Nieuwe katholieken

[wateengedoe2 0]

Er stond onlangs een artikel over nieuwe katholieken in de Communio*. Wel leuk voor Dostojewski, Kenneth, Robert en wellicht andere meelezende nieuwe katholieken Aan hen ook de vraag hoe ze hun lidmaatschap van de katholieke Kerk ervaren - nu het kortere of langere tijd na hun overstap is.

Nee Pius, cradle catholics mogen niet meedoen! Gewoon meelezen en vragen stellen - dit is niet ons feestje

* Link naar het artikel is op verzoek van de auteurs weggehaald, vanwege het copyright en vanwege de privacy van de in het artikel genoemde personen. De auteurs, die ik zelf had aangeschreven, hebben overigens met heel veel interesse hier meegelezen

[Robert Frans 1.542]

Eigenlijk al sinds mijn dubio ben ik meer in de Schrift gaan lezen en meer gaan bidden. Mijn dubio was dus al een verdiepende periode in mijn geloofsleven. Toen ik uiteindelijk katholiek werd, is dat ook niet gestopt. Het werd zelfs nog erger, toen ik van een zeker iemand een getijdenboek kreeg op de dag van mijn Vormsel. Tot op de dag van vandaag bid ik eruit.

Ik heb zelf een mooie catechumaat gehad. Met de priester heb ik een aantal goede gesprekken gehad, waarin hij mij veel leerde over de Kerk. En ik heb bij hem mijn eerste Biecht mogen vieren. Maar ook ben ik met die zekere iemand in vele kerken door heel het land geweest. Zo zag ik hoe het katholieke geloof op de meest uiteenlopende wijze wordt gevierd in Nederland: van traditioneel Tridentijns, tot vrijzinnig Oosterhuis. Wel begon het verlangen om zelf ook mee te doen aan de Communie steeds meer te groeien, soms tot tranen toe.

Na mijn Vormsel was het in eerste instantie wat lastiger om binding met mijn parochie te vinden. Ik was namelijk vaak bij die zekere iemand en was dus niet elke zondag in mijn eigen parochie te vinden. Nu echter is er het één en ander veranderd, zodat ik vrijwel elke zondag daar te vinden ben. Ook waren er in het begin twee koren die mij wilden hebben , en uiteindelijk ben ik op het gemengd koor gegaan. Sinds heel kort zing ik ook mee in het Gregoriaans getijdenkoor, dat op speciale dagen de vespers in het Latijn zingt. Compleet in witte tunica.

Er is dus veel veranderd hier. Ik ben bezig de laatste restjes cynisme uit mijn dubio van me af te schudden en heb zelfs met enkele vervelende zonden door Gods genade af kunnen rekenen. Ik heb inmiddels een beetje mijn draai kunnen vinden in het meevieren met de Mis en ik wordt af en toe flink emotioneel als ik ter Communie ben geweest. De vaste gebeden, gezangen, riten en aandacht voor feestdagen beschouw ik als verrijkend. maar sommige dingen zijn wel wennen, want het "gemeente-zijn" is toch anders dan in mijn vorige kerk. Die ik overigens af en toe ook blijf bezoeken.

Ik heb geen moment spijt van de weg die ik gegaan ben. Niets is er gemakkelijker door geworden, maar ik heb wel meer perspectief op dingen. Soms is het even kromme tenen als de Mis of Woord en Communieviering weer erg "alternatief" wordt gevierd, maar dat is lang niet altijd en ik merk wel dat ik toch dankbaar ben dat het er allemaal is. En ook dat ik met het deelnemen aan die twee koren, ook al oefent het Getijdenkoor steeds tijdelijk, toch een bijdrage aan de parochie kan leveren.

[Dostojevski 0]

Na anderhalf jaar als "nieuwe katholiek" voel ik me er wel redelijk bij horen. Meer dan toen ik als "nieuwe gereformeerde" in de gereformeerde kerk zat, of als "nieuwe christen" bij mijn studentenvereniging Ichthus. Vooral in het laatste geval merkte ik wantrouwen, afwachtendheid. In de gereformeerde kerk stuitte ik op wat in Communio ook al wordt genoemd, namelijk een hechte gemeenschap met een hoog onskentons gehalte. Ik vond dat lastig, ook al waren de mensen wel übervriendelijk.

