Zit het geluk juist in het gebrek?

[LodewijkNapoleon 0]

En daarmee bedoel ik niet zozeer het objectieve gebrek, maar datgene dat door de mens als zodanig vaak gezien wordt.

Ik herken bij mezelf dat veel zaken waarvan ik vroeger dacht dat het me zou beperken, me juist gelukkiger heeft gemaakt. Zo heb ik bijvoorbeeld niet echt bewust gekozen voor m'n studie, maar ik ben deze gaandeweg erg gaan waarderen. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor mijn hond. Het beessie is niet zo erg sociaal en objectief bekeken zou je kunnen zeggen dat het me enorm beperkt in m'n mogelijkheden, er zijn bijvoorbeeld niet veel mensen die er op willen passen. Maar toch krijg je er dan dingen voor terug die zich niet zo gemakkelijk laten meten in objectieve waarden.

Soortgelijke verhalen hoor je ook wel van bijvoorbeeld meisjes die al heel jong een kind kregen en daardoor veel bewuster in het leven kwamen te staan. Of mensen die een hartaanval kregen en daarna hun leven bekeken als een nieuwe kans. Deze lijst valt vast nog eindeloos aan te vullen.

Herkent iemand dit?

[Naeva 182]

Ik denk dat je inderdaad wel gelukkiger kunt voelen als je minder keuzemogelijkheden hebt omdat je dan gedwongen wordt doelgerichter te leven. Schijnt. Je hebt maar te dealen met de situatie waar je je in bevindt. Als je alles voor het kiezen hebt, kun je heel erg piekeren over welke keuze jou het meest op zal leveren, maar uiteindelijk ga je nergens echt voor. Als je in een bepaalde richting gedwongen wordt dan is dat misschien iets waar je nooit zelf voor zou hebben gekozen, maar brengt dat juist onverwachte voordelen met zich mee. En omdat je in eerste instantie misschien niet staat te springen en geen geweldige dingen verwacht, ben je blij met elk positief ding dat de situatie je brengt. Eigenlijk is het zo dat hoe meer je verwacht, hoe meer het kan tegenvallen. Als je niks verwacht of hoogstens iets negatiefs, ben je dankbaar voor alle meevallers.

[Michiel 14]

Het heeft wellicht te maken met een stukje acceptatie, enerzijds met jezelf en anderzijds met hetgeen op je pad komt. Door meer dat te accepteren kan je dingen meer waarderen en zie je daar de waarde in. Dan zou je kunnen denken dat het zo bedoelt was en wie zal het zeggen dat dergelijke dingen nu juist niet prikjes zijn, bedoelt om je een bepaalde richting in te sturen.

[Naeva 182]

Misschien heeft het er ook mee te maken dat je geneigd bent keuzes te maken die direct een prettig resultaat opleveren, terwijl een lange-termijn-resultaat dat je niet voorzien had je uiteindelijk meer voldoening geeft.

[LodewijkNapoleon 0]

Ik denk dat het inderdaad wel waar is dat het vaak op acceptatie aankomt, en dat het helpt als door omstandigheden je keuzemogelijkheden kleiner worden. Ik denk dat we vaak helemaal niet met seculiere vrijheid om kunnen gaan.

[Michiel 14]

Quote:

Op dinsdag 10 april 2007 22:50:53 schreef Pius_XII het volgende: Ik denk dat het inderdaad wel waar is dat het vaak op acceptatie aankomt, en dat het helpt als door omstandigheden je keuzemogelijkheden kleiner worden. Ik denk dat we vaak helemaal niet met seculiere vrijheid om kunnen gaan.

Het niet accepteren van je levenspad leidt mijns inziens tot ongelukkigheid, omdat je niet tevreden bent en alles anders moet. De focus ligt dan niet op wat je hebt of wat je wilt bereiken, maar op hetgeen je niet hebt en ik denk dat je daarmee ook negativisme in de hand werkt.

