De Romantiek

[Annatar 0]

Na de Verlichting kwam in de Westerse cultuur de stroming van de Romantiek op. Deze stroming legt in reactie op de Verlichting sterk de nadruk op de subjectiviteit en waarden als verbeelding, creativiteit en expressie werden hoog aangeslagen.

De Romantiek heeft veel bekende kunstenaars voortgebracht zoals Blake, Yeats, Shelley, Keats, Goethe, Waterhouse, Rossetti etc. Ook de filosofie is door het denken van de Romantiek beïnvloed.

Een aantal keer heb ik hier op het forum geproefd dat de Romantiek vanuit het christendom vaak als iets negatiefs wordt benaderd. De nadruk op de subjectiviteit en op de individuele beleving wordt door veel christenen als negatief opgevat.

Zelf ziet ik hier over na te denken aangezien ik de Romantiek zeer waardeer. Vooral de poëzie uit die tijd weet me steeds weer te raken. Zijn er hier misschien mensen die over dit onderwerp hebben nagedacht en er een mening over hebben?

[Ursa 1]

Ja, de Romantiek!

Ik heb het eigenlijk nooit zo ervaren als zou het Romanticisme negatief beoordeeld worden binnen het christendom. Element van het Romanticisme is onder meer de ervaring op te gaan in een groter geheel, zoals 'de natuur' of voor een christen: God.

Misschien dat het begrip Romanticisme gekoppeld wordt aan (de) mystiek, waar sommige christenen voor waarschuwen.

---

Samengevoegd:

Alleen al die existentiële ervaring...

---

Samengevoegd:

Bij dezelfde kunstenaar (Caspar David Friedrich) zie je overigens ook christelijke symboliek:

Cross in the Mountains (1808), onderdeel van een altaarstuk.

[Olorin 155]

Ik waardeer de romantiek ook best wel. Ik vind dat het rationalisme wat doorgeslagen is en iets kouds en abstracts heeft. Dat is in deze tijd wel wat genuanceerd (zeker met de komst van het postmodernisme), maar ergens proef ik het er nog wel een beetje in. Gevoel in kunst spreekt me veel meer aan, er moet een zekere atmosfeer in zitten het liefst.

Wat ik ergens ook wel waardeer is de herwaardering van bijvoorbeeld de middeleeuwen in de romantiek. Geschiedenis benader ik graag op een wetenschappelijke manier als studie object. Maar diep in me wil ik het dan op een romantische manier vertalen. Zeg maar zoiets als dat je met wetenschappelijk onderzoek een ruimteschip bouwt maar er vervolgens het onbekende wilt verkennen en op avontuur gaat.

Verder vind ik de verlichting een nogal onjuist negatieve benadering van de middeleeuwen hebben. Al geef ik meteen toe dat de romantiek ook een vertekend beeld er van heeft.

Binnen het christendom vind ik juist dat men (of een deel iig) teveel doorgeschoten was naar het rationalisme (wat trouwens weer tegenstromingen heeft veroorzaakt).

[Annatar 0]

Er zit zeker christelijke symboliek in. Ik denk dat veel Romantici zichzelf niet persé als anti-christelijk zagen maar dat er wel een zeker wantrouwen was tegen institutionele religie. Vooral omdat dat in hun ogen de persoonlijke creativiteit en vrijheid inperkte. Een mooi voorbeeld is het volgende gedicht van William Blake:

I laid me down upon a bank,

Where Love lay sleeping;

I heard among the rushes dank

Weeping, weeping.

Then I went to the heath and the wild,

To the thistles and thorns of the waste;

And they told me how they were beguiled,

Driven out, and compelled to the chaste.

I went to the Garden of Love,

And saw what I never had seen;

A Chapel was built in the midst,

Where I used to play on the green.

And the gates of this Chapel were shut

And "Thou shalt not," writ over the door;

So I turned to the Garden of Love

That so many sweet flowers bore.

And I saw it was filled with graves,

And tombstones where flowers should be;

And priests in black gowns were walking their rounds,

And binding with briars my joys and desires.

[Andere Jas 2]

Ik heb laatst wel wat gelezen van Edgar Allen Poe gelezen wat ook onder Romantiek schijnt te vallen. Ik krijg als ik die verhalen lees de neiging om de personen eens door mekaar te schudden en 'DOETESEFFENORMAALMAN!' te blèren in hun gezicht. Ik kan er denk ik niks mee.

[Hongerige Wolf 0]

Quote:

Op zondag 02 januari 2011 00:34:35 schreef Andere Jas het volgende: Ik heb laatst wel wat gelezen van Edgar Allen Poe gelezen wat ook onder Romantiek schijnt te vallen. Ik krijg als ik die verhalen lees de neiging om de personen eens door mekaar te schudden en 'DOETESEFFENORMAALMAN!' te blèren in hun gezicht. Ik kan er denk ik niks mee.

x2

Verder zou het ook zo kunnen zijn dat sommige christenen negatief tegenover de Romantiek staan (of stonden) omdat er vaak nou niet echt waardering voor het leven uit blijkt. Bijvoorbeeld bij de schrijver Rhijnvis Feith (preromantiek) zie je dat heel sterk, meer in het bijzonder in zijn 'Julia'. Iedereen wil maar dood en zo, of wil niet dood maar gaat dood waardoor anderen wel weer dood willen. Rhijnvis Feith is ook een goed voorbeeld van waarom ik de Romantiek als literair gebeuren veel te hoogdravend vind trouwens. Ik ben daar te nuchter voor.

[The Black Mathematician 82]

Als subjectiviteit en individuele beleving de Romantiek definiëren, dan kom ik juist door rationaliteit tot een Romantisch wereldbeeld. Ik heb ook sterk het idee dat christenen op eenzelfde manier tot hun wereldbeeld kunnen komen.

[Annatar 0]

Dit gedicht kwam ik tegen. Ik vond het wel schattig:

The Lamb

Little Lamb, who made thee?

Dost thou know who made thee?

Gave thee life, and bid thee feed,

By the stream and o'er the mead;

Gave thee clothing of delight,

Softest clothing, woolly, bright;

Gave thee such a tender voice,

Making all the vales rejoice?

Little Lamb, who made thee?

Dost thou know who made thee?

Little Lamb, I'll tell thee,

Little Lamb, I'll tell thee.

He is called by thy name,

For He calls Himself a Lamb.

He is meek, and He is mild;

He became a little child.

I a child, and thou a lamb,

We are called by His name.

Little Lamb, God bless thee!

Little Lamb, God bless thee!

William Blake

[Jyoti 0]

Ik vind het mooi. Ik kan wel vaker schrijvers uit die periode waarderen, maar over de relatie romantiek-christendom weet ik niet echt veel te zeggen eigenlijk.