Maar in Groningen is de parochie toch vrij groot, met een hoog internationaal gehalte en redelijk wat nieuwe mensen. Veel dynamiek, een echt levende parochie. Ik heb een meter die uit de parochie komt en dat helpt absoluut: ik word door haar (ze is heel enthousiast, betrokken en behulpzaam en ik moet toegeven, ik zoek te weinig contact met haar maar gelukkig compenseert ze dat zelf ruimschoots) aan allerlei mensen voorgesteld, ze denkt met me mee, ik krijg tips en als ik zeg dat het me leuk lijkt ergens actief te worden, dan helpt ze me. Dat helpt absoluut, en als ik straks naar Amersfoort verhuis, ben ik dan ook blij dat ik in ieder geval weg2 al ken.

Wat geloof betreft ben ik principieel en probeer alles grondig af te wegen, maar ik heb ook altijd "de rem erop". Als in: ik wil mezelf hoeden voor al te veel enthousiasme, wilde beslissingen en meegaan met de waan van de dag. Ik ben pas toegetreden tot de katholieke kerk toen ik zeker wist dat dit mijn eindstation zou zijn. En ook nu wil ik me niet overal zomaar in storten, uit angst voor overkill. Zulke dingen moeten langzaam groeien bij mij. En dat doet het ook: ik ben nu lid van de boekentafel, hoewel dat volledig is verwaterd; ik heb wat geschreven voor het parochieblad; doordeweeks bezoek ik als het kan altijd de Eucharistieviering om 12:30 (kan helaas niet zo vaak); ik bezoek graag kloosters, ongeveer een keer per jaar; ik ben lid van de Broederschap van Onze Lieve Vrouwe van de Besloten Tuin (van een kluizenaar uit Warfhuizen), niet dat ik daar veel mee doe, eigenlijk vooral het broederschapsgebed dagelijks en waar je leest "dagelijks" moet je beseffen dat ik dat erg vaak vergeet; op internet heb ik belangrijke contacten met katholieken ; thuis hebben we een Mariabeeld en nu ook adventskaarsen, heel zachtjesaan wordt ons huis ook een beetje een plek waar het geloof aanwezig is.

Dat zijn zo allemaal heel kleine dingetjes. Ik heb geen intense godservaringen. Ik huil niet tijdens de communie, ik ben vooral verbijsterd door de complexiteit van het mysterie en probeer daarover na te denken. Ben een vrij rationeel manneke. En tijdens mijn vormsel voelde ik, behalve de overtuiging dat het goed was om dit te doen, veel verwarring over wat er allemaal gebeurde en onzekerheid of ik alles wel goed deed ("alles" is in feite heel weinig ). Op een hoop punten schiet ik tekort en vaak verwateren allerlei dingen snel, ik lees weinig in de bijbel en doe niet aan lange gebeden, maar ik voel me wel gerust binnen de katholieke kerk, sommige van haar wijsheden zijn wat moeilijk te verteren voor mij (bv over homoseksualiteit en socialisme), maar ik voel me er letterlijk thuis. In dat kader past ook wel je onderschrift van een zekere, hier niet te bespreken want gebande user: "Als je meent dat God het wel nuttig heeft gevonden om niet alleen een weinig eenduidig boek, maar ook een boek-interpretatie-club aan de mens te geven, dan kan je bij de betreffende club terecht." Ik ben overtuigd lid van die club, ook al doe ik er soms helemaal niks mee.

[wateengedoe2 0]

Bedankt voor jullie antwoorden, Robert en Dost. Hadden jullie ook wat aan 't artikel? En mochten er nog andere nieuwe katholieken meelezen (bij mijn weten zijn er geen actief met posten, maar er zijn immers ook users die alleen lezen): als je ook iets wilt posten, heel graag!

Quote:

Op zaterdag 08 december 2007 10:25:22 schreef RobertF het volgende: een zeker iemand

Quote:

Ik heb zelf een mooie catechumaat gehad. Met de priester heb ik een aantal goede gesprekken gehad, waarin hij mij veel leerde over de Kerk. En ik heb bij hem mijn eerste Biecht mogen vieren.

In het artikel worden voor- en nadelen van individueel catechumenaat en catechumenaat in een groep genoemd. Als je er nu op terugkijkt, had je dan liever in een groep gezeten of niet?

Quote:

Na mijn Vormsel was het in eerste instantie wat lastiger om binding met mijn parochie te vinden. Ik was namelijk vaak bij die zekere iemand en was dus niet elke zondag in mijn eigen parochie te vinden.