[Ka 0]

Ik denk ook dat als ik meer keuzemogelijkheden zou hebben gehad voor het een of het ander in het leven, ik vaak alsnog enkel de beperkingen zou zien. Aan de andere kant, als ik alles op mijn levenspad zou accepteren, denk ik dat ik weer veel te passief wordt in mijn leven en niets meer zal uitvoeren omdat alles zo mooi is dat ik de hele dag op een bankje zou genieten van een prachtig industriegebied aan de overkant van de maas (wat trouwens best mooi kan zijn -oeps-).

Ik herken ook wel dat veel dingen die me eerst niet lekker zaten, en waar ik nu op terug kijk, juist een verrijking voor me zijn. Inderdaad ook mijn honden, maar ook heb ik een paar jaar vastgezeten met mijn studie, maar heb achteraf in die tijd een hoop andere dingen geleerd. Ook heb ik toen ik thuis woonde veel problemen gehad met mijn ouders (nee, niet alleen maar problemen...), maar ik kan daardoor nu weer goed omgaan met stress, haha. Ik laat me nu niet snel meer gek maken. Alhoewel mijn vriendin soms wel eens zegt dat ik me te weinig zorgen maak.

[Ann 0]

dat is mooi gezegt Michiel, denk ik de laatste dagen vaak over na omdat ik een perfectionist ben. En dat is idd een ziekte heb ik al vaker ervaren

Maar soms krijg ik van die vlagen van dankbaarheid dat ik de mooie bomen en natuur kan zien en ruiken...en nog kan fietsen en spreken en dansen enzo. En dan denk ik : waarom maak ik me druk om dingen die zouden kunnen gebeuren als ik dit nu allemaal al heb.

niet dat dat altijd werkt natuurlij, hangt een beetje van mijn stemming af.

Maar gisteren had ik het heel erg. Waarschijnlijk omdat ik verhalen had gelezen over tromboses. En verlammingen enzo... en toen ging ik me echt eens voorstellen hoe ik daar zou liggen en wat ik allemaal zou denken. En toen wist ik dat ik op dat moment gewoon weer zou willen hebben wat ik nu heb. gezond zijn.

geluk in het gebrek heb ik al vaker gehoord. Bij mij is dat niet echt gebeurd omdat ik genoeg keuzemogelijkheden heb gehad en altijd de beste (voor mij) eruit heb genomen. Maar alles kwam altijd op zijn pootjes terecht Ik heb gelukkig altijd geluk met dat soort dingen

En soms zit er natuurlijk ook veel ongeluk in het gebrek, tkan beide. Tis maar te zien waar het leven je brengt

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op woensdag 11 april 2007 07:54:08 schreef Michiel het volgende: Het niet accepteren van je levenspad leidt mijns inziens tot ongelukkigheid, omdat je niet tevreden bent en alles anders moet. De focus ligt dan niet op wat je hebt of wat je wilt bereiken, maar op hetgeen je niet hebt en ik denk dat je daarmee ook negativisme in de hand werkt.

Inderdaad, en wat God met je voor heeft is niet altijd op het eerste gezicht duidelijk.

[Robert Frans 1.542]

Diepe vraagstelling heeft dit topic. Want als het geluk in het gebrek zit, dan kunnen we concluderen dat het gebrek dus geen gebrek is, maar iets wat jou geluk geeft. Het hoort bij jou, je kunt niet zonder. Want wanneer is iets nu een gebrek? Iets wat er is, kan geen gebrek zijn, want een gebrek is juist iets wat er níét is. Je kunt zeggen dat hetgene je beperkt en daarom dus een gebrek is, maar als je juist gelukkig wordt daarvan, dan is het geen beperking, maar juist een opening naar het verkrijgen van geluk op andere wijze.

Een mooie vraag die hieruit kan voortborduren is: kan God mensen welbewust ziek maken, verwonden of beperkingen opleggen, om ze het geluk te geven? Je zou kunnen zeggen dat God geen kwaad kan doen en dus geen ziekte, verwonding of beperking kan brengen. Maar God heeft alleen het goede met je voor, omdat God goed is. Dus als Hij jou ziek of gewond maakt, dan is dat dus geen kwaad, maar juist iets goeds. Alles wat God doet is goed, ook al zie je het goede niet meteen. Het vereist een sterk vertrouwen in Gods liefde om dat te begrijpen.

