Robert Frans

Klopt, omdat je daar niet voor kiest. Maar met de robotica in ontwikkeling, kun je wel degelijk een computerprogramma een lichaam geven, waarmee het zich kan voortbewegen in deze wereld.
In feite veranderd er dan echter niet zoveel, want daarvóór had het programma ook al een lichaam, dat ervoor zorgde dat het programma functioneerde. Alleen kon hij zich niet ermee voortbewegen.
Een meer substantiële verandering zou zijn wanneer een personage in een boek, door een mens geschreven, daadwerkelijk met lijf en ziel hier in onze eigen werkelijkheid zou verschijnen en de eigen schrijver zou kunnen aanraken.
Dat is iets wat wij mensen niet kunnen, maar dat betekent dat God dat daarom ook niet zou kunnen. Onze scheppingsmacht is natuurlijk beperkter dan die van God, ook al heeft het veel overeenkomsten met die van Hem.
We zijn immers naar zijn beeld geschapen.
Het lijkt er dan ook op dat God dat voor elkaar heeft gekregen door simpelweg de grens tussen onze geschapen werkelijkheid en zijn eigen werkelijkheid op te heffen, door als 'Schrijver' met lijf en ziel in onze werkelijkheid te treden, terwijl Hij ook in zijn eigen werkelijkheid blijft. De hemel is immers nooit leeg geweest.
Alsof een menselijke schrijver volledig in zijn boekwereld zou treden, terwijl hij ook gewoon hier op aarde blijft.
Met onze dood eindigt het bewustzijn dan ook niet. Zij komt dan juist meer tot leven. Wat is immers werkelijker: deze aarde, of de wereld beschreven in een boek? Toch zullen de personages hun boekwereld als volle werkelijkheid ervaren en onze wereld als theoretische mogelijkheid, afhankelijk natuurlijk van wat de schrijver hen daarin toelaat.
Zo is voor ons de hemel (of de hel) misschien vaag en ver weg, een theoretische mogelijkheid, terwijl in de hemel de aardse werkelijkheid misschien precies zo wordt ervaren zoals wij een boekwereld ervaren: een werkelijkheid, maar niet zo werkelijk als de personages daarin menen dat zij is.

Dank je, broeder @Robert Frans. Je hebt mij tot een idee gebracht om een nieuwe soortgelijke video te maken. Mogen we allemaal gered worden, zodat het licht van Christus ons zal verlichten en niet verbranden. 
 

Tenzij het oosters-orthodoxe vogels zijn. Die kun je herkennen aan hun baard.

In de eerste drie dagen worden de verschillende ruimten geschapen en van elkaar gescheiden, in de laatste drie dagen worden ze gevuld met de verschillende elementen.
Eerste dag: dag en nacht - vierde dag: zon, maan en sterren
Tweede dag: zee en hemelgewelf - vijfde dag: vissen en vogels
Derde dag: land en gewassen - zesde dag: landdieren en mensen

We worden wedergeboren door water en Geest, ofwel door het doopsel en het ontvangen van de heilige Geest. Daarin sterven en verrijzen wij met Christus en worden we bevrijd van de erfzonde.
Natuurlijk begint dán pas de strijd tegen de persoonlijke zonden en de groei in Gods liefde, net zoals een geboren mens ook nog moet groeien en zich moet ontwikkelen. Maar net zoals een mens geboren moet worden om zich te ontwikkelen, zo moet een mens wedergeboren om vergeving van zonden te ontvangen en met Christus liefdevol verenigd te worden.
Zoals Jezus zegt in Johannes 3, 5-7: "Voorwaar, voorwaar, Ik zeg U; als iemand niet geboren wordt uit water en geest, kan hij het Rijk Gods niet binnengaan. Wat geboren is uit het vlees is vlees, en wat geboren is uit de Geest is geest. Verwonder u niet dat Ik u zei: gij moet opnieuw geboren worden."
De wedergeboorte is dus een duidelijk aanwijsbaar moment in elk christenleven en het begin van het leven door en met Christus.
 

