Figulus

Als we militaire rapportages pas over 50 jaar kunnen vertrouwen, dan geldt dat toch ook voor Hamas? Of denk je dat zij wél eerlijk zijn over hun verliezen en successen?

Jij baseert je oordeel op wat veteranen op social media zeggen en een filmpje waarbij ‘niemand meer bewoog’... En noemt mij bevooroordeeld? Dat je een aanval op twee soldaten vergelijkt met Call of Duty zegt vooral veel over je referentiekader. Misschien helpt het om eens wat echte militaire literatuur te lezen in plaats van Youtube en memes.

Als de tegenpartij weinig effectief is in het treffen van militaire doelen, dan krijgen incidenten zoals friendly fire vanzelf meer gewicht in de statistieken. Het zegt dus niet per se iets over de kwaliteit van het leger, maar over het ontbreken van een evenwaardige militaire dreiging. Daarnaast: friendly fire is verschrikkelijk, maar komt in élk leger voor, zeker in stedelijke oorlogvoering waar vijanden zich mengen tussen burgers, tunnels gebruiken en zich kleden als eigen troepen. Als je op basis van een paar incidenten een heel leger ‘slecht’ noemt, laat je zien dat je vooral emotion

Ik vind de term 'persoon' juist essentieel. Hoe zou je anders een persoonlijke relatie met God kunnen hebben? Een kracht, principe of onbenoembare ‘eenheid’ kan men bewonderen, maar niet liefhebben, niet ontmoeten, en zeker niet gehoorzamen als Vader. Juist de drie Personen ---Vader, Zoon en Geest--- maken echte gemeenschap mogelijk. Geen abstract systeem, maar levend, relationeel, betrokken. En in Christus worden we binnengetrokken in die goddelijke gemeenschap. Niet voor niets spreekt de Schrift over mensen als ‘goden’ (Psalm 82:6; Johannes 10:34), en zegt Petrus dat wij mogen ‘delen in

Geloof in Jezus is essentieel, maar wie die Jezus is doet ertoe. Als we Jezus erkennen als Verlosser, erkennen we ook zijn relatie tot de Vader en de Geest. Anders creëren we een Jezus naar ons eigen beeld, en dat is geen verlossend geloof, maar filosofisch gekwijl. Jezus zonder de Vader en de Geest is geen Bijbelse Jezus, bevredigt enkel het eigen brein en brengt geen greintje verlossing.

Ja, Jezus benadrukt inderdaad dat woorden niet zomaar onschuldig zijn en dat we verantwoordelijk zijn voor hoe we spreken. Nu ben ik van mening dat ik inhoudelijk sterk sta, maar de presentatie de ander niet altijd bevalt. Openbaring 22:18-19 Want ik betuig aan een iegelijk, die de woorden der profetie dezes boeks hoort: Indien iemand tot deze dingen toedoet, God zal hem toedoen de plagen, die in dit boek geschreven zijn. En indien iemand afdoet van de woorden des boeks dezer profetie, God zal zijn deel afdoen uit het boek des levens, en uit de heilige stad, en uit hetgeen in dit boe

Elke theologische formulering is per definitie een menselijke benadering die de volle werkelijkheid niet kan vatten. Dus zwijg dan gewoon. In Exodus 20:4 staat letterlijk dat je geen beelden of afbeeldingen van God mag maken, niet dat je geen analogieën mag gebruiken. Dat maakt een belangrijk verschil:

Dat maakt de god van Barth een Dissociatieve Identiteitsstoornis.

Bij Barth is God dus een toneelspeler met drie rollen.

De Drie-eenheid is een concept dat recht doet aan alles wat de Schrift zegt. Dus een beeld zal het pas worden als we dit concept gaan omzetten in personen die afgebeeld worden.

Het is een vorm van retorische uiting, specifieker: het is een ironische of sarcastische ontkenning. Omdat ik iets zeg wat ik niet letterlijk bedoel, en het antwoord (of de bedoeling) eigenlijk al duidelijk is uit de context. Maar jij moet er weer een of ander emotief lulverhaaltje omheen verzinnen. Ja, kijk maar:

Reflectie is geen transgressie. Laten we geen ketens breken alsof ze touwen zijn.

De paradox: Het onpersoonlijke karakter van iets maakt het moeilijk om iemand persoonlijk verantwoordelijk te houden. Maar juist omdat het zo onpersoonlijk is, heeft niemand de moed om het te doorbreken, en dus blijft het bestaan. Iedereen is een schakel, maar niemand voelt zich de smid. Ik hamer er lekker op los zoals het mij goeddunkt.

Te denken aan algoritmes. Structuren die we als tijdloos en hoopvol ervaren, zijn vaak gebaseerd op versimpelingen die de beweeglijke werkelijkheid niet meer echt raken. Toch houden we eraan vast, omdat ze ons iets bieden om ons aan vast te klampen. Hopelozen dat we er zijn. Stel die hoop toch op iets anders dan mensen. Dit is geen simpele wanhoop, maar een lucide diagnose van menselijke kwetsbaarheid: We zoeken naar houvast, projecteren hoop op systemen, idealen, abstracties, en als die wankelen, proberen we het op mensen te vestigen. Maar mensen zijn feilbaar, veranderlijk, tegenstrijdig. En