Nynthe

correct me if I'm wrong, maar dit komt over als enigzins wraakzuchtig. En al ben ik er zelf nog niet over uit, toch lijkt niet dit te rijmen met vergeving...

Stiekem een leuker vraagstuk dan ik zelf dacht

Wellicht is dat dan iets wat ik totaal niet snap. Dat iemand daar zelf voor kiest is tot daar aan toe. Maar dat een crew daar in mee gaat, snap ik niet helemaal. Het gaat hier niet om mij, maar ik kan me heel goed voorstellen dat dit vervelend overkomt op andere users die slechts een naamwijziging wilden. En ik weet inmiddels heus wel dat jullie niet in details hoeven te treden, maar iets meer duidelijkheid was tegenover users wel zo sympatiek geweest denk ik.

Bovendien komt het ook over alsof het verleden verzwegen moet worden ofzo.

Voor de duidelijkheid: Waarin jij of de hele crew geen aansluiting vind?

En ik snap wel dat de crew mijn mening niet meteen hoeft te hebben (zou teveel macht voor me zijn ) Maar ik vraag me gewoon af of de crew dan niet ergens begrijpt wat ik hier in dit hele verhaal neergezet heb. Kan me namelijk niet voorstellen dat dit allemaal totaal vreemd op jullie overkomt.

Iggi, niet doen. Gewoon terug zetten. Ook jij mag je mening, mits netjes onderbouwt, ook gewoon geven. (en daarbij maakt dat een topic zo lastig te volgen )

Ik zat er dus gisteren inderdaad een beetje mee te spelen.

In mijn gemeente werd mij als klein meisje dus uitgelegd wat vergeving en alles was. Ik meen me ook te herinneren dat iemand mij een vrouw aanwees die bruut verkacht was door een man. Ik weet nog dat ik heftig onder de indruk was toen me verteld werd dat zij tegen deze man had gezegd 'ik vergeef je.' Pffff, mijn respect had ze, maar ik weet wel dat ik toen iets dacht als 'Ik had het niet gedaan. Nu is die vent alleen maar opgelucht terwijl hij zijn leven lang zou moeten verdrinken in schuldgevoelens.'

Toen ik deze stelling plantte zat ik me even flink te ergeren aan die houding van Oprah soms (alleen dat dan hè, verder vind ik haar geweldig uiteraard, vrouw die ik ben ) waarin vergeving in mijn ogen dus echt gepresenteerd wordt als iets wat je voor jezelf doet. Maar dat kan toch niet de essentie ervan zijn dacht ik zo.

Maar wat is het dan wel?

Want ja, soms bid ik wel eens tot God 'Heer, ik weet dat het Uw wil is dat ik vergeving geef aan die en die, maar het lukt me gewoon niet. Wilt U het in mijn hart bewerkstelligen?' Maar goed, ik weet zelf ook donders goed dat als God dat niet aan me gezegd zou hebben, ik het niet eens gedaan zou hebben. Maar je wilt natuurlijk niet dat God pissig op je is, dus doe je het toch maar.

Of zoals die vergelijking met die koning en die dienaar ook liet zien (de dienaar kreeg genade van de koning en hoefde een gigaschuld niet te betalen. En toen de dienaar buiten kwam liet hij iemand in de gevangenis gooien omdat de persoon een kleine schuld niet meteen kon betalen. Toen de koning dat hoorde werd hij zelf meteen weer opgepakt. Onder het motto: Als God al onze zonden kan vergeven, moeten wij elkaar ook kunnen vergeven) Omdat je dus niet wil dat God boos is, ook best egoïstisch. Misschien zelfs wel een vorm van angst?

En inderdaad, je kan zelf behoorlijk last krijgen omdat je dingen niet los kan laten omdat je ze niet vergeven hebt. De 'dader' zal daar niet zoveel last van hebben, jij daarin tegen wel.

En alhoewel er dus ergens best wat egoïstisch in zit, heb ik toch het idee dat dat niet alles kan zijn. Ik kan alleen nog niet helemaal mijn vinger erop leggen wat het nog meer is.

Wellicht is vergeving schenken in sommige gevallen ook een nieuwe kans geven. Dat je door de vergeving weer een kans krijgt om je hart open te stellen voor iemand. Een stukje vertrouwen dat je de ander dus geeft.

Ik vraag me, al tikkende ook af, Wat bedoelen jullie als je zegt 'ik vergeef je.'?

