Jyoti

Euhm, ja, kan wel dat het die beestjes zijn. Het zijn er verschillende dus het lijkt me sterk dat het gewoon een ontsnapt exemplaar is, dan zouden er wel veel tegelijk ontsnapt moeten zijn. Misschien is het wel een doodgewone inheemse soort hoor, maar ze zien er zo heerlijk tropisch uit en daar word ik vrolijk van in dit koude grijze landje. Ik herinner me trouwens nog een leuke anekdote. Ik was een jaar of 17 toen ik met een goede vriendin op een feestje was. Zij was niet zo goed met zeg maar serieuze, volwassen relaties, ze had nogal de eigenschap op random momenten met haar tong in de mon

Quote: Op maandag 06 december 2010 11:08:56 schreef annzie het volgende: [...] Wat dacht je dan van tandarts Snoep en rolstoelmaker Beenhakker? Haha, die eerste is vlak bij mij, maar daar ken je 'm misschien wel van?

Ik heb niet echt wat bijzonders met vogels, maar zo van tijd tot tijd vind ik het wel fijn om te kijken naar het gefladder in het park waar mijn kamer op uitkijkt. Ik zie hier af en toe vogels die er uitzien alsof ze helemaal niet in Nederland thuishoren, felgroene kwetterende dingetjes die er verdacht tropisch uitzien, ik heb geen idee wat voor beesten het zijn maar ik vind ze leuk. Ik ben ook gek op zeemeeuwen, waarschijnlijk gewoon omdat ik voor het eerst in mijn leven in de buurt van de zee woon en het dus best nieuw voor me is, die beesten overal.

Fijn dat je alsnog geantwoord hebt. Ik kan me voorstellen dat het confronterend is als je eigen ideeën niet bevestigd worden, maar haal je daar ook iets positiefs uit? @Scorp: Interessante vraag waar best wat over te zeggen valt, maar ik denk dat het beter is als je daarvoor een nieuw topic opent, aangezien het toch wel een andere vraag is dan die van Goldfish.

Dat lijkt me ook een beetje voorbarig optimistisch, het lijkt me algemeen genomen beter om, als een relatie verbroken is, er niet van uit te gaan dat ze weer goed komt. Kan, en mooi als het zo is, maar ga er niet op rekenen want dan doet het toch maar extra veel pijn als blijkt dat het helemaal niet gebeurt.

Maar dingo, dan blijft het probleem wat je doet met die mensen waarvan je vermoedt dat ze er niet toe in staat zijn.

Ik denk dat het wel belangrijk is om te weten over wat voor mensen je het hebt. De mensen die in de instelling wonen waar mijn moeder werkt, vallen in de categorie licht tot matig zwaar gehandicapt en zijn allemaal in staat om bijvoorbeeld eigen eten te koken (mits er een begeleider in de buurt is om te helpen als er wat mis gaat) en uit werken te gaan (in een speciale werkplaats voor mentaal gehandicapten). Dat is natuurlijk wat anders dan iemand die totaal niet in staat is ook maar enigszins voor zichzelf te zorgen of de reikwijdte van belangrijke levensbeslissingen te bevatten.

Herkenbare discussie. Mijn moeder werkt ook met verstandelijk gehandicapten en de discussie is op haar werk ook meerdere keren gevoerd. Ze hebben een kleinschalig tehuis en de regel daar is dat kinderen niet mogen (wat ook gewoon puur praktisch moet aangezien het tehuis helemaal niet voorzien is op de zorg voor kinderen), maar dat kan je natuurlijk niet opdringen en het is in alle jaren dat mijn moeder daar werkt wel een paar keer voorgekomen dat stelletjes met een kinderwens (of stelletjes die ongepland zwanger werden en er niet voor kozen daar wat aan te doen) om die reden verhuisden naar ee

Ik kan me er misschien wat bij voorstellen als ze gewoon compleet doorgeslagen is door die miskraam. Een miskraam zal vast een heel heftige ervaring zijn, als je daar totaal niet mee omkan en helemaal in paniek schiet doe je misschien gekke dingen. In zo'n geval lijkt psychologische begeleiding me gepaster dan een gevangenisstraf. Maar goed, dat wijst het onderzoek hopelijk allemaal wel uit.

Wat een trieste commentaren zeg.

Dank jullie!

Fijn. Ik hoop dat het goed blijft gaan. Besef dat dat iets is wat jullie voor een groot deel gewoon zelf in handen hebben, aan een relatie werken doe je met twee.