Absoluut. God houdt ontzettend van zijn kinderen en vindt het geweldig als zij samen met Hem zo intensief optrekken. Want vergeet niet: dit alles wat ik omschrijf is puur en al relatie, pure manifestaties van liefde en gebed tussen Hem en zijn kinderen.
Het is niet zozeer wíj die aan Hem geven, want wij kunnen Hem niets geven dan wat Hij al heeft, maar het is Hém die dit alles aan óns geeft en onze harten zo vervuld met vreugde en vrede. Zo mogen we gemeenschap met Hem hebben in heel ons dagelijks leven, met al onze zintuigen, met heel ons wezen, waarbij heel de schepping betrokken en geheiligd wordt.
Natuurlijk moet je het altijd gezond houden voor jezelf, maar wat ik al zei: oosters-orthodoxen zijn Gods commandotroepen, dus die zijn wel wat gewend.

Is iemand onder u ziek? Laat hij de presbyters van de gemeente roepen; zij moeten een gebed over hem uitspreken en hem met olie zalven in de naam des Heren.
En het gelovige gebed zal de zieke redden en de Heer zal hem oprichten. En als hij zonden heeft begaan, zal het hem vergeven worden.
-Jakobus 5,14-15, WV75
Hier wordt inderdaad de vergevende werking van de ziekenzalving omschreven. Hoewel het zeker wordt aanbevolen om de biecht te spreken voordat je de ziekenzalving ontvangt, is het natuurlijk heel mogelijk dat je vanwege de ziekte of de verwonding daartoe niet meer in staat bent.
Je kunt dan gewoon direct de zalving zelf ontvangen en zo ook vergeving van zonden. Het sacrament zelf heeft namelijk al een helende, troostrijkende en louterende werking, zodat de patient (die niet zelden ook op sterven ligt, want dan wordt traditioneel dit sacrament meestal toegediend) welgemoed en zorgeloos de ziekte kan dragen ofwel zich kan voorbereiden op de ontmoeting met de Heer.
In Jakobus 5,16 staat vervolgens inderdaad:
Belijdt daarom elkander uw zonden en bidt voor elkaar, opdat gij genezing moogt vinden. Het vurig gebed van een rechtvaardige vermag veel.
In de vroege Kerk was het nog weleens gewoonte dat men de biecht in het openbaar sprak. Mogelijk doelt Jakobus hier ook op. Later is het sacrament van boetvaardigheid een privé-aangelegenheid geworden, iets dat zich enkel afspeelt tussen de priester en de boeteling.
In de oosters-orthodoxe kerk staan priester en boeteling echter nog steeds vooraan bij de ikonenwand in de kerk zelf tijdens de biecht. Eventuele andere aanwezigen houden dan echter netjes afstand, zodat ze het gesprek niet horen.
Dat hoeft natuurlijk niet per se. Het belijden van je zonden aan elkaar is een heel intiem en vertrouwvol iets, wat nog steeds weleens voorkomt in hele hechte gemeenschappen (zoals in sommige kloosters) of in gezinnen.
Ook binnen andere levensbeschouwingen, ook niet-religieuze, kom je zulke gemeenschappen tegen, waarin men elkaar de zonden belijdt. Er zijn zelfs groepstherapieën waarbij het openlijk bespreken van je problemen met de groep onderdeel is van het programma. Denk maar aan bijvoorbeeld AA, waar de eerste stap is het erkennen tegenover je groepsgenoten dat je een alcoholist bent.
De bedoeling is dan helemaal niet om elkaar af te branden of te veroordelen, maar om elkaar te helpen en te ondersteunen, om van elkaar te belijden dat we kwetsbare mensen zijn, dat niemand volmaakt is, en we elkaar daarom ook (namens Christus) kunnen vergeven.
Zoiets kun je dan ook alleen doen als je elkaar echt vertrouwt en elkaar liefhebt, als je echt samen een bepaalde spirituele weg wil doorlopen. De vroege kerkgemeenschappen waren vaak zulke kleine, hechte gemeenschappen, tegenover een soms vijandige samenleving, waardoor vanzelf vertrouwensbanden en vriendschappen ontstonden.
Het zou best kunnen dat er vervolgens geestelijken waren die er misbruik van maakten; Paulus waarschuwt in zijn brieven al voor 'wolven in schaapskleren', die niet het welzijn van de kudde voor ogen hadden, maar enkel het eigenbelang. Dat is en blijft van alle tijden.
Maar het lijkt me niet juist om álle kerkgemeenschappen en geestelijken daarom over een kam te scheren.
Wat je vandaag de dag echter nog weleens ziet, is dat mensen in de (social) media bij zelfs de kleinste misstappen of bij onbewezen beschuldigingen openlijk genamed en geshamed worden en dat je bij fouten geacht wordt deze openlijk te belijden en je excuses ervoor aan te bieden. Ook als je die fouten niet zelf maakt.
Koningin Maxima moest bijvoorbeeld, voordat ze met destijds prins Willem-Alexander trouwde, openlijk verklaren dat ze niet achter de daden van haar vader stond. Terwijl zij natuurlijk sowieso als volstrekt onschuldig gezien had moeten worden, aangezien er geen enkel bewijs was dat zij meewerkte aan het regime.
Daar komt dus überhaupt maar weinig barmhartigheid en vertrouwen bij kijken en het kan ook een hele nare, dwingende last worden voor degenen die het treffen.

