balans in het geloof

[Olorin 155]

Ik vroeg me af of ook andere users dit herkennen:

Een wat eenzijdige belichting van kerken en christenen mbt het geloof, dus teveel inzoomen op bepaalde zaken en de rest er een beetje mager van af laten komen.

Wat ik hiermee bedoel:

Bijvoorbeeld, God is onze Vader, Hij is de Schepper, Hij is de koning, de Verlosser. God is een God van trouw, een rechtvaardige God en God is liefde.

Met eenzijdig bedoel ik: Stel, ik zie God als de Vader en als een God van liefde, maar ik laat al die andere puntjes maar een beetje onderbelicht.

Een ander voorbeeldje met de kerk:

Stel, de gemeente besteed veel aandacht aan de persoonlijke relatie tussen mens en God. Hoe God te ontmoeten, hoe Hem te dienen en te volgen, problemen, verleidingen waarmee een christen in aanraking kan komen, etc.

Maar laat vervolgens de kerkleer, kerkgeschiedenis, de theologie etc. er wat onderbelicht van af komen.

Of andersom, een kerk die erg bezig is met leerstukken, dogmatiek, etc. Maar waarbij het verder in het abstracte blijft hangen.

Het zijn zomaar wat voorbeeldjes die ik nu loop te bedenken...

Maaruh, herkennen mensen dat? (niet zozeer de voorbeeldjes, maar dus wat ik aan de hand van voorbeeldjes probeer te verduidelijken. )

Bij jezelf, bij je kerk, of gewoon in het christendom?

Dat mensen zich erg richten op bepaalde zaken, waardoor ze de rest een beetje vergeten?

(Kleine opmerking: Natuurlijk is het makkelijk om bij anderen heel wat splinters in ogen te herkennen. Maar het op jezelf te betrekken ipv gelijk naar anderen te wijzen vind ik zelf wat grootser. )

[Thorgrem 430]

Ik ben het met de strekking van het verhaal eens dat er een balans nodig is voor een goede gezondheid. Ik denk echter niet dat er een vast punt staat voor de balans, ook links en rechts van het midden is er nog ruimte genoeg.

Ik herken wat je noemt niet in mijn eigen parochie.

[Anomalie 0]

Is de balans in het geloof (het christendom) niet al zoek als je God almaar 'de Vader' blijft noemen (om het even op je voorbeeld te betrekken)? Zo blijft God als Moeder onderbelicht en is je godsbeeld al eenzijdig om mee te beginnen.

Verder denk ik dat die eenzijdigheid ook te wijten is aan het feit dat veel mensen (net als ik) slechts oppervlakkig bekend zijn met het christendom en (niet als ik) denken: 'Ik heb al zoveel andere dingen te doen, dan me nog meer te verdiepen in het christelijk geloof.'

Is een balans in je opvattingen (i.t.t. een oppervlakkige kennis) over iets niet juist het product van een oprechte interesse en verdieping? Als die balans mist, hoe zou die eenzijdige belichting dan vermeden kunnen worden?

[Machiavelli 0]

Quote:

Op zondag 13 april 2008 20:59:07 schreef Anomalie het volgende: Is de balans in het geloof (het christendom) niet al zoek als je God almaar 'de Vader' blijft noemen (om het even op je voorbeeld te betrekken)? Zo blijft God als Moeder onderbelicht en is je godsbeeld al eenzijdig om mee te beginnen.

Dat heeft misschien te maken met het godsbeeld zoals dat uit de Bijbel naar voren komt, met de manier waarop God zich wenst kenbaar te maken, dat is zelden, volgens mij zelfs nooit, als Moeder. Heb ik een eenzijdig beeld van mijn vader doordat ik hem nooit zie als moeder of als vrouw? Nee, en zo doe ik God imho ook niet tekort door nooit God als Moeder te zien.

[Robert Frans 1.653]

Juist. Als. God zich in de Traditie heel vaak als Moeder zou presenteren, dan zou het eenzijdig zijn als we Hem alleen maar Vader zouden noemen. Maar we zien dat Hij zich weinig als Moeder, maar voornamelijk als Vader presenteert. Dus is het niet eenzijdig dat we Hem vooral Vader noemen, maar gewoon een kwestie van goed fatsoen.