Kan'k me wel voorstellen, ja. Mensen in mijn parochie vroegen waar je gebleven was - blijkbaar begonnen ze hier al aan je te wennen Vanavond is weer er een Taizéviering, ik vind het nog steeds een beetje raar om daar alleen heen te gaan.

Whoeps, nu heb ik het verklapt! (nja, het viel toch niet op, hè )

Quote:

heb zelfs met enkele vervelende zonden door Gods genade af kunnen rekenen.

Quote:

het "gemeente-zijn" is toch anders dan in mijn vorige kerk. Die ik overigens af en toe ook blijf bezoeken.

Dat laatste lijkt me wel goed, ja. Zeker ook omdat je er je hele leven in hebt gezeten, en je ouders en zussen nog steeds. Hoe ervaar je het verschil in denominatie met de rest van je gezin?

Quote:

een bijdrage aan de parochie kan leveren.

[wateengedoe2 0]

Quote:

Op zaterdag 08 december 2007 15:28:24 schreef Dostojevski het volgende: als "nieuwe christen" bij mijn studentenvereniging Ichthus. Vooral in het laatste geval merkte ik wantrouwen, afwachtendheid.

Bij jou of bij hen?

Quote:

Ik heb een meter die uit de parochie komt en dat helpt absoluut: ik word door haar (ze is heel enthousiast, betrokken en behulpzaam en ik moet toegeven, ik zoek te weinig contact met haar maar gelukkig compenseert ze dat zelf ruimschoots) aan allerlei mensen voorgesteld, ze denkt met me mee, ik krijg tips en als ik zeg dat het me leuk lijkt ergens actief te worden, dan helpt ze me. Dat helpt absoluut

Mooi dat je zo'n actieve steun van haar krijgt!

Quote:

en als ik straks naar Amersfoort verhuis, ben ik dan ook blij dat ik in ieder geval weg2 al ken.

Hé, het wordt dus tóch Amersfoort en niet Den Bosch? Weet je ook al waar? (OK, is beetje offtopic en je nieuwe adres hier posten is ook zo wat, dus mail me ff )

Als je hierheen komt (zelfde wijk), zal ik je natuurlijk met alle plezier inwijden in het katholieke leven hier!

Quote:

Wat geloof betreft ben ik principieel en probeer alles grondig af te wegen, maar ik heb ook altijd "de rem erop". Als in: ik wil mezelf hoeden voor al te veel enthousiasme, wilde beslissingen en meegaan met de waan van de dag. Ik ben pas toegetreden tot de katholieke kerk toen ik zeker wist dat dit mijn eindstation zou zijn. En ook nu wil ik me niet overal zomaar in storten, uit angst voor overkill. Zulke dingen moeten langzaam groeien bij mij. En dat doet het ook: ik ben nu lid van de boekentafel, hoewel dat volledig is verwaterd; ik heb wat geschreven voor het parochieblad; doordeweeks bezoek ik als het kan altijd de Eucharistieviering om 12:30 (kan helaas niet zo vaak); ik bezoek graag kloosters, ongeveer een keer per jaar; ik ben lid van de Broederschap van Onze Lieve Vrouwe van de Besloten Tuin (van een kluizenaar uit Warfhuizen), niet dat ik daar veel mee doe, eigenlijk vooral het broederschapsgebed dagelijks en waar je leest "dagelijks" moet je beseffen dat ik dat erg vaak vergeet; op internet heb ik belangrijke contacten met katholieken ; thuis hebben we een Mariabeeld en nu ook adventskaarsen, heel zachtjesaan wordt ons huis ook een beetje een plek waar het geloof aanwezig is.

Je doet er dan toch wel heel wat aan - maar het verschil met mij is waarschijnlijk dat je het allemaal heel langzaam hebt opgebouwd. Ik ben gelijk in het diepe gesprongen met als - voorspelbaar - gevolg dat ik er enkele malen flink weer uitgejojo't ben. En je kunt maar beter streven naar langzame vooruitgang dan naar 2 stappen vooruit en weer 1 (of soms 2½) terug. Goede keuze dus om het zo bedaard te doen .. waarschijnlijk ook meer passend bij jouw persoonlijkheid Al begint er nu bij mij ook wel de 'gezapigheid' (positief bedoeld) meer in te komen, hoor.

Quote:

Ik heb geen intense godservaringen. Ik huil niet tijdens de communie, ik ben vooral verbijsterd door de complexiteit van het mysterie en probeer daarover na te denken. Ben een vrij rationeel manneke.

