wat moet een juf.....

[Jyoti 0]

Bij mij hangt het nogal af van de leeftijd. Bij kleine kinderen leg ik de nadruk denk ik meer op persoonlijke kwaliteiten, terwijl het bij oudere leerlingen wat mij betreft toch meer gaat om didactische kwaliteiten en gedegen vakkennis (en passie voor het vak!). Maken jullie dat verschil ook, of is er in jullie ogen geen wezenlijk verschil tussen een goede leerkracht voor achtjarigen en eentje voor zestienjarigen?

[annzie 1]

Ik denk dat er een hele hoop verschil is tussen een leerkracht voor 8- of 16-jarigen. Een 8jarige moet je op een hele andere manier benaderen dan een 16jarige. Een 8jarige ziet jou namelijk nog als de alwetende juf/meester. Een gemiddelde 16jarige zul je actief de aandacht van moeten trekken en vasthouden, en die moet je veel meer interesseren voor het vak waar je les in geeft. Een 8 jarige heeft namelijk die kinderlijke nieuwsgierigheid nog waardoor hij alles wil weten. Zulke verschillende groepen vereisen echt andere vaardigheden.

Ik spreek uit ervaring Als ik een groep 16jarigen zou rondleiden net zoals ik een groep 8 jarigen rondleid, ben ik ze na tien minuten al kwijt.

[Naeva 182]

@die dicatoriaale vs. positieve benadering: volgens mij kan en moet dat samengaan. Dicatoriaal is wellicht niet het goede woord, maar duidelijk leiderschap en het stellen van grenzen zijn een voorwaarde voor het kunnen toepassen van een positieve benadering. Zonder grenzen wordt de boel een zooitje, maar zonder positiviteit en vertrouwen wordt de boel een werkkamp.

Over de kwaliteiten die een leerkracht moet hebben: enige vorm van intelligentie, mogelijkheid tot reflecteren, betrokkenheid bij de leerlingen en hun ouders/verzorgers, creativiteit, flexibiliteit, plezier in het werk, pedagogische kwaliteiten, didactische kwaliteiten, vakkennis.

[girl-flower 0]

bedankt alvast voor het antwoorden op mijn vragen

[Gladness 0]

Ik reageer nog even op het positief benaderen:

Wanneer je kinderen dictoriaal toespreekt, doen ze het, omdat ze het gezegd wordt.

Ik leer mijn kinderen om iets te doen, omdat ze het zelf ook fijn vinden en zo leren ze rekening houden met andere kinderen. Wat later in de maatschappij kunnen toepassen.

En ja, het voorbeeld van Andere Jas, is dus geen voorbeeld van positief aanspreken.

Kinderen moeten weten tot hoe ver ze mogen gaan, maar strafregels schrijven als ze deze grens overgaan, heeft echt geen nut hoor. Dan ga je in gesprek en verzin je samen een oplossing om het de volgende keer te voorkomen (en vaak werkt dat en ja, soms is het ook gewoon klaar hoor ). Naar mijn mening leren kinderen daarvan. Zelfs kinderen van klassikaal onderwijs met "druk" en straf, leren praten en rekening houden met elkaar en dat is mooi om te zien

En.... ze gaan met een grote glimlach naar school, durven eerlijk te praten en te vertellen wat ze niet fijn vinden. Ja, als leerkracht moet je je open stellen, want je bent niet meer de leerkracht, maar een coach, die de kinderen stuurt en de grenzen bewaakt en zonodig ingrijpt.

En ik denk dat je het gewoon is moet proberen, zolang je maar positief bent en het meent. En wat natuurlijk ook positief is: een kind toont negatief gedrag en je benoemt juist het positieve gedrag van andere kinderen, werkt vaak heel goed.

[Andere Jas 2]

Maar ik ben altijd zo bang dat je leerlingen alleen iets zou kunnen leren dan als ze zelf een aandeel erin hebben en de redenatie erachter zinnig vinden, wat een beroep doet op een moreel oordeelsvermogen wat juist nog moet worden gevormd. Je leert leerlingen zich anti-autoritair opstellen en alleen de eigen redenatie als gezag erkennen.

