Hongerige Wolf

Het lijkt mij leuk om in het kort te horen waar jullie vandaag over hebben horen preken. Zo hoor ik ook eens wat anders. In mijn kerk werd vandaag gesproken en nagedacht over Matteüs 3:1-5 en de weg door de woestijn waar Jesaja het over heeft.

De dominee legde toen een link naar wat een woestijn kan zijn in ons leven. Zorgen, tobberij, verdriet, haat, angst, beslommeringen, en hoe je je door deze woestijn een weg kunt banen door hoop te houden, je in te zetten en open te stellen naar anderen toe. En dit is de werking van God in ons leven.

"Op een relaxte manier". Daar haak ik al af.

Oké, eerst even iets rechtzetten. Dat ik denk dat God geen persoonlijkheid heeft wil niet meteen zeggen dat ik vind dat God in de wereld der dingen of ideeën thuishoort. Juist niet! God is geen communisme. Ik vind het ook een beetje jammer als men God maar op die hoop gooit. God heeft Zijn eigen Godshoop, waar een heleboel, ook bepaalde ideologie, uit voort kan komen, maar het dan nog niet ìs. Al is de grens moeilijk te trekken, ik ben daar nog niet helemaal over uit. Ideologie komt uit ons voort en God pertinent niet, want God is ons Tegenover, onze grote bondgenoot (ik zit nu met een grote grijns achter de computer hoor! haha).

Nu even verder. Wat jij zegt over dat weinig ophebben met mensen, dat zie ik ook een beetje bij sommige mensen. Zo ken ik een jongen die helemaal into Groen Links is, en ik denk dat Groen Links zijn geloof is. De grap is dat dat een leegte opvult, namelijk gebrek aan mensen om zich heen. Hij wantrouwt mensen, heeft vaak lullige kritiek omdat hij niet weet hoe hij ze moet omarmen. Het verschil tussen hem en mij is, dat ik door mijn geloof van mensen hou - dat is nl Goddelijke genade, gaat volledig vanzelf - en dat kan uiten op mijn eigen manier (en dat is niet mijn conclusie, de Heilige Geest is nogal zichtbaar schijnt), en ik geloof in iets dat niet door mensen is bedacht; de levende en enige, pure God.

Overigens geloof ik niet dat al dit geloof in menselijke ideologie een slechte zaak is. Als iemand zeehondjes gaat opvangen ofzo zie ik daar Gods handen, of ze het nou uit Zijn naam doen of niet. God inspireert soms ook stiekem en anoniem. Ik weet niet hoe jullie daar over denken?

@sluimer: Als God te bewijzen was, dat zou fijn zijn, maar dat lijkt me sterk. Bovendien, wat is mijn geloof nog waard als dat zou kunnen eigenlijk? Dan kan ik net zo goed stoppen (wat niet kan hoor).

O ik ben helemaal in de Mario Kart tegenwoordig. Zo leuk dat je met de Wii allemaal oude meuk kunt downloaden.

Jamaar jamaar, dat zei ik ook helemaal niet! Ik vind het juist prima, ook knielen voor beelden mag van mij. Ik vind het gezegend. Als je maar niet gaat denken dat dat God is. God is alleen God, en we moeten Hem in Zijn waarde laten vind ik.

O wat leuk, een fotoshoptopic. Ik ben fotograaf en ik schilder ook (loopt soms ook door elkaar heen, ik weet soms niet meer wat ik ben, haha) en ik fotoshop soms, maar geef meestal de voorkeur aan Lightroom, omdat ik die special effects zelden gebruik. Alleen als ik echt met layers werk wordt er gefotoshopt. Ik vind het ook fijn dat je met Lightroom heel fijn grote hoeveelheden materiaal kunt verwerken.

Deze hangt heel groot bij een bomenknuffelstichting, met een heel breed zwart passe-partout:

link

Bewust overbelicht ter plekke en extra contrast enz.

Persoonlijk hoeft het van mij niet zo erg, die kruisjes en beeldjes. Ik vind het soms wel decoratief maar het doet me niks. Maar ik ben er ook absoluut niet tegen, ieder moet maar doen wat hem of haar goeddunkt. Overigens denk ik niet dat het bewuste bijbelgedeelte waarmee beeldenstormers schermen alleen over klassieke afgoderij - gouden kalveren, bomen aanbidden etc. - gaat. Het gaat nog wel iets verder.