Tja, de oosters-orthodoxen blijven toch de elite-corps van de Kerk, de stoottroepen van de hemelse gewesten.
Waar katholieken afwisselend staan en zitten tijdens de mis, die gemiddeld een uurtje duurt, staan oosters-orthodoxen rechtop in de houding tijdens de hele viering, die 's morgens vroeg begint en pas ophoudt als het lunchtijd is en op grote feestdagen feitelijk nooit, terwijl ze voortdurend gebombardeerd worden met precisiegezangen en clustergebeden, die alleen zíj inderdaad gemakkelijk mee kunnen zingen.
Waar katholieken gedoopt worden met een beetje water over het hoofd, dopen oosters-orthodoxen ook baby's gewoon helemaal kopje-onder in koude rivieren. Om later als volwassenen tijdens Siberische winters poedelnaakt in Russisch ijswater te springen voor het extra effect.
Waar katholieken vroeger veertig en nu twee verplichte vastendagen hebben, hebben oosters-orthodoxen zo ongeveer veertig dagen waarop ze níét hoeven te vasten.
Waar katholieken de karthuizers als strengste kloosterorde hebben, lachen oosters-orthodoxe kloosters om al die luxe daar. En zijn ze op het eiland Athos zelfs zo streng, dat ook de dieren er uitsluitend mannelijk zijn, celibatair leven en urenlange gebeden verrichten.
En waar katholieken tijdens de paaswake gewoon met een keurig, klein kaarsje in de hand blijven staan, aangestoken via de paaskaars, wel, daar doen oosters-orthodoxen het net ietsjes anders...
You don't mess with the Orthodox...
Geen wonder dat oosters-orthodoxen niet in het vagevuur geloven. Hoe kun je nou gelouterd worden in zulke veronderstelde paradijselijke toestanden?