Want het is niet vergeten en je blijft op je hoede om te zorgen dat het niet nog een keer gebeurt. De 'fout' blijft in je achterhoofd aanwezig. Maar wat houdt het dan wel in?

Om het toch vreugdevolle topic van Diako niet vol te laten stromen, open ik even een nieuwe in een gepaster subfora.

Ik heb dus mijn vraagtekens bij de beslissing van de crew om Diako een nieuw account te geven nu hij binnenkort zijn opleiding afgerond heeft en ingewijd wordt.

Dit omdat ik het wat vreemd vind dat hij een totaal nieuw account krijgt.

Maar ook gezien het postverleden. Ik meen me te herinneren (al turf ik natuurlijk niet) dat er een paar waarschuwingen zijn gegegeven, 24-uur bans, klonen enz. Ik vind het vreemd dat als iemand dergelijk postgedrag heeft laten zien, er tegen de FAQ ingegaan wordt. Niet dat hij geen schone lei zou mogen hebben, maar ik vind het met name vreemd staan tegenover andere users (en daar gaat het om, voor Diako is het alleen maar fijn) Want hoe staat het bijv met de waarschuwingen en dingen die nog staan op zijn oude account? Trek dan één lijn: Of allemaal of niet. Maar niet de ene wel en de andere niet.

Maar ook dat hij die krijgt omdat hij ingewijd wordt. Als ik een nieuwe baan krijg, krijg ik toch ook geen nieuw account of naamswijziging?

Daarop kwam deze quote dus. Nou is het geheel toevallig wel zo dat in mijn contract de regel is opgenomen dat ik, mijn leven en mijn mening representatief moet zijn voor werkgever en dat ik buiten mijn werk niet mag deelnemen aan activiteiten die mijn werkgever kunnen schaden met ontslag als ik het dus wel doe.

Maar daarnaast komt het nog steeds als wat voortrekkerij op mij over gezien de werkgever. Want hoe fijn het ook is, het is en blijft een baan. Hij is geroepen om dat te doen, ik ben geroepen om dit te doen.

Daarbij vind ik het nog steeds een vreemde motivatie. Gaat het dan inhouden dat hij aangesproken zal worden als hij zijn eigen mening geeft ipv een visie als vertegenwoordiger van de kerk? Want dat was, als ik het dus goed begrijp, de reden. Hij wil dat zijn post representatief daarvoor zijn.

Of komt er nu achter iedere post te zijn * eigen mening* *visie vanuit functie *

Zou net zoiets zijn dat ik op het Jouw leven subforum erachter krijg * eigen mening * *visie vanuit het werkveld *

Ik vind het vooral vervelend voor de users die graag een nickchange wilden, die zich netjes gedragen en/of een fantastische motivatie geven, maar dat niet doorgaat. En dat iemand anders een gloednieuw account krijgt. Dit komt op mij over als 'meten met twee maten.'

Om tot slot de volgende vergelijking maar te maken:

Als je dus een mooie auto (user) hebt die toevallig ook nog een ferrari is (goede post kan schrijven) die ook nog een ichtusvisje (baan bij de kerk) achterop heeft, is hij nog steeds niet meer of minder en zullen vertegenwoordigers van de wet hem ook niet anders benaderen.

En nogmaals: Dit gaat me helemaal niet om Diako, want zoals ik al zei ik vind het hardstikke leuk voor hem allemaal. Maar heb er dus vraagtekens bij aangezien het voor mij (en enkele anderen) overkomt als meten met twee maten. Zou er hierin een stukje openheid verschaft kunnen worden zodat onduidelijkheden opgehelderd kunnen worden?

Ik vind het leuk voor jou hoor, maar wel vreemd dat deze beslissing is genomen. Als ik een ander beroep krijg of wat dan ook, krijg ik toch ook niet meteen een ander account? En al helemaal niet als je, zoals je het zelf zo mooi zegt niet altijd even netjes gepost hebt. Net alsof een beroep in de christelijke sector voorgetrokken wordt ofzo...

(dus nogmaals, ik vind het leuk voor je, maar deze beslissing vind ik gewoon wat vreemd. Zeker als ik denk aan anderen die ook een andere naam wilden maar niet kregen)

Wellicht ligt het aan mij, maar ik zou me in ieder geval niet bepaald gerespecteerd voelen als iemand mijn uitspraken zou afdoen als geblaat.

En uiteraard 'prikkelt' het wel, maar ik frons mijn wenkbrauwen er wel een beetje bij.

(het mooie aan een stelling is dat het niet je eigen mening hoeft te zijn )

Stelling: 'Iemand vergeving schenken is in feite een egoïstische daad.'