"Maak geen godenbeelden, geen enkele afbeelding van iets dat in de hemel hier boven is of van iets beneden op de aarde of in het water onder de aarde." Exodus 20:4 NBV

Afgoderij is in wezen ongevaarlijk, er bestaan geen andere goden dus kun je ze ook niet vereren. Je kunt het natuurlijk altijd proberen maar dat is verspilde moeite. Ik leef in de overtuiging dat de schrijver ook doelt op het vermenselijken van God, wat een slap aftreksel is van Hem. Je maakt God dan stoffelijk in je hoofd, een soort Superman. Volgens mij is dat de echte afgoderij. Als je Exodus 20:4 in de Statenvertaling leest staat het er een tikje anders anders, namelijk:

"Gij zult u geen gesneden beeld, noch enige gelijkenis maken, van hetgeen boven in den hemel is, noch van hetgeen onder op de aarde is, noch van hetgeen in de wateren onder de aarde is."

Ik lees hier vrij helder: maak het onstoffelijke niet stoffelijk. Het ongrijpbare niet grijpbaar. Dat lukt je namelijk niet, omdat het niet kan. Het klopt niet. Het komt tussen jou en God in te staan, die desillusie, en dat is niet de bedoeling natuurlijk. Misschien lopen de kerken daarom wel leeg, mensen zijn teleurgesteld als ze er achter komen dat Supergod niet bestaat. Als jouw kruiskettinkje je herinnert aan het mooie en fijne van het evangelie, als dat jou gelukkig maakt, is er niets dat je tegenhoudt en tegen màg houden. Ik vind het alleen maar fijn dat jij dat fijn vindt.

Nee, want ik ben een persoon. God is geen persoon, heeft ook niks menselijks zoals bewustzijn bijvoorbeeld (NB: gelóóf ik). Wij zijn dus niet uitwisselbaar, het kan niet, dus ik wil het niet.

Nee.

Dat is wel een interessante stelling. Ik denk dat het in beginsel heel goed is om te streven naar dat wat goed is. Dat wat goed is is alleen zelden perfect. Want wat is nu eigenlijk perfect? Een moeilijk begrip voor mij. Van Dale zegt:

per·fect bn, bw volmaakt

Met volmaaktheid kan ik al meer, al vind ik Perfect niet hetzelfde als Volmaakt. Ik praat nu even vanuit mijn gevoel en dat is in dit soort kwesties de enige autoriteit, naar mijn idee. Eigenlijk is Perfect is een gebod: jij moet! En: er wordt van jou verwacht! Waar Volmaakt dat niet doet.

Nee, Volmaakt wil zeggen: jij zult zomaar, ik beloof jou... In Volmaakt ligt een belofte besloten, namelijk dat jij dat worden zult en doen zult wat beloofd is, niet door jezelf maar door God. Volmaakt zijn is: dat doen of dat worden dat goed is, je pad volgen, en dat is niet altijd een keurig paadje, soms is dat een worsteling, maar altijd een pad in en naar vrijheid. Daar moet je je op richten.

Ik hoop dat jullie er een touw aan vast kunnen knopen. Ik vind het erg moeilijk om het praktisch onzegbare te zeggen, ook omdat ik niet om beeldtaal heen kan, waar ik echt een broertje dood aan heb als het om geloof gaat.

Ik vind het goed, zolang je maar oprecht op zoek bent naar liefde en echt de ander wilt leren kennen. Ik ken mijn vriendin ook via een website en ben daar nog iedere dag uitzinnig dankbaar voor.

Ik studeer Nederlands. Ik zou het leuk vinden om na mijn studie te promoveren, omdat ik met een ontzettend leuk, nuttig en vernieuwend onderzoeksidee rondloop wat ik ook al gedeeltelijk wil voorbereiden in mijn afstudeerscriptie. Verder heb ik ook wel trek in andere baantjes. Werk vind ik heel belangrijk, omdat ik mijn vak en de onderwerpen waar ik in gespecialiseerd ben heel leuk vind. Dat dus wat studie betreft.