Maar God heeft het kwaad toch niet gewild? Nee, maar dan luidt weer de vraag wat kwaad is en kom je eigenlijk weer bij wat ik zojuist over gebreken zei. Want kwaad is alleen kwaad als het tegen Gods wil ingaat. Nu zijn er ongeordendheden in Gods schepping die tegen Zijn wil ingaan en kun je de zonde niet ontkennen, maar als God zo'n ongeordendheid toepast op iemand, dan is die ongeordendheid voor diegene geen kwaad, maar op dat moment iets goeds. Omdat het meewerkt aan zijn geluk en relatie met God, iets wat het kwaad nooit zal doen.

In het boekje "Tijd voor God" schrijft Jacques Phillipe dat God ons hart in zekere zin liever wil verwonden dan genezen. De wond kan zich dan uiten in diepe berouw over je zonden, in een brandende liefde voor Hem, of vrees voor het Oordeel. De wond maakt van jou een wezen dat voorgoed getekend is door God, en het zorgt ervoor dat je niet zonder God kunt. Hoe dieper God ons verwond, hoe afhankelijker we van Hem worden en hoe een diepere genezing Hij ons er uiteindelijk mee geeft. Hij verwond ons met de liefde, zoals Franciscus van Sales ook zei:

Deze arme ziel, die voelt dat zij vastbesloten is om liever te sterven dan haar God te beledigen, die niettemin geen enkele vurigheid voelt, maar slechts een uiterste kilte die haar zodanig verstrakt en verzwakt dat zij telkens weer in gevoelige onvolmaaktheden terugvalt, deze ziel is gewond, want het is haar liefde zeer pijnlijk om te zien dan God net doet of Hij niet ziet dat zij Hem liefheeft, haar achterlatend als een schepsel dat Hem niet toebehoort. Het schijnt haar toe dat, temidden van haar verstrooiingen, haar onvolmaaktheden en haar kilte, de Heer haar dit verwijt toewerpt: Hoe kun je zeggen dat je Mij liefhebt, je ziel is niet eens bij Mij? Dit is een pijnlijke angel in haar hart, maar een angel van pijn die voortkomt uit liefde, want als zij niet beminde, dan zou ze niet getroffen worden door het begrip dat ze niet bemint. (Verhandeling over de liefde Gods, Boek 6, hoofdstuk 15)

Dit kan ook verklaren waarom Paulus niet genezen werd van zijn doorn in het vlees, maar moest erkennen dat Gods genade genoeg is. En dit kan ook verklaren waarom God toeliet dat Job in de ellende werd gestort. En waarom sommige zieke mensen niet meer gezond zouden willen worden als dat kon. Dit alles dient dan niet zozeer het doel om je volmaakt te maken, maar om je geheel afhankelijk van God te maken, zodat je niet anders meer kunt dan Hem vurig lief te hebben. Waardoor je uiteindelijk volmaakt in liefde wordt, omdat God volmaakt in liefde is.

[Jyoti 0]

Ik herken het in mijn eigen leven ook wel. De dood van mijn vader is op zich niet meteen een vrolijke gebeurtenis, maar achteraf denk ik dat dat mijn leven en mijn persoonlijkheid sterk (ten goede) beïnvloed heeft. Het is dus zeker zo dat dingen die negatief lijken vaak op bepaalde manieren een positieve invloed hebben. Toch denk ik dat je ook niet te makkelijk naar die dingen moet kijken, gebreken of moeilijkheden kunnen ook heel erg zijn en ik denk dat je dat verdriet wel altijd serieus moet nemen en niet moet minimaliseren door er van uit te gaan dat er toch wel een goede kant aan zit en dat je dus niet moet lopen zeuren.

