de dood als verlossing...

[Andere Jas 2]

Da's geen masker, da's een kwestie van prioriteiten.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 06 december 2007 22:47:47 schreef Luxuria het volgende: Ik herken het wel, al ben ik wel een beetje slecht in nep-vrolijk doen. Ik ervaar heel sterk het gevoel dat mensen geen respect meer voor je hebben als je je zwaktes laat zien. En je verdriet enzo laten zien geeft die ander de kans om je daarop terug te pakken. Vroeger vertelde ik veel dingen, alleen nu hou ik meer mijn problemen voor mijzelf en functioneer gewoon.. alsof er niks aan de hand is (niet uitermate vrolijk ofzo). ik ben er eigenlijk heel blij om dat ik dat nu kan. Ik denk namelijk ook niet dat iemand met zo'n glimlach en een masker continue denkt/voelt; oh ik zelf ben zo ongelukkig.. Nee, het is voor mij in ieder geval ook een manier om mijn zorgen te vergeten en mij op iets anders te concentreren. Daarnaast weet ik dat dit slechts tijdelijk is en ik wil niet dat mensen mij, terwijl het goed gaat, nog zien als een labiel persoon..

Herkenbaar?

klik

[Gast Anon_phpbb]

Dan moet je de vraag van Raido, waar jij 'ja' of op zegt beter lezen denk ik ..

'Wil de persoon die altijd exact doet, kijkt en reageert zoals hij zich op dat moment voelt en nooit eens een 'masker' draagt NU zijn hand op steken?'

Je voelt je dus sjaggerijnig, maar doet vrolijk dus je reageert niet exact zoals je je op dat moment voelt .. Je kan het een andere naam geven maar dat verandert er niet aan.

[Andere Jas 2]

regenbui(onverschillig)->vriend/vriendin(vrolijk)

De invloed van water uit de lucht en een ontmoeting na elkaar een tijd niet hebben gezien is een beetje appels met peren vergelijken. Maar goed, ik weet nu wel wie ik niet tijdens een regenbui tegenwil komen. Nou ja, niet zonder zonder masker

[Andere Jas 2]

Trek jij trouwens je eerste staat van humeur, ongeacht andere invloeden op die dag, door over de hele dag?

[Gast Anon_phpbb]

Je snapt er niks van . Het is geen vergelijking, het is gewoon een situatie (regenbui BIJVOORBEELD) wat je sjaggerijnig maakt en vervolgens een situatie waarin het beter is dat je je een beetje vrolijk opstelt. Ik kan nog 10 andere voorbeelden verzinnen.

BTW; ik hou van regen .. maar veel mensen worden er sjaggerijnig van, vandaar het voorbeeld.

[Andere Jas 2]

Quote:

Op donderdag 06 december 2007 23:07:07 schreef Luxuria het volgende: Je snapt er niks van . Het is geen vergelijking, het is gewoon een situatie (regenbui BIJVOORBEELD) wat je sjaggerijnig maakt en vervolgens een situatie waarin het beter is dat je je een beetje vrolijk opstelt. Ik kan nog 10 andere voorbeelden verzinnen.

Dus ik mocht die vriend niet echt?

[Gast Anon_phpbb]

Oh zo .. Jij redeneert van; omdat het een vriend is word ik sowieso al vrolijk en vergeet ik de regenbui. Begrijp ik het goed? Nou ja, ik betwijfel sowieso of dat helemaal realiteit is, maar goed ander voorbeeld; als je die vriend dus niet echt mag.. dus je moet tegen je zin in vrolijk doen. Doe je dat dan of ben je eerlijk en ga je sjaggerijnig doen?

[Andere Jas 2]

Niet helemaal realistisch ja Maar om antwoord te geven, dan reageer ik beleefd doch afstandelijk. Ik moet trouwens de eerste vriend die ik niet mag nog eens meemaken

[anastasia 0]

Quote:

Op donderdag 06 december 2007 18:55:46 schreef AndreasJ het volgende: Weet ik, da's ook een van die dingen waar ik gruwelijk slecht tegenkan. Alhoewel ik vaak ben getypeerd als een aardige knul kan ik hier slecht tegen en heb ik een beetje minder respect voor dit soort mensen. Ik weet dat ik kortzichtig ben op dit vlak. Gebrek aan mensenkennis heb ik niet, ik weiger alleen een compromis te sluiten met iets wat in mijn ogen een teken van zwakte is.