Weet je, Pius en ik hebben daar op het forum wel eens over gegrapt, maar met serieuze ondertoon. Zo van, bij hem was het een verstandshuwelijk en bij mij: hop, in bed! Maar we kwamen wel tot de conclusie dat het eindstation hetzelfde is. Ieders geloofsbeleving is anders, maar God is Dezelfde. Ik denk dat het gezond is als iemand die rationeel begint, later ook wat meer emotionele ervaringen met het geloof kent, en andersom: iemand die juist heel erg als 'emo-gelovige' is begonnen, de ratio later meer toelaat. Het bijzondere is dat God het dan als 'vanzelf' heel maakt - het klópt op een gegeven moment. Zelfs als je niet streeft naar Godservaringen, emotionele toestanden tijdens de Communie enz., dan moet je er toch niet heel raar van staan te kijken als je dat op een dag gewoon overkomt. En verwelkom het dan gewoon, dat is ook van Hem.

Quote:

Op een hoop punten schiet ik tekort en vaak verwateren allerlei dingen snel, ik lees weinig in de bijbel en doe niet aan lange gebeden

Zo te zien doe je wel hartstikke veel. Maar, zoals gezegd, waarschijnlijk wat langzamer ingegroeid en daardoor líjkt het wellicht niet zoveel voor jezelf.

Quote:

maar ik voel me wel gerust binnen de katholieke kerk, sommige van haar wijsheden zijn wat moeilijk te verteren voor mij (bv over homoseksualiteit en socialisme), maar ik voel me er letterlijk thuis.

Haar leer is inderdaad hard bij tijd en wijle. Daarin is katholicisme zeer zeker geen 'feel good-religie'. Fijn dat je je er toch zo goed bij thuisvoelt

[wateengedoe2 0]

Wat ik overigens zo mooi vond in het artikel, en echt een eyeopener voor mij, is dat nieuwe katholieken juist ook veel voor de parochie en de 'oude' katholieken daarin kunnen betekenen, door de afstraling van enthousiasme die ze met zich meebrengen. Het is dus tweerichtingverkeer.

[Machiavelli 0]

Even terzijde: cradle katholiek?

[Robert Frans 1.542]

Sjaloom wateengedoe2,

Quote:

Bedankt voor jullie antwoorden, Robert en Dost. Hadden jullie ook wat aan 't artikel?

Vond het een interessant artikel inderdaad.

Quote:

In het artikel worden voor- en nadelen van individueel catechumenaat en catechumenaat in een groep genoemd. Als je er nu op terugkijkt, had je dan liever in een groep gezeten of niet?

Ik weet het niet. Beide vormen hebben zijn voor- en nadelen. Ik zelf vond de gesprekken met de priester heel goed en leerzaam, en ben blij met wat ik gekregen heb. Maar het kan goed zijn dat groepsgewijze catechese mij ook wel had gelegen.

Quote:

Kan'k me wel voorstellen, ja. Mensen in mijn parochie vroegen waar je gebleven was - blijkbaar begonnen ze hier al aan je te wennen Vanavond is weer er een Taizéviering, ik vind het nog steeds een beetje raar om daar alleen heen te gaan.

Quote:

Whoeps, nu heb ik het verklapt! (nja, het viel toch niet op, hè )

Welnee joh!

Quote:

Dat laatste lijkt me wel goed, ja. Zeker ook omdat je er je hele leven in hebt gezeten, en je ouders en zussen nog steeds. Hoe ervaar je het verschil in denominatie met de rest van je gezin?

Ach, als er weleens discussies over de gemeente of over het geloof zijn, dan is mijn inbreng toch wat algemener, meer als buitenstaander. En vooral als het over geloof gaat, merk ik dat het voor mij soms lastig meepraten is, nu mijn bronnen anders liggen, zeg maar. Maar ook dat mijn inbreng niet altijd verkeerd blijkt te zijn.

[Freefly4fun 0]

Quote:

Op zaterdag 08 december 2007 17:55:26 schreef wateengedoe2 het volgende: Wat ik overigens zo mooi vond in het artikel, en echt een eyeopener voor mij, is dat nieuwe katholieken juist ook veel voor de parochie en de 'oude' katholieken daarin kunnen betekenen, door de afstraling van enthousiasme die ze met zich meebrengen. Het is dus tweerichtingverkeer.

Ik wordt als alles goed gaat met pasen gedoopt in de RK. Ik zie nu in de parochie waar ik kom al heel veel hoop onder de 'oude' katholieken ontstaan omdat ik er als relatief jong persoon vaak de mis bijwoon. Dit leverd veel mensen moed op!