[Robert Frans 1.542]

Het een sluit het andere daarom gelukkig ook niet uit. Iemand die hevig lijdt, heeft troost en bemoediging nodig. En we moeten ook het kwaad en de ongeordendheid in de schepping herkennen, en dan vooral het kwaad in onszelf. Er is namelijk een verschil tussen kwaad dat ten goede wordt gekeerd, en het goede dat God ons doet, maar ons pijn kan doen. Ik denk echter dat je dat vaak pas achteraf ziet en je tot die tijd "gewoon"op Gods voorzienigheid moet vertrouwen.

Van bagatelliseren van het lijden kan nooit sprake zijn. Lijden blijft lijden, hoe en waarom dan ook. Het gevaar zit hem meer in het bagatelliseren van minder ernstig lijden, omdat er nu eenmaal zeer ernstig lijden is. "Niet zeuren, mensen in Afrika zijn pas écht arm," tegen een bijstandsmoeder met drie kinderen zeggen is liefdeloos, ongeacht de reden van haar armoede. Zo iemand is meer gebaat met jouw hulp, troost en gebed dan met harde woorden. Verheven gedachten zij nmooi, maar tact is net zo belangrijk.

[Iggi 0]

Quote:

Op dinsdag 10 april 2007 22:12:59 schreef Pius_XII het volgende: En daarmee bedoel ik niet zozeer het objectieve gebrek, maar datgene dat door de mens als zodanig vaak gezien wordt. Ik herken bij mezelf dat veel zaken waarvan ik vroeger dacht dat het me zou beperken, me juist gelukkiger heeft gemaakt. Zo heb ik bijvoorbeeld niet echt bewust gekozen voor m'n studie, maar ik ben deze gaandeweg erg gaan waarderen. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor mijn hond. Het beessie is niet zo erg sociaal en objectief bekeken zou je kunnen zeggen dat het me enorm beperkt in m'n mogelijkheden, er zijn bijvoorbeeld niet veel mensen die er op willen passen. Maar toch krijg je er dan dingen voor terug die zich niet zo gemakkelijk laten meten in objectieve waarden. Soortgelijke verhalen hoor je ook wel van bijvoorbeeld meisjes die al heel jong een kind kregen en daardoor veel bewuster in het leven kwamen te staan. Of mensen die een hartaanval kregen en daarna hun leven bekeken als een nieuwe kans. Deze lijst valt vast nog eindeloos aan te vullen. Herkent iemand dit?

Ja, herkenning alom.

Na het overlijden van m'n vader veranderde de wereld om me heen compleet. Ik verloor m'n aardse vader maar leerde daardoor mijn Hemelse Vader kennen.

Ik werd ziek, algelopen winter een behoorlijke rotte tijd ervaren. Maar nu, nu liggen er nieuwe kansen hoogwaarschijnlijk door een compleet anders voedingspatroon (wat ik nog moet aanleren) Teveel eten maakt me letterlijk ziek. Er ligt een nieuwe toekomst voor me open (kijk eventueel in mijn profiel voor meer details)

Ik werd gebanned op credible, terecht.. ervaardde het gemis. Na goede mailgesprekken een nieuwe kans.

Zit geluk juist in het gebrek? Ik denk dat het zo is dat door het ervaren van een gemis, een 'gat in je hart' je pas weet dat je iets mist.

En met name naar God onze Schepper toe, dat Hij ons heeft geschapen met een 'gat in ons hart', een heimwee naar Hem. Een innerlijk verlangen naar Hem wat uiteindelijk alleen maar door Hem volledig gevuld/vervuld kan worden.

Andere kant hiervan is denk ik dat je jezelf bewust iets kan ontzeggen omdat je er aan de andere kant "rijker" van wordt.

Voor mij, mezelf heel veel lekkers ontzeggen om gezonder door het leven te kunnen gaan. Wat overigens niet betekent dat ik nooit meer ziek zal worden.

Voor een ander misschien je geroepen weten tot een celibatair leven om dichtbij Hem te kunnen leven.

Je leven verliezen...