[Dostojevski 0]

Ik heb net als Thorgrem de indruk dat mijn parochie redelijk in balans is. Qua vorm is het een orthodoxe boel en dan is er een risico dat regels en vormen belangrijker worden dan menselijke, relationele factoren. Maar dat ervaar ik niet zo in mijn parochie.

@Anomalie: hangt er vanaf hoe je er als christen in staat. Ik sta achter wat Mach en Robert schreven. Mijn vader ziet me al aankomen... Maar als je tot een religieuze stroming hoort die zoiets heeft van "schijt aan de bijbel", dan wordt het ineens al een heel stuk logischer om God Moeder te noemen als je dat zo voelt.

[reteip 0]

@ Gorthaur:

Ben het in grote lijnen wel met je eens, balans is goed.

Maar gesteld dat ergens een gebrek aan balans is, dan denk ik dat dat 'erger' is wanneer de prediking puur theoretisch is, dan wanneer deze puur gericht is op een relatie met God in combinatie met hoe daaruit te leven.

Dit vanwege de praktische insteek van Jezus.

[Anomalie 0]

Quote:

Op zondag 13 april 2008 23:50:31 schreef Machiavelli het volgende: Dat heeft misschien te maken met het godsbeeld zoals dat uit de Bijbel naar voren komt, met de manier waarop God zich wenst kenbaar te maken, dat is zelden, volgens mij zelfs nooit, als Moeder. Heb ik een eenzijdig beeld van mijn vader doordat ik hem nooit zie als moeder of als vrouw? Nee, en zo doe ik God imho ook niet tekort door nooit God als Moeder te zien.

Quote:

Juist. Als. God zich in de Traditie heel vaak als Moeder zou presenteren, dan zou het eenzijdig zijn als we Hem alleen maar Vader zouden noemen. Maar we zien dat Hij zich weinig als Moeder, maar voornamelijk als Vader presenteert. Dus is het niet eenzijdig dat we Hem vooral Vader noemen, maar gewoon een kwestie van goed fatsoen.

Quote:

@Anomalie: hangt er vanaf hoe je er als christen in staat. Ik sta achter wat Mach en Robert schreven. Mijn vader ziet me al aankomen... Maar als je tot een religieuze stroming hoort die zoiets heeft van "schijt aan de bijbel", dan wordt het ineens al een heel stuk logischer om God Moeder te noemen als je dat zo voelt.

Het gaat mij niet alleen om de Bijbel of de Traditie, als je daar op steunt snap ik best dat je God overwegend als Vader ziet. Waar het mij ook om te doen is, is de logische inconsequentie een geslacht en/of geslachtskenmerken te plakken op iets dat Oneindig is. Het oneindige wordt slechts versmald en letterlijk ver-nietigd, door er eindige kenmerken aan toe te schrijven.

Ik kan me ook niet voorstellen dat Jezus alleen 'Vader' zou hebben gebruikt en ik geloof dat andere geschriften dit beter belichten. Zo heeft Jezus het in logion 101 van Thomas het over zijn moeder die hem baarde en onderscheid deze van zijn ware moeder die hem het leven schonk. In het Vredesevangelie der Essenen heeft Jezus het over zijn Hemelse Vader en aardse Moeder, die beiden hun essentiële rol uitvoeren in het scheppingswerk. Dat noem ik balans.

Ook vind ik dat er een duidelijk maatschappelijke verantwoordelijkheid is voor mannen om te laten zien dat God vrouwen (in ieder geval anno 2008) een gelijke kans en een gelijke positie toewenst als mannen. Dit zal pas duidelijk worden als de kerkelijke structuur in de verschillende denominaties ook vrouwen in het gezag toe gaan laten.

[Snow 0]

Ik moet zeggen dat ik het ook erg moeilijk vind om dat balans te vinden hoor. Tenminste voor mij wel

[Étoile 0]

@Thomas: En in jou persoonlijke geloof? Is die balans er daar ook?