[LodewijkNapoleon 0]

Toffe verhalen hier trouwens.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 08 december 2007 18:54:49 schreef Machiavelli het volgende: Even terzijde: cradle katholiek?

Katholiek vanaf de geboorte.

[Machiavelli 0]

Quote:

Op zaterdag 08 december 2007 22:05:41 schreef Pius_XII het volgende: [...] Katholiek vanaf de geboorte.

Maar in hoeverre verschilt jouw verhaal van die van 'nieuwe katholieken'. Jij als 'verloren zoon'(Nofi) bent toch in veel opzichten ook nieuw in de kerk, in de gemeenschap.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 08 december 2007 22:08:42 schreef Machiavelli het volgende: Maar in hoeverre verschilt jouw verhaal van die van 'nieuwe katholieken'. Jij als 'verloren zoon'(Nofi) bent toch in veel opzichten ook nieuw in de kerk, in de gemeenschap.

Ja, klopt wel, maar katholiek 'ben' je en blijf je, door je doop en vormsel, wat je daarna uitspookt zal vast een hoop uitmaken voor je eeuwige lotsbestemming, maar niet voor het katholiek-zijn.

Overigens geldt hetzelfde voor WEG2

[Machiavelli 0]

Quote:

Op zaterdag 08 december 2007 22:11:57 schreef Pius_XII het volgende: [...] Ja, klopt wel, maar katholiek 'ben' je en blijf je, door je doop en vormsel, wat je daarna uitspookt zal vast een hoop uitmaken voor je eeuwige lotsbestemming, maar niet voor het katholiek-zijn.

Maakt het voor jouw ervaring veel uit dat het een terugkeren, en geen keren, tot de Kerk is? Dat je er een thuiskomen voelt die 'nieuwe' katholieken missen?

[Freefly4fun 0]

Over de voor en nadelen van het catechumenaat alleen doorlopen, wat ik nu dus doe:

Ik merk wel dat het lastig is om echt aansluiting te vinden in de parochie. Sommige mensen ken je wel wat van gezicht enzo, maar veel meer dan ook niet. Buiten de mis heb ik dan ook geen contacten met katholieken (behalve dan via internet), laat staan met mensen uit deze parochie. Dit is dan echt een nadeel van in je eentje het catechumenaat doorlopen. Gelukkig is de pastoor erg gezellig en weten we op een goed niveau 2-wekelijks te kletsen. Het gaat dan vaak ook echt diper in over datgene wat mij (of hem)nu precies bezig houd. Dat is dan wel weer het voordeel van de 1 op 1 gesprekken. Je volgt echt helemaal je eigen weg.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 08 december 2007 22:16:45 schreef Machiavelli het volgende: Maakt het voor jouw ervaring veel uit dat het een terugkeren, en geen keren, tot de Kerk is? Dat je er een thuiskomen voelt die 'nieuwe' katholieken missen?

Ik weet dan weer niet wat nieuwe katholieken missen.

Maar inderdaad, ik sta er versteld van hoeveel er toch in pakweg die eerste 14 jaren van m'n leven is blijven hangen. Ja, ik heb toch wel een gevoel van thuiskomen uiteindelijk.

[Annatar 0]

Er is in mijn ervaring wel een verschil tussen mensen die terugkeren en nieuwe katholieken. Het gaat dan om "sensus Catholica", de katholieke cultuur. De manier waarop katholieken met de regels van de Kerk omgaan en het spanningsveld tussen de theorie en de praktijk. Bekeerlingen, en dan vooral protestanten, hebben dit niet echt de vingers en zijn op een andere manier katholiek.

Dat kan tot irritatie lijden maar het houdt de cradle-catholics ook een spiegel voor. Bij mensen die op latere leeftijd terugkeren merk je dat, dat katholieke gevoel gewoon aanwezig is.

Overigens zijn er ook uitzonderingen zoals Kenneth. Maarja dat komt door dat Brabantse.

[Dostojevski 0]

Dan merk ik wel dat ik niet protestants ben opgevoed.

Maar, ik denk dat dit per persoon verschilt. Ik zie katholieken (oa onze katholieke engel) die niet met dat spanningsveld kunnen omgaan en "nieuwe katholieken" die dat juist erg goed lukt, en andersom. Zo zie ik ook "cradle catholics" die geen idee hebben van het katholieke geloof (mijn stiefmoeder is er zoeen). Daarnaast ervaar ik dus ook een soort "thuiskomen", alleen niet terug van weggeweest zoals Pius, maar meer een "eindelijk thuis".

