Nynthe

Maar waarom zou je zoiets willen weten? Een dergelijke vraag stel je volgens mij alleen maar als je ergens niet zeker over bent namelijk

Ik ben gewoon heel benieuwd waarom je besluit deze vraag te stellen...

neusspray

Waarom is hij eigenlijk weer dichtgegooit? * confused * Dacht dat er al over gepraat was...

Op woensdag 06 juni 2007 22:07:41 schreef TamarM het volgende: [...] nouw dan is het maar goed dat ik niet kom, ik namelijk wel

WAAAAAAT???

Gefeliciteerd met je doop!

Hiperdepip. Ik ga nu naar huis, maar lees straks dan wel wat de reactie was. Fijn in ieder geval dat er gereageerd is.

Is er al duidelijkheid over deze kwestie? (of anders, wanneer wordt deze verwacht?)

Ik hou niet van knuffelen

Ik vind het allebei leuk, het heeft allebei zijn voor- en nadelen. Maar het is inderdaad niet te vergelijken denk ik. Tenminste, dat ligt eraan wat je met SPH wilt gaan doen. Ik werk over het algemeen met probleemjongeren of mensen met een lager niveau en (ernstige) gedragsproblematiek.

Je kan natuurlijk met je SPH op een kinderdagverblijf gaan zitten, maar dat is zonde van de opleiding en kan je beter spw doen. Het grootste gedeelte van de mensen die SPH komt terecht in de gehandicaptenzorg, daar is namelijk het meeste vraag naar. Bij een gehandicapte moet je je niet iemand voorstellen met het syndroom van down die kwijlend ergens in een hoekje zit. Vaak zie je niet eens aan mijn cliënten dat ze gehandicapt zijn, totdat je een gesprek met ze voert en merkt dat ze een lager IQ hebben.

Als lerares werk je over het algemeen met 'normale' kinderen, de opleiding is daar voor een groot gedeelte op gericht. Kennisoverdracht staat centraal, met name op het cognitieve gebied. Je leert ze basisvaardigheden als lezen, schrijven, rekenen, biologie enz enz. Kinderen kunnen ontzettend veel leren en het is leuk om de lesstof zo aantrekkelijk mogelijk aan te bieden. De resultaten van je werk zijn vaak groot en snel zichtbaar. Aan het begin van het jaar kunnen ze niet lezen, aan het eind van het jaar al een simpel boekje bijv.

Een band met de kinderen opbouwen is relatief makkelijk en er komen ook veel andere dingen bij kijken, zoals schoolreisjes, toneelstukken, excursies enz enz.

Als begeleider komt je over het algemeen niet in aanraking met 'normale' mensen. Zouden ze dat wel zijn, dan hadden ze de begeleiding niet nodig. De opleiding is dus voor een groot gedeelte erop gericht om je te trainen om om te kunnen gaan met stoornissen en afwijkingen.

In de begeleiding geef je mensen handvaten om het leven zo zelfstandig en volwaardig mogelijk te maken. Je leert ze bijv om zelf hun was te doen, hun kamer schoon te houden, hoe ze met anderen om moeten gaan en hoe het werkt in de maatschappij. Soms zie je resultaten, maar vaak zijn deze klein. Zo kan je jaren bezig zijn van totaal niet de was kunnen tot zelf de was in de wasmachine doen.

Veel mensen waar ik mee werk zullen altijd in een instelling blijven wonen, vaak is volledig zelfstandig wonen in de maatschappij niet mogelijk of zullen mensen altijd wel een beetje hulp nodig hebben. Als lerares werk je over het algemeen met mensen die later op hun eigen benen gaan staan.

De problematiek is vaak heftiger, je bent constant bezig om de sfeer en veiligheid te bewaken. De sancties die je oplegt en uitvoert zijn vaak heftiger dan voor een klas. Daar is naar de gang sturen vaak al voldoende.

Soms is het lekker om als lerares met gewone kinderen te werken, met gewone problemen en ze 'simpele' dingen aan te leren.