Ik heb onlangs een huis gekocht met mijn vriendin, en we zijn nu aan het verbouwen. Dat wordt dus ons nieuwe en permanente thuis. Of we ooit kinderen willen, weten we nog niet. Dat is ook niet zo eenvoudig in ons geval. Ik vind het niet vanzelfsprekend in ieder geval, al vind ik kinderen wel heel leuk. Maar voorlopig zijn we heel tevreden zo.

Verder: gaan met God zoals Hij met mij gaat, en genieten van elke dag.

W .R. van der Zee: Uit de bergrede

Niet!

Op dinsdag 02 december 2008 13:44:40 schreef Harm-Jan het volgende: [...]Allereerst wat je beschrijft over de verliefdheid van kleine kinderen. Daarnaast ook het gevoelsmatige aspect van het inzien van je lesbische geaardheid, ik herken dat omdat ik op een gegeven moment ben in gaan zien dat ik een biseksuele geaardheid. Het is overigens misschien een wat vreemde geaardheid, je zou dat dan misschien 'heteroseksueel' en 'homofiel' kunnen noemen, ik zou geen seksuele relatie willen met iemand van mijn eigen geslacht, maar ik kan gerust verliefd worden op mensen van mijn eigen geslacht

Mooi dat je dat überhaupt durft te zeggen, zeg. Er zijn maar weinig mensen (mannen!) die durven te zeggen dat ze ook weleens verliefd worden op het eigen geslacht. Ik begrijp trouwens wel een beetje wat je bedoelt met heteroseksueel/homofiel, want ik ben denk ik een beetje homoseksueel/heterofiel. Ik kan namelijk echt wel verliefd worden op mannen, maar ik wil dan verder niks van ze. Het stopt dan met dat leuke gevoel, een relatie met een man gaat niet werken, en seks hoeft van mij ook niet. Maar ik identificeer mezelf als lesbisch, omdat de kant van mij die op mannen valt gewoon niet effectief is. Ik kan er niks mee, en het is ook maar één of twee keer in mijn leven voorgevallen dat ik een man leuk vond.

Leuk is dat hè, van die kleine kiddo's die dan een beetje verliefd zijn. Ik vind dat altijd zo schattig om te zien, want je ziet het ook echt aan ze. Daar zie je dan toch maar weer mooi aan dat liefde meer is dan alleen lust.

Je heet Christina dus, begrijp ik?

Hoi Christina dus,

Ik kan alleen maar vertellen hoe ik het zelf doe. Ik ben nu bijna 27 en ik heb een raar leven achter de rug, met name mijn puberteit was heel heftig en instabiel. Ik heb veel drugs gebruikt (als in: muchos, en niet alleen wiet), veel hele domme dingen gedaan en heb veel eenzaamheid gekend, terwijl ik toch wel vrienden had. Kakkers, stoners en (vooral) nerds, om mensen maar even in hokjes te plaatsen. Die vrienden waren alleen nooit echt heel ècht, omdat ik een muur om mijn hart heen had. Wel twee misschien? Ik zat niet lekker in mijn vel en daardoor konden die andere mensen niet doordringen. Tegenwoordig zit ik beter in mijn vel: ik weet zo'n beetje waar mijn leven naartoe moet, ik heb een superrelatie (en die heb ik echt cadeau gekregen hoor, dat was echt Genade om er nog maar even een kerkterm in te gooien), ik heb God, ik heb vrienden, al zijn het er niet veel. Want ik ben niet van de veel maar van de goed. Ik denk dat je een beetje aan jezelf moet werken meid. Want weet je, je wordt niet gelukkig van vrienden, vrienden worden gelukkig van jou. Je moet die mensen alleen leren bereiken, en dat doe je niet door WWII, of door oude talen (die ik als neerlandica trouwens heel oké vind), dat moet jij denk ik gewoon net als ik gewoon nog een beetje leren. Jij hebt dingen meegemaakt, een heleboel als ik het zo lees. Daarom heb jij nog niet geleerd hoe je vrienden moet maken. Zonde dat je dat niet gewoon verstandelijk kunt leren hè, want dat kun je volgens mij des te beter. Klinkt stom, maar je zit niet lekker in je vel en misschien dat je huisarts eens met je moet praten. Die kan je misschien wel tips geven over trainingen e.d. Ik heb zelf weleens zo'n training gedaan, dat ging dan over zelfvertrouwen, en het was superzwaar (janken) maar ik heb er zoveel aan gehad! Misschien dat zoiets ook iets voor jou is? Denk er eens over na.