Zo merk ik dat ik de neiging heb om God niet als Liefde en Vader te zien. Rechtvaardig zoom ik juist meer op in, misschien omdat dat makkelijker te behappen is. Mijn persoonlijke geloof is verre van in balans. Ik schiet heen en weer van de ene naar de andere kant. Gelukkig is de gemeente waar ik kom wel aardig in balans. God wordt inderdaad belicht als Vader, Rechtvaardige, Verlosser, Schepper, Koning en Liefde. Ik persoonlijk zie het alleen nog niet altijd. Maar ach, je moet wat te ontdekken houden he

[LodewijkNapoleon 0]

Mijn parochie is denk ik ook wel redelijk in balans. We zijn wel weer iets minder 'progressief' (aanhalingstekens bewust gebruikt )dan dat we geweest waren omdat we een nieuwe priester hebben.

Quote:

Op zondag 13 april 2008 20:59:07 schreef Anomalie het volgende: Is de balans in het geloof (het christendom) niet al zoek als je God almaar 'de Vader' blijft noemen (om het even op je voorbeeld te betrekken)? Zo blijft God als Moeder onderbelicht en is je godsbeeld al eenzijdig om mee te beginnen.

Er is ook een Moeder in het katholieke geloof, en dat is de Kerk, en Maria, die in heel veel opzichten model staat voor de Kerk. Dus in feite zijn wij de 'zij'. Hoewel er hier en daar inderdaad in de Bijbel bepaalde connotaties van vrouwelijkheid in God (ik meen Jesaja) zijn waar te nemen, verklaart dit de mannelijke kant van God waarmee Hij zich meestal laat kennen. Op deze wijze overschreidt de man-vrouw eenheid de transcedentiegrens.

Sowieso, zonder huwelijkssymboliek is het Christendom onbegrijpbaar. Of het nu om de Drie-eenheid, de Twee-naturenleer of de ecclesiologie gaat, het is slechts gekunstelde abacadabra zonder het huwelijksbeeld.

[LodewijkNapoleon 0]

Oh mezelf? nu, de afgelopen tijd richt ik me weer wat op de apologetieke kant, en dan wisselt het weer wat af en wordt wat mystieker. Meestal heeft het ook te maken met of m'n bindingsangst t.o.v. Christus groot of kleiner is, dat wisselt ook nogal.

[Olorin 155]

Ik zelf merk dat het aspect van God's liefde, genade, enzo mij toch meer aanspreekt dan God's toorn. Ik heb de indruk dat ik wel vaker zo is in 't westen.

In het verleden hadden juist bekeerde Germanen weer moeite met bepaalde zaken in het NT en sprak hun juist meer de verhalen over de strijd en Gods toorn in het OT aan. Wat ik ook een leuk voorbeeld vind is het gedicht heiland uit de vroege middeleeuwen: Jezus als krijgheer, omringt door zijn krijgers.

Maar de verschillende aspecten zijn vind ik belangrijk. God is almachtige Koning (belangrijk ook in de juiste context te zien. Dus wat een koning in die tijd inhield, dus niet bepaald een linten knippende koning zoals Willem Alexander zal worden). Hij is soeverein en rechtvaardig. Maar Hij is ook de liefhebbende Vader. Hij stierf voor ons aan het kruis. Zo dat wij door Zijn genade gered worden.

Over dat punt van de kerk: Ik herken het wel een beetje zelf. Ben het met Reteip eens over de relatie. Zonder dat is het m.i. een dood geloof. Alleen bemerk ik dat in evangelische kringen die ruim de aandacht krijgt (en terecht!) en er veel aandacht is op het punt van het geloofsleven. Maar dat de 'theorie' er wat bekaaid afkomt. Dan krijg je dus dingen dat bepaalde zaken vanzelfsprekend lijken, maar de theologie er achter niet kennen, onvoldoende op de hoogte zijn van de kerkgeschiedenis en van apologetiek etc.

Er is hier denk ik ook een andere factor van belang: interesse van de kerkgangers. Zo weet ik van mijn gemeente dat bijv. kringen drukker worden bezocht dan bijbelstudies ed. (Zelf maak ik me er ook schuldig aan)

Dat is niet alleen het probleem van mijn gemeente, van mijn stroming, maar 't schijnt een probleem in het christendom te zijn. Zo schreef McGrath een boekje met de basics van theologie, omdat die basics blijkbaar niet meer als bekend kunnen worden verondersteld bij een hoop christenen. Ik ervaar dat trouwens ook in m'n omgeving.

