Nynthe

Het staat er inderdaad sinds kort nu ook op de zijkant van het gebouw ja

Mijn thuisgemeente is een pinkstergemeente. We hebben een basisschool- en mboschoolgebouw opgekocht naast elkaar en zitten daar nu al heel lang.

Ik ga er niet zo vaak heen als ik zou willen door omstandigheden, maar hoop snel weer iets te vinden waar ik op de goede plek ben

Toevallig vanavond over gehad, maar ik kwam eigenlijk al direct tot de conclusie dat het voor de wereld en de mensen die daar wonen niet goed zou zijn

Ik heb 3 fantastische katten: Radja, Reza en Ryu.

Radja en Ryu

Reza met toen nog een buikje en flink afgevallen na haar zwangerschap.

Radja en Ryu zijn twee mannetjes die enorme aandachtstrekkers en knuffelkonten zijn. En nee, het zijn geen broers of familie

Radja is een beetje dom, kan niet stilzitten en doet graag je haren even voor je. Ryu is gek om de vogels in de buurt zit op grote hoogtes en heeft vaak last van zijn gekke 5 minuten.

Reza is een vrouwtje, helemaal wit met een blauw en een groen oog. Een beetje schuw, maar verschrikkelijk mooi en lief.

En het is heerlijk om thuis te komen en begroet te worden door hen

Vanuit mijn beroep schenken wij aan de automutilatie zelf geen aandacht. We reageren er zelfs heel koel en emotieloos op. Bij sommige personen reageren we er laconiek op omdat we weten dat dat de beste benadering is. 'Doet het pijn? Ja, da's dom dan van je hè? Maar dat was toch de bedoeling? Maar over het algemeen gesproken: Je krijgt de verbanddoos, je verbind jezelf (en indien nodig: en over 10 minuten kom ik bij je en gaan we even praten over wat er aan de hand is.)

Ervaring leert dat als er teveel aandacht aan de verwondingen zelf wordt gegeven, de persoon leert dat hij/zij op deze negatieve manier de aandacht kan krijgen, terwijl hij/zij dat ook anders en minder destructief aan kan pakken.

Er wordt wel ingegaan op de achterliggende oorzaak daarvan, want die is er altijd wel, hoe groot of klein dan ook en dat is juist datgene wat er aangepakt moet worden. Mijn ervaring is dat het over het algemeen een symptoom is van een probleem, niet het probleem zelf. Laat merken dat je de persoon zelf ziet en kijk of er iets is wat je kan doen op dat moment om te helpen en verwijs evt door als het probleem groter is dan je handelen kunt.

Nu is dit uiteraard vanuit mijn beroep, maar wellicht heb je er iets aan?

En er is natuurlijk op internet veel over te vinden link en daartussen zitten zeker heel veel bruikbare tips!

Ik post hier sowieso geen foto's van mezelf, ben een mysterieus anoniempje

Maar een link naar een filmpje van mijn lerares had ik volgens mij ook al geplaatst: link

Vanavond helaas niet gesport omdat ik moest werken. Moet dat toch in de toekomst in de gaten gaan houden dat ik dat niet te vaak laat gebeuren. Vind ik eindelijk een sport leuk, zou ik het werk er tussen laten komen!

Ik ben gisteren (weer) begonnen aan een droom van mij: Een boek schrijven. Het is een lastig, confronterend en soms zelfs vernederend onderwerp, maar heb het idee dat als mensen het zouden lezen ze zich er wel in zouden herkennen. Eerst maar eens de proloog uitbreiden en dan kijken hoever ik kom. Heb nog niet zoveel zin om er dingen van te laten lezen omdat het best moeilijk is soms, maar dat zal ongetwijfeld later wel komen als het echt vorm gaat krijgen.

Hieronder de proloog van een ander stuk wat ik ongeveer 5 jaar geleden schreef:

Proloog

De muziek zwelt aan terwijl de tonen van het slotstuk weerkaatsen tegen de stenen muren en zo de hele ruimte vullen. Het geluid klinkt statig en zwaar, maar tegelijkertijd is de intense pijn van de componist duidelijk voelbaar in iedere vezel van mijn lijf. Ik kijk om me heen, naar een zaal vol ernstige, bedrukte en verdrietige gezichten. Ik zie alleen de gezichten, want het lijkt alsof er een waas voor mijn ogen hangt. Ik sluit mijn ogen en ga op in de muziek om even te ontsnappen aan de gespannen sfeer. Het benauwt me hier, ik wil hier niet zijn. De kleren die ik aan heb zijn ongemakkelijk en ik voel het jeuken over mijn hele lichaam. De overheersende geur van wierrook dringt zich aan mij op, maakt me misselijk. Wanneer ik mijn ogen weer opendoe is de waas nog niet opgetrokken. Naast me zie ik een bezorgde blik de uiteindelijk van mijn moeder blijkt te zijn. De blik kijkt onderzoekend en vragend maar ik weet geen antwoorden meer. Die blik, ik snap het niet. Er is toch zeker niets met me aan de hand? Terwijl ik probeer te ontsnappen aan de doordringende blik van mijn moeder, kijk ik de zaal rond, zoekend naar het gezicht van mijn vriendin. Een onheilspellend gevoel bekruipt me. Ze zou er toch moeten zijn? Ze is immers altijd waar ik ben? Zij en ik, twee handen op een buik.

