Seculiere muziek

[Arusselgorn 0]

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 14:15:46 schreef Eli7 het volgende: Omdat ik de christelijke muziek die ik thuis heb liggen toch gewoon veel beter vind dan vrijwel alles wat ik op de radio voorbij hoor komen, ben ik het ook maar lekker gewoon oneens met de topicstarter.

Dat is natuurlijk niet zo'n eerlijke vergelijking. Als jij de kast vol hebt staan met artiesten als Over The Rhine, 16HP, U2, Callisto (om het klassieke gedeelte nog maar achterwege te laten) en dat vervolgens vergelijkt met wat er op Q-music en 538 langskomt, ja, dan verkies ik ook ten allen tijde christelijke muziek boven seculiere.

[Olorin 155]

Er is zat chritstelijke muziek die ik goed vind. En ik beperk mezelf echt niet louter tot christelijke muziek.

En sterker nog, bands als ZAO en Strongarm hebben invloed gehad op de seculiere muziek (binnen hun genres uiteraard).

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 16:04:10 schreef Gorthaur het volgende: Er is zat chritstelijke muziek die ik goed vind. En ik beperk mezelf echt niet louter tot christelijke muziek. En sterker nog, bands als ZAO en Strongarm hebben invloed gehad op de seculiere muziek (binnen hun genres uiteraard).

Oh dat wel. Neem een Dream Theater bijvoorbeeld, of U2, dat zijn natuurlijk ei-gen-lijk katholieke bands

ik bedoel maar

Proto-kaw en Neal Morse zijn ook best te pruimen.

Maar wat de seculiere muziek die ik dan luister, vaak aantrekkelijk maakt, is dat je de existentiële worsteling er vaak in terug ziet komen, met stukjes hoop die zo nu en dan er door schijnen en de aandacht afleiden van de postmoderne abyss zonder bodem.

[Machiavelli 0]

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 16:33:53 schreef Pius_XII het volgende: Maar wat de seculiere muziek die ik dan luister, vaak aantrekkelijk maakt, is dat je de existentiële worsteling er vaak in terug ziet komen, met stukjes hoop die zo nu en dan er door schijnen en de aandacht afleiden van de postmoderne abyss zonder bodem.

"There is a crack, a crack in everything / That's how the light gets in"

[Olorin 155]

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 16:33:53 schreef Pius_XII het volgende: Proto-kaw en Neal Morse zijn ook best te pruimen.

Neal Morse, bekend van oa. het album 'Sola Scriptura'.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 16:36:11 schreef Machiavelli het volgende: [/u] "There is a crack, a crack in everything / That's how the light gets in"

Quote:

Neal Morse, bekend van oa. het album 'Sola Scriptura'.

Elke artiest heeft z'n dieptepunten.

[Machiavelli 0]

Zijn hier trouwens nog fans van Digital Hardcore a la Atari Teenage Riot en Alec Empire?

[Arusselgorn 0]

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 16:33:53 schreef Pius_XII het volgende: Maar wat de seculiere muziek die ik dan luister, vaak aantrekkelijk maakt, is dat je de existentiële worsteling er vaak in terug ziet komen, met stukjes hoop die zo nu en dan er door schijnen en de aandacht afleiden van de postmoderne abyss zonder bodem.

Ik blijf hier offtopic gaan, maar wat is er zo hopeloos aan postmodernisme?

[Eli7 0]

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 16:33:53 schreef Pius_XII het volgende: Maar wat de seculiere muziek die ik dan luister, vaak aantrekkelijk maakt, is dat je de existentiële worsteling er vaak in terug ziet komen, met stukjes hoop die zo nu en dan er door schijnen en de aandacht afleiden van de postmoderne abyss zonder bodem.

Wat voor existentiële worstelingen bedoel je dan? Wat mij betreft zijn de meeste worstelingen de worstelingen met God en niet de worstelingen over God. En juist daarin is de christelijke muziek dan veel meer de aangewezen soort muziek.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 17:26:23 schreef Arusselgorn het volgende: Ik blijf hier offtopic gaan, maar wat is er zo hopeloos aan postmodernisme?

Ik denk dat het postmodern paradigma (en ja, dat bestaat) nog het best te vergelijken is met een zwart gat dat op den duur alles opslokt wat licht geeft.

Wat dus niet wegneemt dat postmoderne filosofen nuttige dingen hebben gezegt, gedaan. Daar heb ik wel wat over gepost in dat topic over reductionisme. Samenvattend; als reactie was ze zeer nuttig, als zelfstandig paradigma een zwart gat.

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 17:31:45 schreef Eli7 het volgende: Wat voor existentiële worstelingen bedoel je dan? Wat mij betreft zijn de meeste worstelingen de worstelingen met God en niet de worstelingen over God.

Zijn ze ook, maar ik zie het in hetzelfde perspectief als wat ik vanochtend over Levinas heb gepost; men herkent het vaak niet als zodanig, maar veel artiesten, niet zelden zij die van de 'regelkant' geen benul hebben, zijn vaak Godzoekers. Alleen gebeurt er dus hetzelfde als bij bosjesmannen die nog nooit sneeuw hebben gezien.

[wateengedoe2 0]

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 16:33:53 schreef Pius_XII het volgende: [...] Maar wat de seculiere muziek die ik dan luister, vaak aantrekkelijk maakt, is dat je de existentiële worsteling er vaak in terug ziet komen, met stukjes hoop die zo nu en dan er door schijnen en de aandacht afleiden van de postmoderne abyss zonder bodem.