De vraag waar de balans ligt is weer een andere kwestie.

(klein puntje over God als Moeder: er zijn wel passage's in de bijbel over te vinden. Denk bijv. aan de moederschoot enzo. Feit is natuurlijk wel dat er veel meer over God als Vader te vinden is, maar dat neemt niet weg dat ze er wel zijn. Of dat wat met een eenzijdig beeld te maken heeft, is een ander verhaal).

Over of wij een eenzijdig of beperkt beeld van God kunnen vermijden is ook de vraag. We weten alleen van God wat Hij aan ons heeft geopenbaard. En ik denk dat God altijd groter is dan wij kunnen bevatten. Een menselijke beperking van ons zeg maar.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op maandag 14 april 2008 18:05:09 schreef Gorthaur het volgende: Ik zelf merk dat het aspect van God's liefde, genade, enzo mij toch meer aanspreekt dan God's toorn.

Op het moment dat een bepaald beeld je aanspreekt, moet je je misschien juist daarom op de andere kant focussen.

Quote:

Ik heb de indruk dat ik wel vaker zo is in 't westen.

Integendeel, de lijdende Christus is typisch iets van het Westen, in het Oosten is men nooit verder gekomen dan de Pantocrator.

[Timon 0]

Ik denk dat het als mensen onmogelijk is om de juiste balans te hebben, omdat we God niet in Zijn volheid kunnen bevatten. Voor ons mensen lijkt er soms een tegenstelling te zijn in de karaktereigenschappen van God, zoals Zijn liefde en zijn rechtvaardigheid. Dat deze totaal bij elkaar passen en God zowel liefde is, als dat Hij rechtvaardig is, kunnen wij wel een glimpje van snappen, maar lang niet in zijn volheid.

Ik zie God als een trouwe, liefdevolle Vader, die oneindig veel van me houdt. Als zwevangeloot is het natuurlijk verklaarbaar dat dit beeld overheerst. Ik wéét wel dat God ook almachtig is, dat Hij rechtvaardig is, dat Hij hoog verheven is. Maar in mijn Godsbeeld is daar toch aanzienlijk minder plaats voor. Ik kan niet alle karaktereigenschappen in hun volheid begrijpen en al helemaal niet deze ook nog eens tegelijkertijd de juiste plaats geven.

Daarom vind ik het juist zo mooi dat ik samen met alle heiligen (van alle tijden, alle plaatsen, alle leeftijden en alle achtergronden) de lengte, diepte, hoogte en breedte van God mag leren kennen. Ik beeld me niet in dat ik God volledig kan vatten in mijn eentje. Waar ik blinde vlekken heb zitten, kunnen anderen scherp zien. Waar zij niet kunnen zien, kan ik voor hen waarnemen.

Waar ik het zwaartepunt vooral bij de liefdevolle kant van God leg, zal iemand uit een zwaardere reformatorische gemeente dit misschien vooral bij Zijn almacht leggen. Daardoor kunnen we een verschillend Godsbeeld van dezelfde God krijgen. Dan moeten we niet elkaar bestrijden. Ik moet niet tegen die refo-broeder uitvaren omdat hij niet evenveel nadruk legt op Gods liefde als ik, net als hij dat niet bij mij moet doen omdat ik niet evenveel de nadruk leg op Gods almacht. Want God is zowel almachtig als liefdevol. Hij is hoog verheven en barmhartig. Beide Godsbeelden kloppen, en beiden zijn zeer onvolledig.

Om het te illustreren wil ik een beeld gebruiken dat veel door syncretisten wordt gebruikt, maar waarvan ik geloof dat deze veel beter op zijn plaats is bij de verschillende denominaties binnen het christendom.

Er waren eens 4 blinden, die een olifant tegen kwamen. De eerste voelde aan de slurf en vertelde dat de olifant best wel dun, soepel en lang was.

De tweede blinde voelde aan een poot en verweet de eerste dat hij niet goed had gevoeld, de olifant was breed, stug en groot.