Dat van dat enthousiasme en fanatisme van nieuwe katholieken had ik al eerder gehoord, komt gek genoeg niet heel erg naar voren in het Communio-artikel. Lang voordat ik toetrad tot de kerk zuchtte en steunde menig Rorate-lid al toen ik mijn belangstelling kenbaar maakte. Heb je er weer zo een... Een dergelijk je laten meeslepen door iets moois en nieuws, zit niet in me, ik vermoed zelfs dat ik qua fanatisme links en rechts word ingehaald door diverse cradle catholics op dit forum.

@WEG2: het wantrouwen zat vooral bij Ichthus, het heeft vele jaren geduurd voor ik werd toegelaten in posities die anderen binnen een jaar bereiken, zoals het leiden van een bijbelstudiekring.

@freefly4fun: dat kan idd een nadeel zijn van de individuele benadering. Aan de andere kant: ik zat in een groep en heb met die mensen al lang geen contact meer. Voor de langere termijn is het denk ik niet van heel groot belang of je individueel of in een groep zit. Inhoudelijk had ik graag individueel contact met de pastoor gehad - heb ik trouwens ook wel een paar keer gehad, en ook met mijn meter. In een groep hoor je vaak een vrij algemeen verhaal, dingen die ik al lang wist, omdat ik diak2b al had uitgehoord. Dan heb je niet de mogelijkheid om dóór te vragen, is ook een nadeel.

[Ignatius Maria 0]

Eh ja, wat kan ik ervan zeggen... ik vermaak me hier prima. Ik vind het Katholicisme gewoon een prachtig en rijk geloof. Vooral de sacramenten zijn heel bemoedigend, dat God zo concreet je zo dichtbij wil zijn. Met name de eucharistie en de biecht zijn altijd een verademing.

Daarnaast ben ik toch ook wel verknocht aan de sensus Catholica, namelijk dat we zoon schitterende traditie hebben waarin ieder toch zijn of haar eigen weg mag vinden. Het is allemaal niet zo statisch als buiten - staanders denken. Je hoort vaak "ja, die katholieken hebben zoveel regels enzo" maar in tegenstelling tot een toch meer protestantse cultuur lappen wij die regels allemaal vrolijk aan ons laars. Wel massaal carnaval vieren maar niet vasten, je kent het wel. Waar ik ook heel blij mee ben is dat ik het katholicisme ervaar als een heel open geloof tegenover afwijkende opvattingen, daarmee bedoel het ontbreken van de "bekeer je of brandt in alle eeuwigheid" mentaliteit. Bidden voor de doden, vergeving voor anderen door louterend lijden van heiligen, moslims in de hemel, alle waarheid is Gods waarheid; bij ons kan het allemaal. Ja, onze God is daadwerkelijk een lieve Heer.

[wateengedoe2 0]

Menschen, uitermate interessant topic maken jullie ervan met z'n allen!

Quote:

Op zaterdag 08 december 2007 22:34:54 schreef Tom het volgende: Er is in mijn ervaring wel een verschil tussen mensen die terugkeren en nieuwe katholieken. Het gaat dan om "sensus Catholica", de katholieke cultuur. De manier waarop katholieken met de regels van de Kerk omgaan en het spanningsveld tussen de theorie en de praktijk.

Ik kan dit beamen, alhoewel ik nogal wat calvinistisch in mezelf heb gevonden (gewoon als Nederlandse en dan ook nog qua persoonlijkheid tamelijk strak van het regels volgen). Sowieso door de Brabantse cultuur, en het feit dat ik als kind wekelijks naar de Mis ging en als puber ook nog vaak (jarenlang in een jongerenkoor gezongen). Ook al was dat toen zonder echt geloof - toch héél veel meegekregen, bleek later!

Quote:

Op zondag 09 december 2007 16:16:10 schreef KennethB het volgende: el massaal carnaval vieren maar niet vasten, je kent het wel.

LOL!

Quote:

Ja, onze God is daadwerkelijk een lieve Heer.