Ik zie ook niet in wat de leerling leert van bijdragen aan een oplossing omdat gedrag zo gerelativeerd wordt aan een ander, de andere leerlingen hebben allemaal een eigen gebruiksaanwijzing voor de leerling. De ene niet-functionerende gebruiksaanwijzing wordt alleen maar vervangen door een andere gebruiksaanwijzing die te beredeneren valt. Om hetprobleem vanuit een ander perspectief te schetsen, ik zie de leerlingen alleen goed met elkaar kunnen omgaan ná een conflict aan de hand van onderlinge afspraken, terwijl een leraar toch de leerlingen vóór een conflict ook goed met elkaar zou moeten kunnen laten omgaan met elkaar aan de hand van werkende afspraken die werken voor iedereen waaraan gerefereerd kan worden na een conflict. Dan krijg je ook meer het idee van een tweede kans naar hetzelfde doel toe werken in plaats van een eindeloos trial-&-error parcours. De afspraken zouden het gedrag moeten bepalen in plaats van het gedrag de regels.

Er is absoluut niks mis met leerlingen die doen omdat het gezegd wordt, zolang maar duidelijk is dat dit met zuiver en verantwoordelijk gezag wordt gesproken vanuit een authentieke houding. Dat is ook vanuit die genoemde openheid, ook positief en het menen, maar dat kan je prima zijn zonder een leerling overschatten en hem/haar de illusie te geven dat deze volleerd is.

Jakkes, ik krijg ook niet echt uit de vingers wat nou precies mijn bezwaren zijn. Het komt er een beetje op neer dat 'omdat ik het zeg' naar mijn idee volledig gerechtvaardigd is, als de persoon die het zegt de leerling volkomen serieus neemt en bezield terechtwijst om er een beter mens van te maken. Tegenwoordig wordt 'omdat ik het zeg' van te voren al verdacht gemaakt

Mjah, volgens mij is dit een beetje vaag algemeen gebrabbel wat al een tijdje min of meer op de achtergrond aanwezig is van mijn gedachten over wat een goeie juf zou moeten doen, kunnen en willen. Dus niet als specifieke reply, maar meer een aantal gedachten in de geest van positief benaderen, conflicthantering en regels en afspraken voor gedrag.

[Gladness 0]

Ik zou zeggen, proeer het is .

En ik weet niet of ik jou goed begrijp, maar het is niet zo dat 1 kind voor een ander een regel maakt.

Hoe gaat het bij mij in de klas (en op onze school/type onderwijs): Er is een conflict, we gaan hierover praten met de kinderen die hierbij betrokken zijn. De kinderen kijken naar hun eigen gedrag en daaruit komt een oplossing, zodat dit de volgende keer niet meer gebeurd.

En ja, er zijn zoveel verschillende mogelijkheden en soms is het ook klaar. Wanneer praten niet helpt is het klaar, dat hanteer ik wel, maar praten geeft een kind een gevoel van: ik kan iets oplossen, zelf en met elkaar/

En dan blijft er natuurlijk dat hierover de meningen verschillen. Ik zou nooit meer op een klassikale school kunnen werken, waar alles van bovenaf opgelegd wordt. Ik ben gewend om met kinderen te praten en zo achter de oorzaak te komen. Want je kunt wel zeggen regel is regel, maar ja, soms zit er meer achter een regel overtreden dan alleen "stout" zijn of "uitproberen".

Groetjes

[Credible 0]

Ik pak even dit stukje uit je reactie omdat het, denk ik, de kern is van jouw vraagtekens bij de positieve benadering.

Quote:

Op dinsdag 12 januari 2010 22:17:50 schreef Andere Jas het volgende: Je leert leerlingen zich anti-autoritair opstellen en alleen de eigen redenatie als gezag erkennen.

Een positieve benadering begint met jezelf serieus te nemen en je eigen positie te erkennen: jij bent de autoriteit.

Jij bepaalt wat wel en niet mag, waar de grenzen liggen.

Hoe jonger kinderen zijn, hoe minder verantwoordelijkheid ze aankunnen. Jij moet ze een veilige omgeving bieden en dus niet meer verantwoordelijkheid dan ze aankunnen. Want dan kunnen ze de situatie niet meer overzien en wordt die onveilig.

Ik vind het juist heel belangrijk dat kinderen leren autoriteit te accepteren. Iets dat naar mijn mening te weinig gebeurd in het onderwijs (zowel basis als voortgezet). Veel van de jongeren waar ik mee gewerkt heb kwamen in de problemen op school omdat ze veel structuur en duidelijkheid nodig hadden. Wat ze kregen was een mengelmoes aan leraren waarbij de ene zich opstelde als dictator, de volgende aan 14 jarigen verantwoordelijkheden toebedeelt die bij een volwassene passen en weer een ander zegt: "je moet mij niet zien als docent maar als vriend".

