katholiek tegen wil en dank

[LodewijkNapoleon 0]

Titels laten niet zoveel ruimte voor nuances. Maar waar ik het over wil hebben is dit; ik heb in het verleden wel eens een topic geopend over de weerstand die de katholieke Kerk oproept:

link

Nu wil ik die lijn eigenlijk doortrekken naar de katholieken zélf. De meeste katholieken op dit forum zijn , zo meen ik te weten , óf katholiek geworden na een forse interne strijd, óf teruggekeerd naar het geloof van van hun kinderjaren na een evenzo forse interne strijd. Voorts heb je ook wel neo's die in het begin heel enthousiast 'Roomscher' dan de paus zijn, maar waar na verloop van tijd ook een terugval plaats vind.

Kortom, het katholiek geloof, mits actief beleeft, lijkt een constante strijd te zijn, enerzijds trekt het, maar anderzijds lijkt het af te stoten. Zijn er medekatholieken die dit herkennen?

[Asteraceae 0]

Is dat iets van alleen de Katholieken of ook van andere Christelijke groeperingen. Ik herken mezelf er namelijk wel in, ik ben alleen geen katholiek.

[Mattijs 0]

Ik ben dan wel geen mede katholiek, dus over die interne strijd kan ik niet veel zeggen.

Heb pas geleden gespeeld bij 2 katholieke diensten en wat me wel opvalt daarin:

Er zit zo weinig persoonlijks in. Ik zou in dat soort diensten me nooit happy voelen, omdat het slechts bol staat van (eeuwenoude) rituelen, die voor mij niks zeggen over mijn eigen persoonlijk geloof. Nu heb je dat natuurlijk in het protestantse ook wel, maar daar is binnen zo'n dienst voor mijn gevoel vaak veel meer ruimte voor je persoonlijke overtuiging.

Dat zou er bij mij voor zorgen dat ik erg veel moeite zou hebben met het katholicisme als ik daar vanuit bijvoorbeeld mijn jeugd mee opgegroeid zou zijn.

Ik merk dat bijvoorbeeld ook in een GKV bij ons in de buurt. Waar jongeren ook een soortgelijke strijd voeren. In dit geval vanwege de uitermate streng gereguleerde en verwachte geloofsbeleving.

[Sacerdos 0]

Men kan alleen maar totaal trots zijn dat men Katholiek is,totaal!!!

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 20:39:44 schreef zoveel vragen nu nog antwoorden het volgende: Is dat iets van alleen de Katholieken of ook van andere Christelijke groeperingen. Ik herken mezelf er namelijk wel in, ik ben alleen geen katholiek.

Jawel, maar minder denk ik. Feit is dat er in de PKN minder vast ligt, er meer richtingen zijn, en je grofweg meer je eigen gang kan gaan. Maar inderdaad, allen die o.a. hierin geloven:

klik

...zullen die strijd ervaren denk ik.

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 20:46:23 schreef Mattijs het volgende: Ik ben dan wel geen mede katholiek, dus over die interne strijd kan ik niet veel zeggen. Heb pas geleden gespeeld bij 2 katholieke diensten en wat me wel opvalt daarin: Er zit zo weinig persoonlijks in. Ik zou in dat soort diensten me nooit happy voelen, omdat het slechts bol staat van (eeuwenoude) rituelen, die voor mij niks zeggen over mijn eigen persoonlijk geloof. Nu heb je dat natuurlijk in het protestantse ook wel, maar daar is binnen zo'n dienst voor mijn gevoel vaak veel meer ruimte voor je persoonlijke overtuiging.

Logisch, dat vond ik ook altijd. Anderen vinden juist de liturgie weer mooi, maar ergeren zich aan de leer, of een combinatie van die twee.

Er zit wel een punt in wat je zegt, de liturgie is er niet om tegemoet te komen aan je persoonlijke overtuiging. Het is er (mede) om jouw overtuiging om te vormen naar wat God van jou wil.

En heel in het algemeen; ik linkte net al de Bergrede, dat ligt toch ook niet zo voor de hand?