[Antonius 0]

De verwijzing naar deze thread en het verzoek om hier wellicht ook een reactie op te leveren stond al een paar dagen in mijn mailbox, maar tot nu toe kwam het er niet van. En dat terwijl ik – hoewel niet erg actief met posten – ook tot de groep van “nieuwe katholieken†behoor. Mijn opname in de Kerk met mijn eerste biecht, eerste H. Communie en H. Vormsel vond plaats in juli 2004 in de kloosterkerk van Heiligenkreuz in Oostenrijk, en ik had me geen mooiere plaats ervoor kunnen wensen.

Het was inderdaad, zoals veel mensen dat beschrijven, een gevoel van “thuiskomenâ€, de geruststellende gedachte ergens mijn spirituele plek te hebben gevonden. Mijn nieuwsgierigheid, later gevolgd door verlangen, naar de rooms-katholieke kerk is hoogstwaarschijnlijk ontstaan tijdens vele vakanties als kind met mijn familie in Beieren en Oostenrijk, waar ik in eerste instantie werd aangesproken door de uiterlijke schoonheid van de kerken aldaar (heel anders dan de lege kerken bij ons), en daarna ook eens een Mis bijwoonde en gefascineerd raakte door de beleving daarvan. Gaandeweg ging ik op zoek naar het hoe en waarom, las veel, sprak met mensen en ontdekte niet in de laatste plaats ook het internet als een bron van antwoord op tal van vragen.

Daarbij kwam ik, gereformeerd opgevoed en in een goed-protestantse traditie groot geworden, tot de ontdekking dat heel veel (voor)oordelen die ik over de katholieke kerk met de paplepel had ingegoten gekregen (katholieken aanbidden beelden en Maria en de paus, en meer van dat kaliber), gewoon waren gebaseerd op onwetendheid en dat de praktijk helemaal niet zo erg bleek als mij vaak, hoewel met alle goede bedoelingen, was voorgehouden. Integendeel zelfs! Er gebeurde niets vervelends toen ik voor de eerste keer een kruisteken maakte bij mijn avondgebed in bed, en ook na het heel voorzichtig bidden van mijn eerste Weesgegroetje volgde geen zware straf. Wederom, integendeel. Langzaam maar zeker zette ik mijn zoektocht voort.

Achteraf bezien denk ik dat het een paar keer bijwonen van een H. Mis tijdens vakanties en het lezen daarover in het “Gotteslobâ€, het Duitstalige liedboek, waarin ook precies staat beschreven wat er tijdens een Mis allemaal gebeurt, mijn begrip voor en mijn verlangen naar het toetreden tot de r.k. kerk het meest hebben versterkt. Ik was (en ben) zo onder de indruk van het mysterie van de Eucharistie, dat het geen enkele moeite kostte te geloven dat, zoals de priester bij het hooggebed tijdens de consecratie bidt, door de werking van de Heilige Geest brood en wijn kunnen veranderen in lichaam en bloed van onze Here Jezus Christus. En dan is het, althans volgens mij, alleen maar logisch dat je daarvoor wilt neerknielen! Zo kwam ik ooit een keer terecht in een kerk in Tirol waar op dat moment ’s avonds een Eucharistische aanbidding plaatsvond, en daar heb ik vele uren doorgebracht.

Uiteindelijk was de weg naar het katholiek worden nog niet zo eenvoudig. In Nederland was de katholieke kerk heel anders dan ik in Beieren of Oostenrijk meemaakte. Vanwege mijn werk was en ben ik echter veelvuldig in die regio’s, en zo deed ik daar ook een aantal contacten op met mensen die mij geholpen hebben, de stap uiteindelijk te zetten, met als gevolg dat ik in juli 2004 dus “thuisgekomen†ben. Ik kijk zeker niet in teleurstelling terug op mijn protestantse jeugd, verre van dat zelfs. Ik ben ervan overtuigd dat mijn ouders mij naar beste eer en geweten zo hebben opgevoed, en daarvoor ben ik ze dankbaar. Maar ik ben ook blij dat ik mijn thuis nu in de katholieke kerk gevonden heb. Zoals de priester zei toen ik in de kerk werd opgenomen: “Je geeft niets op, maar je krijgt er oneindig veel bijâ€. En zo is het inderdaad!

Natuurlijk bestaat het gevaar bij mensen die “nieuw†zijn, dat ze doorslaan in hun streven. Mensen die net gestopt zijn met roken zijn vaak de fanatiekste anti-rokers, en dat kan ook in het geloof gelden. Daar probeer ik voor te waken. Ik geef graag blijk van mijn dankbaarheid en enthousiasme, maar probeer daarin wel enige matigheid te betonen en respect te houden voor mensen die een andere mening zijn toegedaan. Een “afzetten tegenâ€, zoals je bijvoorbeeld wel tegenkomt bij ex-protestantse schrijvers, wil ik beslist niet. Wel merk ik dat ik door er lange tijd zo bewust mee bezig te zijn (geweest), het geloof voor mij een belangrijker rol speelt dan vroeger. Vroeger was het meer iets vanzelfsprekends, nu is het meer een bewuste keuze.