Eerder sprak jij over: "Minder met kinderen praten, en meer tegen kinderen zeggen". Daar zit wel een punt in, want hoe minder zelfstandigheid en verantwoordelijkheden kinderen aankunnen, hoe meer jij zal moeten sturen om voor hen een passen pedagogisch klimaat neer te zetten.

Het heeft echter niets te maken met een woord als "dictatoriaal".

Wat ik zelf altijd heel belangrijk vond in het werken met kinderen (pubers in mijn geval) is om te zorgen dat zij op mij konden rekenen. Concequent zijn, een open houding en het initiatief bij jezelf houden, zijn voor mij belangrijke uitgangspunten.

[anastasia 0]

Quote:

Op maandag 11 januari 2010 21:21:14 schreef annzie het volgende: Ik denk dat er een hele hoop verschil is tussen een leerkracht voor 8- of 16-jarigen. Een 8jarige moet je op een hele andere manier benaderen dan een 16jarige. Een 8jarige ziet jou namelijk nog als de alwetende juf/meester. Een gemiddelde 16jarige zul je actief de aandacht van moeten trekken en vasthouden, en die moet je veel meer interesseren voor het vak waar je les in geeft. Een 8 jarige heeft namelijk die kinderlijke nieuwsgierigheid nog waardoor hij alles wil weten. Zulke verschillende groepen vereisen echt andere vaardigheden. Ik spreek uit ervaring Als ik een groep 16jarigen zou rondleiden net zoals ik een groep 8 jarigen rondleid, ben ik ze na tien minuten al kwijt.

Hi, hi, hier kan ik aan toevoegen dat je ook af en toe een intelligente 10-11 jarige tegen kan komen die verbaal en qua denken al functioneert op de leeftijd van een 16 jarige en dat je daarbij ook niet ver komt als je hem belerend aanspreekt of als een 10 jarige aanspreekt. Die raak je ookheel snel kwijt.

[Jyoti 0]

Quote:

Op dinsdag 12 januari 2010 21:26:27 schreef Gladness het volgende: En.... ze gaan met een grote glimlach naar school, durven eerlijk te praten en te vertellen wat ze niet fijn vinden. Ja, als leerkracht moet je je open stellen, want je bent niet meer de leerkracht, maar een coach, die de kinderen stuurt en de grenzen bewaakt en zonodig ingrijpt.

Ik zal wel gruwelijk ouderwets zijn maareuh, als ik een coach voor mijn kinderen wil, stuur ik ze wel op voetballen. Een leerkracht moet in de eerste plaats leerkracht zijn. Een leerkracht mag nog zo'n fantastische, lieve vertrouwenspersoon zijn, als mijn kinderen er geen leerstof van leren, dan hoeft het voor mij niet. Natuurlijk houdt dat niet in dat enkel een afstandelijke of autoritaire aanpak mogelijk is, ik ben er absoluut voorstander van om je leerlingen positief te benaderen, maar soms lijkt het wel alsof het alléén maar daarover gaat. Al die persoonlijke kwaliteiten zijn natuurlijk heel mooi meegenomen, maar leerkracht zijn is voor mij toch nog steeds in de eerste plaats dat: je leerlingen op een wijze, inzichtelijke, enthousiasmerende manier vertrouwd maken met de leerstof.

[Nynthe 1]

Een leraar moet de tijd nemen om een kind te willen leren kennen en een persoonlijke band op willen bouwen. Hierdoor weet je beter wat er in een kind omgaat, welke problemen hij of zij eventueel heeft, op welke manier de leerling het beste leert, wat zijn of haar kwaliteiten zijn en hoe je dit alles kan inzetten om de leerling het optimale uit het leerproces te laten halen in een veilige, motiverende en uitdagende omgeving.

[Olorin 154]

Als docent kun je niet fatsoenlijk een band met individuele leerlingen opbouwen aangezien klassen met gemak de bijna 30 leerlingen halen en het speciaal onderwijs weg bezuinigd is en je dus in zo'n enorme klas ook nog probleem kinderen en kinderen met ernstige ADHD hebt zitten.

[Mr. Emilio 0]

Quote:

Op woensdag 13 januari 2010 01:00:25 schreef Olorin het volgende: Als docent kun je niet fatsoenlijk een band met individuele leerlingen opbouwen aangezien klassen met gemak de bijna 30 leerlingen halen en het speciaal onderwijs weg bezuinigd is en je dus in zo'n enorme klas ook nog probleem kinderen en kinderen met ernstige ADHD hebt zitten.

Ik vraag me af of dat zo is...

Mijn persoonlijke ervaring is in ieder anders.