Dansende tonen van een nieuw nummer nemen haast onmerkbaar de plaats in van het oude. Het lievelingsnummer van Mirthe! Op mijn horloge zie ik dat ze al 10 minuten te laat is. Iets wat helemaal haar stijl niet is.

Opeens verstommen de fluisterende gesprekken in de ruimte wanneer de zware deuren van de grauwe zaal openzwaaien. Grote, statige mannen dragen in zwarte pakken een kist de zaal in. De muziek wordt steeds droeviger en zwelt aan, de gezichten steeds waziger terwijl er beelden voor mijn ogen voorbij flitsen. Beelden van pijn, die me onbekend zijn. Toch bekruipt me het gevoel dat ik deze beelden eigenlijk zou moeten kennen. Wat doen we hier toch allemaal? Ik voel me opeens heel erg misselijk worden en zoek steun bij mijn moeder. Alsof er een enorme mistbank is neergedaald wordt alles om me heen wazig en onduidelijk. Kleren en gezichten vervagen tot er niets meer van over is. Ik hoor in de verte iemand mijn naam roepen. Ik open mijn mond om te zeggen dat alles goed gaat met me, maar er komt niets uit. Nog een keer probeer ik het, maar ik hoor mezelf alleen maar piepen. Een angst overvalt me waardoor paniek zich meerster maakt over mijn lichaam. Wat gebeurt in hemelsnaam met me? Ik besluit dat ik het beste weg kan gaan uit deze verstikkende ruimte, maar mijn benen werken niet mee. Ze voelen slap aan en de grond lijkt onder mijn voeten te zijn verander in drijfzand. Klamzweet rolt langs mijn rug terwijl mijn handen beginnen te jeuken. Ik probeer uit alle macht om de controle over mijn lichaam terug te vinden. Voor mijn ogen dansen paniekerige gezichten terwijl ik iemand om een dokter hoor vragen. Mirthe, waar ben je toch? Zij kent me door en door en zou dus ook precies weten wat ze nu zou moeten doen.

Als één levend wezen bewegen de mannen in hun pakken door het gangpad, terwijl de blik in hun ogen blijft staren naar een onbekend iets in de ruimte voor hen. De kist wordt voorin de zaal neergezet als een kunstwerk wat absoluut opgemerkt moet worden. Als in een horrorfilm vult de zaal zich opeens met een lange en ijzige kreet. Het is een doordringend geluid dat alle haren op mijn complete lichaam overeind zet. Opeens besef ik dat ik het ben die zo staat te gillen! In de kist ligt een voor mij oh zo bekende meid te slapen. Waarom slaapt ze in een kist? Mam, waarom ligt Mirthe daar in godsnaam?!

Dat is inderdaad jouw idee, maar mijn huidige situatie staat daar totaal los van. Het idee dat mensen aangesproken worden op hun verantwoordelijkheden als al het andere al geprobeerd is heb ik al veel langer. Ik keur geweld niet goed, maar dat wil niet zeggen dat ik dergelijke acties niet begrijpen kan. Maar zoals ik al zei en jij nog een keer aanhaalde: Het lastige is dat te bepalen waar de grens ligt aangezien je dan toch gaat meten naar persoonlijke maatstaven en dat is dan weer het hele lastige aan het verhaal.

Omdat?

Als ik kijk hoe mensen hun partner soms behandelen denk ik dat er soms niets beter werkt dan een flink portie klappen. Het motto: Wie niet horen wil moet maar voelen. Neem bijv de ex van mijn beste vriendinnetje; prima dat je je eigen leven wil verknallen met drugs, maar daarom hoef je haar en de kinderen nog niet te slaan. Dat had hij heel anders kunnen aanpakken. Wellicht voor haar niet geheel pijnloos, maar in ieder geval met veel meer respect naar haar toe dan hij getoont heeft

Nu is dat misschien een wat extreem voorbeeld, maar zoals ik al zei: Prima dat je een relatie wil beëindigen, maar doe het met respect. En zo niet...

Mijn broers staan te springen hoor Maar ik vind het het gewoon niet waard dat zij daarvoor een paar weken zouden moeten zitten. En helaas is het ook geen waterdicht systeem omdat je dan naar persoonlijke maatstaven gaat meten met dit soort dingen. Neem bijv de broers uit de bijbel die een hele stad uitmoordden omdat hun zuster verkracht was. Zwaar overtrokken reactie natuurlijk, maar ik snap de gedachtegang geheel. En wellicht is het een utopie, maar ik ben er soms best wel eens voor.

