijk zijn.

Een geloof zo klein als een mosterdzaad, is voor God voldoende om grote wonderen te doen.