Anyhoot, als je wil, mag je m'n mailadres/MSN wel hebben, mocht je nog eens verder willen praten.

Beste Pius XII,

Ik kan je voor een groot gedeelte volgen geloof ik. Katholiek en protestant gaat dan vandaag misschien door één deur, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik lees je woorden als volgt: homoseksualiteit is niet nuttig, mensen planten zich dan niet voort, dat is evolutie- en/of scheppingtechnisch (wat jij wil) niet handig. In dat licht, in het grote gebeuren van de vaart der volkeren, ben je dan inderdaad niet volmaakt. Dit begrijp en beaam ik. Ik overpeins dit zelf ook regelmatig en stuit op veel tegenstand bij mijn homoseksuele (niet-christelijke) vrienden, maar het is in mijn ogen alleen maar realistisch. Corrigeer me maar als ik nu verkeerd interpreteer. Ik vind je gedachte dat wij allen als onvolmaakte maar goedbedoelende mensen naast elkaar staan heel mooi. Dank voor je reactie.

Dan ben ik heel benieuwd naar wat je wèl herkent.

Je zegt dat homoseksualiteit een keuze is. Dit is een gedachte die jij mag hebben, of je je nu baseert op de Bijbel, of dat je het zelf bedenkt. Dat is mij om het even. Iedereen mag denken wat hij of zij wil, als dit maar een vrije keuze is. Hierom vraag ik je ervoor te kiezen (!) mij te bezien als mens in plaats van een verzameling letters en leestekens, je hart open te stellen (onze vriend Matteüs schreef het zo mooi op hè, "Gelukkig wie zuiver van hart zijn, want zij zullen God zien", daar lees ik echt dat openstellen in, naar de ander en naar God) en naar mijn verhaal te luisteren. Dit geldt overigens voor iedereen.

Toen ik twaalf was kwam ik er achter dat ik lesbisch ben. Dat wist ik daarvoor ook al, maar toen wist ik niet dat er überhaupt zoiets bestond als homoseksualiteit. Daar werd namelijk nooit over gepraat, thuis en op school. Als klein meisje zat ik op een School-met-de-Bijbel in een Bondskerkdorp, waar de juffen allemaal een rok droegen en er elke ochtend eerst uit de kinderbijbel werd gelezen en gebeden. Het geloof was dus heel erg aanwezig in mijn jeugd. We gingen ook elke zondag naar de kerk, vader was ouderling, moeder zat op de zangvereniging van de kerk en was actief bij de vrouwenvereniging, mijn broer en ik gingen naar catechisatie en de jongerenvereniging, de zogenaamde Schaapskooi. Ik wist altijd al dat ik niet zo was als de rest; in groep 4 hadden we een projectweek over beroepen: wat wil jij later worden? De aloude vraag. Het gros van de meisjes wilde moeder, juf, verpleegster of kraamverzorgster worden. Helemaal in het klassieke rollenpatroon van de vrouw dus. Prachtig natuurlijk als dat bij je past! Maar ik wilde veearts worden, heel veel honden hebben en een huis op het platteland met veel grond er omheen, en net als James Herriot bij de boeren in de stal koeien opereren en zo. Ik wilde dat denk ik omdat ik voelde dat ik anders was. Toen wist ik eigenlijk al dat ik niet gewoon met een man zou trouwen en kinderen zou krijgen, denk ik. Ik denk dat dat de eerste keer was dat anderen ook tegen mij gezegd hebben dat ik "apart" was. Anders dan de rest, maar daarom nog niet minder dan de rest. (Overigens herinner ik me nog heel goed dat één ander meisje in haar opstel had geschreven dat ze "barkiepster" wilde worden, dat vind ik ook wel origineel eigenlijk! Haha.)