Op het moment ben ik soms ook best wel van de eerwraak Niet in die zin dat de mannen in de familie helemaal gek worden als een vrouwelijk familielid een relatie heeft. Maar in de zin dat alle broers, neven e.d. je even komen opzoeken als je het lef hebt om respectloos om te gaan met hun familielid

(ik bedoel: Dat je een relatie niet zit zitten is tot daar aan toe, maar dan kun je nog steeds respect blijven tonen)

Dat weet je niet. Zoiets voel je. Maar wellicht is er niet één ware, maar zijn er meerdere (Dat mag ik toch hopen!! )

Blijf ervoor bidden en als het even kan samen, dat is het enige advies wat ik je erover geven kan.

* Mijn zusje die mij belt om bij haar te komen eten, net als ik aan het bedenken ben wat ik toch eens zal eten vanavond.

* So you think you can dance kijken

* Lekker knutselen en zien dat ik met mijn handen iets moois kan maken waar ik trots op ben

* Zien dat de thee in de aanbieding is en dan pepermunt, zoethout en sterremunt smaakjes halen

Ik begin steeds sterker te worden, merk dat ik de krachtoefeningen nu steeds langer mee kan doen. Mijn spieren worden ook soepeler al denk ik dat een spagaat er nooit echt voor me in zal zitten

Ook al een lange tijd al geen spieren meer verrekt en dat is toch wel de reden dat ik wilde gaan sporten.

Ik ga nu steeds ingewikkeldere oefeningen doen (het is dat ik geen foto's post en ik vermoed dat sommigen het meteen zullen linken aan erotiek) en het ziet er gewoon ook nog super mooi uit! Dus ik ben goede resultaten aan het boeken

Een liedje gaan zingen en een bewoner die opeens zachtjes met me mee begint te zingen

Knuffelen met mijn katten

Lieve kaartjes die verstuurd worden

Uit eten met vriendinnen

Schaterlachen vanuit mijn tenen

In bed met een goed boek

Helemaal uit mijn dak gaan op de dansvloer

Om te beginnen

Thanks Bro

Kan je met hotmail ergens instellen dat iemand een automatisch bericht krijgt zodra die persoon een mail naar je heeft gestuurd?

Ik heb namelijk nu een nieuwe, maar het is dan wel handig dat mensen zodra ze iets sturen naar mijn oude mail, meteen bericht krijgen dat die niet meer actief is. Kan alleen de optie niet zo snel vinden.

Adres is gemaild

We beginnen vaak met krachttraining en gaan daarna diverse oefeningen doen. Het is niet het sexy stom om de paal heen draaien, maar echt intensieve oefeningen die enorm veel beheersing van je lichaam en spierkracht vragen.

Ik merk dat ik langzaam sterker wordt, dat is wel fijn. Ik verrekte altijd heel snel spieren (een boterhamzakje opendoen was soms al lastig, echt waar) maar nu wordt dat ook minder. Het vraagt veel van je buikspieren, armen, benen, eigenlijk alles wel.

En het ziet er leuk uit, dat scheelt ook weer

Voor wie het intressant vind: dit is mijn lerares, 3de bij de Nederlands kampioenschappen link

Is inmiddels gevonden en ben nu zo'n 5 maand bezig

Op dinsdag 04 november 2008 12:29:13 schreef Marlies het volgende: ....en daarboven hebben ze dan een strak shirtje waar het sixpack goed in uit komt.......alsof ik dan niet in de verleiding kom.....

Ik stem tegen!!!

En ik beloof dat ik braaf mijn handjes thuis zal houden

Lijkt mij nou echt een uitstekend plan

Ja, doe mij maar een stuk of 20 kaartjes, kan het wel gebruiken

Kortom: ik doe mee

Helaas maar waar. Het is vreselijk triest, maar ik ken bijna geen vrouwen die niet ooit in een rotpositie zijn gezet door een man...

Ach, wellicht komt het wel doordat dit topic nummer zoveel is over kleding die vrouwen dragen. Want ook al zeg je wel dat de verantwoordelijkheid niet geheel wordt afgeschoven op vrouwen, blijkbaar wordt het iedere keer toch weer nodig om het erover te hebben; die aanstootgevende kleding van vrouwen.

Hij betwist ergens wel mijn punt (of anders gezegd, zo komt het op mij over) dat ik met iedere man rekening zou moeten houden. Ook met mannen die zelf over een gezond verstand beschikken. En dat gaat me gewoon veel te ver. Ik vind het te makkelijk overkomen: 'Ik ben nou eenmaal een man en ik raak daar opgewonden van dus moeten anderen daar maar rekening mee houden.'

Er zijn zoveel vrouwen die dat doen en toch verander je er niets aan dat mannen opgewonden raken van vrouwen (en misschien zelfs wel enigzins seksueel gefrustreerd raken) En gelukkig ook niet zeg. We zouden meteen uitsterven als dat niet meer gebeurt. Punt is alleen wel dat je je als christenman in moet weten te houden en niet meteen de ander kan bespringen. Want nogmaals: Wat de één opwindend vind, vind de ander afstotelijk en het is als vrouw zijnde gewoon onmogelijk om met alles rekening te houden.