Je wordt bedankt. Soms heeft de omgeving het zelf al zwaar en wil je voor je kinderen het leven zo normaal mogelijk door laten gaan. Je hebt nog niet zo'n uitgebreide kennissenkring omdat je net verhuisd bent. En het maakt nu niet direct zo lekker contact als je binnenvalt met "Ik ben je nieuwe buurvrouw en depressief" Stap je dan eens naar de hulpverlening dan staan ze alleen klaar met een pillenpot, terwijl je een luisterend oor nodig hebt en een beetje ondersteuning.

En dan kies je ervoor er zelf doorheen te werken. En ja, op sommige momenten is dan alles zo donker dat je denkt, wat zou het makkelijk zijn als het over was. En laten we eerlijk zijn, de meeste mensen hebben ooit wel eens zo'n moment gehad , zelfs (of misschien vooral) pubers.

En natuurlijk doe ik dan lief en leuk bij de buurvrouw. Wie weet wordt ze wel een goede vriendin waarmee ik dingen kan ondernemen, de stad in kan gaan. Dat kan me alleen maar helpen om sneller uit de put te komen.

[Jyoti 0]

Quote:

Op donderdag 06 december 2007 20:03:46 schreef Raido het volgende: Wil de persoon die altijd exact doet, kijkt en reageert zoals hij zich op dat moment voelt en nooit eens een 'masker' draagt NU zijn hand op steken?

Kan iemand dan werkelijk zo leven?

Wanneer de les dogmatiek weer eens gruwelijk saai is gewoon midden in een zin van de prof je hoofd op je bank leggen en beginnen slapen? In de dansles gewoon naar buiten lopen wanneer je lerares je aanmoedigt om een heel vrouwelijke en sensuele beweging in te oefenen terwijl je je op dat moment niet vrouwelijk en sensueel voelt? Midden in de bibliotheek kwaad beginnen gillen tegen de persoon die het boek dat je nodig hebt fout heeft weggestoken? En dat zijn dan maar kleine voorbeelden, concrete dingen uit de voorbije dagen waarbij ik die spontane en oprechte reactie heb ingeslikt. Ik zet dagelijks wel eens kleine maskertjes op. Maar het dragen van die maskers hoort ook bij de persoon die je zelf bent. Want jij bent het nog altijd wel die kiest om daar niet je echte gevoelens te tonen, om redenen die voor jou belangrijk zijn. En soms gaat dat ook om dingen die serieuzer en verder gaand zijn dan die voorbeelden van mij.

De begintekst heeft iets herkenbaars. Ja, voor een deel uit mijn hele (p)ubergoth-tijd, die opmerking was best raak, maar ook nu nog gaat er een zekere aantrekkingskracht uit van de vergankelijkheid. Het idee van het niets. Het straalt een ongelooflijke rust uit, die soms te verkiezen lijkt boven de ups en downs van het bestaan. Wat natuurlijk ook een hersenschim is, als je echt niet meer bestaat is er ook helemaal geen rust waar je van kan genieten, maar goed.

[Machiavelli 0]

Quote:

Op vrijdag 07 december 2007 03:15:07 schreef Iriacynthe het volgende: [...] Kan iemand dan werkelijk zo leven? Wanneer de les dogmatiek weer eens gruwelijk saai is gewoon midden in een zin van de prof je hoofd op je bank leggen en beginnen slapen? In de dansles gewoon naar buiten lopen wanneer je lerares je aanmoedigt om een heel vrouwelijke en sensuele beweging in te oefenen terwijl je je op dat moment niet vrouwelijk en sensueel voelt? Midden in de bibliotheek kwaad beginnen gillen tegen de persoon die het boek dat je nodig hebt fout heeft weggestoken? En dat zijn dan maar kleine voorbeelden, concrete dingen uit de voorbije dagen waarbij ik die spontane en oprechte reactie heb ingeslikt. Ik zet dagelijks wel eens kleine maskertjes op. Maar het dragen van die maskers hoort ook bij de persoon die je zelf bent. Want jij bent het nog altijd wel die kiest om daar niet je echte gevoelens te tonen, om redenen die voor jou belangrijk zijn. En soms gaat dat ook om dingen die serieuzer en verder gaand zijn dan die voorbeelden van mij.

Precies, ook die maskers zijn een deel van je persoon en in zoverre dus ook geen maskers.