De derde voelde aan het staartje en concludeerde dat de olifant klein, dun en stevig was. De 4e was het daar niet mee eens, hij voelde het oor en de olifant was wel dun, maar ook groot en breed, net een uitgerekte pannenkoek. Allemaal hadden ze gelijk, allemaal waren ze incompleet. En dan moet je dit niet toepassen op allerlei verschillende religies, maar volgens mij is het wel een heel bruikbaar beeld voor de verschillende denominaties. We hebben elkaar zo hard nodig, want alleen dan kunnen we de lengte, breedte, hoogte en diepte van God leren kennen

[Robert Frans 1.653]

Quote:

Op maandag 14 april 2008 19:52:49 schreef T!m0n het volgende: Er waren eens 4 blinden, die een olifant tegen kwamen. De eerste voelde aan de slurf en vertelde dat de olifant best wel dun, soepel en lang was. De tweede blinde voelde aan een poot en verweet de eerste dat hij niet goed had gevoeld, de olifant was breed, stug en groot. De derde voelde aan het staartje en concludeerde dat de olifant klein, dun en stevig was. De 4e was het daar niet mee eens, hij voelde het oor en de olifant was wel dun, maar ook groot en breed, net een uitgerekte pannenkoek. Allemaal hadden ze gelijk, allemaal waren ze incompleet. En dan moet je dit niet toepassen op allerlei verschillende religies, maar volgens mij is het wel een heel bruikbaar beeld voor de verschillende denominaties. We hebben elkaar zo hard nodig, want alleen dan kunnen we de lengte, breedte, hoogte en diepte van God leren kennen

En dit verhaaltje wordt nu juist toegepast door mensen die menen dat alle religies gelijk zijn. Een echt bruikbaar beeld is het sowieso toch ook niet altijd. Denominaties spreken elkaar wel degelijk op verschillende punten tegen en als ze als blinden aftasten, dan komt er ook echt niet uiteindelijk één olifant uit. Wat bij die blinden inderdaad wel zo zou zijn, zodat er uiteindelijk één Waarheid is en ze er aanvankelijk allevier naast zaten.

Probeer maar eens alle denominaties, met álle theologische consequenties erop en eraan in elkaar te schuiven. Verlossingsdoop bij geloofsdoop, Eucharistie bij Avondmaal, Maria-verering bij Maria-afwijzing, et cetera... Gegarandeerd dat je dan wel veel overeenkomsten krijgt, maar ook veel tegenstellingen en dus géén hele olifant.

[Timon 0]

Dat het daarvoor wordt gebruikt, had ik al genoemd in de inleidende zin ervoor.

Quote:

Op maandag 14 april 2008 19:52:49 schreef T!m0n het volgende: Om het te illustreren wil ik een beeld gebruiken dat veel door syncretisten wordt gebruikt, maar waarvan ik geloof dat deze veel beter op zijn plaats is bij de verschillende denominaties binnen het christendom.

Ik weet niet hoe je precies eucharistie en avondmaal precies theologisch/dogmatisch bij elkaar kan brengen of hoe je verbondsdoop en geloofsdoop bij elkaar brengt in een theoretisch dogmatisch model.

Wel ben ik ervan overtuigd dat deze verschillen niet met elkaar hoeven te botsen. Zo kan je volgens mij de geloofsdoop kiezen en prachtig vinden, zonder de verbondsdoop als verkeerd te beschouwen. Volgens mij draait het uiteindelijk namelijk niet om welke doop "waar" is, maar draait het tenslotte om Jezus. Ik zou niet durven te beweren dat verbondsdoop harstikke fout is en dat je alleen als je volwassen gedoopt bent naar de hemel gaat. Wat zou dat een arrogantie zijn. Ik zie soms meer vruchten van de Geest in reformatorische broeders en zusters die nooit zoveel over de Heilige Geest hebben gehoord, dan bij charismatische christenen. Ik zou niet durven zeggen dat de Heilige Geest niet in een reformatorische of katholieke dienst aanwezig is. We staren ons vaak zo blind op onze verschillen, dat we vergeten dat we uiteindelijk 1 lichaam zijn en we zo veel van elkaar kunnen leren.