Onbewust heb ik als kind al veel kalverliefdes doorstaan. Ik kan me herinneren dat ik altijd met een meisje mee naar school liep, en na school ook weer naar huis, en als zij dan ziek was, was ik de hele dag intens verdrietig omdat ik niet naast haar kon lopen. Zo zijn kinderen verliefd. Op de middelbare school werd ik ècht verliefd, veel en vaak, en ging ik me ook realiseren dat het een naam had: lesbisch. Ik heb dat lang weggestopt, ik had ook gewoon doodleuk vriendjes, waar ik overigens helemaal niet preuts bij was. Het interesseerde me namelijk allemaal niet zoveel. Inmiddels wilde ik op mijn veertiende niet meer meedoen aan het kerkcircus, mede door het feit dat dominee nogal streng kon preken over Sodom en Gomorra en ik dan het gevoel had dat de kerkbank in de fik stond, bij gebrek aan brandstapel, dat iedereen naar mij keek en wees, inclusief God. Dat was geen prettig idee. Ik hoefde het niet eens te vragen aan de rest: bij God was geen plaats voor mij. En dat voelde verschrikkelijk want ik geloof oprecht en sterk, getuige het feit dat ik in de loop van de jaren alleen maar intenser en gaan geloven. Ik ging dus de kerk uit, en bleef ondertussen worstelen met mijn gevoelens voor vrouwen. Uiteindelijk werd ik op mijn achttiende verliefd op een meisje, óók uit de kerk, en zij op mij. Dat is een heel problematische, heftige maar ook mooie verhouding (relatie was het niet echt want het was geheim) geworden, waar ik dankbaar voor ben.

Vanaf dat moment wist ik dat het niet anders kon, en ben ik gaan bidden. Jaren gaan bidden. Ondertussen ging ik wel gewoon door met lesbisch-zijn: het was een beetje schizofreen, want mijn ene helft was met vrouwen bezig, ging uit in de gayscene en was aan het chatten en daten op internet (allemaal dingen die achteraf gezien niet bij mij passen, overigens), terwijl de andere helft theologische boeken doorploegde en op de knieën voor het bed in mijn (inmiddels) studentenkamer zat te bidden. Ik ben in de loop van de jaren vaak depressief geweest vanwege mijn worsteling met het geloof en mijn geaardheid, maar uiteindelijk heb ik vrede gevonden in mijn gebeden, en zekerheid.

Ik kan niet leven zonder liefde (van een vrouw), maar óók niet zonder God. De Bijbel zegt (volgens sommigen; maar een tekst - elke tekst, ook een boodschappenlijstje - kan je net zo exegetiseren als je zelf wil) dat het niet goed is. De precieze exegese heeft volgens mij, onder andere op dit punt, niet altijd gelijk. Jij zult het daar misschien niet mee eens zijn, en dat is ook goed zo. Zoals ik al zei, je hebt recht op je eigen uitleg, die ik je niet kan en wil en màg ontzeggen. Om maar even een ander heilig boek te citeren: "Voor u uw geloof en voor mij het mijne". Ik ben nu dan misschien een à la carte-gelovige volgens sommigen, maar, en knoop dat heel goed in je oren, ik ben nu dichter bij God dan toen ik Hem vervloekte, omdat ik me afgewezen voelde. In mijn signature staat "zachtheid die de ziel geneest", Gezang 238 vers 2. Dat is wat God is voor mij, elke dag opnieuw, en daar ben ik dankbaar voor. En om met Psalm 23 te spreken: "Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar!". Door een donker dal ben ik gegaan, en ik vreesde, omdat ik God niet vertrouwde. Het vertrouwen is terug. De vrede is wedergekeerd in mijn leven: ik mag leven zonder angst, met het trauma maar in de wetenschap dat mijn ziel aan het genezen is. En het mooiste is dat ik niet hoef te leven in eenzaamheid, namelijk met God en met mijn geliefde.

Dit is mijn kleine getuigenis. Dit is wat God voor en met mij gedaan heeft. Voel je vrij om te reageren, eender hoe, ik zal je in liefde benaderen.