Met deze tekst wijst God offers niet af, maar geeft Hij aan dat offers niets betekenen als ze niet gepaard gaan met een goed christelijk leven. Als je bewust zondigt, dan verafschuwt Hij je gebed, maar als je rechtvaardig wil leven, dan wil Hij juist dat je daarvoor dagelijks tot Hem bidt.
Het gebed, de sacramenten en de naastenliefde hebben als doel om jou om te vormen naar zijn beeld, om de zondige natuur in jou te doden en jou te bekleden met de nieuwe natuur, namelijk die van Christus zelf. Opdat je door zijn lijden en kruis wordt gebracht tot de heerlijkheid van de verrijzenis.
De tekst is dus geen oproep om het gebed en het misoffer weg te laten, maar ze te verrijken en betekenis te geven in het liefhebben van je naasten. Je zult dan snel genoeg merken hoe hard je gebed en sacrament nu juist nodig hebt om te groeien in volmaaktheid en de liefde voor God en wereld.

Nee, het betekent dat hemel en aarde één werkelijkheid zijn, één wereld. Natuur en bovennatuur zijn niet langer gescheiden, het lichaam is eindelijk ook verlost van de zonde en de vergankelijkheid.
Je zou dus ook kunnen zeggen dat we dan met ziel én lichaam in de hemel zijn bij God, omdat de hemel immers wordt gedefinieerd als de plaats waar God woont. Alsof je als personage letterlijk uit het boek kruipt en samen met de Schrijver en alle andere personages uit alle andere boeken nu één werkelijkheid deelt.
In de sacramenten voert Christus middels zijn Lichaam als Hogepriester direct zijn heilshandelingen uit. Net zoals jij ook jouw lichaam gebruikt om te spreken en te handelen. In de eucharistie komt Christus zelfs ook fysiek daadwerkelijk tegenwoordig onder de gedaanten van brood en wijn.
Zo ontmoeten de hemelse en de aardse werkelijkheid elkaar en worden ze door en in Christus verenigd.
Met God doel ik op de voltallige Drie-eenheid.
Zie die in vriendschap met Christus leven of geleefd hebben en daardoor na hun dood met Hem in de hemel wonen of zullen wonen.
Dat bepaalt Christus, door het Oordeel na de dood en door zijn barmhartigheid hier op aarde.
Ja, die worden demonen genoemd, die met de duivel op aarde mensen tot zonde proberen te verleiden en zo van Christus' goddelijke gaven af proberen te houden.
Zij zijn op aarde, maar vinden hun eindbestemming in de hel.

Leuke vragen hoor.
1.
Die worden vernieuwd, verheerlijkt en ook fysiek met elkaar verenigd. Nu al worden ze geestelijk één in de sacramenten, maar die zijn straks niet meer nodig. De vergankelijkheid maakt plaats voor de onvergankelijkheid, het tijdelijke voor het eeuwige, het zondige voor het volmaakte.
2.
In Christus en deels in de Kerk. De huidige hemel, waar de heiligen de wederkomst van Christus in zaligheid afwachten en voor ons bidden, is daar waar God zetelt.
Misschien kun je het vergelijken met een boek: als jij een boek schrijft, dan staat jouw boekwereld tot de aardse werkelijkheid en de wereld waarin jijzelf leeft tot de hemel.
3.
God, van Aangezicht tot aangezicht, de engelen en de heiligen.
4.
Nu nog wel, straks niet meer. Nu is de nieuwe hemel en aarde een baken van hoop voor hen die Christus navolgen, straks is zij een realiteit waarbij onze huidige realiteit slechts een droom lijkt en ís zij daadwerkelijk Gods voltooide Rijk.

Zij komt inderdaad in geen van de bijbelse canons voor. Wel is zij van invloed geweest op het NT.
modbreak Trajecto: Volgens Wikipedia wel canoniek in de Ethiopisch-Orthodoxe Kerk.
Zou kunnen, maar het zouden ook andere engelen zijn, speciaal voor het toedienen van (driemaal) de zeven plagen.
Ik ben niet zo thuis in de angelologie. Daarbij is deze tak van sport ook niet verplichtend voor gelovigen om te geloven. De meeste gelovigen zijn tevreden met de aartsengelen en de engelbewaarders, waarvan elke gelovige er een krijgt.
Ik doe niet anders.