Aan de andere kant kan ik me voorstellen dat je op een gegeven moment meer wilt en dat je dan gaat begeleiden. Sommige mensen denken dat het heel dankbaar werk is, maar dat valt nogal tegen. De meeste mensen hebben niet eens een echt besef van de dingen die je doet. Bereid je voor op regelmatig je kapot schrikken en balen dat iemand terug gevallen is. Maar de kleine babystapjes die iemand vooruit gaat kunnen heel belonend zijn, als je dat tenminste in je hebt.

Het topic van Raido had volgens mij een heel leuk topic kunnen worden, maar is gesloten door Thijs. Hij verwijst hierbij naar een ander topic. De onderwerpen van beide topics zijn echter in mijn ogen totaal verschillend. In het topic van Raido is het de bedoeling om mooie zinnen te maken (iets waar ik van hou) en het andere topic gaat over taal. Taal is het centrale onderwerp, maar in de ene wordt er over gepraat, in de andere wordt het in uitvoering gebracht. Als slecht 1 centraal onderwerp genoeg is om een ander topic dicht te gooien kunnen we wel bezig blijven volgens mij.

Ik snap dit niet helemaal. Wie brengt mij duidelijkheid en kan me uitleggen waarom dat topic dicht is? (ik was net bezig met het verzinnen van een geniale zin )

(en overigens, waarom is er geen centraal topic waar we vragen kunnen stellen over slotjes? Ik voel me nu een beetje een zeikerd omdat ik hiervoor een topic open. Of kijk ik er nu totaal overheen?)

Als jij zegt gereformeerd denk ik: Jij bent dus een medechristen, wij maken onderdeel uit van hetzelde lichaam.

En verder helemaal niets. De meeste begrippen zeggen mij niet zoveel en eerlijk gezegd zal het me ook een worst wezen om het maar zo te zeggen. Ik kijk naar de overeenkomsten en probeer te leren van de verschillen.

Münster echter was groot en grijs, waardoor mijn eenzaamheid alleen maar toenam en mijn dromen als flarden mist verdwenen voor de ochtendzon.

(als ik het goed begrijp...)

Heb allebei gedaan, zowel juf als begeleider. De werkwijze, de taken en verantwoordelijkheden die je hebt, de mensen waarmee je werkt enz enz... er zit echt een enorm verschil tusssen. De overeenkomst is dat je met mensen werkt en ze iets aanleert.

* danst mee *

En... Ik wou dat ik een beetje inspiratie had voor school...

Ik kan me namelijk voorstellen dat het gruwelijk irritant is als mensen in een topic een heel gesprek gaan voeren waarbij de rest een beetje buitengesloten wordt. Zeker als het in een rap tempo gaat zodat je ongewild een heel gesprek aan het volgen bent dat niet over het onderwerp gaat.

Maar 8 reacties in een uur... Dat is misschien wel hele slowe chat

En anders vergeet je mij gewoon even voor het gemak ....

Dan ben ik wel benieuwd dat dan de definitie van slowchat is...

Begeleider of lerares worden zijn twee totaal verschillende dingen. Dus wat wil jij van je beroep later? Als je dat weet kan je de studie erbij zoeken.

De ringen die wij wilden waren orgineel 1700 per stuk. Dus hebben we ze wat aangepast en toen waren ze 665 per paar. Dus dat zelf ontwerpen scheelde echt enorm!

Ik had vooraf alle berichten gevolgt en stond er een beetje lastig tegenover. Aan de ene kant: Ik vond het inderdaad wat smakeloos en alles. Het idee dat er meerdere redenen worden gezocht waarom je wel of niet een nier zou krijgen behalve dan 'je hebt een nier nodig' kwamen. Wel of niet roken, wel of niet een baan, leeftijd enz enz. Een soort oneerlijkheid.

Aan de andere kant: Het is niet tegen de wet. En bij leven mag de donor inderdaad zelf beslissen wie zijn of haar nier krijgt. Wie ben ik om tegen iemand te zeggen: 'Sta je nier af, maar je hebt er verder niets over te zeggen.'?