[Taquoriaan 0]

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 20:35:27 schreef Pius_XII het volgende: Titels laten niet zoveel ruimte voor nuances. Maar waar ik het over wil hebben is dit; ik heb in het verleden wel eens een topic geopend over de weerstand die de katholieke Kerk oproept: link Nu wil ik die lijn eigenlijk doortrekken naar de katholieken zélf. De meeste katholieken op dit forum zijn , zo meen ik te weten , óf katholiek geworden na een forse interne strijd, óf teruggekeerd naar het geloof van van hun kinderjaren na een evenzo forse interne strijd. Voorts heb je ook wel neo's die in het begin heel enthousiast 'Roomscher' dan de paus zijn, maar waar na verloop van tijd ook een terugval plaats vind. Kortom, het katholiek geloof, mits actief beleeft, lijkt een constante strijd te zijn, enerzijds trekt het, maar anderzijds lijkt het af te stoten. Zijn er medekatholieken die dit herkennen?

Ik herken dat zo. Toen ik daar zondag op het altaar stond is was het ook:

"Ik sta hier, ik kan niet anders."

Ik heb echt alle andere opties heel hard overwogen omdat ik echt niet katholiek wou worden, vooral niet omdat ik daarvoor Gereformeerd was en het grotendeels wel met Calvijn kon vinden, mits in de goede context enzo.

Pas nadat ik echt kon zeggen dat ik de huidige protestantse praxis niet calvinistisch vond, moet ik tegen mijn zin erkennen dat de Rooms-Katholieke Kerk het dichtst bij de waarheid zit.

Daarom ben ik nu katholiek: omdat ik niet anders kan.

[Gast Anon_phpbb]

dus zelfs na die strijd en de keuze die je uiteindelijk maakt, stoot je eigen geloof je af?

[Taquoriaan 0]

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 21:03:33 schreef Luxuria het volgende: dus zelfs na die strijd en de keuze die je uiteindelijk maakt, stoot je eigen geloof je af?

Nee! Juist niet! Ik kwam tot het inzicht, dat wanneer Calvijn anno 2008 zou leven, hij hoogstwaarschijnlijk Katholiek zijn geworden. Dat was erg moeilijk omdat ik als protestant vooral gevoelsmatig het katholicisme moeilijk vond.

Pas toen ik zag dat de Rooms-Katholieke Kerk het dichtst bij de Waarheid zit én dat Calvijn gezien de leer van de Rooms-Katholieke Kerk ná de Contra-Reformatie (nu dus) daar dichterbij staat dan bij de huidige "Protestantse" kerken, zag ik in dat ik katholiek moest worden.

Ik ben het dus geworden omdat ik niet anders kon, niet omdat ik het zo graag wilde zijn. Hoe meer ik me in de Reformatie verdiepte en in de huidige protestantse leer, des te duidelijker werd het me dat de moderne protestanten niet echt Calvinistisch meer zijn, maar eerder een verwaterde (post)modernistische variant ervan. En daar heb ik best lang om moeten rouwen voordat ik daar afscheid van kon nemen.

[Olorin 155]

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 21:08:56 schreef Taquoriaan het volgende: [...] Nee! Juist niet! Ik kwam tot het inzicht, dat wanneer Calvijn anno 2008 zou leven, hij hoogstwaarschijnlijk Katholiek zijn geworden.

Ik denk dat als Ambrosius, Augustinus, Hiëronymus en Gregorius de Grote nu hadden geleeft, ze waarschijnelijk protestantants zouden zijn geworden.

[Gast Anon_phpbb]

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 21:08:56 schreef Taquoriaan het volgende: [...] Nee! Juist niet! Ik kwam tot het inzicht, dat wanneer Calvijn anno 2008 zou leven, hij hoogstwaarschijnlijk Katholiek zijn geworden. Dat was erg moeilijk omdat ik als protestant vooral gevoelsmatig het katholicisme moeilijk vond. Pas toen ik zag dat de Rooms-Katholieke Kerk het dichtst bij de Waarheid zit én dat Calvijn gezien de leer van de Rooms-Katholieke Kerk ná de Contra-Reformatie (nu dus) daar dichterbij staat dan bij de huidige "Protestantse" kerken, zag ik in dat ik katholiek moest worden. Ik ben het dus geworden omdat ik niet anders kon, niet omdat ik het zo graag wilde zijn. Hoe meer ik me in de Reformatie verdiepte en in de huidige protestantse leer, des te duidelijker werd het me dat de moderne protestanten niet echt Calvinistisch meer zijn, maar eerder een verwaterde (post)modernistische variant ervan. En daar heb ik best lang om moeten rouwen voordat ik daar afscheid van kon nemen.

had het niet tegen jou hoor, maar omdat pius zoiets zei. Het lijkt mij dat , als je eenmaal die strijd hebt geleverd je ook min of meer zeker kunt zijn van je keuze.. zoals jij dus ook zegt nu. Ik vind het trouwens echt knap dat je zo op zoek bent gegaan naar de waarheid en uiteindelijk eerlijk hebt toegegeven aan de uitkomst.. wou dat ik dat kon.