Er zijn zeven aartsengelen, maar drie kennen we bij naam: Michaël, Gabriël en Rafaël.
Ik dacht van wel, maar dat weet ik niet zeker. Wel is hij de voornaamste vijand van de mensheid.
Aartsengelen hebben speciale taken in de hemel en brengen lof en aanbidding voor Gods troon. Michaël is de aanvoerder van het hemelse leger, Gabriël brengt boodschappen van heil over en Rafaël brengt genezing en bescherming tijdens lange reizen. Over Rafaël lees je in het deuterocanonieke bijbelboek Tobit; niet alle christenen zullen hem dus kennen.
De namen en eventuele speciale werkzaamheden van de andere vijf aartsengelen zijn ons voor zover ik weet niet bekend.
Net als alle andere engelen zijn ook aartsengelen geschapen. Ze zijn net als de menselijke ziel echter onsterfelijk en leven dus eeuwig. Alleen God zelf is ongeschapen.

Ook als je de Geest ontvangen hebt, kun je onbezonnen beloften en daden verrichten. Veel christenen ervaren toch ook dat zij ondanks alle gaven die God hen geeft, toch verkeerde dingen doen. En daarvan ook de gevolgen soms moeten dragen.
Jefta ontving een bijzonder charisma om de genoemde oorlogen te voeren, zoals alle rechters die hadden. Maar zoals je ook in Rechters kunt lezen, waren de rechters niet altijd de meest, laten we zeggen, frisse personen op aarde. Simson alleen al, de bekendste onder de rechters, deed regelmatig toch vrij onbezonnen tot kwalijke dingen die je serieus de wenkbrauwen doen fronsen. Het waren roemruchte geweldenaren met wie je echt géén ruzie wilde hebben.
Daarbij komt in het verhaal die gelofte van Jefta sowieso niet erg geïnspireerd over, maar vooral vrij dwaas. De eerste die je huis uitkomt ten offer beloven is simpelweg vrágen om problemen. En volstrekt onnodig ook, want God had zulke beloften bepaald niet nodig om tot oorlog bewogen te worden.
Jefta probeerde op verkeerde wijze God tot een overwinning te verleiden, terwijl smekend gebed en berouw over begane zonden daarvoor al ruim voldoende waren geweest.
Het is daarom heel mogelijk dat Jefta, en met hem vele Israëlische families en stammen, God nog zag als een klassieke stamgod, die je met offers en heftige beloften gunstig moest stemmen.
In onder meer Rechters, Koningen en daarna vooral in de Profeten zie je dan ook langzaam de overgang van een tribale, polytheïstische godsdienst van het vroege Israël tot een meer verinnerlijkte, monotheïstische godsdienst met een centrale offercultus en veel meer nadruk op barmhartigheid en rechtvaardigheid.
Die context schildert denk ik dan ook het verhaal van Jefta. Het leert de toehoorders, toen waarschijnlijk vooral de joden in Babylonische ballingschap, dat je God niet moet verzoeken, ook niet als je in diepe ellende verkeerd, en dat als je Hem geloften wil afleggen, je dan zelf verantwoordelijk bent voor de gevolgen daarvan.
 