Allemaal lastig lastig

Ik heb de show gezien en vond de manier waarop mensen uitgesloten werden van transplantatie inderdaad erg ... nou ja... Het riep gewoon veel vragen in me op. Want je probeert het te bekijken vanuit de kant van de donor en de evt ontvanger. En dan spelen er toch verschillende belangen mee. Ik vond het ook moeilijk om te zien dat een mens zoveel invloed kan uitoefenen op het leven van een ander, zoveel macht heeft eigenlijk.

De andere kant was wel: Ik hoopte maar dat er door die show, als de anderen niet gekozen werden, er kijkers zouden opstaan en zeggen: Je krijgt alsnog die nier van mij! Zou een mooi gebaar zijn geweest, al vroeg ik me ook meteen af of ik dan die persoon zou willen zijn. Om een ingrijpende operatie te ondergaan om een wildvreemde het leven een stuk makkelijker te maken...

Kortom: Veel tegenstrijdige gevoelens en gedachtes en ik geef toe dat de afkeer toch de overhand had. Op het moment dat bleek dat het een hoax was ook wel de opluchting. En men, wat een dikke vette stunt, met het gewenste effect: Het donorschap aan de kaak stellen, onder de aandacht brengen en dan meteen ook wereldwijd aandacht! Want in mijn ogen is het eigenlijk ook idioot dat een donorchampange wordt afgelast omdat de posters 'te sexy' zouden zijn :s

Ik hoop dat de show mensen aan het denken heeft gezet. Dat het gesprek nu niet doodbloedt omdat het een hoax bleek te zijn. Dat er over gepraat wordt met elkaar, binnen gezinnen en vriendengroepen of iemand wel of niet donor zou willen zijn. Dat mensen zich registreren als donor.

Het was een heftige manier om het onder de aandacht te brengen en je kan er je twijfels bij hebben, maar ik hoop dat het nu niet zomaar voorbij gaat....

Ik zou naast hem of haar op de knieën gaan en samen bidden. En daarna eens een goed gesprek hebben. Dat ik niet de persoon ben waarvan verlossing afhankelijk is, maar Jezus. En hem of haar willen laten inzien dat ze zelf mogen bidden en een persoonlijke relatie met God mogen hebben.

Zoiets...

Op woensdag 30 mei 2007 06:59:11 schreef Dostojevski het volgende: Als ik het goed heb begrepen is er gewoon onderzoek naar dit soort zaken gedaan en is gebleken dat het wél uitmaakt of een kind wordt opgevoed door eigen ouders, niet-biologische ouders, homo-ouders, of de grote teen van Goliath. Meer dan iets wat ik ooit heb gehoord, is dit niet, dus ik kan die onderzoeken uiteraard niet presenteren hier.

Het zal vast wel uitmaken, maar wát maakt dat dan uit? Dat het anders is dan bij de meeste gevallen is duidelijk, maar in hoeverre heeft het invloed op de ontwikkeling van een kind?

Zomaar een wilde gok, maar ik denk dat er ook weer andere onderzoeken zijn die het weer tegenspreken en claimen dat het niets uitmaakt.

Het ligt niet aan de seksuele geaardheid of wat dan ook van de ouder, maar aan de opvoedkundige kwaliteiten van de ouder naar mijn mening.

Op woensdag 30 mei 2007 11:35:41 schreef Olivia het volgende: Misschien is dat het zulke vragen heb ik mijn ouders nooit gesteld. Het is wel zo dat we vooraf zouden moeten beslissen: of we vertellen het wel, of we vertellen het niet. En als we het wel vertellen, inderdaad niet tot z'n/d'r 18e jaar wachten, maar bespreekbaar maken om het niet te dramatisch te maken. Als we ervoor kiezen het niet te vertellen, is dat puur omdat het voor ons niet belangrijk is hóe het is gegaan, maar dàt we een kindje krijgen. (Op dezelfde manier dat we -behalve onze ouders- nu niemand hebben verteld dat het "aan hem ligt" omdat het voor ons niet belangrijk is aan wie het ligt, maar dàt het zo is) En op het moment dat wij kiezen voor "niet vertellen" zullen we het ook tegen niemand anders zeggen. Bij een geadopteerd kindje ligt dat natuurlijk anders, daarmee zou ik ook naar zijn/haar geboorteland willen gaan om te laten zien waar hij/zij vandaan komt. Maar om zo'n "beerput" los te trekken, niet zonder risico, terwijl het kind er uberhaupt geen idee van heeft dat het níet op de normale manier is verwekt..