[Robert Frans 1.653]

Sjaloom T!m0n,

En de hele discussie gaat nou over wat nu het meest essentieel is. Het gaat om Jezus, prachtig! Maar wat heeft Hij ons dan te zeggen en wat is in zijn Boodschap het meest essentieel en wat niet? Als dat allemaal zo duidelijk zou zijn, dan zouden al die denominaties er allang niet meer zijn. Maar dat is dus niet duidelijk, dus kun je niet zomaar bepalen wat wij wel niet belangrijk zouden vinden, dus blijf je discussies houden.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op dinsdag 15 april 2008 17:51:46 schreef RobertF het volgende: Maar dat is dus niet duidelijk, dus kun je niet zomaar bepalen wat wij wel niet belangrijk zouden vinden, dus blijf je discussies houden.

Het is juist overduidelijk, maar Protestanten luisteren zo slecht.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op dinsdag 15 april 2008 12:22:02 schreef T!m0n het volgende: Wel ben ik ervan overtuigd dat deze verschillen niet met elkaar hoeven te botsen.

Zou je dat eens vanuit de Bijbel, danwel leerstellig kunnen onderbouwen?

Quote:

Zo kan je volgens mij de geloofsdoop kiezen en prachtig vinden, zonder de verbondsdoop als verkeerd te beschouwen.

Op zich kan dat, want het is allebei niet helemaal juist natuurlijk. Maar goed, het punt:

Quote:

Volgens mij draait het uiteindelijk namelijk niet om welke doop "waar" is, maar draait het tenslotte om Jezus.

Als je (o.a.) Mat. 7:21 consequent volgt, dan maakt het wél uit, en ligt het één automatisch in het verlengde van het andere.

Quote:

Ik zou niet durven te beweren dat verbondsdoop harstikke fout is en dat je alleen als je volwassen gedoopt bent naar de hemel gaat. Wat zou dat een arrogantie zijn.

Het is waar, of het is niet waar. Maar en begrip als arrogantie staat hier feitelijk los van, het is niet van belang i.i.g.

Quote:

Ik zie soms meer vruchten van de Geest in reformatorische broeders en zusters die nooit zoveel over de Heilige Geest hebben gehoord, dan bij charismatische christenen.

Eens, en andersom enzo.

Quote:

Ik zou niet durven zeggen dat de Heilige Geest niet in een reformatorische of katholieke dienst aanwezig is.

Ook eens, maar net als het bovenstaande irrelevant; je lijkt steeds de koppeling te maken dat als bijvoorbeelde jullie een minder juiste doopleer hebben, dat jullie ook automatisch minder goede mensen zijn. Of omgekeerd, omdat de katholieke Kerk de ware Kerk is, katholieken ook ware Christenen zijn, meer dan anderen.

Meer in het algemeen; ik kom die redeneerwijze steeds weer tegen vooral in Protestantse hoek, wat is de oorzaak darvan? Waar komt het weg?

Quote:

We staren ons vaak zo blind op onze verschillen, dat we vergeten dat we uiteindelijk 1 lichaam zijn en we zo veel van elkaar kunnen leren.

Je kunt pas écht iets van elkaar leren als je je héél goed focust op de verschillen. Anders dan zijn we niet meer dan oppervlakkige voorbijgangers die een one night stand hebben.

[Robert Frans 1.653]

Quote:

Op dinsdag 15 april 2008 18:02:37 schreef Pius_XII het volgende: [...] Het is juist overduidelijk, maar Protestanten luisteren zo slecht.

Uiteraard, maar ik wou het nog een beetje tactisch houden hier, redenerend vanuit de ander enzo, dank u.

[reteip 0]

Quote:

Op dinsdag 15 april 2008 18:02:37 schreef Pius_XII het volgende: je lijkt steeds de koppeling te maken dat als bijvoorbeelde jullie een minder juiste doopleer hebben, dat jullie ook automatisch minder goede mensen zijn. Of omgekeerd, omdat de katholieke Kerk de ware Kerk is, katholieken ook ware Christenen zijn, meer dan anderen. Meer in het algemeen; ik kom die redeneerwijze steeds weer tegen vooral in Protestantse hoek, wat is de oorzaak darvan? Waar komt het weg?[...]