[Dostojevski 0]

(om Raido voor te zijn ): je had ook zwaar refo kunnen worden. Volgens mij staan die nog redelijk dicht bij het oorspronkelijke calvinisme.

Voor mij botst het vooral op gebied van de moraal. Het blijft gewoon een worsteling: een Kerk die pretendeert het allemaal beter te weten dan ik, hoe mijn overtuiging ook mag zijn. Dat is algemeen mijn gevoel bij God trouwens, maar bij bv de NGK (waar ik lid van ben geweest) is het wat makkelijker om "flexibel" om te gaan met God en wat Hij precies van je zou willen, dan in de RKK. Of misschien is het juist andersom: dat de RKK méér ruimte laat aan de individuele gelovige, een soort gedoogbeleid, hoewel ze tegelijkertijd op het gebied van moraal forse uitspraken doet, terwijl de NGK een meer "wereldgelijkvormig" Godsbeeld en een meer wereldgelijkvormige moraal verkondigt, en daarin wellicht minder flexibel is. Toch is het dan makkelijker om Nederlands gereformeerd te zijn. Maarja, als je daar dan weer geen Waarheid in ziet, dan wordt dat ook zo kaaltjes zeg maar. En dat was mijn dilemma.

[Olorin 155]

Jij zult 't het beste weten.

Ik heb de indruk ook vaak dat het soms ook wel aan de hoofdjes van de mensen ligt. Sommige christenen hebben een vreemd godsbeeld en sommige mensen geven zelfs ronduit toe niet eens meer in de christelijke God te geloven, maar in een kracht, of dat zelfs niet eens meer.

Daarnaast heb je denk ik ook mensen die oprecht geloven maar soms niet alles even goed begrijpen.

[Dostojevski 0]

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 21:36:14 schreef Olorin het volgende: Jij zult 't het beste weten.

Ik ben gewoon te lui om mijn post onleesbaar te maken door om de 5 woorden "naar mijn mening" toe te voegen.

[Dagmar 0]

Hmja. In ieders reactie zit wel wat herkenbaars

Ik ben katholiek geworden omdat m'n ouders me gedoopt hebben. Simpel. Als dat niet zo zou zijn geweest denk ik dat er een grote kans zou zijn dat ik in een andere kerk had gezeten. Die doop, die verbinding met de Kerk, het geloof van mijn ouders en het vertrouwen dat mijn ouders óók zelf na kunnen denken en zoeken (ik weet dat mijn moeder op een gegeven moment een tijdje een hervormde kerk bezocht heeft bijvoorbeeld) hebben mij de Kerk een kans laten geven. En toen ik Haar die kans gegeven had was ik vrijwel direct om

Daarvoor zat dus een periode 'weenie'. Waarin ik dus behalve de 12 artikelen níet wist wat ik dácht dat waarheid was, waar dat dan aan te toetsen, enzovoort. Eigenlijk een voortzetting van de twijfels in de periode voor mijn bekering, waarin ik twijfelde aan mijn eigen gelijk, oftewel: waar haalde ik de autoriteit vandaan om te denken dat iets waarheid is.

Is dat nu voorbij dan? Neu. Ik wéét, geloof, vertrouw en dat soort dingen dat wat de Kerk leert is wat God leert. Maar hoe daar mee om te gaan, wat daar de ware manier voor is, dat moet nog groeien. Net wat Dostojevski zegt zo ongeveer.

Dus. Niet echt tegen wil en dank, want ik ben blij katholiek te zijn, maar ik kan niet anders sinds mijn ouders me lieten dopen

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 21:27:24 schreef Dostojevski het volgende: Voor mij botst het vooral op gebied van de moraal. Het blijft gewoon een worsteling: een Kerk die pretendeert het allemaal beter te weten dan ik, hoe mijn overtuiging ook mag zijn.