Het zijn inderdaad nogal wat dingen waar je rekening mee houdt dan. Mocht het nou zover komen dat jullie samen beslissen wat jullie willen, donatie of adoptie, dan zou ik zeker gebruik maken van hulp die geboden wordt om ook hierover te praten

Het geheim houden voor een eventueel kind dat hij van een donor komt... Tsja. Aan de ene kant kan ik me voorstellen dat je daarbij beren op de weg ziet en daarom voor die keuze wil gaan. Aan de andere kant, puur vanuit mezelf gezien, zou ik het wel willen weten. Iedereen wil weten waar hij of zij vandaan komt denk ik. Nou ja, anders gezegd: Ik wel. Ik heb mijn ouders zelfs gevraagd of ze nog wisten wanneer ik verwekt ben, of ik gepland was enz Maar goed, misschien ben ik enorm nieuwsgierig aangelegd.

Ik denk echter niet dat deze kennis zich tegen jullie zal keren. Het is misschien slikken en ik kan me ook voorstellen dat het kind en jullie er uiteindelijk niet met iedereen over zullen hebben, en dat hoeft ook helemaal niet. Maar het kind weet dan wel waar hij/zij vandaan komt, weet dat het ontzettend gewenst is, gepland met grote zorg en verlangen, iets wat niet iedereen op deze aarde kan zeggen denk ik. En dat heeft dan ook wel weer wat op één of andere manier. Maar misschien dat ik het verromantiseer ofzo, zou best kunnen.

Ik denk dat het verhaal zo dramatisch is zoals je het zelf brengt. Als je een kind altijd in de waan laat maar op zijn 18de verjaardag met een plechtig gezicht vraagt te gaan zitten om 'iets belangrijks' te vertellen, dan kan ik me voorstellen dat het een grote schok is. Wanneer je echter iets bespreekbaar maakt, hou je het ook zelf in de hand. Hoe je het brengt en blijft het gesprek open.

Maar nogmaals, dat is een keuze van jou en je man. En wat tussen jullie is, is tussen jullie en in feite heeft niemand daar wat mee te maken.

Dat het botst kan ik me wel voorstellen. Ik weet niet bij wie van jullie 'het probleem' (weet even niet hoe ik het anders moet noemen) ligt, maar ik kan me voorstellen dat je je op één of andere manier toch schuldig voelt, het idee hebt dat je faalt, terwijl je er in feite niets aan kan doen.

En mannen en vrouwen beleven dingen inderdaad nou eenmaal anders. Je kan over veel dingen praten, maar je blijft toch twee individuen. Ik hoop dan ook dat jullie dicht bij elkaar zullen blijven in deze periode en Gods nabijheid heel sterk mogen ervaren.

Waarom er veel mensen enigszins tegenover staan is mij bekend, maar zoals je misschien zelf al gemerkt hebt sta ik niet achter deze standpunten. Ik denk dat het ook wel goed is wat ik jou zie doen: informatie opzoeken, het gesprek aangaan met mensen. Luister naar andere visies en bepaal uiteindelijk na gebed wat jij en je man vinden. De ene persoon zegt met zekerheid dit, de ander is weer overtuigd van het tegenover gestelde. Iets waar jij niets aan hebt feitelijk. Dus praat praat praat, denk er goed over na en beslis dan. In the end draait het om jouw leven, die van je man en hopelijk jullie toekomstige kindje.