Mijn vrouw zit nu bij elkaar zo'n 8 jaar (?) in het onderwijs (eers VO nu BO) en ze komt nog regelmatig mensen tegen die haar vragen: "bent u niet juf X van Nederlands van het CLV?" (8 jaar na dato)

[Nynthe 1]

Ik had in mijn stageperiode ook een vrij grote klas en met allemaal had ik een band.

Op dit moment heb ik zeker zo'n 30 niet al te makkelijke bewoners waar ik voor zorg en ook daarmee heb ik een band.

Juist als je als docent zo'n instelling hebt laat je je al weerhouden om die band op te bouwen. En dat is jammer, want juist door zelf dat tandje bij te zetten kan je enorm veel bereiken en is je werk ook zo veel meer leuker!

[Propje 0]

Quote:

Op woensdag 13 januari 2010 00:18:34 schreef Iriacynthe het volgende: [...] Ik zal wel gruwelijk ouderwets zijn maareuh, als ik een coach voor mijn kinderen wil, stuur ik ze wel op voetballen. Een leerkracht moet in de eerste plaats leerkracht zijn. Een leerkracht mag nog zo'n fantastische, lieve vertrouwenspersoon zijn, als mijn kinderen er geen leerstof van leren, dan hoeft het voor mij niet. Natuurlijk houdt dat niet in dat enkel een afstandelijke of autoritaire aanpak mogelijk is, ik ben er absoluut voorstander van om je leerlingen positief te benaderen, maar soms lijkt het wel alsof het alléén maar daarover gaat. Al die persoonlijke kwaliteiten zijn natuurlijk heel mooi meegenomen, maar leerkracht zijn is voor mij toch nog steeds in de eerste plaats dat: je leerlingen op een wijze, inzichtelijke, enthousiasmerende manier vertrouwd maken met de leerstof.

wat ben je toch een wijze vrouw! ik ben t (weer es) helemaal met je eens..

[Gladness 0]

Quote:

Op woensdag 13 januari 2010 00:18:34 schreef Iriacynthe het volgende: [...] je leerlingen op een wijze, inzichtelijke, enthousiasmerende manier vertrouwd maken met de leerstof.

Mooi omschreven

Waarom gaat het nu alleen over positief benaderen: omdat daar verschillende gedachte over zijn en de andere punten minder,

Voor mij trouwens logisch dat een leerkracht kinderen iets moet leren, maar daar moet wel een klimaat voor zijn, dat een kind kan en wil leren.

en ik bedoel met coach: je deelt informatie met de kinderen en je leert ze dingen, maar je kunt ze ook leren om binnen de leerkaders zelf op onderzoek uit te laten gaan. Bij rekenen en taal is een deel verplicht en een deel kunnen de kinderen nog verdiepen en zelf opdrachten kiezen over het onderwerp en leerzame spellen en oefenen wat ze lastig vinden.

Er zit natuurlijk wel een groot verschil tussen leeftijden en wat voor onderwijs kinderen gevolgd hebben. Als een kind altijd op klassikaal onderwijs heeft gezeten, waar alles wordt bepaald voor het kind (even heel zwart/wit gezegd) is het niet mogelijk om op 16 jarige leeftijd aan een kind de vragen wat die wil, nee, dan moet je dat gewoon vertellen ja .

Ik vind het leuk om de verschillende meningen te lezen.

[Robert Frans 1.542]

Quote:

Op woensdag 13 januari 2010 00:18:34 schreef Iriacynthe het volgende: [...] Ik zal wel gruwelijk ouderwets zijn maareuh, als ik een coach voor mijn kinderen wil, stuur ik ze wel op voetballen. Een leerkracht moet in de eerste plaats leerkracht zijn. Een leerkracht mag nog zo'n fantastische, lieve vertrouwenspersoon zijn, als mijn kinderen er geen leerstof van leren, dan hoeft het voor mij niet. Natuurlijk houdt dat niet in dat enkel een afstandelijke of autoritaire aanpak mogelijk is, ik ben er absoluut voorstander van om je leerlingen positief te benaderen, maar soms lijkt het wel alsof het alléén maar daarover gaat. Al die persoonlijke kwaliteiten zijn natuurlijk heel mooi meegenomen, maar leerkracht zijn is voor mij toch nog steeds in de eerste plaats dat: je leerlingen op een wijze, inzichtelijke, enthousiasmerende manier vertrouwd maken met de leerstof.

Lijkt mij niet méér dan een juiste insteek. En woorden als "ouderwets," dat zijn maar nietszeggende termen. Het gaat erom wat juist of onjuist is, niet meer en niet minder. Ik bedoel, democratie stamt ook uit het jaar nul, zeg maar.