Herkenbaar, al zit het probleem er bij mij meer in het doen dan in het denken. Tegelijkertijd vind ik het ook vertroostend (als ik bijvoorbeeld kijk naar mijn eigen wisseling van standpunten en de overtuigdheid daarvan )

Is dat ook enigzins herkenbaar?

[Robert Frans 1.653]

Zoals ik het ervaren heb, is het geloof in God voor mij sowieso een constante strijd tussen twijfel en zekerheid, Gods mildheid en Gods strengheid, tussen aantrekking en afstoting. Alleen nu ik katholiek ben, staat er voor mij ietwat meer vast. Van bepaalde zonden weet ik nu zeker dat het zonden zijn en zo zijn er meer dingen waar ik meer zekerheid in heb. Niet dat het dan altijd makkelijker wordt, maar toch.

Na de verliefdheid komt altijd een soort van terugval, zodat de verliefdheid plaats kan maken voor "houden van." Dan begin je in de gaten te krijgen dat een relatie ook investeren is, dat het energie kost, dat je ook minder prettige dingen van de ander moet kunnen aanvaarden, et cetera. Dan krijg je het écht elkaar leren kennen en wordt de relatie alleen maar rijker en dieper. Alleen zul je daarvoor ook moeten leren loslaten.

Het leven gaat gewoon door, ook als katholiek, zo mag ik ervaren. Het katholicisme maakt dingen niet altijd makkelijker, soms zelfs integendeel, maar geeft er wel veel voor terug. Ik ben toch blij dat de huidige katholieke Kerk weer veel vrijheid geeft voor een persoonlijke geloofsbeleving, maar ook de rust en de schoonheid brengt van een eeuwenoude liturgie. Juist die liturgie is zo samenbindend, zelfs als je hem alleen in je eigen kamertje viert tijdens het getijdengebed.

Wel zullen er altijd belemmeringen voor mij blijven. Belemmeringen die andere mensen niet hebben en waardoor bepaalde dingen altijd moeizamer zullen gaan bij mij. Daar moet ik maar mee leren leven, dat kruis moet ik maar in alle rust en vrede dragen. Maar tot nu toe blijf ik ervan overtuigd dat ik met Gods hulp echt de juiste keuze heb gemaakt. En mag ik steeds ietsjes rustiger in het geloof staan.

[diakio 0]

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 21:03:33 schreef Luxuria het volgende: dus zelfs na die strijd en de keuze die je uiteindelijk maakt, stoot je eigen geloof je af?

Het is in alle eerlijkheid natuurlijk ook een vrij afstotelijk geloof.

---

Samengevoegd:

Maar om de vraag van TO te beantwoorden: nee, het is voor mij geen strijd, en het is ook nooit echt een strijd geweest. Hooguit met mijn ouders, die niet onverdeeld blij waren dat ik terugviel in een geloof dat zij achter zich dachten te hebben gelaten.

Het is meer een ontwikkeling geweest, die nog volop gaande is trouwens, hoewel ik het vermoeden heb dat een belangrijke ontwikkelingsfase zijn einde nadert.

Wat me meer en meer helder is geworden, is dat de stappen die ik gezet heb, een rechte lijn volgen:

- het deterministisch materialisme / seculier humanisme van mijn jeugd naar

- de rationele theologie van de Kerk naar

- de orthodoxe mystiek van de leegte waarin geloof niet langer inhoud is, maar slechts verwoording van de Waarheid, een taal voor de leegte.

[BookerT 0]

Ik ben zelf geinterrseerd in en gefascineerd door deze kerk, en heb ontdekt dat er veel meer waarheid in zit dan in het evangelische wereldje waar ik vandaan kom, toch stoot het me af en trekt het me tegelijkertijd aan, ik zal toch ooit een keuze moeten maken.

[diakio 0]

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 22:47:06 schreef BookerT het volgende: Ik ben zelf geinterrseerd in en gefascineerd door deze kerk, en heb ontdekt dat er veel meer waarheid in zit dan in het evangelische wereldje waar ik vandaan kom, toch stoot het me af en trekt het me tegelijkertijd aan, ik zal toch ooit een keuze moeten maken.

doe het niet!