Voor het beleven van mijn geloof is het heerlijk dat ik sinds twee jaar in een Duits bedevaartsoord woon, waar er wat dat betreft volop mogelijkheden zijn. Er worden hier iedere dag zes H. Missen gevierd, er is iedere dag Eucharistische aanbidding en mogelijkheid tot biechten, er zijn meerdere prachtige kerken, dus wat dat betreft is het een oase. Natuurlijk, niemand is verplicht om overal aan mee te doen, maar het is mooi dat het kan. Ik zing in het lokale koor en verzorg af en toe de (Nederlandstalige) lezing tijdens de zondagse Hoogmis. En niemand vindt het hier gek als je knielt voor het ontvangen van de H. Communie, en als je de Communie op de tong wilt ontvangen. Het hoeft niet, maar het kan. Voor mensen die houden van meditatief dansen is hier net zozeer plaats als voor liefhebbers van een traditioneel gevierd H. Mis in het Latijn, met veel wierook en mooie muziek. En dat allemaal binnen de bandbreedte van die ene katholieke kerk. Dat is misschien wel het mooiste van katholiek zijn. Ik kan het van harte aanbevelen!

[wateengedoe2 0]

Prachtig verhaal, Antonius en ik kan beamen dat jouw woonplaats, waar RobertF en ik afgelopen zomer dankzij de gastvrijheid van jou en je vrouw enkele dagen hebben mogen vertoeven, inderdaad een heerlijke katholieke oase is

[Siege 0]

Ik ben eigenlijk geen nieuwe Katholiek, maar ben in feite teruggekeerd naar de RKK na een lange tijd rondgedwaald te hebben. Ik heb een lange tijd getwijfeld aan de Kerk en of die nu wel echt de ware Kerk van Christus is.

Sinds kort ben ik mij gaan verdiepen in het Katholicisme en ben gaan inzien dat het allemaal zo goed klopt en prachtig is. Ik begin veel meer dingen die in de Bijbel staan te begrijpen die ik daarvoor niet echt vatte.

Ik heb dus gebiecht en kan mij nu overtuigd Rooms-Katholiek noemen. Zoals iemand anders in deze thread ook gezegd heeft sta ik verwonderd over de complexiteit van het Katholicisme, en tegelijkertijd over de schone eenvoud ervan. Ik heb al veel geestelijke zegen ervaren en ben er heilig van overtuigd dat God me op dit pad leidt.

[wateengedoe2 0]

Quote:

Op donderdag 10 januari 2008 11:22:33 schreef Siege het volgende: Ik ben eigenlijk geen nieuwe Katholiek, maar ben in feite teruggekeerd naar de RKK na een lange tijd rondgedwaald te hebben. Ik heb een lange tijd getwijfeld aan de Kerk en of die nu wel echt de ware Kerk van Christus is. Sinds kort ben ik mij gaan verdiepen in het Katholicisme en ben gaan inzien dat het allemaal zo goed klopt en prachtig is. Ik begin veel meer dingen die in de Bijbel staan te begrijpen die ik daarvoor niet echt vatte. Ik heb dus gebiecht en kan mij nu overtuigd Rooms-Katholiek noemen. Zoals iemand anders in deze thread ook gezegd heeft sta ik verwonderd over de complexiteit van het Katholicisme, en tegelijkertijd over de schone eenvoud ervan. Ik heb al veel geestelijke zegen ervaren en ben er heilig van overtuigd dat God me op dit pad leidt.

Mooi, en herkenbaar ook!

[Dostojevski 0]

Quote:

Op donderdag 10 januari 2008 11:22:33 schreef Siege het volgende: Ik ben eigenlijk geen nieuwe Katholiek, maar ben in feite teruggekeerd naar de RKK na een lange tijd rondgedwaald te hebben.

Mijn indruk is (en dat hoeft niet voor jou te gelden ), dat onder dit soort oude nieuwe katholieken de kenmerken die wel worden toegedicht aan nieuwe katholieken vaak ruimschoots aanwezig zijn. Wat mij betreft kan dit topic dus op beide groepen slaan.