Leraren en leraressen lijken tegenwoordig zoveel te moeten, dat het niet vreemd is dat ze nog weleens overspannen raken. Mijns inziens dienen ze gewoon op goede, aansprekende wijze les te geven, naar het niveau van de klas en ervoor te zorgen dat de kinderen zich fatsoenlijk gedragen in de klas, zonder geschreeuw, getreiter of wat dan ook.

Mijns inziens hoeven kinderen school ook niet altijd maar leuk te vinden. Het gaat erom dat ze er inderdaad op goede wijze vertrouwd raken met de stof, of ze dat nu altijd leuk vinden of niet. En in lagere klassen zal dat natuurlijk wel spelenderwijzer gebeuren dan in hogere klassen, maar kinderen mogen ook ontdekken dat niet alles altijd even leuk moet zijn en ze niet altijd hun zin kunnen krijgen.

[Jyoti 0]

Nja, sorry als ik te fel reageerde op dat coach-ding, ik word soms ook gewoon een beetje moe van allerlei onderwijsvernieuwingen waarin het wel eens lijkt alsof je als leerkracht alles moet kunnen en doen, zo lang je maar niet gaat leerlingen lastigvallen met leerstof.

Ik ben een vrij traditionele leerkracht in de zin dat ik vind dat mijn voornaamste taak er gewoon in ligt om leerlingen stevig inhoudelijk te onderwijzen vanuit mijn vakgebied. Mijn professionaliteit als leerkracht (in opleiding) ligt er, zo vind ik, in de eerste plaats in dat ik iets te vertellen heb, mijn persoonlijke band met leerlingen stel ik enorm op prijs maar zie ik graag gefundeerd in mijn leerkracht-zijn in plaats van omgekeerd.

[Olorin 154]

Quote:

Op woensdag 13 januari 2010 09:16:36 schreef Mr. Emilio het volgende: Mijn persoonlijke ervaring is in ieder anders.

Dat kan, het zijn iig mijn ervaringen als leerkracht.

[Naeva 182]

Ik denk dat je ook gewoon les moet geven op een manier die voor jezelf natuurlijk voelt. Je anders voordoen dan je bent, kost enorm veel energie, en leerlingen hebben het snel door als je niet relaxed bent. De één zal gewoon wat meer aan de vakinhoudelijke kant zitten, de ander wat meer aan de pedagogische kant. En een gulden middenweg is er natuurlijk ook nog.

[Mr. Emilio 0]

Quote:

Op vrijdag 15 januari 2010 00:39:40 schreef Olorin het volgende: [...] Dat kan, het zijn iig mijn ervaringen als leerkracht.

Ben je dat nog steeds?

[Gladness 0]

Quote:

Op donderdag 14 januari 2010 23:57:37 schreef Iriacynthe het volgende: Nja, sorry als ik te fel reageerde op dat coach-ding, ik word soms ook gewoon een beetje moe van allerlei onderwijsvernieuwingen waarin het wel eens lijkt alsof je als leerkracht alles moet kunnen en doen, zo lang je maar niet gaat leerlingen lastigvallen met leerstof. Ik ben een vrij traditionele leerkracht in de zin dat ik vind dat mijn voornaamste taak er gewoon in ligt om leerlingen stevig inhoudelijk te onderwijzen vanuit mijn vakgebied. Mijn professionaliteit als leerkracht (in opleiding) ligt er, zo vind ik, in de eerste plaats in dat ik iets te vertellen heb, mijn persoonlijke band met leerlingen stel ik enorm op prijs maar zie ik graag gefundeerd in mijn leerkracht-zijn in plaats van omgekeerd.

Ik zie het niet als een felle reactie, ik zie in dit topic verschillend denken naar voren komen. En daarom zoveel verschillend onderwijs. Het moet bij je passen. Ik werk op een jenaplanschool en ik vind het geweldig, andere zouden hier binnen niet passen en dat zie ik ook bij collega's.

Ik denk dat het goed is om verschillend onderwijs te hebben en ook dat je als leerkracht niet overal even veel bij voelt , want anders moet je zoveel verschillende types onderwijs doen in je loopbaan haha.

[Olorin 154]

Quote:

Op zaterdag 16 januari 2010 12:04:28 schreef Mr. Emilio het volgende: [...] Ben je dat nog steeds?

Momenteel niet. Ik studeer nog steeds. Maar ik heb wel een tweede graads lesbevoegdheid.

Als ik mijn master geschiedenis heb, ga ik denk ik nog wel een eerste graad lesbevoegdheid halen.