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 17:31:45 schreef Eli7 het volgende: [...] Wat voor existentiële worstelingen bedoel je dan? Wat mij betreft zijn de meeste worstelingen de worstelingen met God en niet de worstelingen over God. En juist daarin is de christelijke muziek dan veel meer de aangewezen soort muziek.

Toevallig (ja, echt!) was ik net tijdens het bellen met Pius naar een CD van Marco Borsato* aan het luisteren en kwam precies hetzelfde in me op. En dat zonder dit topic gelezen te hebben, en zonder dat wij het erover hadden. De passief-agressief 'rot maar op'-liedjes werden afgewisseld met 'joepie de poepie, ik ben verliefd en laten we maar gelijk gaan n^@#ken' en 'och wat ben ik verdrietig, ik ga helemaal kapot als ik jou nooit meer zie'-liedjes. En Marco Borsato is niet de enige van wie ik zulke CDs in m'n kast heb staan. Nu staat Sade op en alhoewel die ook wel eens wat andere thematiek heeft, is het er ook in te horen. Zo ook een Zweedstalige CD van Marie Fredrikson (zangeres van Roxette). En ik weet zeker dat ik er nog veel meer kan vinden als ik ff op zoek ga. Vroeger vond ik die CD's leuk om naar te luisteren, nu voel ik a.h.w. de leegte die erachter schuil gaat en luister ik ze steeds minder (in de plaats daarvan luister ik zo'n '20.000x' per week naar een Mis, varierend van gregoriaans tot Bach, Telemann, Pärt enz. enz )

* Nu geen flauwe opmerkingen over mijn muzieksmaak a.j.b., die heeft Pius al live aan de telefoon voor je gemaakt

[Andere Jas 2]

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 17:16:02 schreef Machiavelli het volgende: Zijn hier trouwens nog fans van Digital Hardcore a la Atari Teenage Riot en Alec Empire?

Agoraphobic Nosebleed, The Berzerker en Libido Airbag lijken er wel een beetje op.

Agoraphobic Nosebleed lijkt er het meest op, die hebben dan ook een split met Converge, hoe hardcore wil je zijn...

[Raido 0]

@Machiavelli, dat heb ik een tijdje geluisterd, maar zoals AndreasJ al zegt heeft het wel wat weg van The Berzerker en Agoraphobic Nosebleed, luister maar eens

[Andere Jas 2]

Torture Wheel is ook ophetzelfde principe maar dan op een funeraldoom manier, errug gaaf! Misschien wat voor jou, Raido.

[Dostojevski 0]

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 14:15:46 schreef Eli7 het volgende: Omdat ik de christelijke muziek die ik thuis heb liggen toch gewoon veel beter vind dan vrijwel alles wat ik op de radio voorbij hoor komen, ben ik het ook maar lekker gewoon oneens met de topicstarter.

Tsja, komt vooral omdat de muziek op de radio vaak bagger is. Ik vind de niet-christelijke muziek die ik thuis heb liggen ook veel beter.

[Arusselgorn 0]

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 21:25:05 schreef wateengedoe2 het volgende: [...] [...] Toevallig (ja, echt!) was ik net tijdens het bellen met Pius naar een CD van Marco Borsato* aan het luisteren en kwam precies hetzelfde in me op. En dat zonder dit topic gelezen te hebben, en zonder dat wij het erover hadden. De passief-agressief 'rot maar op'-liedjes werden afgewisseld met 'joepie de poepie, ik ben verliefd en laten we maar gelijk gaan n^@#ken' en 'och wat ben ik verdrietig, ik ga helemaal kapot als ik jou nooit meer zie'-liedjes. En Marco Borsato is niet de enige van wie ik zulke CDs in m'n kast heb staan. Nu staat Sade op en alhoewel die ook wel eens wat andere thematiek heeft, is het er ook in te horen. Zo ook een Zweedstalige CD van Marie Fredrikson (zangeres van Roxette). En ik weet zeker dat ik er nog veel meer kan vinden als ik ff op zoek ga. Vroeger vond ik die CD's leuk om naar te luisteren, nu voel ik a.h.w. de leegte die erachter schuil gaat en luister ik ze steeds minder (in de plaats daarvan luister ik zo'n '20.000x' per week naar een Mis, varierend van gregoriaans tot Bach, Telemann, Pärt enz. enz ) * Nu geen flauwe opmerkingen over mijn muzieksmaak a.j.b., die heeft Pius al live aan de telefoon voor je gemaakt

Zeg wat je wilt over Borsato, maar in 'De Bestemming' is wel degelijk sprake van een heuse existentiële worsteling.

---

Samengevoegd:

Quote:

Op vrijdag 01 februari 2008 21:33:22 schreef AndreasJ het volgende: [...] Agoraphobic Nosebleed, The Berzerker en Libido Airbag lijken er wel een beetje op. Agoraphobic Nosebleed lijkt er het meest op, die hebben dan ook een split met Converge, hoe hardcore wil je zijn...

Ik blijf die namen hilarisch vinden.

Vraag me ook altijd af of al die zogenaamd boze bands zichzelf ook echt serieus nemen of dat ze vooral zichzelf en hun collega's parodiëren.