[snuffie 0]

Quote:

Op vrijdag 07 december 2007 06:56:26 schreef Machiavelli het volgende: [...]Precies, ook die maskers zijn een deel van je persoon en in zoverre dus ook geen maskers.

die maskers, niet ook die. De maskers die aan het begin van het topic staan beschreven, zijn geen maskers die bij je persoon horen, dat zijn maskers die je persoon ontkennen, precies om de reden die Anastacia beschrijft.

Anderen niet tot last zijn, en door te doen alsof je 'normaal bent' ook weer 'normaal' worden..

[Andere Jas 2]

Quote:

Op vrijdag 07 december 2007 02:58:43 schreef anastasia het volgende: [...] Je wordt bedankt. Soms heeft de omgeving het zelf al zwaar en wil je voor je kinderen het leven zo normaal mogelijk door laten gaan. Je hebt nog niet zo'n uitgebreide kennissenkring omdat je net verhuisd bent. En het maakt nu niet direct zo lekker contact als je binnenvalt met "Ik ben je nieuwe buurvrouw en depressief" Stap je dan eens naar de hulpverlening dan staan ze alleen klaar met een pillenpot, terwijl je een luisterend oor nodig hebt en een beetje ondersteuning. En dan kies je ervoor er zelf doorheen te werken. En ja, op sommige momenten is dan alles zo donker dat je denkt, wat zou het makkelijk zijn als het over was. En laten we eerlijk zijn, de meeste mensen hebben ooit wel eens zo'n moment gehad , zelfs (of misschien vooral) pubers. En natuurlijk doe ik dan lief en leuk bij de buurvrouw. Wie weet wordt ze wel een goede vriendin waarmee ik dingen kan ondernemen, de stad in kan gaan. Dat kan me alleen maar helpen om sneller uit de put te komen.

Als jij jezelf inderdaad schaart onder de noemer eigenlijk -toch-wel-comfortabel-in-zelfmedelijden-en-positieve-opties-ui tsluiten; graag gedaan.

Jammer, als ik het zo lees komt je niet zo bij mij over. Maarja, ik denk dat het ook wel te maken heeft met geen kennis van jou op het persoonlijke vlak en uiteraard mijn kortzichtigheid(geen sarcasme, ik weet dat ik kortzichtig bent, ik heb namelijk ook geen ervaring met depri mensen).

[Andere Jas 2]

Quote:

Op vrijdag 07 december 2007 03:15:07 schreef Iriacynthe het volgende: [...] Kan iemand dan werkelijk zo leven? Wanneer de les dogmatiek weer eens gruwelijk saai is gewoon midden in een zin van de prof je hoofd op je bank leggen en beginnen slapen? In de dansles gewoon naar buiten lopen wanneer je lerares je aanmoedigt om een heel vrouwelijke en sensuele beweging in te oefenen terwijl je je op dat moment niet vrouwelijk en sensueel voelt? Midden in de bibliotheek kwaad beginnen gillen tegen de persoon die het boek dat je nodig hebt fout heeft weggestoken? En dat zijn dan maar kleine voorbeelden, concrete dingen uit de voorbije dagen waarbij ik die spontane en oprechte reactie heb ingeslikt. Ik zet dagelijks wel eens kleine maskertjes op. Maar het dragen van die maskers hoort ook bij de persoon die je zelf bent. Want jij bent het nog altijd wel die kiest om daar niet je echte gevoelens te tonen, om redenen die voor jou belangrijk zijn. En soms gaat dat ook om dingen die serieuzer en verder gaand zijn dan die voorbeelden van mij. De begintekst heeft iets herkenbaars. Ja, voor een deel uit mijn hele (p)ubergoth-tijd, die opmerking was best raak, maar ook nu nog gaat er een zekere aantrekkingskracht uit van de vergankelijkheid. Het idee van het niets. Het straalt een ongelooflijke rust uit, die soms te verkiezen lijkt boven de ups en downs van het bestaan. Wat natuurlijk ook een hersenschim is, als je echt niet meer bestaat is er ook helemaal geen rust waar je van kan genieten, maar goed.

Er zit natuurlijk wel een levensgroot verschil tussen door je gevoel meegesleept worden/laten meeslepen en je gevoelens tonen. Ik zet namelijk geen masker op als ik mijzelf uit bed sleep in plaats van blijf liggen, ook al brult mijn gevoel dat ik mij nog moet omdraaien.