Matt. 16

24 Toen zeide Jezus tot zijn discipelen: Indien iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelf en neme zijn kruis op en volge Mij. 25 Want ieder, die zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar ieder, die zijn leven verloren heeft om Mijnentwil, die zal het vinden. 26 Want wat zou het een mens baten, als hij de gehele wereld won, maar schade leed aan zijn ziel? Of wat zal een mens geven in ruil voor zijn leven? 27 Want de Zoon des mensen zal komen in de heerlijkheid zijns Vaders, met zijn engelen, en dan zal Hij een ieder vergelden naar zijn daden.

[Dan 0]

mooie aanmoedigende post Iggi...

Ik herken mijzelf ook in alle bovengenoemde verhalen. Ook bij mij zijn de dingen die mij wat gekost hebben, en nog steeds kosten, de dingen waar ik het meest van geleerd heb, waardoor ik volwassener geworden ben. En mischien wel het meest van alles, waardoor ik begrip geleerd heb voor situaties en mensen.

En ik merk dat ik nog steeds veel leer.

Ik moet de laatste tijd ook vaak denken aan dat God ons wil louteren als goud. Ons tot mensen wil maken naar zijn perfecte beeld (Jezus). Er zijn vele eigenschappen die groeien door de dingen die we meemaken. Denk aan zelfbeheersing, nederigheid, geloof, volharding.

Ik kan niet zeggen dat ik elke les die ik ooit geleerd heb leuk heb gevonden (in tegendeel), maar als ik naar de vruchten kijk die het opleverd, dan ben ik toch dankbaar.

Ik heb ooit in gebed tegen God gezegd dat mocht ik ooit afdwalen dat Hij mij dan bij mijn haren terug mocht slepen, dat het niet uitmaakte hoeveel pijn het zou doen, want ik weet waar ik zijn wil. Bij mijn Vader, mijn Schepper, Hem van wie ik elke dag meer ga beseffen hoe wonderbaarlijk groot Hij is.

[-Lianne- 0]

Ook hier weer herkenning

Ik heb in zo'n mindere periode een gedachtegoed van Heraclitus, maar tot lijfspreuk gemaakt: Als je nooit ziek bent geweest, weet je niet hoe fijn het is om gezond te zijn, als je nooit arm bent geweest, weet je niet hoe fijn het is als je niet over geld hoeft na te denken etc. (je kunt hier ongeveer alles invullen natuurlijk) Je beseft eigenlijk pas hoe goed je het hebt/had, als het ook minder is gegaan. anders zou goed en gelukkig jou standaard zijn en niet iets bijzonders om van te genieten!

Er schiet me nu trouwens ook een uitspraak van mijn oma te binnen: Mensen moeten altijd wat te zeuren hebben, daar worden ze blij van

Wat ook weer klopt volgens mij, mensen hebben altijd iets te wensen nodig. als ik alles al had wat ik voor de rest van mijn leven wil, lijkt de rest van mijn leven me vrij saai worden.

[Robert Frans 1.542]

Quote:

Wat ook weer klopt volgens mij, mensen hebben altijd iets te wensen nodig. als ik alles al had wat ik voor de rest van mijn leven wil, lijkt de rest van mijn leven me vrij saai worden.

Sjaloom [Lianne],

Alleen, als je leven dan heel saai wordt, dan heb je toch blijkbaar níét alles wat je wilt hebben voor de rest van je leven? Want als je alles zou hebben, dan heb je toch ook voldoende om je niet te vervelen en een prachtig leven te leiden?

[Robert Frans 1.542]

Ik kwam op een website onderstaande parabel van Franciscus van Assisi tegen:

De Echte Vreugde

Broeder Leonardus heeft verteld

dat de zalige Franciscus

bij Maria ter Engelen eens broeder Leo riep en zei:

Broeder Leo, schrijf op.

Deze antwoordde: ik sta klaar.

Schrijf op, zie hij, wat de echte vreugde is.

Er komt een bode die vertelt

dat alle professoren van Parijs

tot de orde zijn toegetreden.

Schrijf op: dat is de echte vreugde niet.

Ook alle prelaten van over de Alpen,

aartsbisschoppen en bisschoppen;

ook de koning van Frankrijk

en de koning van Engeland.