Dat de tijd van de Rechters nogal chaotisch was en iedereen maar wat aanklooide, even oneerbiedig gezegd. Er was nog geen centrale offercultus en dus geen tempel, er was ook nog geen koning en dus ook geen natiestaat. Israël was niet meer dan een losse verzameling met elkaar ruziënde stammen over grondgebied, dat hier en daar aangevallen werd door omringende vijanden en waarvoor stammen soms met elkaar samenwerkten onder leiding van een charismatische aanvoerder.
Haar godsdienst was nog vrij polytheïstisch, met Jahwe als de God van het verbond, en elke stam had haar eigen offerhoogten en priesters. Sommige rijke mensen hadden zelfs hun eigen priesters die voor hen offers opdroegen.
Pas met de koningen David en Salomo werd de eredienst gecentraliseerd in een tempel, werd de wet van Mozes voorgelezen en werden de feesten gevierd. Maar in de boeken 1 en 2 Koningen lees je nogal eens dat het volk heel lang dat en dat feest niet gevierd had, of dat men ineens het boek van Mozes weer terugvindt.
Het is dus wel degelijk mogelijk dat Jefta zijn dochter opdroeg als letterlijk brandoffer, gewoon op zijn eigen altaar of bij een heiligdom, niet wetende dat mensenoffers expliciet níét de bedoeling waren volgens de wet van Mozes.
Het is echter ook mogelijk dat hij haar niet letterlijk offerde, maar haar opdroeg aan God "al ware zij een brandoffer." Volledig en geheel afgestaan dus aan het heiligdom om daar God als maagd haar leven lang te dienen, misschien zelfs omdat de priesters daar een dergelijk brandoffer weigerden op te dragen.
In de Schrift wordt in elk geval nergens zijn daad goed- of afgekeurd en de teneur van het verhaal is meer een zeer ernstige waarschuwing tegen onbezonnen geloften aan God. Het precieze lot van zijn dochter lijkt daarin minder relevant te zijn.

Een verhaal kan op verschillende manieren waar zijn, ook in de Schrift. Het ligt aan het genre waarin het verhaal geschreven is en de bedoeling van het verhaal zelf.
De dood en verrijzenis van Christus is historisch waargebeurd, zo geloven wij, maar het scheppingsverhaal is weer duidelijk mythologisch van aard. Dat staat niet gelijk aan onzinnig, want een mythe wil juist op gecodeerde wijze diepe waarheden naar voren brengen.
De Schrift kent traditioneel vier uitleggingslagen, namelijk de historische, de allegorische, de morele en de anagogische.
De historische gaat over wat er feitelijk gebeurd is, de allegorische over wat men moet geloven, de morele over wat men wel en niet moet doen en de anagogische over waarop men mag hopen. Verleden, kerk, navolging en toekomst dus.
Als je de Schrift op historische gronden wil leren kennen, dan kun je gewoon geschiedkundig onderzoek doen naar de bijbelse tijd en theologisch onderzoek naar wat men destijds wel en niet geloofde. Er zijn verschillende academische disciplines die zich daarmee bezighouden.
De Schrift vindt echter allereerst haar plaats in de geloofsgemeenschap, waar zij voorgelezen wordt en waar uit haar gebeden wordt. En ze vindt haar plaats in de biddende overweging van vooral het Evangelie.
Zonder deze context, zonder de geloofstraditie waar zij in staat, blijft ze een gesloten boek die enkel verdeeldheid brengt tussen hen die menen dat de Schrift geheel op zichzelf zou staan.

Klinkt als een prachtige gebedsoefening die je dan zeker niet moet nalaten. Het belangrijkst is dat je elke dag bidt, net zoals het belangrijk is dat je elke dag eet, en als dit voor jou een passende wijze is, dan is het alleen maar warm aanbevolen. Daarbij, staan er ook niet al heel veel geschreven gebeden in de Schrift, in het bijzonder de psalmen?

Ik denk dat het te maken heeft met (voor)leesbaarheid, maar wellicht ook zodat er meer tekst op een pagina past. Iets wat voor een bijbel, zeker in handformaat, geen overbodige luxe is. Daarom is het papier ook altijd zo dun. Alleen bij lange poëtische stukken is gekozen voor één kolom, om de vrije regelval beter uit te laten komen.
Ook kan het misschien te maken hebben met dat je zo meer ruimte creëert voor aantekeningen (en versieringen), maar dat is meer een eigen gedachte.