Onderbouwing: Het klinkt zo mooi en ook wat we verwachten van een christen: 'Ik vergeef je' Voor wat iemand jou ook heeft aangedaan of juist heeft nagelaten. Het kan voor de 'dader' een enorme oplichting zijn om dit te horen.

Toch is het in eerste instantie een egoïstische daad. Want zolang je iemand niet vergeeft, blijf je vasthouden aan woede, boosheid, teleurstelling enz waardoor je verbitterd kan raken, dingen niet los kan laten en het juist een probleem in jouw leven kan worden. Door iemand vergeving te schenken voorkom je dus dat je daar zelf uiteindelijk door belemmert wordt.

Barst los

Iemand die ondertussen al de tijd heeft genomen om het te kijken en hierover na te denken?

Zodra dergelijke uitspraken afgedaan worden als vroom 'geblaat' (zie topictitel)wekt dat bij mij in ieder geval wel sterk de indruk dat er een oordeel uitgesproken wordt.

Oog voor het individu is een voordeel wat deze maatschappij zeker heeft. (Uiteraard kijk ik even naar mijn eigen sector, de zorg) In deze maatschappij kan je best een hele lading afwijken opzich. Wij hebben de zogenaamde van 'van wieg tot graf' houding. Er zijn ladingen voorzieningen, maatregelen, instanties, verzekeringen, uitkeringen enz enz waardoor je als mens verzorgt bent. Wij zullen ons niet snel zorgen maken over het wel of niet kunnen bemachtigen van zoiets simpels als medicatie tegen diarree, terwijl aan de andere kant van de wereld mensen eraan overlijden zeg maar.

Daarbij komt ook: Wijk je af, dan is er (bijna) altijd wel een plek waar je terecht kan waar mensen voor je zullen zorgen. Gezinsvervangende huizen, internaten, stichtingen, instanties enz enz. 'Zorg op maat' is een veelgehoorde kreet. Er wordt gekeken naar wat iemand nodig heeft en daarop wordt de zorg zoveel mogelijk aangepast.

Met het oog op de individu dus.

Maar niet alleen van de bewoner/cliënt zelf. Maar ook van de familie. Want (en begrijp me goed, ik beweer niet dat iedereen familieleden zomaar 'loost') sommigen vinden het toch verrekte lastig om dingen in te moeten leveren als het op de zorg van iemand aankomt. Want we willen carrière maken, ons eigen ding kunnen blijven doen en zelf 'kunnen leven'

Niet dat ik het niet begrijp, maar wat een schril contrast met andere maatschappijen soms. Anderen kijken wel eens naar Nederland en verbazen zich erover dat wij onze ouderen in bejaardenhuizen 'stoppen', terwijl zij zonder twijfelen hun vader, moeder, tante, wat dan ook in huis zouden nemen. Zij hebben gezorgt voor jou, nu zorg jij voor hen. En dat jij dan in moet leveren wordt als vanzelfsprekend aanvaard.

Kortom, een groot verschil met een cultuur die niet de 'ik-cultuur' heeft, maar juist de 'wij-cultuur' en dan neem ik nu als concreet voorbeeld de Molukse cultuur.

Er hebben daar heftige burgeroorlogen gewoed, vele mensen zijn vermoord op de meest brute wijze (daar is een nekschot nog aardig bij) en laten velen wezen achter met helemaal niets. Ook hier geldt dat familieleden meteen de zorg op zich zullen nemen. (voordeel van die mensen is dat familie, hoe ver dan ook, gewoon geaccepteerd wordt als familie. Hier zullen wij niet snel geneigd zijn om de zorg voor het kind van je achterneef op je te nemen)

Nadeel is wel; als er niemand uit de gemeenschap opstaat om voor dat kind te gaan zorgen wordt het met de nek aangekeken en wordt het uitgekost door de maatschappij. Want 'je moet wel een verschrikkelijk kind zijn als er in de hele gemeenschap niemand is die voor je wil zorgen.' Niemand die medelijden met je heeft omdat je je ouders in stukken gehakt hebt zien worden... Maar als je als individu in deze maatschappij alleen komt te staan heb je een probleem. En zij missen die mooie 'van wieg tot graf' houding. Schrijnend...