Schrijf op: dat is de echte vreugde niet.

Ook vertelt hij

dat mijn broeders naar de ongelovigen zijn gegaan

en hen allen tot het geloof bekeerd hebben

en ook dat ik zo'n grote genade van God heb gekregen

dat ik zieken genees en veel wonderen doe.

Ik zeg je dat in dit alles de echte vreugde niet is.

Wat is de echte vreugde dan wel?

Ik kom terug uit Perugia

en midden in de nacht kom ik hier aan.

Het is winter en zo modderig en koud,

dat de ijspegels onder aan mijn habijt hangen.

De hele tijd slaan ze tegen mijn benen

en het bloed komt uit de wonden.

En door en door koud

en vol modder en ijs

kom ik aan de poort.

En nadat ik een hele tijd

heb staan kloppen en roepen,

komt er een broeder die vraagt:

wie is daar?

Ik antwoord: broeder Franciscus.

En hij zegt: Ga weg!

Dit is geen tijd om aan te komen!

Je komt er niet in.

En als ik blijf aanhouden,

en hij antwoordt dan: ga weg, je bent maar een eenvoudig en ongeletterd man.

Je komt er bij ons beslist niet in.

Wij zijn al zo talrijk en van zo'n niveau

dat wij jou niet nodig hebben.

En ik blijf aan de poort staan en zeg:

ter liefde Gods, wilt u mij deze nacht opnemen

En hij antwoordt dan:

dat doe ik niet.

Ga naar het huis van de Kruisdragers

en vraag het dáár maar.

Als ik dan mijn geduld bewaar

en me niet opwind,

ik zeg je dat daarin de echte vreugde is en de echte deugd

en het heil van de ziel.

Misschien dat deze tekst een aardig licht op dit topic kan werpen?

[Gast Anon_phpbb]

Ik herken het wel. Gewoon ergens zijn en je gelukkig voelen dat kan ik zooo waarderen. Om iets geks te vertellen; ik had 2 katten en 3 hamsters, nu komt er dus een vierde; mijn moeder vond het overdreven en ik kon niet uitleggen wáárom een vierde hamster mij zo gelukkig zou maken... (ik heb haar toestemming nu) En oké ik ben geen zuiplap en ik smijt niet met geld; ik ben geen feestbeest (mede door lichamelijke problemen) en dus wordt het in zo'n beesje geínvesteerd,

Ik weet wel dat je na zware tegenslagen dingen zo 'fijn kan proeven', en dan heb je echt niet - ik noem maar wat - een dure auto nodig.

Snap je?

[LodewijkNapoleon 0]

Wat mij ook nog inviel; je hebt van die mensen die je typisch het stempel 'grijze muizen' zou kunnen geven. Goed, zelf kokketeer ik daar ook wel eens mee, maar terzijde. Je bent al gauw geneigt om ze over het hoofd te zien, want ze kleden zich totaal niet opvallend, praten soms zacht, en zijn niet zelden stilletjes. Maar vaak juist die mensen hebben soms een hele rijke innerlijke wereld, als een parel in een oester zeg maar. Dat is ook iets wat me al meerdere keren is opgevallen.

[Gast Anon_phpbb]

Quote:

Op dinsdag 10 april 2007 22:12:59 schreef Pius_XII het volgende: En daarmee bedoel ik niet zozeer het objectieve gebrek, maar datgene dat door de mens als zodanig vaak gezien wordt. Ik herken bij mezelf dat veel zaken waarvan ik vroeger dacht dat het me zou beperken, me juist gelukkiger heeft gemaakt. Zo heb ik bijvoorbeeld niet echt bewust gekozen voor m'n studie, maar ik ben deze gaandeweg erg gaan waarderen. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor mijn hond. Het beessie is niet zo erg sociaal en objectief bekeken zou je kunnen zeggen dat het me enorm beperkt in m'n mogelijkheden, er zijn bijvoorbeeld niet veel mensen die er op willen passen. Maar toch krijg je er dan dingen voor terug die zich niet zo gemakkelijk laten meten in objectieve waarden. Soortgelijke verhalen hoor je ook wel van bijvoorbeeld meisjes die al heel jong een kind kregen en daardoor veel bewuster in het leven kwamen te staan. Of mensen die een hartaanval kregen en daarna hun leven bekeken als een nieuwe kans. Deze lijst valt vast nog eindeloos aan te vullen. Herkent iemand dit?