@antoon Volgens mij is ook niemand van de gelovigen hier van mening dat het om onze eigen mening gaat en niet om die van God. Dus die opmerking is al vrij overbodig. En zoals ik ook al uitlegde, stellen wij geen afgodische overleveringen boven zijn Woord, maar kerstenen wij hen en onderwerpen wij hen juist aan Christus, die het Woord is. Alle culturen en gebruiken vinden hun geëigende en juiste plaats in de aanbidding van de ene, ware God. Dat was in het jodendom al zo en dat is in het christendom niet anders.

Kerstmis is natuurlijk niet compleet zonder de Grinch die het feest probeert te stelen.
Serieus weer: dat het huidige kerstfeest invloeden vanuit verschillende culturen kent, daar is de katholieke Kerk zelf ook heel open over. Hetzelfde geldt voor de riten en gebruiken rondom het paasfeest. Echter, dat kerstenen van heidense gebruiken is iets wat je in de Schrift zelf ook al tegenkomt. Het brengen van offers en het branden van wierook in een tempel door speciaal daartoe gewijde priesters is bepaald geen originele uitvinding van de joden. Alle volkeren rondom hen deden dat namelijk ook.
Het verschil is dan ook vooral theologisch: er was geen beeld in de tempel (maar wel een bijzonder heilige verbondskist), de offers werden later enkel als waardevol gezien wanneer men ook sociale rechtvaardigheid praktiseerde en uiteindelijk was er in Israël maar één tempel waar men de offers kon brengen en werden plaatselijke heiligdommen daartoe afgeschaft.
En datzelfde zie je ook bij het kerstfeest: uiterlijk hebben bepaalde gebruiken hun oorsprong in de natuurgodsdiensten van weleer, maar theologisch is het exclusief christelijk en kent het ook gebruiken die binnen de volksdevotie van de Kerk zijn ontstaan, zoals de kerststal. De betekenis is het op rituele, liturgische wijze herbeleven van de geboorte van Christus, alsof je er zelf bij was. Het is het gedenken van het wonder van de Incarnatie, dat direct verband heeft met het Offer aan het kruis. Niet voor niets vieren we ook de eucharistie tijdens de kerstvieringen.
Je kunt het zeg maar vergelijken met het slaan op een piñata: uiterlijk ligt de oorsprong misschien in een heidens gebruik, maar die betekenis is zodanig verloren gegaan, dat men rustig met een nieuwe betekenis dat gebruik kan blijven voortzetten indien gewenst. Zo is de verering van de oude goden zodanig verloren gegaan en is het kerstfeest binnen de Kerk zodanig gekerstend, dat het juist een verrijking is van het gelovig leven, omdat men zo in verschillende talen en culturen het Evangelie kan ontdekken en uitdragen. De oude gebruiken vinden zo eindelijk hun gerechte bestemming binnen de Kerk.

Zowel de zichtbare wereld (de kosmos) als de onzichtbare wereld (de hemel) maken deel uit van Gods schepping en zullen uiteindelijk ook één volmaakt geheel worden. Nu al kunnen wij in Christus ons verenigen met de gelovigen in de hemel, nu al verbreidt Gods Rijk zich over deze wereld, maar uiteindelijk zal deze vereniging definitief en volmaakt worden.