[Dostojevski 0]

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 22:40:45 schreef diakio het volgende: Maar om de vraag van TO te beantwoorden: nee, het is voor mij geen strijd, en het is ook nooit echt een strijd geweest. Hooguit met mijn ouders, die niet onverdeeld blij waren dat ik terugviel in een geloof dat zij achter zich dachten te hebben gelaten.

Daar hoopte ik al op: eindelijk eens een katholiek in dit topic die géén strijd ervaart.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 22:47:06 schreef BookerT het volgende: Ik ben zelf geinterrseerd in en gefascineerd door deze kerk, en heb ontdekt dat er veel meer waarheid in zit dan in het evangelische wereldje waar ik vandaan kom, toch stoot het me af en trekt het me tegelijkertijd aan, ik zal toch ooit een keuze moeten maken.

Wat diakio zegt.

Het helpt als je iemand, liefst een katholiek die een beetje kennis van zaken heeft, je kritisch aan de tand laat voelen over wat jou aantrekt in de RKK. En dan kijken wat ervan overblijft. Het leven is uiteindelijk een zoeken naar Waarheid, dus als iemand je van foutieve voorstellingen kan afhelpen waardoor je toch liever niet katholiek wordt, is dat alleen maar meegenomen.

[Taquoriaan 0]

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 21:20:15 schreef Olorin het volgende: [...] Ik denk dat als Ambrosius, Augustinus, Hiëronymus en Gregorius de Grote nu hadden geleeft, ze waarschijnelijk protestantants zouden zijn geworden.

Hun werken kennende, vermoed ik van niet. Vooral Augustinus kon niet zonder de Eucharistische Heer (niemand kan daar zonder, maar hij schrijft daar over). De Eucharistische Heer ontvangen is vrij problematisch in protestantse kringen.

[BookerT 0]

Of ik foutieve voorstellingen van de RKK heb weet ik niet, mijn interesse gaat in ieder geval wel dieper dan 'mooie beelden en wierook'....Als ik er op een gegeven moment toch op uitkom dat de RKK de Waarheid leert, wat best wel eens zou kunnen...moet ik toch een keuze maken...terug naar evangelisch word het niet denk ik....

[diakio 0]

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 23:05:49 schreef BookerT het volgende: Of ik foutieve voorstellingen van de RKK heb weet ik niet, mijn interesse gaat in ieder geval wel dieper dan 'mooie beelden en wierook'....Als ik er op een gegeven moment toch op uitkom dat de RKK de Waarheid leert, wat best wel eens zou kunnen...moet ik toch een keuze maken...terug naar evangelisch word het niet denk ik....

Een uitermate belangrijke waarde van het katholieke geloof is trouw aan je kerk.

[Taquoriaan 0]

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 23:05:49 schreef BookerT het volgende: Of ik foutieve voorstellingen van de RKK heb weet ik niet, mijn interesse gaat in ieder geval wel dieper dan 'mooie beelden en wierook'....

Als het in de RKK alleen om mooie beelden en wierrook zou gaan, had ze het geen 2000 jaar volgehouden, denk ik. Dan was het kaarsje ( ) in 300 ofzo al uitgegaan, als ze het zo lang volgehouden hadden...

Quote:

Als ik er op een gegeven moment toch op uitkom dat de RKK de Waarheid leert, wat best wel eens zou kunnen...moet ik toch een keuze maken...terug naar evangelisch word het niet denk ik....

Inderdaad, en je komt daar achter door alles open te gooien en bij het begin te beginnen om te zien dat áls de RKK is gaan dwalen, wanneer dat dan geweest is...

En als de RKK iets leert/vindt, is het handig om de redenering erachter te weten te komen in plaats van iets af te serveren omdat je het niks vind (daar ben ik heel lang erg goed in geweest )

[Olorin 155]

Quote:

Op donderdag 14 augustus 2008 23:02:20 schreef Taquoriaan het volgende: [...] Hun werken kennende, vermoed ik van niet. Vooral Augustinus kon niet zonder de Eucharistische Heer (niemand kan daar zonder, maar hij schrijft daar over). De Eucharistische Heer ontvangen is vrij problematisch in protestantse kringen.

Hij is dan natuurlijk ook een product van zijn tijd. Had hij nu geleefd, dan was het anders geweest. Dan zou denk ik een paper ter verdediging van de consubstantiatieleer geschreven hebben.