Maar goed, terug naar Nederland. Er zijn zeker in Nederland veel hechte gemeenschappen, al denk ik dat dat niet echt de Nederlanders zelf zullen zijn maar meer de mensen die hun roots ergens anders hebben liggen. Ik heb me vaak verbaast over de houding die sommigen hebben tegenover familieleden bijv. Nooit uitgesproken dat ze van iemand houden, familieruzies die eindigen in het verbreken van contacten enz. Nu snap ik dat er absoluut situaties zijn waarin het bijna onvermijdelijk is, maar als je sommige redenen hoort...

Of je loopt met iemand in de stad en die persoon zegt:'Goh, volgens mij is dat mijn nichtje. Maar dat weet ik niet zeker. We hebben elkaar zeker al 10 jaar niet meer gezien.' Heuw, denk ik dan? Ik ken al mijn neven en nichten bij naam, gezicht en zo ongeveer wat ze bezig houdt (en ik heb er zo'n 20 )

Sterk kenmerk van het ontbreken van een hechte gemeenschap vind ik ook dat de sociale controle ook lijkt te ontbreken. Zo stond ik laatst voor een stoplicht in mijn autootje op een druk kruispunt. Midden op dat kruispunt gaan twee meiden met hun fietsen knetterhard onderuit en één begint hard te huilen. Ik zat nog te wachten of iemand, een voetganger of andere fietser of wat dan ook, zou stoppen om naar ze toe te gaan. Gewoon om te kijken of ze iets konden doen. Maar niemand. Zodra het stoplicht op groen ging, ging ik links ipv rechts, parkeerde de auto en stapte uit. Geen ernstige verwondingen, maar het meisje was toch erg blij dat iemand haar even vroeg hoe het ging.

'Ik zie jou', een belangrijke boodschap die volgens mij kenmerkend is voor een hechte gemeenschap.

Niet alleen als iemand een probleem heeft, maar bijv ook als iemand problemen (dreigt te) maken. Waar is de tijd dat je door de buurvrouw net zo hard op je kop kon krijgen als door je moeder?

Ik heb menigmaal gezien hoe iemand in elkaar gerost wordt, maar niemand die een poot uitsteekt.

Of om het even naar Frankrijk te gooien (ik meen tenminste dat het daar was) een meisje werd in de metro van Parijs verkracht in een volle coupé. Mensen keken de andere kant op. Zowel het meisje kreeg geen 'ik zie je' maar de dader ook niet. Terwijl dat wellicht een groot verschil had gemaakt.

Mensen doen maar een eind weg denk ik soms wel omdat alles ook gepikt wordt. En nu wordt het zelfs al zo gek dat als mensen wat willen doen (denk in ambulancepersoneel, politie enz), die aangevallen worden. Idioter kan bijna niet.

Nu is sociale controle niet altijd handig. Ik heb een tijd gewerkt met Roma en die kunnen dan behoorlijk verstikkend werken. Je wordt constant in de gaten gehouden en je wordt ook meteen aangepakt als je een fout maakt of iets afwijkends doet. Niet altijd even fijn. (denk bijv maar niet dat je zomaar casual kan daten met een jongen. Zodra ze erachter komen wordt je gedwongen om te trouwen. En nog meer sociale controle; na de huwelijksnacht gaan ze met je laken alle wagens langs. En oh wee als er geen bloed op zit!)

Maar dat is een ander soort sociale controle. Het zou mooi zijn als mensen vanuit zichzelf al zoiets hadden 'Nee, dit kan ik niet maken. En als ik het wel doe heb ik een probleem met de buurman/leraar/tante/toevallige voorbijganger en anders wel met mijn ouders omdat die zeker ingelicht zullen worden.'

Denk dat mensen zich wel 100x zullen bedenken voor ze iets uithalen.

Ik denk dat er wel een 'wij-gevoel' heerst in deze maatschappij, maar er is niet erg veel voor nodig om het weer een 'ik-gevoel' te geven.

Zo, zomaar mijn eerste gedachtes hierover

Zo, om maar eens een echt typisch jongeren onderwerp te plaatsen (af en toe lekker luchtig is wel fijn en zo helpen we wellicht de mensen met het chronische studieontwijkendgedrag-sydroom wel )

Wat is je huiswerk dat je gemaakt hebt vandaag en schoot het een beetje op? Heb je het idee dat je er later nog iets aan hebt, ergens misschien hulp bij nodig? (wie weet is er wel een user hier die toevallig wel dat ene vraagstuk snapt!)