Kerst begint natuurlijk altijd al met Advent (dus sinds gisteren)! Elke dag weer een stapje dichterbij het feest, is dat niet geweldig? Op Kerstavond dan naar de kerk, om met elkaar te zingen en te gedenken, en gezelligheid na afloop. In de tijd dat ik in Brabant woonde heb ik de Kerstavond leren kennen als een "verheugen op", een feestje vooraf. Nog even bij elkaar zitten... "Morgen is het zo ver, eindelijk!" Op Eerste Kerstdag ook nog 's morgens naar de kerk, en dat is het èchte, grote feest. Verder is Kerst voor mij een feest van samenzijn en gedenken, die boom staat er soms wel, als we zin hebben. Maar eigenlijk heb ik daar niet zoveel mee. Ik ben er niet tegen, maar ook niet voor. Ik vind het alleen een beetje raar, een boom in huis. Maarja, het is wel een mooi gezicht hè? Wel versieren we elk jaar met Advent al het huis met lichtjes overal, electrisch en kaarsen. Buiten is het donker, maar binnen (i.e. binnenin jezelf) is het licht en warm. Dat zie ik dan weerspiegeld in mijn huis. Het eten is van ondergeschikt belang, maar niet onbelangrijk. In huize Wolf geen enorme banketten, maar eenvoud en tevredenheid.

Wat jij hier zegt is inderdaad het begin van alles denk ik, namelijk God liefhebben boven àlles. Maar daar zet je geen uitroepteken, geen punt, maar een puntkomma, want wat er nu komt is er onlosmakelijk mee verbonden; aan die liefde voor God kleeft de liefde voor je naaste. Ik denk zelfs, dat je niet anders kùnt. Als je Gods liefde ten volle ervaart zul je overlopen van liefde. Als je merkt dat Gods liefde Genade is, liefde die jìj krijgt om NIET, voor niks, noppes, nada (is dat niet geweldig?), dan kun je niet anders dan houden van. Jij bènt dan als het ware Zijn liefde. In mijn nederig leven zijn liefde voor God en liefde voor mijn naaste onlosmakelijk verbonden. Het is namelijk één en dezelfde - allerhoogste - liefde: dat is Genade! Liefde is dan geen geloofsoefening meer, maar een logisch gevolg, want jij kunt niet anders.

Zo voel ik het dan hè.

@Pius_XII: Je zegt dat dit het allerbelangrijkste is. Hier kan ik alleen maar "Amen!" op zeggen.

Nee, Karin. Ik ben sinds enige maanden betrokken bij een voor mij nieuwe gemeente, een Remonstrants-Doopsgezinde combinatiegemeente. Daarvoor heb ik twee jaar gekerkshopt, ik hoorde dus nergens bij. Dáár weer voor ben ik tien jaar niet in de kerk geweest. Tot mijn veertiende kwam ik in een Gereformeerde Bondskerk, die ik zo vreselijk (i.e. beklemmend) vond dat ik radicaal gebroken heb met de kerk en het geloof. Maar niet met God, want met God kun je niet breken. Dat ik dit vandaag heb meegemaakt sterkt me in de gedachte dat ik op de goede weg ben.

Vanmorgen heb ik voor de eerste keer deelgenomen aan het Heilig Avondmaal. Voor mij was dit heel bijzonder uiteraard. Vroeger is het daar nooit van gekomen, in de kerk waar ik toen kwam was het namelijk niet de bedoeling dat Jan en alleman meedeed (alleen mensen die belijdenis gedaan hebben, en dan nog niet iedereen). Nu is het dan gebeurd, en ik was echt heel erg ontroerd, mede door wat de dominee vertelde: meedoen met het Avondmaal is samen delen en samen zijn, en je moet je realiseren dat het ook jouw taak is om te delen met andere mensen, ook buiten de kerkmuren. Niet op je reet (dat zijn mijn woorden) blijven zitten maar doen, mensen toelaten in je leven en samen zijn in plaats van alleen. Dat vond ik zo mooi, dat de tranen in de wijn biggelden. Dat vond ik een klein wonder, dat mijn ogen zo geopend werden en mijn ziel zo aangeraakt werd! Dat wilde ik even vertellen.

Het Kieskompas zei dat ik op de Partij voor de Dieren moest stemmen, dus dat heb ik maar gedaan. Ook nooit gedacht dat dat nog eens zou gebeuren.

Wij lazen uit het Groot Vertelboek voor de Bijbelse Geschiedenis (die van Anne de Vries) en ook had ik veel boekjes van Kees de Kort waar later de Kijkbijbel op gebaseerd is. Ik vind de Kijkbijbel nog steeds de mooiste kinderbijbel, vanwege de tekeningen en verteltrant. Later, toen mijn broer en ik ouder waren, gingen we over op Het Boek.