[anastasia 0]

Quote:

Op vrijdag 07 december 2007 14:11:31 schreef AndreasJ het volgende: [...] Als jij jezelf inderdaad schaart onder de noemer eigenlijk -toch-wel-comfortabel-in-zelfmedelijden-en-positieve-opties-ui tsluiten; graag gedaan. Jammer, als ik het zo lees komt je niet zo bij mij over. Maarja, ik denk dat het ook wel te maken heeft met geen kennis van jou op het persoonlijke vlak en uiteraard mijn kortzichtigheid(geen sarcasme, ik weet dat ik kortzichtig bent, ik heb namelijk ook geen ervaring met depri mensen).

Kwestie van ouder worden,dan komt dat vanzelf Nee ik ben mijn depressie al wel weer te boven, dat duurt een beetje langer zonder medicijnen, maar ik ken teveel gevallen die medicijnafhankelijk zijn geworden na een depressie, die middelen zijn echt geen snoepgoed.

De meeste depressieve mensen sluiten geen positieve opties uit en zwelgen niet in zelfmedelijden, het ontbreekt ze ten enenmale aan de mogelijkheid om een perspectief te zien. LUkt dat met een milde depressie nog wel, met een zware depressie is het onmogelijk om dat licht aan het einde nog te zien, daarom heet het ook een depressie.

Kenmerken:

• depressieve stemming gedurende het grootste deel van de dag, bijna elke dag, zoals blijkt uit subjectieve mededelingen (bijvoorbeeld voelt zich verdrietig of leeg) ofwel observatie door anderen (bijvoorbeeld lijkt betraand)

N.B.: Kan bij kinderen of adolescenten ook prikkelbare stemming zijn

• duidelijke vermindering van interesse of plezier in alle of bijna alle activiteiten gedurende het grootste deel van de dag, bijna elke dag (zoals blijkt uit subjectieve mededelingen of uit observatie door anderen)

• duidelijke gewichtsvermindering zonder dat dieet gehouden wordt of gewichtstoename (bijvoorbeeld meer dan vijf procent van het lichaamsgewicht in één maand), of bijna elke dag afgenomen of toegenomen eetlust

N.B.: Kan bij kinderen moet gedacht worden aan het niet bereiken van de te verwachten gewichtstoename

• insomnia (slapeloosheid) of hypersomnia (overmatige slaap en slaperigheid) bijna elke dag

• psychomotorische agitatie of remming (waarneembaar door anderen en niet alleen maar een subjectief gevoel van rusteloosheid of vertraagdheid), bijna elke dag

• moeheid of verlies van energie, bijna elke dag

• gevoelens (die waanachtig kunnen zijn) van waardeloosheid of buitensporige of onterechte schuldgevoelens (niet alleen maar zelfverwijten of schuldgevoel over het ziek zijn), bijna elke dag

• verminderd vermogen tot nadenken of concentratie of besluiteloosheid (ofwel subjectief vermeld ofwel geobserveerd door anderen), bijna elke dag

• terugkerende gedachten aan de dood (niet alleen de vrees dood te gaan), terugkerende suïcide-gedachten zonder dat er specifieke plannen gemaakt zijn, of een suïcidepoging of een specifiek plan om suïcide te plegen

Zoals je ziet hoort een verminderd vermogen tot nadenken/concentratie bij de verschijnselen, evenals terugkerende gedachten aan de dood en je waardeloos en schuldig voelen. Dat is geen zwelgen in zelfmedelijden, maar onvermogen om uit de cirkel te komen.

[biajas 0]

Quote:

Op donderdag 06 december 2007 20:37:08 schreef marliesje het volgende: [...] soms verlang ik best wel naar de hemel, niet dat ik dood wil, maar sommige dingen die ik mee heb gemaakt/nog elke dag een zeker risico loop om mee te maken, maken dat ik toch wel uitkijk naar het moment dat alle rotzooi over is. In het begin is er gewoon een moment dat je er niet mee kan omgaan. Door professionele en pastorale hulp lukt het op een gegeven moment wel om beter met je emoties om te gaan. Ook in de sociale omgang weet je op een gegeven moment wat je aan wie kan vertellen, dus voor wie je je masker kan afzetten. Wordt de last daardoor minder zwaar, dat niet, je kan hoogstens de banden van je rugzak met ballast beter afstellen. Maar je kan je niet altijd zwak opstellen, dat is niet gezond en niet goed. Samengevoegd: ik ben punker geweest in mijn pubertijd toen de "situatie" waar ik in zat heel heftig was.....dat was absoluut een masker, omdat ik niet wist wat ik met mezelf aanmoest.

maar als je het starttopic goed leest, dan zie je dat het over een persoon gaat, die niet verlangd naar de hemel, maar gewoon naar de dood

[Naeva 182]

Quote:

Op vrijdag 07 december 2007 03:15:07 schreef Iriacynthe het volgende: De begintekst heeft iets herkenbaars. Ja, voor een deel uit mijn hele (p)ubergoth-tijd, die opmerking was best raak, maar ook nu nog gaat er een zekere aantrekkingskracht uit van de vergankelijkheid. Het idee van het niets. Het straalt een ongelooflijke rust uit, die soms te verkiezen lijkt boven de ups en downs van het bestaan. Wat natuurlijk ook een hersenschim is, als je echt niet meer bestaat is er ook helemaal geen rust waar je van kan genieten, maar goed.

Er is weinig rustiger dan werkelijk dood zijn, denk ik

Het idee van een nieuw begin, een hemel waar alles weer van voren af aan begint maar dan leuk en tot in eeeeeeeuwigheid, is ook gewoon niet zo aantrekkelijk voor mensen die deze aarde niet zo gek boeiend vinden. Maar ik geloof ook niet dat het zoiets zal zijn. Wie zich onthecht van deze onrustige wereld en naar rust snakt, zal rust vinden, daar twijfel ik niet aan. Ik weet niet wat ik me bij het hiernamaals moet voorstellen, maar soms denk ik dat daar altijd het Requiem te horen is:

Lux Aeterna

Lux aeterna luceat eis Domine,

cum sanctis tuis in aeternum,

quia pius es.

Requiem aeternam dona eis, Domine

Lux aeterna luceat eis Domine,

cum sanctis tuis aeternum,

quia pius es.

(Het eeuwige licht verlichte hen, o Heer,

Bij Uw heiligen in eeuwigheid,

omdat Gij goedertieren zijt.

Geef hun eeuwige rust, o Heer,

En het eeuwige licht verlichte hen, o Heer,

Bij Uw heiligen in eeuwigheid,

omdat Gij goedertieren zijt.)

[biajas 0]

vandaag weer één van mijn cliënten moeten stimuleren te eten, te drinken te staan en uit bed te komen.

maar het is genoeg geweest, volgens deze cliënt. klaar, de wens om te gaan is groot, al heeft deze cliënt geen levensovertuiging.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 08 december 2007 21:21:20 schreef martha het volgende: vandaag weer één van mijn cliënten moeten stimuleren te eten, te drinken te staan en uit bed te komen. maar het is genoeg geweest, volgens deze cliënt. klaar, de wens om te gaan is groot, al heeft deze cliënt geen levensovertuiging.

Het is heel begrijpelijk. Misschien zou ik dat ook wel hebben als ik niet in God geloofde.

[dingo 166]

Geen levens- maar wel een doodsovertuiging, maar inderdaad sommige mensen zijn lekkerlijk doodmoe en verlangen naar rust. In die gevallen maakt de levensovertuiging ook niets uit en lijkt de dood ook een verlossing.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op zaterdag 08 december 2007 21:52:10 schreef dingo het volgende: Geen levens- maar wel een doodsovertuiging,

Yep, normaal zou ik gezegd hebben dat het epistemologisch gezien onmogelijk is om géén levensovertuiging aan te hangen, maar in dit geval klopt het wel.

[Gast Anon_phpbb]

Ik denk dat juist zonder levensovertuiging die dood een verlossing is. Dan geloof je ook niet in de hel, je gelooft gewoon dat er niks is. Nogal logisch dat je dan dood wilt als je in een depri-moment zit en geen uitzicht hebt op leuke dingen.

[Sacerdos 0]

De vraag is gaat men wel dood,het is niet meer dan vertrekken uit het aardse huis wat lichaam wordt genoemd.

De dag van het dood gaan is als het goed is de hemelse geboorte dag,en thuis komen in de glorievolle eeuwigheid.

[The Black Mathematician 82]

Quote:

Op zaterdag 08 december 2007 21:36:38 schreef Pius_XII het volgende: [...] Het is heel begrijpelijk. Misschien zou ik dat ook wel hebben als ik niet in God geloofde.

Of juist als je wel in God gelooft. Het mag dan een katholiek dogma zijn, maar ik heb nergens in mijn bijbel een uitspraak over de consequenties van zelfmoord kunnen terugvinden. Dus wellicht kom je dan als christen wel fijn in de hemel.