Ts begint: Ik ben vandaag bezig geweest met het vak kwaliteitszorg. Ik moet een verslag maken over hoe een instelling de kwaliteit van de aangeboden diensten en/of producten kan waarborgen. Audits, HKZ-audits, HACCP. Totaal geen boeiende materie, maar scheelt dat ze op mijn werk er nu net allemaal mee bezig zijn dus ik kon vandaag een lading papierwerk ophalen bij het grote kantoor

Pfff, wat je al niet moet kunnen op gewoon domweg op een groep te staan

Er zullen vast wel mensen tussen zitten die 'christelijk wenselijke antwoorden' geven. Maar denk niet dat het goed is om met een scheef oog te kijken naar mensen die dergelijke antwoorden geven, want het zou zomaar eens kunnen dat iemand het oprecht meent.

Nodig

Ik vroeg om moed

en ik kreeg gevaar

om te overwinnen

Ik vroeg om kracht

en ik kreeg moeilijkheden

om me sterk te maken

Ik vroeg om wijsheid

en ik kreeg problemen

om op te lossen

Ik vroeg om voorspoed

en ik kreeg verstand en spieren

om mee te werken

Ik vroeg om liefde

en ik kreeg mensen met moeilijkheden

om te helpen

Ik vroeg om steun

en ik kreeg kansen

Ik kreeg niets waar ik om vroeg

Ik kreeg alles wat ik nodig had.

Wat leuk dat je ons toch nog even op de hoogte houdt

Heel veel geluk met elkaar!

(wellicht dat je onderaan je beginpost een kleine verwijzing kan plaatsen, voor weer de hele discussie losbarst )

Exact wat RobertF zegt!

Je blijft heel hard iets zeggen wat gewoon niet kán. Iemand met een Nl paspoort kan gewoon simpelweg geen buitenlander zijn omdat dit zo is vastgelegd in de wet. Een buitenlander is namelijk iemand met een paspoort van een ander land. En dan kan je dat wel vinden, maar feit is gewoon dat het niet zo is.

Iemand die een Nl paspoort heeft is dus al per definitie al geen buitenlander meer, hooguit een allochtoon.

En daarbij: Wie of wat bepaalt wat een 'echte Nederlander' is? (buiten dan dat wat gewoon simpelweg in de wet staat)

Ik vind dit een beetje crap eigenlijk.

Er zijn voorbeelden zat dat mensen genezen. Dat God het kan twijfel ik niet aan. Maar ik ga er niet van uit. Als het wel gebeurt is dat enkel en alleen genade. Maar Hij is het niet verplicht aan mij en Hij is ook niet verplicht om mij te laten weten waarom Hij wel of niet iets doet.

Wat Hij wilde is, denk ik, de weg naar Hem weer openmaken en daarvoor gaf Hij Zijn Zoon. En dat heeft Hij gedaan. Maar het is arrogant om te denken dat God doet wat wij maar willen, waar wij als mensen maar om vragen. Als iedereen zou krijgen wat hij/zij wil, is God geen God, maar supersinterklaas.

Hij kán mijn Heelmeester en Voorzienaar zijn, maar dat hoeft Hij niet. Ook niet als ik het heel erg oprecht en hard geloof en er voor bidt en vast. Hij is mij niets verplicht en dat kan ik ook niet afdwingen. Ik leg dingen in zijn Hand en vertrouw erop dat het goed komt. Ook als dat betekend dat alles helemaal zwaar vertieft gaat lopen, ik zwaar ziek wordt, ik geen dingen krijg die ik verlang en mensen dood gaan. Want niet mijn wil, maar Zijn wil geschiedde.

Nou breekt mijn klomp. Ik reageer respectvol en toon intresse en al, maar gewoon reageren op mijn post, terwijl ik je dat nog nadrukkelijk vraag, doe je niet. Sterker nog, je zegt dat ik Jezus persoonlijk moet leren kennen!

Nou ben ik toch wel heel benieuwd hoe je dit verklaren kan...

Omdat je hier zegt dat je een andere leefvorm dan het overleven in Nederland enz enz (je ziet zelf je quote) dan implicieer je dus dat dat in Spanje niet zo is. Terwijl je daar, lijkt me, niet kan ontsnappen aan, zoals jij het noemt, het wereldsysteem. Vandaar dus mijn vraag.

Dus nogmaals de vraag die dan bij mij opkomt: Waarom kan dat in Spanje wel en niet in Nederland? Wat is dat verschil?

Ik heb anders altijd geleerd dat God geen Sinterklaas is. Je kan niet van alles verwachten van Hem, zonder zelf een actieve houding te hebben. Je hebt van God ook je gezonde verstand gekregen

Overigens heb je nog geen antwoord gegeven op mijn post. Zou je dat nog willen doen?