Gaitema

Een dominee zou zeggen:

"Koester geen wrok!"

Een domina zou zeggen:

"ik voel dat wrok koesteren niet Gods wil is."

Hmmz. Even uitgaande van het idee dat je tot het ambt van leraar (dominee/VDM) geroepen wordt en je het Woord van God verkondigt vanaf een preekstoel, heb ik liever dat de domina woorden als 'ik voel' achterwege laat.

Ik zeg ook maar wat natuurlijk

Ik heb zelf de ervaring dat je het gemeentezijn het beste ervaard op een huiskring.

Daarnaast krijg je in een dienst soms goed onderwijs en zie je weer andere mensen.

Het is de westerse situatie ook de Nederlandse situatie. Geloven neemt af, neemt andere vormen aan. Hoe meer jongeren zullen gaan studeren hoe meer er met geloofstwijfel of geloof loslaten komen, daar ben ik van overtuigd. Geloven is geen automatisme meer; ouders gaan naar de kerk dus wij ook, er over nadenken hoeft niet. Geloven is nu meer een persoonlijke keus, zoals ik het zie. Maar wereldwijd neemt geloof toe. Is het zo erg dat er verschillende soorten kerken zijn? Zo kun je kiezen wat het meest bij je eigen beleving past, zelfs in geref synodale gemeentes is het verschillend; vrijzinnig maar velen ook niet.

Ik heb een oude tante en oom die nogal orthodox zijn maar geref synodaal, de vrijzinnigheid gaat wat aan hen voorbij, ze zijn gereformeerd opgevoed en ze blijven het. Ze worden regelmatig bezocht, er wordt naar ze omgezien. Ze voelen zich thuis in de kerk van hun vaderen, niks mis mee.Ze zingen de oude psalmen en geloven in Christus als hun opgestane Heer en dat voor synodalen.

Dat lijkt ten hemel prijzend, maar ik kom uit één van de meest confessioneel synodaal gereformeerde kerken in Nederland, al is het nu verenigd met de plaatselijke hervormden tot één nog confessionelerder Protestantse gemeente Nijverdal, het is nog net zo grijs.

Aan onze generatie van 30 jarigen is het voorbij gegaan.

Hoe komt dat? Dat is de vraag die we nu bij God pogen neer te leggen.

Het is maar net wat je interpretatie van 'vrijzinnigen' is. Ik heb op enkele reformatorische fora vertoeft en daar werd niet zelden bijvoorbeeld een vrouw die zo nu en dan broeken droeg vrijzinnig genoemd.

ik had het in m'n eerdere posts over het ontkennen v/h bestaan van God, het ontkennen dat Jezus God is, het ontkennen dat Jezus is opgestaan. Dus niet over het dragen van een broek. Ik heb geen behoefte om met mensen in één 'lichaam van Christus' te zitten, die Christus ontkennen.

Troost je, zelfs als het er uiterlijk op lijkt dat je samen in één lichaam van Christus zit, die Christus ontkennen maken er geen deel van uit.

Al kunnen ze er wel deel van uit gaan maken.

Het is maar net wat je interpretatie van 'vrijzinnigen' is. Ik heb op enkele reformatorische fora vertoeft en daar werd niet zelden bijvoorbeeld een vrouw die zo nu en dan broeken droeg vrijzinnig genoemd.

ik had het in m'n eerdere posts over het ontkennen v/h bestaan van God, het ontkennen dat Jezus God is, het ontkennen dat Jezus is opgestaan. Dus niet over het dragen van een broek. Ik heb geen behoefte om met mensen in één 'lichaam van Christus' te zitten, die Christus ontkennen.

Troost je, zelfs als het er uiterlijk op lijkt dat je samen in één lichaam van Christus zit, die Christus ontkennen maken er geen deel van uit.

Al kunnen ze er wel deel van uit gaan maken.

Met mijn familie is het ook met dat ik op me zelf ging wonen het allemaal veel beter geworden. Ze helpen me met alles en we houden van elkaar. Soms gaan er dingen mis, maar het gaat steeds beter.

Dromen. De meest gekke dingen heb ik gedroomd. Zelfs dat ik een seriemoordenaar ben en een keer dat mijn kamer begon te bewegen. De muren leken me in te willen knellen en de lamp begon groter en kleiner te worden, begon tegen me te zeggen: "aanbid mij!"

Vervolgens schrok ik wakker, maakte een hoop herrie en rende mijn kamer uit. Iedereen spontaan wakker en kwamen snel het bed uit. Mijn moeder vroeg wat er was. Toen besefte ik: "het was maar een droom"

Toch heb ik ook een droom gehad die me een boodschap leek mee te geven.

Iets in de stijl van de topicopener.

Het was nacht. Door de nacht ging ik naar de buurtsuper. Daar stond ik in een rij voor de kassa. De mensen begonnen me aan te klagen voor van alles wat ik gedaan had. Ik voelde me benauwd en duwde ze wat van me af, omdat ik er niets op wist te zeggen tegen de beschuldigingen. Ik voelde me ook schuldig onder alles. Toen riepen ze: "word je aggressief?!"

Ze ontploften van woede. Balden hun vuisten haast! Ik raakte compleet in paniek, terwijl ze woest tegen me opdrongen met een hoop gebek en gebrul van hier tot Tokio!

Ik vluchte de super uit. Dwars door de nacht naar huis met een angstig kloppende hart. Precies trouwens over dat voetpad door het zelfde park waar ik als kind nog eens door kwajongens achterna werd gezeten die me toen wat rake klappen hebben uitgedeeld. Ik was in paniek en eenmaal achter het huis, ging ik met de rug tegen de schuur aanzitten.

Een politieagend die ouderling is in onze kerk kwam de oprit op en begon tegen me te praten:

"we weten wat je gedaan hebt. Alles is ons bekend. Zelfs je ouders schamen zich voor je en willen je niet meer thuis hebben. Je moet het land uit!"

Ik raakte in de grootste paniek dat ik ooit gekend heb, mijn hart leek het haast te begeven, zo ging het te keer. Ik scheeuwde compleet panies: "neeeee, alstublieft niet! Stuur me niet het land uit!!!!"

(thuis had ik eens zo een uit de hand lopende ruzie met mijn moeder gehad, over iets wat ik verkeerd gedaan had, dat zij besloot dat ik op mij zelf moest gaan wonen. De droom was echter van daarvoor. Ik woonde nog thuis bij mijn ouders)

Opeens werd het dag. Ik was ergens anders. In een natuurgebied met heuvels, bossen en bloeiende velden. Het was warm buiten en voelde de zon heerlijk op mij schijnen. Die warmte dreef de angst uit mij weg. De paniek verdween voor die warmte van boven naar beneden zo uit mij weg. Een gevoel van enorme troost en verademing kwam over mij. Ik zag mijn familie. Dansend in een rij over de bloeiende velden. Mijn moeder voorop, die me aankeek (samen met de anderen) met de blik van: "het is goed jongen. Het is vergeven. Het is voorbij. We houden van jou!"

Ik zag dat ze hele mooie kleren aanhadden. Een soort trouw of doopjurken. Helder witte jurken. Ik zag mooie bloemmotieven voor op borstkas en de buik op de kleren. Het vormde een vierkant. Daarin kon ik met mijn geest een bepaalde boodschap lezen, hoewel mijn ogen gewoon wit stof zag. Mijn geest vormde daardoor het beeld van een regisseur en medewerkers die bezig waren met een film te maken in een studio. De regiseur stond symbool voor hoe God is en de film voor hoe mijn leven is. De medewerkers voor mijn familie en alle mensen die door de regisseur werden aangestuurd.

Toen werd ik wakker. Ik dacht hier over na en dacht: "God is de regisseur van mijn leven."

Ik weet nu: wat er ook gebeurd. God heeft de regie! Het komt goed. Ik mag er zijn. Jij mag er zijn! En alles wat er tussen ons en God in staat, het wordt verdrongen door het troostende en liefdevolle Licht van Christus. Een vergeving door het kruis.

Nunc: inclusief de meest creatieve ideeën over Wie Jezus is (ideeën die in een gemiddelde Jehovah's Getuigen-bijeenkomst niet zouden misstaan.

De belangrijkste vraag die Jezus aan zijn leerlingen stelde op dit gebied was dit:

"Wie zeggen jullie wie Ik ben?"

Goed om over na te denken.

Dat had ik dus al wel gedacht. De PKN is pluriformer dan de GKV en daarom is een éénwording voor hen lastig. De grootste groep in de PKN vormen de confessionelen en de bonders samen. Maar als je in een confessionele kerk zelf kijkt (zoals bij ons met een kleine 7000 leden) dan zie je een hoop kerkverlating en vrijzinniger opvattingen.

Eigenlijk vind ik dat ook nog wel vrij logisch. In het verleden hebben we veel aandacht besteed aan de wonderen die Jezus vroeger deed. Ik vroeg me als kind wel eens af waarom dit vandaag niet meer gebeurd. Nu had ik het dus mis, ze gebeuren dus vandaag nog wel, maar er is weinig zichtbaarheid aan gegeven. Waarom? Uit angst voor de reacties van anderen bijvoorbeeld. Wat dan logisch is, lijkt me het gevolg dat steeds meer kerkgangers denken: "als ik ze vandaag niet zie gebeuren, moet je die wonderen van Jezus dan niet symbolisch opvatten?" Theologen die dat ook verkondigen vinden dan steeds meer gehoor. Dominees die zelf al twijfelen nemen in aantal toe. Daarbij wordt er getwijfeld aan de kerkleringen, want is ons dat niet van boven af opgelegd en is het niet allemaal mensenwerk?

Dus ja, vrijzinnige opvattingen lijken het logische gevolg.

Je hebt helemaal gelijk!

Ik was al aan het klooien bij het citeren. Ik heb het even veranderd. Mijn excuus!

Maar de mystice gast geeft aan dat het humor was.

Bij nader inzien

Mystic Netherlands en Jerommel:

ik kom net op het forum kijken en ken een aantal mensen nog niet. Dat maakt dat ik ieders humor ook nog niet ken.

als jullie zeggen dat jullie maar wat aan het dollen zijn, dan neem ik dat maar aan.

Het zal wa zeeeker!

Misschien zit ik daarom wel op een forum: dat ik erdoor tijd kan krijgen om te reageren en mensen zich niet bekeken voelen

Dank voor je reactie Gewoon Paul, daar kan ik wel wat mee.

Boeiend om te zien dat je zo ver gekomen bent

Met uitgaan is het voor mij wisselvallig. Ik kan wel merken dat ik altijd op een eilandje zit. Ik heb dan een soort ring van vrienden bij me waar ik mee om ga en de rest gaat langs me heen.

Eens bleek er een worstelpartij in de kroeg te zijn. Mijn vrienden hadden het door, maar ik had niets mee gekregen. Totaal niet opgemerkt. Merkwaardig

Dit is echt zo'n onderwerp waar sommigen pagina's en maanden aan vol kunnen schrijven

Vaak krijg je evolutionisten tegen over creationisten en wordt er verwacht dat er partij gekozen wordt. Als evolutionisten links en creationisten rechts op een balk gezet wordt, dan zit ik ergens rechts van het midden.

Eén dag in de bijbel kan heel goed langer zijn. Zeker omdat Genesis voor een kritisch oog zich hier en daar ook niet letterlijk laat lezen, tenzij we geweldige fantastische theoriën aan toe voegen, waaruit de creativiteit van een menselijk brein maar weer eens blijkt.

Het letterlijk lezen van Genesis zie ik vooral een bepaalde groep evangelicalen en orthodox- of confessioneel reformatorischen doen, hoewel er ook evangelicalen en reformatorische christenen anders denken.

Door een God geleide evolutie is dan de kamp evolutionisten onder de christenen. Ook een groot blok.

Maar ik geloof dat we de wonderen die God doet niet moeten onderschatten.

Dat de mens een DNA overeenkomst van 95 procent heeft met de aap lijkt logisch als gevolg te hebben, dat de conclusie zou moeten zijn: er heeft een evolutie plaats gevonden.

Echter: als we geloven dat God ons naar Zijn beeld kan scheppen en van een eikel een boom kan maken, zou Hij dan niet die twee haast identieke wezens op aarde los van elkaar kunnen scheppen?

Ik geloof wel dat dit zo moet zijn gegaan, want waar ligt nu anders ergens die grens tussen mens en dier?

Waardoor wordt de eerste mensenbrein in de evolutie dan door op gevoedt?

God plaatst letterlijk een nieuwe soort op de aarde. Als volwassene? Ik denk het wel.

Om in te gaaan op de kip en het ei discussie . Daabij: wanneer veranderd materie in een levend wezen?

Kan dat door gerammel in de kosmos?

Ik geloof van niet. Er zijn scheppingen in het verleden geweest waar we ons niets van kunnen voorstellen. Wel geloof ik dat het allemaal vanuit een oersoep ontstaan is en dat het in langdurige periodes van ontwikkeling gegaan is. In elke periode zette God weer iets nieuws op de aarde, vervaardigd vanuit de aarde. Als engelen die neer dalen, of de ezel van Billiam die opeens tegen hem begint te praten: zo deed God onvoorstelbare dingen. 1 dag van de schepping is een samenvattende term waarin God zijn scheppingsfase in de 7 fases doorloopt. Te gelijk om ermee een weekorde aan ons te schenken.

Het spijt me zeer, maar ik zie dit als weer een noodconstructie om de immer slinkende protestante kerken het hoofd boven water te houden.

Logisch, want God zit er achter de knoppen. Er staat niet voor niets in de bijbel dat het huis dat je bouwd een stevig fundament in rotsachtige bodem moet hebben om de storm te kunnen overleven. Alles wat niet dat fundament heeft stort als een kaartenhuis in, wanneer de storm op steekt. Christenen willen elkaar gewoon maar wat graag opzoeken.

Ze zijn zich er steeds meer van bewust dat we alleen samen een sterk lichaam van Christus kunnen vormen.

Sterker nog: ik was afgelopen zondag in een gastdienst bij de babtisten. Echt, meerdere smaakmakers van onze plaatselijke pkn-gemeente waren daar ook aanwezig. We hadden onderling er bij de koffie over wat we hier van konden opsteken voor onze eigen alternatieve diensten in onze gemeente.

Kerkmuren tellen steeds minder nog.

Het is maar net wat je interpretatie van 'vrijzinnigen' is. Ik heb op enkele reformatorische fora vertoeft en daar werd niet zelden bijvoorbeeld een vrouw die zo nu en dan broeken droeg vrijzinnig genoemd.

Nou, dan is de Noorderkerk van Rijssen van de Gereformeerde Gemeente behoorlijk vrijzinnig aan het worden. Veel meiden dragen door de week (en in de disco) broeken. Mensen gaan er met de auto of de fiets 2 of drie keer per zondag naar de kerk en de meeste mensen hebben er een tv thuis staan, al dan wel even in de schuur gezet als de ouderling langs komt. Veel van de genen die dat niet hebben, volgt tv via de computer.

De gereformeerde gemeenten erbij zie ik nog niet snel gebeuren. De vrije evangelie gemeenten ook niet snel, of het zou binnen de PKN gebeuren. Maar ik verwacht dat niet echt.

Hangt er van af. Bij ons kent de gereformeerde kerk, hervormde kerk en de vrij evangelische kerk haar zelfde oorsprong. Een zendingsgemeente dat scheurde en de drie groepen sloten zich bij de drie verbanden aan. Kort door de bocht gezegd. Het verhaal ligt iets complexer. We hadden zelfs nog een vierde groep, de broedergemeente. Na gedoe met hun voorganger over duistere praktijken is het snel leeg gelopen en uiteindelijk op gegaan in de vrij evangelische gemeente.

Echter bleef die broederlijke band altijd ontstaan. Al sinds de oprichting van de drie gemeentes bleven er contacten om weer tot éénheid te komen. Ook landelijk blijken die contacten er echt te zijn. Ook omdat het niet zo goed gaat met de vrij evangelischen. Een deel is er uit getreden en zijn een nieuw vrij evangelische kerkgenootschap begonnen (meer evangelisch in doorsnee en vaak orthodoxer) en de andere deel kamp met pluriformiteit en vergrijzing wat tot wrijving en inkrimping zorgt. De spoeling aan predikanten wordt ook steeds smaller. Wat ik er zo over las is dat er in deze gemeenschap de vraag gesteld wordt of het niet wat te klein wordt en een fusie daarom verstandiger is.

Hoe serieus of éénzijdig deze geluiden zijn, weet ik niet. Ik las het toen ik meer las over de situatie in Oldenbroek. Een gemeente waarvan ik begreep dat het inmiddels ook uitgetreden is? Geen idee eigenlijk. In ieder geval hadden ze daar moeite met toenemende vrijzinnigheid elders.

Je hebt me in één klap overtuigd

Het koste me enkele jaren om mijn draai te vinden in mijn eigen huis.

Bijkomen van een familiedag lukt me vrij goed, maar vind het wel heerlijk om naar zo'n dag een dag voor me zelf te hebben.De druk moet bij mij niet te hoog oplopen, want dan word ik vaak prikkelbaar.

Dat van die meiden wat je zegt klopt. Ook ik kijk trouwens mensen altijd aan. Volgens mijn oudste zusje zelfs wat vaak. Volgens haar kan ik echt opvallend mensen aan staan kijken. Een beetje doorgeschoten dus

Ook hierin weer zo iets wonderbaarlijks. Hoewel ik in de vriendengroep van het uitgaansleven nooit iemand er wat over gezegd heb, heb ik dat bij één meid wel geteld wel gedaan. Het flapte me er gewoon uit om haar te zeggen dat ik pdd-nos heb. Wonderwel was haar reactie: "dat heb ik ook."

Bijzonder

Moeite met werk ken ik ook. Het is lastig dat te vinden wat ik doen en overzien kan.

Ik heb een poos E&R gedaan. Eén van de dingen waar ik wel tegenaan liep was dat mensen zeiden dat ze niks nodig hadden. Ze hadden alles wat ze wilden al, waarom zouden ze moeten gaan geloven? Een lastige vraag vond ik (of ik had nog niet genoeg ervaring). Je gaat er dan wel over nadenken wat het christendom te bieden heeft.

Ik denk dat het sowieso belangrijk is in gesprek te gaan. En misschien eerst wel andere problemen op te lossen of een ander te helpen voor je het evangelie over hem uitstort. Als je dat al doet.

Het christendom heeft imho niets te bieden aan wie denkt alles al te hebben

De vraag is natuurlijk of ze ook daadwerkelijk alles hebben. Ik denk het niet, dus heeft het christendom nog wel wat bieden denk ik. Dan is de volgende vraag (en volgens mij de moeilijkheid die Ursa aanhaalt) hoe ga je daar mee om? Hoe biedt je mensen Alles aan, terwijl ze denken alles al te hebben?

Volgens mij doelt hij op de woorden van Jezus:

"Gezonde mensen hebben geen dokter nodig, maar zieken wel."

Dat ze leren, die hufters!

Henk Binnendijk, Arie Boomsma, Peter Scheele, Henny Huisman, Gorden, Andries Knevel

Een aantal namen die iets hebben met de EO. Verschillend en toch hebben ze iets met wat hen raakt, als het om geloven gaat. Van dit rijdje is geloof ik enkel de eerste en de derde naam niet omstreden in de christelijke wereld en daar buiten.

Ik was in Jamaica en de christenen daar geloven dat iedere christen een stukje Jezus is.

Als we al die stukjes Jezus nu voor hufter zouden uit maken, hoe zou Jezus zich voelen?

Hoi BJ, allereerst welkom terug op Credible. Als ik dit topic goed lees, heb je iets neergezet wat voor jou niet MEER van toepassing is. Kun je me vertellen wat je beweegredenen zijn om het toch neer te zetten? Ik kan het er niet echt uithalen namelijk

Nou Paul, ik kan zeker niet zeggen dat het stuk niet meer van toepassing is, maar er is bv een duidelijke groei van sociale vaardigheden. En hiermee haal ik ook meer voldoening uit contacten.

Ik ben vooral blij met reacties hier, waaruit herkenning blijkt. Met name ben ik benieuwd hoe er met 'autisme' omgegaan wordt door betreffenden en hun directe omgeving.

Een complexe vraag. Hoe gaan mensen in mijn directe omgeving er mee om en ik er mee om?

Ik krijg vaak het idee dat het moeilijk is om er mee om te gaan. Zo wel voor mij (als de genen die het heeft, pdd-nos), als de omgeving die er mee om moet gaan.

Ze houden er rekening mee, maar je moet er zelf ook op reageren.

Ik heb trouwens eigenlijk wel moeite met me zelf zo te noemen. "autist" zit dat zware stempel op, dus heb ik het al sneller over pdd-nos. Asperge lijkt me overigens nog iets idealer om te hebben, maar dat zal wel een vooroordeel van me zijn

Mijn broertje maakt er vaak een grap van. Dat heb ik weer het één en ander en dan zegt hij weer met een grijns op zijn gezicht: "autist!" En dan lag ik mee. We hebben een goede band, waarin dit allemaal kan. Voor volstrekt vreemden is het altijd lastig. Ik speel vaak mijn beste rollen bij vreemden, tot dat je er te veel mee te maken krijgt.

Hoe bedoel ik dat? Winkelen, de weg wijzen, even ene kort praatje hier of daar, dat gaat prima. Ik houd de gesprekken alleen wel graag bewust kort en zodra iemand mee praat, dan geef ik hem of haar graag de leiding in het gesprek en lift ik op hem of haar mee.

Snap je wat ik bedoel? Dat schept mij een bepaalde rust en ontneemt me een bepaalde aandacht en last. Ergens op reageren gaat me makkelijker af, dan zelf een gesprek aanknopen.

Daarbij heb ik een handigheidje. Ik weet dat mensen graag in de herhaling vallen om iets te benadrukken in gesprekken. Een gewoonte die dominee's op een kansel ook wel eens hebben en wat je op forums ziet. Het zelfde argument wordt keer op keer weer opnieuw aangevoerd. Ook in de politiek.

Dus, geeft het niet als je moeite hebt met je concentratie en daardoor gedeeltes mist. Wanneer je immers het gesprek weer volgt, dan komen de herhalingen vanzelf en weet je vrij vlot waar het over gaat. Ondertussen hoef je vaak alleen maar te glimlachen en hhhmm, ja en nee, oh en aha te zeggen.

Mensen hebben het echt niet door dar je maar de helft gevolgd hebt. De grove lijnen zijn alsnog wel bekend. Scheelt je dus weer stress zo.

Tja, en zo kan je door gaan.

Verder helpt het nooit als je in paniek raakt, mag je soms zelfspot als redmiddel gebruiken of een smoes "ja, ik ben niet helemaal wakker vandaag" en zo en is het handig om te onthouden dat mensen elk geschil meestal zo weer vergeten, tenzij je er zelf in blijft hangen. Dus, blijf er niet in hangen, maar ga over op wat anders.

Rust nemen in het leven. Houd ruimte vrij in je aggenda om te ontspannen. De natuur. Gewoon zijn tussen bekenden waar je je bij thuis voelt en doe geen dingen waarbij je op de tenen moet lopen, tenzij het je echte passies betreft.

Verder, ken je kracht. Ik heb ooit via een psygoloog te horen gekregen dat ik een grote begaaftheid zou beschikken in het aanpassingsvermogen aan mensen.

Echter kleeft daar ook nadelen aan. Ook dat moet je mee wegen.

Nou ja, conplexe vraag dus. Kan je zo een boek over schrijven

Een neef van me (ook dominee) schreef het afgelopen week het volgende op facebook, uit zijn ervaring met evangelisatie die week:

Barmhartig of banghartig: niet of toch weer wel helpen...?

Vorig jaar had ik hier al eens verteld hoe ik op een zondagochtend stopte om een wild gebarende buitenlandse man te helpen. Achteraf bleek ik, zo was mijn en ook jullie vermoeden, gespaard voor een beroving of iets dergelijks.

Vanavond reed ik naar de voetbaltraining en zag in een oogwenk een bruine man met tassen bij de bushalte bij ons huis staan. Vijf seconden dacht ik: 'Ik rij door, moet opschieten om op tijd op het veld te staan.' Toen speelde het Barmhartige Samaritaansyndroom weer op. Blijkbaar werkt ie ook buiten de zondagen om... Dus keerde ik om. 'Twee minuutjes te laat kan nog wel', dacht ik.

Hoewel ik nooit met de bus ga en de bustijden niet ken, vroeg ik me af of er überhaupt nog wel een bus om na 19.00 uur rijdt in Ottoland (voor velen is het sowieso een openbaring dat er in ons gat openbaar vervoer is...).

De man sprak engels en klaagde dat er net een bus zomaar door reed. Ook een tweede bus (volgens mij had ik die gezien - een taxibusje) reed hem voorbij. 'Racism', zo vermoedde hij. De vorige keer ging er naar eigen zeggen wel een bus om dit tijdstip.

Vroeg hem waar hij nu vandaan kwam. Bij 'een kind en vrouw een paar huizen verderop' in Ottoland. Hij wilde graag naar het station in Sliedrecht om vandaar met de trein naar zijn huis in Den Haag te gaan. De Barmhartige Samaritaan in mij was sinds mijn vorige ervaring wat minder warmhartig geworden. Meer achterdochtig: kan ik zonder risico een vreemde helpen? Ondertussen vroeg hij me, lichtelijk gefrustreerd, hem naar Sliedrecht te rijden. 'In name of humanity.' Ik mompelde nog dat ik een afspraak had om 19.30 uur (wat het ondertussen al was geworden). Na nog wat doorvragen kreeg ik helder bij wie in Ottoland hij was geweest - daardoor groeide mijn vertrouwen wat verder. 'That woman told me about Jesus' zei hij ook nog tussen neus en lippen door. Toen ik besefte dat die vrouw geen auto had om hem te helpen, kreeg de Bang-hartige Samaritaan meer moed. Vooruit, stap maar in.

In de auto rook ik een behoorlijke kegel en was nog niet helemaal 100% op mijn gemak. Ik begon een gesprekje. Hij bleek uit een Noord-Oost-Afrikaans land te komen. Nieuwsgierig vroeg ik hem waarom hij zei dat die vrouw hem over Jezus had verteld. Zij bleek hem een keer te hebben geholpen en daarna over haar geloof verteld en dat dat ook goed voor hem was. Maar daar wilde hij toch niet aan. Hij geloofde in 'humanity'. Er moest wel iets zijn, maar wat? Vermoedend dat hij vast in Afrika niet zo was opgevoed, vroeg ik hem naar zijn jeugd. In zijn vaderland waren ze allemaal moslim. Niet omdat dat een keuze was, maar omdat je zo geboren was.

We spraken verder over zijn land, de reden waarom hij gevlucht was (hij deed mee aan protesten tegen de regering en was bang om doodgeschoten te worden, zoals anderen al overkomen was) en wat hij nu deed. Hij woonde eerst in een dorpje in de buurt, maar nu in de grote stad. 'I don't like small villages. Some people are nice, but most of them are more conservative, especially against foreigners. But that's true all over the world." Ik kon hem eigenlijk geen ongelijk geven. Als ik wel eens hoor hoe er over buitenlanders gesproken wordt...

Toen we Sliedrecht naderden, dacht ik: 'Misschien zie ik hem nooit meer, zal ik vertellen wie Jezus voor mij is?' Ach ja, nog maar een risicootje lopen dan. Dus hem verteld dat niet alleen die vrouw in Ottoland, maar ook ik in Jezus geloof. Christenen zijn echt geen betere mensen, ik ook niet, zo hield ik hem voor. Maar ik weet dat Hij mij vergeven heeft. En ieder mens vergeeft wat hij of zij ook ooit gedaan heeft. En dat Hij mij de kracht geeft om opnieuw te proberen het goede te doen. Zoiets. In ieder geval was het mijn kortste preek ooit...

Bij het station vroeg ik of ik voor hem in de auto mocht bidden en dat mocht. Bij het afscheid nemen zei hij dat er misschien toch wel Iets moest zijn. Want elke keer als hij nood zat, kwam er iemand die iets met Jezus had, op zijn weg. Die vrouw in Ottoland en nu ik ook weer.

Een half uur later kwam ik aan bij de voetbal en had wat uit te leggen aan de trainer...

Ten eerste: het zal van God moeten komen.

Je kan zelf niet evangeliseren. De Heilige Geest doet het. Wel moeten we in beweging komen en biddend bezig gaan.

Maar hoe dat in de praktijk uit pakt?

Ik heb wel eens gemerkt dat het je overkomt. Het zijn sporadische momenten.

Een collega stelde me promt vragen over het paasverhaal, omdat hij de Passion had gezien.

Als man die zonder geloof was opgegroeid, begreep hij er nog niet veel van.

Dat kwam me letterlijk toe vallen, zo iets.

Ook in het clubwerk merk ik dat het mee geven van het evangelie aan de jeugd vaak juist het krachtigst werkt, als je heel bewust ervoor gebeden en gezocht hebt naar Gods leiding.

Vandaag sprak ik in gedachten tegen God en zei hem minder gericht op me zelf te willen zijn en meer op de ander. Dat Hij me met de juiste mensen in contact zal brengen, zoals Hij wil. Zo was ik in mijn gedachten wel een half uur aan de klets met Hem.

Nu verlaat ik het werk aanstaande donderdag (helaas, einde contract, geen verlenging)

en daar op het werk kan ik altijd goed opschieten met een afrikaanse jonge man uit Togo. Een moslim. (iets jonger dan ik)

Hij zei me in de pauze me eens te willen opzoeken thuis.

Dat lijkt me leuk!

Is dit toeval? Ik vermoed dat het er mee te maken mee zou kunnen hebben.

Ik heb zo ook al aan een eerdere baan een collega over gehouden als contact. Een christen dan. Eentje die net bekeerd was en die juist weer tot God bad om iemand om tegen aan te kunnen praten over het geloof en zo. Een maatje. Toen kwam ik volgens hem opeens op het werk. Uit het zelfde dorp, woont vlak bij me. Terwijl we een uur fietsen van het werk wonen. We hadden beiden geen auto en gingen dan ook samen steeds naar het werk en weer naar huis op de fiets. Zijn gebed kennelijk helemaal verhoord!!

Dat is het grappige wat ik ontdekt heb. Je kan zelf bidden, maar je kan ook zelf gebruikt worden voor gebeden van anderen.

Er zijn overigens wel voorbeelden van studentenkerken (of kerken vol studenten).

Een afgevaardigde van het evangelisch werkverband hoorde ik eens een keer een dergelijke kerk als voorbeeld noemen van succes. Vaak echter in een dorp niet te realiseren, omdat er niet bij gezegd is: dat die jongeren inderdaad vaak groepen studenten zijn. Die vind je niet in zulke grote aantallen in dorpen.

Studentenkerken kampen vaak ook met het probleem dat slechts weinigen de kar trekken, omdat de studenten vaak enkel naar de diensten (en kringen) komen en na hun studie weer vertrekken. In die korte tijd pakken ze vaak niet echt taken op, ook omdat ze druk zijn met de studie en het advies dat Prediker geeft: als je jong bent, geniet er van, voor je oud wordt!

Maar dan nog, ik ben niet dol op dat wijzen naar anderen.

Gelukkig maar, want als je met een vinger naar iemand wijst, wijzen er altijd drie terug.

O ja, beter maar niet doen dan

@ Gaitema: betweter

Ja, dat was wat ik zocht