Ik herken het, daarom zou ik ook niet graag naar de hemel willen. Daar zouden immers geen onvolmaaktheden bestaan, zal snel vervelen.

Tenzij die volmaaktheid er natuurlijk uit bestaat dat er wel onvolmaaktheden mogelijk zijn. Maar dan zou de aarde zelf al redelijk hemels zijn.

[Naeva 182]

Quote:

Op zondag 26 augustus 2007 16:22:00 schreef Kyran het volgende: Ik herken het, daarom zou ik ook niet graag naar de hemel willen. Daar zouden immers geen onvolmaaktheden bestaan, zal snel vervelen.

En als verveling nou ook een onvolmaaktheid is?

Ik dacht vroeger dat je in de hemel de hele dag in een witte jurk psalmen moest zingen en was daar ook niet dolenthousiast over. Maar gelukkig kom je ook weleens tot nieuwe inzichten: in de hemel schijnt iedereen rust en geluk te hebben. Dus ook al kunnen we ons zoiets niet voorstellen, het zal wel loslopen.

Een klein inzicht in mijn kinderlijke geest, die hemelvraag heeft me weleens geinspireerd tot een zondagsschooliedje:

Ik vraag me weleens af

hoe het in de hemel is

of daar echt alles goed zal zijn

ik niets of niemand mis

Ik vraag me weleens af

hoe ik daar ooit komen zal

is het ergens heel hoog in de lucht

ver weg in het heelal?

Dragen de mensen witte kleren?

Zing je er in een engelenkoor?

Moet je er nog veel dingen leren?

Gaan de kleinste mensen voor?

Ik vraag me zoveel af

maar ben helemaal niet bang

Waar God woont is het goed voor mij

een eeuwig leven lang

Waar God woont is het goed voor mij

een eeuwig leven lang

[Olorin 154]

Quote:

Op zaterdag 25 augustus 2007 17:52:33 schreef Pius_XII het volgende: Wat mij ook nog inviel; je hebt van die mensen die je typisch het stempel 'grijze muizen' zou kunnen geven. Goed, zelf kokketeer ik daar ook wel eens mee, maar terzijde. Je bent al gauw geneigt om ze over het hoofd te zien, want ze kleden zich totaal niet opvallend, praten soms zacht, en zijn niet zelden stilletjes. Maar vaak juist die mensen hebben soms een hele rijke innerlijke wereld, als een parel in een oester zeg maar. Dat is ook iets wat me al meerdere keren is opgevallen.

Herken ik wel. Zo ken ik wel mensen die ik eerder wel 'kende' maar vrienden van mij werden toen ik ze beter leerde kennen. En dat stille valt dan later toch ook weer mee, ondanks dat ze door andere als stil gezien worden heb ik er dan lange en geweldige gesprekken mee.

Je kunt trouwens het ook anders hebben, dat mensen wel om

één of andere reden (door bijv. kleden) opvallen, maar veel meer zijn dan dat. Dat iemand vage tshirts draagt, haar over z'n oren heeft hangen en rare muziek met gitaren en schreeuwende mensen luistert, wilt niet zeggen dat die dan niet ook een deel van z'n tijd op een christelijk jongeren forum rond brengt.

[Eru Iluvatar 0]

Quote:

Op maandag 27 augustus 2007 01:05:06 schreef Gorthaur het volgende: Dat iemand vage tshirts draagt, haar over z'n oren heeft hangen en rare muziek met gitaren en schreeuwende mensen luistert, wilt niet zeggen dat die dan niet ook een deel van z'n tijd op een christelijk jongeren forum rond brengt.

Sterker nog, de kans is relatief groot