Ik denk omdat wij altijd heel goed geweest zijn in scheuringen/afsplitsen, waarbij uiteraard de eigen visie als superieur beschouwd werd aan de visie van de partij waar je uit wegscheurde...

[Olorin 155]

Maaruh, zullen we weer BOT gaan?

Iets zegt me dat dit topic wendingen maakt die haaks staat op mijn start post van dit topic. (Mijn verfrissende idee was om voor de verandering op anderen in te hakken, ook naar je zelf of gemeente te kijken. Niet populair op het forum, maar wel vernieuwend. ).

@Robert,

Zou je ook willen reageren op de centrale vraag van het topic?

[Anomalie 0]

Quote:

Op dinsdag 15 april 2008 18:02:37 schreef Pius_XII het volgende: Je kunt pas écht iets van elkaar leren als je je héél goed focust op de verschillen. Anders dan zijn we niet meer dan oppervlakkige voorbijgangers die een one night stand hebben.

In mijn ervaring kom je, als je heel goed focust op de verschillen, het cement tegen waarmee alle verschillende elementen verbonden zijn. Ik denk dat je ook in de benadering van je geloof en van verschillende denominaties een balans moet houden in je aandacht op verschil en eenheid. Ik dat het juist de gezonde aandacht op een onderliggende waarheid is wat religie zo waardevool maakt tegenover waarheidsrelativistische wereldbeelden.

[Timon 0]

Zoals reteip al zegt, hoe vaak worden (relatief kleine) verschillen in leer gebruikt als reden om elkaar de hel in te wensen en te haten? Er zijn binnen de protestantse kerken al veel te veel scheuringen geweest, omdat mensen hun eigen leer zo hoog achtten dat alles wat er een beetje vanaf week van de duivel moest zijn. Het relativeringsvermogen van de eigen standpunten en visie lijkt vaak totaal weggevallen.

Pius, je vraagt om onderbouwing van mijn standpunt, ik denk dat ik deze in mijn eerste post in dit topic wel in zekere zin geef. Ik geef aan dat vaak de focus op verschillende karaktereigenschappen van God, tot verschillende godsbeelden kunnen leiden. Beiden zijn ze gebasseerd op karaktereigenschappen van God, beiden hebben ze een Bijbels fundament en beiden zijn ze incompleet.

Daarmee komen we ook weer meer ontopic, ik denk dat mensen niet in staat zijn het volledige beeld van God te snappen. Dat we nadrukken leggen, de ene karaktereigenschap van God meer en de ander minder tot zijn recht laten komen... En daarin kunnen onze godsbeelden elkaar tegenspreken, zonder dat ze uit de lucht gegrepen zijn. Het is vaak eerder het punt dat ze onvolledig zijn en dat daardoor bijvoorbeeld in het godsbeeld van een liefdevolle Vader dat een zwevangeloot kan hebben, weinig ruimte is voor de grootheid en almacht van God. Komt de zwevangeloot in kwestie in gesprek/discussie met een broeder uit een reformatorische kerk, die daar meer op focus en de liefdevolle kant onderbelicht, dan lijken de godsbeelden als dag en nacht van elkaar te verschillen, het lijkt of ze het over een andere God hebben.

Toch is dat niet zo, ze hebben het over dezelfde God, maar ze hebben beiden zoveel gefocust op die ene of die paar karaktereigenschappen dat ze weinig ruimte hebben gelaten voor die andere karaktereigenschappen. Om op het voorbeeld terug te komen: de zwevangeloot kan door zijn focus op Gods liefde, Zijn almacht uit het oog zijn verloren. Zijn godsbeeld is dus incompleet, maar toch wel op de Bijbel gefundeerd. Maar door de incompleetheid van zijn godsbeeld, lijkt hij bijna een andere God te aanbidden dan de reformatorische broeder die wél oog heeft voor die almacht, maar in zijn beeld weinig ruimte laat aan de liefde van God.

Ze lijken elkaar tegen te spreken, ze lijken te botsen. Maar in feite gaat het over dezelfde God en zouden ze door naar elkaar te luisteren veel van elkaar kunnen leren en hun godsbeeld vollediger krijgen...

[Thorgrem 430]

Evenwicht, daarbij vond ik het volgende plaatje wel mooi: