Eli7

Dit is wederom een stropop.

Er is niemand die beweert dat God de staat Israël heeft laten ontstaan, om zo het einde van de wereld dichterbij te laten komen. De reden die wel wordt aangegeven is dat het in de Bijbel voorzegd staat dat het volk Israël weer terug zou keren naar het land Israël, in combinatie met een heel aantal andere profetieën.

En inderdaad, 'Christenen voor Israël' is niet het toonbeeld van nuance. Maar je woorden hierboven doen mij sterk denken aan een pot die verwijten maakt aan een ketel.

Oké, laat ik het iets nuanceren. Het idee dat rationele kennis hoger geschat moet worden dan irrationele kennis komt wel bij de Verlichting vandaan. En dat is geen christelijke veronderstelling.

Ze zijn ook niet compleet irrationeel, uiteraard niet. Maar bijvoorbeeld hun retoriek richting Israël klinkt niet zo heel erg rationeel als je het mij vraagt.

Hier ben je dan ook een stropop aan het verbranden. En aangezien stro best branden wil, is dat ook niet zo moeilijk.

Ik ben ook zeker niet rationeel in een hoop dingen, voluit mee eens. Rationaliteit is ook maar een uitvinding van de Verlichting en geen christelijke deugd. Alleen vind ik een irrationele moslim heel wat enger dan een irrationele christen of jood. Bovendien is er een verschil of je jezelf beschouwt als een 'gewoon' gelovige of als een 'Johannes-figuur'. In de zin van dat je jezelf ziet als dé persoon die de weg klaar moet maken voor de komst van iemand die groter is dan jij.

Ik heb zo mijn twijfels bij de rationaliteit van een Ahmedinejad. Hij schijnt volgens eigen zeggen in contact te staan met de Mahdi, de zogenaamde twaalde imam. En die zou pas komen als de wereld in complete chaos verkeert. En die Ahmedinejad schijnt zichzelf dus te zien als een wegbereider voor die Mahdi. Genoeg redenen om aan deze man te twijfelen...

Wat Mach zegt inderdaad.

Op dinsdag 14 december 2010 15:06:01 schreef Cornelius van Wijck het volgende: @Eli toch wel. Ik heb wet A, inclusief MVT zelf mee geschreven. Wat daar in bedoeld is weet ik dus wel

Lol.

Graag gedaan.

Dat zou kunnen, het zou ook kunnen dat het gewoon niet zo netjes is geformuleerd en dat ze hier met 'krachtens de wet' ook andere wetten bedoelen. Er moet in ieder geval wel een wet zijn die aangeeft dat het PBO de bevoegdheid heeft om zoiets te regelen. Maar dergelijke delegatiemogelijkheden kunnen soms bijzonder ruim zijn. In dit geval zou ik aanraden om de wetsgeschiedenis van deze wet te bekijken om te zien wat er daar over geschreven staat. Meestal heeft de minister in zijn Memorie van Toelichting of Memorie van Antwoord wel wat opgemerkt over zoiets dergelijks.

Kortom, je schiet er waarschijnlijk nog niet heel veel mee op.

Dat hangt er vanaf of er verder in die wet dergelijke delegatiemogelijkheden zijn opgenomen. 'Bij wet' houdt in dat de uitzondering in de/een wet zelf moet staan. 'Krachtens de wet' houdt in dat de wet aan kan geven dat een bepaald onderwerp ook door en zo ja, welke lagere regelgever geregeld mag worden.

Sorry, ik begrijp je hier echt niet... Wat is het essentiële verschil in de benadering van de RKK tot protestant met die van protestant tot RKK? Voor zover ik zie zeggen beiden: oecumene, maar dan wel op onze voorwaarden. Heel logisch wat mij betreft, anders zou je immers jezelf verloochenen. Maar het maakt katholieken niet minder anti-protestant dan protestanten anti-katholiek zijn.

Ik kan bijna hetzelfde zeggen, maar dan andersom:

Robertf, als bijvoorbeeld een katholiek zegt dat er absoluut oecumene mogelijk is met de protestantse kerken, als zij maar naar de paus luisterden, als zij de werkelijke tegenwoordigheid in de Eucharistie erkende en als zij zou inzien dat er buiten de enige Kerk geen heil is, dan klinkt dat heel lief, maar is dat in de grond van de zaak wel heel anti-protestant. Waarom? Omdat hij in feite zegt dat oecumene wel mogelijk is, als de protestantse kerken eens niet zo protestants zouden zijn.

En er zijn genoeg katholieken die dat werkelijk zo zeggen, al dan niet met meer verdekte bewoordingen.

Maakt dat dan dat de RKK anti-protestants is?

Op maandag 13 december 2010 21:15:12 schreef Cornelius van Wijck het volgende: [...] in dat geval: ik

Hopeloos.

Als protestanten dingen doen die de RKK schofferen, maakt dat niet dat ze anti-katholiek zijn. Net zoals protestanten zich af en toe ook geschoffeerd weten door de RKK, zonder dat die dat zo bedoeld heeft. Punt is dat, zeker in NL, de RKK voor de meeste protestanten gewoon totaal niet relevant is. En waarom zou je tegen iets zijn, wat toch niet relevant voor je is?

Hoe lang een exorcisme duurt (in evangelische gevallen) verschilt volgens mij van geval tot geval. Ik ken de verhalen waar het een kwestie was van met 2 personen voor iemand bidden, de demon bevelen de persoon te verlaten in Jezus naam en dat het klaar was. Maar ik ken ook het geval waarin de persoon die het exorcisme uit zou voeren eerst tweemaal 40 dagen had gevast, gedachtig de tekst 'dit geslacht gaat niet uit dan door vasten en gebed'. Het hangt er wat dat betreft helemaal vanaf hoe 'zwaar' iemand bezeten is. Dat laatste geval ging bijvoorbeeld om iemand die hogepriesteres was binnen een satanskerk/heksengroep/oid.

Dit was dan ook geen synode is de normale zin van het woord. En deze synode was daarom wel heel wat bekender bij veel mensen. Er werd oa behoorlijk over geschreven in het ND en het RD en ook de verschillende christelijke studentenverenigingen zijn hier afgelopen jaar mee bezig geweest met een eigen bijeenkomst in Utrecht.

Goede catechese is niet vertellen dat Calvijn anti-paaps was. Goede catechese is onderwijs in de leer van de kerk waar je je bij aan wilt sluiten en in veel gevallen is dat behoorlijk praktisch ingericht.

Kortom, jij mag wel vinden dat de identiteit van de protestanten nog steeds is dat ze anti-katholiek zijn. De meeste protestanten denken daar zelf anders over. En wie heeft er dan gelijk?

Over welke praktijk heb je het dan?

Als het je gaat om je eigen gelijk, ben je de ander al uit het oog verloren. En laat de kern van het christelijk geloof nu net zijn dat wij God liefhebben boven alles en onze naaste als onszelf. Het gaat dus niet om een liefde tot wat klopt, maar om liefde tot onze naaste. En daar helpt een rechtszaak in bijna geen enkel geval voor. Dus in die zin is er denk ik wel wat voor te zeggen dat je al verloren hebt als je die rechtszaak aangaat.

Op zondag 12 december 2010 16:07:05 schreef Cornelius van Wijck het volgende: [...] Als het je echt interesseert, wil ik best eens met je kijken naar wat de Kerk leert over oecumene. Maar anders waardeer ik je op kennisgebrek geaseerde humor ook wel hoor

Op zich ben ik bijna overal wel geïnteresseerd. Eerste belangrijke vraag is iig of mijn veronderstelling klopt dat het bij die oecumene vooral om de grote oecumene gaat? Oecumene in de zin van het streven naar het zoveel mogelijk samengaan van kerkverbanden? Zo niet, heb ik bij deze alweer een hoop geleerd.

En om op een andere opmerking hier in te gaan. Ik denk dat de kans groot is dat veel protestanten überhaupt die uitgestoken hand van vaticanum II niet zien. Een groot deel van de protestanten die ik ken is iig veel meer bezig met de kleine oecumene. Het idee van elkaar iig kunnen accepteren als broers en zussen in Christus. En ook om op die basis samen God te kunnen dienen. Kerkverbanden zullen dan in grote mate gewoon blijven bestaan, maar men zal de verschillen vooral als minder essentieel ervaren. Of in ieder geval niet als zodanig groot dat ze tot afstand tussen personen zouden moeten leiden.

Dat is ook de vorm van oecumene waar ik zelf ook het meest mee heb. En die bij mij onder andere tot uiting komt door het feit dat ik geen probleem vind om een dienst/viering in een andere dan mijn eigen kerk mee te maken. Heb op die manier ook al een aantal keer een katholieke dienst bezocht.

Oecumene met een kerk die zegt de enige kerk te zijn, valt ook niet altijd mee hoor.

Doe mij maar een verlicht despoot met een aantal wijze raadgevers en dan vind ik het allemaal wel weer best.

De verontwaardiging snap ik (voor zover dat voor een buitenstaander uiteraard mogelijk is). De gebruikte woorden echter niet.

Het punt is dat ik eigenlijk redelijk stomverbaasd ben over de manier waarop gesproken wordt over personen die mijns inziens toch nog wel als broeders in Christus omschreven kunnen worden (zeker voor zover het henzelf aan zal gaan).

Heb uw naaste (en zelfs uw vijanden) lief als uzelf enzo?

Dergelijke rechten bestaan niet. Landen zijn soeverein, wat inhoudt dat andere landen in principe niets te maken hebben met hoe een land zijn eigen zaakjes regelt. Een land kan dus geen rechten hebben tav een ander land. En binnen het land zelf is de overheid degene die bepaalt wie welke rechten en plichten heeft. Het idee wetten te kunnen schrijven is daarmee geen recht van de overheid, maar een mogelijkheid die zij heeft.

In dit geval geldt dan dus dat de overheid een dergelijke lijst kan samenstellen. Dat diezelfde overheid kan bepalen dat die lijst geheim zou moeten blijven. En het hangt verder van de mogelijkheden van die overheid af, of zij daar in slaagt. De overheid heeft er geen recht op dat wij haar gehoorzamen. Zij kan enkel een dergelijke plicht opleggen en die zo nodig met sancties handhaven.

Als Israël op zou houden te bestaan, zou dat in mijn ogen een zeer zware morele nederlaag voor Europa zijn. Al eeuwenlang hebben we in Europa moeite om op een normale manier met Joden om te gaan. De laatste oplossing voor dat probleem was om ze dan maar met z'n allen een eigen landje te geven ergens aan de Middellandse Zee, gezellig tussen haar andere vijanden. Mocht Israël ophouden te bestaan, is dat probleem ook weer opgelost, zonder dat we er zelf vuile handen aan hebben hoeven maken...

Komt een man bij de koperboer: "ja ik dacht laat ik het orgel dat we thuis hebben staan eens opruimen. Dat ding staat toch behoorlijk in de weg, het is nogal groot, weet je. Dan kun je er maar het beste een aardig prijsje uithalen door het hier langs te brengen!"

Geloof en (on)trouw hebben zeker wel met elkaar te maken hoor. Het is niet voor niets dat de Bijbel zich vaak tegen ontrouw uitspreekt. Maar waarom doet de Bijbel dat zo vaak? Wellicht is één van de redenen dat ook bij christenen (en Joden) die ontrouw toch behoorlijk dicht om de hoek lag. Als christen hoor je trouw te zijn, maar helaas is niet iedereen die zich christen noemt ook even trouw.

Aan de andere kant zijn er ook een hoop mensen die geen christen zijn en die ook vinden dat je trouw in een relatie hoort te zijn. En ook daar zijn mensen bij die trouw wel heel belangrijk vinden, maar die de verleiding soms niet kunnen weerstaan. En er is nog een groep die überhaupt niet zoveel opheeft met trouw zijn in relaties, of zich daar althans niet schuldig over voelen.

Het punt is dat het allemaal niet heel erg zwart-wit ligt, maar dat het in de praktijk wat grijzer is. Het punt is wel dat als je allebei christen bent en om die reden al dezelfde normen en waarden deelt, het makkelijker kan zijn om trouw te blijven aan elkaar. Hoewel je ook niet christenen tegen kunt komen met een vergelijkbaar setje normen en waarden. De vervolgvraag die je je dan kunt stellen is: pas je je geloof aan, aan je relatie, of pas je je relatie aan, aan je geloof?

Trouw komt van innerlijke motivatie en niet van externe factoren. Daarbij is trouw een vrucht van de Geest en kan het in die zin door God gegeven worden. Maar trouw, als bang zijn voor de persoon die meekijkt, is geen echte trouw maar angst voor de gevolgen.

Christelijke stellen zijn niet perfect, omdat het ook mensen zijn. Christelijke stellen zouden er wel naar moeten streven om steeds meer aan Christus gelijkvormig te worden en dat is een proces dat je hele leven door blijft gaan. Mocht iemand perfect zijn, zou hij/zij direct in de Hemel opgenomen worden.

Wat is het belangrijkste voor je?

Niet-christen is niet hetzelfde als anti-christen. En angst voor het onbekende kan inderdaad een reden om op zoek te gaan naar antwoorden. God vraagt ons echter niet om op zoek te gaan naar antwoorden, maar om op Hem te vertrouwen.