Jezus liet de vrouw Hem zalven, omdat Hij zo inderdaad de nadruk wilde leggen op zijn lijden en dood, het belangrijkste wat Hij voor ons gedaan heeft. De vrouw bereidde Hem zo voor daarop en wordt daarom tot op de dag van vandaag daarvoor geprezen en in herinnering gebracht. Het richt ons denken ook weer op het heil dat Hij ons daarmee gebracht heeft.
Dus ja, Hij hechtte meer belang aan zijn begrafenis, omdat zijn dood en verrijzenis uiteindelijk volmaakte redding zou brengen voor heel de mensheid, een redding dat vele malen verder en dieper gaat dan materiële welvaart alleen. Hij heeft het volste recht om op zichzelf te wijzen en zichzelf ver boven ons te plaatsen, omdat Hij God zelf is, de Allerheiligste, de opperste Majesteit en Heerser over heel de schepping. Hij is heel onze liefde en toewijding waardig.
Indirect geeft Hij zo daarom ook aan dat het goed en passend is om juist ook het duurste en het mooiste wat we hebben aan Hem toe te wijden, ofwel aan de aanbidding van God en het herdenken van zijn heilsdaden. Hij waardeerd het zeker als we Hem zo met veel liefde, zorg en kostbaarheden onze liefde betuigen, net zoals de wijzen ook kostbare geschenken brachten en God deze zeker welwillend aanvaardde. Dit sluit echter het zorgen voor de armen zeker niet uit, iets waartoe zowel het OT als het Evangelie toe oproept. Integendeel, daarmee heiligen we al het werk dat wij voor en met Hem mogen verrichten.
Daarom heeft de Kerk door alle eeuwen heen wereldwijd zowel een rijke traditie gehad in liturgie, kunst en schoonheid, als een rijke traditie in liefdadigheid, onderwijs en ontwikkeling. De verheven liturgie, de heilige godsdienst verheft ons tot God, richt al ons doen en denken tot zijn Rijk en tot zijn barmhartigheid en voedt ons met Hemzelf. Van daaruit zullen we onze naasten liefhebben en voor hen als Christus zijn.
Zoals ook in het Evangelie staat: zoek eerst het Rijk Gods en al het andere krijg je erbij. Richt je in je godsdienst allereerst op Hem en op de aanbidding van God, dan zul je alle genade en bijstand ontvangen om volmaakt goed en heilig te handelen.
Armoede zal er altijd blijven in deze zondige wereld, zoals Christus al voorzei, dus dienen we altijd vrijgevend en hulpvaardig te zijn jegens hen die tot armoede gevallen zijn. Maar uiteindelijk ligt het heil niet bij rijkdom, gezondheid en een grote vriendenkring, hoe mooi en goed deze verworvenheden ook kunnen zijn voor hen die er heilzaam mee om weten te gaan. Het heil ligt bij Christus en bij Hem alleen.
Hij is het middelpunt van al onze goedheid, Hij verdient onze eerste en volmaakte liefde, Hij is de Bron van echte vrede en echte rijkdom, Hij is de enige werkelijke Redder van alle mensen, Hij is het voedsel dat voor eeuwig verzadigd, Hij is onze Geneesheer en onze Weldoener, Hij voorziet ons in alles wat wij nodig hebben en zelfs nog meer, Hij is al onze kostbaarste schatten en grootste toewijding waardig.
Pas als we eerst volledig en geheel tot Hem gekeerd zijn en Hem ten volle liefhebben, dan kunnen we de wereld vernieuwen met zijn Licht en kunnen we ten volle als Christus voor onze naasten zijn in alle goedheid, vrijgevigheid en nederigheid die wij van Christus ontvangen.

Zoals dat Schriftgedeelte duidelijk aanhaalt, dien je inderdaad mee te werken aan de genade om behouden te worden. Je dient Christus te volgen door het gebed, de sacramenten en de naastenliefde. Gods oneindig grote liefde en barmhartigheid kan zeker niet verdiend worden, maar Christus opent wel de weg daarnaartoe door onze zonden die wij berouwvol belijden ruimhartig te vergeven, ons te sterken in de strijd tegen het kwaad in onszelf en door het goede dat wij doen als schatten te laten zijn in de hemel. Hij schenkt ons de heilige Geest om ieder van ons persoonlijk te leiden op die weg naar volmaaktheid en de Kerk om ons te voeden met Hem en ons te onderrichten in het Evangelie.

Het verhaal dat je zoekt vindt je in hoofdstuk 2 en 3 van Genesis, het eerste bijbelboek.

Zeg het maar inderdaad. Wat is volgens jou onrecht?