Ik kan niet zo heel veel met wat hij over geloof vertelt, maar ik vind het wel echt mooi hoe hij gewoon laat zien dat je erg gelukkig kan leven, ook al heb je te maken met omstandigheden die dat op het eerste zicht flink moeilijk maken.

Ok, fijn. Veel succes dan met de rest van je zoektocht, is toch altijd even kijken hoe je je plekje vindt binnen het christelijke wereldje, maar dat loopt vast wel los. Mooi ook dat je zo rustig naar die breuk kijkt, sterkte nog met dat allemaal een beetje te verwerken.

Mooi dat je het gevoel hebt God gevonden te hebben. Pas wel op dat je dit onbewust toch niet doet in de hoop haar ermee terug te kunnen winnen. Er is natuurlijk helemaal niks mis mee om naar de kerk te gaan enzo, maar ik zou je wel aanraden om jezelf ook even de rust te gunnen om die breuk te verwerken en om op een rijtje te kunnen zetten wat je nu precies gelooft en in hoeverre je daar echt wat mee wilt doen, ook als je haar er niet door terugkrijgt.

Het NT is wat toegankelijker, in het OT staan erg mooie stukken maar ook langdradige stukken vol regels en geslachtslijsten enzo. Maar bedenk sowieso wel dat de Bijbel geen eenvoudig boek is, het is geschreven in een heel andere tijd, door een hele hoop verschillende auteurs, en er zitten hier en daar best vage stukken in, het sluit ook helemaal niet altijd mooi op elkaar aan. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar wees je ervan bewust, verwacht geen modern boek met een duidelijke verhaallijn die je van begin tot einde kan volgen. En als je vragen over iets hebt, stel ze dan gerust op credible.

Kan ik helemaal begrijpen, ik vind het ook best ongemakkelijk om zo'n duidelijke "bidhouding" aan te nemen op openbare plekken, voelt alsof ik dan heel erg de aandacht op mezelf vestig ofzo. Maar weet je, je ogen sluiten en je handen vouwen zijn gewoon hulpmiddelen voor jezelf om het even rustig te maken voor je gebed, God is heus niet afhankelijk van zulke dingen, maak je daar niet druk om en bid gewoon op de manier die voor jou werkt in die situatie.

Maar "het vlees is zwak"? Dat klinkt alsof je relatie een of andere stomme zonde was, in plaats van iets moois en oprechts... Dat mensen ervoor kiezen om enkel een relatie te willen met iemand die het zelfde gelooft, dat kan ik nog wel begrijpen (hoewel ik er zelf niet zo in sta), maar ik vind het eerlijk gezegd ronduit grof om je vriend(in) te dumpen omdat jij besloten hebt dat je even een foutje gemaakt hebt. Je kan dan wel beweren dat je "daar boven" niks hebt aan respect (wat ik durf te betwijfelen maar goed), maar nu zijn we niet "daar boven", nu leef je gewoon in het hier en nu en heb je

Veel sterkte! Maar bedenk wel dat het jullie problemen maanden, zo niet jaren de tijd hebben gehad om te groeien, je kan niet verwachten dat ze op een paar weken opgelost zijn, ook dat is iets wat moet groeien, maar de eerste stap hebben jullie wel gezet door samen in therapie te gaan. Ik hoop dat het iets oplevert.

Admod note: Off-topic-discussie verwijderd. Kurt, Propje, als jullie het belangrijk vinden om dit verder te bespreken in een feedbacktopic of via e-mail, geef dan even een seintje, dan copy-paste ik jullie verwijderde posts wel, moeten jullie je standpunt niet helemaal opnieuw uittypen.

Post je foto's? Ik ben benieuwd.

Neuh, je reactie is OT, en je hebt gelijk, 't is koffiebar, ik reageerde wat te snel.

Edit: Never mind, wellicht wat voorbarig.

Mijn mama maakte vroeger echt superleuke kerstkaarten, we hadden een doka thuis en daar zat ze echt uren te prutsen met pre-photoshop-fotobewerkingen. Onze geboortekaartjes heeft ze trouwens ook zelfgemaakt. Zelf ben ik er veel te lui voor vrees ik.

Komt goed meid, 't doet wel zeer maar 't is snel voorbij, een tattoo duurt veeeel langer en dat heb je toch ook overleefd. Wel apart dat je ouders moeilijk doen over een piercing terwijl een tattoo wel kon. Oh trouwens, je gaat sowieso huilen bij een neuspiercing, nog los van hoeveel pijn het doet, da's gewoon een normale fysieke reactie, dus schaam je er vooral niet voor en laat de traantjes maar komen.